burn-out wie ook??

Hi allemaal,



Je verhalen zijn zo herkenbaar Rosalie! Ook jouw carrieregerichtheid is zo herkenbaar. Ik wil al sinds jongsaf aan een 'zakenvrouw' zijn. Wat dat verder inhield dacht ik niet over na. Als ik maar een te gekke baan had, auto en veel geld. Eerst begon in een keiharde salesbaan, deze was eigenlijk helemaal niet zo te gek. Maar ik verdiende wel veel geld. Dat maakte alles goed, dacht ik toen. Het bedrijf waar ik werkte was erg leuk maar ging ook regelmatig keihard overmijn grenzen heen. Het was de druk, de stress zeiden ze dan. Terwijl mijn geweten ging opspelen. Ik ging steeds vaker denken wil ik dit nog wel? Wil ik dit nog pikken? UIteindelijk opgezegd en weggegaan. Volgende baan, rustiger, geen targets meer, bij televisie! Ik dacht nu heb ik helemaal een te gekke baan. Maar diep van binnen was ik ook daar niet gelukkig. IK deed zo hard mijn best om mijn werk perfect te doen.

Iedereen begon daar rond half tien/ tien uur. Ik zat er altijd om half negen, want zo was mijn ritme. En nee ik ging dan niet om vijf uur weg. Want dan zat iedereen er nog. Ik ging gerust iedereen dag om half zeven, zeven uur naar huis. En dan voelde ik me soms ook nog 'voldaan'. Kijk mij hard werken.



Nu zit ik thuis, zonder baan en ben al zoveel gelukkiger dan toen. Ik probeer heel goed na te denken wat ik nu echt leuk vind. Ik denk zelfs soms dat ik wel voor mezelf zou moeten beginnen. Ik weet waar ik goed in ben en het lijkt me heerlijk om dat voor mezelf te gaan doen. Dus dat begint steeds hoger op mijn lijstje te staan.



Verder ben ik gisteren voor het eerst weer eens bij een borrel geweest van een oud werkgever, nog voor de ellendige werkgevers . Altijd goed contact mee onderhouden dus keek er wel naar uit. Ook kwam daar een vriendinnetje (tenminste dat dacht ik). Sinds ik thuis zit, heb ik nog geen enkel belletje van d'r ontvangen. Geen mailtje niks. Dus dat was behoorlijk spannend. Normaal ben ik het type dat of haar negeert of gewoon doet. Maar ik merk dat dit me toch wel heel erg teleurgesteld heeft. Ik dacht dat we iets meer met elkaar hadden.

Ik moet zeggen dat ik het best goed heb aangepakt. Ze merkte wel dat er iets speelde bij mij maar ik heb verder niet onaardig gedaan. Ons volgende contact zal ik het zeker gaan aangeven.

Merk toch dat ik er niet meer zomaar overheen kan stappen.



Er was een speech op die borrel en ik stond in het midden van een hele grote groep mensen. Ik kreeg de zenuwen en voor ik het wist had ik bijna een paniekaanval. Ik ben gauw uit de groep gegaan en ben achteraan gaan staan. Gelukkig heeft het zich niet doorgezet. Maar ik ben wel weer geschrokken. Had het al zo'n tijd niet meer gehad. En dat is ook mijn denkfout denk ik. Om beter te worden vind ik dat ik die aanvallen niet meer zou moeten hebben. En zodra het dan wel gebeurt voelt het alsof ik terug bij af ben. Maar goed.

Ik heb na een uurtje gedag gezegd, het was genoeg geweest.

Niet iedereen begreep het en dat maakte het best moeilijk.

Maar ik leg het naast me neer. Dit was voor mij al heel spannend geweest. Nu vandaag maar een beetje ontspannen thuis.



Lang verhaal, maar mijn hoofd zit weer even vol. Ik lees graag jullie verhalen en alles is zo herkenbaar. Jullie hebben dat vast ook. Fijn om te lezen!

quote:Sara77 schreef op 25 augustus 2009 @ 17:48:

Aan de andere kant voel ik me tegelijkertijd met deze vermoeidheid ook enorm rusteloos. Heel gespannen en nerveus. Het helpt wel om iets fysieks te gaan doen als wandelen of hardlopen, maar alleen zolang als de afleiding duurt, daarna komt het snel weer terug. Weet gewoon af en toe niet wat ik met mezelf aan moet. En als ik dan maar voor de afleiding iets ga doen met iemand anders, dan krijg ik weer een soort van hyperventilatie waardoor ik heel draaierig word en me totaal niet op de ander kan concentreren. Wat ik ook doe, het lijkt niet te werken en ik lijk steeds dieper weg te zakken. Dus voorlopig blijf ik hier nog wel af en toe langskomen



Sara, ook weer zo bijna eng herkenbaar. Ik wist het af en toe ook niet meer. Maar dat dieper wegzakken komt op een gegeven moment ook op een keerpunt. Je hebt tijd nodig om te herstellen.

Sterkte. Ik had echt precies hetzelfde...

quote:Croissant schreef op 25 augustus 2009 @ 13:44:

Dag allemaal!



Ook ik zit erin, n burn out, sinds december 2008 officieel thuis, sinds n jaar eigenlijk al ziek. Ik ben al een heel end op weg, maar tegelijk ben ik er nog lange niet. De ergste periode heb ik gehad, de 'zombie' periode noemen we (vriend en ik) het. Ik heb ontzettend veel steun van vriend en familie. Vrienden vinden het wat moeilijker.



