Relaties
alle pijlers
Wereld op z’n kop
vrijdag 28 november 2025 om 15:45
Hallo lieve Viva volgers.
Ik ben al een jarenlange meelurker maar had nooit gedacht zelf een topic te openen. Maar toch is dat moment aangebroken.
Ik ga het proberen kort te houden, maar goed ben ik daar niet in.
Ik ben zo’n 12 jaar samen met mijn man waarvan een aantal jaar getrouwd. We zijn ouder van drie kinderen onder de 8 jaar.
De relatie met mijn man is nooit makkelijk geweest. Maar door jeugdtrauma en eerdere toxische relaties voelde dit als een verademing. We hebben samen veel meegemaakt en heel lang voelde het alsof we een sterk team waren.
Vanuit mijn complexe ptss die ik verdringen heb tot na de geboorte van ons eerste kind heb ik mezelf coping strategieën aangeleerd zoals enorm please gedrag, niet opkomen voor mezelf en emoties onderdrukken.
Mijn man heeft een eigen rugzakje, hoewel hij dat zelf sterk ontkent. Hier ziet dan ook direct een eerste obstakel. Hij is niet in staat om hand in eigen boezem te steken of te erkennen dat dingen niet lekker gaan bij/met hem.
Zo heeft hij de enorme behoefte aan controle en een structuur die in zijn plaatje past. Tegelijkertijd heeft hij geen natuurlijk gevoel voor discipline en stelt alles tot op de laatste minuut uit.
Een van de grootste dingen waar ik tegen aan loop is dat hij niets weg kan gooien. En als ik zeg niets, dan bedoel ik ook echt niets. Met als resultaat een over vol huis dat niet functioneel is door het overvloed aan spullen die überhaupt niet we mogen of op een moeilijke omslachtige manier.
Lange tijd kon ik dit accepteren en door de vingers zien om dat ik telkens de stille hoop koesterde dat zijn ogen wel een keer zouden openen. En zo ging het ook met zijn gedrag, alles onder de mantel der liefde. Want hij is er ook niets aan doen en doet ook maar z’n best. Hij zorgt toch maar goed voor mij.
Ikzelf ben chronisch ziek, al vanaf mijn pubertijd. Dit is heel lang goed onder controle geweest. Wel ben ik afgekeurd. Daarnaast kamp ik ook met veel mentale problematiek maar ben ik de laatste jaren door combinatie va goede hulp en medicatie stabiel. Wel staat mijn trauma behandeling nog steeds in de koelkast.
Hoewel we diepe dalen en mooie hoogtes hadden in onze relatie ging alles eigenlijk goed tot de zwangerschap van ons derde kindje. Deze heeft fysiek enorm veel van mij gevraagd en sindsdien is mijn gezondheid enorm gekelderd. Ik ken gelukkig nog steeds goede periodes maar ben wel meer afhankelijk van hulp. Na de komst van de derde ging het met onze eerste niet lekker, thuis en op school. Hij is onlangs gediagnosticeerd en zit op een speciale school.
3 jonge kinderen, het lange traject van onze oudste en mijn kelderende gezondheid (Waaronder meerdere operaties) heeft vee van ons als ouders gevraagd. Niet gek natuurlijk. Ik heb al die tijd alles op alles gezet om de ballen hoog te houden en mijn ma de hemel in geprezen als hij het een tijdje overnam.
Doordat ik afgekeurd ben en hij werkt is de rolverdeling zo ook automatisch bepaald. En dat ging lange tijd ook goed. Hij sprong bij wanneer ik minder kon en ik nam de boel weer over. Totdat hij een burn-out kreeg. Nu is mijn man vreselijk eigenwijs en vind het lastig om dingen aan te nemen. Helaas is hij veel te snel weer aan het werk gegaan en sloeg de adviezen van mij en omgeving in de wind. Hij is hier nooit van hersteld voor mijn gevoel. In deze tijd is zijn telefoon gebruik exorbitant gestegen. Iedere vrije minuut heeft hij dat ding in z’n handen en leeft hij in een andere wereld. Steeds meer ging hij zich terug trekken. Hij onderneemt ook nooit iets met de kinderen, behalve als het verplichte afspraken zijn zoals voetbal. In het weekend trekt hij zich terug en is urenlang niet zichtbaar of beschikbaar in huis. Stiekem kwam er steeds meer op mijn schouders terecht en begon ik te verzuipen in the mental load.
Vanwege de problematiek van de oudste en de belasting van het gezin die niet overeenkwam met de belastbaarheid van ons als ouders hebben wij begeleiding. Ook hebben we ongeveer een half jaar relatie therapie gehad om weer nader tot elkaar te komen en samen een front te vormen.
Zowel bij de ene vorm van begeleiding als de vorm die we momenteel hebben werd het duidelijk dat mijn man weinig open staat voor advies maar ook moeilijk te motiveren is om iets op te pakken.
De laatste maanden zijn loodzwaar geweest. Ik heb een pittige operatie gehad met flinke complicaties. Ik heb me daar weer boven p gevochten. De diagnose van onze oudste viel zwaar op mijn mans dak en hij heeft moeite deze te accepteren. Hoewel ik hem bleef prijzen voor wat hij doet begon ik steeds mere meer te merken dat hij structureel afwezig is binnen het gezin en voelde ik dat ik onze oorspronkelijke rolverdeling niet meer kon dragen. Helaas heeft man de afgelopen jaren in een gespreid bedje gelegen en is blijkbaar compleet vergeten hoe je de meest simpele take uitvoert en geeft ook aan niet meer in staat te zijn dit nog te leren.
