Psyche
alle pijlers
Omgaan met zelfdoding / nabestaande en betrokkenen
vrijdag 11 september 2009 om 23:14
Ik ben diaantje , ik heb helaas als betrokkene veel ervaring met zelfdoding.
Mijn moeder zit al 22 jaar in een inrichting en heeft meedere pogingen gedaan haar zelf van het leven te beroven.
Mij heeft het getekend, wat is jou verhaal?
En hoe ga je er mee om?
Mijn moeder zit al 22 jaar in een inrichting en heeft meedere pogingen gedaan haar zelf van het leven te beroven.
Mij heeft het getekend, wat is jou verhaal?
En hoe ga je er mee om?
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
maandag 14 september 2009 om 19:20
Moonlight...Nee, ik heb al jaren geen contact meer met mijn vader. Ik heb hem ooit een brief geschreven over wat er allemaal gebeurd is, wilde erkenning voor wie ik geworden was, dankzij hem. Zijn antwoord was dat ik volwassen was en eigen verantwoording had....duh, dus einde verhaal. Vertrouwde hem toch niet met mijn kinderen. Heb hem niets meer te vragen, niets meer te zeggen. Als hij overlijdt, vang ik de erfenis wel, schadevergoeding. Aangifte heb ik nooit gedaan, wilde niet dat mijn kinderen ook maar iets van die shit meekregen.
De tante heb ik nooit meer gezien (wil haar wel een keer opzoeken, als ik haar kan vinden....) pleegouders ook geen contact (wel nog een tijd gehad).
Ik heb wel overwogen mezelf, als volwassene, te laten adopteren door zo'n "big Surinaamse mamma", met veel familie....en grote boezem, maar dat doe je niet zomaar 1,2,3.
Caira, psychotisch, heftig als je nog zo jong bent. Dat "anders" zijn herken ik wel. Maar ik vluchtte in "andere werelden". Verslond boeken over maatschappelijke vraagstukken (apartheid, feminisme, armoede, enz), snapte mijn leeftijdsgenootjes ook geen ruk van. Ik ben ooit naar een reünie van de lagere school geweest. Kreeg te horen van klasgenoten dat ze me zo raar, zo anders vonden. Toch ben ik nooit op het idee van zelfdoding gekomen.
Vreemd, maar ik heb ooit eens een artikel gelezen over hoe het in hemelsnaam kan dat de een de meest gruwelijke dingen overleeft en de ander, met de zelfde situaties, totaal vast komt te zitten.
De artikelschrijfster noemde 2 eigenschappen:
- het vermogen om afstand te nemen, uit een akelige situatie te gaan, mentaal.
- het vermogen om "mentoren" te vinden. Mensen bij wie ze steun en erkenning vinden.
Daar kan ik me wel in vinden.....
Zo, even eten koken, ik rammel.
De tante heb ik nooit meer gezien (wil haar wel een keer opzoeken, als ik haar kan vinden....) pleegouders ook geen contact (wel nog een tijd gehad).
Ik heb wel overwogen mezelf, als volwassene, te laten adopteren door zo'n "big Surinaamse mamma", met veel familie....en grote boezem, maar dat doe je niet zomaar 1,2,3.
Caira, psychotisch, heftig als je nog zo jong bent. Dat "anders" zijn herken ik wel. Maar ik vluchtte in "andere werelden". Verslond boeken over maatschappelijke vraagstukken (apartheid, feminisme, armoede, enz), snapte mijn leeftijdsgenootjes ook geen ruk van. Ik ben ooit naar een reünie van de lagere school geweest. Kreeg te horen van klasgenoten dat ze me zo raar, zo anders vonden. Toch ben ik nooit op het idee van zelfdoding gekomen.
Vreemd, maar ik heb ooit eens een artikel gelezen over hoe het in hemelsnaam kan dat de een de meest gruwelijke dingen overleeft en de ander, met de zelfde situaties, totaal vast komt te zitten.
De artikelschrijfster noemde 2 eigenschappen:
- het vermogen om afstand te nemen, uit een akelige situatie te gaan, mentaal.
- het vermogen om "mentoren" te vinden. Mensen bij wie ze steun en erkenning vinden.
Daar kan ik me wel in vinden.....
Zo, even eten koken, ik rammel.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
maandag 14 september 2009 om 19:49
quote:jenniferb schreef op 14 september 2009 @ 18:32:
Hallo, ik moet toegeven dat ik niet het hele topic heb gelezen maar wil even iets in de groep gooien waar ik zelf mee worstel. Mijn vader heeft -intussen 5 jaar geleden- zelf een einde aan zijn leven gemaakt en ik heb nog altijd het gevoel dat ik hem tegenover iedereen moet verdedigen. Het was een enorm lieve en zachtaardige man die de druk van het huidig leven niet goed aankon. Hij is na een moeilijke belevenis in een psychotische depressie geraakt en tijdens die depressie is het gebeurd. Ik weet zeker dat hij echt niet besefte hoe hij ons -zijn vrouw en kinderen- daarmee kwetste, integendeel ik vermoed dat hij ons voor meer ellende wou behoeden. Vaak wordt er zo negatief gesproken over mensen die zelfmoord plegen (egoistisch, raar enz.) terwijl me (en mijn familie) dat echt pijn doet... Hoe gaan jullie als nabestaanden daarmee om? Of zijn jullie misschien wel boos op de persoon die dit gedaan heeft?
