Kinderen
alle pijlers
makkelijke baby en toch moe
zondag 30 augustus 2009 om 23:35
Hallo,
Ik heb een zoontje van ruim 3 maanden. Hij slaapt 's nachts al door en is overdag ook makkelijk. Dus ik ben een echte mazzelaar en toch ligt de tong heel vaak op mijn schoenen, omdat ik constant alert ben: hoor ik hem? Geef ik hem wel genoeg aandacht?
Hij krijgt om de 4 uur eten en die uren ertussen vliegen voorbij, voor ik het weet, is het alweer 4 uur geleden.
Soms vliegt het me aan dat ie totaal afhankelijk van mij is en dat het ook permanent is. Die verantwoordelijkheid vind ik heftig.
Ik voel me schuldig voor dergelijke gedachtes, ik geniet van hem en hou van hem, maar in bed lig ik met opgetrokken schouders en heel alert te wachten tot de slaap komt.
Herkent iemand dit?
Ik heb een zoontje van ruim 3 maanden. Hij slaapt 's nachts al door en is overdag ook makkelijk. Dus ik ben een echte mazzelaar en toch ligt de tong heel vaak op mijn schoenen, omdat ik constant alert ben: hoor ik hem? Geef ik hem wel genoeg aandacht?
Hij krijgt om de 4 uur eten en die uren ertussen vliegen voorbij, voor ik het weet, is het alweer 4 uur geleden.
Soms vliegt het me aan dat ie totaal afhankelijk van mij is en dat het ook permanent is. Die verantwoordelijkheid vind ik heftig.
Ik voel me schuldig voor dergelijke gedachtes, ik geniet van hem en hou van hem, maar in bed lig ik met opgetrokken schouders en heel alert te wachten tot de slaap komt.
Herkent iemand dit?
maandag 31 augustus 2009 om 21:35
Heel herkenbaar wat ik hier lees... Dochter is nu 7 mnd (gaat idd vreselijk hard..) Ik heb een heerlijke zwangerschap gehad. Aan het eind sliep ik nog maar een paar uurtjes per nacht, maar ik stroomde zowat over van energie, voelde me heerlijk.
Kort na de bevalling werd dit helemaal anders. Ook al sliep dochter vrij snel door en sliep ik elk slaapje overdag mee, ik voelde me dood en dood moe. Alle energie was verdwenen. Heb de eerste weken ook totaal niet kunnen genieten. Hebben geen makkelijke start gehad met dochter, maar sowieso vond ik het gewoon moeilijk. Doe ik het wel goed? Is ze niet te warm gekleed? Waarom huilt ze nou (weer)? Na 4 á 5 maanden is het echte genieten eigenlijk pas begonnen.
Ik ben hier heel erg open over tegen anderen en echt waar, volgens mij zegt 75% van de mensen tegen wie ik dit vertel "dat had ik ook!!!". En dat vind ik zo bijzonder, want voorheen hoorde ik bijna nooit zulke verhalen. Maar als je er zelf open over bent, blijkt ineens dat heel veel moeders je gevoel herkennen.
En dat permanente gevoel benauwd me nog wel eens hoor. Ik ben dol op mijn dochter, hou vreselijk veel van haar, maar soms mis ik wel eens de tijd dat alles nog zo lekker "onbezorgd" was. Feesten als je zin had, op zondagmiddag je bed in duiken als je zin had, verre reizen maken. Volgens mij zijn dat soort gevoelens heel normaal. Wel probeer ik soms heel bewust van "nu" te genieten. Die eerste weken kon ik dat absoluut niet en als ik nu terug kijk denk ik al weer "had ik toch maar iets meer genoten toen ze zo klein was". Want het is écht waar wat ze zeggen > het gaat zoooooooo snel!!!
Kort na de bevalling werd dit helemaal anders. Ook al sliep dochter vrij snel door en sliep ik elk slaapje overdag mee, ik voelde me dood en dood moe. Alle energie was verdwenen. Heb de eerste weken ook totaal niet kunnen genieten. Hebben geen makkelijke start gehad met dochter, maar sowieso vond ik het gewoon moeilijk. Doe ik het wel goed? Is ze niet te warm gekleed? Waarom huilt ze nou (weer)? Na 4 á 5 maanden is het echte genieten eigenlijk pas begonnen.
