Psyche
alle pijlers
Lang geleden... deel 3
zaterdag 15 augustus 2009 om 22:56
Voor alle vrouwen
met een verleden
van onveiligheid,
weet je welkom.
Samen vertrouwen ontdekken,
dat is de titel van het plaatje
wat ik vond.
Samen ontdekken we hier
dat een verhaal verteld mag worden
dat ruimte ingenomen mag worden
dat je je mag uitspreken
dat je mag zijn wie je werkelijk bent
met alles wat in je leeft.
Vervolg op Lang geleden... deel 2:
http://forum.viva.nl/forum/list_message ... 0#m3729580
met een verleden
van onveiligheid,
weet je welkom.
Samen vertrouwen ontdekken,
dat is de titel van het plaatje
wat ik vond.
Samen ontdekken we hier
dat een verhaal verteld mag worden
dat ruimte ingenomen mag worden
dat je je mag uitspreken
dat je mag zijn wie je werkelijk bent
met alles wat in je leeft.
Vervolg op Lang geleden... deel 2:
http://forum.viva.nl/forum/list_message ... 0#m3729580
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 10 september 2009 om 15:46
quote:Sterretjee schreef op 10 september 2009 @ 12:50:
Appel, ik hoop je binnenkort even te treffen op MSN of via de mail ofzo.
Heb even een verhaal nodig van iemand die het wél gelukt is om er deels uit te komen.
Ster, ook voor jou wil ik er graag zijn.. Als ik je kan helpen door mijn verhaal te vertellen.. Graag!
Als ik niet online op msn ben, mag je me mailen.
En als je mijn telefoonnummer wilt hebben, stuur je me maar een mail of inbox bericht.
Als je wilt dat ik naar je toe kom, doe ik dat ook!
Het is aan jou.. Weet dat ik er voor je wil zijn!
Appel, ik hoop je binnenkort even te treffen op MSN of via de mail ofzo.
Heb even een verhaal nodig van iemand die het wél gelukt is om er deels uit te komen.
Ster, ook voor jou wil ik er graag zijn.. Als ik je kan helpen door mijn verhaal te vertellen.. Graag!
Als ik niet online op msn ben, mag je me mailen.
En als je mijn telefoonnummer wilt hebben, stuur je me maar een mail of inbox bericht.
Als je wilt dat ik naar je toe kom, doe ik dat ook!
Het is aan jou.. Weet dat ik er voor je wil zijn!
donderdag 10 september 2009 om 15:48
Ier!
Heb net kadootje voor je gekocht!
En je bent welkom om hier de zooi op te komen ruimen!
Kan maar net bij de lap.. alles ligt vol met doosjes, kadootjes, telefoonsnoeren van nieuwe huistelefoon, boeken, tijdschriften, boodschappen die in de koelkast moeten, medicijnen die ik nog naar oma moet brengen.
Maar dat komt zo wel... eerst een peuk!
Heb net kadootje voor je gekocht!
En je bent welkom om hier de zooi op te komen ruimen!
Kan maar net bij de lap.. alles ligt vol met doosjes, kadootjes, telefoonsnoeren van nieuwe huistelefoon, boeken, tijdschriften, boodschappen die in de koelkast moeten, medicijnen die ik nog naar oma moet brengen.
Maar dat komt zo wel... eerst een peuk!
donderdag 10 september 2009 om 15:51
Verdomme, hou nou eens op met dat verontschuldigen en die schuldgevoelens. (excuses voor het taalgebruik )
Het is niet jullie schuld, of jouw schuld Appel, dat zo'n gesprekje dit bij mij naar boven bracht.
Natuurlijk niet, voel je daar echt niet schuldig om.
Ik ga toch zelf dat gesprek aan en heb dat vaker gedaan, en dat was niet eerder een probleem.
Niemands schuld dus, die van mij niet, en van jullie al helemaal niet.
En dat het gesprek gister zo liep, ja, zo gaat dat nou eenmaal.
