Relaties
alle pijlers
Trouwen: hij wil dat ik zijn naam gebruik, vreemd gevoel
vrijdag 25 september 2009 om 13:37
Hoi!
Ik ben net lid geworden want wil echt graag jullie om raad vragen en even anoniem mijn verhaal doen.
Mijn vriend heeft me ten huwelijk gevraagd!
IK heb ja gezegd!Heel romantisch idee en ik vind het geweldig om op zo'n serieuze manier onze relatie te bezegelen en echt de zekerheid te hebben dat we voor elkaar gaan.
Nu echter zit ik te stressen om het volgende: mijn vriend maakt telkens toespelingen dat ik straks Mevrouw Huppeldepup ben (zijn naam dus). Eerst dacht ik dat hij een geintje maakte en ik zei dat ik het liefst gewoon mijn eigen naam wil blijven gebruiken. Hij vond het raar en was echt beledigd. Hij dacht namelijk dat ik vol trots zijn naam zou gaan dragen. Verder hebben we het er niet uitgebreid meer over gehad want het zit hem heel hoog (al snap ik niet waarom). Ik heb ook geen zin in ruzie net nu we zo romantisch aan de voorbereidingen bezig zijn. Maar ja mij zit het wel dwars!
Ik vind het gewoon een heel onprettig idee als ik ineens niet meer mn eigen naam zou hebben, eventueel wil ik wel zijn naam achter die van mij zetten, maar verder wil ik gewoon met mijn eigen achternaam de telefoon op blijven nemen, en gewoon mijn eigen naam (zonder die van hem) voor werk gebruiken. Ik ben een trotse vrouw en heb het idee dat er een stukje identiteit van me wordt afgenomen als ik zijn naam (erbij) neem. Ik heb al voorgesteld dat hij mijn naam dan ook erbij moest nemen, maar dat vond de trotse haan natuurlijk 'belachelijk' (hij is echt zo'n mannetje mannetje zeg maar... soms heel charmant en aantrekkelijk, maar nu verdomd onhandig!)
Hij is echt beledigd en denkt dat ik me voor hem schaam en hij heeft nu duidelijk een deuk in zijn mannelijk ego, maar voor mij zou het juist een deuk in mijn vrouwelijk ego zijn als ik mijn naam niet kan gebruiken zoals ik altijd gewend was.
Iemand hier een mening over? Stel ik me aan, vinden jullie mijn gedrag overdreven feministisch of is zijn mening overdreven ouderwets?
Het beeld dat ik van vrouwen heb die de naam van hun man (erbij) nemen is niet al te positief, misschien ligt het aan mij maar ik vind het zo slaafs en afhankelijk overkomen, net alsof je in zijn schaduw staat.
Iemand idee hoe ik dit nog eens op een duidelijke (voor een man begrijpbare ) manier aan hem kan uitleggen?
Ik weet 100% zeker dat ik de rest van mijn leven met hem wil delen en ik hou super veel van me.
Ik ben net lid geworden want wil echt graag jullie om raad vragen en even anoniem mijn verhaal doen.
Mijn vriend heeft me ten huwelijk gevraagd!
IK heb ja gezegd!Heel romantisch idee en ik vind het geweldig om op zo'n serieuze manier onze relatie te bezegelen en echt de zekerheid te hebben dat we voor elkaar gaan.Nu echter zit ik te stressen om het volgende: mijn vriend maakt telkens toespelingen dat ik straks Mevrouw Huppeldepup ben (zijn naam dus). Eerst dacht ik dat hij een geintje maakte en ik zei dat ik het liefst gewoon mijn eigen naam wil blijven gebruiken. Hij vond het raar en was echt beledigd. Hij dacht namelijk dat ik vol trots zijn naam zou gaan dragen. Verder hebben we het er niet uitgebreid meer over gehad want het zit hem heel hoog (al snap ik niet waarom). Ik heb ook geen zin in ruzie net nu we zo romantisch aan de voorbereidingen bezig zijn. Maar ja mij zit het wel dwars!
