burn-out wie ook??

Bedankt voor jullie lieve reacties, fijn dat jullie iets aan mijn verhalen hebben. Iemand zei dat ik "wijs" ben, daar moest ik wel om lachen. Vond mijn werkgever dit ook maar... Het probleem is, dat zij me behandeld als een klein kind, als iemand die niks kan. Ik ga iedere week vooruit en de laatste tijd gaat het echt hard en mijn werkgever ziet het niet. Hier heb ik het echt moeilijk mee. Het voelt kleinerend en vernederend. Ik kan niks goed doen, alles wordt afgekraakt. Doe zo mijn best om er boven te staan, maar dit is zo moeilijk. Want het doet gewoon pijn als iemand zo tegen je doet. En ik weet verstandelijk dat dit echt veel meer over haar zegt dan over mij, maar gevoelsmatig heb ik er zo'n moeite mee. Morgen heb ik weer een gesprek en zit daar alweer tegenaan te hikken. Vandaar dat ik nu al uit bed ben. Ik was wakker en lag te piekeren, dus ben ik er maar uit gegaan.



@rocky: Wat fijn te horen dat je gesprekken met je man goed zijn gegaan. Zo te horen zijn jullie echt een stuk verder gekomen!!



@manuela: Goed te horen dat je partner je wel steunt in de praktische dingen. Als het hem niet lukt om je emotioneel te steunen, dan is dit ook het enige wat hij kan doen.



Wat betreft begrip van de omgeving vragen. Je moet zeker niet van iedereen begrip verwachten, want dat wordt dan een grote teleurstelling. Maar ik heb wel gemerkt dat mensen je soms ook positief verbazen en daar kun je veel steun aan hebben. Het zijn alleen vaak anderen dan van wie je het verwacht. Ik zou dus ook niet op voorhand van niemand begrip vragen. Echt begrip heb ik alleen van mensen gekregen die het zelf van dichtbij hebben meegemaakt of het nu van mij heel dichtbij meemaken. Toch heb ik het er met anderen ook over, maar dan hou ik het heel simpel en concreet. Vertel wat ik wel en niet kan en vertel wat ik van hun wel / niet prettig vind. Bijv. Ik vind het leuk als jullie langskomen en ik kan dat 3 uur volhouden, dus komen jullie van 8 tot 11? Antw. Dat geeft niks, je moet het gewoon zeggen als het teveel is, dan gaan we naar huis Ik: Nee, het werkt niet om dat aan te geven, want wanneer ik merk dat het teveel is, ben ik al over mijn grenz heengegaan en heb ik al hoofdpijn en dat wil ik niet. Ook vind ik het niet leuk om jullie weg te moeten sturen. Dus daarom spreek ik graag vantevoren een eindtijd af, dan weet ik ook waar ik aan toe ben en kan ik er meer van genieten.



Dat je soms huilend door je huis kruipt of de neiging hebt om de boel te slopen, dat soort dingen, bespreek ik niet met anderen, behalve mijn vriend. Maar als je uitlegt wat je wel en niet kan en dat je anders klachten krijgt als hoofdpijn, duizeligheid en het gevoel je uitgeput te voelen, dat begrijpen de meeste mensen wel. Daar kunnen ze zich wel iets bij voorstellen. Zij gaan dan de verwachtingen die ze van jou hebben wat naar beneden bijstellen en waarderen het dan dat je even langskomt ipv dat ze het raar vinden dat je kort blijft. En dat is echt fijn.

Inspiratie: Vlieg met me mee van Trijntje Oosterhuis

http://www.youtube.com/watch?v=HTmUkc3tuUQ



Dit is zo'n mooi lied, hier haal ik steun en kracht uit.

@ rocky2008

Fijn dat je een goed gesprek gehad met je man. Ik denk ook dat zodra het beter met je gaat, de relatie ook wel weer beter gaat.

Merk het zelf als ik een goede dag heb en meer dingen aankan gaat het tussen ons ook beter. Voel ik me niet goed loopt niets lekker ook de relatie niet. Wij hebben nu afgesproken dat we zeker 1 avond in de week bij elkaar gaan zitten en iets samen doen, praten, film kijken, eventueel weg.

Echt tijd voor elkaar en niet allebei je eigen ding doen. Daarnaast iedere avond voor we gaan slapen kijken of er nog irritaties / dingen zijn die uitgesproken moeten worden.