Hoeven jullie toch geen sorry voor te zeggen?
Jullie konden niet weten dat ik niet lekker zat, want ik zei daar niets over. Mijn schuld, mijn probleem, niet dat van jullie.
Het is niet jullie schuld, of jouw schuld Appel, dat zo'n gesprekje dit bij mij naar boven bracht.
Natuurlijk niet, voel je daar echt niet schuldig om.
Ik ga toch zelf dat gesprek aan en heb dat vaker gedaan, en dat was niet eerder een probleem.
Niemands schuld dus, die van mij niet, en van jullie al helemaal niet.
En dat het gesprek gister zo liep, ja, zo gaat dat nou eenmaal.
Hoeven jullie toch geen sorry voor te zeggen?
Jullie konden niet weten dat ik niet lekker zat, want ik zei daar niets over. Mijn schuld, mijn probleem, niet dat van jullie.
donderdag 10 september 2009 om 16:03
Nee, daar wordt idd niemand vrolijk van.
En het heeft ook nog eens geen meerwaarde.
Want ik zal even eerlijk zijn: als jullie zeggen dat jullie je zo schuldig voelen, dan trek ik mij alleen maar terug.
Want ik wil niet dat iets delen hier gelijk staat aan iemand schuldig laten voelen.
Dan denk ik al snel 'laat maar, ik hou mijn mond wel'.
Misschien even handig om bij stil te staan dat je iemand (mij in dit geval) juist de mond kan snoeren door dit te roepen?
Zeg ik ook meteen maar even tegen mezelf, want ik ben ook nogal eens geneigd om sorry te zeggen of kenbaar te maken dat ik me schuldig voel.
En het heeft ook nog eens geen meerwaarde.
Want ik zal even eerlijk zijn: als jullie zeggen dat jullie je zo schuldig voelen, dan trek ik mij alleen maar terug.
Want ik wil niet dat iets delen hier gelijk staat aan iemand schuldig laten voelen.
Dan denk ik al snel 'laat maar, ik hou mijn mond wel'.
Misschien even handig om bij stil te staan dat je iemand (mij in dit geval) juist de mond kan snoeren door dit te roepen?
Zeg ik ook meteen maar even tegen mezelf, want ik ben ook nogal eens geneigd om sorry te zeggen of kenbaar te maken dat ik me schuldig voel.
donderdag 10 september 2009 om 16:09
Ik begrijp wat je bedoeld Saar. En je hebt er ook gelijk in. Ik probeer wat jij te zeggen eens om te draaien. Hoe ik me zou voelen. En idd, dan zou ik ook de neiging hebben me terug te trekken.
Maar sorry is snel gezegd. En je schuldig voelen ook.
Maar het is idd misschien de manier hoe je daar dan mee omgaat, en wat je daarover zegt.
Maar sorry is snel gezegd. En je schuldig voelen ook.
Maar het is idd misschien de manier hoe je daar dan mee omgaat, en wat je daarover zegt.
donderdag 10 september 2009 om 16:20
quote:Elmervrouw schreef op 10 september 2009 @ 12:38:
Lieve Wurm, dan snap ik het even niet meer, denk ik. Je klachten zijn niet van dien aard dat ze je beperken of veel overlast bezorgen? Hoezo maak je in je therapie geen contact met je binnenwereld? Wat doe je dan in therapie, trucs leren? Is het alleen 'symptoombestrijding'?
Sorry als het stomme vragen zijn of zo, hoor. Als ik terugkijk, denk ik dat het voor mij zo ook heel lang is geweest. Ik zocht hulp, maar bleef aan de oppervlakte. Het kon gewoon ook nog niet anders. Maar nu is het wel degelijk anders en maak ik wel behoorlijk echt contact met die binnenwereld.
Vraagje dan even: wil jij verwerken, of vind je dat (nog?) te afschrikwekkend?
Goed die vragen, want ik ben ook zo chaotisch en onduidelijk in mn hoofd.
