Relaties
alle pijlers
ben een beetje dom geweest :)
vrijdag 28 augustus 2009 om 23:00
denk dat heel veel vrouwen weleens in mijn schoenen hebben gestaan of mijn ervaring kunnen delen. Ik zou het fijn vinden om wat steun te krijgen van mensen die zelf ook zoiets meegemaakt hebben omdat ik nu echt voor mezelf wil kiezen (en dat verdomd moeilijk vind)
durf mijn verhaal nauwelijks neer te zetten uit angst voor reacties in de trant van: lekker naief, had je kunnen weten, je hebt er zelf voor gekozen etc. Dat weet ik ook wel en heb liever wat opbouwende kritiek of steun zodat ik er wat mee kan
zal proberen even kort uit te leggen. Na vijf jaar relatie waar ik veel had meegemaakt kwam ik eigenlijk te snel iemand tegen die ook vijf jaar relatie achter de rug had. Allebei waren we verdrietig, labiel en zochten troost bij elkaar. We belanden bij elkaar in bed en zagen elkaar regelmatig. We hadden eindeloos lange gesprekken en herkenden veel in elkaar. Hij zei ook weleens: ik voel jouw pijn. Hij zat op dat moment aan de antidepressiva, voelde weinig en was in de war. Uiteindelijk is hij met de antidepressiva gestopt en is zich geleidelijk wat meer mens gaan voelen in plaats van een onverschillige zombie. Hij worstelde met drank en drugs en dit eigenlijk al jaren.
in het begin was ik ook in de war. Ik claimde hem te veel, zocht troost en steun bij hem en reageerde veel emotioneler dan ik normaal ben. Ik trok aan hem, wilde duidelijkheid wat hij van me wilde, wilde me niet gebruikt voelen. Ondertussen dacht ik ook: ik heb een lange relatie achter de rug ik hoef niet gelijk te weten waar dit toe leidt en laat ik meer in het nu leven ipv te richten op de toekomst en wel zien hoe het loopt.
We zijn nu een jaar verder. We blijven elkaar opzoeken, we stoten elkaar af en trekken elkaar aan. Een half jaar geleden heb ik hem gezegd dat ik gevoelens voor hem had gekregen. Hij zei: wat wil je dan? een relatie met mij? ik gaf aan dat liever te hebben dat wat wij met elkaar deelden. Hij noemde het vriendschap, maar wekelijks bij elkaar slapen (en niet altijd sex, maar veel knuffelen zoeken en eindeloos praten) vind ik meer dan vriendschap. Hij zei dat hij zo voor me zou kunnen gaan als hij wilde, maar alles had geblokkeerd. Hij zei het niet aan te kunnen omdat zijn vorige relatie hem zoveel verdriet had opgeleverd. Hij zei ik worstel met zoveel demonen in mijn lijf, hou niet eens van mezelf, hoe kan ik dan van een ander houden? wel gaf hij vaak aan me erg leuk te vinden, dat we op een level zitten, we goede gesprekken hebben, altijd kunnen lachen, zich tot me aangetrokken voelt etc.
Ik dacht ok ik zie wel hoe het loopt, laat ik maar gewoon genieten van de momenten die we samen delen. Hij zei die momenten ook erg te koesteren. En diep van binnen hoopte ik dat hij aan me zou hechten. Wel vond ik het een beetje scheve verhouding, ik ging veel vaker naar hem dan hij naar mij etc. Hij zei ook ik ben op dit moment egoistisch maar ik zit niet lekker in mijn vel. Ik dacht is hij gewoon not that into me of ligt het eraan dat hij zoveel issues heeft? ik leefde al een jaar in dubio, bang om me aan hem te hechten, bang hem kwijt te raken.
op vakantie in marokko vertelde hij me via msn dat hij geen geouwehoer in zijn leven meer wilde, hij wilde serieus leven, uiteindelijk trouwen en kindjes krijgen en dat betekende ook geen contact met mij. Was erg verdrietig en boos dat hij dit zo via msn meedeelde. Ik dacht ok, is goed wat jij wil en liet niets meer horen. Vervolgens was hij in Nederland terug en al na een dag belde en smste hij me, hij wilde langskomen en knuffelen, koken, kletsen, lekker eten, filmpje kijken kortom gezelligheid met me. Ik was in de war en was op dat moment in frankrijk en dacht aub speel geen spelletjes met me, ik ben een mens met gevoel geen speelbal.
We zagen elkaar weer en confronteerde hem ook ermee, dat ik zijn mentaliteit niet leuk vind, dat het van hem leek af te hangen, wilde hij me zien dan was hij lief, vroeg ik teveel van hem in zijn ogen dan stootte hij me van zich af. Deze week hebben we veel gepraat en hij zei: het kan gewoon niet, vanaf het begin is dat een bewuste keuze van me geweest. Dat hij eerder een nederlands meisje had gehad, van haar gehouden en zoveel verdriet achteraf dat hij voor iemand uit zijn eigen cultuur koos. Ik zei wat een bullshit zeg gewoon dat je me niet leuk genoeg vindt dan. Hij zei misschien is dat het en voel ik geen verliefdheid. Hij is dubbel aan de ene kant zegt hij dat hij nooit eerder met een meisje zo'n klik heeft gehad maar dat hij wel hoop dat ooit met een marokkaans meisje te krijgen. Ook zegt hij in zelfde gesprek dat hij met zijn nederlandse ex ook een jaar niet serieus was, dat zij heel graag wilde en hij niet, maar na een jaar keek hij haar aan toen ze op de bank zat en besefte dat ze toch wel erg bijzonder was, vanaf dat moment kon hij zijn hart openen en van haar houden. Hij zei ik geef om je maar je bent niet in mijn hart, als dat wel zo was had ik je ouders willen leren kennen etc. Hij zei in het begin al dat hij mijn ouders graag wilde zien maar het niet aandurfde, dat hij dan teveel zou hechten en dat 1 x had meegemaakt en dat je dan een band met iemand creeert en hij toen zo kapot erna was. Ik zei ik sta los van je ex. Hij zei weer ja maar onze start is al verkeerd geweest etc. Gister zei hij ok ik beantwoord je gevoelens niet. Als ik niet met mijn ex was, had ik wel voor jou kunnen gaan, maar het kan gewoon niet. En hij was pissig dat ik erover begon terwijl hij zo down is (hij heeft zelfs zijn werkgever gesmst pas en die kwam 's avonds laat omdat het zo slecht gaat en hij heeft gesprek met bedrijfsarts gehad vandaag) hij zei hoe kan je nu, terwijl ik me zo voel, een gesprek met me beginnen over liefde en relaties? ik heb heel veel gehuild vanacht bij hem. Hij was heel lief en me troosten en knuffelen maar ja dat maakt het nog moeilijker. Hij zei erna ook nog, dit weekend kom ik naar je toe. Even later zei ik nee ik wil je niet meer zien. Hij zei meen je het? ik zei ja, hij zei dan ben ik ook hard en is het echt. Maar dom dom dom zat in trein terug en zag dat ik zijn sleutelbos in tas had en hij moet dus wel komen morgen om te halen.
