Relaties
alle pijlers
Trouwen: hij wil dat ik zijn naam gebruik, vreemd gevoel
vrijdag 25 september 2009 om 13:37
Hoi!
Ik ben net lid geworden want wil echt graag jullie om raad vragen en even anoniem mijn verhaal doen.
Mijn vriend heeft me ten huwelijk gevraagd!
IK heb ja gezegd!Heel romantisch idee en ik vind het geweldig om op zo'n serieuze manier onze relatie te bezegelen en echt de zekerheid te hebben dat we voor elkaar gaan.
Nu echter zit ik te stressen om het volgende: mijn vriend maakt telkens toespelingen dat ik straks Mevrouw Huppeldepup ben (zijn naam dus). Eerst dacht ik dat hij een geintje maakte en ik zei dat ik het liefst gewoon mijn eigen naam wil blijven gebruiken. Hij vond het raar en was echt beledigd. Hij dacht namelijk dat ik vol trots zijn naam zou gaan dragen. Verder hebben we het er niet uitgebreid meer over gehad want het zit hem heel hoog (al snap ik niet waarom). Ik heb ook geen zin in ruzie net nu we zo romantisch aan de voorbereidingen bezig zijn. Maar ja mij zit het wel dwars!
Ik vind het gewoon een heel onprettig idee als ik ineens niet meer mn eigen naam zou hebben, eventueel wil ik wel zijn naam achter die van mij zetten, maar verder wil ik gewoon met mijn eigen achternaam de telefoon op blijven nemen, en gewoon mijn eigen naam (zonder die van hem) voor werk gebruiken. Ik ben een trotse vrouw en heb het idee dat er een stukje identiteit van me wordt afgenomen als ik zijn naam (erbij) neem. Ik heb al voorgesteld dat hij mijn naam dan ook erbij moest nemen, maar dat vond de trotse haan natuurlijk 'belachelijk' (hij is echt zo'n mannetje mannetje zeg maar... soms heel charmant en aantrekkelijk, maar nu verdomd onhandig!)
Hij is echt beledigd en denkt dat ik me voor hem schaam en hij heeft nu duidelijk een deuk in zijn mannelijk ego, maar voor mij zou het juist een deuk in mijn vrouwelijk ego zijn als ik mijn naam niet kan gebruiken zoals ik altijd gewend was.
Iemand hier een mening over? Stel ik me aan, vinden jullie mijn gedrag overdreven feministisch of is zijn mening overdreven ouderwets?
Het beeld dat ik van vrouwen heb die de naam van hun man (erbij) nemen is niet al te positief, misschien ligt het aan mij maar ik vind het zo slaafs en afhankelijk overkomen, net alsof je in zijn schaduw staat.
Iemand idee hoe ik dit nog eens op een duidelijke (voor een man begrijpbare ) manier aan hem kan uitleggen?
Ik weet 100% zeker dat ik de rest van mijn leven met hem wil delen en ik hou super veel van me.
Ik ben net lid geworden want wil echt graag jullie om raad vragen en even anoniem mijn verhaal doen.
Mijn vriend heeft me ten huwelijk gevraagd!
IK heb ja gezegd!Heel romantisch idee en ik vind het geweldig om op zo'n serieuze manier onze relatie te bezegelen en echt de zekerheid te hebben dat we voor elkaar gaan.Nu echter zit ik te stressen om het volgende: mijn vriend maakt telkens toespelingen dat ik straks Mevrouw Huppeldepup ben (zijn naam dus). Eerst dacht ik dat hij een geintje maakte en ik zei dat ik het liefst gewoon mijn eigen naam wil blijven gebruiken. Hij vond het raar en was echt beledigd. Hij dacht namelijk dat ik vol trots zijn naam zou gaan dragen. Verder hebben we het er niet uitgebreid meer over gehad want het zit hem heel hoog (al snap ik niet waarom). Ik heb ook geen zin in ruzie net nu we zo romantisch aan de voorbereidingen bezig zijn. Maar ja mij zit het wel dwars!
Ik vind het gewoon een heel onprettig idee als ik ineens niet meer mn eigen naam zou hebben, eventueel wil ik wel zijn naam achter die van mij zetten, maar verder wil ik gewoon met mijn eigen achternaam de telefoon op blijven nemen, en gewoon mijn eigen naam (zonder die van hem) voor werk gebruiken. Ik ben een trotse vrouw en heb het idee dat er een stukje identiteit van me wordt afgenomen als ik zijn naam (erbij) neem. Ik heb al voorgesteld dat hij mijn naam dan ook erbij moest nemen, maar dat vond de trotse haan natuurlijk 'belachelijk' (hij is echt zo'n mannetje mannetje zeg maar... soms heel charmant en aantrekkelijk, maar nu verdomd onhandig!)
Hij is echt beledigd en denkt dat ik me voor hem schaam en hij heeft nu duidelijk een deuk in zijn mannelijk ego, maar voor mij zou het juist een deuk in mijn vrouwelijk ego zijn als ik mijn naam niet kan gebruiken zoals ik altijd gewend was.
