Spartelen

Ik ben nieuw hier, en misschien mis ik allerlei voorstel topics ofzo, excuses. Ik wil alleen even graag mijn verhaal kwijt, en kom hier al jaren om te lezen, maar wil nu wel wat gerichte adviezen.



Sinds april vorig jaar heb ik een fijne relatie. We gingen alleen erg hard, zagen elkaar veel en ik zat op gegeven moment steeds bij hem, en sinds ik een wat ruimer plekje heb wonen we samen.

Alles ging goed, er was alleen een discussie punt wat steeds terug kwam: hij wilde af en toe alleen zijn, even rust, dingen met vrienden ondernemen zonder mij.

Dat begreep ik, maar door gebeurtenissen in het verleden kon ik daar slecht mee omgaan. Zodra hij ergens heen wilde, ging er in mn hoofd een knop om en flipte ik, we kregen een discussie of ik werd enorm verdrietig en dan ging hij weg, boos, en hadden we beiden een kutavond, of hij bleef en hadden we beiden een kutavond. Kortom: het werkte niet. Ik beloofde beterschap en werkte er ook aan, maar het bleef lastig.



Toch ging alles goed, we zijn een maandje geleden nog op vakantie geweest en alles was heerlijk, we hebben eigenlijk tot afgelopen vrijdag veel lol, liefde en geborgenheid. Ik dacht daardoor ook dat het niet echt een hot issue was.



Afgelopen vrijdag zouden we samen nog wat boodschappen doen voor verjaardagen ed, maar hij besloot met vrienden weg te gaan. Hij zou 's middags terug zijn, maar was er om half 5 nog niet. Ik werd daar boos om, en toen barstte de bom. Hij kwam uiteindelijk rond half 7 en gooide alles eruit. Er moest verandering komen, anders zou onze relatie stoppen. Een heftige klap, als je het niet zo ziet aankomen. Zondag zouden we samen naar een festival, op uitnodiging van een van de artiesten, en hij wilde dat ik thuis bleef. Ik kon dat slecht accepteren.

Zaterdag zouden we mijn moeders verjaardag vieren, maar dat hebben we afgeblazen. We zijn gaan praten, werden rustig, hebben een heerlijk stuk gefietst en het ging beter. Hij zei ook "we hebben een goede start". Ik had er weer wat vertouwen in.

Hij besloot ook dat ik toch wel meemocht naar het festival de volgende dag en ik dacht nog dat het goed zo zijn, even samen eruit.



Dat was een fout, hij negeerde me, liet me zitten, wilde me halverwege alsnog naar huis sturen, deed dat niet maar liet me alleen en toen we terug reden heeft hij de hele weg niets gezegd. Thuis gooide hij een pizza in de oven, kroop achter zijn computer, at zijn pizza en vertrok naar zijn beste vriend. Ik heb toen zijn moeder gebeld (dat mocht wel van hem, gelukkig) en was weer positief. Ze zei me wat ik al wist (dat ik hem echt ruimte moest gaan geven), maar ook dat hij van mij hield en dat ze zeker wist dat hij niet op zou geven en dat het goed zou komen. Dat was zo fijn! Rest van de avond heb ik lekker een beetje tv gekeken en met wat vrienden gesproken, maar ik had weer moed.

Tot hij thuis kwam, hij ging zitten en zei "ik slaap vanavond op de bank, morgen ga ik weg en dan blijf ik 2 weken weg. Je mag geen contact met me opnemen want ik moet nadenken. En dan besluit ik of ik nog door wil met je." Ik had niets in te brengen. Opeens was onze relatie van een fijne relatie met een probleem, naar een aflopende zaak gegaan. En ik kan voor mijn gevoel gewoon niets bewijzen, hem niets laten zien. Lief doen en zeggen dat ik van hem hou werkt ook niet want dat maakt hem nog meer bekneld.

Hij is nog steeds niet weg (nu op werk, maar komt daarna denk ik weer hier heen) dus wanneer het nu ingaat weet ik ook niet.



Bijkomend probleem: overmorgen trouwt zijn broer. Hij wil nu niet meer dat ik daar mee naar toe ga, en dat vind ik buiten dit alles ook enorm moeilijk te verkroppen.



Ik ga hem die twee weken geven, maar ik ben zo bang en ik wil zo graag een kans hem te bewijzen dat het wel kan. Tot afgelopen donderdag was alles ook prima en gaf hij de indruk enorm veel van me te houden en me niet kwijt te willen.

Straks ga ik voor het eerst naar een haptotherapeute, om te werken aan het probleem. Hopen dat daar ook wat uitkomt.



Dit is eigenlijk de beknopte versie, maar ik moest het even kwijt en misschien hebben jullie wijze raad

Wow, wat een reacties. Van sommige schrik ik heel erg en maken me boos, maar het opent ook wel weer een beetje mijn ogen.

Het is ook lastig om het hele verhaal, kant en klaar zoals het is, hier neer te zetten. Ik vind het jammer te merken dat sommige mensen zo fel reageren.



Allereerst: het is absoluut niet dat wij geen solide basis hadden of hebben, we gingen tot verkort onvoorwaardelijk voor elkaar en hadden echt een liefdevolle relatie. Dat is oprecht.

