Relaties
alle pijlers
Trouwen: hij wil dat ik zijn naam gebruik, vreemd gevoel
vrijdag 25 september 2009 om 13:37
Hoi!
Ik ben net lid geworden want wil echt graag jullie om raad vragen en even anoniem mijn verhaal doen.
Mijn vriend heeft me ten huwelijk gevraagd!
IK heb ja gezegd!Heel romantisch idee en ik vind het geweldig om op zo'n serieuze manier onze relatie te bezegelen en echt de zekerheid te hebben dat we voor elkaar gaan.
Nu echter zit ik te stressen om het volgende: mijn vriend maakt telkens toespelingen dat ik straks Mevrouw Huppeldepup ben (zijn naam dus). Eerst dacht ik dat hij een geintje maakte en ik zei dat ik het liefst gewoon mijn eigen naam wil blijven gebruiken. Hij vond het raar en was echt beledigd. Hij dacht namelijk dat ik vol trots zijn naam zou gaan dragen. Verder hebben we het er niet uitgebreid meer over gehad want het zit hem heel hoog (al snap ik niet waarom). Ik heb ook geen zin in ruzie net nu we zo romantisch aan de voorbereidingen bezig zijn. Maar ja mij zit het wel dwars!
Ik vind het gewoon een heel onprettig idee als ik ineens niet meer mn eigen naam zou hebben, eventueel wil ik wel zijn naam achter die van mij zetten, maar verder wil ik gewoon met mijn eigen achternaam de telefoon op blijven nemen, en gewoon mijn eigen naam (zonder die van hem) voor werk gebruiken. Ik ben een trotse vrouw en heb het idee dat er een stukje identiteit van me wordt afgenomen als ik zijn naam (erbij) neem. Ik heb al voorgesteld dat hij mijn naam dan ook erbij moest nemen, maar dat vond de trotse haan natuurlijk 'belachelijk' (hij is echt zo'n mannetje mannetje zeg maar... soms heel charmant en aantrekkelijk, maar nu verdomd onhandig!)
Hij is echt beledigd en denkt dat ik me voor hem schaam en hij heeft nu duidelijk een deuk in zijn mannelijk ego, maar voor mij zou het juist een deuk in mijn vrouwelijk ego zijn als ik mijn naam niet kan gebruiken zoals ik altijd gewend was.
Iemand hier een mening over? Stel ik me aan, vinden jullie mijn gedrag overdreven feministisch of is zijn mening overdreven ouderwets?
Het beeld dat ik van vrouwen heb die de naam van hun man (erbij) nemen is niet al te positief, misschien ligt het aan mij maar ik vind het zo slaafs en afhankelijk overkomen, net alsof je in zijn schaduw staat.
Iemand idee hoe ik dit nog eens op een duidelijke (voor een man begrijpbare ) manier aan hem kan uitleggen?
Ik weet 100% zeker dat ik de rest van mijn leven met hem wil delen en ik hou super veel van me.
Ik ben net lid geworden want wil echt graag jullie om raad vragen en even anoniem mijn verhaal doen.
Mijn vriend heeft me ten huwelijk gevraagd!
IK heb ja gezegd!Heel romantisch idee en ik vind het geweldig om op zo'n serieuze manier onze relatie te bezegelen en echt de zekerheid te hebben dat we voor elkaar gaan.Nu echter zit ik te stressen om het volgende: mijn vriend maakt telkens toespelingen dat ik straks Mevrouw Huppeldepup ben (zijn naam dus). Eerst dacht ik dat hij een geintje maakte en ik zei dat ik het liefst gewoon mijn eigen naam wil blijven gebruiken. Hij vond het raar en was echt beledigd. Hij dacht namelijk dat ik vol trots zijn naam zou gaan dragen. Verder hebben we het er niet uitgebreid meer over gehad want het zit hem heel hoog (al snap ik niet waarom). Ik heb ook geen zin in ruzie net nu we zo romantisch aan de voorbereidingen bezig zijn. Maar ja mij zit het wel dwars!