Ik vind het gewoon een heel onprettig idee als ik ineens niet meer mn eigen naam zou hebben, eventueel wil ik wel zijn naam achter die van mij zetten, maar verder wil ik gewoon met mijn eigen achternaam de telefoon op blijven nemen, en gewoon mijn eigen naam (zonder die van hem) voor werk gebruiken. Ik ben een trotse vrouw en heb het idee dat er een stukje identiteit van me wordt afgenomen als ik zijn naam (erbij) neem. Ik heb al voorgesteld dat hij mijn naam dan ook erbij moest nemen, maar dat vond de trotse haan natuurlijk 'belachelijk' (hij is echt zo'n mannetje mannetje zeg maar... soms heel charmant en aantrekkelijk, maar nu verdomd onhandig!)
Hij is echt beledigd en denkt dat ik me voor hem schaam en hij heeft nu duidelijk een deuk in zijn mannelijk ego, maar voor mij zou het juist een deuk in mijn vrouwelijk ego zijn als ik mijn naam niet kan gebruiken zoals ik altijd gewend was.
Iemand hier een mening over? Stel ik me aan, vinden jullie mijn gedrag overdreven feministisch of is zijn mening overdreven ouderwets?
Het beeld dat ik van vrouwen heb die de naam van hun man (erbij) nemen is niet al te positief, misschien ligt het aan mij maar ik vind het zo slaafs en afhankelijk overkomen, net alsof je in zijn schaduw staat.
Iemand idee hoe ik dit nog eens op een duidelijke (voor een man begrijpbare ) manier aan hem kan uitleggen?
Ik weet 100% zeker dat ik de rest van mijn leven met hem wil delen en ik hou super veel van me.
anoniem_93021 wijzigde dit bericht op 25-09-2009 13:40
Reden: iets vergeten
Reden: iets vergeten
% gewijzigd
vrijdag 25 september 2009 om 13:41
Ik heb dus de naam van mijn man achter mijn naam. Vooral vanwege het feit dat dochter mans naam heeft en ik zo toch nog een beetje bij haar hoor. Is ook makkelijk soms als ik iets voor haar regel. Maar verder mijn eigen naam op het werk etc. Mijn man vond het geen probleem, dus weet niet hoe het probleem op te lossen.
vrijdag 25 september 2009 om 13:42
officieel krijg je zijn naam niet eens.
je kunt een verklaring doen waarin je stelt dat je zijn naam (in welke combi dan ook ) in het dagelijks verkeer wilt gebruiken.
voor de wet en alle instanties blijf je gewoon wie je altijd al was.
mijn man had ook verwacht dat ik zijn naam zou gebruiken, heb hem duidelijk gemaakt dat ik niet zijn aanhangsel ben.
hij vind het nog steeds raar, maar dat is niet mijn probleem, zogezegd.
je kunt een verklaring doen waarin je stelt dat je zijn naam (in welke combi dan ook ) in het dagelijks verkeer wilt gebruiken.
voor de wet en alle instanties blijf je gewoon wie je altijd al was.
mijn man had ook verwacht dat ik zijn naam zou gebruiken, heb hem duidelijk gemaakt dat ik niet zijn aanhangsel ben.
hij vind het nog steeds raar, maar dat is niet mijn probleem, zogezegd.
vrijdag 25 september 2009 om 13:43
Ik heb de naam van mijn man aangenomen, omdat ik dat zelf wilde.
Mijn man heeft nooit geprobeerd mijn keuze hierin te beinvloeden, hij heeft altijd gezegd dat ik dat zelf moest weten; ik moest er immers mee door het leven en niet hij. Achteraf zei hij dat hij er best trots op is dat ik nu zijn naam gebruik.
Mijn mening? Hij kan best iets vinden, maar jij maakt die keuze voor jezelf en dat heeft hij maar te respecteren. Het is zijn probleem dat zijn alfamannetjesego nu een deukje heeft.
Van harte gefeliciteerd met jullie voorgenomen huwelijk, laat de voorpret echt ook voorpret zijn en geen ruzie :s
Mijn man heeft nooit geprobeerd mijn keuze hierin te beinvloeden, hij heeft altijd gezegd dat ik dat zelf moest weten; ik moest er immers mee door het leven en niet hij. Achteraf zei hij dat hij er best trots op is dat ik nu zijn naam gebruik.
Mijn mening? Hij kan best iets vinden, maar jij maakt die keuze voor jezelf en dat heeft hij maar te respecteren. Het is zijn probleem dat zijn alfamannetjesego nu een deukje heeft.
