Kinderen
alle pijlers
Wie wil mij helpen..
woensdag 5 augustus 2009 om 18:19
Hallo,
Ik heb net een test gedaan, en ik blijk zwanger!! Ik ben 23jaar!! Dit komt totaal onverwacht. Ik heb net mijn lieve vriend op de hoogte gesteld, we hebben gepraat maar niet lang, want hij gaat zometeen op vakantie.
Ik voel mij zo verschrikkelijk. We zijn er beiden overuit dat we nog veel te jong zijn voor een kindje.
Naar mijn weten hebben we het altijd veilig gedaan, en ik test mijzelf ook zo nu en dan, voor de zekerheid. Zo ook nu.
Maar nu had ik al een beetje een voorgevoel. Mijn borsten zijn namelijk ook erg pijnlijk. En nu weet ik de uitslag dus.
Ik word er helemaal beroerd van.
Zometeen ga ik de test van clearblue doen, die ook berekend wanneer je bevrucht bent.
Ik ga ineens aan alles twijfelen en ben zelfs bang dat ik al te lang zwanger ben. Wat ook weer niet kan, want ben gewoon ongesteld geworden.
Maar worden je borsten dan al zo snel pijnlijk?
En hoe nu verder? Via de dokter naar een abortus kliniek? Of kan je er zelfstandig heen. Ik weet het allemaal niet.
Het is niet zo dat we er makkelijk over denken, om het maar weg te halen, maar het kan niet anders. Alleen wat mij wel pijn doet, is dat dit ons eerste kindje is, had kunnen zijn.
Wat het ook moeilijk maakt is dat mijn vriend nu vertrekt op vakantie.. het is niet zo n goede timing allemaal.
Ik ben zo geschrokken en kan alleen maar huilen, ik heb geen idee hoe ik het aan moet pakken.
Wie heeft er goede raad, advies, tips?
Bedankt...
Ik heb net een test gedaan, en ik blijk zwanger!! Ik ben 23jaar!! Dit komt totaal onverwacht. Ik heb net mijn lieve vriend op de hoogte gesteld, we hebben gepraat maar niet lang, want hij gaat zometeen op vakantie.
Ik voel mij zo verschrikkelijk. We zijn er beiden overuit dat we nog veel te jong zijn voor een kindje.
Naar mijn weten hebben we het altijd veilig gedaan, en ik test mijzelf ook zo nu en dan, voor de zekerheid. Zo ook nu.
Maar nu had ik al een beetje een voorgevoel. Mijn borsten zijn namelijk ook erg pijnlijk. En nu weet ik de uitslag dus.
Ik word er helemaal beroerd van.
Zometeen ga ik de test van clearblue doen, die ook berekend wanneer je bevrucht bent.
Ik ga ineens aan alles twijfelen en ben zelfs bang dat ik al te lang zwanger ben. Wat ook weer niet kan, want ben gewoon ongesteld geworden.
Maar worden je borsten dan al zo snel pijnlijk?
En hoe nu verder? Via de dokter naar een abortus kliniek? Of kan je er zelfstandig heen. Ik weet het allemaal niet.
Het is niet zo dat we er makkelijk over denken, om het maar weg te halen, maar het kan niet anders. Alleen wat mij wel pijn doet, is dat dit ons eerste kindje is, had kunnen zijn.
Wat het ook moeilijk maakt is dat mijn vriend nu vertrekt op vakantie.. het is niet zo n goede timing allemaal.
Ik ben zo geschrokken en kan alleen maar huilen, ik heb geen idee hoe ik het aan moet pakken.
Wie heeft er goede raad, advies, tips?
Bedankt...
woensdag 5 augustus 2009 om 23:27
quote:cejoy schreef op 05 augustus 2009 @ 20:15:
Ik heb dan wel die test gedaan, en uit de laatste blijkt dus dat ik 2-3 weken zwanger ben...
Als de bevruchting 2 à 3 weken geleden heeft plaats gevonden, dan ben je volgens de officiële berekeningen nu 4 à 5 weken zwanger. De zwangerschapsduur wordt namelijk altijd berekend vanaf de eerste dag van je laatste menstruatie, oftewel, de 2 weken vóór de bevruchting worden er ook bij opgeteld.
Sterkte met je besluit.
Ik heb dan wel die test gedaan, en uit de laatste blijkt dus dat ik 2-3 weken zwanger ben...
Als de bevruchting 2 à 3 weken geleden heeft plaats gevonden, dan ben je volgens de officiële berekeningen nu 4 à 5 weken zwanger. De zwangerschapsduur wordt namelijk altijd berekend vanaf de eerste dag van je laatste menstruatie, oftewel, de 2 weken vóór de bevruchting worden er ook bij opgeteld.
Sterkte met je besluit.
woensdag 5 augustus 2009 om 23:28
En voor hulp: http://www.vbok.nl/hulp.htm
donderdag 6 augustus 2009 om 00:18
Cejoy,
Mannen hebben bijna altijd moeite met dit onderwerp. Gewenst of niet op dat moment, totdat het kind geboren is hebben de meeste er helemaal niets mee. Zij zijn immers niet zwanger. Daarnaast denken velen dat het het einde van hun huidige leventje betekend. Nou dat valt allemaal wel mee vinden de meeste mannen die ik ken. Het is zelfs zo dat ze nog zorgzamer zijn dan de moeders - als dat al kan.
Je vriend is zich lens geschrokken. In eerste instantie kan ik me levendig voorstellen dat hij er niet aan wil denken. Hoe moeilijk het ook is, het is JOUW beslissing. Mogelijkheden:
* je wilt het, hij niet - je houd het, relatie is geen garantie op termijn.