De afgelopen weken is alles een beetje tot een hoogtepunt gekomen. Momenteel werkt hij fulltime, doet de was (machine aanzetten en was ophangen) en haalt de kinderen. De rest komt allemaal op mij neer. Sinds anderhalve week is daar ik het brengen bij gekomen doordat ik een lelijke blessure heb die me flink beperkt. Ik probeer al een aantal weken met hem in contact te komen over het herverdelen van de rolverdeling. Hij ketst alles af, voelt zich continue aangevallen en slaat ieder gesprek dood met ‘ik doe mijn best’. Hij word soms zelfs echt gemeen met valse beschuldigden, een kant die ik helemaal niet herken van hem. Ondertussen weigert hij iedere vorm van hulp. Hij wil niet opnieuw in relatie therapie en hij wil ook geen gesprekken of hulp met de betrokken begeleiding (wie ik wel op de hoogte houd, en hem daar weer van op de hoogte)
We zitten in een impasse waar ik al lang aangeef het niet meer te trekken alleen en hij z’n handen ervan af trekt.
Gisterenavond heeft hij mij nogmaals heel duidelijk gemaakt dat hij niet meer kan geven dan hij nu doet naast zijn werk. Hij klaagt dat hij alleen maar aan geven geven geven is. Toen mijn antwoord daarop was dat mijn ziek zijn nou eenmaal geen keuze is en dat dit is wat het is en ik toch met periodes op hem zal moeten leunen omdat ik gewoon niet beter word, alleen maar slechter leek er opeens een kwartje bij je te vallen. Mijn ziek zijn is namelijk ook iets wat hij moeilijk kan accepteren. Hij heeft vervolgens meermaals gezegd dat er dan maar de stekker eruit moeten trekken want dan heeft dit huwelijk ook geen zin meer. Het was alsof hij mijn hart er ter plekke uit trok en er op stampte. Ik checkte of ik het goed begreep en vroeg je wil dus en streep onder ons huwelijk zetten omdat ik niet meer beter word. Het antwoord daarop was ja, want op deze manier konden we onze kinderen niet goed opvoeden. Hij vond het daarna nodig om op te sommen wat allemaal niet meer mogelijk is zoals een mooi nieuw huis kopen/bouwen en verre reizen maken, kinderen andere culturen leren. Hij sloot zijn riedel af met dat hij zo geen toekomstperspectief zag en het maar een treurig vooruitzicht vond.
Ik was toen allang uitgecheckt. Muren omhoog en dissociatie aan. Ik speel al langer met het idee in mijn hoofd om uit elkaar te gaan. Niet omdat ik zoveel zin heb om het in mijn eentje te gaan doen dat idee vind ik doodeng. Maar ik draag nu de last ook grotendeels alleen met een groot 4e kind erbij. Echter na zijn uitspraken van gisteren merk ik dat ik klaar ben. Als je zo kunt praten tegen degene van wie je houd, die alweer weken afziet van de pijn, behoorlijk beperkt is en nog steeds constant doorgaat omdat jij de urgentie niet voelt om meer bij te dragen. Dan heb ik daar niks meer aan bij te dragen .
Ik ben echt kapot, mijn zenuwstelsel staat continue volledig aan. Ik heb vandaag alles aan de begeleiding verteld en deze gaat in overleg met collega’s hoe dit aan te vliegen omdat hij niet open staat voor verandering of advies. En ik denk dat ik een goed plan moet gaan maken. Ik sta in iedere geval sinds een paar weken ingeschreven bij de woningbouw. Mijn hart bloed en mijn hood stroom over en ik moest het gewoon ergens van mij af praten/schrijven.
En ik ben écht niet goed in kort houden! Sorry!
Ik ben al een jarenlange meelurker maar had nooit gedacht zelf een topic te openen. Maar toch is dat moment aangebroken.
Ik ga het proberen kort te houden, maar goed ben ik daar niet in.
Ik ben zo’n 12 jaar samen met mijn man waarvan een aantal jaar getrouwd. We zijn ouder van drie kinderen onder de 8 jaar.
De relatie met mijn man is nooit makkelijk geweest. Maar door jeugdtrauma en eerdere toxische relaties voelde dit als een verademing. We hebben samen veel meegemaakt en heel lang voelde het alsof we een sterk team waren.
Vanuit mijn complexe ptss die ik verdringen heb tot na de geboorte van ons eerste kind heb ik mezelf coping strategieën aangeleerd zoals enorm please gedrag, niet opkomen voor mezelf en emoties onderdrukken.
Mijn man heeft een eigen rugzakje, hoewel hij dat zelf sterk ontkent. Hier ziet dan ook direct een eerste obstakel. Hij is niet in staat om hand in eigen boezem te steken of te erkennen dat dingen niet lekker gaan bij/met hem.
Zo heeft hij de enorme behoefte aan controle en een structuur die in zijn plaatje past. Tegelijkertijd heeft hij geen natuurlijk gevoel voor discipline en stelt alles tot op de laatste minuut uit.
Een van de grootste dingen waar ik tegen aan loop is dat hij niets weg kan gooien. En als ik zeg niets, dan bedoel ik ook echt niets. Met als resultaat een over vol huis dat niet functioneel is door het overvloed aan spullen die überhaupt niet we mogen of op een moeilijke omslachtige manier.