Iemand hier een mening over? Stel ik me aan, vinden jullie mijn gedrag overdreven feministisch of is zijn mening overdreven ouderwets?
Het beeld dat ik van vrouwen heb die de naam van hun man (erbij) nemen is niet al te positief, misschien ligt het aan mij maar ik vind het zo slaafs en afhankelijk overkomen, net alsof je in zijn schaduw staat.
Iemand idee hoe ik dit nog eens op een duidelijke (voor een man begrijpbare ) manier aan hem kan uitleggen?
Ik weet 100% zeker dat ik de rest van mijn leven met hem wil delen en ik hou super veel van me.
anoniem_93021 wijzigde dit bericht op 25-09-2009 13:40
Reden: iets vergeten
Reden: iets vergeten
% gewijzigd
zaterdag 26 september 2009 om 21:16
Ik krijg het gevoel dat je met een nogal ouderwets soort man gaat trouwen. En dat is op zich voor veel vrouwen prima, tenzij je zelf niet zo ouderwets bent.
Vervelend dat hij zijn zin probeert door te drammen met gescheld en getier.
Geef je alleen wel dit mee: Bij sommige mensen werkt het net als bij kinderen, als je ze eenmaal hun zin geeft om van het gedrein af te zijn dan blijven ze aan de gang en is het einde zoek.
Hey...er begint me iets te dagen...ff naar het beleidtopic!
Vervelend dat hij zijn zin probeert door te drammen met gescheld en getier.
Geef je alleen wel dit mee: Bij sommige mensen werkt het net als bij kinderen, als je ze eenmaal hun zin geeft om van het gedrein af te zijn dan blijven ze aan de gang en is het einde zoek.
Hey...er begint me iets te dagen...ff naar het beleidtopic!
zaterdag 26 september 2009 om 22:45
quote:[message=4028298,noline]kaetje schreef op 25
We gebruiken de dubbele achternaam ook echt allebei, alleen niet op ons werk. Thuis nemen we dus ook beide de telefoon op met mijnnaam-zijnnaam en post etc. is ook zo geadresseerd.
Neem je echt de telefoon op met beide namen? Dat vind ik echt heel raar. Dat zou mij in de oren klinken alsof je wilt dat mensen denken dat je van adel bent, ofzo.
Ik vind het ook een beetje sneu als mensen het streepje weglaten tussen de namen, alsof je een dubbele naam bij geboorte hebt gekregen.
We gebruiken de dubbele achternaam ook echt allebei, alleen niet op ons werk. Thuis nemen we dus ook beide de telefoon op met mijnnaam-zijnnaam en post etc. is ook zo geadresseerd.
Neem je echt de telefoon op met beide namen? Dat vind ik echt heel raar. Dat zou mij in de oren klinken alsof je wilt dat mensen denken dat je van adel bent, ofzo.
Ik vind het ook een beetje sneu als mensen het streepje weglaten tussen de namen, alsof je een dubbele naam bij geboorte hebt gekregen.
zaterdag 26 september 2009 om 22:51
TO: Wat naar dat jullie daar zo'n ruzie over gehad hebben. Heb je wel eens vaker op die manier ruzie?
Bij mij zou het overigens ineens een principekwestie worden als hij zo zou reageren. Never nooit dat ik dan zijn naam nog zou aannemen. Ik gun mijn partner graag iets, maar het mag niet onder dergelijke druk worden afgedwongen. Ook al worden dingen in het heetst van de strijd gezegd. Dat vind ik net zo'n slap excuus als: 'ik ben vreemd gegaan, maar ik was dronken'.
Met elkaar verbonden zijn, zit hem niet in essentie niet in de naam of ring, maar in je hart. En je vriend zal toch echt het respect voor jouw gevoel dat je bij het behouden van je eigen naam hebt, moeten opbrengen. Wat anderen al eerder schreven: hoe worden volgende conflictpunten opgelost als dit al zo'n probleem is. Dit is een emotionele kwestie (het wijzigen van een naam in administraties is echt niet omslachtig, kwestie van een briefje naar de instanties), praktische kwesties zijn een stuk moeilijker op te lossen.
Sterkte!
Bij mij zou het overigens ineens een principekwestie worden als hij zo zou reageren. Never nooit dat ik dan zijn naam nog zou aannemen. Ik gun mijn partner graag iets, maar het mag niet onder dergelijke druk worden afgedwongen. Ook al worden dingen in het heetst van de strijd gezegd. Dat vind ik net zo'n slap excuus als: 'ik ben vreemd gegaan, maar ik was dronken'.
Met elkaar verbonden zijn, zit hem niet in essentie niet in de naam of ring, maar in je hart. En je vriend zal toch echt het respect voor jouw gevoel dat je bij het behouden van je eigen naam hebt, moeten opbrengen. Wat anderen al eerder schreven: hoe worden volgende conflictpunten opgelost als dit al zo'n probleem is. Dit is een emotionele kwestie (het wijzigen van een naam in administraties is echt niet omslachtig, kwestie van een briefje naar de instanties), praktische kwesties zijn een stuk moeilijker op te lossen.
