Wereld op z’n kop

Hallo lieve Viva volgers.

Ik ben al een jarenlange meelurker maar had nooit gedacht zelf een topic te openen. Maar toch is dat moment aangebroken.

Ik ga het proberen kort te houden, maar goed ben ik daar niet in.
Ik ben zo’n 12 jaar samen met mijn man waarvan een aantal jaar getrouwd. We zijn ouder van drie kinderen onder de 8 jaar.

De relatie met mijn man is nooit makkelijk geweest. Maar door jeugdtrauma en eerdere toxische relaties voelde dit als een verademing. We hebben samen veel meegemaakt en heel lang voelde het alsof we een sterk team waren.

Vanuit mijn complexe ptss die ik verdringen heb tot na de geboorte van ons eerste kind heb ik mezelf coping strategieën aangeleerd zoals enorm please gedrag, niet opkomen voor mezelf en emoties onderdrukken.

Mijn man heeft een eigen rugzakje, hoewel hij dat zelf sterk ontkent. Hier ziet dan ook direct een eerste obstakel. Hij is niet in staat om hand in eigen boezem te steken of te erkennen dat dingen niet lekker gaan bij/met hem.
Zo heeft hij de enorme behoefte aan controle en een structuur die in zijn plaatje past. Tegelijkertijd heeft hij geen natuurlijk gevoel voor discipline en stelt alles tot op de laatste minuut uit.
Een van de grootste dingen waar ik tegen aan loop is dat hij niets weg kan gooien. En als ik zeg niets, dan bedoel ik ook echt niets. Met als resultaat een over vol huis dat niet functioneel is door het overvloed aan spullen die überhaupt niet we mogen of op een moeilijke omslachtige manier.

Lange tijd kon ik dit accepteren en door de vingers zien om dat ik telkens de stille hoop koesterde dat zijn ogen wel een keer zouden openen. En zo ging het ook met zijn gedrag, alles onder de mantel der liefde. Want hij is er ook niets aan doen en doet ook maar z’n best. Hij zorgt toch maar goed voor mij.

Ikzelf ben chronisch ziek, al vanaf mijn pubertijd. Dit is heel lang goed onder controle geweest. Wel ben ik afgekeurd. Daarnaast kamp ik ook met veel mentale problematiek maar ben ik de laatste jaren door combinatie va goede hulp en medicatie stabiel. Wel staat mijn trauma behandeling nog steeds in de koelkast.

Hoewel we diepe dalen en mooie hoogtes hadden in onze relatie ging alles eigenlijk goed tot de zwangerschap van ons derde kindje. Deze heeft fysiek enorm veel van mij gevraagd en sindsdien is mijn gezondheid enorm gekelderd. Ik ken gelukkig nog steeds goede periodes maar ben wel meer afhankelijk van hulp. Na de komst van de derde ging het met onze eerste niet lekker, thuis en op school. Hij is onlangs gediagnosticeerd en zit op een speciale school.

3 jonge kinderen, het lange traject van onze oudste en mijn kelderende gezondheid (Waaronder meerdere operaties) heeft vee van ons als ouders gevraagd. Niet gek natuurlijk. Ik heb al die tijd alles op alles gezet om de ballen hoog te houden en mijn ma de hemel in geprezen als hij het een tijdje overnam.

Doordat ik afgekeurd ben en hij werkt is de rolverdeling zo ook automatisch bepaald. En dat ging lange tijd ook goed. Hij sprong bij wanneer ik minder kon en ik nam de boel weer over. Totdat hij een burn-out kreeg. Nu is mijn man vreselijk eigenwijs en vind het lastig om dingen aan te nemen. Helaas is hij veel te snel weer aan het werk gegaan en sloeg de adviezen van mij en omgeving in de wind. Hij is hier nooit van hersteld voor mijn gevoel. In deze tijd is zijn telefoon gebruik exorbitant gestegen. Iedere vrije minuut heeft hij dat ding in z’n handen en leeft hij in een andere wereld. Steeds meer ging hij zich terug trekken. Hij onderneemt ook nooit iets met de kinderen, behalve als het verplichte afspraken zijn zoals voetbal. In het weekend trekt hij zich terug en is urenlang niet zichtbaar of beschikbaar in huis. Stiekem kwam er steeds meer op mijn schouders terecht en begon ik te verzuipen in the mental load.