kortom: ik ben naief geweest vind ik zelf. Maar heb ook mooie momenten beleefd, heb genoten, dingen geleerd, en denk ook wel mensen komen niet zomaar op je pad. Vind het alleen moeilijk hem los te laten, maar liever hem loslaten dan op een dag horen dat hij een meisje heeft ontmoet waar hij de rest van zijn leven mee wil delen. Ik ben aan de andere kant ook een beetje boos op hem. Hij is wel altijd eerlijk geweest, maar handelde daar niet naar en was ook heel dubbel. oef wat een verhaal, sorry lieve mensen!
we hebben eerder een tijd geen contact gehad en na paar weken waren we weer bij elkaar. Vriendinnen wisselen van mening. Sommigen zeggen je bent meer waard, laat hem. Anderen zeggen je bent echt wel heel belangrijk voor hem, hij vertelt je alles, hij blijft je opzoeken, hij heeft alleen teveel issues op dit moment en is geen goede voor een relatie.
aaah ik wil hem loslaten maar diep van binnen heb in nog hoop dat hij gaat beseffen wat ik echt voor hem beteken, maar dat is dus niet echt loslaten als je nog wil dat het goed komt
durf mijn verhaal nauwelijks neer te zetten uit angst voor reacties in de trant van: lekker naief, had je kunnen weten, je hebt er zelf voor gekozen etc. Dat weet ik ook wel en heb liever wat opbouwende kritiek of steun zodat ik er wat mee kan
zal proberen even kort uit te leggen. Na vijf jaar relatie waar ik veel had meegemaakt kwam ik eigenlijk te snel iemand tegen die ook vijf jaar relatie achter de rug had. Allebei waren we verdrietig, labiel en zochten troost bij elkaar. We belanden bij elkaar in bed en zagen elkaar regelmatig. We hadden eindeloos lange gesprekken en herkenden veel in elkaar. Hij zei ook weleens: ik voel jouw pijn. Hij zat op dat moment aan de antidepressiva, voelde weinig en was in de war. Uiteindelijk is hij met de antidepressiva gestopt en is zich geleidelijk wat meer mens gaan voelen in plaats van een onverschillige zombie. Hij worstelde met drank en drugs en dit eigenlijk al jaren.
in het begin was ik ook in de war. Ik claimde hem te veel, zocht troost en steun bij hem en reageerde veel emotioneler dan ik normaal ben. Ik trok aan hem, wilde duidelijkheid wat hij van me wilde, wilde me niet gebruikt voelen. Ondertussen dacht ik ook: ik heb een lange relatie achter de rug ik hoef niet gelijk te weten waar dit toe leidt en laat ik meer in het nu leven ipv te richten op de toekomst en wel zien hoe het loopt.
We zijn nu een jaar verder. We blijven elkaar opzoeken, we stoten elkaar af en trekken elkaar aan. Een half jaar geleden heb ik hem gezegd dat ik gevoelens voor hem had gekregen. Hij zei: wat wil je dan? een relatie met mij? ik gaf aan dat liever te hebben dat wat wij met elkaar deelden. Hij noemde het vriendschap, maar wekelijks bij elkaar slapen (en niet altijd sex, maar veel knuffelen zoeken en eindeloos praten) vind ik meer dan vriendschap. Hij zei dat hij zo voor me zou kunnen gaan als hij wilde, maar alles had geblokkeerd. Hij zei het niet aan te kunnen omdat zijn vorige relatie hem zoveel verdriet had opgeleverd. Hij zei ik worstel met zoveel demonen in mijn lijf, hou niet eens van mezelf, hoe kan ik dan van een ander houden? wel gaf hij vaak aan me erg leuk te vinden, dat we op een level zitten, we goede gesprekken hebben, altijd kunnen lachen, zich tot me aangetrokken voelt etc.
Ik dacht ok ik zie wel hoe het loopt, laat ik maar gewoon genieten van de momenten die we samen delen. Hij zei die momenten ook erg te koesteren. En diep van binnen hoopte ik dat hij aan me zou hechten. Wel vond ik het een beetje scheve verhouding, ik ging veel vaker naar hem dan hij naar mij etc. Hij zei ook ik ben op dit moment egoistisch maar ik zit niet lekker in mijn vel. Ik dacht is hij gewoon not that into me of ligt het eraan dat hij zoveel issues heeft? ik leefde al een jaar in dubio, bang om me aan hem te hechten, bang hem kwijt te raken.
op vakantie in marokko vertelde hij me via msn dat hij geen geouwehoer in zijn leven meer wilde, hij wilde serieus leven, uiteindelijk trouwen en kindjes krijgen en dat betekende ook geen contact met mij. Was erg verdrietig en boos dat hij dit zo via msn meedeelde. Ik dacht ok, is goed wat jij wil en liet niets meer horen. Vervolgens was hij in Nederland terug en al na een dag belde en smste hij me, hij wilde langskomen en knuffelen, koken, kletsen, lekker eten, filmpje kijken kortom gezelligheid met me. Ik was in de war en was op dat moment in frankrijk en dacht aub speel geen spelletjes met me, ik ben een mens met gevoel geen speelbal.
We zagen elkaar weer en confronteerde hem ook ermee, dat ik zijn mentaliteit niet leuk vind, dat het van hem leek af te hangen, wilde hij me zien dan was hij lief, vroeg ik teveel van hem in zijn ogen dan stootte hij me van zich af. Deze week hebben we veel gepraat en hij zei: het kan gewoon niet, vanaf het begin is dat een bewuste keuze van me geweest. Dat hij eerder een nederlands meisje had gehad, van haar gehouden en zoveel verdriet achteraf dat hij voor iemand uit zijn eigen cultuur koos. Ik zei wat een bullshit zeg gewoon dat je me niet leuk genoeg vindt dan. Hij zei misschien is dat het en voel ik geen verliefdheid. Hij is dubbel aan de ene kant zegt hij dat hij nooit eerder met een meisje zo'n klik heeft gehad maar dat hij wel hoop dat ooit met een marokkaans meisje te krijgen. Ook zegt hij in zelfde gesprek dat hij met zijn nederlandse ex ook een jaar niet serieus was, dat zij heel graag wilde en hij niet, maar na een jaar keek hij haar aan toen ze op de bank zat en besefte dat ze toch wel erg bijzonder was, vanaf dat moment kon hij zijn hart openen en van haar houden. Hij zei ik geef om je maar je bent niet in mijn hart, als dat wel zo was had ik je ouders willen leren kennen etc. Hij zei in het begin al dat hij mijn ouders graag wilde zien maar het niet aandurfde, dat hij dan teveel zou hechten en dat 1 x had meegemaakt en dat je dan een band met iemand creeert en hij toen zo kapot erna was. Ik zei ik sta los van je ex. Hij zei weer ja maar onze start is al verkeerd geweest etc. Gister zei hij ok ik beantwoord je gevoelens niet. Als ik niet met mijn ex was, had ik wel voor jou kunnen gaan, maar het kan gewoon niet. En hij was pissig dat ik erover begon terwijl hij zo down is (hij heeft zelfs zijn werkgever gesmst pas en die kwam 's avonds laat omdat het zo slecht gaat en hij heeft gesprek met bedrijfsarts gehad vandaag) hij zei hoe kan je nu, terwijl ik me zo voel, een gesprek met me beginnen over liefde en relaties? ik heb heel veel gehuild vanacht bij hem. Hij was heel lief en me troosten en knuffelen maar ja dat maakt het nog moeilijker. Hij zei erna ook nog, dit weekend kom ik naar je toe. Even later zei ik nee ik wil je niet meer zien. Hij zei meen je het? ik zei ja, hij zei dan ben ik ook hard en is het echt. Maar dom dom dom zat in trein terug en zag dat ik zijn sleutelbos in tas had en hij moet dus wel komen morgen om te halen.