Lange tijd kon ik dit accepteren en door de vingers zien om dat ik telkens de stille hoop koesterde dat zijn ogen wel een keer zouden openen. En zo ging het ook met zijn gedrag, alles onder de mantel der liefde. Want hij is er ook niets aan doen en doet ook maar z’n best. Hij zorgt toch maar goed voor mij.
Ikzelf ben chronisch ziek, al vanaf mijn pubertijd. Dit is heel lang goed onder controle geweest. Wel ben ik afgekeurd. Daarnaast kamp ik ook met veel mentale problematiek maar ben ik de laatste jaren door combinatie va goede hulp en medicatie stabiel. Wel staat mijn trauma behandeling nog steeds in de koelkast.
Hoewel we diepe dalen en mooie hoogtes hadden in onze relatie ging alles eigenlijk goed tot de zwangerschap van ons derde kindje. Deze heeft fysiek enorm veel van mij gevraagd en sindsdien is mijn gezondheid enorm gekelderd. Ik ken gelukkig nog steeds goede periodes maar ben wel meer afhankelijk van hulp. Na de komst van de derde ging het met onze eerste niet lekker, thuis en op school. Hij is onlangs gediagnosticeerd en zit op een speciale school.
3 jonge kinderen, het lange traject van onze oudste en mijn kelderende gezondheid (Waaronder meerdere operaties) heeft vee van ons als ouders gevraagd. Niet gek natuurlijk. Ik heb al die tijd alles op alles gezet om de ballen hoog te houden en mijn ma de hemel in geprezen als hij het een tijdje overnam.
Doordat ik afgekeurd ben en hij werkt is de rolverdeling zo ook automatisch bepaald. En dat ging lange tijd ook goed. Hij sprong bij wanneer ik minder kon en ik nam de boel weer over. Totdat hij een burn-out kreeg. Nu is mijn man vreselijk eigenwijs en vind het lastig om dingen aan te nemen. Helaas is hij veel te snel weer aan het werk gegaan en sloeg de adviezen van mij en omgeving in de wind. Hij is hier nooit van hersteld voor mijn gevoel. In deze tijd is zijn telefoon gebruik exorbitant gestegen. Iedere vrije minuut heeft hij dat ding in z’n handen en leeft hij in een andere wereld. Steeds meer ging hij zich terug trekken. Hij onderneemt ook nooit iets met de kinderen, behalve als het verplichte afspraken zijn zoals voetbal. In het weekend trekt hij zich terug en is urenlang niet zichtbaar of beschikbaar in huis. Stiekem kwam er steeds meer op mijn schouders terecht en begon ik te verzuipen in the mental load.
Vanwege de problematiek van de oudste en de belasting van het gezin die niet overeenkwam met de belastbaarheid van ons als ouders hebben wij begeleiding. Ook hebben we ongeveer een half jaar relatie therapie gehad om weer nader tot elkaar te komen en samen een front te vormen.
Zowel bij de ene vorm van begeleiding als de vorm die we momenteel hebben werd het duidelijk dat mijn man weinig open staat voor advies maar ook moeilijk te motiveren is om iets op te pakken.
De laatste maanden zijn loodzwaar geweest. Ik heb een pittige operatie gehad met flinke complicaties. Ik heb me daar weer boven p gevochten. De diagnose van onze oudste viel zwaar op mijn mans dak en hij heeft moeite deze te accepteren. Hoewel ik hem bleef prijzen voor wat hij doet begon ik steeds mere meer te merken dat hij structureel afwezig is binnen het gezin en voelde ik dat ik onze oorspronkelijke rolverdeling niet meer kon dragen. Helaas heeft man de afgelopen jaren in een gespreid bedje gelegen en is blijkbaar compleet vergeten hoe je de meest simpele take uitvoert en geeft ook aan niet meer in staat te zijn dit nog te leren.
De afgelopen weken is alles een beetje tot een hoogtepunt gekomen. Momenteel werkt hij fulltime, doet de was (machine aanzetten en was ophangen) en haalt de kinderen. De rest komt allemaal op mij neer. Sinds anderhalve week is daar ik het brengen bij gekomen doordat ik een lelijke blessure heb die me flink beperkt. Ik probeer al een aantal weken met hem in contact te komen over het herverdelen van de rolverdeling. Hij ketst alles af, voelt zich continue aangevallen en slaat ieder gesprek dood met ‘ik doe mijn best’. Hij word soms zelfs echt gemeen met valse beschuldigden, een kant die ik helemaal niet herken van hem. Ondertussen weigert hij iedere vorm van hulp. Hij wil niet opnieuw in relatie therapie en hij wil ook geen gesprekken of hulp met de betrokken begeleiding (wie ik wel op de hoogte houd, en hem daar weer van op de hoogte)
We zitten in een impasse waar ik al lang aangeef het niet meer te trekken alleen en hij z’n handen ervan af trekt.