Ik ben hier heel erg open over tegen anderen en echt waar, volgens mij zegt 75% van de mensen tegen wie ik dit vertel "dat had ik ook!!!". En dat vind ik zo bijzonder, want voorheen hoorde ik bijna nooit zulke verhalen. Maar als je er zelf open over bent, blijkt ineens dat heel veel moeders je gevoel herkennen.
En dat permanente gevoel benauwd me nog wel eens hoor. Ik ben dol op mijn dochter, hou vreselijk veel van haar, maar soms mis ik wel eens de tijd dat alles nog zo lekker "onbezorgd" was. Feesten als je zin had, op zondagmiddag je bed in duiken als je zin had, verre reizen maken. Volgens mij zijn dat soort gevoelens heel normaal. Wel probeer ik soms heel bewust van "nu" te genieten. Die eerste weken kon ik dat absoluut niet en als ik nu terug kijk denk ik al weer "had ik toch maar iets meer genoten toen ze zo klein was". Want het is écht waar wat ze zeggen > het gaat zoooooooo snel!!!
maandag 31 augustus 2009 om 22:00
quote:Yamuna schreef op 31 augustus 2009 @ 21:26:
[...]
doordat iedereen je het GENIETEN zo door de strot probeert te douwen, denk je bijna dat er iets niet goed is met je als je er niet van kan genieten op dat moment.
iedereen die je ziet met zo een klein hummeltje die eindigt het kletspraatje met "nou geniet er maar van" alle kaartjes die in de bus rollen staat , Geniet er maar van ...
maar door de hormonen, en de veranderde situatie, etc is het soms gewoon even moeilijk om alleen maar te genieten. natuurlijk zijn er momenten genoeg dat je zcuhtend met een glimlach op je gezicht intens geniet van je kleintje , maar er zijn ook heel veel momenten van stress, onzekerheid, angsten etc etc ... maar daar hebben we het gewoon niet zo graag over.Precies!! eigenlijk heb ik daar niets aan toe te voegen, wat is er nu eigenlijk zo erg aan om het er wel over te hebben? Dat begrijp ik niet, maar ja, in zijn algemeenheid praat men niet graag over negatieve emoties.
Het betekent heus niet dat ik dus niet dol ben op mijn kind.
Nog eentje: laatst ging ik voor het eerst weer een paar uurtjes werken, en kwam daar een andere 'verse' moeder tegen, we raakten aan de praat en ik vertelde dat ik voor het eerst weer was begonnen. O, reageerde ze, dan mis je je kindje nu zeker wel heel erg?
Nou nee, voor die paar uurtjes valt dat best mee, het deed me goed weer eens met iets heel anders bezig te zijn en de babyantenne even uit te kunnen zetten. Ik voelde mij op dat moment gedwongen om ja te zeggen (maak mezelf er dus ook schuldig aan....)
Toen ik thuis kwam vond ik het extra mooi om mijn zoon weer te zien, juist omdat ik even afstand had kunnen nemen.
Dan ben ik toch niet meteen een ontaarde moeder?
[...]
doordat iedereen je het GENIETEN zo door de strot probeert te douwen, denk je bijna dat er iets niet goed is met je als je er niet van kan genieten op dat moment.
iedereen die je ziet met zo een klein hummeltje die eindigt het kletspraatje met "nou geniet er maar van" alle kaartjes die in de bus rollen staat , Geniet er maar van ...
maar door de hormonen, en de veranderde situatie, etc is het soms gewoon even moeilijk om alleen maar te genieten. natuurlijk zijn er momenten genoeg dat je zcuhtend met een glimlach op je gezicht intens geniet van je kleintje , maar er zijn ook heel veel momenten van stress, onzekerheid, angsten etc etc ... maar daar hebben we het gewoon niet zo graag over.Precies!! eigenlijk heb ik daar niets aan toe te voegen, wat is er nu eigenlijk zo erg aan om het er wel over te hebben? Dat begrijp ik niet, maar ja, in zijn algemeenheid praat men niet graag over negatieve emoties.
Het betekent heus niet dat ik dus niet dol ben op mijn kind.
Nog eentje: laatst ging ik voor het eerst weer een paar uurtjes werken, en kwam daar een andere 'verse' moeder tegen, we raakten aan de praat en ik vertelde dat ik voor het eerst weer was begonnen. O, reageerde ze, dan mis je je kindje nu zeker wel heel erg?