Je schreef “Als je zelf niet in een burnout situatie zit, dan kan je je ook niet voorstellen hoe het voelt. De waardeloosheid, de wanhoop. De uitzichtloosheid. De moeheid” Precies zoals ik me vaak voel en nee hier is geen begrip voor enkel van mensen die het ook meegemaakt hebben.

Ook schrijf je: “ik luisterde altijd veel te veel naar mijn verstand ipv mijn gevoel. Doe ik nu nog. Die knop wil nog niet om. Mijn gevoel zegt ook dat ik niet de baan heb die mij past maar de energie om nu iets anders te gaan doen is er ook niet. Dus braaf weer iedere dag erna toe en hopen dat de dag weer snel voorbij is.



@ Diana bij mijn laatste grote terugval ben ik nagegaan waarom hoewel niet alles te verklaren is. Ben er toen achter gekomen dat het gewoon weer teveel is geweest en ik over mijn grenzen heen ben gegaan. Was te laat maar wel weer een les voor de toekomst.

Het is ook zo moeilijk om indien het goed gaat de rem erop te houden.



@ Leonexie

Knap hoor dat je vakantie hebt geannuleerd. Ik heb dit ook gedaan. We zouden op 18 juli 3 weken naar Italie gaan met de camper. Had er echt geen zin in. Heb de vakantie op het werk verzet. Heb een weekje gehad gewoon thuis en nu nog 2 weken staan begin september. Of we weggaan is nog maar de vraag. Heb er nu absoluut geen zin in.



@ Rosalie

Je weet toch ze is het niet waard. Niet over te piekeren. De enige die echt belangrijk zijn, ben jezelf en de mensen in je directe omgeving waar je van houdt. Hou op met je best te doen als het toch niet gewaardeerd wordt.

Schrijf een (boze) brief aan haar om je emoties te uiten dan ben je ze kwijt als je het gesprek morgen ingaat en kun je er rustig bij gaan zitten.



Ga door jou tip mijn grenzen beter aangeven. Wil nog steeds iedereen te vriend houden en doe daardoor dingen waar ik me achteraf helemaal niet goed bij voel. Het wordt vanaf nu tijd voor mezelf.

Hai Rosalie,



Wat erg dat je werkgever zo doet, wat ontzettend vervelend want daardoor ga je je vaak nog nuttelozer en kleiner voelen dan dat je in deze situatie al doet. De neerwaartse spiraal ,zeg maar.. Dat je werkgever niet snapt dat zo'n houding niet helpt, begrijp ik niet.

Heel erg lastig misschien, maar kan je dat morgen niet aangeven? Rustig maar zakelijk zeggen, dat haar houding juist niet bijdraagt tot een voorspoedig totaalherstel van jou, zeg maar? Er boven staan is gewoon moeilijk, inderdaad. Zeker als je nog relatief kwetsbaar bent. En het zegt inderdaad meer over haar dan jou hoor! Als ik zo je posts lees, ben je een prachtmens!



Manu3la: die knop omzetten is verschrikkelijk moeilijk en zal nog wel eens, als je deze eenmaal hebt omgezet, "terugspringen" in de oude stand. Je hebt jaren op die modus gefunctioneerd, en dan is het lastig om dat te veranderen. Belangrijker is te zien, hoe je inderdaad in een bepaalde situatie komt waarin je niet wilt zijn en hoe je daar voortaan uitblijft. Ik ga hier nog regelmatig de mist mee in .



Na dat gedoe met mijn man van het weekend, heb ik weer iets geleerd over mezelf. Ik ben namelijk geconfronteerd hoe ver ik al ben in het verwerkingsproces en hoe sterk ik eigenlijk al weer ben, al voelde het verleden week totaal niet zo. Soms heb je even een vervelende situatie nodig, om je met de neus op de positieve feiten te drukken. En ik heb geleerd dat het logisch is dat ik in de burnout terecht gekomen ben door wat ik allemaal heb gezien en meegemaakt heb, maar hierdoor ook veel kan hebben.



Meiden, wij komen er allemaal wel. Al is het met vallen en opstaan

Ondanks dat we ons allemaal niet zo lekker voelen heb ik toch een leuk nieuwtje! Mijn liefje heeft me gisteren ten huwelijk gevraagd met een prachtige ring. Daarna naar in een bruidssuite met enorm bad gelogeerd heel dicht in de buurt.