Ik vind het gewoon een heel onprettig idee als ik ineens niet meer mn eigen naam zou hebben, eventueel wil ik wel zijn naam achter die van mij zetten, maar verder wil ik gewoon met mijn eigen achternaam de telefoon op blijven nemen, en gewoon mijn eigen naam (zonder die van hem) voor werk gebruiken. Ik ben een trotse vrouw en heb het idee dat er een stukje identiteit van me wordt afgenomen als ik zijn naam (erbij) neem. Ik heb al voorgesteld dat hij mijn naam dan ook erbij moest nemen, maar dat vond de trotse haan natuurlijk 'belachelijk' (hij is echt zo'n mannetje mannetje zeg maar... soms heel charmant en aantrekkelijk, maar nu verdomd onhandig!)
Hij is echt beledigd en denkt dat ik me voor hem schaam en hij heeft nu duidelijk een deuk in zijn mannelijk ego, maar voor mij zou het juist een deuk in mijn vrouwelijk ego zijn als ik mijn naam niet kan gebruiken zoals ik altijd gewend was.
Iemand hier een mening over? Stel ik me aan, vinden jullie mijn gedrag overdreven feministisch of is zijn mening overdreven ouderwets?
Het beeld dat ik van vrouwen heb die de naam van hun man (erbij) nemen is niet al te positief, misschien ligt het aan mij maar ik vind het zo slaafs en afhankelijk overkomen, net alsof je in zijn schaduw staat.
Iemand idee hoe ik dit nog eens op een duidelijke (voor een man begrijpbare ) manier aan hem kan uitleggen?
Ik weet 100% zeker dat ik de rest van mijn leven met hem wil delen en ik hou super veel van me.
anoniem_93021 wijzigde dit bericht op 25-09-2009 13:40
Reden: iets vergeten
Reden: iets vergeten
% gewijzigd
vrijdag 2 oktober 2009 om 19:26
Wij zijn niet getrouwd, maar dat zal wel binnen een paar jaar gebeuren.
We hebben twee kinderen die 'al' vriend's achternaam hebben en vriend zou het erg leuk vinden als ik mevrouw Charman zou heten, voor mezelf hoeft het niet zo.
De belangrijkste reden voor mij zou zijn dat mijn oudste de eerste paar jaar van zijn leven mijn achternaam heeft gehad, en dus erg 'bewust' van achternaam veranderd is.
Voor hem (heeft hij vaak genoeg gezegd) is het heel belangrijk dat als vriend en ik trouwen, ik dan ook Charman heet. Dus hier gaat het een beetje omgekeerd op om dezelfde achternaam als je kinderen te hebben: voor mij hoeft het niet zo, voor oudste is het heel erg belangrijk.
Ik denk dat het dus allebei de achternamen worden, temeer omdat we allebei een andere hoofdrolspeler uit de bijbel als achternaam hebben, en beide namen geeft wel een leuke combi.
We hebben twee kinderen die 'al' vriend's achternaam hebben en vriend zou het erg leuk vinden als ik mevrouw Charman zou heten, voor mezelf hoeft het niet zo.
De belangrijkste reden voor mij zou zijn dat mijn oudste de eerste paar jaar van zijn leven mijn achternaam heeft gehad, en dus erg 'bewust' van achternaam veranderd is.
Voor hem (heeft hij vaak genoeg gezegd) is het heel belangrijk dat als vriend en ik trouwen, ik dan ook Charman heet. Dus hier gaat het een beetje omgekeerd op om dezelfde achternaam als je kinderen te hebben: voor mij hoeft het niet zo, voor oudste is het heel erg belangrijk.
Ik denk dat het dus allebei de achternamen worden, temeer omdat we allebei een andere hoofdrolspeler uit de bijbel als achternaam hebben, en beide namen geeft wel een leuke combi.
vrijdag 2 oktober 2009 om 19:51
Over volgzaam.
Waardoor wordt ongelijkwaardigheid in stand gehouden? Dat mensen niet dezelfde rechten hebben. En iets dus geen vanzelfsprekendheid is. En in dit geval de vrouw zich zou moeten voegen naar de man.