Hoi JenniferB,
Heftig verhaal zeg. Sterkte met het verwerken hiervan.
Ik ben nooit boos geweest op die vriendin of anderen die dit gedaan hebben. Volgens mij maak je alleen maar een einde aan je leven als je of echt verschrikkelijk extreem heftig (dit is nog zacht uitgedrukt) wanhopig bent of als je psychotisch bent (of allebei) of als je ernstig gedissocieerd bent. Mensen doen dit niet als makkelijkste uitweg ofzo. Of uit egoïsme.
Een tijdje geleden las ik een blog op het internet en diegene beschreef dat ze een hele omweg had moeten maken met het openbaar vervoer omdat er iemand voor de trein was gesprongen en dat ze vond dat die persoon alleen aan zichzelf dacht en nu was zij drie uur te laat op haar bestemming... Het doet me echt pijn zoiets te lezen. Dan denk ik: HALLO er is iemand DOOD. Er is vandaag weer iemand geweest die zo'n intense wanhoop heeft gevoeld dat dit de enige uitweg was voor die persoon. Er zijn vandaag weer mensen die de boodschap krijgen dan hun vader/moeder/kind/partner/vriend/vriendin een einde aan haar of zijn leven heeft gemaakt. Dat vind ik dan veel belangrijker en erger dan die drie uur die zij te laat komt op haar bestemming. Die drie uur ben je morgen weer vergeten maar voor die familie is dit nooit te vergeten. Ik identificeer me denk ik een beetje teveel met degene die er een eind aan heeft gemaakt want ik ben er altijd weer door ontdaan als ik hoor: "wegens een aanrijding met een persoon rijden er geen treinen tussen ... en ...." of als ik op een andere manier hoor dat iemand een einde aan zijn of haar leven heeft gemaakt.
Ik kan me dus echt goed voorstellen hoe veel pijn het doet als mensen zoiets zeggen helemaal als je vader dit gedaan heeft. Mensen realiseren zich niet hoeveel pijn en verdriet er bij iemand speelt die er een einde aan maakt. Misschien willen buitenstaanders zich dit ook wel helemaal niet voorstellen. Hoe gaat het verder met je? Heb je het wel een plek kunnen geven of ben je er veel mee bezig?
Hallo, ik moet toegeven dat ik niet het hele topic heb gelezen maar wil even iets in de groep gooien waar ik zelf mee worstel. Mijn vader heeft -intussen 5 jaar geleden- zelf een einde aan zijn leven gemaakt en ik heb nog altijd het gevoel dat ik hem tegenover iedereen moet verdedigen. Het was een enorm lieve en zachtaardige man die de druk van het huidig leven niet goed aankon. Hij is na een moeilijke belevenis in een psychotische depressie geraakt en tijdens die depressie is het gebeurd. Ik weet zeker dat hij echt niet besefte hoe hij ons -zijn vrouw en kinderen- daarmee kwetste, integendeel ik vermoed dat hij ons voor meer ellende wou behoeden. Vaak wordt er zo negatief gesproken over mensen die zelfmoord plegen (egoistisch, raar enz.) terwijl me (en mijn familie) dat echt pijn doet... Hoe gaan jullie als nabestaanden daarmee om? Of zijn jullie misschien wel boos op de persoon die dit gedaan heeft?
Hoi JenniferB,
Heftig verhaal zeg. Sterkte met het verwerken hiervan.
Ik ben nooit boos geweest op die vriendin of anderen die dit gedaan hebben. Volgens mij maak je alleen maar een einde aan je leven als je of echt verschrikkelijk extreem heftig (dit is nog zacht uitgedrukt) wanhopig bent of als je psychotisch bent (of allebei) of als je ernstig gedissocieerd bent. Mensen doen dit niet als makkelijkste uitweg ofzo. Of uit egoïsme.
