ADD / ADHD.....

Ja, welkom!

En dat van die afspraak met een ander... dat ken ik ook. Als ik afspraken met iemand heb, kom ik die na. Dat is mijn stok achter de deur. Ik móet ook deadlines hebben om tot werken te komen en dan gaat het super.

Het is bij mij niet zo dat ik mezelf minder belangrijk vind dan een ander. Daar zit 't 'm niet. Waarin wel, daar ben ik nog niet helemaal uit. Ik sta mezelf wellicht juist te veel toe, ik 'mag' te veel van mezelf. Ik kan mezelf er ook altijd wel heilig van overtuigen dat ik 'straks', 'morgen', 'over een week' of wat dan ook écht echt echt dit en dat wel zal doen. Ik geloof dat dan ook. En dat gevoel, dat is eigenlijk het heerlijkste dat er is. Wel zeker weten dat je een bepaalde klus gaat doen of een bepaald gedrag gaat veranderen of wat ook, maar nú hoeft het nog lekker even niet. (dat het er vervolgens vaak helemaal nooit van komt geloof ik op dat moment niet)

Ik heb lang gedacht dat daar een groot punt zat. Dat ik simpelweg een hedonist ben die het ene aangename altijd met het andere aangename wil verenigen en ook altijd kiest voor het aangename. Dat ik daarom steeds in die val trap van 'nu nog éven niet, maar stráks...' Dat ik gewoon geniet van dat moment. Toch is dat niet waar. Ik zat soms bijna tot tranen aan toe van frustratie computerspelletjes te doen terwijl ik écht wilde gaan werken of studeren op poetsen of wat het ook maar was dat echt moest gebeuren. En toch kon ik me er dan niet toe zetten. Ik weet nu dat het wellicht met ADD/ADHD te maken heeft, maar moet zo langzamerhand wel toegeven dat het niet de volledige verklaring van die 'missing link' is die ik nog zocht. Dat vind ik jammer, ik dacht 'm gevonden te hebben.



Anyway.

Ik moest lachen van herkenning om dat onwillekeurig meebewegen van je tong! Ik heb dat niet bij in mezelf praten, maar wel als ik lees! Helaas lees ik op spreeksnelheid en soms lees ik stukken ook hardop voor. En vaak voel ik dat mijn mondmotoriek 'meedoet'. Het is bij mij niet zo dat mijn tong dan echt beweegt, maar wel bijna, haha.

xx lisa.

quote:Fency schreef op 10 september 2009 @ 12:46:

Daarnaast is het nog zo dat als ik in bed lig, dat ik inderdaad continu lig te denken. Dat kan piekeren zijn, omdat ik op zie tegen alles wat ik moet doen. Maar het kan juist ook heel constructief of gewoon leuk zijn. Soms word ik zo enthousiast van mijn eigen gedachten en ideeën dat ik juist weer wakkerder word en moeilijker in slaap kom. En soms lig ik gewoon wat te fantaseren ter ontspanning.

Maar wat anderen ooit zeggen, gewoon gaan liggen en niet meer denken, dat heb ik nooit gesnapt. Ik stop met denken als ik te moe ben. Maar het denken houd me wakker en soms kan ik echt heel moe zijn en nog niet stoppen met denken. Dat is echt heel frustrerend. dit herken ik echt letterlijk! heel frustrerend kan dat zijn. die melatonine helpt dus bij mij, dat geeft me net het zetje om wel in slaap te vallen. maar als ik het spul slik en dan niet in bed ga ben ik daarna wel weer klaarwakker... blijft lastig.quote: Ik kan me de afgelopen 4 jaar, maar eigenlijk sinds mijn 12de gok ik, niet herinneren dat ik niet continu in de stress zit (met uitzondering van vakanties) door achterliggend school/studiewerk. En stress is vrij funest voor je gemoedsgesteldheid.

Ik heb de stress nodig om dingen te kunnen doen, maar de keerzijde is dat je je zelden echt ontspannen voelt. Altijd dingen die gedaan moeten worden; en het moet uiteraard ook goed gebeuren. Dit heb ik gister nog aan een vriend proberen uit te leggen. Door de medicatie lukt het me wel steeds wat meer om dingen echt in de hand te krijgen en die stresstoestand zo nu en dan 'uit' te zetten, maar ik schiet er nog steeds snel in. en het is echt een lastig dilemma, want ik heb bv enerzijds inleverdata nodig om uberhaupt aan het werk te gaan, maar anderzijds haal ik die toch nooit en genereert dat weer teveel stress. Raak na het missen van een inleverdatum vaak erg gedemotiveerd, somber en moe, waardoor ik het verder studeren weer extra uit ga stellen, waardoor ik de aangepaste inleverdatum ook weer niet haal enz. Nou ja, ik heb m'n hoop op dit moment gesteld op 'kleine stapjes' in combinatie met allerlei trucs en hulpmiddelen en m'n medicatie die maakt dat ik die trucs en nieuwe gewoontes iets makkelijker kan volhouden