kortom: ik ben naief geweest vind ik zelf. Maar heb ook mooie momenten beleefd, heb genoten, dingen geleerd, en denk ook wel mensen komen niet zomaar op je pad. Vind het alleen moeilijk hem los te laten, maar liever hem loslaten dan op een dag horen dat hij een meisje heeft ontmoet waar hij de rest van zijn leven mee wil delen. Ik ben aan de andere kant ook een beetje boos op hem. Hij is wel altijd eerlijk geweest, maar handelde daar niet naar en was ook heel dubbel. oef wat een verhaal, sorry lieve mensen!
we hebben eerder een tijd geen contact gehad en na paar weken waren we weer bij elkaar. Vriendinnen wisselen van mening. Sommigen zeggen je bent meer waard, laat hem. Anderen zeggen je bent echt wel heel belangrijk voor hem, hij vertelt je alles, hij blijft je opzoeken, hij heeft alleen teveel issues op dit moment en is geen goede voor een relatie.
aaah ik wil hem loslaten maar diep van binnen heb in nog hoop dat hij gaat beseffen wat ik echt voor hem beteken, maar dat is dus niet echt loslaten als je nog wil dat het goed komt
zaterdag 29 augustus 2009 om 01:32
zaterdag 29 augustus 2009 om 01:45
pompidoe: waar ik me erg in herkende was het volgende:
Waar ik de periode met hem om waardeer is dat ik nu beter weet wat ik waard ben, dat ik sterker ben dan ik had gedacht en het samen met hem zijn, heeft geholpen bij het verwerken van mijn lange relatie.
ik weet idd beter wat ik wil en niet wil, wat ik anders wil zien in een volgende relatie, en hij heeft wel geholpen bij het verwerken van mijn vorige relatie inderdaad. Ik heb meer zelfvertrouwen gekregen, hoewel aan de andere kant ook onzeker van ben ik weeeeeeer niet goed genoeg. Mijn ex die vreemdging en hij die me niet op nr 1 zet. Dat vreet wel aan me.
wat sterk en moedig dat je de knoop hebt doorgehakt en voor jezelf hebt gekozen. Hoelang ging je met hem om? Ik heb zelf ook het gevoel dat ik al een stuk verder ben in het verwerken van mijn vorige relatie, terwijl hij blijft hangen bij zijn ex. Denk ook mede door de antidepressiva, ik zei dat ook tegen hem dat je daardoor zeg maar stil staat en dat is ook één van de redenen geweest waardoor hij besloot te stoppen. Maar hij heeft het nog vaak over haar, zegt zelfs van jullie zouden elkaar echt mogen en zelfs vriendinnen kunnen worden, zelfde typjes, allebei lief, allebei uit goed milieu, allebei spreken jullie goed vreemde talen, allebei passie voor koken, bakken en lezen etc. Hij voelde zich ook erg gekwetst, hij stelde zich open voor haar, werd hoteldebotel verliefd, maar moest van haar familie bekeren tot het christendom! ze waren streng gereformeerd en hij natuurlijk moslim en hij wilde dat niet opgeven, en vandaar dat de relatie overging terwijl hij nog smoorverliefd op haar was. Hij kon het niet goed verwerken omdat hij er niet met anderen over kon praten, kropte al zijn verdriet op, zijn ouders wisten van niets want wisten niet van de relatie etc. Heel eenzaam.
heel raak wat je zegt over dat hij zelf zijn issues moet aanpakken. Het is inderdaad zijn ding, zijn worsteling. Ik ben iemand die snel klaar staat voor iemand, zorgt, geeft, te lief voor deze wereld zeggen vrienden soms. Ik denk ook stel dat hij zou trouwen, wat wordt het dan voor huwelijk, want zijn demonen uit het verleden blijven hem parten spelen. En eer hij weer helemaal de oude is, heeft veel tijd nodig. Een goede relatie kan hij inderdaad niet opbouwen nu, dat realiseert hij zelf ook. Ik weet wel dat ik op dit moment de persoon ben die het dichtste bij hem sta, waar hij het meeste mee deelt, en toen hij een keer zo de weg kwijt was door coke, zei hij ook ik zou niemand in mijn huis durven laten dan jij, niemand zou ik zo toelaten in dit verrote leventje van me. Ik denk ook dat wanneer ik contact verbreek hij echt op zichzelf teruggeworpen is en ECHT de stap moet zetten hulp te zoeken omdat hij dan niemand heeft om op terug te vallen. En dat heeft hij nodig, de bodem van de put zien, zodat hij omhoog kan klimmen.
Is het voor jou en hem duidelijk voor altijd over? heb je geen illusie of hoop meer dat het ooit nog goed komt? of ben je er echt klaar mee?
Waar ik de periode met hem om waardeer is dat ik nu beter weet wat ik waard ben, dat ik sterker ben dan ik had gedacht en het samen met hem zijn, heeft geholpen bij het verwerken van mijn lange relatie.
ik weet idd beter wat ik wil en niet wil, wat ik anders wil zien in een volgende relatie, en hij heeft wel geholpen bij het verwerken van mijn vorige relatie inderdaad. Ik heb meer zelfvertrouwen gekregen, hoewel aan de andere kant ook onzeker van ben ik weeeeeeer niet goed genoeg. Mijn ex die vreemdging en hij die me niet op nr 1 zet. Dat vreet wel aan me.
wat sterk en moedig dat je de knoop hebt doorgehakt en voor jezelf hebt gekozen. Hoelang ging je met hem om? Ik heb zelf ook het gevoel dat ik al een stuk verder ben in het verwerken van mijn vorige relatie, terwijl hij blijft hangen bij zijn ex. Denk ook mede door de antidepressiva, ik zei dat ook tegen hem dat je daardoor zeg maar stil staat en dat is ook één van de redenen geweest waardoor hij besloot te stoppen. Maar hij heeft het nog vaak over haar, zegt zelfs van jullie zouden elkaar echt mogen en zelfs vriendinnen kunnen worden, zelfde typjes, allebei lief, allebei uit goed milieu, allebei spreken jullie goed vreemde talen, allebei passie voor koken, bakken en lezen etc. Hij voelde zich ook erg gekwetst, hij stelde zich open voor haar, werd hoteldebotel verliefd, maar moest van haar familie bekeren tot het christendom! ze waren streng gereformeerd en hij natuurlijk moslim en hij wilde dat niet opgeven, en vandaar dat de relatie overging terwijl hij nog smoorverliefd op haar was. Hij kon het niet goed verwerken omdat hij er niet met anderen over kon praten, kropte al zijn verdriet op, zijn ouders wisten van niets want wisten niet van de relatie etc. Heel eenzaam.