Met dat het beter gaat krijg ik ook meer ruimte in mijn hoofd, ook voor zorgen over de toekomst. Ik ben nu officeel werkeloos en ziek, en dat idee alleen al vind ik echt niet leuk. Ik wil gewoon erg graag mijn eigen brood verdienen en dat allemaal weer op orde hebben. Ik wil graag trouwen en onze toekomst steeds meer vorm gaan geven. Ik zit nou zo te ‘wachten’. Maar het boos worden op je lijf werkt nou niet echt bevordelijk voor herstel…

Ik merk nu wat het is om gewoon lang ziek te zijn, ik ‘vergeet’ hoe het voelt om gezond te zijn. De verveling en rusteloosheid slaat op een rare manier toe. Ik ben 10 kilo aangekomen. Ik wil altijd meer dan ik kan. En je vraagt je af of je bepaalde dingen ooit wel weer kan doen. Je wordt het zat om voor gezorgd te worden. Ik mis de uitdaging, ik mis het betekenisvol bezig zijn, ik mis de high van het geven van een kei van een workshop. Ik mis het om ‘nodig’ te zijn. Ik mis het Leven met een grote L. Ik weet dat ik me er in vergelijking met anderen er best goed doorheen sla, m’n psych vind ook dat ik het goed doe. Ik ben ook nog steeds verre van iets van een depressie, en daar ben ik ook heel blij om. Maar ik voel me wel gehandicapt/beperkt etc.



Ik ben nog lang niet in staat weer te werken. Ik kan nu weer redelijk goed voor mezelf zorgen, als in eten, douchen, koken en verhalen typen op dit forum



Eigenlijk wilde ik even met mensen praten die weten wat het is, een burn out, m'n vriend doet echt enorm z'n best, en hij snapt heel wat (hij lijdt aan slapeloosheid).



Herkennen jullie wat uit m'n verhaal, en hebben jullie ervaringen van hier uit te komen? Ik 'zie' het einde van het ziek zijn soms gewoon niet meer.



Groetjes en thanks voor t lezen, Croissant



Same here, vooral het vetgedrukte. Ik denk dat het kenmerk voor een burnout is, dat het bijna allemaal mensen zijn de te hard, te streng en te veeleisend voor zichzelf zijn. Zo ook ik!



Het einde van je ziek zijn zie je niet. Voor een gebroken been staat een aantal weken, dan heb je tenminste nog een uitzicht.

Met een burnout weet je het gewoon niet. En omdat dit verloop vaak gepaard gaat met een golfbeweging, op, neer, op verder neer, enz, lijkt het of er geen vooruitgang in zit. Maar die zit er wel degelijk....

quote:Hangmat schreef op 25 augustus 2009 @ 12:24:

Hoi,

Vandaag is mijn eerste dag "ziek" thuis. Ik voel me belabberd en schuldig. Gek genoeg voel ik me vandaag ook nog licht grieperig, Beetje koorts en vanacht overgegeven. Heel onrustig geslapen. Het lijkt wel of zo'n griepje dan ook nog op komt zetten om jezelf te verontschuldigen dat je echt even niet kan werken. Zo voelt het.

Morgen intake gesprek no. 3 bij de psych... duurt dat allemaal lang zeg.

Ik zit ook nog in de stress omdat mijn baas mij vandaag gaat bellen.

Hoe zit/zat het contact met werk bij jullie? ik wordt nu al moe van de vraag: Hoe gaat het nu?



Hai Hangmat...



Je zou denken dat een geestelijke aandoening niet lichamelijk door kan werken als in virussen en dergelijke, maar mij is haarfijn uitgelegd dat je weerstand door een burnout ook nul comma nul is. Ik heb maanden gehad dat ik elk virusje naast "gewone" hoofdpijn en andere klachten, oppikte. En daar word je ook weer zo moedeloos van..



Breek me de bek niet open over mijn ex-werkgever. Die heeft me letterlijk nog verder de depressie ingetrapt dan dat ik al zat. Maar het interesseerde ze toch niet, want ze konden na twee maanden toch van mij af. Ik werkte hier overigens nog niet zo lang toen, dus dat zal ook wel meegespeeld hebben. Ik geloof dat ze zich nogal in de zeik door mij genomen voelde, om in mijn eerste half jaar contract te zeggen dat ik een burnout had. Ze dachten zeker dat ik toneel speelde om lekker een half jaar uitbetaald te kunnen krijgen. De arbo arts is heel boos geweest op ze, evenals mijn huisarts, die heeft mijn werkgever nog opgebeld of ze aub op wilden houden met hun negatieve houding naar mij toe, aangezien het ook hierdoor steeds slechter met me ging.



Ik was rayonmanager bij een modebedrijf.



Mensen snappen het niet, en denken dat het zo weer over is. Vooral op het werk zijn ze niet blij met de term burnout, omdat het zo "vaag" is en dat het vaak lang kan duren. Dan zijn ze al gauw wantrouwig...

quote:Pinoes schreef op 24 augustus 2009 @ 10:18:

Sterkte hangmat...

Ik kom hier ook even binnenlopen. Zit al anderhalf jaar thuis. Verschrikkelijk vind ik het maar ik functioneer echt niet meer normaal. Heb een mega depressie doorgeworsteld maar ondervind nog dagelijks de gevolgen van mijn burnout. Een paar voorbeeldjes: Iedere dag ben ik moe, heb last van clusterhoofdpijn. Migraine aanvallen... contacten met vrienden onderhouden lukt me niet tot nauwelijks omdat het vaak te druk is voor me. Een leuke mama voel ik me nu ook niet (en ben ik ook niet met dit korte lontje). Kan 'snachts niet slapen. Mijn zelfvertrouwen heeft een enorme deuk opgelopen en ik pieker me suf. Loop bij een psych en sta op de wachtlijst voor een nieuwe. Binnenkort krijg ik een oproep voor een arbopsych als mijn werkgever toestemt. Ik hoop het wel want de einddatum voor de wia komt akelig snel dichterbij. Ik wil echt de wia niet in... mn kleine kan nu nog naar het kdv maar in de wia heb je geen recht meer op vergoeding van de kdv kosten en aangezien ik al gekort ben op mijn salaris begint het financieel hier ook wat zorgelijk te worden. Daar kan ik nu al wakker van liggen.. ik moet weer aan het werk maar het lukt me niet... ik voel me zo doodongelukkig... zo had ik me mijn leven niet voorgesteld.



Het knuffel icoontje doet het niet Pinoes dus dan maar even zo.

Ik snap hoe je je voelt... Sorry...

Ik begrijp als het lijkt dat de problemen af en toe de overhand lijken te nemen.

Het klinkt als een dooddoener maar vaak lossen situaties zich wel op. Probeer aub niet te ver nog vooruit te denken.



Sterkte.