* je wilt het, hij ook - je houd het, relatie is nog steeds geen garantie voor de toekomst
* je wilt het niet, hij ook niet - je houd het niet, relatie is nog steeds geen garantie voor de toekomst - hoe ga je er beiden mee om weet je van te voren niet.
* je wilt het niet, hij wil het wel - je houd het niet, relatie is nog steeds geen garantie voor de toekomst, puur voor hem het kind houden is hierin dus ook niet verstandig/realistisch
Vroeger kreeg men kinderen, tegenwoordig moet er blijkbaar eerst een roze wolk zijn (geld, huis, baan, wieg, liefdesrelatie, bla bla)..... Waarom in hemelsnaam? Je gaat er voor of niet, maar in beide gevallen zul je het (moeten) redden met de beslissing die JIJ gemaakt hebt. Tuurlijk kun je de vader op allerlei positieve en negatieve manieren bij je beslissing en de gevolgen hiervan betrekken, maar zoals eerder aangegeven zijn hier realistisch 0,0 garanties voor de toekomst voor.
Heel veel sterkte met je (hopelijk goed doordachte) beslissing. Welke deze ook moge zijn.
PS: en betrek je ouders hierin - ze zijn sterker dan je denkt om hier mee om te gaan. Men zou moeten afleren om gedachten in het hoofd van een ander te leggen. Hoe pissig zouden ze nou kunnen zijn? Ben liever oprecht dan schijnheilig! Wie weet zijn ze er morgen onverhoopt niet meer en dan? Je bent volwassen en groot genoeg om met de emoties van anderen te dealen.
Harder woorden - positief gemeend!
Mannen hebben bijna altijd moeite met dit onderwerp. Gewenst of niet op dat moment, totdat het kind geboren is hebben de meeste er helemaal niets mee. Zij zijn immers niet zwanger. Daarnaast denken velen dat het het einde van hun huidige leventje betekend. Nou dat valt allemaal wel mee vinden de meeste mannen die ik ken. Het is zelfs zo dat ze nog zorgzamer zijn dan de moeders - als dat al kan.
Je vriend is zich lens geschrokken. In eerste instantie kan ik me levendig voorstellen dat hij er niet aan wil denken. Hoe moeilijk het ook is, het is JOUW beslissing. Mogelijkheden:
* je wilt het, hij niet - je houd het, relatie is geen garantie op termijn.
* je wilt het, hij ook - je houd het, relatie is nog steeds geen garantie voor de toekomst
* je wilt het niet, hij ook niet - je houd het niet, relatie is nog steeds geen garantie voor de toekomst - hoe ga je er beiden mee om weet je van te voren niet.
* je wilt het niet, hij wil het wel - je houd het niet, relatie is nog steeds geen garantie voor de toekomst, puur voor hem het kind houden is hierin dus ook niet verstandig/realistisch
Vroeger kreeg men kinderen, tegenwoordig moet er blijkbaar eerst een roze wolk zijn (geld, huis, baan, wieg, liefdesrelatie, bla bla)..... Waarom in hemelsnaam? Je gaat er voor of niet, maar in beide gevallen zul je het (moeten) redden met de beslissing die JIJ gemaakt hebt. Tuurlijk kun je de vader op allerlei positieve en negatieve manieren bij je beslissing en de gevolgen hiervan betrekken, maar zoals eerder aangegeven zijn hier realistisch 0,0 garanties voor de toekomst voor.
Heel veel sterkte met je (hopelijk goed doordachte) beslissing. Welke deze ook moge zijn.
PS: en betrek je ouders hierin - ze zijn sterker dan je denkt om hier mee om te gaan. Men zou moeten afleren om gedachten in het hoofd van een ander te leggen. Hoe pissig zouden ze nou kunnen zijn? Ben liever oprecht dan schijnheilig! Wie weet zijn ze er morgen onverhoopt niet meer en dan? Je bent volwassen en groot genoeg om met de emoties van anderen te dealen.
Harder woorden - positief gemeend!
donderdag 6 augustus 2009 om 00:29
Bedankt voor je woorden.
Allerlei gedachten spelen door mijn hoofd.
Aan mijn ouders durf ik het niet te vertellen. Ik denk dat ze mij dom zullen vinden, vooral omdat ik in opleiding zit, geen vaste baan etc.
Ik wil ze niet teleurstellen.
Met mijn schoomoeder heb ik een betere band, maar ik maak mij zorgen over wat zij zal denken. Misschien dat ik haar zoon in moeilijkheden breng o.i.d.
Het liefst zal ik het mijn moeder willen vertellen, alleen ik durf het gewoon echt niet. Ik wil niet dat ze teleurgesteld is, heb ze al een paar keer moeten teleurstellen met keuzes waar hun niet achter stonden.
Ik weet dat ik 23 ben. En volwassen. Maar ik denk niet dat mijn moeder en vader het zouden trekken, beide gevallen niet, laten weghalen of het kindje houden.
Allerlei gedachten spelen door mijn hoofd.
Aan mijn ouders durf ik het niet te vertellen. Ik denk dat ze mij dom zullen vinden, vooral omdat ik in opleiding zit, geen vaste baan etc.
Ik wil ze niet teleurstellen.
Met mijn schoomoeder heb ik een betere band, maar ik maak mij zorgen over wat zij zal denken. Misschien dat ik haar zoon in moeilijkheden breng o.i.d.
Het liefst zal ik het mijn moeder willen vertellen, alleen ik durf het gewoon echt niet. Ik wil niet dat ze teleurgesteld is, heb ze al een paar keer moeten teleurstellen met keuzes waar hun niet achter stonden.