Gisterenavond heeft hij mij nogmaals heel duidelijk gemaakt dat hij niet meer kan geven dan hij nu doet naast zijn werk. Hij klaagt dat hij alleen maar aan geven geven geven is. Toen mijn antwoord daarop was dat mijn ziek zijn nou eenmaal geen keuze is en dat dit is wat het is en ik toch met periodes op hem zal moeten leunen omdat ik gewoon niet beter word, alleen maar slechter leek er opeens een kwartje bij je te vallen. Mijn ziek zijn is namelijk ook iets wat hij moeilijk kan accepteren. Hij heeft vervolgens meermaals gezegd dat er dan maar de stekker eruit moeten trekken want dan heeft dit huwelijk ook geen zin meer. Het was alsof hij mijn hart er ter plekke uit trok en er op stampte. Ik checkte of ik het goed begreep en vroeg je wil dus en streep onder ons huwelijk zetten omdat ik niet meer beter word. Het antwoord daarop was ja, want op deze manier konden we onze kinderen niet goed opvoeden. Hij vond het daarna nodig om op te sommen wat allemaal niet meer mogelijk is zoals een mooi nieuw huis kopen/bouwen en verre reizen maken, kinderen andere culturen leren. Hij sloot zijn riedel af met dat hij zo geen toekomstperspectief zag en het maar een treurig vooruitzicht vond.
Ik was toen allang uitgecheckt. Muren omhoog en dissociatie aan. Ik speel al langer met het idee in mijn hoofd om uit elkaar te gaan. Niet omdat ik zoveel zin heb om het in mijn eentje te gaan doen dat idee vind ik doodeng. Maar ik draag nu de last ook grotendeels alleen met een groot 4e kind erbij. Echter na zijn uitspraken van gisteren merk ik dat ik klaar ben. Als je zo kunt praten tegen degene van wie je houd, die alweer weken afziet van de pijn, behoorlijk beperkt is en nog steeds constant doorgaat omdat jij de urgentie niet voelt om meer bij te dragen. Dan heb ik daar niks meer aan bij te dragen .
Ik ben echt kapot, mijn zenuwstelsel staat continue volledig aan. Ik heb vandaag alles aan de begeleiding verteld en deze gaat in overleg met collega’s hoe dit aan te vliegen omdat hij niet open staat voor verandering of advies. En ik denk dat ik een goed plan moet gaan maken. Ik sta in iedere geval sinds een paar weken ingeschreven bij de woningbouw. Mijn hart bloed en mijn hood stroom over en ik moest het gewoon ergens van mij af praten/schrijven.
En ik ben écht niet goed in kort houden! Sorry!
zaterdag 29 november 2025 om 08:53
zaterdag 29 november 2025 om 09:39
Jullie hebben het allebei zwaar. Een burn out is niet niets en dan weer gaan werken zonder hersteld te zijn is niet verstandig. Maar ik kan mij voorstellen dat je man thuis ook geen rust vond. Ik vind wel dat je man hier echt hulp bij moet zoeken, de kans dat hij op korte termijn voor langere tijd uitvalt is groot.
Ik snap ook volledig dat je erg op je man leunt, maar met een burn out kun je dat er niet bij hebben.
Je man klinkt vooral dat hij rust wil, wat ook logisch is bij een burn out.
Nu halen jullie het slechtste in elkaar naar boven en is er echt gespecialiseerde gezinshulp nodig. Jullie kind heeft een diagnose gekregen, kan het zijn dat daar een erfelijk component in zit?
Klop bij de gemeente aan voor gezinshulp. Vertel de situatie eerlijk, ook dat je man geen hulp wil. Jullie gaan het samen niet redden en dat gaat ten koste van de kinderen.
Ik snap ook volledig dat je erg op je man leunt, maar met een burn out kun je dat er niet bij hebben.
Je man klinkt vooral dat hij rust wil, wat ook logisch is bij een burn out.
Nu halen jullie het slechtste in elkaar naar boven en is er echt gespecialiseerde gezinshulp nodig. Jullie kind heeft een diagnose gekregen, kan het zijn dat daar een erfelijk component in zit?
Klop bij de gemeente aan voor gezinshulp. Vertel de situatie eerlijk, ook dat je man geen hulp wil. Jullie gaan het samen niet redden en dat gaat ten koste van de kinderen.
zaterdag 29 november 2025 om 09:49
En hij doet de was en gaat naar de gebruikelijke afspraken zoals voetbal.pompelmoentje schreef: ↑29-11-2025 07:27Je man werkt fulltime time, en haalt de kinderen. Terwijl hij niet is hersteld van een burn-out out.
Ik lees nergens wat jij doet. Behalve vol zitten met verwijten.
En als je niks kunt omdat je ziek bent, schakel dan hulp in.
Verder eens met alles hierboven, echt hoor. Kijk ook naar jezelf.
zaterdag 29 november 2025 om 09:54
Het ligt volgens jou allemaal aan hem. Ik vind dat hij veel doet, naast zijn fulltime baan.
Een scheiding gaat je nog veel meer problemen geven.
Een andere man gaat niet meer voor je doen.
Je zit nog in de tropenjaren.
Zoek praktische hulp. Hulp in de huishouding.
1 x in de maand oppas puber uit de buurt in de avond. Dan gaan jullie aan je relatie werken.
Vraag niet nog meer aan je man. Hij voelt zich aangevallen. Hij ging zelfs mee naar relatietherapie.
Waardeer je man en je krijgt het terug.
Wat is er leuk aan jezelf? Spiegel jezelf.
Maak het gezellig thuis. Bestel eten.
Maak het jullie zo gezellig en makkelijk mogelijk.
Een huishoudelijke hulp en oppas is goedkoper dan een scheiding.
Een scheiding gaat je nog veel meer problemen geven.
Een andere man gaat niet meer voor je doen.
Je zit nog in de tropenjaren.