[quote]Manu3la schreef op 24 augustus 2009 @ 22:39:

Hallo iedereen



@ Rosalie, Leonexie, Rocky

Sorry dat ik zolang niets van me heb laten horen. Had echt ff geen energie. Wel natuurlijk jullie opbeurende verhalen gelezen en ik kan alleen denken dat wil ik ook

Ik heb zelf het gevoel dat ik weet wat er fout zit, wat ik anders moet doen maar dat ik in een cirkeltje blijf ronddraaien. Heel frusterend.

@Sara

Ook ik doe nog steeds dingen die anderen van me verwachten. Luister ook niet naar mijn gevoel maar we moeten dat wel gaan doen, willen we hier uit komen. WEet alleen niet hoe. Nu probeer ik vaak een middenweg te kiezen maar daar ben ik ook niet echt blij mee



Dat wil je ook, en dat krijg je ook. Op den duur. Maar het duurt alleen zo lang hé.

Ook ik bleef in het cirkeltje ronddraaien hoor, ondanks dat ik wist wat ik fout deed. En ook nu maak ik nog steeds dezelfde vergissing (zie mijn post van vannacht) en daar baal ik ook van. Maar stapje voor stapje leer je hoe je er het beste mee om kan gaan.



Sterkte jij ook..

quote:Enigme schreef op 24 augustus 2009 @ 23:39:

Ik dacht altijd dat ik nooit oververmoeid zou kunnen raken...Maar ik kom er nu akelig dichtbij voor mn gevoel. De afgelopen 2,5 jaar is er veel gebeurd....Mn vader overleden aan kanker, schoonvader overleden t.g.v. kanker, schoonzusje kanker gehad, mn moeder best ziek geweest (longembolieen), mn schoonmoeder half depressief...vriend die in een goed lopend bedrijf werkte maar dat ging mis en weer opnieuw moest beginnen....Klein detail is dat mn vriend en ik 170 km uit elkaar wonen dus qua planning vergt het ook nogal wat allemaal. En ik heb ondertussen fulltime gewerkt in de zorg (verpleegkundige in een ziekenhuis), ook niet het makkelijkste beroep ben ik achter, helemaal niet als je in je persoonlijk omgeving een aantal dingen hebt meegemaakt op het gezondheidsvlak.



Het klinkt misschien verwend maar tot mijn 23ste had ik maar weinig meegemaakt...En het zooitje bagger van de laatste jaren gaat me niet in de koude kleren zitten. Ik maak me soms extreem veel zorgen, met name om anderen....Het onbezorgde is er helemaal af. Slapen gaat wel eens moeizaam..en nu het op mijn werk ook nog eens onrustig is (nare werksfeer) merk ik dat mijn irritatiegrens bereikt wordt.



Donderdag wordt mijn moeder geopereerd (grote buik-ok vanwege blaasverzakking e.d.) en ik ben er zeer huiverig voor. Voel me zeer kwetsbaar nu ik maar 1 ouder heb.



Misschien dat als ze weer ontwaakt uit de narcose dat we echt weer eens vooruit kunnen kijken en ik misschien wat zorgen los kan laten.



Weet niet wat ik met het bovenstaande relaas wilde bereiken maar ben het iig ff kwijt nu



Het vetgedrukte is precies wat je perfect burnout-materiaal maakt:het extreem veel zorgen maken en dan vooral om anderen. Daar loop je volledig op leeg. Het zijn altijd de "redders" die zelf uiteindelijk gered moeten worden. En dan geven ineens de mensen die jij hebt helpen redden, vaak niet of onvoldoende thuis. En dat is zo jammer voor jouzelf...



Ik ben precies zo, hoor.



En waarom verwend, joh. Moet je dan persé veel ellende meemaken om niet verwend in het leven te staan? Ik vind het knap dat je je zo lang staande hebt gehouden tijdens zoveel ellende. Ga je nu een beetje aan jezelf denken?

[quote]Rosalie1980 schreef op 25 augustus 2009 @ 11:00:

@rocky: Bedankt voor je reactie, ik heb veel aan jou reacties over mijn situatie met mijn werkgever. Jij kan het goed verwoorden en van een afstand bekijken. Dat lukt me zelf uiteraard niet altijd. Fijn dat het uwv jou helpt aan een reïntegratiebaan. Dat lijkt me ook echt belangrijk om verder te kunnen herstellen, zodat je in de toekomst weer kunt gaan werken. Herkenbaar ook dat focussen op salaris en auto. Ik ben deze baan nooit gaan doen om het salaris en de auto, maar merk toch dat ik ook niet zit te springen om het allemaal op te geven. En volgens mij gaat het mij ook helemaal niet om de auto of het geld op zich, maar meer om het imago van de baan. Ik ben altijd al een carriëremaker geweest en vind het leuk iets te bereiken (voor mezelf) en hier trots op te zijn. Wilde altijd het maximale uit mezelf halen. Heb ik dus ook letterlijk gedaan en dus ook niet gek dat ik burnout ben geraakt. Ik denk hier de laatste tijd heel veel over na. Ik wil echt op de eerste plaats gezond en gelukkig zijn, maar dat moet toch ook samen kunnen gaan met een uitdagende baan. Je kunt ook energie krijgen van werk. Ik heb het ook vooral mezelf aangedaan, ik werd niet onder druk gezet, maar ik zette mezelf onder druk, ging altijd maar door. Kon nooit iets afronden en dan even de tijd nemen om van het succes te genieten, dan was ik al weer met het volgende project bezig. Dat moet ik zelf veranderen. Op het moment weet ik echt nog niet goed wat ik wil. Uiteindelijk is het ook nog te vroeg om hier echt iets over te zeggen, ik moet eerst verder reïntegreren en dan wordt wel duidelijk, denk ik, hoeveel ik aankan. Ik moet alles wat ik geleerd heb, eerst nog in de praktijk gaan brengen. Rocky, heb jij voor jezelf al een beeld wat je uiteindelijk precies zou willen qua baan, uren e.d. Of laat jij dit ook nog open voor jezelf?



