gevoel van leegte

Kanarie,

Vervelend dat je nu weer zoveel leegte en gemis voelt. Rot is dat hè, dat dit af en toe weer de kop op steekt.



En ondanks dat je weet, dat zowel je therapeut het gemis niet kan goedmaken: "geniet" wel van het gesprek morgen! (voor zover dat lukt omdat je je zo rot voelt, vandaar tussen aanhalingstekens). Wat ik bedoel is: geniet van de aandacht die er speciaal en helemaal voor jou is, in dat uurtje!

ach meisje, dan is de omslag weer zo groot.....dikke knuffel. Ik hoop dat de therapeut er wat mee kan. Vaak helpt het al om het even hardop gezegd te hebben....sterkte!

Bij mij is het wisselend of ik mijn vorige therapeut mis. Soms tijden helemaal niet, en soms ineens heel erg.

Mijn vorige therapeut was heel zacht en lief, terwijl mijn huidige therapeut veel harder en confronterender is. Als ik behoefte heb aan liefde en zachtheid, dan mis ik mijn vorige therapeut.



Wat ik vorig jaar heb gedaan (toen ik die vorige therapeut eens erg miste), is een kettinkje gekocht, met een symbolisch hangertje eraan die refereert aan de afsluitende oefening die ik met haar heb gedaan toen de therapie stopte.

Als ik haar nu mis, draag ik het kettinkje, en dan is het net of ze toch een beetje bij mij is.

Misschien is zoiets ook een idee voor jou?

ik heb op de een of andere manier over dit topic heen gelezen.

Wat een mooie teksten worden hier geschreven en wat een herkenbare verhalen en goede tips!

quote:kanarie79 schreef op 28 augustus 2009 @ 23:21:

Wat een goed idee Verana, misschien moet ik ook een symbolisch iets hebben wat me kan helpen bij dit soort momenten van gemis. Heb je nog contact met je vorige therapeut?



Nee, ik heb geen contact meer met mijn vorige therapeut. Ik zou sowieso ook niet terug kunnen, want ze is verhuisd naar een ander deel van het land.

Ik moet wel bekennen, dat als ik haar erg mis, ik weleens haar website op zoek. Hierop staat een foto van haar, en die bekijk ik dan even....



Lieveranoniemm: fijn dat je wat hebt aan dit topic!

Lieve Kanarie, Newstylista en andere posters in dit topic,

natuurlijk heb ik dit al vaker zien staan, maar nu pas heb ik de tijd en de moed gevonden om het ook te gaan lezen.

Veel herkenning.

Dat gevoel van leegte komt bij mij ook voort uit gemis aan echte ouderliefde, betrokkenheid; er is gewoon geen basis van geborgenheid. Zij waren er niet toe in staat, zie ik nu. En ik heb geleerd te overleven met wat er ook verder nog allemaal is misgegaan.



Als ik hier lees over langs het huis van je therapeut fietsen, denk ik terug aan mezelf als puber, toen ik altijd 'verliefd' was op een leraar. Eigenlijk niet eens verliefd, maar wel op de aandacht die sommige vaderlijke leraren voor mij hadden. Als de school uit was, stond ik bij het hek zogenaamd op een vriendin te wachten om samen naar huis te fietsen, maar eigenlijk in de hoop dat die leraar langs zou komen en mij zou zien en iets zou zeggen. Met name één leraar heeft echt veel voor mij betekend (hij is inmiddels overleden). Achteraf gezien zeg ik: ik miste een vader. Een echte vader.



En als ik langs het huis van mijn therapeute fiets, kijk ik ook altijd die richting op, in de hoop haar te zien. Ik hoop ook dat ze mij de allerleukste en allerinteressantste client vindt die ze ooit heeft gehad. En dat hoop ik ook van mijn reïntegratiecoach. Nu zeg ik: ik zoek nog steeds die exclusieve aandacht, het gevoel dat ik bijzonder ben. Het gevoel wat mijn ouders mij nooit hebben kunnen geven. Ik zoek het nog steeds. Maar ik ben me er nu wel van bewust. Dat wel.