Zoek praktische hulp. Hulp in de huishouding.
1 x in de maand oppas puber uit de buurt in de avond. Dan gaan jullie aan je relatie werken.
Vraag niet nog meer aan je man. Hij voelt zich aangevallen. Hij ging zelfs mee naar relatietherapie.
Waardeer je man en je krijgt het terug.
Wat is er leuk aan jezelf? Spiegel jezelf.
Maak het gezellig thuis. Bestel eten.
Maak het jullie zo gezellig en makkelijk mogelijk.
Een huishoudelijke hulp en oppas is goedkoper dan een scheiding.
zaterdag 29 november 2025 om 10:07
Ik vind je laatste alinea ook zorgelijk, je zegt dat je dissocieert. Dat is natuurlijk ook heel heftig voor de mensen om je heen. Ik denk dat je met jezelf aan de slag moet. Je kan kijken en wijzen naar je man maar de grootste problemen (arbeidsongeschikt, onverwerkt trauma, niet belastbaar) liggen echt bij jou.
zaterdag 29 november 2025 om 10:09
Poeh, wat een verhaal. Moet zeggen dat ik me ook wel afvraag waarom jullie drie kinderen hebben gekregen met jouw chronische ziekte, serieuze mentale problemen en het feit dat jullie relatie uberhaupt nooit makkelijk is geweest.
Wat hij heeft gezegd is inderdaad nogal gemeen, maar ik lees vanuit jouw kant ook weinig begrip voor hem. Hoe kan je nou zeggen dat hij de afgelopen jaren in een gespreid bedje heeft gelegen terwijl jouw gezondheid na de geboorte van jullie jongste is gekelderd en je zelfs recent nog een operatie hebt ondergaan waarvan je uitgebreid moest herstellen? Wie heeft er in deze periodes dan voor jou en de kinderen gezorgd?
Eigenlijk zijn alleen de kinderen in deze situatie onschuldig. Die verdienen meer dan dit. Heb je mensen in je omgeving die mantelzorgtaken op zich zouden kunnen nemen? Helpen met het huis aan kant houden, wat oppassen op de kinderen? Thuiszorg - behalve voor medische zaken - ga je niet krijgen, want je hebt een man. Opvangtoeslag ook niet, want jij bent thuis. Ik denk echt dat de hulp hier van een hopelijk bestaand eigen netwerk moet komen.
Zowel je man als jij kunnen het je eigenlijk niet permitteren om zo volledig met jezelf bezig te zijn. Nu lijken jullie vooral druk met elkaar een schop onder je kont te proberen te geven. Misschien werkt het beter als jullie dat allebei eens bij jezelf doet.
Wat hij heeft gezegd is inderdaad nogal gemeen, maar ik lees vanuit jouw kant ook weinig begrip voor hem. Hoe kan je nou zeggen dat hij de afgelopen jaren in een gespreid bedje heeft gelegen terwijl jouw gezondheid na de geboorte van jullie jongste is gekelderd en je zelfs recent nog een operatie hebt ondergaan waarvan je uitgebreid moest herstellen? Wie heeft er in deze periodes dan voor jou en de kinderen gezorgd?
Eigenlijk zijn alleen de kinderen in deze situatie onschuldig. Die verdienen meer dan dit. Heb je mensen in je omgeving die mantelzorgtaken op zich zouden kunnen nemen? Helpen met het huis aan kant houden, wat oppassen op de kinderen? Thuiszorg - behalve voor medische zaken - ga je niet krijgen, want je hebt een man. Opvangtoeslag ook niet, want jij bent thuis. Ik denk echt dat de hulp hier van een hopelijk bestaand eigen netwerk moet komen.
Zowel je man als jij kunnen het je eigenlijk niet permitteren om zo volledig met jezelf bezig te zijn. Nu lijken jullie vooral druk met elkaar een schop onder je kont te proberen te geven. Misschien werkt het beter als jullie dat allebei eens bij jezelf doet.
zaterdag 29 november 2025 om 10:10
Nouja, dat is op zich niet extreem veel toch? Met drie kinderen onder de acht is het gewoon druk, en lijkt mij het logisch dat je leven grotendeels in het teken van werk+zorg+huishouden staat.
@TO, ga er geen wedstrijd van maken wie het het zwaarst heeft, want zo te lezen zijn jullie allebei overbelast. Je man geeft duidelijk aan het ook niet aan te kunnen. Dat het vooruitzicht dat het allemaal niet beter wordt hem aanvliegt is dan toch niet gek? Zijn verdriet dat alles anders loopt dan hij gehoopt had mag er ook zijn, probeer elkaar daarin te vinden.
zaterdag 29 november 2025 om 10:10
En ik denk ook dat je je moet realiseren dat je met een scheiding veel slechter af bent. Je hebt geen inkomen en je kan niet alleen voor je kinderen zorgen. Nog los van het feit dat er geen huizen beschikbaar zijn. Je man kan zonder jou wel verder, hij zal niet langer de zorg voor jou hebben. Dus wees blij met wat je hebt.
En natuurlijk was het onverstandig om drie kinderen te krijgen als je al weet dat je arbeidsongeschikt bent. Maar ze zijn er nu en ze mogen hier niet de dupe van worden. Werk aan jezelf en ga ook werken aan je belastbaarheid. Doe bijv. een revalidatietraject. Vaak kan er meer dan je zelf denkt.