Een tijdje geleden las ik een blog op het internet en diegene beschreef dat ze een hele omweg had moeten maken met het openbaar vervoer omdat er iemand voor de trein was gesprongen en dat ze vond dat die persoon alleen aan zichzelf dacht en nu was zij drie uur te laat op haar bestemming... Het doet me echt pijn zoiets te lezen. Dan denk ik: HALLO er is iemand DOOD. Er is vandaag weer iemand geweest die zo'n intense wanhoop heeft gevoeld dat dit de enige uitweg was voor die persoon. Er zijn vandaag weer mensen die de boodschap krijgen dan hun vader/moeder/kind/partner/vriend/vriendin een einde aan haar of zijn leven heeft gemaakt. Dat vind ik dan veel belangrijker en erger dan die drie uur die zij te laat komt op haar bestemming. Die drie uur ben je morgen weer vergeten maar voor die familie is dit nooit te vergeten. Ik identificeer me denk ik een beetje teveel met degene die er een eind aan heeft gemaakt want ik ben er altijd weer door ontdaan als ik hoor: "wegens een aanrijding met een persoon rijden er geen treinen tussen ... en ...." of als ik op een andere manier hoor dat iemand een einde aan zijn of haar leven heeft gemaakt.
Ik kan me dus echt goed voorstellen hoe veel pijn het doet als mensen zoiets zeggen helemaal als je vader dit gedaan heeft. Mensen realiseren zich niet hoeveel pijn en verdriet er bij iemand speelt die er een einde aan maakt. Misschien willen buitenstaanders zich dit ook wel helemaal niet voorstellen. Hoe gaat het verder met je? Heb je het wel een plek kunnen geven of ben je er veel mee bezig?
maandag 14 september 2009 om 20:22
Ciara, dank je wel voor je fijne reactie. Het gaat momenteel best goed met me, ik praat er nog regelmatig over met mijn familie en mijn vriend. Niemand is boos op mijn vader, we hebben vooral verdriet om de geestelijke pijn die hij gevoeld moet hebben. Dat hij echt dacht dat de wereld beter af was zonder hem... Wat vreselijk triest en zo onnodig, want hij was juist zo geliefd. Wel heb ik veel gelezen over het onderwerp, o.a. een boek door iemand die een poging gedaan had die mislukte, die persoon was later zo blij dat het niet gelukt was... Ik denk dat dat bij mijn vader ook het geval zou zijn geweest, als hij zich beter was gaan voelen (met medicatie), een paar weken later en hij had het misschien "gered". Maar ja, als..als..
Zo te lezen heb jij het zelf ook helemaal niet makkelijk (gehad). Toch klink je als een sterke en positieve vrouw. Ik wil je ook veel sterkte en het allerbeste wensen.
Zo te lezen heb jij het zelf ook helemaal niet makkelijk (gehad). Toch klink je als een sterke en positieve vrouw. Ik wil je ook veel sterkte en het allerbeste wensen.
maandag 14 september 2009 om 20:34
Lin, raar lijkt me dat, opgroeien zonder 'ouderlijk gezag' of iets wat er op lijkt.
De meeste mensen hebben toch ouders of familie bij wie ze met vragen terecht kunnen, of in noodsituaties, of simpele dingen als oppas voor de kinderen. Verhuizingen...
Wat dat betreft ben ik zo enorm verwend: zo veel mensen om me heen en een heel dorp dat voor me klaar zou staan als er iets gebeuren moet.
(Toch is dat ook niet altijd prettig. Altijd het idee me netjes te moeten gedragen, geen mensen te kwetsen)
Als je geen ouders hebt, of geen contact kun je wel doen en laten wat je wilt zonder dat je bang hoeft te zijn iemand teleur te stellen met je gedrag. Niemand die zegt dat je het niet goed doet met je kinderen, bijvoorbeeld.
Verder zeg ik zeker niet dat jouw situatie te benijden is. Mijn fantasie ging even door, bij het bedenken van een-leven-zonder-ouders.
Goed dat jij jezelf staande hebt weten te houden. Je hebt dus kinderen inmiddels. En een partner?
De meeste mensen hebben toch ouders of familie bij wie ze met vragen terecht kunnen, of in noodsituaties, of simpele dingen als oppas voor de kinderen. Verhuizingen...
Wat dat betreft ben ik zo enorm verwend: zo veel mensen om me heen en een heel dorp dat voor me klaar zou staan als er iets gebeuren moet.
(Toch is dat ook niet altijd prettig. Altijd het idee me netjes te moeten gedragen, geen mensen te kwetsen)
Als je geen ouders hebt, of geen contact kun je wel doen en laten wat je wilt zonder dat je bang hoeft te zijn iemand teleur te stellen met je gedrag. Niemand die zegt dat je het niet goed doet met je kinderen, bijvoorbeeld.
Verder zeg ik zeker niet dat jouw situatie te benijden is. Mijn fantasie ging even door, bij het bedenken van een-leven-zonder-ouders.
Goed dat jij jezelf staande hebt weten te houden. Je hebt dus kinderen inmiddels. En een partner?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 15 september 2009 om 09:23
quote:Lin67 schreef op 13 september 2009 @ 23:47:
[...]