Sterkte!
zondag 27 september 2009 om 13:17
quote:Bagheera schreef op 26 september 2009 @ 22:45:
[...]
Neem je echt de telefoon op met beide namen? Dat vind ik echt heel raar. Dat zou mij in de oren klinken alsof je wilt dat mensen denken dat je van adel bent, ofzo.
Ik vind het ook een beetje sneu als mensen het streepje weglaten tussen de namen, alsof je een dubbele naam bij geboorte hebt gekregen.Heb er nooit bij nagedacht. We hebben afgesproken dat we de beide namen ook zouden gebruiken, anders kan je net zo goed niet er voor kiezen om allebei beide namen aan te nemen.
[...]
Neem je echt de telefoon op met beide namen? Dat vind ik echt heel raar. Dat zou mij in de oren klinken alsof je wilt dat mensen denken dat je van adel bent, ofzo.
Ik vind het ook een beetje sneu als mensen het streepje weglaten tussen de namen, alsof je een dubbele naam bij geboorte hebt gekregen.Heb er nooit bij nagedacht. We hebben afgesproken dat we de beide namen ook zouden gebruiken, anders kan je net zo goed niet er voor kiezen om allebei beide namen aan te nemen.
zondag 27 september 2009 om 16:53
zondag 27 september 2009 om 23:20
quote:mfihlo schreef op 27 september 2009 @ 16:53:
TO zegt dat er al die tijd dat ze samenwonen nog nooit zoiets gebeurd is. Om daar nu gelijk een patroon can te maken en te doen alsof hij dit altijd gaat doen?
Het zit hem blijkbaar erg hoog als hij zich nu ineens zo druk maakt terwijl hij dat anders nooit doet.Ik vind dit nogal iets over iemand zeggen.
TO zegt dat er al die tijd dat ze samenwonen nog nooit zoiets gebeurd is. Om daar nu gelijk een patroon can te maken en te doen alsof hij dit altijd gaat doen?
Het zit hem blijkbaar erg hoog als hij zich nu ineens zo druk maakt terwijl hij dat anders nooit doet.Ik vind dit nogal iets over iemand zeggen.
zondag 27 september 2009 om 23:24
maandag 28 september 2009 om 12:27
Ik kan je hier geen advies in geven. Ik wil wel even je visie nuanceren over vrouwen die de naam van hun man (erbij) nemen.
(Misschien is het mosterd, want ik heb de andere reacties niet gelezen).
Eerst dit: ik beschouw mezelf als een sterke onafhankelijke vrouw, ik verdien mijn eigen geld, heb een goede baan, en heb niemand nodig om klusjes op te knappen.
In mijn eerste huwelijk heb ik altijd mijn eigen naam gebruikt en was daar behoorlijk fanatiek in. Als ik aan de telefoon bvb. met 'mevrouw 'Ex' naam' ' aangesproken werd, zei ik steevast dat ik dat niet was, dat ik 'mevrouw 'Eigen naam' ' was.
Het was soms wel een beetje gedoe met de kinderen, maar dat had ik ervoor over.
In mijn huidige huwelijk heb ik de naam van mijn man erbij genomen. Waarom, weet ik eigenlijk niet goed. Misschien omdat ik op een of andere manier voel dat ik mijn man er een plezier mee doe. We hebben het er destijds over gehad en toen zei hij dat hij, wat ik ook besliste, het goed zou vinden. Maar toch heb ik het idee dat hij het leuk vindt dat ik zijn naam erbij neem, en dat bevestigt hij als ik het hem vraag.
Ik denk dat precies omdát mijn huidige man me in alles vrij laat, ik me meer met hem verbonden voel en dat als het ware probeer uit te drukken door zijn naam erbij te nemen.
Het is dus niet zo dat ik plots van een sterke, onafhankelijke vrouw, veranderd ben in een slaafs iemand. Integendeel, omdat ik me zo sterk en onafhankelijk voel, kan ik het me als het ware 'veroorloven' om zijn naam erbij te nemen zonder me er druk over te maken dat dat als een teken van afhankelijkheid beschouwd zou worden. In mijn eerste huwelijk was het niet willen dragen van de naam van mijn ex eerder een soort daad van verzet tegen zijn autoritaire gedrag.
Ik weet wel dat sommige mensen het dragen van de naam van je man afkeuren, maar ik laat me daardoor niet beïnvloeden. Ik vind het fijn om de naam van mijn man erbij te hebben en wat anderen (die me niet goed kennen) van me denken, laat me koud. Ik doe wat mijn gevoel me ingeeft.
(Misschien is het mosterd, want ik heb de andere reacties niet gelezen).
Eerst dit: ik beschouw mezelf als een sterke onafhankelijke vrouw, ik verdien mijn eigen geld, heb een goede baan, en heb niemand nodig om klusjes op te knappen.
In mijn eerste huwelijk heb ik altijd mijn eigen naam gebruikt en was daar behoorlijk fanatiek in. Als ik aan de telefoon bvb. met 'mevrouw 'Ex' naam' ' aangesproken werd, zei ik steevast dat ik dat niet was, dat ik 'mevrouw 'Eigen naam' ' was.