heel raak wat je zegt over dat hij zelf zijn issues moet aanpakken. Het is inderdaad zijn ding, zijn worsteling. Ik ben iemand die snel klaar staat voor iemand, zorgt, geeft, te lief voor deze wereld zeggen vrienden soms. Ik denk ook stel dat hij zou trouwen, wat wordt het dan voor huwelijk, want zijn demonen uit het verleden blijven hem parten spelen. En eer hij weer helemaal de oude is, heeft veel tijd nodig. Een goede relatie kan hij inderdaad niet opbouwen nu, dat realiseert hij zelf ook. Ik weet wel dat ik op dit moment de persoon ben die het dichtste bij hem sta, waar hij het meeste mee deelt, en toen hij een keer zo de weg kwijt was door coke, zei hij ook ik zou niemand in mijn huis durven laten dan jij, niemand zou ik zo toelaten in dit verrote leventje van me. Ik denk ook dat wanneer ik contact verbreek hij echt op zichzelf teruggeworpen is en ECHT de stap moet zetten hulp te zoeken omdat hij dan niemand heeft om op terug te vallen. En dat heeft hij nodig, de bodem van de put zien, zodat hij omhoog kan klimmen.
Is het voor jou en hem duidelijk voor altijd over? heb je geen illusie of hoop meer dat het ooit nog goed komt? of ben je er echt klaar mee?
zaterdag 29 augustus 2009 om 01:50
wat ontzettend fijn jullie reacties
trouwens twijfel of ik dit aan mijn ouders ga vertellen. Ze weten dat ik bevriend ben met een jongen die ik regelmatig zie. Maar ze weten niet hoe en wat. Zondag ga ik met ze uit eten en merk dat ik zo verdrietig ben en het toch wel met ze wil delen, juist omdat ik om ze geef. Hoewel ik twijfel omdat ze al aardig wat ellende en verdriet in mijn leven gezien hebben en wil ze niet pijn doen. Hoewel het ze ook pijn zal doen, te weten dat ik zo verdriet heb en daar niet met ze over praat.
trouwens twijfel of ik dit aan mijn ouders ga vertellen. Ze weten dat ik bevriend ben met een jongen die ik regelmatig zie. Maar ze weten niet hoe en wat. Zondag ga ik met ze uit eten en merk dat ik zo verdrietig ben en het toch wel met ze wil delen, juist omdat ik om ze geef. Hoewel ik twijfel omdat ze al aardig wat ellende en verdriet in mijn leven gezien hebben en wil ze niet pijn doen. Hoewel het ze ook pijn zal doen, te weten dat ik zo verdriet heb en daar niet met ze over praat.
zaterdag 29 augustus 2009 om 08:40
Heb alleen de eerste bladzijde gelezen, en daarin viel me één ding op "Dit half half gedoe maakt me kapot"
Wat leer je hier dus van??
Echt.. ik heb ook een tijd een half half relatie gehad, dacht dat ik er tegen kon, dat het wel meeviel, dat ik genoot van de mooie momenten en verder wel zag. Maar ik ging er onderdoor. Heb (letterlijk) afstand genomen en kwam toen zomaar onverwachts een vent tegen, die continue zo was, als die andere relatie alleen als het hem uitkwam. Ook die andere relatie heeft nu een lieve vrouw en gezin.
Anyways.. als het nooit wat met jullie samen wordt (en dat zou ik maar accpeteren) dan kun je er nu beter een punt achter zetten. Dat wat jullie nu hebben blokkeert namelijk ook je vermogen om een andere betere echte relatie op te bouwen, zowel voor hem als voor jou. Dat is voor jullie allebei jammer.
Zie het als wat het was, een mooie periode met een lieve man. Dat is nu voorbij, het leven gaat verder.
Succes
Wat leer je hier dus van??
Echt.. ik heb ook een tijd een half half relatie gehad, dacht dat ik er tegen kon, dat het wel meeviel, dat ik genoot van de mooie momenten en verder wel zag. Maar ik ging er onderdoor. Heb (letterlijk) afstand genomen en kwam toen zomaar onverwachts een vent tegen, die continue zo was, als die andere relatie alleen als het hem uitkwam. Ook die andere relatie heeft nu een lieve vrouw en gezin.
Anyways.. als het nooit wat met jullie samen wordt (en dat zou ik maar accpeteren) dan kun je er nu beter een punt achter zetten. Dat wat jullie nu hebben blokkeert namelijk ook je vermogen om een andere betere echte relatie op te bouwen, zowel voor hem als voor jou. Dat is voor jullie allebei jammer.
Zie het als wat het was, een mooie periode met een lieve man. Dat is nu voorbij, het leven gaat verder.
Succes
Later is nu
zaterdag 29 augustus 2009 om 13:23
quote:missmarjan schreef op 29 augustus 2009 @ 00:24:
hoi moonlight82:
ik dacht ik maak even een korte samenvatting van het verhaal, maar is best lastig en vandaar dat het veel te lang en uitgebreid is geworden. Omdat je denkt oh dat en dat detail is toch wel belangrijk in het verhaal en het vermelden waard.
hij behandelt me niet slecht. Hij is altijd lief en goed voor me, maar kan me niet meer geven dan ik verlang. Inderdaad Marokkaanse worden is onmogelijk haha maar hij kiest nu voor zijn geloof cultuur ouders inderdaad de makkelijkste weg.
ik neem het hem soms kwalijk dat hij me opzoekt en verstoot maar ik werk er zelf aan mee.
oh krijg nu net smsje van vriendin: ik begrijp je. Maar je hoeft geen afscheid te nemen voor altijd! Alleen voor een tijdje. In het begin is het het moeilijkst. Maar kijk wat je allemaal hebt meegemaakt en hoe sterk en stralend je rondloopt! Het komt wel goed, je moet tevreden zijn met jezelf, met wie je bent en daarmee de pijn verzachten. Ik hou van je en al je andere vrienden en familie ook, het komt goed!
heel lief!
nog een vraagje over je marokkaanse vriendje. Wilde hij dat je veranderde? Maakte hij het plotsklaps uit? Lijkt me heel rot
Ik was gisteren ook gewoon te moe om alles te lezen. Goed dat anderen wel die moeite genomen hebben.
Bij ons was het verhaal nog iets anders: hij woonde namelijk niet in Nederland, maar in Zuid-Europa. Hij was in Marokko geboren en met hele familie naar Europa verhuisd. Het was eigenlijk een soort vakantievriendje maar nadat hij een keer in Nederland geweest was en ik weer daar ging ik wel verwachtingen krijgen. Ik bedoel: Emigreren was voor mij een optie, als de relatie goed bleek te zijn.