@sara: werk jij trouwens alweer op dit moment of ben je nog thuis? Sara, het gaat echt om jezelf, maar ik begrijp je wel hoor. Het hielp mij altijd om te denken: Ik moet nu alleen aan mezelf denken, maar zelfs als ik het werk (of partner, familie, vrienden etc.) voorop zou stellen, dan is het ook voor mijn werk het beste dat ik nu alleen aan mezelf denk. Des te eerder ben ik weer beter en dan kan ik er ook weer helemaal zijn voor mijn werk en mijn collega’s. Jouw omgeving wil echt niets liever, dan dat het weer goed met je gaat. Daarvoor moet je nu aan jezelf denken en aan jezelf werken, dat is ook in hun belang!!



Hai Rosalie,



Hier nog een carriéremaakster. Vaak is ambitieus gedrag, en dan de extreme vorm zoals ik heb, een voortkoming uit iets uit het verleden. Mijn moeder was een alleenstaande moeder die zowel geestelijk als lichamelijk mishandeld werd. Ze had drie kinderen, en had uiteindelijk een uitkering. Dit was zó niet wat ik voor mezelf wilde en legde de lat steeds hoger voor mijzelf. Ik kijk bijvoorbeeld nooit neer op niemand of geen enkele functie, maar voor mezelf was niets "hoog" genoeg. Met alleen maar Havo en interne cursussen heb ik me opgewerkt van parttimer in een drogist tot een goede baan op het hoofdkantoor. Totdat ik dus werd weggereorganiseerd. En dat was de klap die me nekte.



Het is vaak zo dat mensen die teveel eisen van zichzelf en teveel begaan zijn met anderen, in een burnout geraken helaas. En dat is het wrange, want vaak "krijg" je niet terug van degenen aan wie je "gegeven" hebt.

Daarom is het schuin gearceerde wat jij hebt geschreven zó waar.



Ik weet overigens niet zo goed wat ik wil. Het is nu zo ontzettend dubbel. Mijn oude baan van de reorganisatie vond ik geweldig leuk, maar is maa moeilijk te vinden. Hoger management wil ik eigenlijk niet meer, want dan moet je vaak snoeihard zijn en draait het tegenwoordig alleen nog maar om geld.

En daar ligt nu mijn probleem. Ik wil leuk werk waarin ik me helemaal kan vinden, maar ook een beetje gelijkwaardig zijn aan mijn partner qua salaris, al hoeft dit van hem niet. Maar hoe dat ingevuld moet worden... Het is nog een hoofdbreker. En ik kan er nog wel eens angstig van worden.



Anytime Rosalie, als ik wat voor je kan betekenen, hoor ik je graag. Hoe gaat het nu tussen je leidinggevende en jou?

Vandaag zowaar een positieve ervaring met mijn werkgever. Vandaag was ze er pas weer voor het eerst sinds ons gesprek. Tot nu toe mocht ik echt niks en kreeg ik geen enkel vertrouwen.Maar ik mocht zowaar een klein taakje doen, wat wel echt een klusje is voor een leidinggevende. En ik had gevraagd of ik wat klanten kon overnemen van iemand die weg is gegaan. Dat mocht zowaar en ik mocht zelfs zelf bepalen welke klanten ik overnam.

Ik vind dit zelf allemaal heel vanzelfsprekend en ik kan veel meer, maar goed, ik moet het positief bekijken, het is toch de eerste keer dat ik eens iets meer vertrouwen krijg en daarnaast heb ik toch die extra taak gehad en dat is echt wel iets dat ik zelf voor elkaar heb gekregen. Ik heb mijn werkgever maar even gesproken en ik heb haar ook laten merken dat ik dit waardeer en gezegd, dat ik er erg blij mee was. Ik heb echt mijn hart gelucht in het gesprek en al mijn kritiek geuit, dan moet ik haar nu ook een kans geven om te veranderen en dan ook laten merken dat ik het waardeer. Ik begrijp ook wel dat alles niet in korte tijd kan veranderen, dus ik vind dit heel positief.

Er is nog steeds veel wat te wensen over laat, maar er is een klein lichtpuntje.

Ik heb ook nog nagedacht over het laatste gesprek en ik denk dat het vooral heel erg goed is geweest dat ik de insteek had om gewoon mezelf te zijn en te vertellen wat me dwars zat. Ik had niet van tevoren bedacht wat ik nu precies wilde duidelijk maken of wat ik voor elkaar wilde krijgen. Daardoor heb je naderhand ook weinig verwachten en dat voorkomt dat je teleurgesteld wordt. Wellicht dat ik daardoor nu ook eerder dingen zal opmerken die wel positief zijn.



Gisteravond werd het me nog even teveel. Ik was niet boos of gestresst, maar ik voelde me ineens heel verdrietig. Ik begon in de badkamer ineens te huilen, terwijl mijn vriend in bad zat. Hij vroeg meteen of ik bij hem in bad kwam, zodat hij me kon troosten en we erover konden praten. Ik was gewoon verdrietig over de situatie en waarom het allemaal zo moeilijk gaat. Ik heb wat frustraties uitgesproken en hij heeft me echt goed geholpen alles wat te relativeren. Ik zat ook weer te tobben over mijn toekomst en wat als ik een andere baan wil zoeken en minder salaris krijg. Maar hij was er heel relaxed over. Zo van, wat maakt dat uit, we redden het echt wel hoor. Dat was echt fijn. Want ik maakte me juist ook zorgen over mijn vriend of hij wel om zou kunnen gaan met minder inkomsten, maar dat is dus helemaal niet nodig. Even ter verduidelijking ik ben de hoofdkostwinnaar en mijn vriend werkt 4 dagen (en doet 1 dag het huishouden en boodschappen e.d. ) en verdient niet zo heel veel. Ik voel daardoor dus ook wel een bepaalde druk dat ik er voor moet zorgen dat de hypotheek betaald kan worden enzo.

