vriend, keylontic science, cult, ervaringen/adviezen?

Mijn vriend is geinteresseerd in een ‘organisatie’ die zich ‘keylontic science’ noemt. Hij is dat al heel lang, vanaf jaren voordat ik hem kende. KS draait om "informatie" die via verschillende ‘alien fracties’ worden doorgegeven aan drie ‘sprekers’. Er zijn 15 (18?) dimensies en de wereld moet gered worden en de KS studenten moeten zich voorbereiden op een heftig veranderende wereld, middels het aanleren van allerlei ingewikkelde technieken, spreuken, meditaties, dansen, etc. Indigo kinderen, informatie vs disinformatie, 12-strengen DNA etc,etc.... Zelf denk ik dat het een cult is (dat is een understatement).



Vriend vind dit dus al jaaaren interessant, maar doet er bij vlagen meer en minder mee. Hij is niet er niet exreem in, haalt er vooral de mooie boodschap uit (alles is verbonden, holisme bladibla) en neemt het verder allemaal niet zo heel erg letterlijk.



Toch maak ik mij er ontzettend zorgen over en vind ik het domweg afgrijselijk. Mijn vriend is een heeeele lieve, maar ook wel een beetje naieve jongen. Sinds twee weken speelt KS weer heftig op en alhoewel ik echt blij ben dat we weer bij elkaar zijn nadat het een poosje geleden uit was om andere redenen, heb ik voor deze discussie niet de energie... Ik kan het gewoon niet meer. Dus ik wil hier graag even ‘uithuilen’ en om informatie en adviezen vragen...



Ik ben ervan overtuigd dat KS een cult/sekte is, maar denk ook weer niet dat ze 1 2 3 ontzettend gevaarlijk zijn...

-> Weet iemand hier toevallig meer over KS?



Ik vind het heel erg jammer dat mijn vriend zich enerzijds heel erg druk maakt over zijn spirituele groei/pad en daar graag veel tijd in zou willen steken, maar die vervolgens vrijwel exclusief besteed aan KS (informatie die volstrekt onnavolgbaar en ondoorgrondelijk is en bovendien ieder jaar ofzo met een hele bak nieuwe info wordt uitgebreidt zodat geen enkel menselijk wezen in staat is om het ooit helemaal te begrijpen... volgelingen blijven zo studeren.

-> moet ik me hier druk over maken of gewoon maar vinden dat het zijn keuze is? persoonlijk zou ik het zo’n veel beter idee vinden als hij diezelfde tijd besteed aan studie naar christendom, islam, hindoeisme, taoisme, whatever, zolang het maar een beroep doet op de ‘volgeling’ om zijn eigen verstand te gebruiken en niet vraagt om onnavolgbare ‘intergalactische’ info te begrijpen



Ik zie dat vriend zich echt druk begint te maken over wat in ks taal ‘the ongoing drama‘ heet en daar een beetje onder lijdt en dat vind ik gewoon naar voor hem... ik geloof dat het al zwaar genoeg om je druk te maken over de dingen die ‘gewoon op deze aarde en in onze drie dimensies’ gebeuren...

- > moet ik me hier dan druk over maken of maar gewoon vinden dat het zijn keuze is?



Rationeel denk ik dat het misschien maar allemaal gewoon moet laten gaan, tegen hem moet zeggen dat hij vooral moet doen wat hem leuk en belangrijk lijkt, maar hij lijdt er dan weer onder dat hij dat niet met mij kan delen, wat ik ook heel goed begrijp van zijn kant. Als KS ter sprake komt, raak ik helemaal gespannen en bitchy... ik kan er gewoon met mijn hoofd niet bij dat iemand die ik zo waardeer, waar ik van hou, zo in deze onzin gelooft.... het maakt met boos.

-> is die boosheid te begrijpen of zitten we stiekem gevangen in een soort machtsspelletje? Wie krijgt gelijk?



Ik denk er nu dus over om te zeggen dat ik niet bij hem wil zijn als die alles weer gaat spelen....

-> overdrijf ik? Moet ik dat juist niet doen, juist wel? Ik weet het zelf echt niet meer...



Ik snap dat dit misschien wel het wazigste topic ooit is en begrijp ook echt niet hoe ik in deze situatie verzeild ben geraakt... Ik hoop zo dat iemand hier iets kan zeggen wat mij doet beseffen wat er misschien is gegaan/wat ik nu moet doen...



Dank...!

haaasje, ik heb vaak geroepen dat we IIG niet gaan trouwen tot NA 2012, als die gekte hem in ieder geval niet meer kan beinvloeden... eigenlijk ben ik bang dat KS zich tot die tijd in steeds gekker en gekker gaat worden, al zijn ze niet ontzettend 2012 gericht.