Het was helemaal geweldig en ik ben heeeeel blij!!!

Je zag het al aankomen hé?



Hartelijk gefeliciteerd, hoor!

Whaaaaaaaaaaaaaaaaaah, wat gaaf!



Gefeliciteerd! En blijf maar zo lang mogelijk lekker op je roze wolk zitten, geniet ervan!

@ Leonexie



WOW super

Gefeliciteerd. Komt helemaal goed met je/jullie

@Manuela, goed om te lezen dat jij en je partner er wel het beste van lijken te maken en dat je naar de positieve dingen kijkt. Iedere keer dat jij zelf een stap vooruit gaat in je herstel, zal het tussen jullie ook weer een stap beter gaan, lijkt mij. Dat is toch een goed vooruitzicht!

Herkenbaar wat je zegt over je werk. Ik weet niet of ik uiteindelijk deze baan wil blijven doen of niet, maar op het moment heb ik gewoon geen keus. Heb idd niet de energie om een andere baan te vinden en kan ook nog niet fulltime werken, dus dan houdt het op. Ik voel me gewoon gevangen op het moment. En daardoor wordt het werken nog zwaarder, dan het al is. Het werkt je echt tegen. Ik kijk er ook ’s ochtends al naar uit naar het moment dat de werkdag erop zit. Maar daar baal ik zo van. Ik weet dat het bij veel mensen altijd zo gaat, maar ik ben normaal totaal niet zo. Ik vind het normaal leuk om te werken en de dagen vliegen dan ook om. Ik ben wel echt actief bezig om er toch elke dag het beste van te maken en de leuke dingen op het werk te zien. Op dagen dat ik mijn werkgever niet zie of spreek en ze nergens over mailt, dan lukt dat meestal best redelijk. Ik zit me iedere dag op het werk wel een paar keer op te fokken over de situatie, maar het grootste deel van de dag ben ik er niet mee bezig.



Nu ga ik even mijn frustraties over werk opschrijven, sorry wordt een lang verhaal, denk ik.

Ik zou zo graag weer gewoon mijn eigen werkzaamheden willen oppakken en betrokken willen zijn, want ik weet zeker dat ik dan weer plezier krijg in mijn werk en dan loop ik er waarschijnlijk stralend rond en krijg ik er energie van. Nu mag ik alleen aangepast werk doen. Iemand aan wie ik normaal leiding geef, heeft nu van mijn werkgever de opdracht gekregen om mijn werk te controleren om te kijken of ik het wel goed doe. Er is niks mis met mijn werk, maar volgens mijn werkgever is dat juist mijn probleem, ik zie zelf niet in wat ik niet goed doe. Ik werk meer dan 20 uur per week, maar sta nog maar een paar procent betergemeld, want wat ik doe is verwaarloosbaar of onder de maat. Dit frustreert me zo en het is zo onrechtvaardig, want ik werk gewoon die 20 uur. OK, aangepast taken, maar dat is ook werk en andere taken mag ik niet doen. Het heeft ook nog eens invloed op mijn inkomsten, want ik krijg 70% over mijn ziekteuren en 100% over de uren dat ik ben betergemeld. Soms denk ik dat ze echt denkt dat ik niks kan, maar soms denk ik ook dat ze alles expres afkraakt om me niet te hoeven betalen en zoveel mogelijk uitkering van de verzekering te ontvangen.

Ik word nergens bij betrokken. Tijdje terug was er een uitstapje, hadden ze me gewoon niet uitgenodigd. Ik heb mijn werkgever gemaild, dat ik het niet netjes vond dat ze me was vergeten in te lichten over het uitje (ik had gekozen voor de mail, omdat ik zo boos en verdrietig was, dat het me niet verstandig leek dit persoonlijk te bespreken, omdat ik dan waarschijnlijk door het lint was gegaan). In het eerstvolgende gesprek kreeg ik de volle laag, want wat dacht ik wel om zo iets te mailen en ik weet toch dat zij nooit een uitje organiseert en ik kom toch in de kantine, dus dan weet je toch dat er een uitje is. Er werd totaal voorbijgegaan aan mijn gevoelens, aan wat het met me deed.