Van harte gefeliciteerd met jullie voorgenomen huwelijk, laat de voorpret echt ook voorpret zijn en geen ruzie :s
vrijdag 25 september 2009 om 13:43
Als het echt een principe kwestie is zou ik mijn best doen dit aan hem uit te leggen, maar hou er wel rekening mee dat het straks als je eventueel kinderen krijgt het wel makkelijk om 1 familienaam te hebben.
Dat gezegd hebbende: no-way dat ik de naam van mijn man zou aannemen (tenzij hij Jonkheer Van Bladiebla tot Huppeldepup was ).
Dat gezegd hebbende: no-way dat ik de naam van mijn man zou aannemen (tenzij hij Jonkheer Van Bladiebla tot Huppeldepup was ).
vrijdag 25 september 2009 om 13:44
Eigen naam.
Heb naam van ex gehad, daarachter mijn eigen naam, wat een gehannes om dat weer normaal te krijgen.
Geen denken aan dat ik mijn naam "inlever". Mijn kind heeft de naam van mijn ex, geen probleem om dingen te regelen. Ik kan wel een beetje gekleurd zijn hoor
Heb naam van ex gehad, daarachter mijn eigen naam, wat een gehannes om dat weer normaal te krijgen.
Geen denken aan dat ik mijn naam "inlever". Mijn kind heeft de naam van mijn ex, geen probleem om dingen te regelen. Ik kan wel een beetje gekleurd zijn hoor
Wie zonder zonde is gooie de eerste steen
vrijdag 25 september 2009 om 13:44
Ik heb de naam van m'n man aangenomen, met daarachter m'n meisjesnaam. Ik vind dat niet slaafs of afhankelijk (heb daar echt een totaal ander beeld bij), maar gewoon makkelijk. Ik vind het prettig en erg handig dat we nu als gezin gewoon één achternaam hebben. Scheelt wel dat wij vrij jong getrouwd zijn en ik geen hele carriere met eigen naam achter de rug had (studeerde nog, dus bij m'n eerste baan begon ik gewoon met m'n nieuwe achternaam). Ik kan me voorstellen dat je dan sneller voor je eigen naam kiest omdat 't anders misschien wat ingewikkeld gaat worden voor al je zakelijke relaties.
Wel een lastig punt hoor! Succes met de gesprekken die je hier zeker nog over zal gaan voeren! Hier is het nooit een probleem geweest, omdat ik het zelf zo zeker wist. Ik vind zijn naam trouwens ook mooier dan mijn meisjesnaam (nogal een bekende naam hier in de omgeving, dus altijd de vraag of je familie bent van die of die), dat maakte de keuze wel makkelijker.
Wel een lastig punt hoor! Succes met de gesprekken die je hier zeker nog over zal gaan voeren! Hier is het nooit een probleem geweest, omdat ik het zelf zo zeker wist. Ik vind zijn naam trouwens ook mooier dan mijn meisjesnaam (nogal een bekende naam hier in de omgeving, dus altijd de vraag of je familie bent van die of die), dat maakte de keuze wel makkelijker.
vrijdag 25 september 2009 om 13:45
Ik heb mijn mans naam, daarachter mijn eigen naam om redenen die alleen mijn naasten weten.
Zijn veel mensen over gevallen...vond dat zo stom, maak ik toch zelf uit. Het gaat erom dat je tegenwoordig een keuze hebt en niet meer als vrouw zijnde automatisch je mans naam krijgt.
Heb ook helemaal niet het gevoel dat ik:
- mijn identiteit op geef
- onderdrukt wordt
- dommer ben
- afhankelijker ben.
Bovendien ben ik zelf met mijn keuze op de proppen gekomen toen wij de intentie hadden te trouwen...mijn man heeft er met geen woord over gerept, die had zoiets van: ik hoor het wel en ik vind het best...
Zijn veel mensen over gevallen...vond dat zo stom, maak ik toch zelf uit. Het gaat erom dat je tegenwoordig een keuze hebt en niet meer als vrouw zijnde automatisch je mans naam krijgt.
Heb ook helemaal niet het gevoel dat ik:
- mijn identiteit op geef
- onderdrukt wordt
- dommer ben
- afhankelijker ben.