Het was soms wel een beetje gedoe met de kinderen, maar dat had ik ervoor over.
In mijn huidige huwelijk heb ik de naam van mijn man erbij genomen. Waarom, weet ik eigenlijk niet goed. Misschien omdat ik op een of andere manier voel dat ik mijn man er een plezier mee doe. We hebben het er destijds over gehad en toen zei hij dat hij, wat ik ook besliste, het goed zou vinden. Maar toch heb ik het idee dat hij het leuk vindt dat ik zijn naam erbij neem, en dat bevestigt hij als ik het hem vraag.
Ik denk dat precies omdát mijn huidige man me in alles vrij laat, ik me meer met hem verbonden voel en dat als het ware probeer uit te drukken door zijn naam erbij te nemen.
Het is dus niet zo dat ik plots van een sterke, onafhankelijke vrouw, veranderd ben in een slaafs iemand. Integendeel, omdat ik me zo sterk en onafhankelijk voel, kan ik het me als het ware 'veroorloven' om zijn naam erbij te nemen zonder me er druk over te maken dat dat als een teken van afhankelijkheid beschouwd zou worden. In mijn eerste huwelijk was het niet willen dragen van de naam van mijn ex eerder een soort daad van verzet tegen zijn autoritaire gedrag.
Ik weet wel dat sommige mensen het dragen van de naam van je man afkeuren, maar ik laat me daardoor niet beïnvloeden. Ik vind het fijn om de naam van mijn man erbij te hebben en wat anderen (die me niet goed kennen) van me denken, laat me koud. Ik doe wat mijn gevoel me ingeeft.
maandag 28 september 2009 om 12:57
quote:Reiger100 schreef op 28 september 2009 @ 12:27:
In mijn huidige huwelijk heb ik de naam van mijn man erbij genomen. Waarom, weet ik eigenlijk niet goed. Misschien omdat ik op een of andere manier voel dat ik mijn man er een plezier mee doe. We hebben het er destijds over gehad en toen zei hij dat hij, wat ik ook besliste, het goed zou vinden. Maar toch heb ik het idee dat hij het leuk vindt dat ik zijn naam erbij neem, en dat bevestigt hij als ik het hem vraag.
Hoi, dit soort reacties zetten me inderdaad aan het denken (een andere richting). Natuurlijk denk ik al veel na, maar soms is het goed zo'n mening/visie te lezen.
Ik heb me nooit eerder afgevraagd wat eigenlijk mijn reden was zo'n punt ervan te maken dat ik per se weiger zijn naam erbij te nemen. Voor mezelf ging ik ervan uit dat ik tegen het symbool voor onderdrukking was en dat ik modern en feministisch ben/wil zijn en dat het een zaak van trots was. Maar als ik dan zulk soort berichten lees besef ik dat er bij mij ook wel een andere reden voor zou kunnen zijn. Misschien is het ook wel een daad van verzet om mijn grenzen streng te bewaken omdat hij ook best autoritair kan zijn.
Misschien zou er ook in mijn geval zelfs een kans zijn geweest dat ik zijn naam erbij zou nemen als hij er niet zo'n punt van had gemaakt en had laten blijken dat ik hem er een groot plezier mee zou doen, maar dat het uiteindelijk mijn eigen keuze zou zijn. En wat die keuze ook zou zijn dat hij het zou respecteren.
Het is en blijft lastig, gisteren hebben we een rustige leuke liefdevolle dag gehad en ook erg veel gepraat.
Ik merk dat ik alles ook moet laten bezinken voor mezelf. Het is niet dat ik op basis van een optelsom 123 een beslissing kan maken. Emoties spelen ook mee en ik moet eerlijk toegeven dat ik best in de war ben geraak door dit alles.
Al met al hou ik echt veel van hem en hoop dat d.m.v. praten met elkaar onderliggende problemen uit de wereld geholpen kunnen worden. Hij is 6 jaar jonger dan ik, en ik denk dat het meespeelt dat hij nog veel moet leren (zoals normaal communiceren). Helaas komt hij uit een ouderwets gezin waar hij dit nooit heeft geleerd. Dit gezegd hebbende wil ik zijn gedrag niet goedpraten, maar probeer ik het wel te verklaren, al is het maar om er toch een soort hoop uit te putten.
In mijn huidige huwelijk heb ik de naam van mijn man erbij genomen. Waarom, weet ik eigenlijk niet goed. Misschien omdat ik op een of andere manier voel dat ik mijn man er een plezier mee doe. We hebben het er destijds over gehad en toen zei hij dat hij, wat ik ook besliste, het goed zou vinden. Maar toch heb ik het idee dat hij het leuk vindt dat ik zijn naam erbij neem, en dat bevestigt hij als ik het hem vraag.
Hoi, dit soort reacties zetten me inderdaad aan het denken (een andere richting). Natuurlijk denk ik al veel na, maar soms is het goed zo'n mening/visie te lezen.