Het gesprek gisteren ging weer eens niet door. Is ook al vaker gebeurd en dan mailt ze op de dag zelf (oja, ik was vergeten dat ik vakantie heb). Heb toen ook aangegeven dat ik dit erg vervelend vind, omdat zo’n gesprek toch spanning met zich mee brengt. En dus gevraagd of ze het eerder aan wil geven dan op de dag zelf. Ik had gisteren al een voorgevoel dat het niet doorging. Ik vind het ook fijn om te weten hoe laat we het evaluatiegesprek hebben, heb ik ook aangekaart, maar ze weigert een normale afspraak met me te maken. Dus zit je in feite te wachten tot je gebeld wordt, dat je kan komen.. Echt irritant. Ik zit dan gewoon niet rustig en dat vreet energie.



Ok, nu genoeg geklaagd. Het is gewoon een KUT situatie (sorry voor mijn taalgebruik). Het speelt al een tijdje en ik ga er zelf gelukkig naar omstandigheden wel steeds beter mee om. In het laatste evaluatiegesprek werd ik voor het eerst niet emotioneel. Niet zichtbaar, maar ook niet onzichtbaar, alsof ik het gesprek van een afstand aanhoorde. En ik heb wel op alles gereageerd waar ik het niet mee eens was en dat op een nette manier. Het grootste deel van de tijd kan ik het loslaten. Manuela, bedankt voor jou duidelijke woorden. Je hebt gelijk. Ik moet ook stoppen om mijn best te doen als ik niet gewaardeerd wordt. Dat is zo waar. Ik had ook allang voor mezelf besloten dat ik me niet ga bewijzen, want dat is het stomste wat je kan doen als je herstelt van een burnout. Ik richt me op taken die ik aankan en voer die goed uit. Maar goed genoeg is ook goed. Uiteindelijk gaan anderen op het werk dan ook wel inzien wat ik kan en waar ik sta. En nog belangrijker is het, dat ik vooruit ga en weer op het punt kom dat ik fulltime kan werken. Dat ik zelf weet dat ik het kan. Als ze het op werk dan nog niet zien, dan kan ik in ieder geval gaan uitkijken naar een andere baan. Ik moet het voor nu loslaten en dan gewoon over 2/3 maanden eens kijken hoe het er dan voorstaat. Maar dit is in de praktijk natuurlijk niet zo makkelijk, dus ik zal dus af en toe wel even hier komen “klagen”. Als je zo wordt afgekraakt, krijg je toch automatisch de neiging om je te gaan bewijzen, ga je toch extra je best doen om je te bewijzen. Moeilijk hoor.



@rocky, het klopt wat jij zegt. Mijn werkgever houdt me klein en als je wordt kleingehouden, dan groei je niet. Ik vind dit ook zo frustrerend. Het heeft hoe dan ook een negatieve invloed op mijn herstel. Ik kan enkel proberen die negatieve invloed zo veel mogelijk te beperken. Heb het ook al met de arbo-arts besproken, die is het me mij eens, maar mijn werkgever legt zijn advies gewoon naast zich neer. Ik moet me echt op dingen richten buiten het werk en daar motivatie en zelfvertrouwen uithalen. En het zou zo makkelijk anders kunnen op het werk. Als ik eerlijk ben, denk ik nog niet eens dat het onwil is van mijn werkgever, ze is gewoon niet capabel om hier goed mee om te gaan. Ze denkt waarschijnlijk echt dat het voor mij het beste is om op deze manier met me om te gaan. Al weet ik natuurlijk niet of er ook sprake is van een verborgen agenda. Doordat ze zelf het gevoel heeft er echt alles aan te doen, voelt ze zich ook direct aangevallen, als ik iets aankaart.



Rocky: Wat fijn dat je al weer zoveel verder bent en je echt sterk voelt! Het is herkenbaar, dat je na een dip er weer sterker uitkomt en weer nieuwe inzichten opdoet.

De laatste week denk ik vaak bij mezelf, dat ik zelfs helemaal niet erg meer vind dat ik een burnout heb gekregen, omdat ik er zoveel van heb geleerd, ik sta heel anders in het leven nu en ik had deze levenslessen voor geen goud willen missen. Ik geniet zo veel meer van het leven nu.



@Manuela en Leonixie: Hoe gaat het met het opschrijven van leuke positieve dingen?