Ten tweede is het niet zo dat ik niets gedaan heb, ik heb echt mijn best gedaan te veranderen, het was blijkbaar niet voldoende en ik ben er nu achter dat ik het niet alleen kan. Daarom ben ik vandaag met een professioneel iemand gaan praten, die mij handvaten kan bieden zodat ik er wel verder mee kan. Daarbij gaf hij af en toe wel aan dat hij het vervelend vond, maar niet zodanig dat onze relatie daar echt op stuk kon lopen. Ik wist oprecht niet dat het hem zo hoog zat.



Iemand oppert hier dat het ligt aan het woordje verbod, en ik denk dat dat ook zo is. Ik snap heel goed waar hij vandaan komt, alleen ik vind het heel naar dat ik als een soort 6jarige bepaald krijg wat ik wel en niet mag.



En dan de kwestie van de bruiloft: het is zijn broer, zijn familie, maar ook al 1.5 jaar mijn familie, waar ik warm ben ontvangen en ben gerespecteerd. Het is niet zo dat ik daar vanuit hen niet welkom ben, alleen hij weet niet of hij dat wel wil.

Iemand heeft het ook nog over ex-vrienden, dat is absoluut niet wat speelt, en dat reflecteer ik ook niet op hem.



Ik vraag niet om rants, maar op tips en een beetje steun.

Ik weet dondersgoed dat het probleem bij mij ligt, ik geef hem ook die twee weken, maar ik voel me kut en ik wil werken aan onze relatie. Hij heeft dit opgekropt en zo rauw op mijn dak laten vallen, en dat is ook niet helemaal fair.

Ook nu weer een aantal aannames die niet helemaal kloppen.

Maar wat ik al zei, ik verwoord dingen vooral op emotie en soms niet helemaal juist en het is via internet ook gemakkelijk anders op te vatten.



Over het aangeven, niet inzien, etc. Ja er is wel eens over gesproken en ja de situaties deden zich voor. Maar ondertussen beweerde hij dat hij een fijne warme relatie had, naar mij en naar iedereen om zich heen, gaf hij tot verkort de indruk dat er totaal niets aan de hand was. De laatste keer dat een ruzie hier zich over voordeed was ergens begin mei. Daarna niet meer en is er ook gesproken over dat het zo goed ging en dat er weinig issues waren, dus ook dit niet.

Maar misschien heb ik kleine dingen gemist/wilde ik het niet zien. Dat zou kunnen en als dat zo is vind ik dat ook vreselijk stom van mezelf.



@Madhe: Hulp heb ik gezocht voor mezelf, omdat dit niet de eerste keer is, en zonder ook zeker niet de laatste keer zal zijn. Dat wil ik niet, dus zoek ik hulp, voor mij. Niet voor ons.

Vervelend als ik die indruk heb gegeven.

Over familiebanden: ja dat zie ik in, dat maakt alleen niet dat dat nu al weg is. Er is inmiddels besloten dat ik niet meega (door mijzelf), en zijn broer vindt dat oprecht jammer. Dat geeft mij iig ook wel weer een warm gevoel.

En de fouten: dat ligt bij mij, ik leg die verantwoording ook niet bij hem, absoluut niet.



@Assiram: dank je, dat is idd een beetje wat ik voel.

Toch besloten dat ik niet ga. Het is hun dag, die wil ik niet verpesten. Ik wil gaan voor hun op de eerste plaats. Maar ik wil alleen als mijn vriend dat kan en dan die dag goed kan doormaken. Hij denkt van niet, dus ik ga niet.



Ik denk dat ik een hoop verkeerd verwoord heb hier en jullie daardoor de indruk geef dat ik het allemaal niet wil begrijpen of dingen niet wil zien. Deels is dat zo, maar niet volledig.

Die twee weken beginnen morgen, en ik gun hem dat. Ik wil graag dat hij rust heeft en energie terug vindt om het in zijn hoofd weer helder te krijgen. Natuurlijk hoop ik niet dat hij het uitmaakt en ik ga/wil ook niet zitten doemdenken, ookal moet ik rekening houden met dingen.



Over de vele vragen van mijn schoonmoeder... ik heb een goede band met haar en het is niet zo dat ik dat zomaar heb gedaan. In overleg met mijn vriend leek ons dat goed. Zij kent hem als geen ander, maar kon voor mij ook het een en ander nuanceren, zonder hem af te vallen. Het heeft mij enorm goed gedaan en ik heb daar geen spijt van. Mijn vriend neemt mij dat ook geensinds kwalijk. Daarbij heeft hij ook mijn moeder gebeld en heeft hem dat ook een goed gevoel gegeven.



Ik weet dat het even 2 rotte weken gaan worden, maar ik wil ook gewoon bezig blijven en dingen doen. Af en toe flink huilen of schreeuwen, en hier t eea willen schrijven. Ik ben niet op zoek naar oplossingen om hieronder uit te komen want ik heb er vrede mee. Ik zoek eerder tips voor in die periode, voor mij, niet voor ons. Hoe kan ik los van therapie ook werken aan de situatie?