Deze jongen schipperde ook nogal tussen zijn eigen cultuur (Marokkaans) en die van zijn nieuwe land. Hij dronk bijvoorbeeld veel, maar als we dan zijn familie tegenkwamen terwijl we gedronken hadden, liep hij snel een andere kant op. Zijn oudere broers zijn inmiddels getrouwd met een Marokkaanse. Hij grapte eens: ik ga nooit trouwen, geeft alleen gedoe.
Dat hij het uitmaakte had denk ik ook met de afstand te maken, we wonen ver bij elkaar vandaan. Verder: I don't know, hij heeft me volkomen in onduidelijkheid laten zitten.
Maar toen ik de videofilm zag van de bruiloft van zijn broer en schoonzus dacht ik meteen: Nee, dit gaat met mij niet gebeuren.
hoi moonlight82:
ik dacht ik maak even een korte samenvatting van het verhaal, maar is best lastig en vandaar dat het veel te lang en uitgebreid is geworden. Omdat je denkt oh dat en dat detail is toch wel belangrijk in het verhaal en het vermelden waard.
hij behandelt me niet slecht. Hij is altijd lief en goed voor me, maar kan me niet meer geven dan ik verlang. Inderdaad Marokkaanse worden is onmogelijk haha maar hij kiest nu voor zijn geloof cultuur ouders inderdaad de makkelijkste weg.
ik neem het hem soms kwalijk dat hij me opzoekt en verstoot maar ik werk er zelf aan mee.
oh krijg nu net smsje van vriendin: ik begrijp je. Maar je hoeft geen afscheid te nemen voor altijd! Alleen voor een tijdje. In het begin is het het moeilijkst. Maar kijk wat je allemaal hebt meegemaakt en hoe sterk en stralend je rondloopt! Het komt wel goed, je moet tevreden zijn met jezelf, met wie je bent en daarmee de pijn verzachten. Ik hou van je en al je andere vrienden en familie ook, het komt goed!
heel lief!
nog een vraagje over je marokkaanse vriendje. Wilde hij dat je veranderde? Maakte hij het plotsklaps uit? Lijkt me heel rot
Ik was gisteren ook gewoon te moe om alles te lezen. Goed dat anderen wel die moeite genomen hebben.
Bij ons was het verhaal nog iets anders: hij woonde namelijk niet in Nederland, maar in Zuid-Europa. Hij was in Marokko geboren en met hele familie naar Europa verhuisd. Het was eigenlijk een soort vakantievriendje maar nadat hij een keer in Nederland geweest was en ik weer daar ging ik wel verwachtingen krijgen. Ik bedoel: Emigreren was voor mij een optie, als de relatie goed bleek te zijn.
Deze jongen schipperde ook nogal tussen zijn eigen cultuur (Marokkaans) en die van zijn nieuwe land. Hij dronk bijvoorbeeld veel, maar als we dan zijn familie tegenkwamen terwijl we gedronken hadden, liep hij snel een andere kant op. Zijn oudere broers zijn inmiddels getrouwd met een Marokkaanse. Hij grapte eens: ik ga nooit trouwen, geeft alleen gedoe.
Dat hij het uitmaakte had denk ik ook met de afstand te maken, we wonen ver bij elkaar vandaan. Verder: I don't know, hij heeft me volkomen in onduidelijkheid laten zitten.
Maar toen ik de videofilm zag van de bruiloft van zijn broer en schoonzus dacht ik meteen: Nee, dit gaat met mij niet gebeuren.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 29 augustus 2009 om 13:30
Je moet verder zonder hem. Dat is duidelijk. Ga je dat ook echt doen?
Deze jongen zit wel diep in de shit he? Hij moet er zelf uit komen hoor, dat kun jij niet doen. Een evt. Marokkaanse vrouw zal het ook niet makkelijk krijgen met hem.
Maar nogmaals: laat hem los. Je gaat niet gelukkig worden van / met deze jongen.
Deze jongen zit wel diep in de shit he? Hij moet er zelf uit komen hoor, dat kun jij niet doen. Een evt. Marokkaanse vrouw zal het ook niet makkelijk krijgen met hem.
Maar nogmaals: laat hem los. Je gaat niet gelukkig worden van / met deze jongen.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 29 augustus 2009 om 13:59
quote:missmarjan schreef op 28 augustus 2009 @ 23:00:
denk dat heel veel vrouwen weleens in mijn schoenen hebben gestaan of mijn ervaring kunnen delen. Ik zou het fijn vinden om wat steun te krijgen van mensen die zelf ook zoiets meegemaakt hebben omdat ik nu echt voor mezelf wil kiezen (en dat verdomd moeilijk vind)
Dat ben ik niet met je eens. Het is niet normaal om jarenlang een relatie na te streven met en een potentiële vader te zien in een cokesnuivende, depressieve alcoholist op wiens woord je niet kunt vertrouwen en die zich bij zijn partnerkeuze laat leiden door zijn familie. Dus ook niet als zo'n man goed kan paardrijden, van opera houdt en een mooi hoofd heeft.
Deze man is en wordt geen relatiemateriaal. En jouw leven duurt waarschijnlijk net zo kort als het mijne; dat betekent dat elke dag die je in deze jongen steekt een verloren dag is die niet meer terugkomt.
denk dat heel veel vrouwen weleens in mijn schoenen hebben gestaan of mijn ervaring kunnen delen. Ik zou het fijn vinden om wat steun te krijgen van mensen die zelf ook zoiets meegemaakt hebben omdat ik nu echt voor mezelf wil kiezen (en dat verdomd moeilijk vind)
Dat ben ik niet met je eens. Het is niet normaal om jarenlang een relatie na te streven met en een potentiële vader te zien in een cokesnuivende, depressieve alcoholist op wiens woord je niet kunt vertrouwen en die zich bij zijn partnerkeuze laat leiden door zijn familie. Dus ook niet als zo'n man goed kan paardrijden, van opera houdt en een mooi hoofd heeft.
Deze man is en wordt geen relatiemateriaal. En jouw leven duurt waarschijnlijk net zo kort als het mijne; dat betekent dat elke dag die je in deze jongen steekt een verloren dag is die niet meer terugkomt.
zondag 30 augustus 2009 om 11:02
quote:papillon09 schreef op 29 augustus 2009 @ 00:38:
Als jij heel je verhaal eens terug leest en het zou van een ander zijn, wat zou jij zeggen? En hoe zou jijzelf reageren?
Ga het gewoon nog eens vragen, hoe zou jij reageren als iemand anders dit zou schrijven of zelfs een vriendin van je?
Volgens mij geeft deze jongen meer problemen dan gemakken. En als je er als zo lang mee zit, zonde van je tijd toch. Zonde van dit leuke leven!
Maar graag gedaan dat ik het andere topic erbij haalde, geeft altijd wat meer achtergrond info.
Hoe sta je er nu in dan?
Als jij heel je verhaal eens terug leest en het zou van een ander zijn, wat zou jij zeggen? En hoe zou jijzelf reageren?