Ik heb me nooit eerder afgevraagd wat eigenlijk mijn reden was zo'n punt ervan te maken dat ik per se weiger zijn naam erbij te nemen. Voor mezelf ging ik ervan uit dat ik tegen het symbool voor onderdrukking was en dat ik modern en feministisch ben/wil zijn en dat het een zaak van trots was. Maar als ik dan zulk soort berichten lees besef ik dat er bij mij ook wel een andere reden voor zou kunnen zijn. Misschien is het ook wel een daad van verzet om mijn grenzen streng te bewaken omdat hij ook best autoritair kan zijn.
Misschien zou er ook in mijn geval zelfs een kans zijn geweest dat ik zijn naam erbij zou nemen als hij er niet zo'n punt van had gemaakt en had laten blijken dat ik hem er een groot plezier mee zou doen, maar dat het uiteindelijk mijn eigen keuze zou zijn. En wat die keuze ook zou zijn dat hij het zou respecteren.
Het is en blijft lastig, gisteren hebben we een rustige leuke liefdevolle dag gehad en ook erg veel gepraat.
Ik merk dat ik alles ook moet laten bezinken voor mezelf. Het is niet dat ik op basis van een optelsom 123 een beslissing kan maken. Emoties spelen ook mee en ik moet eerlijk toegeven dat ik best in de war ben geraak door dit alles.
Al met al hou ik echt veel van hem en hoop dat d.m.v. praten met elkaar onderliggende problemen uit de wereld geholpen kunnen worden. Hij is 6 jaar jonger dan ik, en ik denk dat het meespeelt dat hij nog veel moet leren (zoals normaal communiceren). Helaas komt hij uit een ouderwets gezin waar hij dit nooit heeft geleerd. Dit gezegd hebbende wil ik zijn gedrag niet goedpraten, maar probeer ik het wel te verklaren, al is het maar om er toch een soort hoop uit te putten.
maandag 28 september 2009 om 13:00
Ik vind het fijn om de naam van mijn man erbij te hebben en wat anderen (die me niet goed kennen) van me denken, laat me koud
Voor iemand die het koud laat doe je erg veel moeite het uit te leggen
Ik snap je uitleg overigens wel, ik associeer 'man's naam' dan ook niet met volgzaam of slaafs. Vast onafhankelijke vrouwen genoeg die hun man een plezier willen doen, zoals jij.
Ik zet echter vooral mijn vraagtekens bij mannen die er blij van worden als hun vrouw hun naam draagt. Wat ben je dan voor typ? Wat hebben ze eraan?
Je zegt ook 'gedoe met de kinderen' maar wat voor gedoe dan? ik heb mijn eigen naam en mijn kinderen die van mijn man, maar ik heb nog nooit gedoe gehad?!
Voor iemand die het koud laat doe je erg veel moeite het uit te leggen
Ik snap je uitleg overigens wel, ik associeer 'man's naam' dan ook niet met volgzaam of slaafs. Vast onafhankelijke vrouwen genoeg die hun man een plezier willen doen, zoals jij.
Ik zet echter vooral mijn vraagtekens bij mannen die er blij van worden als hun vrouw hun naam draagt. Wat ben je dan voor typ? Wat hebben ze eraan?
Je zegt ook 'gedoe met de kinderen' maar wat voor gedoe dan? ik heb mijn eigen naam en mijn kinderen die van mijn man, maar ik heb nog nooit gedoe gehad?!
maandag 28 september 2009 om 13:12
quote:jemamem schreef op 28 september 2009 @ 13:00:
Voor iemand die het koud laat doe je erg veel moeite het uit te leggen
Dat doe ik omdat ik hoop dat TO er iets aan heeft. (Maar je schreef er een smiley bij, dus begreep je dat wel)
Ik snap je uitleg overigens wel, ik associeer 'man's naam' dan ook niet met volgzaam of slaafs. Vast onafhankelijke vrouwen genoeg die hun man een plezier willen doen, zoals jij.
Ik zet echter vooral mijn vraagtekens bij mannen die er blij van worden als hun vrouw hun naam draagt. Wat ben je dan voor typ? Wat hebben ze eraan?
Wat mijn man eraan heeft: een soort symbool van verbondenheid, denk ik. Ik voel ook iets dergelijks, hoe irrationeel het ook moge zijn. En wat voor typ mijn man is? Een heel warme, liefdevolle man, die me in alles vrij 'laat' en het ook heerlijk vindt om met mij te discussieren als ik het met hem niet eens ben. Wij bekvechten vrijwel dagelijks over zaken waar we anders over denken en hebben dan de grootste lol. Hij vindt me heerlijk eigenwijs en ik hem.
Je zegt ook 'gedoe met de kinderen' maar wat voor gedoe dan? ik heb mijn eigen naam en mijn kinderen die van mijn man, maar ik heb nog nooit gedoe gehad?!
Ik moest steevast uitleggen dat ik wel degelijk de moeder van mijn kinderen was, als ik bvb. alleen met ze op reis ging, maar ook bij andere gelegenheden. Bvb. als ik gebeld werd van school en ik nam op met mijn eigen naam, werd me gezegd; sorry, verkeerd verbonden. En nog van die dingen, ik herinner me niet alles meer.