Hi Rosalie,



Wilde toch even reageren op je verhaal. Zoals ik het lees is jouw werkgever wel heel slecht bezig met jou te re-integreren. Zeker als jouw arbo arts het met je eens is moet er eigenlijk iets gaan gebeuren. Ik snap heel goed dat het werken steeds moeilijker wordt en dat je gewoon niet groeit.

Je hebt ooit eens verteld dat je contract volgens mij binnenkort afloopt? Is dat niet zo?



Ik zou bijna denken je moet daar gewoon weg. Je bent er niet gelukkig, het doet niets positiefs voor je terwijl je zo goed bezig bent. Misschien kun je een akkoord met hen sluiten? Zo van ik ga weg met nog 3 mnd salaris ofzo? Dat ze je soort van afkopen. Ik hoor vaker dat mensen met een burnout dit zo regelen. Zeker als je arbo arts achter je staat kan ik me zo voorstellen dat dit wellicht wel kan lukken.



En misschien kun je dan in die tijd dat je thuis bent, vrijwilligerswerk doen om toch je uren te bouwen. Maar dan doe je tenminste wel iets waar je gelukkig van wordt en waar je niet tegengewerkt wordt.



Klinkt heel simpel allemaal zo. Maar het is zo herkenbaar. Ik ben precies hetzelfde (volgens mij zijn we allemaal zo) ging de laatste maand ook zo naar mijn werk. Had ook een PZ die me ging bellen (je kunt nu komen) of mijn leidinggevende liet me gewoon maar. Voelde me nutteloos, onzeker, er was geen plan niks. En toen werd mijn contract niet verlengd. Nou ben gelukkiger dan ooit kan ik je vertellen. Ik wil daar nooit meer naartoe, het was gewoon echt mijn baan niet. En ik was er gewoon nog niet klaar voor om sterk in mijn schoenen te staan en mijn grenzen aan te geven of mijn behoeftes.



Maar ik kijk er echt wel naar uit om weer wat te gaan doen, maar dan wel in een goede omgeving.



Goodluck 2 you!!!

Ik heb wel mijn twijfels over de toekomst, maar ik hou het nog open. Als ik een vertrek deal sluit, heb ik natuurlijk ook geen recht op een uitkering. En iedere baan heeft natuurlijk nadelen en buiten de problemen die ik nu heb met mijn werkgever, werk ik bij een superleuk bedrijf, leuke collega's. Ik heb een vast contract, dus ik kan er gewoon blijven. En het is wel een hele leuke baan, die ik heel graag weer wil doen en voorheen heb ik altijd een heel goed contact gehad met mijn werkgever. En ik vraag me dus wel af hoe het contact met mijn werkgever in de toekomst gaat lopen. Ik heb niet de illusie dat het weer helemaal wordt zoals het was, maar misschien dat het wel beter wordt als ze eindelijk gaat inzien en ervaren dat ik er weer ben. En dan kan ik kijken of het voldoende is om weer met plezier te kunnen werken.

Ik denk niet dat ik gemakkelijk een vergelijkbare baan zal vinden en ik zal er dan sowieso financieel enorm op achteruit gaan, verwacht ik. Ik probeer nu zoveel mogelijk te sparen en blijf dat doen totdat ik weet of ik hier wil blijven of wat anders ga zoeken. Ik heb dan een goede buffer opgebouwd (en in feite al een tijd van een lager salaris geleefd) en als dan blijkt dat ik niet meer gelukkig wordt in deze baan, dan ga ik gewoon zoeken en kan dan wat makkelijker terug gaan in salaris. Ik denk dat ik op dit moment echt nog even geen keus heb.

Hoi allemaal,



Wat een actief forum is dit zeg! Heb alweer een boel bij te lezen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me alweer iets beter voel sinds ik mezelf ziek heb gemeld en weer slaap Het lijkt er inderdaad op dat ik net niet helemaal opgebrand ben, maar er wel heel dicht tegenaan zit. Ik ben er 'gelukkig' tijdig bij. Het is dus heel belangrijk dat ik de bron van mijn stress ga vinden en jullie verhalen lezende herken ik al veel: niet goed mijn grenzen aangeven, te weinig luisteren naar mijn gevoel, onzekerheid, te veel moeten. En dit weet ik ook al langer, maar toch doe ik er maar niets aan. Gelukkig is mijn omgeving heel begripvol, al blijft het lastig om erover te praten. Ik voel me snel een aansteller of zwakkeling en durf ook mijn collega's eigenlijk niet onder ogen te komen omdat ik me er zo voor schaam.....stom he? Hadden jullie dat ook?