En natuurlijk was het onverstandig om drie kinderen te krijgen als je al weet dat je arbeidsongeschikt bent. Maar ze zijn er nu en ze mogen hier niet de dupe van worden. Werk aan jezelf en ga ook werken aan je belastbaarheid. Doe bijv. een revalidatietraject. Vaak kan er meer dan je zelf denkt.
zaterdag 29 november 2025 om 10:49
zaterdag 29 november 2025 om 11:27
Attraverso schreef: ↑29-11-2025 08:21Laat ons hopen voor 'de kinderen'. Jammer genoeg is dit voor vele de realiteit.
Ik denk niet dat het een troll-hint was, maar dat het verwees naar het feit dat het eerste bericht door de mods goedgekeurd moet worden voor plaatsing, en dat de TO geen bericht krijgt dat het is geplaatst en daarom niet (snel) reageert)
zaterdag 29 november 2025 om 11:31
Ik denk dat man ook heel erg de financiele last voelt. Hij is in zijn eentje verantwoordelijk voor het inkomen. En ongetwijfeld daarom te snel weer aan het werk gegaan na zijn burnout.
Er is over en weer totaal geen begrip, alleen veel verwijten.
TO, ik snap dat de opmerkingen als ontzettend gemeen overkomen, maar grijp het aan als een noodkreet. Dit is het moment om echt met elkaar te gaan praten (met hulp erbij). Jullie zullen beiden moeten veranderen, niet alleen hij.
Er is over en weer totaal geen begrip, alleen veel verwijten.
TO, ik snap dat de opmerkingen als ontzettend gemeen overkomen, maar grijp het aan als een noodkreet. Dit is het moment om echt met elkaar te gaan praten (met hulp erbij). Jullie zullen beiden moeten veranderen, niet alleen hij.
zaterdag 29 november 2025 om 11:54
Wat ik zou doen nu is eerst beginnen met opruimen en schoonmaken (al dan niet met hulp van iemand, bel een vriendin, je moeder etc). Door die bende in huis wordt het bende in het hoofd van je man. Je man werkt 40 uur, je kinderen gaan neem ik aan naar school. Genoeg uurtjes om een begin te maken. Kies steeds een kamer uit waar je gaat beginnen en als dat te groot is neem dan een kleinere taak zoals bijvoorbeeld je keukenkastjes uitzoeken of een kledingkast van de kinderen uitzoeken. Als je man moeite heeft met weggooien, hoe staat hij tegenover weggeven of naar de kringloop brengen? Vind het zelf ook altijd lastig om dingen weg te gooien die nog prima zijn maar waar ik niks meer mee doe. Dat staat nu op Vinted of breng ik naar de kringloop.
zaterdag 29 november 2025 om 11:57
Externe hulp is makkelijker gezegd dan gedaan. Als TO cptts heeft, ligt de oorzaak zeer waarschijnlijk in haar familie van afkomst. Kun je die alvast afschrijven. Voor Wmo zal ze ook niet in aanmerking komen als ze een gezonde partner heeft.Jubelien schreef: ↑29-11-2025 07:17Door onhandige keuzes zitten jullie nu middenin de zooi... letterlijk dus. Wat zwaar, voor iedereen!
Meer beroep op elkaar doen kan blijkbaar gewoon niet, dus stop daarmee. Tijd voor externe hulptroepen inschakelen: huishouden, thuiszorg, familie, gezinshulp... aan welke knoppen wil je draaien om dit beter te maken? Ik zou inzetten op zeker 2 schakels.
Maak het voor je kinderen beter dan dit, ga niet het scheidingsgedoe in, daar wordt je nu echt niet beter van en je hebt gewoon lang niet voldoende andere dingen (externe hulp) geprobeerd nog. Tijd om puin te ruimen, niet de drama te verhogen!
To, ik hoop voor jou dat er een flink inkomen cq vermogen is om hulp in te kopen. Kijk of je eerst op die manier rust in de tent kunt krijgen. En van daaruit bewuster een keuze kunt maken om wel of niet bij elkaar te blijven.
Toevoeging: op een gegeven moment kan het wel een opluchting zijn om te scheiden. In mijn geval bijvoorbeeld dat ik in mijn eentje wel hulp/begeleiding voor de kinderen kon aanvragen. Toen ik nog met ex samen was, was hij daar fel op tegen. Het lukte mij niet om daar tegenin te gaan. En dus bleef ik/bleven wij doormodderen zonder hulp.
martje55 wijzigde dit bericht op 29-11-2025 12:05
Reden: Toevoeging
Reden: Toevoeging
12.88% gewijzigd
zaterdag 29 november 2025 om 12:28
martje55 schreef: ↑29-11-2025 11:57Toevoeging: op een gegeven moment kan het wel een opluchting zijn om te scheiden. In mijn geval bijvoorbeeld dat ik in mijn eentje wel hulp/begeleiding voor de kinderen kon aanvragen. Toen ik nog met ex samen was, was hij daar fel op tegen. Het lukte mij niet om daar tegenin te gaan. En dus bleef ik/bleven wij doormodderen zonder hulp.