En dat levert dus regelmatig nog problemen op. Zoals dat de vrouw haar eigen achternaam wil houden maar toch die van haar man aan moet nemen omdat hij anders niet met haar wil trouwen. Ineens speelt zoiets op. En zie je dat het nog niet doordrongen is en die man jou niet hetzelfde "recht" wil geven, hij maakt er zelfs iets met "macht" van namelijk dat hij dan meteen helemaal niet trouwt met jou.
Zolang dat soort dingen nog heel onbewust zijn verankerd vind ik die vrijheid nog steeds niet helemaal ok voor vrouwen.
En dat is denk ik ook de reden waarom het al snel gezien wordt als volgzaam.
Voor de oudere generatie vind ik dat nog niet. Die van 45+ of zo. In hun tijd was dat nog heel normaal en werd daar niet over nagedacht. En voor sommige culturen ook niet, die zijn daar nog lang niet. Maar voor mijn generatie, die van 30+ zou het de gewoonste zaak van de wereld moeten zijn dat een vrouw daar anders over denkt maar is dat het ook nog niet.
Geen idee hoe oud TO en aanstaande man is? Of dat er verschil in cultuur is? Wellicht zijn dat "redenen" om er beter mee om te gaan.
Ik weet nog steeds zijn reden niet maar misschien lees ik daar overheen?
Voor mij is het in elk geval de normaalste zaak van de wereld dat ik mijn eigen achternaam liefst houd en er zijn maar een paar redenen waarom ik zou overwegen die van hem aan te nemen.
Waardoor wordt ongelijkwaardigheid in stand gehouden? Dat mensen niet dezelfde rechten hebben. En iets dus geen vanzelfsprekendheid is. En in dit geval de vrouw zich zou moeten voegen naar de man.
En dat levert dus regelmatig nog problemen op. Zoals dat de vrouw haar eigen achternaam wil houden maar toch die van haar man aan moet nemen omdat hij anders niet met haar wil trouwen. Ineens speelt zoiets op. En zie je dat het nog niet doordrongen is en die man jou niet hetzelfde "recht" wil geven, hij maakt er zelfs iets met "macht" van namelijk dat hij dan meteen helemaal niet trouwt met jou.
Zolang dat soort dingen nog heel onbewust zijn verankerd vind ik die vrijheid nog steeds niet helemaal ok voor vrouwen.
En dat is denk ik ook de reden waarom het al snel gezien wordt als volgzaam.
Voor de oudere generatie vind ik dat nog niet. Die van 45+ of zo. In hun tijd was dat nog heel normaal en werd daar niet over nagedacht. En voor sommige culturen ook niet, die zijn daar nog lang niet. Maar voor mijn generatie, die van 30+ zou het de gewoonste zaak van de wereld moeten zijn dat een vrouw daar anders over denkt maar is dat het ook nog niet.
Geen idee hoe oud TO en aanstaande man is? Of dat er verschil in cultuur is? Wellicht zijn dat "redenen" om er beter mee om te gaan.
Ik weet nog steeds zijn reden niet maar misschien lees ik daar overheen?
Voor mij is het in elk geval de normaalste zaak van de wereld dat ik mijn eigen achternaam liefst houd en er zijn maar een paar redenen waarom ik zou overwegen die van hem aan te nemen.
zondag 4 oktober 2009 om 22:31
quote:Paekzwart schreef op 02 oktober 2009 @ 19:51:
Waardoor wordt ongelijkwaardigheid in stand gehouden? Dat mensen niet dezelfde rechten hebben. En iets dus geen vanzelfsprekendheid is. En in dit geval de vrouw zich zou moeten voegen naar de man.
En dat levert dus regelmatig nog problemen op. Zoals dat de vrouw haar eigen achternaam wil houden maar toch die van haar man aan moet nemen omdat hij anders niet met haar wil trouwen. Ineens speelt zoiets op. En zie je dat het nog niet doordrongen is en die man jou niet hetzelfde "recht" wil geven, hij maakt er zelfs iets met "macht" van namelijk dat hij dan meteen helemaal niet trouwt met jou.