Ik weet dat ik 23 ben. En volwassen. Maar ik denk niet dat mijn moeder en vader het zouden trekken, beide gevallen niet, laten weghalen of het kindje houden.
donderdag 6 augustus 2009 om 08:17
Cejoy,
Lees je laatste posting er nog eens op na: stop met denken voor anderen!! Tuurlijk zullen zij schrikken, maar ik denk dat ze heel erg teleurgesteld zouden zijn als je op zo'n belangrijk gebied ze er niet bij zou betrekken. Ongeacht je keuze is het emotioneel moeilijk en stop met denken dat ze je dom zullen vinden!! Zijn ze streng gelovig en mag je geen sex voor het huwelijk ofzo? Anders ben je absoluut niet dom geweest als je met het goed gebruik van voorbehoedsmiddelen toch zwanger bent geworden. En ja, zoals al eerder aangegeven, is het even een dikkere pil voor iedereen om door te slikken - niet meer dan logisch.
Je bent irrieel aan het denken om jezelf niet met de situatie te confronteren als je dit soort gedachten hebt. Dom, (schoon-)ouders teleurgesteld, dit zijn excuus gedachten. Tijdelijk geen probleem want je bent zelf geschrokken, maar geen gedachten om je keuze op te laten baseren.
Als ouder heb je bepaalde verwachtingen van je kind. Soms hebben ouders te hoge (eigen) verwachtingen en dat is niet goed. (Tell me about it - mijn pa is er zo een. Wij zeiden vroeger altijd tegen elkaar dat pa het liefste ons in plooirok en lakschoentjes zag). Een kind moet nou eenmaal 'fouten' kunnen maken om te leren. Veel ouders staan dat niet toe en dan krijg je dat kinderen vooral het leven proberen te leiden wat de ouders graag zien. Ik als 35-jarige heb ook nog steeds moeite om me daar van los te maken - hoe goed ze het ook bedoelen, hoor! Het blijft dus altijd aanwezig - het is aan jouw hoe je daarmee omgaat.
Zeg nou eerlijk, is het zo erg geweest wat je eerder gedaan hebt? Probeer het allemaal wat te relativeren. Veel dingen vallen vast wel in het niet bij de 'stomme' dingen die je in de toekomst vast nog wel eens zult doen. Eigen keuzes maken, eigen verantwoording nemen voor de consequenties - dat is volwassenheid. Niet je leeftijd.
Zoals eerder gezegd: houden of aborteren van je kind. Beide keuzes zijn niet eenvoudig. Zorg ervoor dat het JOUW keuze is.
Geef jezelf eventjes de tijd om je kut te voelen. Laat het toe - dat mag!
Lees je laatste posting er nog eens op na: stop met denken voor anderen!! Tuurlijk zullen zij schrikken, maar ik denk dat ze heel erg teleurgesteld zouden zijn als je op zo'n belangrijk gebied ze er niet bij zou betrekken. Ongeacht je keuze is het emotioneel moeilijk en stop met denken dat ze je dom zullen vinden!! Zijn ze streng gelovig en mag je geen sex voor het huwelijk ofzo? Anders ben je absoluut niet dom geweest als je met het goed gebruik van voorbehoedsmiddelen toch zwanger bent geworden. En ja, zoals al eerder aangegeven, is het even een dikkere pil voor iedereen om door te slikken - niet meer dan logisch.
Je bent irrieel aan het denken om jezelf niet met de situatie te confronteren als je dit soort gedachten hebt. Dom, (schoon-)ouders teleurgesteld, dit zijn excuus gedachten. Tijdelijk geen probleem want je bent zelf geschrokken, maar geen gedachten om je keuze op te laten baseren.
Als ouder heb je bepaalde verwachtingen van je kind. Soms hebben ouders te hoge (eigen) verwachtingen en dat is niet goed. (Tell me about it - mijn pa is er zo een. Wij zeiden vroeger altijd tegen elkaar dat pa het liefste ons in plooirok en lakschoentjes zag). Een kind moet nou eenmaal 'fouten' kunnen maken om te leren. Veel ouders staan dat niet toe en dan krijg je dat kinderen vooral het leven proberen te leiden wat de ouders graag zien. Ik als 35-jarige heb ook nog steeds moeite om me daar van los te maken - hoe goed ze het ook bedoelen, hoor! Het blijft dus altijd aanwezig - het is aan jouw hoe je daarmee omgaat.
Zeg nou eerlijk, is het zo erg geweest wat je eerder gedaan hebt? Probeer het allemaal wat te relativeren. Veel dingen vallen vast wel in het niet bij de 'stomme' dingen die je in de toekomst vast nog wel eens zult doen. Eigen keuzes maken, eigen verantwoording nemen voor de consequenties - dat is volwassenheid. Niet je leeftijd.
Zoals eerder gezegd: houden of aborteren van je kind. Beide keuzes zijn niet eenvoudig. Zorg ervoor dat het JOUW keuze is.