Bovendien ben ik zelf met mijn keuze op de proppen gekomen toen wij de intentie hadden te trouwen...mijn man heeft er met geen woord over gerept, die had zoiets van: ik hoor het wel en ik vind het best...
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
vrijdag 25 september 2009 om 13:45
quote:Chlo schreef op 25 september 2009 @ 13:37:
Iemand hier een mening over? Stel ik me aan, vinden jullie mijn gedrag overdreven feministisch of is zijn mening overdreven ouderwets?
Ik denk dat iedereen dat voor zichzelf mag weten. Ik vind hem niet ouderwets en jou niet feministisch, dat is nogal generaliserend. Jij hebt een mening, en die verwoord je (hier althans) duidelijk. Hij heeft ook een mening, en wat daar naast het haantjesgedrag nou precies achtersteekt, is misschien iets minder duidelijk. Jullie hebben het hier klaarblijkelijk niet over gehad vantevoren? En jij had dit ondanks zijn manier van doen ook niet verwacht vantevoren?
Ik heb geen idee hoe jullie hiermee om zouden moeten gaan. Hoe lossen jullie andere meningsverschillen over zaken die echt belangrijk voor jullie zijn, op?
quote:Het beeld dat ik van vrouwen heb die de nam van hun man (erbij) nemen is niet al te positief, misschien ligt het aan mij maar ik vind het zo slaafs en afhankelijk overkomen, net asof je in zijn schaduw staat.
Ook dit is nogal generaliserend. Ik ben verre van slaafs en afhankelijk maar weet nu al dat ik dan de achternaam van mijn man wil. Omdat ik van hem hou (en ook van zijn familie) en veel redenen heb om niet aan mijn eigen naam te willen hangen, ook al kennen mensen mij al jaren als zodanig. En ons kind dat dit jaar wordt geboren, heeft ook zijn achternaam. Wel leuk om dan ook in 1 naam familie te zijn.
Iedereen heeft dus zo zijn eigen reden om achternamen bij huwelijk (of geboorte van kind buiten huwelijk!) te kiezen, net als jij!
Iemand hier een mening over? Stel ik me aan, vinden jullie mijn gedrag overdreven feministisch of is zijn mening overdreven ouderwets?
Ik denk dat iedereen dat voor zichzelf mag weten. Ik vind hem niet ouderwets en jou niet feministisch, dat is nogal generaliserend. Jij hebt een mening, en die verwoord je (hier althans) duidelijk. Hij heeft ook een mening, en wat daar naast het haantjesgedrag nou precies achtersteekt, is misschien iets minder duidelijk. Jullie hebben het hier klaarblijkelijk niet over gehad vantevoren? En jij had dit ondanks zijn manier van doen ook niet verwacht vantevoren?
Ik heb geen idee hoe jullie hiermee om zouden moeten gaan. Hoe lossen jullie andere meningsverschillen over zaken die echt belangrijk voor jullie zijn, op?
quote:Het beeld dat ik van vrouwen heb die de nam van hun man (erbij) nemen is niet al te positief, misschien ligt het aan mij maar ik vind het zo slaafs en afhankelijk overkomen, net asof je in zijn schaduw staat.
Ook dit is nogal generaliserend. Ik ben verre van slaafs en afhankelijk maar weet nu al dat ik dan de achternaam van mijn man wil. Omdat ik van hem hou (en ook van zijn familie) en veel redenen heb om niet aan mijn eigen naam te willen hangen, ook al kennen mensen mij al jaren als zodanig. En ons kind dat dit jaar wordt geboren, heeft ook zijn achternaam. Wel leuk om dan ook in 1 naam familie te zijn.
Iedereen heeft dus zo zijn eigen reden om achternamen bij huwelijk (of geboorte van kind buiten huwelijk!) te kiezen, net als jij!
vrijdag 25 september 2009 om 13:46
Ik zou nooit de achternaam van een ander willen dragen. In dat opzicht kan ik met je meevoelen. Ik denk alleen dat het gebruik van zijn naam niet het punt is waar het hier om draait.
Als jullie daadwerkelijk de rest van jullie levens met elkaar willen doorbrengen dan is het noodzakelijk om samen problemen op te kunnen lossen op een manier die voor beide partijen acceptabel is. Waarom lukt jullie dat niet in dit geval?