Voor iemand die het koud laat doe je erg veel moeite het uit te leggen
Dat doe ik omdat ik hoop dat TO er iets aan heeft. (Maar je schreef er een smiley bij, dus begreep je dat wel)
Ik snap je uitleg overigens wel, ik associeer 'man's naam' dan ook niet met volgzaam of slaafs. Vast onafhankelijke vrouwen genoeg die hun man een plezier willen doen, zoals jij.
Ik zet echter vooral mijn vraagtekens bij mannen die er blij van worden als hun vrouw hun naam draagt. Wat ben je dan voor typ? Wat hebben ze eraan?
Wat mijn man eraan heeft: een soort symbool van verbondenheid, denk ik. Ik voel ook iets dergelijks, hoe irrationeel het ook moge zijn. En wat voor typ mijn man is? Een heel warme, liefdevolle man, die me in alles vrij 'laat' en het ook heerlijk vindt om met mij te discussieren als ik het met hem niet eens ben. Wij bekvechten vrijwel dagelijks over zaken waar we anders over denken en hebben dan de grootste lol. Hij vindt me heerlijk eigenwijs en ik hem.
Je zegt ook 'gedoe met de kinderen' maar wat voor gedoe dan? ik heb mijn eigen naam en mijn kinderen die van mijn man, maar ik heb nog nooit gedoe gehad?!
Ik moest steevast uitleggen dat ik wel degelijk de moeder van mijn kinderen was, als ik bvb. alleen met ze op reis ging, maar ook bij andere gelegenheden. Bvb. als ik gebeld werd van school en ik nam op met mijn eigen naam, werd me gezegd; sorry, verkeerd verbonden. En nog van die dingen, ik herinner me niet alles meer.
maandag 28 september 2009 om 13:17
Chlo, ik hoop dat het allemaal goed afloopt, maar alsjeblieft accepteer niet dat je vriend zo onbeheerst reageert en je uitscheldt als je een meningsverschil hebt. Mijn ex reageerde ook zo, was erg autoritair, en dat breekt op de duur echt op. Is het de eerste keer dat hij zo reageerde of doet hij het wel meer? En hoe lang hebben jullie een relatie?
maandag 28 september 2009 om 13:31
quote:Bagheera schreef op 26 september 2009 @ 22:51:
TO: Wat naar dat jullie daar zo'n ruzie over gehad hebben. Heb je wel eens vaker op die manier ruzie?
Bij mij zou het overigens ineens een principekwestie worden als hij zo zou reageren. Never nooit dat ik dan zijn naam nog zou aannemen. Ik gun mijn partner graag iets, maar het mag niet onder dergelijke druk worden afgedwongen. Ook al worden dingen in het heetst van de strijd gezegd. Dat vind ik net zo'n slap excuus als: 'ik ben vreemd gegaan, maar ik was dronken'.
Met elkaar verbonden zijn, zit hem niet in essentie niet in de naam of ring, maar in je hart. En je vriend zal toch echt het respect voor jouw gevoel dat je bij het behouden van je eigen naam hebt, moeten opbrengen. Wat anderen al eerder schreven: hoe worden volgende conflictpunten opgelost als dit al zo'n probleem is. Dit is een emotionele kwestie (het wijzigen van een naam in administraties is echt niet omslachtig, kwestie van een briefje naar de instanties), praktische kwesties zijn een stuk moeilijker op te lossen.
Sterkte!
Dit vraag ik me ook af en ik ben het ook met het vervolg van bovenstaand bericht eens.
Een discussie of ruzie kan plaatsvinden, maar de manier waarop deze plaatsvindt is veelzeggend. Ik kan me goed voorstellen dat je erg van de reactie van je verloofde geschrokken bent. Druk op het werk, vermoeidheid... het zijn nogal slappe excuses voor dergelijk wangedrag.
Gelukkig ben je nog niet met hem getrouwd. Het vooruitzicht van een mooie trouwdag en de bijbehorende belofte is misschien heel romantisch, maar een huwelijk is een contract dat je in principe aangaat voor het leven. Natuurlijk kun je er altijd nog uitstappen, maar waarom zou je nu niet de tijd nemen om uit te zoeken of hij (naast zijn leuke, charmante en liefhebbende kanten) niet ook een hele vervelende kant heeft (hij komt namelijk over als een dominante, ouderwetse, manipulatieve dwingeland), waar je tijdens jullie huwelijk heel veel last van zult krijgen en waar je misschien niet zo makkelijk overheen kunt stappen. Liefde maakt blind, misschien opent deze discussie je wel de ogen (hoe hard ook).
Ik wil je graag geloven als je schrijft dat hij normaal gesproken 'zo'n leuke man is', maar van elkaar houden, betekent respect hebben voor elkaar hebben. Jij toont respect voor zijn gevoelens, maar uit geen enkele posting blijkt dat hij veel respect kan opbrengen voor jouw mening en jouw gevoelens. Dat hij lekker kon slapen na die enorme aanvaring, zo makkelijk over zijn eigen gedrag heenstapt en nog verbaasd is ook als je hem vraagt of hij de ring gaat terugbrengen, is tekenend.
TO: Wat naar dat jullie daar zo'n ruzie over gehad hebben. Heb je wel eens vaker op die manier ruzie?