mbt die dosis van melatonine: ze verkopen het in tabletten van 0,1 mg, dat is dan ook direct de dosis die op de verpakking staat, maar ik slik er vaak meer anders helpt het idd niet. als m'n slaapritme redelijk ok is kan ik met 0,3 mg toe, als het echt volkomen losgeslagen is 1 mg (dus 10 van die drogistpilletjes)



het spul is niet duur, wat dat betreft geen probleem

lisa, ja ik mag ook teveel van mezelf... ik mag nu bv alweer drie kwartier mail beantwoorden en forummen terwijl ik echt echt echt met mezelf had afgesproken om om 13 uur weer aan het werk te gaan. Shit. Ga ik nu dus maar eens echt doen

Oi, wat confronterend weer, jullie posts. Zoveel herkenning in wat jullie schrijven.

Te laat naar bed gaan omdat je toch al die dingen gedaan wilt hebben die je je had voorgenomen die dag en die dus niet gelukt zijn. (En de volgende dag daardoor zo moe zijn dat je als een berg opziet tegen al die dingen die je dag moet doen)

Lief voor jezelf zijn door dingen uit te stellen naar een bepaald tijdstip, maar het ook dan niet doen.

Altijd gestresst zijn vanwege achterstallig werk

Deadlines nodig hebben om te kunnen presteren, en ze (vrijwel) nooit halen vanwege faalangst en het daarbijbehorende vermijdingsgedrag

Smoesjes verzinnen omdat je je beloftes niet na hebt weten te komen

Altijd bang te zijn voor de vernietigende kritiek van de ander, die terecht lijkt omdat jij zo ongelooflijk stom bezig bent geweest in je eigen ogen.

En ga zo maar door.



Hebben jullie dat trouwens ook, dat jullie niet niks kunnen doen? Zodra ik een rustige lege avond heb zoals nu, zoek ik de hele tijd maar afleiding. Internetten, tv-kijken, tijdschriften lezen, alles om maar niet met mijn eigen denken geconfronteerd te worden. Ik voel me zo negatief over mezelf, neem mezelf van alles kwalijk, vind dat ik onder de maat presteer, terwijl ik rationeel weet dat ik ook maar gewoon mijn best doe en gemiddeld gezien prima werk aflever. Die negativiteit werkt verlammend. Ik wil zo veel, maar ik kom nergens toe, omdat ik mezelf zo in de weg zit.



Ik ga de tip van Lisa over matige inspanning in ieder geval ter harte nemen. Heb een tijdje hardgelopen en dat hielp inderdaad. Nu maar weer oppakken. Niet meer achter de computer blijven hangen als werk niet lukt, maar even iets gaan doen, naar buiten desnoods om het denken weer 'vrij' te krijgen.



Hebben degene die medicatie slikken, daar trouwens echt baat bij? Of blijf je toch op een bepaalde manier last hebben van die typische ADD-verschijnselen? En hebben jullie te maken met bijverschijnselen of valt dat erg mee?



Dank trouwens voor het welkom, ik ben blij dat ik met jullie mee mag praten.

..

Er is al heel veel uitgewisseld in dit topic over medicatie en hoe het bij wie werkt, dejavu. Allemaal hier te vinden.

Kort: ik weet nog steeds niet zeker of en hoe het bij mij werkt. Soms denk ik zeker effect te merken en dat is dan minder eetlust (goed voor mij!), meer dadendrang en minder denken (dat wil zeggen, niet aan 100 dingen tegelijk maar 10, bij wijze van). Feitelijk is er een groot verschil met vorig jaar. Ik had ontslag genomen van mijn werk omdat ik er helemaal vastliep en me nergens toe kon zetten. Ik kon me eigenlijk niet voorstellen ooit nog gewoon te zullen kunnen werken, ik wist niet waarom, maar het was zo. Ik dacht eventueel wel te zullen kunnen functioneren in heel vrij werk dat ik zelf kan indelen maar waar wel een deadline aan zit. Hoe dan ook was ik van plan om eerst een jaar niet te werken, zodat ik eindelijk eens kon toekomen aan het boek dat ik wilde schrijven. En waarvoor ik nooit tijd had. Ik had rust nodig om tot schrijven te kunnen komen, dacht ik.