Ga het gewoon nog eens vragen, hoe zou jij reageren als iemand anders dit zou schrijven of zelfs een vriendin van je?
Volgens mij geeft deze jongen meer problemen dan gemakken. En als je er als zo lang mee zit, zonde van je tijd toch. Zonde van dit leuke leven!
Maar graag gedaan dat ik het andere topic erbij haalde, geeft altijd wat meer achtergrond info.
Hoe sta je er nu in dan?
zondag 30 augustus 2009 om 11:42
Hoi marjan, ik twijfelde of ik wel of niet moest reageren. Heb zoveel te zeggen over de situatie waarin je je bevindt dat ik niet weet waar ik moet beginnen....
Laat ik beginnen dat ik een soortgelijke situatie heb gezeten als jij. Met als verschil dat ik wel een Marokkaanse ben en hij ook. De "relatie" is er nooit geweest maar hij bleef heel erg dubbel in zijn signalen met mij. Nu moet ik er wel bij zeggen dat hij een Nederlandse ex had en hij ook voor the Moroccan Dream wilde gaan...alleen was ik naar zijn smaak iets te westers. Maar toch doorgaan met dubbelel signalen afgeven. Ik werd er kierewiet van.
Wat ik geleerd heb van die vergooide jaren:
- Geen man meer in mijn leven die niet eerlijk kan zijn naar zichzelf en dus ook niet naar anderen.
- Al die lieve woordjes zijn een verkapte egoistische houding die hem in staat stellen bij mij te halen wat nodig is zonder zich te branden aan een relatie of iets wat er maar op lijkt. Oprotten dus.
- Ik zelf zo in de knoop met mezelf lag dat ik alles wat hij zei voor zoete koek slikte. Heb hard aan mezelf moeten werken om dit soort mensen NIET MEER in mijn leven toe te laten.
- Een man die dubbele signalen geeft altijd maar dan ook altijd geen weet heeft van fatsoen en respect naar een ander.
Deze vent had net zo goed jouw vriend kunnen zijn marjan. En ik weiger me met zulke types in te laten. Ik denk dat jij een potje kwaad mag worden dat iemand zo met jouw gevoelens solt. Misschien zie je nog hele fijne kanten aan hem en klamp je je vast aan elk lief woordje en gebaar maar het feit blijft dat hij jou gebruikt. Jij gebruikt hem ook. Kappen dus. Werk aan jezelf, weet dat je meer waard bent dan dit slappe aftreksel wat voor "liefde" moet doorgaan en open je ogen. Als hij weet dat hij uiteindelijk met een Marokkaanse eindigt dan is het dubbel zo onbeschoft om de tussenperiode te vullen met een Hollands grietje wat hij zo aan de kant kan schuiven. Een klootzak is het in mijn ogen.
En echt, ik kan me echt kwaad maken om zulke mannen. In de kern achten ze een vrouw niet hoog. Een vrouw is hun ogen iets waar je je tijd neukend mee vult en als dat uitspelen voorbij is, naar een maagd huppelen om daar kindjes mee te krijgen en in de ogen van de familie een vroom leven te leiden. Hypocriet, laag bij de grond, ruggegraatloos en een sukkeltje tot en met.
Identiteitscrisis, moeite met opgroeien tussen twee culturen, sterkte familiebanden, depressies, drugs en alchoholmisbruik, allemaal zielig en triest maar geen reden....ik benadruk GEEN REDEN om je shit maar bij een ander te dumpen.
Kortom marjan, je hebt niet bepaald een lot uit de loterij maar een vent die jou bewust of onbewust gebruikt en zelfs al aankondigt jou te dumpen zodra die vrome door de familie geaccepteerde Marokkaanse vrouw langskomt.
Ik geef erg op hem af maar wat voor hem geldt, geldt ook voor jou. Verwerk wat je te verwerken hebt en maak gezonde keuzes. Zolang jij dit toestaat, zal hij bij jou blijven aankloppen. Trek een grens en wees alsjeblieft een keer goed woest.
Laat ik beginnen dat ik een soortgelijke situatie heb gezeten als jij. Met als verschil dat ik wel een Marokkaanse ben en hij ook. De "relatie" is er nooit geweest maar hij bleef heel erg dubbel in zijn signalen met mij. Nu moet ik er wel bij zeggen dat hij een Nederlandse ex had en hij ook voor the Moroccan Dream wilde gaan...alleen was ik naar zijn smaak iets te westers. Maar toch doorgaan met dubbelel signalen afgeven. Ik werd er kierewiet van.
Wat ik geleerd heb van die vergooide jaren:
- Geen man meer in mijn leven die niet eerlijk kan zijn naar zichzelf en dus ook niet naar anderen.
- Al die lieve woordjes zijn een verkapte egoistische houding die hem in staat stellen bij mij te halen wat nodig is zonder zich te branden aan een relatie of iets wat er maar op lijkt. Oprotten dus.
- Ik zelf zo in de knoop met mezelf lag dat ik alles wat hij zei voor zoete koek slikte. Heb hard aan mezelf moeten werken om dit soort mensen NIET MEER in mijn leven toe te laten.
- Een man die dubbele signalen geeft altijd maar dan ook altijd geen weet heeft van fatsoen en respect naar een ander.
Deze vent had net zo goed jouw vriend kunnen zijn marjan. En ik weiger me met zulke types in te laten. Ik denk dat jij een potje kwaad mag worden dat iemand zo met jouw gevoelens solt. Misschien zie je nog hele fijne kanten aan hem en klamp je je vast aan elk lief woordje en gebaar maar het feit blijft dat hij jou gebruikt. Jij gebruikt hem ook. Kappen dus. Werk aan jezelf, weet dat je meer waard bent dan dit slappe aftreksel wat voor "liefde" moet doorgaan en open je ogen. Als hij weet dat hij uiteindelijk met een Marokkaanse eindigt dan is het dubbel zo onbeschoft om de tussenperiode te vullen met een Hollands grietje wat hij zo aan de kant kan schuiven. Een klootzak is het in mijn ogen.
En echt, ik kan me echt kwaad maken om zulke mannen. In de kern achten ze een vrouw niet hoog. Een vrouw is hun ogen iets waar je je tijd neukend mee vult en als dat uitspelen voorbij is, naar een maagd huppelen om daar kindjes mee te krijgen en in de ogen van de familie een vroom leven te leiden. Hypocriet, laag bij de grond, ruggegraatloos en een sukkeltje tot en met.
Identiteitscrisis, moeite met opgroeien tussen twee culturen, sterkte familiebanden, depressies, drugs en alchoholmisbruik, allemaal zielig en triest maar geen reden....ik benadruk GEEN REDEN om je shit maar bij een ander te dumpen.
Kortom marjan, je hebt niet bepaald een lot uit de loterij maar een vent die jou bewust of onbewust gebruikt en zelfs al aankondigt jou te dumpen zodra die vrome door de familie geaccepteerde Marokkaanse vrouw langskomt.