Ja AgentL, eigenlijk wel. Maar ik zie het dan stiekem geloof ik toch zo dat hij gelooft in leugens en dat dat ons 'echte leven' in de weg staat... als dit er niet was, zouden we nog niet het meest perfecte stel ever zijn, maar wel behoorlijk in de buurt... had je het me een aantal jaren terug gevraagd dan was ik nooit met iemand als hem een relatie aangegaan... maar er is iets sterkers dan mijn ratio aan onze relatie...

ik weet het niet Haaasje... daarom ook dit topic...

AgentL, je bent naar confronterend... dank je (denk ik...)



Fladder, goed gesprek lukt heel enkele keer zonder ontzettende ruzie.... maar echt helpen lijkt het niet... Ik werk in de wetenschap en snap jusit ook daarom dat er dingen kunnen zijn waarvan de wetenschap wel moet zeggen dat ze er niet zijn omdat de wetenschap volgens bepaalde regels werkt. Aliens: geen bewijs dat ze bestaan, het is onmogelijk te bewijzen dat ze niet bestaan, het kan dus zijn dat ze toch bestaan. Wetenschap neemt ook altijd een dimensie 'tijd' mee (oorzaak gevolg, iets gebeurt altijd NA iets anders), maar dit soort regels worden 'ontdoken' als er 18 dimensies in het spel kunnen zijn.... meer dan drie dimensies... zie aliens... niet bewezen, kan niet bewijzen dat het niet zo is... Ik wil best meegaan in een vierde dimensie... maar in exact 18?! Andere dingen zijn dan weer echt 'bewezen' niet waar (12 strengen DNA ipv 2!), maar ook daar komen de 18 dimensies geniepig om de hoek kijken... en hop daar gaat je argument...



Ik wil echt proberen naast hem te staan en niet boven hem (zoals AgentL wellicht terecht concludeert), maar... ik vind het zo friggin moeilijk. Maar ik wil hem niet kwijt!



Iemand goede gesprekstechnieken/tips?

Sensy en Fladder, jullie laatste posts beschrijven inderdaad precies datgene waarvan ik elke keer opnieuw denk: dat moeten we kunnen! zo gaan we het doen!



De direct aanleiding om dit vandaag te posten was een mail die ik vanmiddag van hem kreeg, met daarin een post van een andere ks'er op een ks forum. Vriend stuurde het me toe omdat het zo goed omschreef wat hij voelde en dat hij hoopt dat ik zo kon begrijpen 'hoe hij zich voelt over dingen in relatie tot zijn spirituele ontwikkeling'. De post van de andere ks'er gaat over het integreren van de KS leer in normal life.



Deze ks' er gaat vooral om met '3D people' (lees: niet ks) en mensen van andere spirituele paden. Haar zusje is into Taoisme en probeert haar van KS af te krijgen. Schrijfser vind het niet erg om andere dingen te bestuderen maar vind het wel lastig omdat "spreker 1" heeft gezegd dat 80% van 'informatie van andere bronnen' onbetrouwbaar is. Schrijfster is blij met KS maar voelt zich meer en meer ongemakkelijk in de wereld en zou deze meest van de tijd graag verlaten, want ze voelt zich steeds alsof ze moet kiezen tussen KS en de wereld... Ze voelt zich schuldig dat ze zich negatief voelt want dat is fout in de KS-leer, maar ze is nu zo bewust van the ongoing drama en vraagt zich af hoe ze nog rust kan vinden.



Van zo'n post schroeft mijn keel dus dicht... vriend herkent zich hier blijkbaar erg in... dat vind ik doodeng. Er is ook een antworod bij van een andere ks' er die echt wel heel lief en begripvol reageert maar toch vooral adviseert om bepaalde 'technieken' echt dagelijks te doen, want dat help zo erg...



Vriend stuurde mij dus toe, zei te hopen dat ik het kon lezen zonder overstuur te raken en hoopt dat ik hem kan vertellen hoe ik erover voel... terwijl ik me dat probeerde te bedenken raakte ik in paniek en het eindigde ermee dat ik dit topic opende om de dingen op een rijtje te zetten/van me af te schrijven/advies te vinden...



*weer lange post... sorry*

Nadat ik die mail kreeg dacht ik na over mogelijke reacties en mijn eerste 'mogelijkheid' was 'lieve [naam], ieder lid van elke religie/beweging/stroming stuit weleens op weerstand tegen de bijbehorende ideeen van anderen. Deze weerstand is erger naarmate de ideeen van de religie meer afwijken van 'de norm' en jij hebt nou eenmaal gekozen voor een vrij extreme groepering, dus je moet het denk ik maar accepteren." Ik vond dat een vrij aardige, nuchtere, niet aanvallende reactie... maar.. het gaat natuurlijk volledig voorbij aan zijn intentie om MIJ iets te laten begrijpen van wat HIJ voelt over hoe ik weer reageer op zijn ge-ks... en daarover nadenkend raakte ik dus weer in mijn paniek/boosheid/frustratie spiraal...