Ik nam ontslag in november 2007 en heb doorgewerkt tot en met februari 2008, toen men een opvolgster gevonden had. Tot februari/maart 2008 had ons jongste zoontje - dat toen drie werd - zelden een nacht doorgeslapen. Hij was meestal niet lang wakker, maar wel een paar keer per nacht waardoor wij jaren slecht geslapen hebben, nooit langer dan een paar uur achter elkaar, alleen als de kinderen uit logeren waren of wij een paar dagen samen weg waren. Heel veel waar ik tegenaan liep - moeite me te concenteren, veel vergeten, moe zijn natuurlijk etc - zijn ook symptomen van chronisch slaapgebrek. Maar ik wist wel dat ik de klachten al langer had, ook in mijn vorige baan werd het steeds moeilijker, maar dat heb ik lang vol kunnen houden omdat ik daar de enige werknemer was. Als ik niet wilde werken, werkte ik niet. Dat hield vaak ik dat ik 's avonds of in het weekend zat te werken, maar toen ik nog geen kinderen had, kon dat ook. Nadat ik de kinderen kreeg, werd het lastiger en lastiger voor me om mijn werk nog te doen. Ik kon me er steeds moeilijker toe zetten en ik snapte maar niet hoe dat toch kwam. Die baan hield uiteindelijk op te bestaan, maar ik weet wel zeker dat ze me op dat moment eigenlijk ook liever kwijt dan rijk waren.

Anyway.

Maart 2008. Mijn genomen ontslag was dus effectief geworden en mijn zoontje ging veel betere nachten maken ook rond die tijd. Alle omstandigheden waren gunstig om dan eindelijk het huis eens van boven tot onder op te ruimen, alles dat overbodig was weg te gooien. En, natuurlijk, schrijven.

Je raadt het wellicht al: ik deed niets van dat alles. Ik kon die rust niet pakken, ik kon er niet mee omgaan. Me niet concentreren, zo zou je het ook uit kunnen leggen maar zo zag ik het toen nog niet. Ik ging constant toch uitkijken naar werkopdrachten die mogelijk bij me zouden kunnen passen etc. En toen wist ik: hier speelt toch écht iets anders. Nu is álles zodanig dat ik kan doen wat ik wil, en doe ik het nog niet. Tijdens het vele forummen stuitte ik toen op een onderwerp over narcisme, maakte een testje, scoorde daar tot mijn verbijstering hoog op (terwijl ik dat testje eigenlijk voor de lol maakte, zo van: als ik iets werkelijk helemaal níet heb, dan is het dat wel, wellicht wilde ik even een positieve bevestiging ergens uit hebben, even op iets heel gunstig scoren of zo).

Dat zette me aan het denken: kende ik mezelf echt wel zo goed? En daar weer door kwam ik op dit topic, maar hier zit nog een schakeltje tussen dat ik vergeten ben. Me verder verdiept in ADD/ADHD, nu was ik daar aan toe, een paar jaar eerder wees iemand mij al eens op de mogelijkheid maar wierp ik het verre van me, en de bekende puzzelstukjes etc, zie ook posting eerder vandaag of gisteren ergens.

Naar de huisarts, naar de GGZ, intake, verpleegkundige vond het meteen al duidelijk, snel door naar psychiater, pillen proberen en af en toe evalueren. Daar zit ik nu dus. Ik mag de medicatie zelf doseren, maar wil eigenlijk niet meer gebruiken dan ik nu doe en heb zoals ik al eerder zei, toch twijfels.

Het grote verschil met vorig jaar is dus van ontslag genomen en denken nooit meer tot normaal werken in staat te zijn omgeslagen in veel werken, precies op de manieren zoals ik dat momenteel wil en waarin ik veel kwijt kan waar ik goed in ben. En alles flexibel, vanuit mijn werkkamer thuis veelal, met deadlines.

Ik heb dus veel veranderd in mijn situatie en wil weten of dát het is dat maakt dat ik nu wel goed kan werken, of dat ook de medicatie daaraan bijdraagt. Dat vind ik heel lastig om te bepalen. Zeker ook omdat ik zo wissel, ik merk hormonale schommelingen heel goed en die bepalen mijn gemoedstoestand sterk. Het is een hele puzzeltocht daarin en dan met die pillen etc. Zoeken dus nog.

Sjongejonge, is het toch nog een hele lap geworden. En ik moet werken! Allez, dat ga ik doen!

xx lisa.

Hoi Lisa,



Ik begrijp je twijfel wel: wat jij beschrijft over je gemoedstoestand herken ik, en ik gebruik geen medicatie. Een andere manier van werken scheelt enorm.



Ik werk net zoals jij thuis, met duidelijke deadlines en dat werkt ook voor mij het beste. De keren dat ik binnen een organisatie werkte, zat ik na een paar maanden op de rand van een burn out. Ik had moeite met de werktijden, met de wat vage werkzaamheden soms, het vele georganiseer en overleg. Ik schrijf nu vooral en dat is lekker concreet, waardoor ik me wel goed kan concentreren op mijn taken.