Nou nee, voor die paar uurtjes valt dat best mee, het deed me goed weer eens met iets heel anders bezig te zijn en de babyantenne even uit te kunnen zetten. Ik voelde mij op dat moment gedwongen om ja te zeggen (maak mezelf er dus ook schuldig aan....)
Toen ik thuis kwam vond ik het extra mooi om mijn zoon weer te zien, juist omdat ik even afstand had kunnen nemen.
Dan ben ik toch niet meteen een ontaarde moeder?
maandag 31 augustus 2009 om 22:12
Dat heb ik in de kraamtijd idd gedaan, gepraat met de huisarts, ben toen goed geholpen. En vergeleken met toen is het nu een wereld van verschil: ik voel me steeds vaker een trotse moeder die zelfbewust achter de kinderwagen loopt.
Blij te horen dat ik normaal ben, is toch altijd prettig om dat nog eens bevestigd te krijgen
Blij te horen dat ik normaal ben, is toch altijd prettig om dat nog eens bevestigd te krijgen
maandag 31 augustus 2009 om 22:14
dinsdag 1 september 2009 om 08:24
Ik heb nog een maand verlof maar sta min of meer te popelen om weer aan het werk te gaan. Terwijl ik wat af heb gescholden voor ik met verlof ging, het was zo druk! Raar dat het zo werkt, maar ik ben eraan toe. Leuk weer eens onder andere mensen komen dan je 'huiskringetje' en even niet alleen maar met de baby bezig zijn! Nou ga ik twee dagen werken, en dat lijkt me ook meer dan genoeg hoor! Maar ik zie er niet tegen op in ieder geval.
Ik zeg dit trouwens ook tegen iedereen. Soms krijg je wel eens reacties van: 'je moet genieten van de tijd die je nu nog hebt voor je weer begint!' Dat weet ik ook wel, maar toch zie ik weer naar werken uit.
Ik zeg dit trouwens ook tegen iedereen. Soms krijg je wel eens reacties van: 'je moet genieten van de tijd die je nu nog hebt voor je weer begint!' Dat weet ik ook wel, maar toch zie ik weer naar werken uit.
dinsdag 1 september 2009 om 08:43
Ik vond het ook heerlijk om weer aan het werk te gaan. Enige lastige was dat zoontje toen begon met 8 keer per nacht wakker te worden. Icm nieuwe baan, was dat erg zwaar.
En ik herken het hoor, die verantwoordelijkheid die je soms ineens tot in je tenen voelt. De onzekerheid over huiltjes/krampjes/omhoogschietende temperaturen. Heb wel eens huilend mijn moeder gebeld, zoontje nog best klein en giga diarree, het spoot echt de kamer door, zo onzeker was ik daarvan!
Ah, en de spanning qua slapen. Dat hebi k ook een poos gehad, doordat hij zo vaak s nachts kwam, kon ik het echt niet loslaten op het moment dat hij wel sliep. Kon mezelf niet ontspannen, had het gevoel dat hij ieder moment weer kon komen. (wat dan ook zo was). Ik heb toen homeopatische tabletjes gehaald, valdispert rust, dit hielp me met ontspannen en mag ook bij de borstvoeding. Hierdoor kon ik iig dat krampachtige gevoel loslaten.
En ik herken het hoor, die verantwoordelijkheid die je soms ineens tot in je tenen voelt. De onzekerheid over huiltjes/krampjes/omhoogschietende temperaturen. Heb wel eens huilend mijn moeder gebeld, zoontje nog best klein en giga diarree, het spoot echt de kamer door, zo onzeker was ik daarvan!
Ah, en de spanning qua slapen. Dat hebi k ook een poos gehad, doordat hij zo vaak s nachts kwam, kon ik het echt niet loslaten op het moment dat hij wel sliep. Kon mezelf niet ontspannen, had het gevoel dat hij ieder moment weer kon komen. (wat dan ook zo was). Ik heb toen homeopatische tabletjes gehaald, valdispert rust, dit hielp me met ontspannen en mag ook bij de borstvoeding. Hierdoor kon ik iig dat krampachtige gevoel loslaten.
dinsdag 1 september 2009 om 09:55
Oh wat was ik blij toen mijn dochtertje (helemaaaaaal geen goede slaper, overdag en s' nachts niet) ging wennen op de creche. Ik had echt zoiets van: "hier hebben jullie d' er, succes ermee, ik kom haar over twee uurtjes weer ophalen, doeiiii".