Geef jezelf eventjes de tijd om je kut te voelen. Laat het toe - dat mag!
donderdag 6 augustus 2009 om 08:38
Lieve Cejoy, STOP adem in en adem uit. Neem contact op met je huisarts en doe wat met al die adviezen hier om contact op te nemen met het VBOK. Neem iemand in je directe omgeving in vertrouwen. Jammer dat je vriend niet thuis gebleven is, zodat jullie dit samen kunnen doen. Ik vind dat eigenlijk een beetje gek, maar goed, hij zal ongetwijfeld in schok zijn. Meid je bent 23 en geen 16 meer. Je bent niet dom geweest. Het allerbelangrijkste is inderdaad dat jij de beslissing neemt waar jij achter staat. Het gaat er niet om wat anderen er misschien over denken (en uiteindelijk valt dat altijd wel mee). Het gaat om jou en je vriend, maar vooral om jou. Je bent nu misschien wel op zoek naar iemand die jou vertelt wat je moet doen, want het is een lastige situatie, maar je moet het zelf beslissen om er geen spijt van te krijgen. Het is echter geen onmogelijke situatie. Als jij je kindje wilt houden, dan zijn er altijd mogelijkheden. Uit je postings maak ik een beetje op dat je geneigd bent je zwangerschap te beeindigen vanwege je vriend en de eventuele meningen van mensen om je heen. Dat lijkt me niet de manier en vooral een recept voor spijt achteraf. Nogmaals neem contact op met het VBOK en je huisarts. Is je vriend met zijn vrienden op vakantie? Praat hij er met iemand over? Ik kan me voorstellen dat je het erg moeilijk vindt dat hij zo stellig voor het beeindigen van de zwangerschap is. Veel sterkte!
anoniem_36881 wijzigde dit bericht op 06-08-2009 08:41
Reden: taalfout
Reden: taalfout
% gewijzigd
donderdag 6 augustus 2009 om 09:15
Was je bij de huisarts geweest? Hoe ging dat?
En idd, als je 'normale' ouders hebt (niet mega gelovig of anderszins afwijkend van de norm) vertéllen vertéllen vertéllen!
Tuurlijk moeten ze even slikken, maar dit 1000 maal liever dan er later achter komen dat je iets hebt laten weghalen. Ze zullen niets liever willen dan je steunen. (en als je besluit het te houden zullen ze het ook gaan merken)
Denk je dat ze minder van je zijn gaan houden na die andere 'teleurstelling'? Tuurlijk niet!
Dus nu ook niet. Ze zullen het eerder heel fijn vinden dat je het hen toe vertrouwd. Ze zullen trots zijn op de band die jullie samen hebben.
Deel het met je ouders. Zij kennen jou, ze hebben n leven lang ervaring (das meer dan je vriendinnen). En ze zijn er voor je.
sterkte!!
En idd, als je 'normale' ouders hebt (niet mega gelovig of anderszins afwijkend van de norm) vertéllen vertéllen vertéllen!
Tuurlijk moeten ze even slikken, maar dit 1000 maal liever dan er later achter komen dat je iets hebt laten weghalen. Ze zullen niets liever willen dan je steunen. (en als je besluit het te houden zullen ze het ook gaan merken)
Denk je dat ze minder van je zijn gaan houden na die andere 'teleurstelling'? Tuurlijk niet!
Dus nu ook niet. Ze zullen het eerder heel fijn vinden dat je het hen toe vertrouwd. Ze zullen trots zijn op de band die jullie samen hebben.
Deel het met je ouders. Zij kennen jou, ze hebben n leven lang ervaring (das meer dan je vriendinnen). En ze zijn er voor je.
sterkte!!
donderdag 6 augustus 2009 om 09:48
Goedemorgen allemaal,
Ik heb vanmorgen met de huisarts assistente gebeld. Helaas is er geen plaats voor mij vandaag. Maar direct morgen ochtend.
Aan de ene kant een beetje een teleurstelling, maar dit geeft mij nog meer ruimte om dingen eens (rustig) door te nemen.
Verder; ik weet niet of het gek is dat mijn vriend op vakantie is gegaan. Ik heb er eerlijk gezegt ook niet bij stilgestaan om te verwachten, of te vragen of hij thuis wil blijven. We hebben ondanks dat hij weg is veel contact. Maar goed de afstand blijft kut. Hij is met 2 vrienden naar Frankrijk. Met hun kan hij hier niet over praten. Dus praten we samen zover het kan.
Het vbok ga ik straks ook bellen.
Over mijn ouders...daar denk ik nog steeds over na:)
Ik heb vanmorgen met de huisarts assistente gebeld. Helaas is er geen plaats voor mij vandaag. Maar direct morgen ochtend.
Aan de ene kant een beetje een teleurstelling, maar dit geeft mij nog meer ruimte om dingen eens (rustig) door te nemen.
Verder; ik weet niet of het gek is dat mijn vriend op vakantie is gegaan. Ik heb er eerlijk gezegt ook niet bij stilgestaan om te verwachten, of te vragen of hij thuis wil blijven. We hebben ondanks dat hij weg is veel contact. Maar goed de afstand blijft kut. Hij is met 2 vrienden naar Frankrijk. Met hun kan hij hier niet over praten. Dus praten we samen zover het kan.
Het vbok ga ik straks ook bellen.
Over mijn ouders...daar denk ik nog steeds over na:)
donderdag 6 augustus 2009 om 09:59
Hoi cejoy,
wat een moeilijke situatie.
het enige wat ikk erover wil zeggen is, dat hoe langer je wacht met weghalen, ALS je dat al wil, hoe moeilijker dat wordt. want nu is het nog bijna niets behalve een klompje cellen, maar als je een paar weken wacht begint het al een mensje te worden.
ik heb het zelf ook meegemaakt, en ik wilde/kon het niet houden. dus heb ik het zo snel mogelijk weg laten halen, toen het nog bijna niets was.
anders had ik het niet kunnen doen denk ik.
veel sterkte, ook als je het wilt houden... waar een wil is, is een weg. je hebt tenminste een vriend dus je staat er niet alleen voor.
sterkte!
wat een moeilijke situatie.
het enige wat ikk erover wil zeggen is, dat hoe langer je wacht met weghalen, ALS je dat al wil, hoe moeilijker dat wordt. want nu is het nog bijna niets behalve een klompje cellen, maar als je een paar weken wacht begint het al een mensje te worden.
ik heb het zelf ook meegemaakt, en ik wilde/kon het niet houden. dus heb ik het zo snel mogelijk weg laten halen, toen het nog bijna niets was.
anders had ik het niet kunnen doen denk ik.
veel sterkte, ook als je het wilt houden... waar een wil is, is een weg. je hebt tenminste een vriend dus je staat er niet alleen voor.
sterkte!
donderdag 6 augustus 2009 om 10:08
Lieve Cejoy,
Wat een achtbaan voor jou he?! MIsschien vergis ik me, maar sinds jou posting gisteren, zie ik nú al een ontwikkeling in je gevoelens en gedachten van 'nee, absoluut niet!!" naar een 'heel, heel misschien....".
