advies gevraagd

Hallo,



Daar ik de vorige keer goede en fijne adviezen heb gekregen, heb ik besloten nogmaals 'de hulptroepen' in te schakelen. Het verhaal kan misschien wat warrig overkomen, lang issie in ieder geval, ehem, maar vragen kunnen altijd worden gesteld natuurlijk! Alvast bedankt!



Het verleden: Ruim 4 maanden geleden erachter gekomen dat mijn vriend is vreemdgegaan, een paar maal met hetzelfde meisje. Ik heb toch besloten ondanks verdriet en onbegrip voor hem de relatie voort te zetten.



3 maanden geleden kwam ik erachter dat ik zwanger ben en op dit moment 15 weken zwanger.

In het begin een beetje overdonderd door dit onverwachte nieuws, maar nu wel erg blij. Andere zaken werden ineens vanuit een heel andere hoek bekeken en een stuk minder belangrijk en zelfs volledig aan de kant geschoven.



Heden: Is er niet meer gesproken over 'zijn' vreemdgaan. Dacht ik dat ik het 'even gemakkelijk' aan de kant kon schuiven, maar dit blijkt toch wel tegen te vallen. Doet mijn vriend ook niets om zichzelf te bewijzen, vond het wel lekker makkelijk voor hemzelf dat ik er 'makkelijk' overheen ben gestapt en vind ik hem eigenlijk erg tegenvallen.



Daarnaast hadden wij een geweldig seksleven, wilde hij het liefst de gehele dag in bed liggen en vinden wij overal plekjes om 'het' maar te doen. Nu, niets meer, vindt hij mij niet aantrekkelijk door mijn dikker wordende buik en groeiende borsten.

Zijn behoefte aan seks is niet veranderd natuurlijk en pornosites draaien overuren. Maar hoelang blijft dit volstaan? Om even kort te zijn, legde ik mijn hand een half jaar geleden nog voor hem in het vuur, nu vertrouw ik hem voor geen meter meer.



We hadden plannen een eigen ondernemening te starten maar dit allen lijkt vreselijk in de soep te lopen door de vorige eigenaar en nu heeft meneer een baan heeft aangenomen waar extreme flexibiliteit wordt gevraagd en een contract is aangegaan van anderhalf jaar (!) waar hij te pas en te onpas zal worden ingezet ergens in Duitsland. Met andere woorden, meneer moet op kamers en zal 60 uur, 6 dagen per week moeten werken. Vriend heeft mij en baby volledig verzwegen bij nieuwe onderneming en wordt dus nu gezien als een vrijgezelle, jonge, flexibele, nieuwe medewerker. Onder het mom van ik doe het allemaal voor jullie en het is nu investeren en later de vruchten ervan plukken, is de baan aangenomen en begint hij aanstaande donderdag.



de situatie is sowieso al niet zo handig, ik woon in NL en vriend in Duitsland.Maar door deze baan wordt het ons al helemaal onmogelijk gemaakt elkaar nog te zien en hoe dit alles dan met de baby straks?



De vraag: het voelt allemaal zo verkeerd. Ik kan jullie moeilijk vragen wat ik voor een beslissing moet nemen, maar misschien wat advies?

Aangeraden zal worden een goed gesprek met hem, maar dit haalde tot op heden weinig uit: of er werd verontwaardigd gereageerd, of mijn agumenten werden onderuit gehaald dat ik het allemaal verkeerd zag, dat hij het ook niet zo wil en natuurlijk dat ik gelijk heb over dat seks en ik niet zo aantrekkelijk ben voor hem, hij houdt van een platte buik en wat minder borst. En dan natuurlijk zijn er vragen waarvan ik nog niet zeker weet of ik ze wel wil stellen.



Zie ik het allemaal te somber, zijn het de zwangerschapshormonen die zorgen voor een negatieve inslag, moet ik hem vertrouwen of kan ik beter langzaam afscheid gaan nemen want dit alles klinkt niet zo best?