Heftig, en nog zo kort geleden. Heb je nog contact (gehad) met haar moeder? Heb je zelf hulp om dit te verwerken? Lijkt me heel moeilijk als je zo dicht bij iemand staat en het toch niet "beter" kunt maken. Ik ben zelf ooit gediagnosticeerd met trekken van borderline. Veel symptomen uit het rijtje heb ik niet, behalve heel heftig kunnen voelen. Dan gebeurd er iets en dan doet het zo'n pijn van binnen, daar is bijna niet uit te komen. Met veel therapie en simpelweg ouder worden is het een stuk minder geworden. Daarom vind ik het zo jammer van je vriendin, er is uit te komen. Maar misschien hangt dat ook of van hoe erg je het hebt.
In ieder geval een hele dikke knuffel voor jou.
Dankjewel Lin. Echt bijzonder hoe jij voor iedereen een vriendelijk woord over hebt en hoe sterk jij uit je ellendige jeugd bent gekomen. Daar heb ik een diep respect voor.
Ik heb het na haar dood op me genomen om haar andere vrienden op de hoogte te stellen om haar ouders te ontlasten. En voor de crematie wilde ik haar graag nog even zien zonder veel andere mensen erbij. Toen ben ik met haar vader bij haar gaan kijken. In haar kist lag een knuffel die ik haar had gegeven, daar had ze in haar testament specifiek om gevraagd. Dat deed me zóveel want daarvoor voelde ik me schuldig omdat ik kort voor haar dood kritiek op haar had geuit en wat meer afstand had genomen (in de trant van: je vraagt nooit hoe het nou met mij gaat en ik kies nu even voor mezelf) en ik was bang dat dat mede de oorzaak was van haar zelfmoord. Maar in die knuffel zag ik een teken van liefde en vriendschap, dat het goed was. Ik ben zo blij dat ik de kans heb gekregen haar nog even te zien zo.
Haar moeder heb ik bij de crematie gezien en daarna niet meer. Wel heb ik haar nog een kaart gestuurd. Het is wel moeilijk omdat mijn vriendin nooit een goede band had met haar moeder, en ik daardoor ook niet. Maar ik vind het wel heel erg voor haar.
Ik heb geen proffessionele hulp bij het verwerken hiervan, maar mijn vriend staat altijd voor me klaar en neemt me in zijn armen als ik verdrietig ben. Dat is voor mij genoeg.
[...]
Heftig, en nog zo kort geleden. Heb je nog contact (gehad) met haar moeder? Heb je zelf hulp om dit te verwerken? Lijkt me heel moeilijk als je zo dicht bij iemand staat en het toch niet "beter" kunt maken. Ik ben zelf ooit gediagnosticeerd met trekken van borderline. Veel symptomen uit het rijtje heb ik niet, behalve heel heftig kunnen voelen. Dan gebeurd er iets en dan doet het zo'n pijn van binnen, daar is bijna niet uit te komen. Met veel therapie en simpelweg ouder worden is het een stuk minder geworden. Daarom vind ik het zo jammer van je vriendin, er is uit te komen. Maar misschien hangt dat ook of van hoe erg je het hebt.
In ieder geval een hele dikke knuffel voor jou.
Dankjewel Lin. Echt bijzonder hoe jij voor iedereen een vriendelijk woord over hebt en hoe sterk jij uit je ellendige jeugd bent gekomen. Daar heb ik een diep respect voor.
Ik heb het na haar dood op me genomen om haar andere vrienden op de hoogte te stellen om haar ouders te ontlasten. En voor de crematie wilde ik haar graag nog even zien zonder veel andere mensen erbij. Toen ben ik met haar vader bij haar gaan kijken. In haar kist lag een knuffel die ik haar had gegeven, daar had ze in haar testament specifiek om gevraagd. Dat deed me zóveel want daarvoor voelde ik me schuldig omdat ik kort voor haar dood kritiek op haar had geuit en wat meer afstand had genomen (in de trant van: je vraagt nooit hoe het nou met mij gaat en ik kies nu even voor mezelf) en ik was bang dat dat mede de oorzaak was van haar zelfmoord. Maar in die knuffel zag ik een teken van liefde en vriendschap, dat het goed was. Ik ben zo blij dat ik de kans heb gekregen haar nog even te zien zo.
Haar moeder heb ik bij de crematie gezien en daarna niet meer. Wel heb ik haar nog een kaart gestuurd. Het is wel moeilijk omdat mijn vriendin nooit een goede band had met haar moeder, en ik daardoor ook niet. Maar ik vind het wel heel erg voor haar.
Ik heb geen proffessionele hulp bij het verwerken hiervan, maar mijn vriend staat altijd voor me klaar en neemt me in zijn armen als ik verdrietig ben. Dat is voor mij genoeg.
dinsdag 15 september 2009 om 20:38
Dank je Moondancer....zolang ik mijn wereldje klein en overzichtelijk hou, gaat het wel. Ik heb wel veel ruimte nodig.