Wat ik nu leer, is dat eigenlijk niemand anders je dat kan geven. Ook niet je kinderen. Oh, wat viel ik in een gat, toen mijn kinderen er niet meer waren! Daar stond ik helemaal alleen. Ik had me gekoesterd in het besef dat ik, zo klein als ze waren, belangrijk voor ze was, onmisbaar. Maar zelfs dat is niet waar. Hun vader nam ze mee, en ze worden echt wel groot, ook zonder mij.



Onmisbaar ben je alleen voor jezelf. Dat kleine kind dat je was, daar binnenin, laat zich nu horen. Die schreeuwt het uit, die huilt, die voelt nu. Nu jij volwassen bent en dat gevoel van vroeger onder ogen kunt zien. Want nu kun jij dat aan. En je kunt het jezelf geven. Ik leer nu te zien wat ik nodig heb om mezelf beter te voelen. Soms is dat gezelschap (en dan zul je net zien dat er niemand is op het moment dat jij dat eigenlijk wilt - ik ga dan ook niemand bellen moet ik eerlijk toegeven), soms is het gewoon in beweging komen, heel letterlijk; soms ga ik de hond knuffelen, of een boek lezen, of (en dat helpt mij de laatste tijd heel goed) schrijven. Woorden geven aan een gevoel of een beeld.



Hier vóór me, boven mijn computerscherm, hangt een schilderingetje wat ik ooit gemaakt had naar aanleiding van een zin uit een boek die ik had opgeschreven (weet echt niet meer welk boek): 'Niemand kan een ander van wat dan ook bevrijden. Of je redt jezelf, of je blijft ongered.'

Geef jezelf wat je toen zo graag had willen hebben. Neem je behoeften serieus, neem jezelf heel serieus. Zie jezelf als je allerbeste vriendin, en dat is ook zo, want alleen met jezelf ga je je hele verdere leven door. Die liefde van je vriend, of man, of wie dan ook, is een mooie aanvulling, maar het 'vult' niet genoeg (dat ervaar ik ook). Ik ben heel blij met de nieuwe mensen die er nu in mijn leven zijn, heel andere mensen dan die uit de kille omgeving waarin ik opgroeide, en ik probeer dat ook echt te voelen.



Neemt niet weg dat die leegte mij ook nog steeds flink kan overspoelen hoor. En dat ik er soms ook niet tegen kan om die gezinnetjes te zien (want mijn gezinnetje is van me afgepakt), en om families te zien (want mijn familie heeft me uitgekotst), en dat ik feestdagen haat. Een heel mooi gedicht trouwens, enkele pagina's terug, over dat papier, ik ga het bewaren.



Kanarie, nog even dit: ik had geen idee dat er zoveel méér was, toen ik reageerde in het topic over boosheid.

Ik hoop dat je wat hebt aan mijn reactie. Ik ga dat liedje ook opzoeken, ken het niet.

Hallo Elmervrouw,



Wat een prachtig stukje heb je geschreven!

Voordat ik verder schrijf: ik heb op het forum meerdere stukjes van je gelezen, zowel in je eigen topic als in topics van anderen. Dus ik weet van je kinderen, en van de therapie die je op het moment doet en wat dit losmaakt.



Wat je schrijft, is zo waar! Je bent alleen voor jezelf onmisbaar!

Waar ik op dit forum al veel over geschreven heb, is over een intieme vriendschap die onlangs verbroken is. Na veel denken en voelen de afgelopen week, ben ik tot de conclusie gekomen dat ik in deze vriendschap ook heb geprobeerd te halen wat ik gemist heb: het gevoel van exlusiviteit, bijzonder te zijn (ik heb ook lang gedacht dat ik dit voor haar was, maar dat bleek helemáál niet zo te zijn). Hierdoor heb ik deze vriendschap veel te lang in stand gehouden dan goed voor mij was (in 2001 schrijf ik al in mijn dagboek dat ik deze vriendschap eigenlijk niet meer zie zitten).