Dit jaar ben ik wat minder opdrachten aan gaan nemen, omdat ik me wil verdiepen en verbreden. Ik zie mezelf niet de komende dertig jaar alleen maar stukjes produceren. Maar wat wil ik eigenlijk? En hoe kom ik daar? Ik voel me stuurloos, heb geen houvast en kom tot niets. Ik kan me niet focussen en zie overal problemen. Dingen die ik onder druk zonder problemen voor elkaar krijg zijn voor mijn gevoel opeens zo ingewikkeld geworden dat ik ze maar blijf uitstellen.



Ik dacht altijd dat de oorzaak gewoon faalangst was, maar doordat ik hier op een ander topic van ADD hoorde, ben ik gaan twijfelen. Misschien kan ik me zo moeilijk concentreren en maak ik me zo druk vanwege ADD, en is die strijd die ik daardoor met mezelf aanging uiteindelijk uitgemond in faalangst. Faalangst is dus niet oorzaak, maar gevolg.



En dat idee lucht wel op. Het is een bevrijding om te beseffen dat ik niet helemaal schuld heb aan hoe vervelend de dingen soms verlopen, maar dat het voor een deel gewoon aanleg is. En dat verbetering niet alleen mogelijk is door nog beter mijn best te doen, maar ook door juist te ontspannen en mezelf te accepteren zoals ik ben.



En daar blij mee te zijn. Want het heeft behalve nadelen ook voordelen om ADD te hebben. Door die hyperfocus ben ik bijvoorbeeld ver gekomen. Voor examens en deadlines is het een heel fijne eigenschap. En doordat mijn gedachten vaak alle kanten opgaan, ben ik heel goed in associatief denken. Ook uitermate handig in mijn werk.



Ik moet alleen proberen mezelf milder te beoordelen en niet boos, beschaamd en in paniek te raken als ik de weg weer eens kwijt ben, maar gewoon te blijven proberen, en dan komt het met die faalangst (en het vermijdingsgedrag) misschien ook nog wel goed

Dejavu, en uitstellen hoeft daarnaast ook nog eens niet altijd het gevolg van faalangst te zijn...



ik heb jaren gehoord dat ik die faalangst af moest leren en het dan prima met m'n studie zou gaan, maar in de faalangstgroep waar ik me op een zeker moment voor inschreef herkende ik vrijwel niks in de verhalen. Het klonk allemaal heel naar wat ze vertelden maar ik was vooral blij dat ik dát tenminste niet had



Nou ja, voor ik ontdekte wat er dan wel aan scheelde was ik weer 3 jaar verder...



Bij mij op de universiteit is faalangst nog steeds dé standaardverklaring van decanen, studieadviseurs en studentenpsychologen als iemand niet tot studeren kan komen. Nu ik die adhd-diagnose vertel zijn er nog steeds begeleiders die daarmee toch weer op de proppen komen: 'Oh maar als je ook uitstelt heb je dus ook faalangst'. Kijken me vervolgens wat wantrouwig aan als ik vertel dat uitstelleritis en vermeiding van taken die veel concentratie vergen ook bij uitstek een symptoom van adhd is.



Echt jammer eigenlijk, want uitstelgedrag kan zoveel verschillende oorzaken hebben en volgens mij wordt het pas mogelijk om te beginnen het aan te pakken als je je vinger erop kunt leggen wat bij jou (mij, wie dan ook) de kern van het probleem uitmaakt

Ja lastig is dat.



Overigens ben ik daarbij altijd bang voor kritiek van anderen. Dat is volgens mij wel een typisch faalangstkenmerk en niet zozeer van ADD.



Alhoewel: als je anders functioneert dan anderen, krijg je van jongsafaan te maken met onbegrip en soms ronduit negatieve reacties, en je voelt je zelf vaak niet op je gemak, tekort schieten. Dat kan je een minderwaardigheidscomplex bezorgen en angst niet geaccepteerd te worden.

Ik moest je stukje blijkbaar even op me in laten werken: 'UItstelgedrag is niet altijd oorzaak van faalangst.'



Voor mij is dat altijd zo logisch geweest, maar wat je zegt klopt. Ook als ik geen faalangst heb (zoals bij het ontwikkelen van nieuwe ideeën) stel ik uit, vermijd ik het nemen van stappen in bepaalde richtingen en het nemen van concrete beslissingen. Dat kan natuurlijk ook gewoon komen doordat ik me niet kan concentreren. Tjee, best complex allemaal, maar het maakt het wel begrijpelijker.



Ik ga proberen om voortaan wat bewuster stil te staan bij wat er nou eigenlijk gebeurt als ik weer uitstel of vermijd. Hou jullie op de hoogte

Ik zat nog even na te denken over het fenomeen hyperfocus en kwam dit tegen tijdens het googlen:



"De AD(H)D-er/ster met hyperactiviteit zul je er zo uitpikken. Kun jij dat ook met de leerlingen zonder hyperactiviteit? Waarschijnlijk niet echt. Toch zijn ook die herkenbaar. Zitten keurig stilletjes voor zich uit te staren. Dromertjes worden ze wel genoemd. Maar als je ze aanspreekt om een vraag te beantwoorden kunnen er drie dingen gebeuren.