Ik geef erg op hem af maar wat voor hem geldt, geldt ook voor jou. Verwerk wat je te verwerken hebt en maak gezonde keuzes. Zolang jij dit toestaat, zal hij bij jou blijven aankloppen. Trek een grens en wees alsjeblieft een keer goed woest.
zondag 30 augustus 2009 om 12:04
Sensy: Respect voor jou, heel veel, en zo goed verwoord.
Vooral :
- Al die lieve woordjes zijn een verkapte egoistische houding die hem in staat stellen bij mij te halen wat nodig is zonder zich te branden aan een relatie of iets wat er maar op lijkt. Oprotten dus.
Zijn inderdaad woorden, alleen maar woorden en wat heb je eraan...inderdaad geen F*ck!!
Vooral :
- Al die lieve woordjes zijn een verkapte egoistische houding die hem in staat stellen bij mij te halen wat nodig is zonder zich te branden aan een relatie of iets wat er maar op lijkt. Oprotten dus.
Zijn inderdaad woorden, alleen maar woorden en wat heb je eraan...inderdaad geen F*ck!!
zondag 30 augustus 2009 om 12:22
Wauw, goede post Sensy. Ik hoop dat je boodschap aankomt bij TO.
PS TO geeft in de openingspost aan dat zij verwacht dat veel vrouwen wel eens in haar schoenen hebben gestaan. Wat ik echter vooral in haar woorden zie wat veel vrouwen doen is hem verdedigen en echt denken dat hij anders is dan al die anderen.
Marjan, stop ermee, trek die deur dicht. Ja dat is moeilijk maar het wordt nooit wat en over drie maanden is het nóg moeilijker want dan heb je je nog meer gehecht en heb je dus nog langer verdriet en ondertussen heb je heel 2009 ook weer verspeeld. Doe het nu. Eindig het jaar zonder piekeren, zonder tranen, zonder gedoen omdat je dan tegen die tijd weer veel beter in je vel zit. Blijf bij hem en je blijft zitten in de ellende, in het continuë rotgevoel, analyse, wakker liggen en all-around miserabel zijn in je eigen leven. Meer smaken zijn er niet want "het sprookje" waarbij hij het licht ziet, dat gaat nooit gebeuren. Echt niet.
PS TO geeft in de openingspost aan dat zij verwacht dat veel vrouwen wel eens in haar schoenen hebben gestaan. Wat ik echter vooral in haar woorden zie wat veel vrouwen doen is hem verdedigen en echt denken dat hij anders is dan al die anderen.
Marjan, stop ermee, trek die deur dicht. Ja dat is moeilijk maar het wordt nooit wat en over drie maanden is het nóg moeilijker want dan heb je je nog meer gehecht en heb je dus nog langer verdriet en ondertussen heb je heel 2009 ook weer verspeeld. Doe het nu. Eindig het jaar zonder piekeren, zonder tranen, zonder gedoen omdat je dan tegen die tijd weer veel beter in je vel zit. Blijf bij hem en je blijft zitten in de ellende, in het continuë rotgevoel, analyse, wakker liggen en all-around miserabel zijn in je eigen leven. Meer smaken zijn er niet want "het sprookje" waarbij hij het licht ziet, dat gaat nooit gebeuren. Echt niet.
zondag 30 augustus 2009 om 12:32
Dank jullie wel voor het compliment Haley en Papillon!
Ik hoop ook dat de boodschap aankomt bij TO.
En het feit dat ik ook mensen in mijn omgeving had die mij verzekerden dat hij echt van me hield en dat hij gewoon niet met de situatie kon omgaan, zorgde ervoor dat ik er langer in bleef zitten dan nodig was. Met andere woorden: als je bevestiging zoekt voor zijn "liefde" dan zul je die altijd vinden in de bevestiging van anderen die net zo blind in liefde geloven als iets wat heel gecompliceerd is en met veel drama gepaard moet gaan.
Het meest had ik aan het advies van een man: " Hij moet je duidelijk niet. Ga verder met je leven."
Heel simpel, zonder poeha en recht voor z'n raap. Deed pijn om het te horen maar deze pijn was tenminste bevrijdend. En niet de pijn van het geloven in een sprookje wat in feite gewoon een gevangenis is van verwarrende emoties, verwachtingen die niet waargemaakt kunnen worden en verspilde dagen/weken/maanden/jaren waar je heel veel leuke dingen had kunnen doen. In plaats van treuren om lulletje rozewater.....
Ik hoop ook dat de boodschap aankomt bij TO.
En het feit dat ik ook mensen in mijn omgeving had die mij verzekerden dat hij echt van me hield en dat hij gewoon niet met de situatie kon omgaan, zorgde ervoor dat ik er langer in bleef zitten dan nodig was. Met andere woorden: als je bevestiging zoekt voor zijn "liefde" dan zul je die altijd vinden in de bevestiging van anderen die net zo blind in liefde geloven als iets wat heel gecompliceerd is en met veel drama gepaard moet gaan.
Het meest had ik aan het advies van een man: " Hij moet je duidelijk niet. Ga verder met je leven."
Heel simpel, zonder poeha en recht voor z'n raap. Deed pijn om het te horen maar deze pijn was tenminste bevrijdend. En niet de pijn van het geloven in een sprookje wat in feite gewoon een gevangenis is van verwarrende emoties, verwachtingen die niet waargemaakt kunnen worden en verspilde dagen/weken/maanden/jaren waar je heel veel leuke dingen had kunnen doen. In plaats van treuren om lulletje rozewater.....
zondag 30 augustus 2009 om 14:05
Met alle respect Sensy12, ik vind je nu heel verbitterd klinken en alle schuld bij hem neerleggen. Dat deze relatie niet goed voor je was, dat staat vast. Echter vergeet niet dat jij ook iets bij hem zocht, dacht gevonden te hebben en daardoor zijn gedrag/de situatie zolang hebt geaccepteerd. Supersterk van je om dit onder ogen te hebben gezien en uiteindelijk voor jezelf te hebben gekozen. Wat dat betreft kan je ook echt trots zijn op jezelf! Echter ik vind het niet eerlijk dat jij alle schuld bij hem en eventueel anderen neerlegt, jij hebt daar zelf ook een aandeel in.
*opschoning*
*opschoning*
zondag 30 augustus 2009 om 14:35
Pompiedoe je hebt gelijk als je zegt dat ik verbitterd klink. Het is meer dat ik kwaad werd toen ik doorhad hoe het spel in elkaar stak. Gedurende die periode legde ik juist alles bij mezelf en was continue aan het uitpluizen wat mijn aandeel was terwijl ik de andere partij vergat. De reden dat ik het zo in het extreme trek door alle schuld bij hem te leggen is TO de ogen te openen en te zien met wat voor type ze te maken heeft. Het is een soort shocktherapie. En uiteraard hebben er altijd twee een aandeel, ben ik volledig met je eens maar soms helpt het om behalve jezelf onder te loep te nemen ook eens haarscherp naar de ander te kijken. Dat heeft mij in ieder geholpen om van mijn naieve mutserigheid af te komen. Ieder zo zijn/haar verwerk-methode
zondag 30 augustus 2009 om 14:53
Ik eigenlijk ook Sensy
Je valt me vaker op. Ik heb niet eerder geweten dat jij Marokkaans bent. Ik vind die cultuur soms fascinerend... (zowel positief als negatief). Korte relatie gehad met een jongen van Marokkaanse afkomst en ben me wel voor de cultuur gaan interesseren. Tegelijk nog veel vraagtekens hier, want in hoeverre hoorde het gedrag van deze man bij zijn cultuur, en in hoeverre zijn het zijn eigen dwalingen geweest?