Het lijkt me vrij waardeloos voor je dat je deze ontwikkeling niet met je vriend kunt delen, dat je niet samen naar je huisarts kunt, wat dan ook. Is het niet alsnog een optie je vriend te vragen eerder terug te komen? Wat je ook gaat beslissen straks, ik denk dat de komende dagen hierin een hele grote rol gaan spelen. Het lijkt me voor jullie relatie niet fijn als jullie (jij!) dit proces apart en alleen doen. Ik zie een soort doemscenario voor me waarin jij voor abortus kiest en later je vriend verwijt dat je alles alleen moest doen. Of dat je met liefde voor je kindje kiest en je vriend jou later verwijt dat je dat in je eentje besloten hebt.
Maar als je vriend niet eerder terug kan komen of jij het niet nodig vind, is het misschien een goed idee om deze dagen een dagboekje bij te houden. Voor jezelf, maar ook voor je vriend om te lezen als hij terug is. Ik denk dat je gevoelens en gedachten nu per uur veranderen en zich ontwikkelen. Als je nu een of twee keer per dag daar wat over opschrijft, is het voor je vriend straks misschien beter te begrijpen wat er allemaal binnen in jou gebeurt is (eh... en dan bedoel ik niet de zwangerschap die groeit, haha!).
Sterkte meid, ik blijf zeker meelezen hier!
Wat een achtbaan voor jou he?! MIsschien vergis ik me, maar sinds jou posting gisteren, zie ik nú al een ontwikkeling in je gevoelens en gedachten van 'nee, absoluut niet!!" naar een 'heel, heel misschien....".
Het lijkt me vrij waardeloos voor je dat je deze ontwikkeling niet met je vriend kunt delen, dat je niet samen naar je huisarts kunt, wat dan ook. Is het niet alsnog een optie je vriend te vragen eerder terug te komen? Wat je ook gaat beslissen straks, ik denk dat de komende dagen hierin een hele grote rol gaan spelen. Het lijkt me voor jullie relatie niet fijn als jullie (jij!) dit proces apart en alleen doen. Ik zie een soort doemscenario voor me waarin jij voor abortus kiest en later je vriend verwijt dat je alles alleen moest doen. Of dat je met liefde voor je kindje kiest en je vriend jou later verwijt dat je dat in je eentje besloten hebt.
Maar als je vriend niet eerder terug kan komen of jij het niet nodig vind, is het misschien een goed idee om deze dagen een dagboekje bij te houden. Voor jezelf, maar ook voor je vriend om te lezen als hij terug is. Ik denk dat je gevoelens en gedachten nu per uur veranderen en zich ontwikkelen. Als je nu een of twee keer per dag daar wat over opschrijft, is het voor je vriend straks misschien beter te begrijpen wat er allemaal binnen in jou gebeurt is (eh... en dan bedoel ik niet de zwangerschap die groeit, haha!).
Sterkte meid, ik blijf zeker meelezen hier!
donderdag 6 augustus 2009 om 10:32
Beste TO,
ten eerste, je moet absoluut altijd zelf een keuze maken over wat voor jou het beste is en je niet laten beinvloeden door wat wie dan ook hier zet, inclusief wat ik hier nu neer ga zetten .
Ik ben zelf 1,5 jaar geleden in dezelfde situatie beland als jij, met als verschil dat het uiteindelijk al te laat bleek voor een 'gewone abortus' en dat mijn vriend niet eens in Nederland woonde. Ook ik woonde op kamers, studeerde en had daarnaast een baantje als uitzendkracht...Oja, en ik was 2 jaar ouder dan jij nu bent. Geen ideale situatie dus om een baby te laten komen en ik schrok me rot en schaamde me enorm. Hoe moest ik dit ooit aan iemand (familie, vrienden, collega's) gaan vertellen, hoe kon ik nou zo 'dom' zijn geweest om zwanger te raken (ondanks dat wij het ook 'veilig' hadden gedaan).
Om een lang verhaal kort te maken, die baby is er gekomen. de afgelopen jaren zijn niet eenvoudig geweest, mijn relatie heeft het wel overleefd ondanks dat het nogal een heftige omslag is van vriendje-vriendinnetje naar jonge ouders. Ik werk inmiddels fulltime, weliswaar onder 'mijn niveau' en probeer mijn studie ernaast af te ronden.
Als je toch ergens van binnen uiteindelijk het gevoel hebt dat je deze baby wilt laten komen, maak je dan geen zorgen om dan praktische kant van het verhaal. En zeker niet om de reacties van anderen. Mijn ouders en schoonouders waren flink geschrokken maar stonden uiteindelijk achter ons. Mijn vriend is hier komen wonen en die woonruimte hebben we ook gevonden. Kinderopvang, kinderbijslag, zorgverzekering voor kosten van zwangerschap: al die dingen zijn echt heel goed geregeld in Nederland, ondanks dat het even goed zoeken is. Met ons gaat het nu alledrie heel goed.... ondanks dat het, en daar heb je gelijk in, wel een hele grote verandering is tov het leven dat ik 'hiervoor' had. Ik heb er ondanks dat geen spijt van dat mijn kind geboren is.
