Relaties
alle pijlers
Trouwen: hij wil dat ik zijn naam gebruik, vreemd gevoel
vrijdag 25 september 2009 om 13:37
Hoi!
Ik ben net lid geworden want wil echt graag jullie om raad vragen en even anoniem mijn verhaal doen.
Mijn vriend heeft me ten huwelijk gevraagd!
IK heb ja gezegd!Heel romantisch idee en ik vind het geweldig om op zo'n serieuze manier onze relatie te bezegelen en echt de zekerheid te hebben dat we voor elkaar gaan.
Nu echter zit ik te stressen om het volgende: mijn vriend maakt telkens toespelingen dat ik straks Mevrouw Huppeldepup ben (zijn naam dus). Eerst dacht ik dat hij een geintje maakte en ik zei dat ik het liefst gewoon mijn eigen naam wil blijven gebruiken. Hij vond het raar en was echt beledigd. Hij dacht namelijk dat ik vol trots zijn naam zou gaan dragen. Verder hebben we het er niet uitgebreid meer over gehad want het zit hem heel hoog (al snap ik niet waarom). Ik heb ook geen zin in ruzie net nu we zo romantisch aan de voorbereidingen bezig zijn. Maar ja mij zit het wel dwars!
Ik vind het gewoon een heel onprettig idee als ik ineens niet meer mn eigen naam zou hebben, eventueel wil ik wel zijn naam achter die van mij zetten, maar verder wil ik gewoon met mijn eigen achternaam de telefoon op blijven nemen, en gewoon mijn eigen naam (zonder die van hem) voor werk gebruiken. Ik ben een trotse vrouw en heb het idee dat er een stukje identiteit van me wordt afgenomen als ik zijn naam (erbij) neem. Ik heb al voorgesteld dat hij mijn naam dan ook erbij moest nemen, maar dat vond de trotse haan natuurlijk 'belachelijk' (hij is echt zo'n mannetje mannetje zeg maar... soms heel charmant en aantrekkelijk, maar nu verdomd onhandig!)
Hij is echt beledigd en denkt dat ik me voor hem schaam en hij heeft nu duidelijk een deuk in zijn mannelijk ego, maar voor mij zou het juist een deuk in mijn vrouwelijk ego zijn als ik mijn naam niet kan gebruiken zoals ik altijd gewend was.
Iemand hier een mening over? Stel ik me aan, vinden jullie mijn gedrag overdreven feministisch of is zijn mening overdreven ouderwets?
Het beeld dat ik van vrouwen heb die de naam van hun man (erbij) nemen is niet al te positief, misschien ligt het aan mij maar ik vind het zo slaafs en afhankelijk overkomen, net alsof je in zijn schaduw staat.
Iemand idee hoe ik dit nog eens op een duidelijke (voor een man begrijpbare ) manier aan hem kan uitleggen?
Ik weet 100% zeker dat ik de rest van mijn leven met hem wil delen en ik hou super veel van me.
Ik ben net lid geworden want wil echt graag jullie om raad vragen en even anoniem mijn verhaal doen.
Mijn vriend heeft me ten huwelijk gevraagd!
IK heb ja gezegd!Heel romantisch idee en ik vind het geweldig om op zo'n serieuze manier onze relatie te bezegelen en echt de zekerheid te hebben dat we voor elkaar gaan.Nu echter zit ik te stressen om het volgende: mijn vriend maakt telkens toespelingen dat ik straks Mevrouw Huppeldepup ben (zijn naam dus). Eerst dacht ik dat hij een geintje maakte en ik zei dat ik het liefst gewoon mijn eigen naam wil blijven gebruiken. Hij vond het raar en was echt beledigd. Hij dacht namelijk dat ik vol trots zijn naam zou gaan dragen. Verder hebben we het er niet uitgebreid meer over gehad want het zit hem heel hoog (al snap ik niet waarom). Ik heb ook geen zin in ruzie net nu we zo romantisch aan de voorbereidingen bezig zijn. Maar ja mij zit het wel dwars!
Ik vind het gewoon een heel onprettig idee als ik ineens niet meer mn eigen naam zou hebben, eventueel wil ik wel zijn naam achter die van mij zetten, maar verder wil ik gewoon met mijn eigen achternaam de telefoon op blijven nemen, en gewoon mijn eigen naam (zonder die van hem) voor werk gebruiken. Ik ben een trotse vrouw en heb het idee dat er een stukje identiteit van me wordt afgenomen als ik zijn naam (erbij) neem. Ik heb al voorgesteld dat hij mijn naam dan ook erbij moest nemen, maar dat vond de trotse haan natuurlijk 'belachelijk' (hij is echt zo'n mannetje mannetje zeg maar... soms heel charmant en aantrekkelijk, maar nu verdomd onhandig!)