Zolang dat soort dingen nog heel onbewust zijn verankerd vind ik die vrijheid nog steeds niet helemaal ok voor vrouwen. 100% eensch!
Waardoor wordt ongelijkwaardigheid in stand gehouden? Dat mensen niet dezelfde rechten hebben. En iets dus geen vanzelfsprekendheid is. En in dit geval de vrouw zich zou moeten voegen naar de man.
En dat levert dus regelmatig nog problemen op. Zoals dat de vrouw haar eigen achternaam wil houden maar toch die van haar man aan moet nemen omdat hij anders niet met haar wil trouwen. Ineens speelt zoiets op. En zie je dat het nog niet doordrongen is en die man jou niet hetzelfde "recht" wil geven, hij maakt er zelfs iets met "macht" van namelijk dat hij dan meteen helemaal niet trouwt met jou.
Zolang dat soort dingen nog heel onbewust zijn verankerd vind ik die vrijheid nog steeds niet helemaal ok voor vrouwen. 100% eensch!
zondag 4 oktober 2009 om 22:53
Ik ken zulke mannen niet in mijn omgeving. Mannen die niet trouwen als je je eigen naam wil houden.
Dat hangt dan van je omgeving af denk ik. Ik ken bijvoorbeeld heel veel mensen die niet willen trouwen en niet samenwonen, ondanks dat ze een relatie hebben. Maar niet willen trouwen als de vrouw de naam niet aanneemt, die ken ik niet.
Mijn moeder wilde haar eigen naam blijven gebruiken, dat kon niet in 1958, ze moest die van mijn vader gaan gebruiken maar heeft altijd haar eigen naam gevoerd of haar eigen naam achter die van mijn vader gezet.
Dat ik de naam van mijn man gebruik vindt zij prima, ook al kon ze zelf vroeger niet kiezen en zij was heel wat onvrijer dan de vrouwen van nu.
Ik vind het allemaal wel meevallen met die ongelijkwaardigheid hier in Nederland en als je een man treft die niet met je wil trouwen als je zijn naam niet wil dragen, daar moet je er gewoon ook maar niet mee trouwen denk ik. Dat dat dan het beste is.
En wat iedereen verder doet qua namen bij het trouwen moet men voor zichzelf weten.
Dat hangt dan van je omgeving af denk ik. Ik ken bijvoorbeeld heel veel mensen die niet willen trouwen en niet samenwonen, ondanks dat ze een relatie hebben. Maar niet willen trouwen als de vrouw de naam niet aanneemt, die ken ik niet.
Mijn moeder wilde haar eigen naam blijven gebruiken, dat kon niet in 1958, ze moest die van mijn vader gaan gebruiken maar heeft altijd haar eigen naam gevoerd of haar eigen naam achter die van mijn vader gezet.
Dat ik de naam van mijn man gebruik vindt zij prima, ook al kon ze zelf vroeger niet kiezen en zij was heel wat onvrijer dan de vrouwen van nu.
Ik vind het allemaal wel meevallen met die ongelijkwaardigheid hier in Nederland en als je een man treft die niet met je wil trouwen als je zijn naam niet wil dragen, daar moet je er gewoon ook maar niet mee trouwen denk ik. Dat dat dan het beste is.
En wat iedereen verder doet qua namen bij het trouwen moet men voor zichzelf weten.
dinsdag 6 oktober 2009 om 07:48
Leo, helemaal mee eens. Ik heb ook nog nooit een man ontmoet die om die reden niet wilde trouwen. Die van to trouwens ook niet, die heeft dat tijdens een ruzie gewoon geroepen omdat hij zijn zin niet kreeg.
Mijn man ging er al lang vanuit dat ik mijn eigen naam zou houden. Hij was aangenaam verrast toen ik toch koos voor de zijne en hij vroeg nog of dat echt was wat ik wilde.
Jammer dat to het voor gezien houdt.
Mijn man ging er al lang vanuit dat ik mijn eigen naam zou houden. Hij was aangenaam verrast toen ik toch koos voor de zijne en hij vroeg nog of dat echt was wat ik wilde.
Jammer dat to het voor gezien houdt.