Vanwege de problematiek van de oudste en de belasting van het gezin die niet overeenkwam met de belastbaarheid van ons als ouders hebben wij begeleiding. Ook hebben we ongeveer een half jaar relatie therapie gehad om weer nader tot elkaar te komen en samen een front te vormen.
Zowel bij de ene vorm van begeleiding als de vorm die we momenteel hebben werd het duidelijk dat mijn man weinig open staat voor advies maar ook moeilijk te motiveren is om iets op te pakken.

De laatste maanden zijn loodzwaar geweest. Ik heb een pittige operatie gehad met flinke complicaties. Ik heb me daar weer boven p gevochten. De diagnose van onze oudste viel zwaar op mijn mans dak en hij heeft moeite deze te accepteren. Hoewel ik hem bleef prijzen voor wat hij doet begon ik steeds mere meer te merken dat hij structureel afwezig is binnen het gezin en voelde ik dat ik onze oorspronkelijke rolverdeling niet meer kon dragen. Helaas heeft man de afgelopen jaren in een gespreid bedje gelegen en is blijkbaar compleet vergeten hoe je de meest simpele take uitvoert en geeft ook aan niet meer in staat te zijn dit nog te leren.

De afgelopen weken is alles een beetje tot een hoogtepunt gekomen. Momenteel werkt hij fulltime, doet de was (machine aanzetten en was ophangen) en haalt de kinderen. De rest komt allemaal op mij neer. Sinds anderhalve week is daar ik het brengen bij gekomen doordat ik een lelijke blessure heb die me flink beperkt. Ik probeer al een aantal weken met hem in contact te komen over het herverdelen van de rolverdeling. Hij ketst alles af, voelt zich continue aangevallen en slaat ieder gesprek dood met ‘ik doe mijn best’. Hij word soms zelfs echt gemeen met valse beschuldigden, een kant die ik helemaal niet herken van hem. Ondertussen weigert hij iedere vorm van hulp. Hij wil niet opnieuw in relatie therapie en hij wil ook geen gesprekken of hulp met de betrokken begeleiding (wie ik wel op de hoogte houd, en hem daar weer van op de hoogte)
We zitten in een impasse waar ik al lang aangeef het niet meer te trekken alleen en hij z’n handen ervan af trekt.

Gisterenavond heeft hij mij nogmaals heel duidelijk gemaakt dat hij niet meer kan geven dan hij nu doet naast zijn werk. Hij klaagt dat hij alleen maar aan geven geven geven is. Toen mijn antwoord daarop was dat mijn ziek zijn nou eenmaal geen keuze is en dat dit is wat het is en ik toch met periodes op hem zal moeten leunen omdat ik gewoon niet beter word, alleen maar slechter leek er opeens een kwartje bij je te vallen. Mijn ziek zijn is namelijk ook iets wat hij moeilijk kan accepteren. Hij heeft vervolgens meermaals gezegd dat er dan maar de stekker eruit moeten trekken want dan heeft dit huwelijk ook geen zin meer. Het was alsof hij mijn hart er ter plekke uit trok en er op stampte. Ik checkte of ik het goed begreep en vroeg je wil dus en streep onder ons huwelijk zetten omdat ik niet meer beter word. Het antwoord daarop was ja, want op deze manier konden we onze kinderen niet goed opvoeden. Hij vond het daarna nodig om op te sommen wat allemaal niet meer mogelijk is zoals een mooi nieuw huis kopen/bouwen en verre reizen maken, kinderen andere culturen leren. Hij sloot zijn riedel af met dat hij zo geen toekomstperspectief zag en het maar een treurig vooruitzicht vond.