Je krijgt helemaal geen reactie, dan is de AD(H)D-er/ster in de hyperfocus toestand (geweest). De betreffende leerling is helemaal teruggetrokken in zijn/haar eigen wereldje. Hem/haar daaruit halen zal in de meeste gevallen een heftige (schrik) reactie oproepen. De leerling weet vanaf het moment dat hij/zij in hyperfocus ging niets meer te melden van wat er om hem/haar heen gebeurde.



Je betoog Lezer wordt weliswaar aangehoord maar meldt of niets nieuws of interesseert de AD(H)D-er/ster niet. Hij/zij staart wat in het rond of beoefent een nevenactiviteit. Dat hoeft niet erg te zijn. Ik heb op diverse AD(H)D-meetings meegemaakt dat er aan 3 gesprekken door elkaar werden gevoerd en toch wist iedereen (met uiteraard) waar alles over ging. De gewone mensen, zoals jij, snappen daar niets van. Als je het test zul je tot je verbazing ervaren dat de AD(H)D-er/ster inderdaad alle 3 gesprekken in zich heeft opgenomen.



Je krijgt een correct antwoord. De leerling was weliswaar met zijn/haar gedachten mijlen ver weg maar heeft ondertussen wel opgepikt waar het over ging. Dat dit zelden beklijft moge duidelijk zijn. Echt interesseerde het hem/haar niet."



Dit is dus helemaal op mij van toepassing: Ik ben een ontzettende dromer, ben er vaak eigenlijk niet, zit in mijn eigen wereldje (superirritant voor mijn omgeving), snel afgeleid.



Maar die hyperfocus kun je dus ook ten goede keren, om heel goed te presteren. Ik kan dat eigenlijk alleen als er een deadline voor de deur staat, of bezoek (dan ga ik als een razende het huis door om op te ruimen en schoon te maken). Angst voor kritiek van de ander bij eventueel falen, triggert bij mij dus blijkbaar de hyperfocus.



Hebben jullie dat ook, of weten jullie de hyperfocus bewust op te roepen, op een meer positieve manier? Kortom: hoe maak je er een echt handig instrument van?

Zoveel herkenning, iedere keer als ik dit topic lees. Ook weer het laatste stuk van Dejavu. In mijn eigen droomwereld ben ik moeilijk te bereiken...



Ik ben enkele maanden gediagnosticeerd met ADD en zit nu sinds enkele weken aan de ritalin. Met begeleiding van een psychiater en coach. Tot nog toe merk ik niet zo heel veel, ik ben wat actiever en heb een onwijs droge mond, haha. Hoe ging dat bij jullie de eerste paar weken?

Over hyperfocus:



Ik krijg meestal ook alleen een hyperfocus als ik onder druk sta. Stress, deadlines, maar ook het opruimen klinkt heel bekend. Ineens kan ik in een kwartier mijn hele kamer* opgeruimd hebben waar ik anders een hele avond over doe.



(*Oke, de overal slingerende papieren en losse spullen zijn onder het bed geschoven, maar toch... )



Het op een positieve manier inzetten lukt ik iets heel leuk vind en er enthousiast door raak. Maar dat gaat meestal onbewust, helaas. Als ik toch bezig ben bijvoorbeeld. Ik heb zelfs een keer gehad dat ik om 11 uur dacht 'kom, ik werk een uurtje' en om 7 uur 's ochtends baalde dat ik moest stoppen en richting stage moest. Dat is er toen gewoon onbewust ingeschoten.

Als het lekker gaat en als ik er in zit, wil ook niet stoppen! Het voelt lekker, en ik weet hoeveel moeite het kost om het weer te krijgen.



Ik heb zelf trouwens heel lang gedacht dat ik puur een discipline-probleem had en dat ik erg egocentrisch was, omdat ik vaak afwezig ben bij gesprekken. Pas toen het tot me door drong dat ik rustig 4 uur in de bied kon dromen over één artikel, en het dan half gelezen had, terwijl ik het vlak voor 'deadline' in een uur gelezen had, kreeg ik door dat heel veel terug te wijzen valt op concentratie. (Jeetje, normaal zie ik me zelf als vrij taalgevoelig persoon, maar dit stuk is echt een zooitje )

Maar gevolg was dat ik mijn concentratievermogen ging zien als iets waar ik geen controle over heb en dat werkte wel heel funest. Daardoor werd het nog moeilijker om aan het werk te gaan, omdat ik er niet meer op durfde te vertrouwen. Eerst wíst ik, vertrouwde ik eigenlijk op het naieve af, er op dat vlak voor de deadline mijn concentratie zou gaan werken (of wat ik toen dacht: dat mijn discipline begon te werken).