Hij is echt beledigd en denkt dat ik me voor hem schaam en hij heeft nu duidelijk een deuk in zijn mannelijk ego, maar voor mij zou het juist een deuk in mijn vrouwelijk ego zijn als ik mijn naam niet kan gebruiken zoals ik altijd gewend was.
Iemand hier een mening over? Stel ik me aan, vinden jullie mijn gedrag overdreven feministisch of is zijn mening overdreven ouderwets?
Het beeld dat ik van vrouwen heb die de naam van hun man (erbij) nemen is niet al te positief, misschien ligt het aan mij maar ik vind het zo slaafs en afhankelijk overkomen, net alsof je in zijn schaduw staat.
Iemand idee hoe ik dit nog eens op een duidelijke (voor een man begrijpbare ) manier aan hem kan uitleggen?
Ik weet 100% zeker dat ik de rest van mijn leven met hem wil delen en ik hou super veel van me.
anoniem_93021 wijzigde dit bericht op 25-09-2009 13:40
Reden: iets vergeten
Reden: iets vergeten
% gewijzigd
woensdag 30 september 2009 om 23:08
quote:Gaeta schreef op 30 september 2009 @ 00:49:
Hij was er zo ver voor gegaan dat hij ons kind niet eerder erkent had dan dat het mijn achternaam gekregen zou hebben.
-----
Dit vind ik dan weer heel ver gaan. Je kind erkennen heeft hier niets mee te maken. Vind het dan meer een soort dreiging. 'Als ons kind jouw achternaam niet krijgt erken ik het niet.'
Het gaat ook ver, daarmee wilde ik aangeven hoe diep het voor mijn man gaat. Mijn man is altijd open en duidelijk geweest over zijn wens dat ons kind mijn achternaam krijgt en daar heb ik altijd mee ingestemd. Dat het gevoel zo diep zat dat hij daarvoor zover zou zijn gegaan om niet te erkennen als ik het er niet mee eens was heeft mijn man naar mij pas een aantal jaar na de bevalling uitgesproken. Het is niet zo dat hij dit als dreigement heeft gebruikt om zijn wens door te drijven. Ik vond zijn argumenten, die puur op zijn gevoel gebaseerd waren, genoeg om het er mee eens te zijn.
Ergens werd de vraag gesteld waarom mijn man mijn achternaam dan niet aannam? Juist omdat zijn achternaam naast de herinneringen aan zijn vader nog het enige is wat hem voor zijn gevoel echt tastbaar aan zijn vader bindt. Zeg maar een soort eerbetoon aan zijn vader.
Hij was er zo ver voor gegaan dat hij ons kind niet eerder erkent had dan dat het mijn achternaam gekregen zou hebben.
-----
Dit vind ik dan weer heel ver gaan. Je kind erkennen heeft hier niets mee te maken. Vind het dan meer een soort dreiging. 'Als ons kind jouw achternaam niet krijgt erken ik het niet.'
Het gaat ook ver, daarmee wilde ik aangeven hoe diep het voor mijn man gaat. Mijn man is altijd open en duidelijk geweest over zijn wens dat ons kind mijn achternaam krijgt en daar heb ik altijd mee ingestemd. Dat het gevoel zo diep zat dat hij daarvoor zover zou zijn gegaan om niet te erkennen als ik het er niet mee eens was heeft mijn man naar mij pas een aantal jaar na de bevalling uitgesproken. Het is niet zo dat hij dit als dreigement heeft gebruikt om zijn wens door te drijven. Ik vond zijn argumenten, die puur op zijn gevoel gebaseerd waren, genoeg om het er mee eens te zijn.