Als jullie daadwerkelijk de rest van jullie levens met elkaar willen doorbrengen dan is het noodzakelijk om samen problemen op te kunnen lossen op een manier die voor beide partijen acceptabel is. Waarom lukt jullie dat niet in dit geval?
vrijdag 25 september 2009 om 13:46
Wat lastig dat je man er zo aan hangt dat je zijn naam aanneemt. Ik zou hier toch eens goed met hem over praten. Hij wil jouw naam niet aannemen uit trots, kan hij zich dan niet ergens een heel klein beetje voorstellen dat het omgekeerde jou hetzelfde gevoel geeft?
Ik heb mijn man's naam achter mijn naam laten zetten, met het idee dat dat ooit handig zou zijn als we kinderen kregen - voor mijn werk moet ik juist mijn eigen naam aanhouden. In de praktijk gebruik ik zijn naam echter helemaal niet, ik ben nog gewoon A. Jacobs - ook nu ons eerste kind onderweg is. Kinderdagverblijven en verloskundigen zal het een biet wezen dat kind en ik niet dezelfde achternaam hebben, blijkt in de praktijk.
Ik heb dus besloten zijn naam voorlopig helemaal niet te gebruiken. Misschien dat het in de toekomst handig gaat worden in verband met kind, maar zolang het niet nodig is, doe ik het niet.
Overigens kun je je naam nooit helemaal veranderen. Op je paspoort blijft je eigen naam staan, net als op je rijbewijs. Het enige dat verandert is het gebruik. En sja, ik vind: jij gebruikt de naam, dus jij mag kiezen. Hij niet.
Ik heb mijn man's naam achter mijn naam laten zetten, met het idee dat dat ooit handig zou zijn als we kinderen kregen - voor mijn werk moet ik juist mijn eigen naam aanhouden. In de praktijk gebruik ik zijn naam echter helemaal niet, ik ben nog gewoon A. Jacobs - ook nu ons eerste kind onderweg is. Kinderdagverblijven en verloskundigen zal het een biet wezen dat kind en ik niet dezelfde achternaam hebben, blijkt in de praktijk.
Ik heb dus besloten zijn naam voorlopig helemaal niet te gebruiken. Misschien dat het in de toekomst handig gaat worden in verband met kind, maar zolang het niet nodig is, doe ik het niet.
Overigens kun je je naam nooit helemaal veranderen. Op je paspoort blijft je eigen naam staan, net als op je rijbewijs. Het enige dat verandert is het gebruik. En sja, ik vind: jij gebruikt de naam, dus jij mag kiezen. Hij niet.
vrijdag 25 september 2009 om 13:47
Hoe zou je het vinden als er in de toekomst kinderen komen en jij niet dezelfde naam hebt als je kinderen?
Als dat voor jou niet hoeft... prima natuurlijk, maar ìk vind het toch wel heel prettig dat ik dezelfde naam heb als mijn kinderen (en dus ook als mijn man).
Verder hoop ik dat je toekomstige man jou in je waarde laat mbt je beslissing.
En dat het de voorpret van jullie huwelijk niet te veel in de weg zit.
Als dat voor jou niet hoeft... prima natuurlijk, maar ìk vind het toch wel heel prettig dat ik dezelfde naam heb als mijn kinderen (en dus ook als mijn man).
Verder hoop ik dat je toekomstige man jou in je waarde laat mbt je beslissing.
En dat het de voorpret van jullie huwelijk niet te veel in de weg zit.
vrijdag 25 september 2009 om 13:49
Kom kom, de wereld anno nu is er heus wel aan gewend dat vrouwen een andere achternaam kunnen hebben dan hun kinderen. Dat zou voor mij echt het slechtste argument zijn om mijn naam te veranderen, dat iemand anders er niet mee om kan gaan! Laten we het nog iets verder trekken: eigenlijk is het al raar dat kinderen automatisch de achternaam van de vader krijgen, terwijl je alleen van de moeder 100 procent zeker bent dat dat de moeder is!
Ik ben met mijn achternaam geboren en daar ga ik mee dood. Zie geen reden om dat aan te passen. En inderdaad, het is zijn probleem, niet het jouwe.