Wat fijn dat je vriendin specifiek om die knuffel heeft gevraagd. Kan me zo voorstellen dat het soms zo zwaar en zo moeilijk is om vrienden te zijn met iemand die weinig kan "geven". Ik denk dat zij zelf dat ook wel in de gaten had (gezien die knuffel), maar gewoon niet anders kon. Ik ben ook een dierbare vriendschap kwijtgeraakt omdat ik zo weinig te geven had. Het ging te vaak over mij en dat ik het moeilijk had. Vroeg wel naar haar, maar zij sprak moeilijk over haar eigen dingen en ik had de "extra" energie niet om het uit haar te trekken. Ik kan me voorstellen dat zij het niet meer op kon brengen. Daarom hou ik mijn contacten ook beperkt en (redelijk) oppervlakkig, omdat ik weet dat ik niet veel terug te geven heb. Het klinkt egoistisch, maar ik heb zo vaak de energie nodig om te kunnen zijn, dat er niets overblijft.
Terror, heftig verhaal over je moeder. Klinkt als stomweg junkgedrag (sorry dat ik het zo uitdruk). Voor een junk geldt maar 1 ding: scoren! En daarbij is alles veroorloofd, ook dreigen met zelfmoord. Heftig voor jou. Moeilijk om de manipulaties te weerstaan, nb. van je moeder. Ken je het boek: "de moeder van David S.?" Daar is de situatie wel andersom, maar het mechanisme is hetzelfde. Ik hoop dat het nu wel beter met je gaat, dat je niet teveel gevormd bent door wat er gebeurd is. Vergeet niet dat het de ziekte is (de verslaving) die jou manipuleert, niet je moeder zelf.
Risotje als ik jou verhaal lees krijg ik de indruk dat je moeder een bipolaire stoornis had? Klopt dat?
Soms is het beter (klinkt tegenstrijdig) dat het "altijd" klote is. Dan weet je waar je aan toe bent. Als ze de ene keer zwaar labiel, aan de drank, enz, is en de andere keer met het kopje thee klaar zit, weet je dus nooit wat je te wachten staat. Ik kan me zo voorstellen dat je daardoor een groot gevoel van onveiligheid krijgt. Ben je in staat om te vertrouwen, in andere relaties?
Diaantje, hoe is het met jou, al een tijdje niets gehoord?
Alle andere dames, dikke knuffel, veel sterkte! We staan niet alleen!!
Wat fijn dat je vriendin specifiek om die knuffel heeft gevraagd. Kan me zo voorstellen dat het soms zo zwaar en zo moeilijk is om vrienden te zijn met iemand die weinig kan "geven". Ik denk dat zij zelf dat ook wel in de gaten had (gezien die knuffel), maar gewoon niet anders kon. Ik ben ook een dierbare vriendschap kwijtgeraakt omdat ik zo weinig te geven had. Het ging te vaak over mij en dat ik het moeilijk had. Vroeg wel naar haar, maar zij sprak moeilijk over haar eigen dingen en ik had de "extra" energie niet om het uit haar te trekken. Ik kan me voorstellen dat zij het niet meer op kon brengen. Daarom hou ik mijn contacten ook beperkt en (redelijk) oppervlakkig, omdat ik weet dat ik niet veel terug te geven heb. Het klinkt egoistisch, maar ik heb zo vaak de energie nodig om te kunnen zijn, dat er niets overblijft.
Terror, heftig verhaal over je moeder. Klinkt als stomweg junkgedrag (sorry dat ik het zo uitdruk). Voor een junk geldt maar 1 ding: scoren! En daarbij is alles veroorloofd, ook dreigen met zelfmoord. Heftig voor jou. Moeilijk om de manipulaties te weerstaan, nb. van je moeder. Ken je het boek: "de moeder van David S.?" Daar is de situatie wel andersom, maar het mechanisme is hetzelfde. Ik hoop dat het nu wel beter met je gaat, dat je niet teveel gevormd bent door wat er gebeurd is. Vergeet niet dat het de ziekte is (de verslaving) die jou manipuleert, niet je moeder zelf.
Risotje als ik jou verhaal lees krijg ik de indruk dat je moeder een bipolaire stoornis had? Klopt dat?
Soms is het beter (klinkt tegenstrijdig) dat het "altijd" klote is. Dan weet je waar je aan toe bent. Als ze de ene keer zwaar labiel, aan de drank, enz, is en de andere keer met het kopje thee klaar zit, weet je dus nooit wat je te wachten staat. Ik kan me zo voorstellen dat je daardoor een groot gevoel van onveiligheid krijgt. Ben je in staat om te vertrouwen, in andere relaties?
Diaantje, hoe is het met jou, al een tijdje niets gehoord?
Alle andere dames, dikke knuffel, veel sterkte! We staan niet alleen!!