Ik was echt even intens verdrietig gisteren, maar wel goed dat ik het niet inhield, maar mijn vriend opzocht en gewoon mijn tranen liet lopen. Ik ben zo blij met mijn vriend, ik heb zoveel steun aan hem. En het lijkt wel of we door het afgelopen jaar alleen maar dichter naar elkaar toe zijn gegroeid. Ik heb het gevoel dat we nog veel meer een team zijn als ooit. Ik heb hem zo veel nodig gehad en nog steeds, maar hij dit kost hem ook steeds minder moeite, omdat hij het gewoon aanvoelt. En andersom geef ik hem ook steeds aan, wat ik nodig heb en wat hij van me kan verwachten. Het was echt een worsteling het afgelopen jaar, maar we hebben nu echt samen onze draai gevonden in het omgaan met mijn burnout.

Geweldig dat je vriend je zo steunt Rosalie. Hij weet vast half niet hoe belangrijk het voor je is!



Rocky, bedankt voor je reactie. Wel maf hoe fijn het is als iemand met ook een burn out je snapt. En inderdaad ik werkte ook veeeels te veel. Geen carriere tijger hier, maar net anders. Ik werkte betaald en vrijwillig voor een soort van vrijwilligersorganisatie. En toen daar mensen raar gingen doen en het geld op was, werd er vanalles over me beslist zonder dat ik iets van wist. En voor ik het wist was ik voor ze verhuisd (al eerder), en zat ik zonder werk in n nieuwe stad.



Dan vallen er wel wat dromen in duigen. Heb mezelf al uitgemaakt voor naief. Maar goed, ik wil niet m'n dromen kwijt.



Croissant

Hallo meiden,



Ik weet sinds kort ook dat ik een burn-out heb.

Het begon ongeveer anderhalve maand gelden. Paniekaanvallen, somber, heel erg moe, negatief denken, gevolg hierna instorting.



Daarna veel gehuild. Toen kwam er een periode van afleiding. Ik heb veel afleiding gezocht, leuke dingen te gaan doen. Boek lezen, t.v kijken etc...., veel onder mensen zijn.



Dit werkte wel erg goed. Tot ongeveer twee wekn terug. Dagenlang huilen, heel somber, geen zin en puf omt te sporten.



Mijn situatie hoe het gekomen is. Ik ben ook jarenlang doorgegaan. Werken, studeren en sporten en eigenlijk helmaal geen rust pakken. Ik woon alleen dus is er thuis geen afleiding. Daarom was ik veel op pad. Ook zit in mijn laatste jaar van afstuderen en moet (binnen 10 jaar) mijn HBO-diploma halen. En die tien jaar zit er nu, in dit jaar al op. Ik ben ongeveer 4 jaar ertussen uit geweest met mijn studie wegens het overlijden van mijn ouders.



Nu is het zo dat mijn hoofd nog steeds blijft malen en piekeren. Mijn nek voelt verkrampt en ik slaap nauwelijks meer.

Ik ga volgende week naar de dokter voor medicijnen en heb ik een gesprek met een psycholoog.



Ik hoop hier ook steun te vinden. Het is namelijk heel herkenbaar wat jullie schrijven.

Hoi meiden,



Ook ik ben enorm carrièregericht, werkte niet meer dan de bedoelde 40 uur, maar stortte me wel volledig op mijn werk tijdens de uren dat ik bezig was. Ik heb een goede baan en heb er ook hard voor gewerkt om deze baan te krijgen. Daarom nam ik alles veel te serieus en was ik ook heel krampachtig aan het werk. Ik merkte de laatste maanden al af en toe dat ik het er echt uit moest persen....dat waren natuurlijk al duidelijke signalen dat ik het rustiger aan moest gaan doen. Maar goed, dat deed ik natuurlijk niet. Ook ik ben de hoofd kostwinnaar en voel (de) me enorm verantwoordelijk voor het inkomen dat ik inbreng. Let wel, ik doe dit werk in eerste instantie niet voor het geld. Ik werk voor een overheidsinstantie en heb deze richting echt gekozen voor de inhoud. Maar daardoor ben ik denk ik ook te gepassioneerd en laat ik me er te veel door opslokken. Daarbij komt dat ik echt alleen maar met mijn hoofd moet werken en soms vrij complexe vraagstukken moet oplossen...en dat dus ook nog eens heeeeel goed wil doen.



Het bizarre is nu dat ik me ineens ook begin af te vragen of ik dit werk nog wel wil doen....of het eigenlijk wel is wat ik ervan verwacht had en of ik niet gewoon iets simpelers moet gaan doen. Maar voorlopig denk ik dat ik dat maar even moet laten voor wat het is. Eerst beter worden.



Iedereen in ieder geval heel veel sterkte!!

Vanessa, ik heb een beetje hetzelfde gehad. Eerst stortte ik in, toen ging het even wel weer...ben ik heel veel gaan doen. Blijkbaar was dat te veel en stortte ik weer in. Bij mij ging er echter wel wat minder tijd overheen en gebeurde dit alles binnen een periode van drie weken denk ik. Nu zit ik er volledig 'in' laat maar zeggen en probeer ik de situatie te accepteren. Ik laat het maar allemaal over me heen komen en ben ook veel alleen omdat ik merk dat andere mensen (behalve mijn vriend) me voornamelijk uitputten. Probeer mijn gevoel te vinden, dat ik zo lang kwijt ben geweest en daar naar te luisteren. Dat lukt soms wel en soms niet. Maar merk wel dat ik beter slaap sinds ik er niet meer tegen vecht en me besef dat de paniek slechts hyperventilatie is en er verder niets engs met me gebeurt. Wat bij mij ook helpt is afleiding zoeken door dingen met mijn lichaam/handen te gaan doen...uit dat hoofd weg.

Hoi Sara,



Wat een nare periode is dit zeg he!!

Het is zo herkenbaar allemaal.

Heb jij dan ook somberheidsgevoelens of een neerslachtig gevoel? En dat malen en piekeren?



Er komt momenteel niets uit mijn handen, behalve dan dit te typen, .



O, ja, phoebe, ben jij afgevlakt door de prozac?

Na hoeveel weken ging het een beetje werken bij jou?

Sorry, maar ik weet het even niet meer.....

Hi vanessa,



Ik slik ook medicijnen, geen prozac maar een ander antidepressiva. Ik moet zeggen dat ik er veel baat bij heb. Ik had op een gegeven punt mijzelf niet meer in de hand en ik vond dat zo eng. Ben ze gaan slikken. Eerste twee weken vielen reuze mee, veel misselijk en wel wat last van extra angsten. Nu ongeveer 3 maanden hierop en ik voel me gewoon hetzelfde als altijd alleen iets stabieler en steviger in mijn schoenen.