Ik wens je heel veel succes&wijsheid met het maken van je keuze, gun jezelf de tijd en ga vooral praten met je ouders en/of een organisatie die je meer kan vertellen over je keuzemogelijkheden.
ten eerste, je moet absoluut altijd zelf een keuze maken over wat voor jou het beste is en je niet laten beinvloeden door wat wie dan ook hier zet, inclusief wat ik hier nu neer ga zetten .
Ik ben zelf 1,5 jaar geleden in dezelfde situatie beland als jij, met als verschil dat het uiteindelijk al te laat bleek voor een 'gewone abortus' en dat mijn vriend niet eens in Nederland woonde. Ook ik woonde op kamers, studeerde en had daarnaast een baantje als uitzendkracht...Oja, en ik was 2 jaar ouder dan jij nu bent. Geen ideale situatie dus om een baby te laten komen en ik schrok me rot en schaamde me enorm. Hoe moest ik dit ooit aan iemand (familie, vrienden, collega's) gaan vertellen, hoe kon ik nou zo 'dom' zijn geweest om zwanger te raken (ondanks dat wij het ook 'veilig' hadden gedaan).
Om een lang verhaal kort te maken, die baby is er gekomen. de afgelopen jaren zijn niet eenvoudig geweest, mijn relatie heeft het wel overleefd ondanks dat het nogal een heftige omslag is van vriendje-vriendinnetje naar jonge ouders. Ik werk inmiddels fulltime, weliswaar onder 'mijn niveau' en probeer mijn studie ernaast af te ronden.
Als je toch ergens van binnen uiteindelijk het gevoel hebt dat je deze baby wilt laten komen, maak je dan geen zorgen om dan praktische kant van het verhaal. En zeker niet om de reacties van anderen. Mijn ouders en schoonouders waren flink geschrokken maar stonden uiteindelijk achter ons. Mijn vriend is hier komen wonen en die woonruimte hebben we ook gevonden. Kinderopvang, kinderbijslag, zorgverzekering voor kosten van zwangerschap: al die dingen zijn echt heel goed geregeld in Nederland, ondanks dat het even goed zoeken is. Met ons gaat het nu alledrie heel goed.... ondanks dat het, en daar heb je gelijk in, wel een hele grote verandering is tov het leven dat ik 'hiervoor' had. Ik heb er ondanks dat geen spijt van dat mijn kind geboren is.
Ik wens je heel veel succes&wijsheid met het maken van je keuze, gun jezelf de tijd en ga vooral praten met je ouders en/of een organisatie die je meer kan vertellen over je keuzemogelijkheden.
donderdag 6 augustus 2009 om 12:21
Hoi cejoy, hartstikke goed dat je de huisarts hebt gebeld en morgen terecht kunt!
Je ouders, als jij er nog niet met hun over wilt of kunt praten, dan moet je het niet doen. Dat komt t.z.t. nog wel. En misschien niet. Maar doe vooral wat goed voelt voor jou en je vriend.
Tja, verder zou ik vooral in alle ruist nadenken. Als je vriend er weer is hebben jullie nog tijd genoeg om erover te praten.
Ik hoop dat je een beslissing neemt die voor jou goed voelt!
Je ouders, als jij er nog niet met hun over wilt of kunt praten, dan moet je het niet doen. Dat komt t.z.t. nog wel. En misschien niet. Maar doe vooral wat goed voelt voor jou en je vriend.
Tja, verder zou ik vooral in alle ruist nadenken. Als je vriend er weer is hebben jullie nog tijd genoeg om erover te praten.
Ik hoop dat je een beslissing neemt die voor jou goed voelt!
donderdag 6 augustus 2009 om 13:19
Als jullie gevoel zegt dat jullie het kindje nu niet kunnen krijgen, is dat jullie gevoel. Praktische bezwaren zijn op te lossen, maar gevoel is gevoel en daar moet je nu naar kijken. Ik was zelf ook rond die leeftijd en mijn gevoel zei dat ik het niet wilde en kon op dat moment, ik heb er (gelukkig) nooit spijt van gehad en ben nog steeds blij met mijn vriend (met wie ik ooit wel kinderen wil). Zowiezo moet je even contact opnemen met de huisarts, ik heb toen een doorverwijzing gekregen en je hebt geloof ik een aantal dagen bedenktijd (moet volgens de wet). Daarna maak je een afspraak voor de abortus (ik was bij stimezo, erg goede begeleiding) en krijg je een gesprekje met een psycholoog, of je er echt achterstaat enzo. Wat ik je aanraad, om niet alleen te gaan, ga met jouw vriend of een hele goede vriendin. En verwacht dat jouw hormonen nu en daarna wat wiebelig zullen zijn. Sterkte!
donderdag 6 augustus 2009 om 13:52
Dat idee van het bij houden van een dagboek is best een heel goed idee. Zo kan hij het idd straks nalezen en jou beter begrijpen, en voor jou is het fijn om je gedachten te ordenen.
Even wat anders, ga nu vooral niet heel erg in de zon liggen bakken. Door het hormoon geraas kan het zijn dat je pigment niet zo reageert als normaal en dan zou je vlekken krijgen. (Die wil je niet in je gezicht).
Even wat anders, ga nu vooral niet heel erg in de zon liggen bakken. Door het hormoon geraas kan het zijn dat je pigment niet zo reageert als normaal en dan zou je vlekken krijgen. (Die wil je niet in je gezicht).
donderdag 6 augustus 2009 om 14:03
Bedankt voor jullie reacties.