Ik was toen allang uitgecheckt. Muren omhoog en dissociatie aan. Ik speel al langer met het idee in mijn hoofd om uit elkaar te gaan. Niet omdat ik zoveel zin heb om het in mijn eentje te gaan doen dat idee vind ik doodeng. Maar ik draag nu de last ook grotendeels alleen met een groot 4e kind erbij. Echter na zijn uitspraken van gisteren merk ik dat ik klaar ben. Als je zo kunt praten tegen degene van wie je houd, die alweer weken afziet van de pijn, behoorlijk beperkt is en nog steeds constant doorgaat omdat jij de urgentie niet voelt om meer bij te dragen. Dan heb ik daar niks meer aan bij te dragen .


Ik ben echt kapot, mijn zenuwstelsel staat continue volledig aan. Ik heb vandaag alles aan de begeleiding verteld en deze gaat in overleg met collega’s hoe dit aan te vliegen omdat hij niet open staat voor verandering of advies. En ik denk dat ik een goed plan moet gaan maken. Ik sta in iedere geval sinds een paar weken ingeschreven bij de woningbouw. Mijn hart bloed en mijn hood stroom over en ik moest het gewoon ergens van mij af praten/schrijven.
En ik ben écht niet goed in kort houden! Sorry!

@Bontebok

Klopt, ook voor de kinderen heb ik hulp gehad. Ik kom dan ook niet uit zo’n fijne thuis situatie. De diagnose c-ptss heb ik echter pas sinds dit jaar. Had ik gewild dat ik alles uitgevogeld had voor de kinderen, absoluut!

Mijn belastbaarheid vergroten zit nog maar weinig ruimte in. Ik heb 2 keer een revalidatie traject doorlopen. Ik doe aan medisch fitness en krijg binnenkort een ergo therapeut over de vloer die naar mogelijkheden. Vergeet echter niet dat mijn man mij leerde kennen met mijn rugzak, net als ik hem met de zijne. Het is achteraf allemaal mooi praten maar iets met een koe en kont.

Ik geef in mijn eerdere bericht aan dat ik gehele ‘actieve’ burn out periode aan zijn kant gestaan heb. Ik heb hem volledig ontlast en heb altijd een luisterend oor voor hem gehad. Hij heeft zelf toe hij FT ging werken zichzelf hersteld verklaard maar ik heb daar altijd mijn twijfels bij gehad. Ik weet niet of wat ik nog meer voor hem
Had kunnen doen.

We deden leuke dingen ja. We hadden ontzettend leuke gesprekken, keken actief samen series. Gingen er veel
Op uit met het gezin want dat vonden we het leukste. Maar uiteraard lagen we ook genoeg avonden uitgeteld op bank, want tropenjaren. Nu heeft hij daar geen puf meer voor en dat probeer ik te respecteren. Ik doe nog wel eens een voorstel of zet een leuke serie op maar ook dan zit hij op z’n telefoon, vaak met oortjes in.

Ikzelf ga regelmatig naar het buurthuis
Om buiten te deur bezig te zijn en heb daar een minimale vrijwillige taak van een uurtje per week. Meer zit er niet in. En ben ik echt afhankelijk als ik zou willen dat mijn man af en toe iets meer meedraait in het gezinsleven?

@Blijfgewoonbianca

Twee kinderen delen een kamer, eentje ligt bij ons op de kamer. Feitelijk hebben we al zo’n 7 jaar een kind op de kamer (veel en lang co slepen). Hij schaamt zich wel want wil absoluut niet dat iemand het ziet. En hij geeft soms wel eens aan dat hij wil
Opruimen, maar dat betekend meer zooi verplaatsen naar zolder. Ik denk dat als we het gewoon zouden doen als hij naar z’n werk is hij ontzettend boos en paniek zou zijn.

Nee er is nog maar weinig sprake van intimiteit of romantiek. En heel eerlijk raken we daarin een beetje in een welles nietes. Ik geef aan geen verbinding meer te voelen door z’n telefoon gebruik en hij geeft aan geen verbinding meer te voelen doordat ik me terugtrek.
Er is zeker weten 100% geen ander in het spel. Hij leest serieus iedere krant die bestaat online en zit veel op Reddit. Kijkt verder heel veel you tube filmpjes