Dat durfde ik daarna dus niet meer en dat werkte averechts.



Dus ik wil ook leren hoe ik er meer controle over kan krijgen! Want het schijnt wel mogelijk te zijn. Maar ik denk dat ik sowieso eerst dan van die angst af moet, en mijn oude zelfverzekerdheid terug moet krijgen.



Zijn jullie trouwens ook altijd zo lang van stof, hihi?



Ik blijf tussen de alinea's op en neer zoeken als ik weer iets bedenk om er bij te zetten.



En welkom Viada!

hoi allemaal, heb een poosje geleden wat actief meegeschreven, maar nu al een lange tijd alleen gelezen. Heb nu weer zin om wat te schrijven...



Heb ADD en was aan de concerta. Ivm zwangerschap slik ik nu niks. Maar zag een paar vragen staan mbt medicatie en dacht: he, die kan ik beantwoorden.



Lisa, jij blijft wat twijfelen over of je medicatie helpt. Heb je ook langere tijd geprobeerd zonder? (staat me bij van wel maar weet niet zeker). Mij viel namelijk op dat toen ik werd ingesteld ik heeeel erg lette op wat het deed en hoe ik me voelde enzo. En vond in het begin dat het veel deed en later viel het me wat tegen. Maar toen ik een poos gestopt was met medicatie viel ik toch weer in oude patronen. Het effect van stoppen was direkt duidelijk doordat ik niet meer de krant goed kon lezen en weer minder doorzette bij het uitvoeren van activiteiten enzo, maar verder dacht ik nog: nou, kan best goed zonder. Maar na een paar maanden viel ik terug in oud gedrag. Zo begin ik al niet meer in een krant, probeer ik het niet meer. Begin niet meer aan bepaalde klusjes, want ga het toch uitstellen of niet afmaken etc. Maak weer 100 lijstjes in een poging orde te scheppen, maar geen enkel lijstje geeft voldoening. Of de lijstjes worden rommelig en onoverzichtelijk. Begin dan weer opnieuw etc.

En mijn emails worden weer veeeeeeeeel langer! Mensen denken dat ik het nu rustig heb omdat ik zulke lange mail stuur, maar het is meer mijn gedachtengoed die ik via mijn vingers eruit braak.



@viada: Hoeveel slik je? Ligt namelijk heel erg aan de dosis wat je merkt. Als je niks merkt zit je te laag waarschijnlijk. Droge mond had ik ook, bleef ook. Wel een beetje vervelend.



Hier ook veel herkenning mbt niet kunnen niksen. Zijn er mensen die daar iets op hebben gevonden? Dvd-tje boeit vaak niet genoeg of ik sta 100 keer op om iets te doen. Lezen wil wel als het maar een heeeeel leuk boek ik, maar moeilijk om eraan te beginnen. Dus als iemand iedeeen heeft!!!



Verder iedereen succes met alles

groetjes Maasje

@fency, ja mijn postings zijn ook zo lang. En ook zo moeilijk om overzicht te houden over wie wat vroeg en waar je antwoord op zou willen geven enzo.



Vraag me wel eens af of er ook veel niet AD(H)D ers zijn die herkenning vinden in onze postings. Ben altijd nog een beetje onzeker over de diagnose omdat men het een mode diagnose vind. Hoewel ik voor het eerst in mijn leven me kan vinden in een plaatje/ diagnose en me ontzettend kan inleven in wat iedereen hier schrijft. Zouden ' normale' mensen dat ook hebben?

maasje hoe bedoel je niksen? Als in 'ontspannen'? MIjn ervaring is nl dat ik door niks/weinig te doen lang niet altijd ontspan. Ik ontspan juist als ik iets doe waarbij ik aan niks anders kan denken, wat m'n aandacht helemaal opslurpt maar dat daarnaast geen langetermijnstress of aanknopingen voor ingewikkelde gedachtekronkels genereert.



Een half jaar geleden ontdekte ik de eerste bezigheid die bij mij echt gegarandeerd ontspannend werkt: roeien. Maar nu (met medicatie ) blijkt ook haken (jaja) heel effectief te zijn. Als m'n hoofd overvol is geraakt door het studeren of door wat dan ook ga ik nu gewoon even een half uurtje prutsen aan het knuffeltje dat ik voor het kind-in-aantocht van een vriendin wil maken. Ik hoef alleen maar bezig te zijn in dat moment. Als ik niet goed op die suffe steken let wordt het een rommeltje, maar als ik m'n hoofd er wel bij houdt zie ik heel concrete, tastbare vooruitgang. Dat motiveert me om ermee door te gaan. Tegelijkertijd is het zo'n simpele bezigheid dat ik op een zeker moment gewoon wel ben uitgeassocieerd. En daarnaast levert het geen stress op omdat er geen negatieve gevolgen zijn waar ik voor moet vrezen als ik er niks van bak. Behalve dan dat er weer eens een project niet afkomt. maar ik heb die vriendin dan ook maar wijselijk er nog niks over gezegd. Als ik het ding afkrijg is het mooi, zo niet dan heb ik er toch lol mee gehad.