Ergens werd de vraag gesteld waarom mijn man mijn achternaam dan niet aannam? Juist omdat zijn achternaam naast de herinneringen aan zijn vader nog het enige is wat hem voor zijn gevoel echt tastbaar aan zijn vader bindt. Zeg maar een soort eerbetoon aan zijn vader.
anoniem_72305 wijzigde dit bericht op 30-09-2009 23:09
Reden: verduidelijking
Reden: verduidelijking
% gewijzigd
donderdag 1 oktober 2009 om 13:00
Dat lijkt mij ook. Eerst even goed nadenken en dan pas een krabbel onder dat contract zetten. Niet zo romantisch misschien, maar wel heel realistisch (en dat is het leven samen na die ene romantische dag tenslotte ook). Dit is niet iets om zomaar overheen te stappen. Ben benieuwd hoe het nu met TO gaat.
donderdag 1 oktober 2009 om 13:03
quote:loomii schreef op 30 september 2009 @ 10:13:
[...]
Ik heb dat zelf nooit zo ervaren. Ik heb de koters gedragen en gebaard, dus hoezo er niet bijhoren?Mee eensch, ik vind dan ook dat kinderen de naam van de vrouw moeten krijgen, omdat zij de kinderen om de wereld heeft gezet. Ook al zijn ze getrouwd, gewoon de naam van de moeder.
[...]
Ik heb dat zelf nooit zo ervaren. Ik heb de koters gedragen en gebaard, dus hoezo er niet bijhoren?Mee eensch, ik vind dan ook dat kinderen de naam van de vrouw moeten krijgen, omdat zij de kinderen om de wereld heeft gezet. Ook al zijn ze getrouwd, gewoon de naam van de moeder.
donderdag 1 oktober 2009 om 13:05
quote:EvyBlissy schreef op 29 september 2009 @ 22:42:
Ik weet ook zeker dat ik mijn eigen naam hou als ik trouw. Het zou heel moeilijk zijn dat deel van mijn eigen identiteit ineens te laten gaan.
En net als Christiana zou ik het leuk vinden als mijn kinderen óók mijn naam zouden krijgen. Want... de vrouw heeft er negen maanden mee rondgelopen, waarom dan automatisch de naam van die vent die er tien minuutjes aan heeft bijgedragen?
Oh, sh*tszzz, ik ben mosterd met mijn opmerking. Helemaal mee eens met bovenstaande.
*gaat bitterbal voor bij de mosterd bakken*
Ik weet ook zeker dat ik mijn eigen naam hou als ik trouw. Het zou heel moeilijk zijn dat deel van mijn eigen identiteit ineens te laten gaan.
En net als Christiana zou ik het leuk vinden als mijn kinderen óók mijn naam zouden krijgen. Want... de vrouw heeft er negen maanden mee rondgelopen, waarom dan automatisch de naam van die vent die er tien minuutjes aan heeft bijgedragen?
Oh, sh*tszzz, ik ben mosterd met mijn opmerking. Helemaal mee eens met bovenstaande.
*gaat bitterbal voor bij de mosterd bakken*
donderdag 1 oktober 2009 om 13:31
Ik heb ook de naam van mijn man aangenomen, gevolgd door mijn eigen naam.
De naam van mijn man staat hier in de omgeving niet zo best bekend. Een groot deel van zijn familie is te bestempelen als "een lager sociaal milieu" met de nodige alcoholisten, steuntrekkers, laag- opgeleiden.
Mijn man wordt soms bevooroordeeld vanwege zijn naam (je moest mijn opa eens horen toen hij erachter kwam dat ik verkering had met "een jong van FAMILIENAAM").
Mijn man is niet trots op zijn achternaam, maar ik ben wel trots op hem. Omdat hij zich los heeft weten te maken van de ellende waarin hij is opgegroeid en het in zijn leven anders wil aanpakken.
Zoals hij zelf altijd zegt: Ik heb een geweldig voorbeeld gehad..... van hoe het NIET moet!
Onvoorstelbaar hoe hij, ondanks zijn slechte voorbeeld, nu aan de weg timmert, bouwt aan zijn (onze) toekomst, hard werkt, klaar staat voor z'n gezin (en waar nodig zelfs voor zijn eigen familie).
Veel mensen uit mijn omgeving (familie), die vroeger vraagtekens hadden bij hem, geven nu toe dat ze het bij het verkeerde eind hadden. Hij mag trots zijn op wie hij is en daar brengt zijn naam geen verandering in. Om die reden heb ik zijn naam aangenomen.
De naam van mijn man staat hier in de omgeving niet zo best bekend. Een groot deel van zijn familie is te bestempelen als "een lager sociaal milieu" met de nodige alcoholisten, steuntrekkers, laag- opgeleiden.
Mijn man wordt soms bevooroordeeld vanwege zijn naam (je moest mijn opa eens horen toen hij erachter kwam dat ik verkering had met "een jong van FAMILIENAAM").