Ik voel mij niet al te best, mijn borsten doen ongelooflijk pijn en zijn zo gespannen. Ook ben ik misselijk, maar dit kan natuurlijk van de zenuwen zijn.
Mijn huid is al verandert, zit onder de puistjes/bultjes. Ik dacht eerst dat dit kwam omdat ik ongesteld moest worden, maar dat word ik niet.
Morgen de dokter..
Pennylane;
Wat kan ik verwachten aan 'wiebelige' hormonen??
Idee van dagboek vind ik inderdaad een heel fijn idee, ben er dan ook mee begonnen. Bedankt!
Ik kan wel zeggen, dat wel besluit ik ook neem, ik voel dat mijn leven wel verandert is..
Ik voel mij niet al te best, mijn borsten doen ongelooflijk pijn en zijn zo gespannen. Ook ben ik misselijk, maar dit kan natuurlijk van de zenuwen zijn.
Mijn huid is al verandert, zit onder de puistjes/bultjes. Ik dacht eerst dat dit kwam omdat ik ongesteld moest worden, maar dat word ik niet.
Morgen de dokter..
Pennylane;
Wat kan ik verwachten aan 'wiebelige' hormonen??
Idee van dagboek vind ik inderdaad een heel fijn idee, ben er dan ook mee begonnen. Bedankt!
Ik kan wel zeggen, dat wel besluit ik ook neem, ik voel dat mijn leven wel verandert is..
donderdag 6 augustus 2009 om 15:02
Wiebelig betekent dat je niet helemaal je zelf bent. Als je ongesteld bent kun je immers ook last hebben van je hormonen (PMS). Hormonen, hormonen, hormonen - ze zijn lastig , maar ook wel eens gezellig 
. Verwacht er niets van, is het beste!
Die pukkels zijn ook het gevolg van hormonen. Je lijf is namelijk hard aan het werk een kind te bouwen en heeft daar alle hulp bij nodig en laat dan wat andere dingen versloffen. Sommige vrouwen zweten niet meer, of hebben het juist erg warm, haaruitval of juist niet etc. Dit soort dingen ervaar je soms ook als je een Morning After pil geslikt hebt. Echter natuurlijk wat korter durende. Ook na een abortus heb je nog enkele weken een hoop meer hormonen in je bloed dan gebruikelijk.
TO je leven is inderdaad verandert. Je moet een hele volwassen beslissing gaan nemen en dat is nogal wat qua impact. Vandaar dat ook na een abortus de boel niet zomaar even in rook oplost. Je draagt het altijd met je mee op de een of andere manier. De dag dat je uitgeteld zou zijn hebben sommigen bijv. nog wel eens moeite mee. De rest van het jaar denken ze er (waarschijnlijk) niet zo aan.
Genoeg ervaringsdeskundige hier op het forum met beide kanten dus schroom niet om te vragen. Open desnoods een nieuw topic om weer in beeld te zijn bij anderen dan die je verhaal hier nu meelezen. Je bent echt de enige niet die dit mee maakt en de dames hier bedoelen het goed / al kunnen sommigen wat scherp uit de hoek komen.
. Verwacht er niets van, is het beste!Die pukkels zijn ook het gevolg van hormonen. Je lijf is namelijk hard aan het werk een kind te bouwen en heeft daar alle hulp bij nodig en laat dan wat andere dingen versloffen. Sommige vrouwen zweten niet meer, of hebben het juist erg warm, haaruitval of juist niet etc. Dit soort dingen ervaar je soms ook als je een Morning After pil geslikt hebt. Echter natuurlijk wat korter durende. Ook na een abortus heb je nog enkele weken een hoop meer hormonen in je bloed dan gebruikelijk.
TO je leven is inderdaad verandert. Je moet een hele volwassen beslissing gaan nemen en dat is nogal wat qua impact. Vandaar dat ook na een abortus de boel niet zomaar even in rook oplost. Je draagt het altijd met je mee op de een of andere manier. De dag dat je uitgeteld zou zijn hebben sommigen bijv. nog wel eens moeite mee. De rest van het jaar denken ze er (waarschijnlijk) niet zo aan.
Genoeg ervaringsdeskundige hier op het forum met beide kanten dus schroom niet om te vragen. Open desnoods een nieuw topic om weer in beeld te zijn bij anderen dan die je verhaal hier nu meelezen. Je bent echt de enige niet die dit mee maakt en de dames hier bedoelen het goed / al kunnen sommigen wat scherp uit de hoek komen.
donderdag 6 augustus 2009 om 15:17
Lieve Cejoy,
Wat zul je geschrokken zijn, ik weet precies hoe het voelt. Behalve dan dat ik geen keus meer had, ik was al 40 weken zwanger en het moest dus komen of ik wilde of niet. Overigens was het voor mij nooit een keuze geweest, mijn kindje had sowieso gekomen..
Ik wil je met klem adviseren om toch je ouders in te lichten. Doe het desnoods samen met je vriend, wanneer hij weer thuis is. ik denk dat ze, zoals al eerder gezegd, teleurgesteld zouden zijn (in zichzelf??) wanneer jij niet met dergelijke belangrijke beslissingen om hun mening durft te vragen. Het lijkt mij dat wanneer je met iemand anders erover praat die een andere kijk heeft je makkelijker tot de (juiste) beslissing komt die jij moet gaan nemen.