We hebben het vaak over dingen, zoals het contact met mijn ouders. Dat ik nog heb, en dan telkens weer de vraag wat ik er mee wil/moet/kan. Eindconclusie is vaak dat het niet goed voor me is, dat ik nog contact heb, maar dat het blijkbaar ook niet dusdanig storend is dat ik er niet mee kan leven, of dat het erge klachten opwekt.
En dat is met heel veel dingen zo. Het zijn horen van stemmen, het kwijtraken van controle.
Ik wil er zo graag iets mee, maar gevoelsmatig kàn ik er zo weinig mee. En Peuter spreekt dat nu ook regelmatig uit, dat ze ziet dat ik zo graag wil, erg mn best doe, maar dat het gewoon kan zijn dat het dus niet kan. Nu. Of misschien nooit. Klaar.
En wat betreft de binnenwereld.. Ik voel zelf natuurlijk niet heel veel. Veel gevoel zit bij de andere delen. Het idee is dat je daar steeds meer mee gaat overleggen, met hen communiceert zodat je weet wat er leeft. Daar is bij ons zo'n weerstand tegen.
Er wordt heus wel wat met elkaar gepraat. Gemopper, gelach, hoi, doei. Van die dingen die je doet als je samen in een kleine ruimte zit. Maar diepe gedachten delen. Ehm, nee.
En dat zijn wel dingen waar het om gaat. Dat ik weet wat er in hen omgaat. Zodat ik weet wat er in mij omgaat.
Ik zweer je, het lùkt me nìèt. Dit schrijvende vlieg ik al weer bijna tegen de muur op van frustratie. Want ik wil het 'goed doen' ik wil dat als ik het probeer, het wel lukt. En ondertussen voel ik de lichamelijke spanning, die zo duidt op weerstand.
Verwerking zijn we nu absoluut niet mee bezig. Mijn behandelingsdoel was tot nu toe stabilisatie en crisisbeperking, en symptoomreductie.
Dus bespraken we dingen uit het hier en nu, probeerden gevoelens daarbij te benoemen, patronen te herkennen, en te onderzoeken of er ruimte was om dingen daarin te veranderen.
Maar vooral het gevoelens herkennen en erkennen, het benoemen ervan, zijn we heel veel mee bezig. En het contact kunnen maken.
Benoemen wat er is tussen ons, een band, er mogen zijn.
Proberen dat te bespreken, zonder dat ik 'vlucht' te ervaren. Laatste tijd kan ik het dus redelijk voelen, maar het benoemen èn in contact blijven (dus niet 'wegraken', wegkijken, me afsluiten oid) lukt nog steeds niet goed.
Of ik het zou willen, verwerken.
Ik weet het niet. Ik weet van mezelf dat ik dat soort dingen 'verstandelijk' besluit. En ben dus geneigd om te zeggen 'Ja, natuurlijk. Als ik daar beter van wordt. Laten we beginnen. Laten we hard gaan werken.'
Maar ik weet ook dat het niet zo werkt, omdat als het gevoel niet 'wil' ik eigenlijk helemaal dus niet wil. En mezelf -onbewust- tegen ga zitten werken.
Dan is er niets mogelijk, alles al geprobeerd, is het een onoplosbaar probleem, uitzichtloos, en zijn we er snel klaar mee. Als ik niet al heel snel 'weg' ben.
Ik heb geleerd dat dat geen 'onwil' is van mijn kant, geen 'tegenzin' ofzo, het is juist de wil om het goed te doen, om het goed gedaan te hebben allemaal, die me alles laat proberen en heel hard laat werken.
Maar dat doe ik omdat ik denk dat een ander dat wil of goedvind.
Mijn eigen 'wil', in de gevoelsmatige wil, die ken ik niet zo goed wat dat betreft...