Effe adempauze. Ik vond het moment van afscheid nemen wel eventjes moeilijk, voor haar dan maar voor mezelf niet zo. Even geen verantwoordelijkheid, de meiden van de creche weten vast nog wel beter dan ik hoe ze voor een kind moeten zorgen
Ik kon ook niet ontspannen, zat steeds met mijn kaken geklemd zeg maar, moeilijk uit te leggen maar ik hoorde later van een andere moeder dat zij dat ook zo had. Een opgejaagd gespannen gevoel, alsof je elk moment uit de startblokken moet en moet klaarstaan. Ook dat vergeetachtige herken ik (helaas nog steeds last van). Ik zeg soms wel drie keer "dinges" in een zin omdat ik niet op het woord kan komen, kon nog niet tot 5 tellen bij wijze van spreken.
En dat "geniet ervan" kon ik op een gegeven moment ook niet meer horen. Ik vermijd het ook echt als ik zelf iets op een geboortekaartje schrijf.
Zelf ben ik ook heel open en eerlijk over de mindere kanten van het moederschap trouwens en ik ervaar ook dat als je dat zelf bent dat anderen dan ook meestal eerlijk hun verhaal doen.
Effe adempauze. Ik vond het moment van afscheid nemen wel eventjes moeilijk, voor haar dan maar voor mezelf niet zo. Even geen verantwoordelijkheid, de meiden van de creche weten vast nog wel beter dan ik hoe ze voor een kind moeten zorgen
Ik kon ook niet ontspannen, zat steeds met mijn kaken geklemd zeg maar, moeilijk uit te leggen maar ik hoorde later van een andere moeder dat zij dat ook zo had. Een opgejaagd gespannen gevoel, alsof je elk moment uit de startblokken moet en moet klaarstaan. Ook dat vergeetachtige herken ik (helaas nog steeds last van). Ik zeg soms wel drie keer "dinges" in een zin omdat ik niet op het woord kan komen, kon nog niet tot 5 tellen bij wijze van spreken.
En dat "geniet ervan" kon ik op een gegeven moment ook niet meer horen. Ik vermijd het ook echt als ik zelf iets op een geboortekaartje schrijf.
Zelf ben ik ook heel open en eerlijk over de mindere kanten van het moederschap trouwens en ik ervaar ook dat als je dat zelf bent dat anderen dan ook meestal eerlijk hun verhaal doen.
Poep, wie heeft jou gescheten?
dinsdag 1 september 2009 om 10:27
[quote]louise1 schreef op 01 september 2009 @ 09:55:
En dat "geniet ervan" kon ik op een gegeven moment ook niet meer horen. Ik vermijd het ook echt als ik zelf iets op een geboortekaartje schrijf.
quote]
Haha, ik kreeg slechts 1 kaartje waarop deze leus niet stond en dat was van een vriendin met een tweeling, zij wenste me veel succes.
Mijn man krijgt trouwens altijd een andere standaardreactie van zijn mede seksegenoten: hoe gaat het met de slapeloze nachten?
En dat "geniet ervan" kon ik op een gegeven moment ook niet meer horen. Ik vermijd het ook echt als ik zelf iets op een geboortekaartje schrijf.
quote]
Haha, ik kreeg slechts 1 kaartje waarop deze leus niet stond en dat was van een vriendin met een tweeling, zij wenste me veel succes.
Mijn man krijgt trouwens altijd een andere standaardreactie van zijn mede seksegenoten: hoe gaat het met de slapeloze nachten?
dinsdag 1 september 2009 om 12:07
Wat bij mij heel erg hielp, ik heb en had ook een makkelijke baby, was om me gewoon in te stellen op helemaal niets doen naast de baby. Als ik dan toch iets voor elkaar kreeg (wasje ophangen bijvoorbeeld), viel het alleen maar mee.
Ik gaf overigens wel borstvoeding, was helemaal niet zo vermoeiend, want het dwingt je ook om om de drie uur drie kwartier op je billen te gaan zitten. Bovendien werd ik een beetje high van de hornomen die dan vrij komen. En je hebt altijd een prima excuus om je even helemaal van alles en iedereen af te sluiten.
Ik gaf overigens wel borstvoeding, was helemaal niet zo vermoeiend, want het dwingt je ook om om de drie uur drie kwartier op je billen te gaan zitten. Bovendien werd ik een beetje high van de hornomen die dan vrij komen. En je hebt altijd een prima excuus om je even helemaal van alles en iedereen af te sluiten.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