@Rosalie. Wat een afschuwelijke werkgever heb jij zeg! In plaats van dat ze je helpt er bovenop te komen, maakt ze het alleen maar erger...of in ieder geval niet beter. Hoe was jullie relatie voor je burn-out? Vervelend dilemma: aan de ene kant zou je eigenlijk het liefst een nieuwe baan zoeken, maar zo midden in een burn-out is dat eigenlijk te stressvol, maar bij je huidige werkgever blijven lijkt je ook niet echt gelukkig te maken.



Ik zit zelf met een totaal ander dilemma. Eigenlijk wilden mijn vriend en ik net aan kinderen gaan beginnen. Kan ik hier nu beter mee wachten tot ik weer beter ben of net zo goed deze plannen maar doorzetten, nu ik toch thuis zit en straks wsch part-time weer op ga bouwen? Ik denk echter dat een deel van mijn stress ook is gekomen door dit kinderen-plan. Ik heb een vrij drukke en ingewikkelde baan en zit/zat af en toe behoorlijk te piekeren over hoe ik dit kan combineren met een kind. Part-time gaan werken zou een optie kunnen zijn uiteraard (hoewel dit binnen mijn sector niet heel gangbaar is), maar ik ben tevens de kostwinnaar. Vind het heel lastig.....

Leonixie, ik kan me wel voorstellen dat jij erg opgelucht ben, dat je nu even van het werkgezeur af bent. Heb je al een idee wat je nu wil gaan doen (lange termijn) en hoe je nu eerst je belastbaarheid gaat opbouwen? Het belangrijkste is natuurlijk eerst dat het thuis goed met je gaat en je lekker in je vel zit!! Maar ik kan me voorstellen dat je er al wel over nadenkt hoe je dat straks wilt gaan doen. Vrijwilligerswerk is wel echt een goede en wellicht ook een hele leuke / dankbare optie.

@Rosalie. Lastig is dat inderdaad. Zelfs als je zou willen is het eigenlijk onmogelijk om een andere baan te zoeken in de periode dat je ziek thuis zit. Ik zie dat ook niet echt voor me. Ten eerste ben je helemaal niet energiek genoeg om een verandering goed op te kunnen vangen, ten tweede is het nog maar de vraag of je je nieuwe baan wel leuk gaat vinden, ten derde lijkt het me ook nogal vreemd om jezelf te verkopen aan een nieuwe werkgever met...tja zit net in een burn-out..... Tot slot begin je wel weer gewoon met een jaarcontract. Ergens zou ik ook wel een andere baan willen die makkelijker met kinderen te combineren valt, maar zie nu echt niet voor me dat ik dat ga trekken. Maar vind het ook zo lullig voor mijn werkgever om pas te gaan zoeken zodra ik beter ben en er dan vandoor te gaan.

@sara: we zitten tegelijk te posten! Lastig dilemma, mijn gevoel zegt dat je beter kan wachten met kinderen. Het is niet niks, dus daarvoor moet je wel sterk in je schoenen staan / lekker in je vel zitten. Maar aan de andere kant, is gaan voor kinderen, ook iets wat je zelf gevoelsmatig moet beslissen. Verstandelijk zijn er anders waarschijnlijk altijd wel redenen om het uit te stellen. En zo'n grote verandering in je leven, geeft je ook de kans een hele nieuwe stap te maken. Je kunt in ieder geval samen met je partner nadenken over hoe jullie het plaatje praktisch en financieel willen invullen met een eventuele baby. En als jullie daar een goed gevoel over hebben... misschien moet je er dan gewoon voor gaan. Je kunt eigenlijk ook niet zo ver vooruit kijken, want wie weet wanneer je zwanger bent en dan duurt het ook nog 9 maanden. (ik weet niet of je hier iets aan hebt, sorry!)