Ik ben echt heel even de weg kwijt om het zo te zeggen. Ik voel me verdrietig, vertrouw hem niet en dat is een bijzonder rotgevoel, weet niet wat ik kan verwachten en bovendien voel ik me behoorlijk zwanger.



Voor de goede orde, ik houd echt van hem, zijn lang genoeg bij elkaar om dit niet zomaar op te geven, geef niet gauw op, maar ergens moet ik mijn grens trekken natuurlijk.

Confronterend dat wel.



Even kijken, er werd een opmerking geplaatst dat nergens uit blijkt dat ik van hem houd. Nu heeft dat in deze topic ook weinig zin om hem volledig op te hemelen. Maar goed, ja, we hebben het ook erg leuk samen, kunnen gewoon goed met elkaar, hebben een grote gemeenschappelijke hobby, kunnen daar uren gezamelijk mee bezig zijn, hebben dezelfde soort humor, kunnen avonden discussieren over van politiek, economie, leren veel van elkaar. Hebben over het algemeen dezelfde mening, dezelfde smaak en ik kan mezelf zijn bij hem.



Nu, dit alles was eigenlijk zo voor het vreemdgaan. Misschien heb ik ook wel lang oogkleppen opgehad. Het feit blijft dat ik altijd meer tijd en energie heb gestoken in onze relatie dan hij. Ik ben degene die naar hem toegaat, die mijn afspraken verzet en daar ook niet moeilijk over doe. Ik ben nu eenmaal wat flexibeler en ben niet van 'het voort wat hoort wat'.



Misschien is dat ook wel zijn probleem, ik ben niet moeilijk, ik zie nou eenmaal niet zo snel problemen en ben al helemaal geen zeur. Voor hem is dat natuurlijk erg makkelijk, laat het zich lekker aanleunen en ben er als hij mij nodig heeft.

Daarnaast was hij het langverwachte tweede kind en is 13 jaar later dan zijn broer geboren. Vandaar dat zijn ouders hem zo ongeveer de hemel inprijzen, hem geen strobreed in de weg leggen en niets fouts zien aan hem. Ze mogen mij erg graag, maar gekeken wordt alleen naar wat vriend wil, want dat is belangrijk.



Het is absoluut geen slechte jongen, anders was ik al wel weg geweest.

het is dus ook allemaal niet zo zwart- wit en het kan best zijn dat RaceCorp gelijk heeft. Ik weet het dus niet meer.



Ik kan dus best wel aanleidingen zien waarom hij zich zo gedraagt, dat is gewoon aangeleerd. Daarnaast is tot nu toe zijn leven precies zo gegaan als gewenst dus omgaan met problemen heeft hij ook niet geleerd.



maar, kan ik dit egocentrische gedrag nu allemaal zo gemakkelijk afschuiven op bovenstaande? Mag ik niet verwachten dat iemand ook zelf kan nadenken en is dit nu gewoon zijn karakter of is dit alle aangeleerde ook weer af te leren als hij zelf maar wil?



Daarnaast dat vreemdaan, dat was gewoon een klotestreek, we hadden geen ruzie, we hadden het leuk, het meisje vond hem leuk dus deed hij het maar gewoon. Het was voor hem alleen erg vervelend dat ik erachter kwam.

Of dit weer gebeurt? Hij zegt van niet. Of ik denk dat het weer gebeurt? Ik heb geen flauw idee, als hij toen al zo gemakkelijk zonder enige aanleiding vreemdging...hoe dan als hij als vrijgezel zo'n 1000 km. verderop zit?

Maar goed, zonder vertrouwen geen relatie, maar het is wel verrekte moeilijk.

Ow, nog even wat anders. Over de geboorte: hij weet niet hoe het dan zit met zijn werk. Aangeven kan hij het niet aangezien hij te boek moet staan als flexibel persoon, zegt hij.