Ik weet niet waar je woont of hoe dat bij jullie gaat, maar hier is het zo dat wanneer je zwanger bent je altijd naar de VK moet, ook als je besluit dat je het weg wilt laten halen. Mocht het zo zijn dat je HA jou doorstuurt, en je belt voor een afspraak zeg dan altijd dat je geen idee hebt hoe lang je al zwanger bent (ook als de huisarts dat al heeft vastgesteld) dan krijg je namelijk eerder een afspraak.
voor vragen over wiebelige hormonen moet je niet bij mij zijn, ik ken dat niet. Ja tijdens en vlak na mijn bevalling was ik volgens verhalen niet te genieten
Verder wil ik je veel sterkte en succes wensen, welke beslissing jullie dan ook nemen.
Liefs,
Belbe
Wat zul je geschrokken zijn, ik weet precies hoe het voelt. Behalve dan dat ik geen keus meer had, ik was al 40 weken zwanger en het moest dus komen of ik wilde of niet. Overigens was het voor mij nooit een keuze geweest, mijn kindje had sowieso gekomen..
Ik wil je met klem adviseren om toch je ouders in te lichten. Doe het desnoods samen met je vriend, wanneer hij weer thuis is. ik denk dat ze, zoals al eerder gezegd, teleurgesteld zouden zijn (in zichzelf??) wanneer jij niet met dergelijke belangrijke beslissingen om hun mening durft te vragen. Het lijkt mij dat wanneer je met iemand anders erover praat die een andere kijk heeft je makkelijker tot de (juiste) beslissing komt die jij moet gaan nemen.
Ik weet niet waar je woont of hoe dat bij jullie gaat, maar hier is het zo dat wanneer je zwanger bent je altijd naar de VK moet, ook als je besluit dat je het weg wilt laten halen. Mocht het zo zijn dat je HA jou doorstuurt, en je belt voor een afspraak zeg dan altijd dat je geen idee hebt hoe lang je al zwanger bent (ook als de huisarts dat al heeft vastgesteld) dan krijg je namelijk eerder een afspraak.
voor vragen over wiebelige hormonen moet je niet bij mij zijn, ik ken dat niet. Ja tijdens en vlak na mijn bevalling was ik volgens verhalen niet te genieten
Verder wil ik je veel sterkte en succes wensen, welke beslissing jullie dan ook nemen.
Liefs,
Belbe
Erger u niet, verwonder u slechts!
donderdag 6 augustus 2009 om 16:04
Cejoy, ik wil je heel veel sterkte wensen, met het nemen van de beslissing. Neem de beslissing met je gevoel en niet met je verstand. Als je met je hele gevoel achter de beslissing staat zul je minder snel spijt krijgen. Alles wat je met je verstand bedenkt aan zaken om het wel (of juist niet) weg te halen zijn praktische bezwaren. En alles wat praktisch is, is op te lossen.
Probeer er samen met je vriend over te praten (zover als het kan op deze afstand) maar gebruik deze tijd zonder hem ook om te bedenken wat JIJ wilt, dus niet wat hij liever heeft, maar wat JIJ wilt!
Succes morgen bij de huisarts!
Probeer er samen met je vriend over te praten (zover als het kan op deze afstand) maar gebruik deze tijd zonder hem ook om te bedenken wat JIJ wilt, dus niet wat hij liever heeft, maar wat JIJ wilt!
Succes morgen bij de huisarts!
vrijdag 7 augustus 2009 om 09:07
He hallo,
Ik ben net terug van de dokter. Ik heb besloten te wachten tot mijn vriend terug is. Om dan samen goed te praten en tot een besluit te komen.
Ik moet wel zeggen dat het feit dat mijn vriend weg is mij wel onzeker maakt. Ik wil niet dat hij bang is.
of dat dit straks tussen ons in komt te staan, dat onze relatie verandert. Hier moet ik ook helemaal niet bang voor zijn, maar toch er gaat van alles door mijn hoofd.
De huisarts zegt dat ik nu ong. vijf weken zwanger ben. Ik vind dat toch al wel een poosje.
Ik vind het wel fijn dat ik even met HA gepraat heb, dat zet toch alles wat duidelijker op een rijtje. Het voelt ook een stuk beter om even de tijd te nemen. Ik had het idee dat ik het vandaag moest beslissen, wat eigenlijk helemaal niet hoeft.
Op de terugweg heb ik keihard gejankt.
Al die gevoelens.. het is me wat. En mis mijn vriend erg...
Ik ben net terug van de dokter. Ik heb besloten te wachten tot mijn vriend terug is. Om dan samen goed te praten en tot een besluit te komen.
Ik moet wel zeggen dat het feit dat mijn vriend weg is mij wel onzeker maakt. Ik wil niet dat hij bang is.
of dat dit straks tussen ons in komt te staan, dat onze relatie verandert. Hier moet ik ook helemaal niet bang voor zijn, maar toch er gaat van alles door mijn hoofd.
De huisarts zegt dat ik nu ong. vijf weken zwanger ben. Ik vind dat toch al wel een poosje.
Ik vind het wel fijn dat ik even met HA gepraat heb, dat zet toch alles wat duidelijker op een rijtje. Het voelt ook een stuk beter om even de tijd te nemen. Ik had het idee dat ik het vandaag moest beslissen, wat eigenlijk helemaal niet hoeft.
Op de terugweg heb ik keihard gejankt.
Al die gevoelens.. het is me wat. En mis mijn vriend erg...
vrijdag 7 augustus 2009 om 09:10
Tjonge cejoy, het is ook allemaal wel veel. Goed om te horen dat je een fijn gesprek hebt gehad. Ik hoop dat je de rust kunt vinden om tot jezelf te komen en de dingen op een rijtje te zetten. Ik denk dat het praten met je vriend een stuk makkelijker zal gaan als jullie straks weer tegenover elkaar zitten. Sterkte!
The time is now