En dan ontspan ik dus. Maar dvd kijken helpt vaak niet zoveel. Soms vind ik het leuk, maar da's wat anders. Het biedt teveel aanknopingspunten voor associaties ofzo en voor ik het weet wordt m'n hoofd er alleen maar voller van ipv leger



De medicatie helpt trouwens ook mee, die doet bij mij precies waarin de tranquilizers die ik eerder wel eens heb uitgeprobeerd, dramatisch faalden... (ook daar werd ik alleen maar drukker en opgefokter van, net als wanneer ik moe ben -- ik heb dan gewoon minder energie & bewustzijn om mezelf af te remmen denk ik)

@ Maasje, ik slik 4x per dag 10 mg. Om de 3,5 uur (als ik het niet vergeet ). En ik vraag me heel erg af WAT ik zou moeten voelen?

Ben net aan een nieuwe studie begonnen. Dus de zin zit er nog in. Ik ben volop bezig met huiswerk maken en orde scheppen. Maar goed, dit is de vierde studie waar ik aan begonnen ben en bij de voorgaande studies was ik in het begin ook gemotiveerd. De echte uitdaging begint pas over een half jaar...



quote:maasje schreef op 11 september 2009 @ 23:19:

Vraag me wel eens af of er ook veel niet AD(H)D ers zijn die herkenning vinden in onze postings. Ben altijd nog een beetje onzeker over de diagnose omdat men het een mode diagnose vind. Hoewel ik voor het eerst in mijn leven me kan vinden in een plaatje/ diagnose en me ontzettend kan inleven in wat iedereen hier schrijft. Zouden ' normale' mensen dat ook hebben?Jaaa, dit vraag ik me ook af! Soms denk ik: "Stel ik mezelf niet ontzettend aan? Hoppatee, schop onder de reet en gaan!" Maarja, vervolgens verval ik weer in een inactieve modus waarin uren voorbij gaan terwijl ik niet weet waar ik mee bezig ben geweest. Met niets doen voornamelijk.

Viada, toen ik voor het eerst 10 mg ritalin slikte merkte ik dat ik ' per ongeluk' naar een wat saai tv programma zat te kijken zonder het direkt heel saai te vinden . Hoe leg ik dat uit.... ik was zomaar geconcentreerd op iets wat ik niet eens zo heel boeiend/ spannend/ interessant vond. Terwijl ik zonder pillen zelfs met leuk programma nog afhaak.

Verder merkte ik dat ik me minder verveelde tijdens een gesprek met iemand, minder zat te wiebelen op mijn stoel (gevoelsmatig, want anderen zagen dat toch nooit).

Heb jij geen enkele duidelijke dingen? Wanneer moet je weer evalueren?



@Phien, haken kan ik niet, maar breien wel een beetje. En laat ik nu net in verwachting zijn.... Is wel een tip om iets met handwerk te gaan doen trouwens. Herinner me nu dat dat rust geeft. Maar ga jij dan gewoon zitten op je kont met je haakwerkje? Geen tv erbij bijvoorbeeld? Ik wordt zo moe van dat ik wil relaxen en eigenlijk helemaal NIKS wil doen, maar bij dat niksen of evt iets anders doen ik 100 x opsta om iets anders te doen. Heb jij dat bij het haken niet? (je snapt, ik wil je haakgedrag volledig uitgeschreven hebben hier... ...)



Viada, inderdaad, het gevoel dat je je aanstelt. Denk alleen dat dat iets is wat 'wij' altijd gedacht hebben en misschien gehoord. Als je iets echt wilt....etc. En altijd mensen die gaan relativeren en zeggen dat het wel meevalt of dat ze dat zelf ook hebben.

Kan ook niet 'niks' doen en ook niet iets dat maar een beetje afleidt. Daarom kijk ik alleen naar talkshows als ik er een taakje bij heb (was vouwen, laatst Ikea-kastjes in elkaar zitten schroeven voor de tv, haha) of op de pc met een spelletje erbij.

Iets waar ik geen taak bij kan hebben of niet bij kan spelen (film, dramaserie), tsja, daar wil ik bij eten... Ik probeer het dan maar zo te combineren dat ik ernaar kijk terwijl ik de normale maaltijd eet. Ik eet sowieso vaak pas laat op de avond en dat voorkomt dat ik ga snoepen.