Ik ben met mijn achternaam geboren en daar ga ik mee dood. Zie geen reden om dat aan te passen. En inderdaad, het is zijn probleem, niet het jouwe.
vrijdag 25 september 2009 om 13:49
Ik vind het trouwens niet slaafs om de naam van je man te gaan dragen, ik denk dat je moet doen waar jij je prettig bij voelt.
Wat Danivo zegt is waar, maar je keuze wordt wel zo ingeschreven in de GBA dus je zit er op een bepaalde manier wel aan vast.
(voorbeeld: ik heb 2 jaar over onze scheiding gedaan, vond mijn ex helemaal niet leuk, vooral zijn naam niet. Toch kon ik bij de ziektekostenverzekeraar niet mijn meisjesnaam gebruiken omdat ik zo ingeschreven stond in het GBA)
Vooral genieten van je trouwen hoor, laat dit niet je pret verpesten.
Wat Danivo zegt is waar, maar je keuze wordt wel zo ingeschreven in de GBA dus je zit er op een bepaalde manier wel aan vast.
(voorbeeld: ik heb 2 jaar over onze scheiding gedaan, vond mijn ex helemaal niet leuk, vooral zijn naam niet. Toch kon ik bij de ziektekostenverzekeraar niet mijn meisjesnaam gebruiken omdat ik zo ingeschreven stond in het GBA)
Vooral genieten van je trouwen hoor, laat dit niet je pret verpesten.
Wie zonder zonde is gooie de eerste steen
vrijdag 25 september 2009 om 13:54
Ik heb de naam van mijn man aangenomen. Voor mij is het een manier om aan iedereen te laten zien dat we voor altijd samen zijn. En het lijkt me heerlijk, als we kinderen krijgen, dat we allemaal dezelfde achternaam hebben. Ik zou het erg vervelend vinden als mijn man en kinderen dezelfde naam zouden hebben, en ik een andere. Ik vind het dan net lijken alsof ik een soort aanhangsel ben.
Natuurlijk mis ik mijn eigen naam. Maar mijn nieuwe naam past ook bij me. En om mijn eigen naam te zien hoef ik mijn paspoort maar te openen.
Overigens ben ik wel een zelfstandige vrouw en ik heb een geëmancipeerde man. Ik verdien mijn eigen geld en we hebben echt een gelijkwaardige relatie. De huishoudtaken zijn 50/50 verdeelt. En met opvoeden willen we het ook 50/50 doen.
Misschien juist daarom dat ik makkelijk zijn naam aan heb genomen. Ik voel me niet bedreigd in mijn identiteit.
Natuurlijk mis ik mijn eigen naam. Maar mijn nieuwe naam past ook bij me. En om mijn eigen naam te zien hoef ik mijn paspoort maar te openen.
Overigens ben ik wel een zelfstandige vrouw en ik heb een geëmancipeerde man. Ik verdien mijn eigen geld en we hebben echt een gelijkwaardige relatie. De huishoudtaken zijn 50/50 verdeelt. En met opvoeden willen we het ook 50/50 doen.
Misschien juist daarom dat ik makkelijk zijn naam aan heb genomen. Ik voel me niet bedreigd in mijn identiteit.
vrijdag 25 september 2009 om 13:54
Ik heb ook wel gehoord dat sommige mensen als compromis hebbend dat ze beiden elkaars naam erbij gebruiken, misschien ook wel mooi als alternatief?
Ik gebruikte ooit de naam van mijn ex, maar ik heb toch een administratief gedoe gehad om dat allemaal weer om te zetten naar mijn eigen naam. Het zal mij verder worst wezen dat mijn kinderen nu een andere achternaam dragen. Ik ben nu geregistreerd partner, je mag dan ook elkaars naam gebruiken, maar ik doe het niet meer. Mijn partner vindt juist belangrijk dat ik mijn eigen naam blijf gebruiken, het mag wel van hem, dat is het punt niet, maar hij laat mij helemaal vrij in mijn keuze en ik hem ook.
Staan mensen er weleens bij stil dat tegenwoordig de kinderen in een relatie ook de achternaam van de moeder kunnen krijgen? De kinderen van Daphne Deckers en Richard Krajicek schijnen Deckers te heten.