Leoniexie, heb je dan nu wel een uitkering of en andere inkomstenbron?

sara, je moet niet naar je werkgever kijken, dat het lullig is dat je pas wat zoekt als je beter bent. Werkgevers bekijken het ook niet zo hoor, die ontslaan je ook gewoon als het hun uitkomt. Ik denk bijv. ook niet dat mijn werkgever er van wakker ligt dat ik ziek ben geworden van het werken voor haar bedrijf. Dus wat dat betreft moet je alleen naar jezelf kijken.

Wat zijn we lekker actief dames!! Je hebt gelijk rosalie, de wereld is soms zo simpel geworden voor mij dat ik alleen maar zo denk. Maar als je het werk erg leuk vindt en het bedrijf en je collega's dan is de werkgever het niet waard om dat allemaal op te geven.



Ik zit momenteel in de ziektewet. Ik krijg dan dus een uitkering. Weet nog niet hoeveel maar dat zie ik wel even. Gelukkig wel enige inkomsten dat was mijn grootste zorg.

Verder moet ik nog met hen in gesprek dus weet niet wat me te wachten staat. Alhoewel ik op zich wel weer wat meer aan het werk zou willen. Zit nu hele dagen thuis en dat is op de lange termijn ook niet echt positief. Een beetje ritme en je nuttig voelen is ook wel wat waard!

x

Leonixie, je moet niet zeggen dat je wereld nu simpel is en je daarom zo denkt! (niet zo negatief over jezelf! Dat is nergens voor nodig). Jij ging er vanuit dat mijn contract binnenkort afliep en in dat geval is jouw opmerkingen niet gek. Als ik een aflopend contract zou hebben, zou het ook zeker niet verlengd zijn hoor!



Richt je nu vooral eerst op je herstel, geniet van alle dingen die je kan en probeer dat stap voor stap uit te bouwen. Misschien kun je voor thuis wat projecten bedenken, waar je dagelijks een tijdje mee bezig kunt zijn en wat je qua tijd ook een beetje kunt uitbouwen (fotoboek maken, iets in je huis gaan veranderen, kasten gaan opruimen, bruiloft plannen, oriënteren op banen / functies...). Het is best een lastige situatie waar je nu in zit, maar het komt ook echt wel goed met jou! Veel sterkte!

Rosalie, ik ben zelf leidiggevend manager geweest en wat jouw leidinggevende doet, kan dus echt niet. Dit soort problemen zijn lastig op te lossen, want het enige advies wat ik je zou kunnen geven is een gesprek met je leidinggevende en een onafhankelijke partij erbij. Maar als ik eerlijk ben, is de kans groot dat zo'n gesprek de werkrelatie alleen maar negatief zou beïnvloeden. In feit zit je dus een beetje "vast" in deze werksituatie, omdat zij deze domineert. Weggaan is inderdaad rigoreus. Het is voor jou de vraag en de keuze of je hiermee om kan gaan en inderdaad je kracht uit je omgeving anders dan je werk kan halen. Dat je collega's en het bedrijf verder fijn zijn, is namelijk ook wel wat waard. Joh, de tijd zal het leren, maar laat je svp niet ondersneeuwen door haar. Je zou haar pvd ook een burnout toewensen, weet ze ook eens wat het is. Muts. (Sorry!)



Sarah, dat is toevallig, ik zat/zit met hetzelfde dilemma. Ik kan je er ook niet goed in adviseren. Ik ben 34 en voor ons gaat de klok erg hard tikken, nu. Dat is nog eens een complicatie. Maar: ik heb besloten me hierdoor niet te laten pushen. Ik wil een kind maar het kind vraagt er dan niet om om geboren te worden. Ik wil uiteindelijk het beste voor het kind. Het zou goed uit kunnen pakken, maar ook minder goed. Ik heb daarom die gedachte nog maar even in de koelkast gezet en zie het over een tijdje wel weer. Maar dit is puur persoonlijk. Een echt sterke kinderwens laat zich vaak niet bedwingen.

Jeetje wat is er veel geschreven...

Had echt ff tijd nodig om bij te lezen.



Ook ik zit met mijn kind dilemma. Ik heb er al een en wil ontzettend graag een 2e. Echt heeeeel erg graag. Het feit dat het niet wil lukken roept bij mij juist stress op. Ik denk als het zover is ik ook eindelijk iets los kan laten en het met mij een stuk beter zal gaan.