Ehem, ik maak het er niet beter op geloof ik zo.

Laat maar wel zeggen dat ik zo ongelofelijk boos werd dat hij is ingebonden en heeft gezegd dat wel te zullen regelen.

quote:misschicken schreef op 29 september 2009 @ 15:09:

Je was mij al kwijt bij het stukje dat je een maand na het vreemdgaan van je vriend ineens zwanger bent....

Ik snap niet dat je niet gelijk op de rem bent gaan staan met zulke plannen als je zulk nieuws krijgt, én hij toont nergens dat hij spijt heeft of zal gaan veranderen. Laat staan er over praat....

Dáár ging het mijns inziens al fout.Als je goed gelezen had, zou je hebben gelezen dat het erg onverwachts kwam, met andere woorden: plannen in die richting waren er totaal niet, had verdorie notabene de prikpril!

quote:misschicken schreef op 29 september 2009 @ 15:20:

[...]



Dat stond nergens.



Misschien had ik wat duidelijker kunnen zijn, maar dit heb ik geschreven in openingspost:



3 maanden geleden kwam ik erachter dat ik zwanger ben en op dit moment 15 weken zwanger.

In het begin een beetje overdonderd door dit onverwachte nieuws, maar nu wel erg blij.

@ RageCorp, zijn vader heeft het ook zo gedaan. Heeft altijd in het leger gewerkt en zodoende vaak maanden afwezig geweest. Wel bij de geboorte aanwezig geweest trouwens en zogauw de mogelijkheid er was een kantoorbaan aangenomen.

Dit is ook waar vriend mee schermt, pa deed het ook zo en relatie heeft het ook overleefd. maar vind dat argument nogal gemakkelijk, vroeg hem: als iedereen in de sloot springt, spring jij er dan achteraan? Maar hij vond dat ik alleen op korte termijn keek en hij ook op lange termijn kijkt.

Misschien is dat ook wel zo en zie ik alles te zwaar. Ik vertel hier gewoon de feiten zonder al te veel emoties los te laten, verdraai geen feiten, 'denk' niet voor hem en verdraai al helemaal niets.

Vraag aan jullie hoe ik dit alles moet zien zonder te zeggen dat het zo is.

Denk dus dat je mijn OP ook rustig kunt lezen met alleen mijn kant van het verhaal. Schets niets rooskleuriger of anders voor dan het is. Want dat helpt mij ook geen zier.

@ TiaDalma: dat is ook precies wat ik vind. Dat hij met mij had kunnen overleggen en best andere keuzes had kunnen maken. Er zijn meer banen dan deze.

het argument wat hij mij gaf toen ik hem dat vertelde was: dan zocht ik toch fijn een goede baan. Dan zou hij met mij mee verhuizen. Ik heb een erg leuke baan, die jammer genoeg door zwangerschap tijdelijk niet uitgeoefend kan worden, maar verdiend net genoeg om uit de bijstand te blijven om zo maar even te zeggen. Ik ben heus wel aan het solliciteren, heb zelfs een paar gesprekken gehad maar tot op heden zijn ze nog niet zo dol op mijn al snel zichtbaar geworden buik.



Hij zegt dat hij het ook liever anders had gezien, dat hij het ook niet leuk vindt om zijn kind straks nauwelijks te zien. Nou doe er dan wat aan?



dat van die tijd alleen op kamertje zitten in Duitsland...is juist waar ik zo bang voor ben, dat hij dat niet alleen gaat doen. Niet dat het gaat gebeuren maar die hormonen maken me ook zo lekker zeg maar.



Wat betreft dat weekendje weg...lijkt me heerlijk, maar waar ik thuis niet achter kan komen, vind ik ergens anders ook niet denk ik altijd.



Waaruit blijkt dat hij net zo gaat als ik voor hem? Ehm, dat is geloof ik een van de redenen dat ik dit topic geopend heb. Dat weet ik dus niet.