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
dinsdag 15 september 2009 om 21:58
Lin67, het was ook stomweg junkiegedrag. Maar mijn moeder was mijn hele leven al verslaafd, dus ik dacht/zag dat zij gewoon zo was. Trouwens ook de ontzettend lieve vrouw die eronder zit, want mijn moeder is echt een van de liefste mensen op aarde.
Door de jaren heen leer ik steeds meer over mijn moeder, haar gedrag en ook hoe ik daarmee kan omgaan. Ik raak echter nooit uitgeleerd volgens mij
Door de jaren heen leer ik steeds meer over mijn moeder, haar gedrag en ook hoe ik daarmee kan omgaan. Ik raak echter nooit uitgeleerd volgens mij
vrijdag 18 september 2009 om 20:21
Mijn broertje heeft het tig keer geprobeerd. Meestal uit aandachttrekkerij. Op dit moment ben ik eigenlijk bang voor hem en voor mijn moeder.
Mijn nichtje is namelijk gisteren voor 3 maanden uit huis geplaatst (mijn broertje en zijn vriendin zijn een jaar geleden uit elkaar gegaan en mijn nichtje woont bij mijn broertje). Hoewel mijn broertje niet goed voor haar kan zorgen, is zijn dochter wel zijn alles. De kans is groot dat hij nu weer een poging gaat doen en voor hetzelfde geld lukt het hem nu wel.
En dan ben ik weer bang voor mijn moeder, zij leeft namelijk voor mijn broertje. Als hij er niet meer is, ben ik bang dat ze zich uithongert om op die manier ook te stoppen met leven.
Met mijn broertje heb ik geen contact, ik hoor alles via mijn moeder. Met mijn moeder heb ik dus wel contact al loopt dat allemaal moeizaam.
Mijn nichtje is namelijk gisteren voor 3 maanden uit huis geplaatst (mijn broertje en zijn vriendin zijn een jaar geleden uit elkaar gegaan en mijn nichtje woont bij mijn broertje). Hoewel mijn broertje niet goed voor haar kan zorgen, is zijn dochter wel zijn alles. De kans is groot dat hij nu weer een poging gaat doen en voor hetzelfde geld lukt het hem nu wel.
En dan ben ik weer bang voor mijn moeder, zij leeft namelijk voor mijn broertje. Als hij er niet meer is, ben ik bang dat ze zich uithongert om op die manier ook te stoppen met leven.
Met mijn broertje heb ik geen contact, ik hoor alles via mijn moeder. Met mijn moeder heb ik dus wel contact al loopt dat allemaal moeizaam.
zaterdag 19 september 2009 om 08:38
Dank je wel Cat.
Mijn moeder leeft alleen maar voor mijn broertje, helaas. We gaan met elkaar om, maar meer omdat het 'moet'. Als ze mij een jaar niet zou zien ofzo dan zal ze mij niet missen. Om eerlijk te zijn: andersom zou ik haar ook niet missen. We liggen elkaar gewoon niet.
Haar vriend heeft haar al eens voor een keuze gezet: hij of haar zoon. En dan kiest ze toch voor haar zoon. 34 Is hij, maar kan totaal niet voor zichzelf zorgen. Zij doet alles voor hem. Ze heeft al eens gezegd dat ze verwacht dat ik alles overneem, als zij er niet meer is. Omdat ik dat weiger te doen, en omdat ik nu geen contact meer wil met mijn broertje, is het mijn schuld dat hij niet veel mensen meer om zich heen heeft.
Dus nee, mijn moeder leeft niet voor mij. Dat doet best wel pijn, maar ik heb er inmiddels vrede mee. Waar ik geen vrede mee heb is dat ze in het ergste geval er allebei niet meer zijn. Ik hoop dat mijn angst onterecht is, de tijd zal het leren.
Mijn moeder leeft alleen maar voor mijn broertje, helaas. We gaan met elkaar om, maar meer omdat het 'moet'. Als ze mij een jaar niet zou zien ofzo dan zal ze mij niet missen. Om eerlijk te zijn: andersom zou ik haar ook niet missen. We liggen elkaar gewoon niet.
Haar vriend heeft haar al eens voor een keuze gezet: hij of haar zoon. En dan kiest ze toch voor haar zoon. 34 Is hij, maar kan totaal niet voor zichzelf zorgen. Zij doet alles voor hem. Ze heeft al eens gezegd dat ze verwacht dat ik alles overneem, als zij er niet meer is. Omdat ik dat weiger te doen, en omdat ik nu geen contact meer wil met mijn broertje, is het mijn schuld dat hij niet veel mensen meer om zich heen heeft.
Dus nee, mijn moeder leeft niet voor mij. Dat doet best wel pijn, maar ik heb er inmiddels vrede mee. Waar ik geen vrede mee heb is dat ze in het ergste geval er allebei niet meer zijn. Ik hoop dat mijn angst onterecht is, de tijd zal het leren.
zaterdag 19 september 2009 om 12:41
Pfff... Daantje wat heftig
Het lastige is, je kunt iemand niet redden. Dat moet diegene zelf doen. Maar in een relatie moeder- kind is het voor de moeder haast onmogelijk om zich dat te realiseren.