Bij mij zou het overigens ineens een principekwestie worden als hij zo zou reageren. Never nooit dat ik dan zijn naam nog zou aannemen. Ik gun mijn partner graag iets, maar het mag niet onder dergelijke druk worden afgedwongen. Ook al worden dingen in het heetst van de strijd gezegd. Dat vind ik net zo'n slap excuus als: 'ik ben vreemd gegaan, maar ik was dronken'.
Met elkaar verbonden zijn, zit hem niet in essentie niet in de naam of ring, maar in je hart. En je vriend zal toch echt het respect voor jouw gevoel dat je bij het behouden van je eigen naam hebt, moeten opbrengen. Wat anderen al eerder schreven: hoe worden volgende conflictpunten opgelost als dit al zo'n probleem is. Dit is een emotionele kwestie (het wijzigen van een naam in administraties is echt niet omslachtig, kwestie van een briefje naar de instanties), praktische kwesties zijn een stuk moeilijker op te lossen.
Sterkte!
Dit vraag ik me ook af en ik ben het ook met het vervolg van bovenstaand bericht eens.
Een discussie of ruzie kan plaatsvinden, maar de manier waarop deze plaatsvindt is veelzeggend. Ik kan me goed voorstellen dat je erg van de reactie van je verloofde geschrokken bent. Druk op het werk, vermoeidheid... het zijn nogal slappe excuses voor dergelijk wangedrag.
Gelukkig ben je nog niet met hem getrouwd. Het vooruitzicht van een mooie trouwdag en de bijbehorende belofte is misschien heel romantisch, maar een huwelijk is een contract dat je in principe aangaat voor het leven. Natuurlijk kun je er altijd nog uitstappen, maar waarom zou je nu niet de tijd nemen om uit te zoeken of hij (naast zijn leuke, charmante en liefhebbende kanten) niet ook een hele vervelende kant heeft (hij komt namelijk over als een dominante, ouderwetse, manipulatieve dwingeland), waar je tijdens jullie huwelijk heel veel last van zult krijgen en waar je misschien niet zo makkelijk overheen kunt stappen. Liefde maakt blind, misschien opent deze discussie je wel de ogen (hoe hard ook).
Ik wil je graag geloven als je schrijft dat hij normaal gesproken 'zo'n leuke man is', maar van elkaar houden, betekent respect hebben voor elkaar hebben. Jij toont respect voor zijn gevoelens, maar uit geen enkele posting blijkt dat hij veel respect kan opbrengen voor jouw mening en jouw gevoelens. Dat hij lekker kon slapen na die enorme aanvaring, zo makkelijk over zijn eigen gedrag heenstapt en nog verbaasd is ook als je hem vraagt of hij de ring gaat terugbrengen, is tekenend.
maandag 28 september 2009 om 20:03
quote:Chlo schreef op 28 september 2009 @ 12:57:
Ik heb me nooit eerder afgevraagd wat eigenlijk mijn reden was zo'n punt ervan te maken dat ik per se weiger zijn naam erbij te nemen. Voor mezelf ging ik ervan uit dat ik tegen het symbool voor onderdrukking was en dat ik modern en feministisch ben/wil zijn en dat het een zaak van trots was. Maar als ik dan zulk soort berichten lees besef ik dat er bij mij ook wel een andere reden voor zou kunnen zijn. Misschien is het ook wel een daad van verzet om mijn grenzen streng te bewaken omdat hij ook best autoritair kan zijn.Als jij, ongeacht het hele naam gebeuren, een onafhankelijke, feministische en moderne vrouw bent met een eigen mening, hoe ga je dat dan in hemelsnaam redden met iemand die geen rekening met jou of jouw gevoelens houdt en autoritair is?
Ik heb me nooit eerder afgevraagd wat eigenlijk mijn reden was zo'n punt ervan te maken dat ik per se weiger zijn naam erbij te nemen. Voor mezelf ging ik ervan uit dat ik tegen het symbool voor onderdrukking was en dat ik modern en feministisch ben/wil zijn en dat het een zaak van trots was. Maar als ik dan zulk soort berichten lees besef ik dat er bij mij ook wel een andere reden voor zou kunnen zijn. Misschien is het ook wel een daad van verzet om mijn grenzen streng te bewaken omdat hij ook best autoritair kan zijn.Als jij, ongeacht het hele naam gebeuren, een onafhankelijke, feministische en moderne vrouw bent met een eigen mening, hoe ga je dat dan in hemelsnaam redden met iemand die geen rekening met jou of jouw gevoelens houdt en autoritair is?
maandag 28 september 2009 om 20:52
quote:Chlo schreef op 28 september 2009 @ 12:57:
[...]
Misschien is het ook wel een daad van verzet om mijn grenzen streng te bewaken omdat hij ook best autoritair kan zijn.
Emoties spelen ook mee en ik moet eerlijk toegeven dat ik best in de war ben geraak door dit alles.