Mijn vriendschap met haar was eigenlijk gebaseerd op ons beider innerlijk kind (dat bij ons beiden beschadigd is), en dat kan uiteindelijk natuurlijk nooit goed gaan!



Gisteravond heb ik geschreven in mijn dagboek. En ik schreef ongeveer hetzelfde als wat jij hierboven beschrijft. Namelijk dat er uiteindelijk maar één iemand is die altijd bij je blijft, en dat ben jijzefl! Dat alles om je heen kan veranderen, maar dat jij altijd blijft, je bent zelf de enige constante factor in je leven.

En toen ik me dit besefte, voelde ik dat ik zo ontzettend goed voor mezelf wil zorgen! En dan bedoel ik vooral emotioneel gezien (want lichamelijk gezien doe ik dit wel). Dat ik mijn eigen gevoelens, gedachten en meningen serieus neem en ernaar handel.

En ik voelde dat ik zo goed wil zorgen voor het kleine kind in mij. Want ik ben de enige die altijd bij haar blijft, die nooit weggaat.

Ik volg ook een therapie (zit nu in de eindfase), waarin ik ook dingen heb geleerd, als wat jij hierboven beschrijft.



Het lijkt me overigens zo hartverscheurend om te merken dat je zelfs voor je kinderen niet onmisbaar bent. Ik ben zelf geen moeder, maar ik kan me voorstellen dat het is alsof je hart uit je wordt gerukt, als je je dit beseft.

Elmervrouw, wat prachtig geschreven. Volg dit topic en vind heel veel herkenning. En ja, ook steun. Dank daarvoor!!

Kanarie hoe is het nu met je? heb je snel weer een gesprek met je therapeut?



Verana, wat een mooi idee van dat kettinkje, ik ga zelf iets soortgelijks bedenken, kijken of het werkt.



Elmervrouw: wat een mooie post, heel openhartig

Ik heb zelf niet het gevoel dat ik al helemaal klaar ben met mezelf.

Mijn eigen gevoelens, gedachten en meningen serieus nemen, daar begin ik nu pas eigenlijk echt mee. Maar mijn therapie heeft wel geholpen om zover te komen.

Ik denk dat ik inmiddels wel goed voor mijn innerlijke kind kan zorgen. Ik heb een behoorlijk heftige week achter de rug emotioneel gezien. En hoewel ik aan het begin niet wist hoe ik mijn innerlijk kind weer rustig kon krijgen (was in paniek), is het me uiteindelijk toch gelukt.



Ik denk dat ik nog niet klaar ben met mezelf ontwikkelen, maar dat ik wel klaar ben bij deze therapeut, bij wat hij mij kan bieden met de methoden waarmee hij werkt.

Het zou best kunnen dat ik besluit nog andere hulp te gaan zoeken voor de dingen die nog niet soepel lopen. Maar ik ben na deze therapie in eerste instantie van plan om geen hulp te zoeken, ik wil het eerst op eigen kracht doen en kijken hoe dat gaat.

Dat vind ik IRL ook lastig, Kanarie. Als ik me echt rot voel, zeg ik dat niet tegen mensen. Ik vermijd niet de afspraak die ik bijv. al had met iemand, maar dan loop ik mooi weer te spelen. Of ik zeg er wel wat van, maar in zeer, zeer afgezwakte vorm.

En zelfs met mijn eigen partner vind ik dat zo moeilijk..



Eerlijk zijn en jezelf niet verloochenen, daar ligt nog een hele leerweg voor me. Ik begin het een klein beetje te leren in therapie, maar ook daar lukt het niet altijd. Mezelf serieus nemen, mezelf op de eerste plaats zetten. Te lang alles en iedereen maar vóór laten gaan; lastig om het nu anders te gaan doen. Maar goed, elke keer dat het wel lukt, is er één.