@ Sara

Was bij de 1e ook aan het twijfelen. Kon niet want ik wilde mijn baan niet opgeven. Mijn functie kon niet part-time ingevuld worden. Raakte zwanger en koos er zelfs voor om na mijn verlof weer 32 uur te gaan werken. Stom, stom, stom.

Verkeerdste beslisssing ooit. Het krijgen van een kind is het mooiste wat er is en dan telt dat stome werk niet eens.

Heb me in die tijd echt voorbij gerend. Werken, zorgen. Deed echt mijn best om in 32 uur te doen wat ik voorheen in 40 uur te doen en toch gaf mijn werkgever het gevoel dat ik niet meer meetelde. Was nu moeder en bij dat bedrijf telde je dan niet.

Ben toen ook op zoek gegaan naar een andere baan. Het was weliswaar te laat want ik zat er al doorheen.

Werk nu 20 uur en heb tijd voor mijn zoon. Financieel en verantwoordelijkheid wel een stuk minder maar gewoon hanteerbaar en ik ben er achter gekomen wat echt belangrijk is.



Wellicht een beetje warrig verhaal maar is om even snel duidelijk te maken doe wat je hart je ingeeft wat betreft kinderen en bekijk of werk nu echt het belangrijkste is.

-

Fijn, al die herkenbare reacties! Ben er zelf nog helemaal niet uit, maar het is wel geruststellend om te weten dat ik niet de enige ben die hierover (kinderdilemma) kan piekeren.



De laatste dagen gaat het overigens weer wat minder met me. Ik heb ook weer een paar nachten niet goed geslapen en dan ga ik me meteen een stuk beroerder en meer gespannen voelen. Wat me wel opvalt is dat velen van jullie aangeven heeeeeel erg moe te zijn en daardoor bijna tot niets te komen. Dat heb ik niet. Ik ben nog steeds wel actief en heb er ook veel behoefte aan om (afleidende) dingen te doen. Maar merk ook al dat zodra ik te veel doe dit weer extra stress en angst geeft. Waren jullie ook al zo moe in het begin? Ik bedoel....ik ben wel moe, maar niet lichamelijk. En zodra de activiteiten niets met werken te maken hebben gaat het allemaal wel...zodra ik echter iets werkgerelateerds moet doen, of er alleen maar aan denk, dan stijgt mijn stresslevel. Of zodra het dingen zijn die (snel) moeten. Leuke, ontspannen dingen doen gaat echter relatief goed.

Hoi Sara

Je vraagt of de moeheid meteen in het begin al was.

Ik was vanaf dag 1 heel erg moe. Begon met een griepje maar werd maar niet fitter. Bleef zo moe alsof ik nog steeds griep had. De mensen in mijn omgeving die een burnout hebben gehad hadden allemaal die afgrijselijke moeheid al in het begin. Bij mijzelf merk ik dat als ik een terugval heb en dus moeier word, mijn angst ook groter wordt. Krijg ik weer wat meer energie dan is de angst ook minder. Angst is denk ik o.a.een teken van moeheid. En volgens mijn psych kan onder angst ook (oud) verdriet zitten. Dat heb ik zelf al ondervonden.

Loop je bij een psycholoog ?

@ Sara ook ik heb dat heel af en toe. Die intense moeheid en verder gewoon een sluimerende moeheid. Zolang ik gewoon bezig blijf gaat het ook wel. Heb dan af en toe de neiging mezelf voorbij te lopen dus ik doe niet meer alles op een dag.

Op dagen dat ik intens moe ben weet ik inmiddels dat ik over mijn grenzen ben gegaan en neem dan (extra) rust.

Bij stress dingen krijg ik ook meteen weer last van angsten ook al zijn deze minder dan in het begin

@ Diana

Klopt helemaal als je energie heb je geen angst. Denk zelf echter niet dat angst een teken van moeheid is maar eerder andersom. Wel denk ik dat (oud) verdriet energie kost waardoor je heel erg moe wordt. Voor die emotie(s) heeft je lichaam heel veel energie nodig waardoor je je zo moe voelt.

Ik heb dat iedere keer weer als ik ongesteld ben geworden. Teleurstelling, verdriet en iedere keer komt ook de woede in me naar boven van de miskraam. Waarom ik

Merk dat ik dan weer intens moe ben. Loslaten is het advies van de psyg maar lukt nog niet.