Al met al hou ik echt veel van hem en hoop dat d.m.v. praten met elkaar onderliggende problemen uit de wereld geholpen kunnen worden. Hij is 6 jaar jonger dan ik, en ik denk dat het meespeelt dat hij nog veel moet leren (zoals normaal communiceren). Helaas komt hij uit een ouderwets gezin waar hij dit nooit heeft geleerd.
Waarom wil je überhaupt trouwen met iemand die nog veel moet leren, waaronder communiceren? Stel nou dat hij niks meer bijleert de komende jaren? Hij weet het toch allemaal zo goed? Als je oud genoeg bent om te trouwen dan ben je toch ook oud genoeg om je niet langer te laten beperken door de kaders van het gezin waarbinnen je bent opgegegroeid?
Jullie zullen echt nog wel voor grotere problemen en dillemma's worden geplaatst. Als je dit al niet op een normale manier kunt oplossen dan voorspelt dat volgens mij niet veel goeds.
[...]
Misschien is het ook wel een daad van verzet om mijn grenzen streng te bewaken omdat hij ook best autoritair kan zijn.
Emoties spelen ook mee en ik moet eerlijk toegeven dat ik best in de war ben geraak door dit alles.
Al met al hou ik echt veel van hem en hoop dat d.m.v. praten met elkaar onderliggende problemen uit de wereld geholpen kunnen worden. Hij is 6 jaar jonger dan ik, en ik denk dat het meespeelt dat hij nog veel moet leren (zoals normaal communiceren). Helaas komt hij uit een ouderwets gezin waar hij dit nooit heeft geleerd.
Waarom wil je überhaupt trouwen met iemand die nog veel moet leren, waaronder communiceren? Stel nou dat hij niks meer bijleert de komende jaren? Hij weet het toch allemaal zo goed? Als je oud genoeg bent om te trouwen dan ben je toch ook oud genoeg om je niet langer te laten beperken door de kaders van het gezin waarbinnen je bent opgegegroeid?
Jullie zullen echt nog wel voor grotere problemen en dillemma's worden geplaatst. Als je dit al niet op een normale manier kunt oplossen dan voorspelt dat volgens mij niet veel goeds.
maandag 28 september 2009 om 21:02
Wanneer ik ga trouwen neem ik absoluut de naam van mijn dan man aan.
Zou niet eens in mij opkomen om dat niet te doen.
Niet eens om hem een plezier te doen, maar gewoon omdat ik het zelf wil.
Ik wil ook graag dezelfde achternaam als onze zoon
Anders kun je net zo goed niet trouwen, wnat wat maakt dan het verschil?
Snap niet dat het geassocieerd wordt met onderdanig en slaafs zijn.
Zou niet eens in mij opkomen om dat niet te doen.
Niet eens om hem een plezier te doen, maar gewoon omdat ik het zelf wil.
Ik wil ook graag dezelfde achternaam als onze zoon
Anders kun je net zo goed niet trouwen, wnat wat maakt dan het verschil?
Snap niet dat het geassocieerd wordt met onderdanig en slaafs zijn.
Frankly my dear, I don"t give a damn
maandag 28 september 2009 om 21:10
quote:wuiles schreef op 28 september 2009 @ 20:52:
[...]
Waarom wil je überhaupt trouwen met iemand die nog veel moet leren, waaronder communiceren? Stel nou dat hij niks meer bijleert de komende jaren? Hij weet het toch allemaal zo goed? Als je oud genoeg bent om te trouwen dan ben je toch ook oud genoeg om je niet langer te laten beperken door de kaders van het gezin waarbinnen je bent opgegegroeid?
Jullie zullen echt nog wel voor grotere problemen en dillemma's worden geplaatst. Als je dit al niet op een normale manier kunt oplossen dan voorspelt dat volgens mij niet veel goeds.Precies!
[...]
Waarom wil je überhaupt trouwen met iemand die nog veel moet leren, waaronder communiceren? Stel nou dat hij niks meer bijleert de komende jaren? Hij weet het toch allemaal zo goed? Als je oud genoeg bent om te trouwen dan ben je toch ook oud genoeg om je niet langer te laten beperken door de kaders van het gezin waarbinnen je bent opgegegroeid?
Jullie zullen echt nog wel voor grotere problemen en dillemma's worden geplaatst. Als je dit al niet op een normale manier kunt oplossen dan voorspelt dat volgens mij niet veel goeds.Precies!
dinsdag 29 september 2009 om 22:42
Ik weet ook zeker dat ik mijn eigen naam hou als ik trouw. Het zou heel moeilijk zijn dat deel van mijn eigen identiteit ineens te laten gaan.
En net als Christiana zou ik het leuk vinden als mijn kinderen óók mijn naam zouden krijgen. Want... de vrouw heeft er negen maanden mee rondgelopen, waarom dan automatisch de naam van die vent die er tien minuutjes aan heeft bijgedragen?
En net als Christiana zou ik het leuk vinden als mijn kinderen óók mijn naam zouden krijgen. Want... de vrouw heeft er negen maanden mee rondgelopen, waarom dan automatisch de naam van die vent die er tien minuutjes aan heeft bijgedragen?
De Wet van Wuiles: hoe langer de OP, hoe kleiner de kans op een duurzame relatie.