Het viel ons pas ook op dat ik eigenlijk alleen 'nee' zeg als ik het op mijn 'ziekte' kan gooien. 'het is beter als ik dat niet doe' 'dat lijkt me niet verstandig' 'het gaat niet'.
Eigenlijk nooit 'daar heb ik geen zin in' of 'dat wil ik niet'.
Nouja, lang verhaal. Maar ik hoop dat het zo wat duidelijker is?
het is dus inderdaad vrij oppervlakkig...
Lieve Wurm, dan snap ik het even niet meer, denk ik. Je klachten zijn niet van dien aard dat ze je beperken of veel overlast bezorgen? Hoezo maak je in je therapie geen contact met je binnenwereld? Wat doe je dan in therapie, trucs leren? Is het alleen 'symptoombestrijding'?
Sorry als het stomme vragen zijn of zo, hoor. Als ik terugkijk, denk ik dat het voor mij zo ook heel lang is geweest. Ik zocht hulp, maar bleef aan de oppervlakte. Het kon gewoon ook nog niet anders. Maar nu is het wel degelijk anders en maak ik wel behoorlijk echt contact met die binnenwereld.
Vraagje dan even: wil jij verwerken, of vind je dat (nog?) te afschrikwekkend?
Goed die vragen, want ik ben ook zo chaotisch en onduidelijk in mn hoofd.
We hebben het vaak over dingen, zoals het contact met mijn ouders. Dat ik nog heb, en dan telkens weer de vraag wat ik er mee wil/moet/kan. Eindconclusie is vaak dat het niet goed voor me is, dat ik nog contact heb, maar dat het blijkbaar ook niet dusdanig storend is dat ik er niet mee kan leven, of dat het erge klachten opwekt.
En dat is met heel veel dingen zo. Het zijn horen van stemmen, het kwijtraken van controle.
Ik wil er zo graag iets mee, maar gevoelsmatig kàn ik er zo weinig mee. En Peuter spreekt dat nu ook regelmatig uit, dat ze ziet dat ik zo graag wil, erg mn best doe, maar dat het gewoon kan zijn dat het dus niet kan. Nu. Of misschien nooit. Klaar.
En wat betreft de binnenwereld.. Ik voel zelf natuurlijk niet heel veel. Veel gevoel zit bij de andere delen. Het idee is dat je daar steeds meer mee gaat overleggen, met hen communiceert zodat je weet wat er leeft. Daar is bij ons zo'n weerstand tegen.
Er wordt heus wel wat met elkaar gepraat. Gemopper, gelach, hoi, doei. Van die dingen die je doet als je samen in een kleine ruimte zit. Maar diepe gedachten delen. Ehm, nee.
En dat zijn wel dingen waar het om gaat. Dat ik weet wat er in hen omgaat. Zodat ik weet wat er in mij omgaat.
Ik zweer je, het lùkt me nìèt. Dit schrijvende vlieg ik al weer bijna tegen de muur op van frustratie. Want ik wil het 'goed doen' ik wil dat als ik het probeer, het wel lukt. En ondertussen voel ik de lichamelijke spanning, die zo duidt op weerstand.
Verwerking zijn we nu absoluut niet mee bezig. Mijn behandelingsdoel was tot nu toe stabilisatie en crisisbeperking, en symptoomreductie.
Dus bespraken we dingen uit het hier en nu, probeerden gevoelens daarbij te benoemen, patronen te herkennen, en te onderzoeken of er ruimte was om dingen daarin te veranderen.
Maar vooral het gevoelens herkennen en erkennen, het benoemen ervan, zijn we heel veel mee bezig. En het contact kunnen maken.
Benoemen wat er is tussen ons, een band, er mogen zijn.
Proberen dat te bespreken, zonder dat ik 'vlucht' te ervaren. Laatste tijd kan ik het dus redelijk voelen, maar het benoemen èn in contact blijven (dus niet 'wegraken', wegkijken, me afsluiten oid) lukt nog steeds niet goed.
Of ik het zou willen, verwerken.