Ik zou het ook iedereen aanraden. Het is fijn om na zo'n periode een steuntje in de rug te krijgen om weer een paar stappen te kunnen maken. Ik zat echt vast op een punt en kwam niet meer vooruit. Nu voel ik dat ik beter wordt alhoewel ik nog steeds geduld moet hebben. En dat heb ik niet altijd

Hallo leoniexie,



Ik ben er zo huiverig voor, voor het slikken van de ad.

Ik heb ongeveer vijf jaar geleden ook een ad geslikt, seroxat.

Toen zat ik in een zware depressie, met allemaal angsten.

Mijn ouders waren net overleden, diabetes type 1 net ontdekt en mijn relatie liep stuk.

Nu ga ik wederom aan de ad. Mijn omgeving is hier fel op tegen. En ik heb het gevoel dat ik weer een beetje faal....



Welke ad gebruik je nu? Ben je ook veel aangekomen ervan, ik mag er niet te veel van aankomen ivm met de diabetes?

Ik ben blij te horen dat je gevoel niet helemaal afvlakt en je geen zombie voelt...



Ik heb nu wel klachten zoals veel zweten en allerlei irriele angsten., ook voel ik me de hele dag door somber. Waarschijnlijk zullen deze klachten eerst wat erger worden door de bijwerkingen.



Nog meer reacties van andere dames.

Jeetje kan het niet meer bijhouden. Alle nieuwelingen welkom en wat een herkenning bijna feest!

Heb voor morgen mijn gesprek met psycholoog afgezegd. Ik haal hier zoveel tips en herkenning uit dat ik beter hier mijn tijd kan besteden dan bij haar.

Zal proberen op iedereen te reageren maar mijn excuus mocht dit niet lukken.

@rocky

Wat een verhaal van je buren. Ik zou het zelfde doen. Je wilt toch helpen en je gaat uit van het beste van mensen. En dan stoot je neus weer en in onze situatie kunnen we dat er even niet bijhebben. Neem aan dat je nu toch even afstand hebt genomen?

Herkenning: alle virussen die door de lucht zweven worden moeiteloos opgepikt want weerstand is inderdaan nul komma nul



@Leonexie

Herkenning:

Om beter te worden vind ik dat ik die aanvallen niet meer zou moeten hebben. En zodra het dan wel gebeurt voelt het alsof ik terug bij af ben.

Ook ik heb dat maar inmiddels heb ik me erbij neergelegd dat een aantal goede dagen nog geen herstel is maar dat ik er wel kom en dat er gewoon steeds meer goede dagen zitten tussen de aanvallen.

@croissant

Boos worden op je lichaam helpt inderdaad niet. Jezelf verwennen daarentegen wel.

@Rosalie

Wat heb jij een lieve vriend. Wees er zuinig op. Qua werk kan ik je geen advies geven bij mij is het allemaal anders gelopen en ik werk inmiddels weer volledig en het is maar voor 20 uur en best vol te houden. Wat ik nog wel wil meegeven aan iedereen is dat je over geld niet altijd zorgen hoef te maken. Ik heb natuurlijk geen inzicht in de gehele financiële situatie maar met minder kun je echt leren omgaan en als je daardoor wel beter in je vel zit…

Ik heb na de geboorte van mijn zoontje 32 uur gewerkt. Vriendlief 40 uur. Vorig jaar maart ging ik terug naar 20 uur dus ook minder inkomen. Dit jaar juni is vriendlief in de ww terecht gekomen. 70 % en geen bonussen meer maar we redden het. We kunnen niet alles kopen wat we willen maar we merken ook dat het niet zo belangrijk is. Je gezond voelen is zoveel belangrijker.

Reactie op slikken van medicijnen kan ik helaas niet geven. Heb tot op heden niets geslikt. Wel hoorde ik gisteren dat roken de emoties afvlakt. Ik rook en ik merk inderdaad als ik loop te piekeren, gestresst ben, me moe voel etc. ik sneller een sigaret neem om dat gevoel even te negeren…

Uiteraard ook heel slecht voor de gezondheid maar ik word heel huiverig van de eventuele bijwerkingen van AD dat ik het niet wil.

Hoi Vanessa,



Ik slik lexapro, slechts een half pilletje per dag. ik heb/had ook erg veel last van irreele angsten. Dacht echt dat ik midden in de huiskamer zo een paniekaanval zou kunnen krijgen. Overal gingen mijn gedachten met me op de loop. Durfde bijna niet meer naar buiten. Ik moet zeggen dat sinds ik dit slik gewoon stabieler ben geworden. Die gedachten zijn er nog wel maar minder en ik kan ze beter handelen. Het lukt me beter om ze te stoppen en ze niet door te laten slaan. Ik vind dat ik echt niet ben veranderd erdoor voel me alleen een stukje sterker.

Ik ben er zelf totaal niet van aangekomen. In de eerste weken was ik erg misselijk en eigenlijk had ik totaal geen honger. Ben er juist van afgevallen. En dat sprak me nog meer aan

Heb geen hongerbuien ofzo.

Ik vind totaal niet dat je faalt als je hiertoe beslist. Het gaat om jou en als jij vindt dat het zo niet langer door kan gaan is dat jouw beslissing. Het gaat erom dat jij je beter gaat voelen en wat andere mensen daarvan vinden doet er eigenlijk niet toe.

Jammer dat je omgeving zo op je reageert. Maar denk vooral aan jezelf en jouw herstel en weer gelukkig zijn. Dat is het allerbelangrijkst!



Overigens vind ik het juist heel sterk als je het zou beslissen. Het valt niet mee om deze keuze te maken en te accepteren dat je het zelf even niet kunt.



Goodluck x

Hebben jullie ook dat als je wat 'pijntjes' voelt je denkt dat je de verschrikkelijkste dingen hebt?