Er blijven klusjes die ik blijf uitstellen. Mijn man ook. Wij moeten samen uitnodigingen schrijven voor de familiedag die wij organiseren en al in juni had ik de uitnodiging zelf klaar. Vervolgens moesten zoveel mogelijk e-mailadressen achterhaald worden, zodat het veelal digitaal kon. Dat zou mijn man doen. Nou... daar heb ik 'm vaak voor moeten aansporen... en nu liggen de envelopjes met de adressenlijst en de geprinte uitnodigingen die gepost moeten worden al sinds begin augustus te wachten op tafel. Zijn zelfs mee op vakantie gegaan, dan konden we dat fijn rustig een keertje in een half uurtje doen ter plekke. Je raadt het al, alles is onverrichterzake mee terug naar huis gegaan en ligt er nu nóg. Gisteren mailde ik mijn man (die nu in het buitenland is) nog met de wanhoopsvraag waarom het bij hem zo is dat hij niet tot het klusje komt, want bij mezelf weet ik het echt niet meer. Het is zo'n klein klusje! Wat is de weerzin?!

Even laten inzinken bij mezelf... als ik het zo opschrijf, weet ik weer wat hierbij kan helpen. Gewoon inderdaad opschrijven, even een extra dimensie geven aan het daadwerkelijk overdenken van dat taakje en waarom het niet lukt etc. Nu krijg ik zowaar zin om het te doen en het dan maar klaar te hebben!

Echter, het is nu half één en ik wilde héél vroeg naar bed vanavond...

Wil nog vanalles opschrijven maar ga toch maar echt naar bed.

xx lisa.

en lisa, is het nog gelukt? Vervelend en heel herkenbaar overigens. Je kunt er ook zo boos van worden op jezelf, terwijl dat eigenlijk geen zin heeft.

oh, zie dat je het niet meer ging opschrijven en naar bed ging. Succes dan vandaag ben heel benieuwd of het vandaag gaat gebeuren....

Er werd hier gevraagd of ook andere mensen jullie 'klachten' ervaren dus ik wilde even zeggen : ja Ik heb geen diagnose ADD of whatever.

Bijv het uitstellen van klusjes, niet kunnen concentreren etc ervaar ik ook in mijn dagelijkse leven hoor. Ook zie ik het bij vriendinnen ( ook allemaal zonder diagnoses)



Mag ik vragen hoe oud jullie zijn?

stoeptegel, ik zie het ook hoor bij mijn vriendinnen het uitstelgedrag en niet kunnen concentreren etc. Alleen heb ik gemerkt dat het grote verschil hem zit in de ernst ervan. En kom je erdoor in de problemen. Toen ik aan de medicatie zat had ik ook heus nog uitstelgedrag en niet kunnen concentreren, waarschijnlijk gewoon zoals het hoort... Maar in mindere mate en niet meer zo belemmerend en niet meer waardoor je in structurele problemen komt.



Waarom wil je weten hoe oud we zijn?

Ik heb nog niet alles bijgelezen.

Wel bijna.

Wie studeerd hier nog allemaal van phien weet ik het, maar de rest?

Ik ben ook weer begonnen aan een opleiding.

De praktijkdagen gaan allemaal heel goed, maar de theorie?

Echt een ramp.

Misschien kunnen we daar ook eens over kletsen, de mensen die ook studeren.

Heb ook faalangst trouwens. Niet zo beetje ook:(



Ik heb sinds ik met de medicatie ben gestopt wel meer last van stemmingswisselingen, maar ja dat is ook wel logisch maar ik wou het niet jaren slikken. Echt niet.



Fijne dag, ik ga het masker dat ik op me gezicht heb afspoelen, het is keihard maar ik wou gewoon doorlezen..



Liefs

Hallo dames (ik geloof dat het nog steeds alleen maar vrouwen zijn hier), het is alweer een tijdje geleden dat ik hier op het forum was. Ik ben zelfs in de tussentijd mijn naam 'kwijtgeraakt' (ik kon mijn wachtwoord niet meer vinden, dus heb van de moderators een nieuwe naam gekregen ).

Ik probeer weer een beetje up to date te komen, maar dat lukt me nog niet zo goed, haha!

... te...veel...te....lezen....



Ik zie dat Maasje inmiddels zwanger is, gefeliciteerd! Hoe ver ben je?



Ik ben (antwoord op Ellen25's vraag) klaar met school, en warempel, mijn diploma gehaald! Ben ook best trots dat ik de versnelde versie heb gedaan (1 jaar ipv 3) van spw...

Aan welke opleiding ben jij begonnen, Ellen?



Ben sinds een maand of 2 weer in therapie, was vanwege de drukke periode op school gestopt (ook met medicatie), maar blijkbaar heb ik het toch nodig.....



Nou, ik ga nog eens een poging doen om te lezen wat er in de tussentijd allemaal gebeurd is....



Groetjes Alfie/Elvira