Mijn man is niet trots op zijn achternaam, maar ik ben wel trots op hem. Omdat hij zich los heeft weten te maken van de ellende waarin hij is opgegroeid en het in zijn leven anders wil aanpakken.
Zoals hij zelf altijd zegt: Ik heb een geweldig voorbeeld gehad..... van hoe het NIET moet!
Onvoorstelbaar hoe hij, ondanks zijn slechte voorbeeld, nu aan de weg timmert, bouwt aan zijn (onze) toekomst, hard werkt, klaar staat voor z'n gezin (en waar nodig zelfs voor zijn eigen familie).
Veel mensen uit mijn omgeving (familie), die vroeger vraagtekens hadden bij hem, geven nu toe dat ze het bij het verkeerde eind hadden. Hij mag trots zijn op wie hij is en daar brengt zijn naam geen verandering in. Om die reden heb ik zijn naam aangenomen.
donderdag 1 oktober 2009 om 14:33
quote:Dooliedot schreef op 01 oktober 2009 @ 13:31:
De naam van mijn man staat hier in de omgeving niet zo best bekend. Een groot deel van zijn familie is te bestempelen als "een lager sociaal milieu" met de nodige alcoholisten, steuntrekkers, laag- opgeleiden.Dat zou voor mij een reden zijn om die naam níet te willen aannemen. Van mevrouw Jansen naar mevrouw Tokkie
De naam van mijn man staat hier in de omgeving niet zo best bekend. Een groot deel van zijn familie is te bestempelen als "een lager sociaal milieu" met de nodige alcoholisten, steuntrekkers, laag- opgeleiden.Dat zou voor mij een reden zijn om die naam níet te willen aannemen. Van mevrouw Jansen naar mevrouw Tokkie
donderdag 1 oktober 2009 om 14:34
donderdag 1 oktober 2009 om 22:13
vrijdag 2 oktober 2009 om 00:29
vrijdag 2 oktober 2009 om 09:25
Ik vind het dan weer vreemd om te lezen dat mensen hun identiteit (deels) uit hun naam halen. Je houdt die naam namelijk ook gewoon van je wieg tot je graf. Je gebruikt alleen de naam van je man, je eigen naam blijft je eigen naam verder en je eigen identiteit verlies je er ook niet mee als je kiest voor het voeren van een andere naam.
Het zal een verschil van inzicht zijn maar ik zie niet in wat mijn identiteit of mijn zelfbewustzijn met mijn naam te maken heeft.
Ik haal mijn zelfbewustzijn, eigenwaarde en mijn zelfvertrouwen uit heel andere dingen in ieder geval en die hebben niks te maken met de naam die ik nu eenmaal kreeg toen ik geboren werd als kind van mijn ouders. Daar heb ik niets voor gedaan en ik vind het dan ook niet iets om bijzonder trots op te moeten zijn of zo. Ik zou niet weten waarom.
Dat je wil breken met oude tradities en je niet wil laten verplichten prima, maar om er nou een identiteitskwestie van te maken als je de naam van je partner gebruikt na je trouwen, daar kan ik met de beste wil van de wereld niet inkomen.
Het zal een verschil van inzicht zijn maar ik zie niet in wat mijn identiteit of mijn zelfbewustzijn met mijn naam te maken heeft.
Ik haal mijn zelfbewustzijn, eigenwaarde en mijn zelfvertrouwen uit heel andere dingen in ieder geval en die hebben niks te maken met de naam die ik nu eenmaal kreeg toen ik geboren werd als kind van mijn ouders. Daar heb ik niets voor gedaan en ik vind het dan ook niet iets om bijzonder trots op te moeten zijn of zo. Ik zou niet weten waarom.
Dat je wil breken met oude tradities en je niet wil laten verplichten prima, maar om er nou een identiteitskwestie van te maken als je de naam van je partner gebruikt na je trouwen, daar kan ik met de beste wil van de wereld niet inkomen.
vrijdag 2 oktober 2009 om 09:34
Ik moet zeggen dat ik me vanochtend irriteerde dat ik bij mijn Wehkamp bestelling naast mijn eigen naam mijn meisjesnaam moest aangeven 
Ook als dit hetzelfde is. Vraag me af of Wehkamp al zodanig op de hoogte is van de wijzigingen in de wetgeving omtrent namen dat mannen ook hun jongensnaam op moeten geven?