Mijn zusje blijkt net als mijn moeder diabetes te hebben. Dus ik heb echt enorm in de rats gezeten of ik t ook had, laten testen, en ik had het niet, voelde me wel n beetje dom doordat ik me zo druk maakte...



Croissant



(voelt zich blij vandaag, bakt pannenkoeken)

@ Croissant. Ik herken dat inderdaad heel goed en heb er eigenlijk sinds de pubertijd al last van. Nu ook begon mijn burn-out met hartkloppingen en heel veel hartoverslagen, waarschijnlijk als gevolg van hyperventilatie. Hierdoor raakte ik meteen in paniek omdat ik dacht dat ik het aan mijn hart had.



@ Vanessa. Ik ben niet heel erg somber...meer heel erg rusteloos en gespannen, soms ook angstig. En daardoor word ik af en toe wel heel boos en verdrietig. Maar somberheid en/of lusteloosheid ligt bij mij niet op de voorgrond. Ik heb juist af en toe heel sterk de drang om bijvoorbeeld te gaan hardlopen of opruimen om die rusteloosheid kwijt te raken. Ook slik ik geen medicijnen. Ben het ook niet van plan voorlopig en heb nog hoop er zonder uit te komen. Juist door naar mijn gevoel te gaan hoop ik er ook meer over te leren en beter naar mezelf te leren luisteren. Ik ben bang dat dat met het gebruik van ad verdwijnt. Wat ik overigens wel doe is wat rustgevende thee drinken, koffie vermijden en af en toe voor het slapen gaan een valeriaan-pil innemen. Ook doe ik een poging tot ademhalingsoefeningen....maar heb soms de indruk dat het daar alleen maar erger van wordt.

Eigenlijk grappig he, hoe therapeutisch een forum als dit kan werken!! Ben echt blij dat ik hier een uitlaatklep heb.



Daarom heb ik ook een vraag aan jullie. Hoewel we natuurlijk allemaal niet heel erg ontspannen zijn...wat is nou hetgeen dat bij jullie op dit moment goed werkt om te ontspannen?



Voor mij is dat denk ik hardlopen of gewoon een flink stuk stevig wandelen. Daardoor put ik mijn lichaam zodanig uit dat ik daarna vanzelf meer ontspannen ben. En dat terwijl ik helemaal niet zo'n sportief type ben eigenlijk.

Hi allemaal,



@Sara, fijn he dit forum. Ik vind het soms ook zo geruststellend dat ik niet gek ben maar dat dit er allemaal bij hoort en dat jullie dezelfde klachten/gedachten hebben.



Om te ontspannen ga ik een boek lezen of in bad liggen. Het is heel moeilijk om me echt te ontspannen, spring vaak na 10 minuten weer op om weer iets te gaan doen. Laatst was ik een hele dag aan het schilderen met mijn vriend en toen had ik praktisch geen tijd om te piekeren en dat vind ik dan wel lekker. Ondanks dat ik moe was van het schilderen.



Nog een vraagje voor jullie: ervaren jullie ook dat als je ongesteld bent het vaak weer even minder wordt? Ik heb dan last van barstende koppijn maar merk ook gelijk dat ik de dingen weer wat slechter inzie.



Ik heb met name last van angsten bij het autorijden. Heb daar een aantal keer een paniekaanval in gekregen en sindsdien gaat het rijden maar moeizaam. Vanochtend ben ik spontaan ergens naartoe gegaan, verder dan dat ik normaal ga. Laten we zeggen ongeveer 10km. (jemig denk ik dan, vroeger reed ik fluitsend 150km). Ik vond het zwaar ook al ging het wel goed. Maar ik moet zo mijn best doen om geen enge dingen te denken en door te slaan. En dan kom ik thuis en dan ik, komt het ooit nog goed? Terwjil ik eigenlijk deze week best een goede week had. Vraag me toch af of het niet de hormonen zijn.



@Croissant, ja hoor heb ik ook gehad. Lag ik weer te denken dat ik borstkanker had of een tumor in mijn hoofd. Nu kan ik het beter relativeren maar heel soms komt het nog wel een sop hoor. Hoort er volgens mij allemaal bij.



Zijn er hier meer mensen met angsten?

Hoi iedereen

heb even een tijdje niet geschreven. Mijn hoofd was moe, wel las ik af en toe op mijn ipod wat er geschreven was. Haal uit dit forum heel veel tips.



@Leoniexie

Ook ik heb last van angsten. Herken heel veel van wat jij over je angstgevoelens schrijft. Bij het autorijden heb ik het ook maar gelukkig geen echte paniekaanval tijdens het rijden gehad. Ik houd mij de hele weg voor dat, als het nodig is, ik op de vluchtstrook of langs de kant van de weg kan gaan staan. Dat geeft wat rust. Verder ben ik wel, als ik het toelaat, de hele autorit aan het denken 'of ik het wel red' waarvan ik meteen weet dat ik het heus wel red en dat zeg ik dan ook tegen mijzelf. En ik ga meezingen met de muziek. Wat grappig is, laatst was ik boos op iemand en moest daarna met de auto ergens naar toe. Tijdens die rit maakte ik mij zo druk om die persoon dat ik niet bij het autorijden nadacht en helemaal geen angst had !



In winkels heb ik er ook last van. Vandaag voor het eerst sinds 6 weken weer een winkel (blokker) in geweest. Zodra ik binnenstap worden mijn benen zwaar en rillerig en in mijn hoofd word ik heel licht. Net alsof ik zweef. Vandaag zei ik de hele tijd tegen mijzelf (van mijn psych geleerd) ' ik accepteer deze angst en blijf doorademen' . Mij concentrerend op mijn buikademhaling. En ik moet zeggen dat dat best wel hielp. Ik ben totaal niet ontspannen in een winkel maar als ik dan wat leuke hebbedingetjes zie waar ik mij op concentreer dan merk ik dat de angst ook meteen weggaat. En ook als ik weer buiten ben. Dus net als met het autorijden, zodra je je gedachten op wat anders brengt roep je de angst niet of minder op. Mijn vriend zegt altijd tegen mij 'gewoon niet aan denken' maar ja dat is natuurlijk niet zo maar gedaan. Wel heeft hij gelijk. Of zit het bij jou anders in elkaar ? Ik heb er nog heel veel moeite mee. slik geen medicijnen omdat (ja het is gewoon komisch) ik daar ook weer bang voor ben. Wat het met je lichaam doet enzo.