Ik weet het niet. Ik weet van mezelf dat ik dat soort dingen 'verstandelijk' besluit. En ben dus geneigd om te zeggen 'Ja, natuurlijk. Als ik daar beter van wordt. Laten we beginnen. Laten we hard gaan werken.'
Maar ik weet ook dat het niet zo werkt, omdat als het gevoel niet 'wil' ik eigenlijk helemaal dus niet wil. En mezelf -onbewust- tegen ga zitten werken.
Dan is er niets mogelijk, alles al geprobeerd, is het een onoplosbaar probleem, uitzichtloos, en zijn we er snel klaar mee. Als ik niet al heel snel 'weg' ben.
Ik heb geleerd dat dat geen 'onwil' is van mijn kant, geen 'tegenzin' ofzo, het is juist de wil om het goed te doen, om het goed gedaan te hebben allemaal, die me alles laat proberen en heel hard laat werken.
Maar dat doe ik omdat ik denk dat een ander dat wil of goedvind.
Mijn eigen 'wil', in de gevoelsmatige wil, die ken ik niet zo goed wat dat betreft...
Het viel ons pas ook op dat ik eigenlijk alleen 'nee' zeg als ik het op mijn 'ziekte' kan gooien. 'het is beter als ik dat niet doe' 'dat lijkt me niet verstandig' 'het gaat niet'.
Eigenlijk nooit 'daar heb ik geen zin in' of 'dat wil ik niet'.
Nouja, lang verhaal. Maar ik hoop dat het zo wat duidelijker is?
het is dus inderdaad vrij oppervlakkig...
donderdag 10 september 2009 om 16:21
Appel, ik weet dat het goed bedoeld is.
En ik geloof jou en Iry ook als jullie zeggen dat jullie graag iets voor me zouden willen doen.
Dat vind ik ook werkelijk heel fijn.
Maar wil daarom ook duidelijk maken dat wat jullie vervolgens zeggen (sorry, schuldgevoel, tekort voelen schieten) alleen maar averechts werkt bij mij.
Ik trek me dan alleen maar terug en houd afstand.
En nou niet weer schuldig voelen omdat ik dit zeg
Ik bedoel het goed en wil alleen maar eerlijk zijn.
Juist omdat jullie ertoe doen voor mij en ik graag zou willen delen, al vind ik dat nog erg moeilijk.
En ik geloof jou en Iry ook als jullie zeggen dat jullie graag iets voor me zouden willen doen.
Dat vind ik ook werkelijk heel fijn.
Maar wil daarom ook duidelijk maken dat wat jullie vervolgens zeggen (sorry, schuldgevoel, tekort voelen schieten) alleen maar averechts werkt bij mij.
Ik trek me dan alleen maar terug en houd afstand.
En nou niet weer schuldig voelen omdat ik dit zeg
Ik bedoel het goed en wil alleen maar eerlijk zijn.
Juist omdat jullie ertoe doen voor mij en ik graag zou willen delen, al vind ik dat nog erg moeilijk.
donderdag 10 september 2009 om 16:32
Saar, zoo herkenbaar. Dingen van toen voelen alsof ze echt zijn...
Heb dat regelmatig, vooral als ik moe ben of niet goed in mn vel zit. Of als er dingen zijn die me overduidelijk triggeren.
Pff. Dat zijn dus ook van die dingen waar ik het in thpie weinig over heb he. Kschaam me gewoon kapot ervoor, en vind het zò moeilijk om zoiets te vertellen...
Heb dat regelmatig, vooral als ik moe ben of niet goed in mn vel zit. Of als er dingen zijn die me overduidelijk triggeren.
Pff. Dat zijn dus ook van die dingen waar ik het in thpie weinig over heb he. Kschaam me gewoon kapot ervoor, en vind het zò moeilijk om zoiets te vertellen...
donderdag 10 september 2009 om 16:36
Vind het fijn dat je eerlijk bent Saar. En ik voel me niet schuldig nu door wat je zegt.