Ik heb vroeger de naam van mijn man aangenomen. Omdat het een mooie naam was, maar zeker ook omdat dit een afwijzing betekende van de naam van mijn vader, die er zo goed als niet was.
Vind dat bij nader inzien geen zuivere reden. Ik ben een kind van die vader, zonder die vader was ik nooit geboren, waarom zou ik de naam van een ander overnemen waaruit ik nooit geboren ben? Wat heeft die naam met mij te maken?
En ja, ik kan de man die hem draagt heel lief vinden. Maar hij vindt mij als het goed is toch ook heel lief en hij zal er toch niet over piekeren hierom mijn naam te gaan dragen?
In die zin denk ik dat naam wel degelijk verbonden is met identiteit.
Dat kinderen de naam van hun vader dragen vind ik prima. Dat is de enige referte die een man heeft aan die tien minuutjes plezier, naast evt. het uiterlijk of het karakter van zijn kind. Een moeder weet toch wel dat het kind van haar is en bij haar hoort.
Ook als dit hetzelfde is. Vraag me af of Wehkamp al zodanig op de hoogte is van de wijzigingen in de wetgeving omtrent namen dat mannen ook hun jongensnaam op moeten geven?Ik heb vroeger de naam van mijn man aangenomen. Omdat het een mooie naam was, maar zeker ook omdat dit een afwijzing betekende van de naam van mijn vader, die er zo goed als niet was.
Vind dat bij nader inzien geen zuivere reden. Ik ben een kind van die vader, zonder die vader was ik nooit geboren, waarom zou ik de naam van een ander overnemen waaruit ik nooit geboren ben? Wat heeft die naam met mij te maken?
En ja, ik kan de man die hem draagt heel lief vinden. Maar hij vindt mij als het goed is toch ook heel lief en hij zal er toch niet over piekeren hierom mijn naam te gaan dragen?
In die zin denk ik dat naam wel degelijk verbonden is met identiteit.
Dat kinderen de naam van hun vader dragen vind ik prima. Dat is de enige referte die een man heeft aan die tien minuutjes plezier, naast evt. het uiterlijk of het karakter van zijn kind. Een moeder weet toch wel dat het kind van haar is en bij haar hoort.
vrijdag 2 oktober 2009 om 09:37
Kinderen de naam van hun vader: tja, waarom niet? Dat je het kind 9 maanden hebt gedragen betekent toch niet dat de vader minder rechten heeft? Maar misschien ben ik in die zin dan weer wél traditioneel, ik weet het eigenlijk niet. Heb er nooit zo bij stilgestaan. (gevolg is nu dus wel dat we hier allemaal andere namen hebben, nou ja, daar zit ik dus weer totaal niet mee, vind het eigenlijk wel wat hebben ook).
Pffff, namen, boeiend ook eigenlijk, ik stel me toch bijna alleen maar voor met mijn voornaam
Pffff, namen, boeiend ook eigenlijk, ik stel me toch bijna alleen maar voor met mijn voornaam
vrijdag 2 oktober 2009 om 10:17
quote:eleonora schreef op 02 oktober 2009 @ 09:25:
Ik vind het dan weer vreemd om te lezen dat mensen hun identiteit (deels) uit hun naam halen. Je houdt die naam namelijk ook gewoon van je wieg tot je graf. Je gebruikt alleen de naam van je man, je eigen naam blijft je eigen naam verder en je eigen identiteit verlies je er ook niet mee als je kiest voor het voeren van een andere naam.
Het zal een verschil van inzicht zijn maar ik zie niet in wat mijn identiteit of mijn zelfbewustzijn met mijn naam te maken heeft.
Ik haal mijn zelfbewustzijn, eigenwaarde en mijn zelfvertrouwen uit heel andere dingen in ieder geval en die hebben niks te maken met de naam die ik nu eenmaal kreeg toen ik geboren werd als kind van mijn ouders. Daar heb ik niets voor gedaan en ik vind het dan ook niet iets om bijzonder trots op te moeten zijn of zo. Ik zou niet weten waarom.
Dat je wil breken met oude tradities en je niet wil laten verplichten prima, maar om er nou een identiteitskwestie van te maken als je de naam van je partner gebruikt na je trouwen, daar kan ik met de beste wil van de wereld niet inkomen.