Ik denk scheiden TO alleen maar verder in de problemen duwt. Er zal sprake zijn van een armoedeval, en TO zal alles alleen moeten doen voor de kinderen (op de dagen dat ze bij haar zijn), terwijl ze niet belastbaar is.
zaterdag 29 november 2025 om 12:36
Dat idee heb ik ook. Dan worden de kinderen mantelzorger voor hun moeder zodra ze oud genoeg zijn want professionele hulp wordt steeds meer uitgekleed. En als het nu al niet te doen is omdat het teveel is, er valt bij die scheiding wel iemand weg, diegene die het meeste opving. Het zou dus een beter idee zijn om een andere oplossing te verzinnen want als je gescheiden bent kun je niet meer verwachten dat je ex de zorg voor zijn ex vrouw nog op zich neemt. Denk ook niet dat het verstandig is dat de kinderen mee verhuizen met moeder bij een scheiding aangezien moeder niet voldoende belastbaar is om de zorg volledig op zich te nemen.
zaterdag 29 november 2025 om 12:46
Wat voel ik een medelijden voor je man.
In je hele bericht lees ik nergens ook maar een sprankje liefde en begrip voor hem.
Je komt op mij als bijzonder onsympathiek over.
Ga maar scheiden en huur een kamer voor jezelf, dan kun je je de hele dag laten vertroetelen door meelevende hulpverleners.
Laat af en toe de kinderen langs komen voor een bezoekje en laat het daar dan bij.
Je man kan dan intussen een leven opbouwen met de kinderen en hopelijk genoeg hulp voor de kinderen inschakelen om hem te ontlasten.
In je hele bericht lees ik nergens ook maar een sprankje liefde en begrip voor hem.
Je komt op mij als bijzonder onsympathiek over.
Ga maar scheiden en huur een kamer voor jezelf, dan kun je je de hele dag laten vertroetelen door meelevende hulpverleners.
Laat af en toe de kinderen langs komen voor een bezoekje en laat het daar dan bij.
Je man kan dan intussen een leven opbouwen met de kinderen en hopelijk genoeg hulp voor de kinderen inschakelen om hem te ontlasten.
zaterdag 29 november 2025 om 12:48
Je kan toch alleen hulp aanvragen op naam van een kind als de gezaghebbende ouder(s) akkoord zijn? Bij een scheiding verliest een ouder, gelukkig, niet het gezag over de kinderen. Dan kan je dus toch niet eenzijdig hulp aanvragen?martje55 schreef: ↑29-11-2025 11:57Toevoeging: op een gegeven moment kan het wel een opluchting zijn om te scheiden. In mijn geval bijvoorbeeld dat ik in mijn eentje wel hulp/begeleiding voor de kinderen kon aanvragen. Toen ik nog met ex samen was, was hij daar fel op tegen. Het lukte mij niet om daar tegenin te gaan. En dus bleef ik/bleven wij doormodderen zonder hulp.
zaterdag 29 november 2025 om 14:16
Ligt aan welke hulp. Op school en Wmo kan ik nu in mijn eentje aanvragen, omdat ik het niet red.Hannelore_ schreef: ↑29-11-2025 12:48Je kan toch alleen hulp aanvragen op naam van een kind als de gezaghebbende ouder(s) akkoord zijn? Bij een scheiding verliest een ouder, gelukkig, niet het gezag over de kinderen. Dan kan je dus toch niet eenzijdig hulp aanvragen?
zaterdag 29 november 2025 om 15:09
Jeetje TO. Het klinkt alsof jullie elkaar helemaal uit het oog zijn verloren, en beiden te lang de ogen hebben gesloten voor de lasten van de ander.
Jij schrijft dat je chronisch ziek bent sinds de pubertijd, afgekeurd, meerdere operaties de afgelopen tijd, veel pijn en behoorlijk beperkt, en daarnaast dat je ook nog mentale problemen hebt. Ben jij überhaupt wel in staat om 50% voor drie kinderen te zorgen, na een scheiding? Inclusief financiele verantwoordelijkheid voor jouw eigen huishouden?
Jouw man balanceert fulltime werk, financiele verantwoordelijkheid voor het gezin, een zorgenkind, periodes van mantelzorg voor een chronisch zieke vrouw (operaties en doorlopende gezondheidsproblemen) met een burn out waar hij eigenlijk geen rust voor krijgt. Jij zegt dat hij de urgentie niet voelt om meer bij te dragen, ik denk inderdaad dat dit een noodkreet van hem was.
Jij schrijft dat je chronisch ziek bent sinds de pubertijd, afgekeurd, meerdere operaties de afgelopen tijd, veel pijn en behoorlijk beperkt, en daarnaast dat je ook nog mentale problemen hebt. Ben jij überhaupt wel in staat om 50% voor drie kinderen te zorgen, na een scheiding? Inclusief financiele verantwoordelijkheid voor jouw eigen huishouden?
Jouw man balanceert fulltime werk, financiele verantwoordelijkheid voor het gezin, een zorgenkind, periodes van mantelzorg voor een chronisch zieke vrouw (operaties en doorlopende gezondheidsproblemen) met een burn out waar hij eigenlijk geen rust voor krijgt. Jij zegt dat hij de urgentie niet voelt om meer bij te dragen, ik denk inderdaad dat dit een noodkreet van hem was.