Ik gebruikte ooit de naam van mijn ex, maar ik heb toch een administratief gedoe gehad om dat allemaal weer om te zetten naar mijn eigen naam. Het zal mij verder worst wezen dat mijn kinderen nu een andere achternaam dragen. Ik ben nu geregistreerd partner, je mag dan ook elkaars naam gebruiken, maar ik doe het niet meer. Mijn partner vindt juist belangrijk dat ik mijn eigen naam blijf gebruiken, het mag wel van hem, dat is het punt niet, maar hij laat mij helemaal vrij in mijn keuze en ik hem ook.
Staan mensen er weleens bij stil dat tegenwoordig de kinderen in een relatie ook de achternaam van de moeder kunnen krijgen? De kinderen van Daphne Deckers en Richard Krajicek schijnen Deckers te heten.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
vrijdag 25 september 2009 om 13:55
Ik heb ook mijn eigen naam gehouden en ben daar erg blij mee. Ook geen gedoe met de kinderen of zo, je zegt toch dat je de moeder bent van .... (naam kind). Ik stel me hééél zelden voor met mijn achternaam (laat staan als 'mevrouw huppeldepup') dus zo relevant is die ene familienaam niet. Ik ben ook niet beledigd als er post komt op naam van familie Liko, dat is allemaal best, maar in normale contacten gebruik ik gewoon mijn eigen naam.
Ik weet eigenlijk niet wat Liko er van vindt. Ik denk dat je het niet echt uit kunt leggen aan je man, anders dan 'als je het zo belangrijk vindt dat we hetzelfde heten kun je toch ook mijn naam aannemen of er bij nemen?' als hij dat zoals je zegt belachelijk vindt dan volstaat een 'nou, zo voel ik me dus ook over het aannemen van jouw naam'. Dan zou hij het toch moeten snappen denk ik. Niet de meest mooie manier, maar mijn ervaring is dat naar mannen toe dit soort dingen uitleggen helemaal niet veel toevoegt. Kort en duidelijk is vaak net zo goed zo niet beter.
Verder: ik snap best dat dit wellicht een deukje in zijn ego oplevert, maar hij is gevallen voor wie jij bent en voor jou is je onafhankelijkheid (net als voor mij) belangrijk, dus dan is dit gewoon iets wat bij jou hoort. Kan hij jammer vinden, maar denk dat hij het nog jammerder zou (moeten) vinden als je je in dit soort dingen altijd aan zou passen aan wat hij graag wil.
Ik weet eigenlijk niet wat Liko er van vindt. Ik denk dat je het niet echt uit kunt leggen aan je man, anders dan 'als je het zo belangrijk vindt dat we hetzelfde heten kun je toch ook mijn naam aannemen of er bij nemen?' als hij dat zoals je zegt belachelijk vindt dan volstaat een 'nou, zo voel ik me dus ook over het aannemen van jouw naam'. Dan zou hij het toch moeten snappen denk ik. Niet de meest mooie manier, maar mijn ervaring is dat naar mannen toe dit soort dingen uitleggen helemaal niet veel toevoegt. Kort en duidelijk is vaak net zo goed zo niet beter.
Verder: ik snap best dat dit wellicht een deukje in zijn ego oplevert, maar hij is gevallen voor wie jij bent en voor jou is je onafhankelijkheid (net als voor mij) belangrijk, dus dan is dit gewoon iets wat bij jou hoort. Kan hij jammer vinden, maar denk dat hij het nog jammerder zou (moeten) vinden als je je in dit soort dingen altijd aan zou passen aan wat hij graag wil.
vrijdag 25 september 2009 om 13:59
vrijdag 25 september 2009 om 14:00
quote:Chlo schreef op 25 september 2009 @ 13:37:
Iemand hier een mening over? Stel ik me aan, vinden jullie mijn gedrag overdreven feministisch of is zijn mening overdreven ouderwets?
Het beeld dat ik van vrouwen heb die de naam van hun man (erbij) nemen is niet al te positief, misschien ligt het aan mij maar ik vind het zo slaafs en afhankelijk overkomen, net alsof je in zijn schaduw staat.
I
Chlo, het vet gedrukte gedeelte vind ik echt onzin. Ik ken geen vrouw die de naam van haar man heeft aangenomen en als gevolg daarvan slaafs en afhankelijk is. Maar dat is mijn persoonlijke mening.