Mijn angst is zelfs een tijdje veel minder geweest maar sinds een week of 6 was ie daar ineens weer veel heviger. Zal er wel bijhoren ?



@Sara

Om te ontspannen ga ik in bad. Ik heb nog wel eens last van hele zware beenspieren en als ik het bad uitstap is dat veel minder. Spanning maakt je lichaam veel moeier.

En ik doe de oefening met de buikademhaling waar jij het al eerder over had. Vroeger als ik dat deed dan ging ik ook op een verkeerd tempo ademen waardoor ik niet ontspande maar een beetje in paniek raakte. Sinds de burnout is dit voor mij de meest ontspannende oefening. En dagdromen over leuke dingen. Uiteindelijk ben ik op het moment de meeste tijd van een dag toch meer gespannen dan ontspannen.



@Croissant

Ook ik denk bijna dagelijks dat ik allerlei ziektes heb. Overal voel ik pijntjes. En omdat de burnout nogal lang duurt denk ik soms 'zal ik toch niet een erge ziekte hebben?' .

Laatst was ik bij de psych (ik heb een hele goeie, een vrouw) en ik vertelde dat ik zoveel pijnsteken in mijn darmen had. Dat ik een virusje ofzo had. Zij zei ' weet je zeker dat het geen angst is?' Toen gingen wij EMDR doen en daardoor kwam ik erachter dat het angst was en daaronder zat oud verdriet om een overleden persoon. Sinds die sessie waren ineens mijn darmklachten over! Dus zo zie je maar wat spanning met je lichaam doet.



@Manuela

volgens mij vroeg jij mij laatst wat een NEI therapeut was. Dat is op het alternatieve vlak. Door middel van de spanning van je spieren vragen ze dingen aan je onderbewustzijn waardoor duidelijk kan worden waar die spanning dan vandaan komt. Dit doen ze bij je vingers. Vaak doe je nu nog iets wat een aangeleerd patroon of denkbeeld is van vroeger en nu niet meer nodig is. Je hebt jezelf als kind aangepraat dat je iets zus of zo moet doen en wat toen werkte maar nu totaal niet meer. Via google kun je denk ik een langere uitleg vinden maar hier komt het zo een beetje op neer.



Ik ga weer even chillen.....

@croissant.

Ja ook ik dacht en soms ook nog dat ik allerlei ziektes hebt als ik wat voel. Wil daardoor alles herleiden. Waar komt het vandaan, wat heb ik fout gedaan. Mijn psyg heeft gezegd pijntjes accepteren. Je kunt ze toch niet veranderen. Hou je er langer last van kun je naar de dokter. Vaak merkte ik ook dat het weer over ging maar ik ben met van alles bij de dokter geweest.

Ook is mij verteld dat mensen die slecht voor zichzelf zorgen altijd denken dat ze iets verschrikkelijks hebben. Zij (wij) kunnen niet hebben dus wij geven een ziekte de schuld. Wij mogen niet ziek zijn.



@Sara

Ook ik ben niet somber of neerslachtig maar rusteloos. Ga dan gewoon dingen doen. Schoonmaken, strijken met mijn zoontje spelen. Wel ben ik af en toe zo moe.

Ontspannen doe ik door yoga en spelletjes op mijn Nintendo. Van gewoon een uurtje achter mijn pc kan ik ook heel ontspannen worden.



@Leonexie

Ook ik voel me heel erg k….. als ik ongesteld moet worden. Ja heb dan inderdaad het idee dat het erger is. Heb ooit ergens gelezen dat PMS en burn-out klachten toch veel met elkaar te maken hebben. Ben bij HA geweest voor medicijnen tegen PMS om te kijken of het zou schelen maar die kreeg ik niet omdat wij nog een 2e kindje willen maar het is echt 2 weken af en daar na gaat het weer.



@Diana

Bedankt voor de tip. Volgens de psychiater had ik last van vastzittende emoties vandaar mijn moeheid dus ik ga het zeker opzoeken op internet.

Je schrijft Ook ik denk bijna dagelijks dat ik allerlei ziektes heb. Overal voel ik pijntjes. En omdat de burnout nogal lang duurt denk ik soms 'zal ik toch niet een erge ziekte hebben?' . Dit heb ik al zolang gedacht.

Ben nu haast blij dat ik niet de enige ben.

Maar ja voor een burn-out staat geen tijd.



Ik ben wel heel benieuwd hoe lang jullie er last van hebben. Er wordt gezegd dat je na een paar maanden er al overheen kan zijn. Ik dus niet.

@Manuela

Nou, ik heb laatst nog gelezen dat de meeste mensen binnen 3 tot 6 maanden uit hun burn-out zouden kunnen zijn. Sommige 1 tot 2 jaar. Maar 6 mensen in mijn prive omgeving die een burn-out hebben gehad waren er toch minstens een jaar mee bezig. Eentje ging na 3 maanden al weer 100% werken maar zei dat dat achteraf gezien veel te snel was geweest. Maar ze werd gepusht door werkgever en Arbo. Nou had zij niet zo een last van die moeheid maar eerder overactief.



Ik heb het nu al 9 maanden en kan mij niet voorstellen dat ik er heel gauw vanaf zal zijn. Zolang het met periodes vooruit gaat kan ik dat accepteren.

Interessante theorie dat wij een ziekte de schuld geven.

Ik geloof zeker dat vastzittende emoties moeheid veroorzaken. Met dat NEI heb ik gehad dat ik de eerste keer heel moe werd na zo een sessie en na de 2e keer kreeg ik veel meer energie. Dus het doet wel wat met je. Helaas kreeg ik een maand later een terugval maar dat kwam denk ik ook doordat mijn angst zoveel energie opslurpt.

Ik ben ook benieuwd hoe lang de andere dames dit al hebben en hoe ver ze nu zijn. Wat kunnen jullie op een dag. Ik moet best veel rust houden maar ben al blij als ik kan koken, klein huishoudelijk klusje doen en wat in de tuin rommelen.