Maar begrijp je waarom ik het zeg? En het dus ook zo voel?
Ik kan er ook niets over zeggen.. maar voel jij je dan oke? Je zult dan toch op de een of andere manier merken dat ik me zo voel.
Dat is misschien (zeker weten eigenlijk) een leerpuntje voor mij. Dat het niet altijd per definitie fout is wat ik doe. Dat het niet mijn schuld is dat het even niet goed gaat met een ander na een opmerking of verhaal van mij.
En vervolgens kan ik er dan voor kiezen niets te zeggen over mijn eventuele schuldgevoel. Maar daar voel ik me niet altijd oke bij.
Maar zoals ik al zei.. ik hoef me ook niet altijd schuldig te voelen.. ik kan er niet altijd iets aan doen.
Dat is iets waar ik al langer mee worstel, en ook iets aan probeer te doen.
Maar begrijp je waarom ik het zeg? En het dus ook zo voel?
Ik kan er ook niets over zeggen.. maar voel jij je dan oke? Je zult dan toch op de een of andere manier merken dat ik me zo voel.
Dat is misschien (zeker weten eigenlijk) een leerpuntje voor mij. Dat het niet altijd per definitie fout is wat ik doe. Dat het niet mijn schuld is dat het even niet goed gaat met een ander na een opmerking of verhaal van mij.
En vervolgens kan ik er dan voor kiezen niets te zeggen over mijn eventuele schuldgevoel. Maar daar voel ik me niet altijd oke bij.
Maar zoals ik al zei.. ik hoef me ook niet altijd schuldig te voelen.. ik kan er niet altijd iets aan doen.
Dat is iets waar ik al langer mee worstel, en ook iets aan probeer te doen.
donderdag 10 september 2009 om 16:43
donderdag 10 september 2009 om 16:46
quote:saartje1980 schreef op 10 september 2009 @ 16:03:
Nee, daar wordt idd niemand vrolijk van.
En het heeft ook nog eens geen meerwaarde.
Want ik zal even eerlijk zijn: als jullie zeggen dat jullie je zo schuldig voelen, dan trek ik mij alleen maar terug.
Want ik wil niet dat iets delen hier gelijk staat aan iemand schuldig laten voelen.
Dan denk ik al snel 'laat maar, ik hou mijn mond wel'.
Misschien even handig om bij stil te staan dat je iemand (mij in dit geval) juist de mond kan snoeren door dit te roepen?
Zeg ik ook meteen maar even tegen mezelf, want ik ben ook nogal eens geneigd om sorry te zeggen of kenbaar te maken dat ik me schuldig voel.
Die gedachte kwam ook bij mij op Saar.
Wat en ander het voor een gevoel moet geven als je maar gelijk Sorry gaat roepen.
Dus.....ik ga er op letten.
Want blijven delen vind ik heel belangrijk.
En ik weet dat je dat al lastig vindt.
Nee, daar wordt idd niemand vrolijk van.
En het heeft ook nog eens geen meerwaarde.
Want ik zal even eerlijk zijn: als jullie zeggen dat jullie je zo schuldig voelen, dan trek ik mij alleen maar terug.
Want ik wil niet dat iets delen hier gelijk staat aan iemand schuldig laten voelen.
Dan denk ik al snel 'laat maar, ik hou mijn mond wel'.
Misschien even handig om bij stil te staan dat je iemand (mij in dit geval) juist de mond kan snoeren door dit te roepen?
Zeg ik ook meteen maar even tegen mezelf, want ik ben ook nogal eens geneigd om sorry te zeggen of kenbaar te maken dat ik me schuldig voel.
Die gedachte kwam ook bij mij op Saar.
Wat en ander het voor een gevoel moet geven als je maar gelijk Sorry gaat roepen.
Dus.....ik ga er op letten.
Want blijven delen vind ik heel belangrijk.
En ik weet dat je dat al lastig vindt.