Het zal nu niet meer als een verrassing komen, maar ik heb dus ook de achternaam van mijn man aangenomen, maar dit heeft wel andere redenen dan de 'romantische'. Wel vind ik het leuk dat - mochten er kinderen komen - we met het hele gezin dezelfde achternaam hebben.
Als ik jou was, zou ik eens rustig met je aanstaande man praten over het aannemen van zijn achternaam. Als je het echt niet wil, heeft hij dat te accepteren, lijkt me.
Iemand hier een mening over? Stel ik me aan, vinden jullie mijn gedrag overdreven feministisch of is zijn mening overdreven ouderwets?
Het beeld dat ik van vrouwen heb die de naam van hun man (erbij) nemen is niet al te positief, misschien ligt het aan mij maar ik vind het zo slaafs en afhankelijk overkomen, net alsof je in zijn schaduw staat.
I
Chlo, het vet gedrukte gedeelte vind ik echt onzin. Ik ken geen vrouw die de naam van haar man heeft aangenomen en als gevolg daarvan slaafs en afhankelijk is. Maar dat is mijn persoonlijke mening.
Het zal nu niet meer als een verrassing komen, maar ik heb dus ook de achternaam van mijn man aangenomen, maar dit heeft wel andere redenen dan de 'romantische'. Wel vind ik het leuk dat - mochten er kinderen komen - we met het hele gezin dezelfde achternaam hebben.
Als ik jou was, zou ik eens rustig met je aanstaande man praten over het aannemen van zijn achternaam. Als je het echt niet wil, heeft hij dat te accepteren, lijkt me.
vrijdag 25 september 2009 om 14:01
Volgens mij kun je bij de geboorte van het eerste kind kiezen welke achternaam het krijgt. Eventuele broers of zussen krijgen dan automatisch ook die achternaam.
Ik heb overigens wel de naam van mijn man aangenomen en onze kinderen dus ook. Vind het geenszins een aantasting van mijn eigen identiteit, ben verder ook absoluut niet slaafs, verre van, hihi.
Ik heb overigens wel de naam van mijn man aangenomen en onze kinderen dus ook. Vind het geenszins een aantasting van mijn eigen identiteit, ben verder ook absoluut niet slaafs, verre van, hihi.
Home is where your wifi connects automatically.
vrijdag 25 september 2009 om 14:01
Ik heb alleen mijn eigen achternaam. Gebruik die van mijn man dus nooit. Voor mij is dat veel gemakkelijker, helemaal zakelijk. Ik heb een eigen bedrijf en het had knap lastig geweest als ik 'ineens' anders had geheten. Mijn eigen achternaam zit ook in mijn bedrijfsnaam. Man heeft daar nooit moeilijk over gedaan. Daarbij ben ik heel trots op mijn achternaam en dat ik trouwde met de man wil niet zeggen dat ik mijn eigen naam weg moest doen.
Hiervoor ben ik al eens getrouwd geweest, daar helaas wel zijn naam genomen. NOG STEEDS!!! en wij zijn al 20 jaar gescheiden... krijg ik soms post binnen met ZIJN achternaam. Nooit maar dan ook nooit trap ik daar dus meer in. Ik zal nooi afstand doen van mijn eigen naam.
Hiervoor ben ik al eens getrouwd geweest, daar helaas wel zijn naam genomen. NOG STEEDS!!! en wij zijn al 20 jaar gescheiden... krijg ik soms post binnen met ZIJN achternaam. Nooit maar dan ook nooit trap ik daar dus meer in. Ik zal nooi afstand doen van mijn eigen naam.
vrijdag 25 september 2009 om 14:03
Een vriendin van mij is getrouwd met iemand uit een voormalig Oostblokland, zij hebben samen een kindje, hij gebruikt haar naam,vanwege de mogelijkheden op de arbeidsmarkt, dat schijnt echt te helpen, hij wordt eerder gevraagd voor sollicitatiegesprekken dan wanneer hij zijn eigen naam zou gebruiken. Om die reden heeft hun dochtertje ook de Nederlandse naam van haar moeder.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
vrijdag 25 september 2009 om 14:05