Is niet ontopic hier (sorry TO) maar ik hoop de cultuur ooit beter te leren kennen. (En dat prachtige land natuurlijk ook)
Je valt me vaker op. Ik heb niet eerder geweten dat jij Marokkaans bent. Ik vind die cultuur soms fascinerend... (zowel positief als negatief). Korte relatie gehad met een jongen van Marokkaanse afkomst en ben me wel voor de cultuur gaan interesseren. Tegelijk nog veel vraagtekens hier, want in hoeverre hoorde het gedrag van deze man bij zijn cultuur, en in hoeverre zijn het zijn eigen dwalingen geweest?
Is niet ontopic hier (sorry TO) maar ik hoop de cultuur ooit beter te leren kennen. (En dat prachtige land natuurlijk ook)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 30 augustus 2009 om 15:05
Moonlight jij viel me ook al op. Dus bij deze: aangenaam!
Eerlijk gezegd geloof ik nooit zo in 'cultuur'. Je hebt eerlijke, oprechte mensen, mensen met een verknipte jeugd, die misschien in combinatie met cultuur niet helemaal mee kunnen komen in relaties e.d., mensen die gewoon hartstikke egoistisch zijn, moedige mensen, laffe mensen en ga zo maar door.
Of een mens nu Turks, Nederlands, Marokkaans, Surinaams, whatever is: hij/zij deelt alle universele emoties met andere culturen. Dus verdriet, vreugde, angst, blijdschap etc.
Met andere woorden: verwijder alle culturele en religieuze fliflafjes en je hebt een doodnormaal mens. We houden ervan te doen alsof we bijzonder zijn omdat we van de een of ander cultuur komen maar puur bekeken verschillen we niet zoveel van elkaar. Eerlijkheid is eerlijkheid. Of je daar nu een Chinees of Afghaans sausje overheen gooit.
En ik vind mannen en vrouwen die hun cultuur als excuus gebruiken om bepaald schadelijk gedrag naar anderen goed te praten gewoon hypocriet.
Eerlijk gezegd geloof ik nooit zo in 'cultuur'. Je hebt eerlijke, oprechte mensen, mensen met een verknipte jeugd, die misschien in combinatie met cultuur niet helemaal mee kunnen komen in relaties e.d., mensen die gewoon hartstikke egoistisch zijn, moedige mensen, laffe mensen en ga zo maar door.
Of een mens nu Turks, Nederlands, Marokkaans, Surinaams, whatever is: hij/zij deelt alle universele emoties met andere culturen. Dus verdriet, vreugde, angst, blijdschap etc.
Met andere woorden: verwijder alle culturele en religieuze fliflafjes en je hebt een doodnormaal mens. We houden ervan te doen alsof we bijzonder zijn omdat we van de een of ander cultuur komen maar puur bekeken verschillen we niet zoveel van elkaar. Eerlijkheid is eerlijkheid. Of je daar nu een Chinees of Afghaans sausje overheen gooit.
En ik vind mannen en vrouwen die hun cultuur als excuus gebruiken om bepaald schadelijk gedrag naar anderen goed te praten gewoon hypocriet.
zondag 30 augustus 2009 om 16:02
Sensy: bij deze: hoi!
Nee, ik hecht ook niet teveel waarde aan cultuur. Soms kun je met een Nederlander bijv. nooit op dezelfde golflengte komen en heb je met een Chinees ineens een supergesprek.
Ik heb ooit een Koreaanse ontmoet en vanaf het eerste moment waren we ontzettend dikke maatjes (ze kwam net uit vliegtuig rollen). Helaas het contact verloren.
Maar ik denk wel dat cultuur / afkomst doorwerkt in de manier van communiceren. Ik kan me voorstellen dat mensen schrikken van mijn Hollandse directheid. Erger nog: mijn NOORD-Hollandse directheid. (Die is ook voor Oost-Nederlanders soms eng )
En bijvoorbeeld: als je een relatie uitmaakt, leg je dan uit wat er aan de hand is, of moet je gewoon accepteren dat het klaar is. (Nederlanders zijn wel gewend zoiets uit te praten). Nog een voorbeeld: vreemdgaan. In sommige culturen hoort het er een beetje bij, in andere culturen staat er een doodstraf op en hier hangt het er tussenin, denk ik.
Toen ik bij familie van Marokkaanse ex thuis kwam, kreeg ik meteen een paar fotoboeken te zien van het huwelijk, plus deel 1 en 2 van de videofilm van dat huwelijk. Doen ze dat bij iedereen, is dat specifiek omdat mevrouw X zoveel van foto's houdt... of wat?
Dat soort dingen... meer communicatie en begrip dus.
Verder denk ik dat Marokkaans-Nederlandse mensen van alles en nog wat in zich hebben, ook afhankelijk van waar in M de roots liggen en waar in NL ze opgroeien.
Oooh, TO, ik vervuil je hele topic....
Nee, ik hecht ook niet teveel waarde aan cultuur. Soms kun je met een Nederlander bijv. nooit op dezelfde golflengte komen en heb je met een Chinees ineens een supergesprek.
Ik heb ooit een Koreaanse ontmoet en vanaf het eerste moment waren we ontzettend dikke maatjes (ze kwam net uit vliegtuig rollen). Helaas het contact verloren.
Maar ik denk wel dat cultuur / afkomst doorwerkt in de manier van communiceren. Ik kan me voorstellen dat mensen schrikken van mijn Hollandse directheid. Erger nog: mijn NOORD-Hollandse directheid. (Die is ook voor Oost-Nederlanders soms eng )
En bijvoorbeeld: als je een relatie uitmaakt, leg je dan uit wat er aan de hand is, of moet je gewoon accepteren dat het klaar is. (Nederlanders zijn wel gewend zoiets uit te praten). Nog een voorbeeld: vreemdgaan. In sommige culturen hoort het er een beetje bij, in andere culturen staat er een doodstraf op en hier hangt het er tussenin, denk ik.
Toen ik bij familie van Marokkaanse ex thuis kwam, kreeg ik meteen een paar fotoboeken te zien van het huwelijk, plus deel 1 en 2 van de videofilm van dat huwelijk. Doen ze dat bij iedereen, is dat specifiek omdat mevrouw X zoveel van foto's houdt... of wat?
Dat soort dingen... meer communicatie en begrip dus.
Verder denk ik dat Marokkaans-Nederlandse mensen van alles en nog wat in zich hebben, ook afhankelijk van waar in M de roots liggen en waar in NL ze opgroeien.
Oooh, TO, ik vervuil je hele topic....
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 30 augustus 2009 om 16:37