Moet ik mezelf gewoon 'een trap verkopen' en zeggen hiermee op te houden of is mijn reactie niet helemaal onlogisch?

ik heb juist best veel aan je posts fladder!! dankjewel!!!



Ik denk ook dat hij een stuk minder bang voor deze wereld zou zijn als die in zijn belevening niet mogelijk 'gedomineerd' wordt door allerhande buitenaardse fracties die een soort van oorlog uitvechten ofzo (ik snap het allemaal nog steeds niet echt). Het KS beeld gaat uit van een soort determinatistisch idee waarbij het allemaal steeds erger gaat zijn in deze wereld maar dat dat juist nodig is om tot iets nieuws te komen omdat het gaat om strijd in andere dimensies die hun weerslag hebben op onze dimensies... ofzo... als ik dat zou geloven zou ik er zelf ook bang van worden!



Mijn eigen angst/doembeeld is nogal vergezocht en er is volgens mij niks in de huidige KS-leer dat hier ECHT op wijst... maar ik probeer het een beetje te volgen en het lijkt mij niet onmogelijk dat ze zich toch zullen ontwikkelen tot een zelfmoordgroep... het is echt far-fetched ik weet het... en mijn vriend zou dat NOOOOIT doen... maar ik vind het eng dat hij zich met deze groep inlaat... Ze zijn behoorlijk negatief over hun fysieke lichaam (volgens KS leer hebben we 6 lichamen ofzo), heel erg gericht op andere dimensies, er was een poos lang een hoop gedoe over 'ascension' (tenhemelstijging), resurrection-techniques, er zijn bepaalde ascension star gates die op een gegeven moment zullen sluiten (en dan moeten de ks' ers erdoorheen zijn?!) etc etc.



Ik heb hem mijn zorgen hierover dit weeknd vertelt (in een redelijk goed gesprek) en nu reageert hij met bovengemeld mailtje en ziet dan dus blijbkaar niet alle enge dingen die ik erin lees (het deze wereld willen verlaten, met name). Ik snap niet dat hij dat niet ziet...

quote:paloma schreef op 09 september 2009 @ 21:08:

Ik vraag mij of welke raakvlakken jij en je vriend in jullie relatie hebben.



Ik denk dat het (in de meeste relaties?) veel makkelijker is om aan te wijzen wat er mis is, dan om aan te wijzen wat er zo goed aan is... maar ik zal een poging wagen... Ik hem lief, mooi, zorgzaam, en een heel geweldig mens. Hij geeft mij veel rust, van mezelf ben ik nogal een control-freak, hij niet. Ik geef hem dan weer wat structuur (denk ik?) en hij vind mij natuurlijk ook mooi en lief. We kunnen ontzettend lachen samen, en we konden hemels vrijen (dat is met alle spanning wel een stuk minder vrees ik). Ik vind hem lekker onconventioneel in veel zaken (en in sommige zaken dus té) en we kunnen elkaar vinden in bepaalde aspecten van ons wereldbeeld: uitgaan van het goede, jezelf ten doel stellen steeds het juiste te doen, onze 'normen en waarden' komen veel overeen. We kunnen het eens worden over welke films we willen kijken en al leest hij weinig en ik erg veel, soms zijn we beiden dolenthousiast over hetzelfde boek. Hij daagt mij uit anders naar de wereld te kijken en respecteert mij volledig... van mijn kant schort het daar dus weleens aan vrees ik.



Dit KS gebeuren is een groot issue... maar afgezien daarvan zie ik ook heel veel wat ik niet wil verliezen in hem.

En ik kan fantaseren over een toekomst voor ons tweeen... een huis voor ons samen, carriere voor mij, kinderen voor ons samen en een tuin waarin hij zich (samen met de kinderen?) uren kan vermaken.



Mensen gaan nu zeker schrijven dat het toch niet gaan lukken met kinderen en twee zo verschillende wereldbeelden.... dat weten we... dat is 1 van de dingen die we tegen elkaar gezegd hebben toen we een paar maanden terug (in goed overleg) uit elkaar gingen: het zou toch nooit wat geworden zijn met die kinderen.... 'mama, papa zegt dat ....', 'nee jongen! dat vindt mama niet waar!'

fladder, hij 'respecteert' het, wordt er in ieder geval niet boos om ofzo (zoals ik andersom wel doe :s) maar vind het wel heel jammer en zoekt dus wel manieren om mij te uitleggen hoe hij zich daaronder voelt... en dat is zijn recht op zich ook wel, vind ik.