Goed dat jij er afstand van kunt nemen. Maar wat lijkt het me moeilijk voor zijn vriendin en je nichtje. Sterkte.
Het lastige is, je kunt iemand niet redden. Dat moet diegene zelf doen. Maar in een relatie moeder- kind is het voor de moeder haast onmogelijk om zich dat te realiseren.
Goed dat jij er afstand van kunt nemen. Maar wat lijkt het me moeilijk voor zijn vriendin en je nichtje. Sterkte.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 20 september 2009 om 20:46
Heb met tranen in mijn ogen jullie verhalen gelezen. Heftig allemaal.
Ik heb zelf nog nooit een zelfmoord poging gedaan maar elke dag spookt de gedachte door mijn hoofd; was ik maar dood, verongelukte ik maar.
Ik heb een persoonlijkheidstoornis met bordeline trekken, eetstoornis en een ernistige depressie. Na intensive therapien besef ik me dat ik hier nooit van af kom.
Ik moet er niet aan denken wat voor verdiet ik mijn ouders en zus aan zou doen als ik daadwerkelijk mezelf van het leven zou beroven.
Maar tog zou ik het liefst dood willen. Ik voel me zo vaak ellendig en leeg. Ik zeg al jaren tegen mezelf dat het vanzelf beter word maar aan mijn depressieve gevoelens veranderd niets.
Toen ik 10 jaar was las ik over iemand die was verdronken. Ik besloot in bad te gaan zitten en mijn hoofd lang onder water te houden zodat ik zou stikken. Ik heb wel eens op een aids site naar sexueel contact gezocht zodat ik ziek zou worden. Van een afspraak is er niets gekomen.
Ik weet niet of ik ooit van mijn doodswens afkom.
Misschien ooit....
Ik heb zelf nog nooit een zelfmoord poging gedaan maar elke dag spookt de gedachte door mijn hoofd; was ik maar dood, verongelukte ik maar.
Ik heb een persoonlijkheidstoornis met bordeline trekken, eetstoornis en een ernistige depressie. Na intensive therapien besef ik me dat ik hier nooit van af kom.
Ik moet er niet aan denken wat voor verdiet ik mijn ouders en zus aan zou doen als ik daadwerkelijk mezelf van het leven zou beroven.
Maar tog zou ik het liefst dood willen. Ik voel me zo vaak ellendig en leeg. Ik zeg al jaren tegen mezelf dat het vanzelf beter word maar aan mijn depressieve gevoelens veranderd niets.
Toen ik 10 jaar was las ik over iemand die was verdronken. Ik besloot in bad te gaan zitten en mijn hoofd lang onder water te houden zodat ik zou stikken. Ik heb wel eens op een aids site naar sexueel contact gezocht zodat ik ziek zou worden. Van een afspraak is er niets gekomen.
Ik weet niet of ik ooit van mijn doodswens afkom.
Misschien ooit....
zondag 20 september 2009 om 22:24
Jeetje Irene ik ben toch wel een beetje geschrokken van je verhaal!
Ik vind het echt verschrikkelijk dat je je zo voelt. Ik weet ook niet wat ik moet zeggen maar wilde wel even reageren en zeggen dat ik vind dat je geen zelfmoord moet plegen.
Voor je geliefden niet, maar al helemaal niet voor jezelf!
Wat voor therapieën volg je nu? Of ben je aan de medicatie of whatever? Misschien gaat het nooit helemaal over maar het moet toch op de een of andere manier dragelijk worden?
Heb je genoeg mensen om je heen waar je mee kan praten?
Ik vind het echt verschrikkelijk dat je je zo voelt. Ik weet ook niet wat ik moet zeggen maar wilde wel even reageren en zeggen dat ik vind dat je geen zelfmoord moet plegen.
Voor je geliefden niet, maar al helemaal niet voor jezelf!
Wat voor therapieën volg je nu? Of ben je aan de medicatie of whatever? Misschien gaat het nooit helemaal over maar het moet toch op de een of andere manier dragelijk worden?
Heb je genoeg mensen om je heen waar je mee kan praten?
zondag 20 september 2009 om 22:58
Irene, heb je die doodsgedachten altijd? Of komt dat met periodes?
Ik heb het ook wel eens gehad, meerdere keren. Maar er komen bij mij ook weer tijden achteraan dat het weer over is (manisch depressief)
Heel naar als je je zo voelt.
Ik zie dat je een topic geopend hebt, ik ga daar even heen.
Ik heb het ook wel eens gehad, meerdere keren. Maar er komen bij mij ook weer tijden achteraan dat het weer over is (manisch depressief)
Heel naar als je je zo voelt.