zaterdag 29 november 2025 om 15:22
Mwah, dissocieren hoeft niet per se heel heftig te zijn, hangt er maar net vanaf hoe dat eruit ziet. In de ergste gevallen leidt het tot het ontstaan van meerdere persoonlijkheden, maar vaak is het niet veel meer dan jezelf 'weg maken' in een situatie zodat eventuele pijn niet meer binnenkomt. Vaak valt het anderen niet eens op. Sterker nog: tot een therapeut het meermaals bij mij zag gebeuren wist ik zelf niet eens dat ik er last van had. Dat weet deze TO kennelijk wel, maar die praat ook bijna helemaal in hulpverlenersjargon en ik denk dat dat hier een van de problemen is. TO: je bent niet de psycholoog van je man, niet alwetend en het is raar om hem vermijding van problemen te verwijten terwijl je ook niks aan de jouwe doet. Want jij doet niks aan je trauma omdat je 'daar niet aan toekomt' terwijl het bij hem ineens gek is dat hij voor zijn problemen wegloopt.Bontebok schreef: ↑29-11-2025 10:07Ik vind je laatste alinea ook zorgelijk, je zegt dat je dissocieert. Dat is natuurlijk ook heel heftig voor de mensen om je heen. Ik denk dat je met jezelf aan de slag moet. Je kan kijken en wijzen naar je man maar de grootste problemen (arbeidsongeschikt, onverwerkt trauma, niet belastbaar) liggen echt bij jou.
Een scheiding lijkt me niet haalbaar, in ieder geval niet voor jou. Urgentie bij de woningbouw krijg je niet, dat betekent nog aardig wat jaren wachten op een huurwoning. En waar dacht je dan van te gaan leven? Of voor je kinderen te zorgen? Nu heeft hij ze bijvoorbeeld steeds weggebracht en opgehaald omdat jij daar fysiek niet toe in staat was. Als jullie uit elkaar zijn, moet je dat dan echt zelf gaan regelen.
zaterdag 29 november 2025 om 15:23
Ik schrik van de harde reacties, eerlijk gezegd. Ik denk dat jullie beiden al lang lager belastbaar zijn en structureel lijden aan de overbelasting die een gezin met (waarvan een zorgintensief) kinderen met zich meebrengt.
En elkaar in de stress en overleving verloren zijn qua verbinding. Ik herken het behalve dat wij bewust voor een kinderloos bestaan gekozen hebben wegens chronische ziekten en verminderde belastbaarheid man door asperger.
Om TO nu aan te vallen op het hebben van kinderen, vind ik niet ok. Iedereen kan ziek worden, zowel fysiek als mentaal, ook als je kinderen hebt.
Bovendien is het nu zo als het is en verwijten lossen niks op.
Mijn advies: wees open naar elkaar, heb oog voor elkaars pijn en beperkingen. En ga samen hulp vragen om praktische ondersteuning.
En WMO kan echt uitzondering maken ipv partner aan te wijzen als degene overspannen is of tegen het randje.
Zorg wel voor ruggesteun vanuit professionals, anders wordt je niet gauw serieus genomen.
Dus evt behandelend specialist, Huisarts, behandelaar/begeleider kinderen.
Schakel indien aanwezig jullie netwerk in: alles om de bordjes leger te krijgen.
Want jullie en jullie relatie dreigt ten onder te gaan door de chronische overbelasting.
Scheiden kan altijd nog maar lijkt nu een vlucht en gaat niks oplossen.
Veel sterkte!
P.s. herkent jouw man zich in de diagnose van kind? Want ook bij hem kan er iets zijn waardoor hij tegen grenzen aanloopt en bepaalde hardnekkige gedragspatronen ervaart.
En elkaar in de stress en overleving verloren zijn qua verbinding. Ik herken het behalve dat wij bewust voor een kinderloos bestaan gekozen hebben wegens chronische ziekten en verminderde belastbaarheid man door asperger.
Om TO nu aan te vallen op het hebben van kinderen, vind ik niet ok. Iedereen kan ziek worden, zowel fysiek als mentaal, ook als je kinderen hebt.
Bovendien is het nu zo als het is en verwijten lossen niks op.
Mijn advies: wees open naar elkaar, heb oog voor elkaars pijn en beperkingen. En ga samen hulp vragen om praktische ondersteuning.
En WMO kan echt uitzondering maken ipv partner aan te wijzen als degene overspannen is of tegen het randje.
Zorg wel voor ruggesteun vanuit professionals, anders wordt je niet gauw serieus genomen.
Dus evt behandelend specialist, Huisarts, behandelaar/begeleider kinderen.
Schakel indien aanwezig jullie netwerk in: alles om de bordjes leger te krijgen.
Want jullie en jullie relatie dreigt ten onder te gaan door de chronische overbelasting.
Scheiden kan altijd nog maar lijkt nu een vlucht en gaat niks oplossen.
Veel sterkte!
P.s. herkent jouw man zich in de diagnose van kind? Want ook bij hem kan er iets zijn waardoor hij tegen grenzen aanloopt en bepaalde hardnekkige gedragspatronen ervaart.
zaterdag 29 november 2025 om 15:41
Zeker dat ben ik met je eens.__appelbloesem__ schreef: ↑29-11-2025 10:10Nouja, dat is op zich niet extreem veel toch? Met drie kinderen onder de acht is het gewoon druk, en lijkt mij het logisch dat je leven grotendeels in het teken van werk+zorg+huishouden staat.
Het gaat hier echter om een man die niet hersteld is van een burn-out. Waarvan vrouw thuis is vindt dat hij te weinig doet. Naar mijn idee doet hij al mega veel naast zijn fulltime baan. TO geeft aan dat ze alles alleen moet dragen maar de was in een gezin met 3 kinderen is al een dagtaak opzich.
Ik denk dat Man van TO er flink doorheen zit/
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