(En ja, fijn dat er zo'n forum is!)

quote:kanarie79 schreef op 31 augustus 2009 @ 19:02:

Wat goed Verana dat het je gelukt is jezelf rustig te krijgen en uit de paniek te halen en dat je dat helemaal op je eigen kracht hebt gedaan. Echt super. Ik hoop dat je inmiddels weer in rustiger vaarwater terecht bent gekomen? Ik zag in een andere post dat het te maken had met een verbroken vriendschap, dat lijkt me behoorlijk heftig.



Ik probeer tegenwoordig tegen mijn innerlijk kind te 'praten', door s avonds een half uur tijd voor mezelf te nemen en heel goed naar mezelf proberen te luisteren. En te 'horen' waar ik behoefte aan heb en te voelen of het goed met me gaat, of ik niet weer gigantisch over mijn grens heen ben gegaan, of ik me veilig voel, etc. Dat helpt me wel heel erg.



Ik voel me inmiddels al wel weer beter. Weet je wat het geval was met die vriendschap? Wij als volwassen vrouwen waren niet bevriend met elkaar, maar onze innerlijke kinderen waren bevriend met elkaar! En omdat zowel zij als ik een beschadigd innerlijk kind hebben, is het natuurlijk eigenlijk logisch dat dit op den duur niet goed gaat.

Eigenlijk hebben wij als volwassen vrouwen nooit zo'n klik met elkaar gehad. En ja, als dan één van beiden (ik in dit geval), meer in haar volwassen stuk terecht komt, en minder verwacht dat zij voor mijn innerlijk kind zorgt, dan loopt het dus stuk....



Ik schrijf dit even om te illustreren hoeveel invloed een innerlijk kind kan hebben. En hoezeer je innerlijk kind de leiding kan hebben over je leven in plaats van de volwassene die je bent.



Dit is trouwens ook één van de manieren waarop ik heb leren omgaan met mijn innerlijk kind. Door de volwassene in mij de leiding te laten nemen. Het duurde lang voordat mij dit lukte, want toen ik met de therapie begon, voelde ik mij eigenlijk geen volwassen vrouw. Inmiddels voel ik mij wel een volwassen vrouw, en lukt het mij om dit volwassen deel de leiding over mijn leven te laten voeren ipv het innerlijk kind.



En verder ga ik ook met het innerlijk kind om, hoe jij het beschrijft, Kanarie. Dit is ook wat ik in therapie heb geleerd. Naar haar luisteren en kijken wat ze nodig heeft. Wat dan vervolgens jijzelf als volwassene haar dan dus moet leren geven. Want niemand anders kan zo goed voor je innerlijk kind zorgen als jijzelf (daar heeft Elmervrouw hier in dit topic ook mooi over geschreven, dat is ook wat ik bedoel te zeggen).

quote:Verana schreef op 28 augustus 2009 @ 19:47:

Bij mij is het wisselend of ik mijn vorige therapeut mis. Soms tijden helemaal niet, en soms ineens heel erg.

Mijn vorige therapeut was heel zacht en lief, terwijl mijn huidige therapeut veel harder en confronterender is. Als ik behoefte heb aan liefde en zachtheid, dan mis ik mijn vorige therapeut.



Wat ik vorig jaar heb gedaan (toen ik die vorige therapeut eens erg miste), is een kettinkje gekocht, met een symbolisch hangertje eraan die refereert aan de afsluitende oefening die ik met haar heb gedaan toen de therapie stopte.

Als ik haar nu mis, draag ik het kettinkje, en dan is het net of ze toch een beetje bij mij is.

Misschien is zoiets ook een idee voor jou?



En vandaag heb ik mijn kettinkje dus gedragen....

Gisteren therapie gehad, en mijn therapeut deed weer zo confronterend en hard. Meestal kan ik daar wel tegen, en heb ik er zelfs veel aan.

Maar ik had gisteren veel behoefte aan liefde, zachtheid en medeleven, en dat krijg ik dan niet, ook niet als ik erom vraag.

Dus gistermiddag was ik helemaal verdrietig.

En vandaag maar even het kettinkje gedragen. Is het toch net of ik een beetje liefde krijg.