Ik zie dat je een topic geopend hebt, ik ga daar even heen.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 21 september 2009 om 20:02
Cat en Moonlight: Dank je wel voor jullie reactie's.
Ik denk niet dat ik er binnekort een einde aan zal maken. Ben wel levensmoe en de gedachten zijn er altijd maar ik heb er nog nooit naar gehandeld en zal dat ook niet zomaar doen.
Ik slik 200 mg paraoxtentine (schrijf je dat zo?) per dag. Sta momenteel wel op een wachtlijst maar duurt allemaal lang.
Veel vriendinnen heb ik niet. Ik ben altijd bang om anderen met mijn shit op te zadelen. Heb er wel met wat mensen over gepraat maar er is weinig begrip. Met advies als; stap gewoon uit je somberheid en geniet kan ik niets. Ik probeer wel positief te blijven maar het maakt me alleen maar verdrietiger. Waarom kan ik niet vrolijk doen? Waarom geniet ik nou niet? Dat zijn dan mijn gedachtes.
Mijn doodswens is er altijd. Het varieert wel van... opzich gaat wel maar als mij iets overkomt heb ik daar vrede mee tot ik zie het écht niet meer zitten morgen koop ik pillen en maak er een einde aan.
Ik vind het naar voor je dat je manisch depressief bent. Hoe ga jij daar mee om?
Ik denk niet dat ik er binnekort een einde aan zal maken. Ben wel levensmoe en de gedachten zijn er altijd maar ik heb er nog nooit naar gehandeld en zal dat ook niet zomaar doen.
Ik slik 200 mg paraoxtentine (schrijf je dat zo?) per dag. Sta momenteel wel op een wachtlijst maar duurt allemaal lang.
Veel vriendinnen heb ik niet. Ik ben altijd bang om anderen met mijn shit op te zadelen. Heb er wel met wat mensen over gepraat maar er is weinig begrip. Met advies als; stap gewoon uit je somberheid en geniet kan ik niets. Ik probeer wel positief te blijven maar het maakt me alleen maar verdrietiger. Waarom kan ik niet vrolijk doen? Waarom geniet ik nou niet? Dat zijn dan mijn gedachtes.
Mijn doodswens is er altijd. Het varieert wel van... opzich gaat wel maar als mij iets overkomt heb ik daar vrede mee tot ik zie het écht niet meer zitten morgen koop ik pillen en maak er een einde aan.
Ik vind het naar voor je dat je manisch depressief bent. Hoe ga jij daar mee om?
maandag 21 september 2009 om 21:48
Irene, ik herken dat wel. Als ik me echt super klote voel dan heb ik dat gevoel ook. Ik zou zelf nooit een zelfmoordpoging kunnen doen, maar ik heb wel regelmatig gevoelens van het hoeft niet meer en laat mij maar gaan en wat doe ik op deze wereld.
Met mijn gevoel denk ik er dan zo over, terwijl ik met mijn verstand dondersgoed weet dat ik het absoluut niet slecht heb.
Een paar weken terug was het echt goed mis en mijn vriend snapt die gevoelens niet. Toen ik op een gegeven moment zei dat ik het ook niet leuk vond om die gevoelens te hebben, riep hij dat ik er dan wat aan moest doen. Toen heb ik een zooi pillen gepakt, maar ja..zo bedoelde hij het ook niet natuurlijk.
Heb therapie gehad en heb Zoloft geslikt. De Zoloft hielp wel een beetje, maar ja..het zit gewoon in je. De maatschappij is gewoon dat je gelukkig moet zijn en dat je blij moet zijn dat je op deze wereld bent. Nou...sorry, maar ik hoef niet op deze wereld te zijn. Ik heb er niet om gevraagd! Ik probeer er het beste van te maken, zal zelf nooit zover gaan om het te beeindigen, maar ik hoef echt geen 95 te worden, zoals mijn oma.
Met mijn gevoel denk ik er dan zo over, terwijl ik met mijn verstand dondersgoed weet dat ik het absoluut niet slecht heb.
Een paar weken terug was het echt goed mis en mijn vriend snapt die gevoelens niet. Toen ik op een gegeven moment zei dat ik het ook niet leuk vond om die gevoelens te hebben, riep hij dat ik er dan wat aan moest doen. Toen heb ik een zooi pillen gepakt, maar ja..zo bedoelde hij het ook niet natuurlijk.
Heb therapie gehad en heb Zoloft geslikt. De Zoloft hielp wel een beetje, maar ja..het zit gewoon in je. De maatschappij is gewoon dat je gelukkig moet zijn en dat je blij moet zijn dat je op deze wereld bent. Nou...sorry, maar ik hoef niet op deze wereld te zijn. Ik heb er niet om gevraagd! Ik probeer er het beste van te maken, zal zelf nooit zover gaan om het te beeindigen, maar ik hoef echt geen 95 te worden, zoals mijn oma.