Voor mij is dat toch echt anders. Mijn naam IS mijn identiteit. Dat kun je heel diepzinnig gaan bekijken, maar ik ben met die naam geboren en wil met die naam dood gaan. Dat heeft niets met zelfbewustzijn, eigenwaarde en zelfvertrouwen te maken, maar gewoon met het feit dat het mijn naam is en dat ik geen andere wil. Zou mijn man ook niet willen - hij mijn naam niet en ook niet dat ik de zijne aanneem (hij zei wel eens voor de grap 'afblijven, is van mij!).
Ik vind het dan weer moeilijk te begrijpen waarom iemand van naam zou willen veranderen in een tijd dat dat helemaal nergens meer voor nodig is. Was ook echt oprecht verbaasd toen de eerste vriendin in mijn omgeving ging trouwen en de naam van haar man aannam, dacht dat dat tegenwoordig niet meer gebeurde... Nou is het in mijn vriendenkring wel bij haar gebleven en de rest heeft idd haar eigen naam gehouden, als ze al gingen trouwen, maar het 'gebeurt dus kennelijk nog'... Maar ja ik ben vrij rationeel ingesteld (ben trouwens ook helemaal niet getrouwd maar alleen uit praktische overwegingen gepartnerd - alleen dat geeft ook recht op het dragen van elkaars naam)
Ik vind het dan weer vreemd om te lezen dat mensen hun identiteit (deels) uit hun naam halen. Je houdt die naam namelijk ook gewoon van je wieg tot je graf. Je gebruikt alleen de naam van je man, je eigen naam blijft je eigen naam verder en je eigen identiteit verlies je er ook niet mee als je kiest voor het voeren van een andere naam.
Het zal een verschil van inzicht zijn maar ik zie niet in wat mijn identiteit of mijn zelfbewustzijn met mijn naam te maken heeft.
Ik haal mijn zelfbewustzijn, eigenwaarde en mijn zelfvertrouwen uit heel andere dingen in ieder geval en die hebben niks te maken met de naam die ik nu eenmaal kreeg toen ik geboren werd als kind van mijn ouders. Daar heb ik niets voor gedaan en ik vind het dan ook niet iets om bijzonder trots op te moeten zijn of zo. Ik zou niet weten waarom.
Dat je wil breken met oude tradities en je niet wil laten verplichten prima, maar om er nou een identiteitskwestie van te maken als je de naam van je partner gebruikt na je trouwen, daar kan ik met de beste wil van de wereld niet inkomen.
Voor mij is dat toch echt anders. Mijn naam IS mijn identiteit. Dat kun je heel diepzinnig gaan bekijken, maar ik ben met die naam geboren en wil met die naam dood gaan. Dat heeft niets met zelfbewustzijn, eigenwaarde en zelfvertrouwen te maken, maar gewoon met het feit dat het mijn naam is en dat ik geen andere wil. Zou mijn man ook niet willen - hij mijn naam niet en ook niet dat ik de zijne aanneem (hij zei wel eens voor de grap 'afblijven, is van mij!).
Ik vind het dan weer moeilijk te begrijpen waarom iemand van naam zou willen veranderen in een tijd dat dat helemaal nergens meer voor nodig is. Was ook echt oprecht verbaasd toen de eerste vriendin in mijn omgeving ging trouwen en de naam van haar man aannam, dacht dat dat tegenwoordig niet meer gebeurde... Nou is het in mijn vriendenkring wel bij haar gebleven en de rest heeft idd haar eigen naam gehouden, als ze al gingen trouwen, maar het 'gebeurt dus kennelijk nog'... Maar ja ik ben vrij rationeel ingesteld (ben trouwens ook helemaal niet getrouwd maar alleen uit praktische overwegingen gepartnerd - alleen dat geeft ook recht op het dragen van elkaars naam)
vrijdag 2 oktober 2009 om 10:44
Mijn reden om voor de achternaam van man te kiezen gevolgd door eigen naam, is dat voor mij duidelijk was dat onze kinderen 'zijn' naam zouden krijgen ( ik heb ze immers al gedragen en gebaard, waardoor ze al gnoeg 'van mij' zijn) en ik dezelfde naam wil als mijn kinderen.
Dezelfde naam voor alle gezinsleden, als extra gevoel van verbondenheid.
Dezelfde naam voor alle gezinsleden, als extra gevoel van verbondenheid.
vrijdag 2 oktober 2009 om 11:05
vrijdag 2 oktober 2009 om 11:23
quote:Squirrel schreef op 02 oktober 2009 @ 10:17:
[...]
Voor mij is dat toch echt anders. Mijn naam IS mijn identiteit.
Je naam is je identiteit? Je naam dat ben jij? Je blijft toch jij, hoe je ook heet? En je naam hou je, ook als je een andere zou gaan gebruiken. Inderdaad, met je naam wordt je namelijk geboren en daar ga je mee dood, welke andere naam je ook gebruikt.
Niks diepzinnigs aan als je de naam van je man gebruikt (of hij de jouwe). Ook niks diepzinnigs aan als je je eigen naam gebruikt.
Ik vind dat iedereen het gewoon zelf moet weten. Je kunt kiezen wat je wil en hoe je wil heten. Heerlijk toch?
[...]
Voor mij is dat toch echt anders. Mijn naam IS mijn identiteit.
Je naam is je identiteit? Je naam dat ben jij? Je blijft toch jij, hoe je ook heet? En je naam hou je, ook als je een andere zou gaan gebruiken. Inderdaad, met je naam wordt je namelijk geboren en daar ga je mee dood, welke andere naam je ook gebruikt.
Niks diepzinnigs aan als je de naam van je man gebruikt (of hij de jouwe). Ook niks diepzinnigs aan als je je eigen naam gebruikt.
Ik vind dat iedereen het gewoon zelf moet weten. Je kunt kiezen wat je wil en hoe je wil heten. Heerlijk toch?
vrijdag 2 oktober 2009 om 11:29
quote:Squirrel schreef op 02 oktober 2009 @ 10:17:
[...]
Voor mij is dat toch echt anders. Mijn naam IS mijn identiteit. dan moet je zeker je eigen naam aanhouden. Maar dat wil niet zeggen dat iemand anders dat ook zo voelt. Dat kun je heel diepzinnig gaan bekijken, maar ik ben met die naam geboren en wil met die naam dood gaan. Dat heeft niets met zelfbewustzijn, eigenwaarde en zelfvertrouwen te maken, maar gewoon met het feit dat het mijn naam is en dat ik geen andere wil. Zou mijn man ook niet willen - hij mijn naam niet en ook niet dat ik de zijne aanneem (hij zei wel eens voor de grap 'afblijven, is van mij!).
Ik vind het dan weer moeilijk te begrijpen waarom iemand van naam zou willen veranderen in een tijd dat dat helemaal nergens meer voor nodig is. voor mij omdat ik het gewoon leuk vond dat we als gezin allemaal dezelfde achternaam zouden hebben. Ik had onze zoon de naam van mijn man laten geven (de band met mij was al duidelijk, vond het wel een leuk gebaar) tja, dus als je dan dezelfde naam wil blijft er weinig over. Daarbij vond mijn man het wel belangrijk. Hij respecteerde wel mijn initiele wens om mijn eigen naam te houden overigens, maar eigenlijk wilde hij liever dat ik de zijne aan zou nemen. Heb uiteindelijk volledig zelf en uit vrije wil besloten om toch overstag te gaan, want het is maar een achternaam uiteindelijk. Ik geloof niet dat ik er een ander mens van geworden ben. Maar kan me ook wel voorstellen dat iemand dat niet wil. Het verbaast mij dan weer waarom daar meteen conclusies aan verbonden worden door sommige mensen. Ondertussen ben ik wel volledig onafhankelijk, ook financieel, en ben ik prima in staat om mijn eigen bonen te doppen, ook als ik ooit alleen zou komen te staan.
Was ook echt oprecht verbaasd toen de eerste vriendin in mijn omgeving ging trouwen en de naam van haar man aannam, dacht dat dat tegenwoordig niet meer gebeurde... Nou is het in mijn vriendenkring wel bij haar gebleven en de rest heeft idd haar eigen naam gehouden, als ze al gingen trouwen, maar het 'gebeurt dus kennelijk nog'... Maar ja ik ben vrij rationeel ingesteld ik ben ook vrij rationeel ingesteld, en toch heb ik een andere keuze gemaakt dan jij. Maar ik ben het wel met je eens dat er geen rationele argumenten zijn om de naam van de ander aan te nemen. Het is een keuze voor een bepaald gevoel. (ben trouwens ook helemaal niet getrouwd maar alleen uit praktische overwegingen gepartnerd - alleen dat geeft ook recht op het dragen van elkaars naam)
[...]
Voor mij is dat toch echt anders. Mijn naam IS mijn identiteit. dan moet je zeker je eigen naam aanhouden. Maar dat wil niet zeggen dat iemand anders dat ook zo voelt. Dat kun je heel diepzinnig gaan bekijken, maar ik ben met die naam geboren en wil met die naam dood gaan. Dat heeft niets met zelfbewustzijn, eigenwaarde en zelfvertrouwen te maken, maar gewoon met het feit dat het mijn naam is en dat ik geen andere wil. Zou mijn man ook niet willen - hij mijn naam niet en ook niet dat ik de zijne aanneem (hij zei wel eens voor de grap 'afblijven, is van mij!).
Ik vind het dan weer moeilijk te begrijpen waarom iemand van naam zou willen veranderen in een tijd dat dat helemaal nergens meer voor nodig is. voor mij omdat ik het gewoon leuk vond dat we als gezin allemaal dezelfde achternaam zouden hebben. Ik had onze zoon de naam van mijn man laten geven (de band met mij was al duidelijk, vond het wel een leuk gebaar) tja, dus als je dan dezelfde naam wil blijft er weinig over. Daarbij vond mijn man het wel belangrijk. Hij respecteerde wel mijn initiele wens om mijn eigen naam te houden overigens, maar eigenlijk wilde hij liever dat ik de zijne aan zou nemen. Heb uiteindelijk volledig zelf en uit vrije wil besloten om toch overstag te gaan, want het is maar een achternaam uiteindelijk. Ik geloof niet dat ik er een ander mens van geworden ben. Maar kan me ook wel voorstellen dat iemand dat niet wil. Het verbaast mij dan weer waarom daar meteen conclusies aan verbonden worden door sommige mensen. Ondertussen ben ik wel volledig onafhankelijk, ook financieel, en ben ik prima in staat om mijn eigen bonen te doppen, ook als ik ooit alleen zou komen te staan.
Was ook echt oprecht verbaasd toen de eerste vriendin in mijn omgeving ging trouwen en de naam van haar man aannam, dacht dat dat tegenwoordig niet meer gebeurde... Nou is het in mijn vriendenkring wel bij haar gebleven en de rest heeft idd haar eigen naam gehouden, als ze al gingen trouwen, maar het 'gebeurt dus kennelijk nog'... Maar ja ik ben vrij rationeel ingesteld ik ben ook vrij rationeel ingesteld, en toch heb ik een andere keuze gemaakt dan jij. Maar ik ben het wel met je eens dat er geen rationele argumenten zijn om de naam van de ander aan te nemen. Het is een keuze voor een bepaald gevoel. (ben trouwens ook helemaal niet getrouwd maar alleen uit praktische overwegingen gepartnerd - alleen dat geeft ook recht op het dragen van elkaars naam)
anoniem_40380 wijzigde dit bericht op 02-10-2009 11:31
Reden: wel ff mijn antwoorden vet maken, anders zie je ze niet
Reden: wel ff mijn antwoorden vet maken, anders zie je ze niet
% gewijzigd
vrijdag 2 oktober 2009 om 11:32
quote:eleonora schreef op 02 oktober 2009 @ 11:23:
[...]
Je naam is je identiteit? Je naam dat ben jij? Je blijft toch jij, hoe je ook heet? En je naam hou je, ook als je een andere zou gaan gebruiken. Inderdaad, met je naam wordt je namelijk geboren en daar ga je mee dood, welke andere naam je ook gebruikt.
Niks diepzinnigs aan als je de naam van je man gebruikt (of hij de jouwe). Ook niks diepzinnigs aan als je je eigen naam gebruikt.
Ik vind dat iedereen het gewoon zelf moet weten. Je kunt kiezen wat je wil en hoe je wil heten. Heerlijk toch?
Dat je naam je identiteit IS, is ook een gevoel.
Ik ben het overigens wel helemaal met je eens Leo, mooi verwoord ook.
[...]
Je naam is je identiteit? Je naam dat ben jij? Je blijft toch jij, hoe je ook heet? En je naam hou je, ook als je een andere zou gaan gebruiken. Inderdaad, met je naam wordt je namelijk geboren en daar ga je mee dood, welke andere naam je ook gebruikt.
Niks diepzinnigs aan als je de naam van je man gebruikt (of hij de jouwe). Ook niks diepzinnigs aan als je je eigen naam gebruikt.
Ik vind dat iedereen het gewoon zelf moet weten. Je kunt kiezen wat je wil en hoe je wil heten. Heerlijk toch?
Dat je naam je identiteit IS, is ook een gevoel.
Ik ben het overigens wel helemaal met je eens Leo, mooi verwoord ook.
