Relaties
alle pijlers
Trouwen: hij wil dat ik zijn naam gebruik, vreemd gevoel
vrijdag 25 september 2009 om 13:37
Hoi!
Ik ben net lid geworden want wil echt graag jullie om raad vragen en even anoniem mijn verhaal doen.
Mijn vriend heeft me ten huwelijk gevraagd!
IK heb ja gezegd!Heel romantisch idee en ik vind het geweldig om op zo'n serieuze manier onze relatie te bezegelen en echt de zekerheid te hebben dat we voor elkaar gaan.
Nu echter zit ik te stressen om het volgende: mijn vriend maakt telkens toespelingen dat ik straks Mevrouw Huppeldepup ben (zijn naam dus). Eerst dacht ik dat hij een geintje maakte en ik zei dat ik het liefst gewoon mijn eigen naam wil blijven gebruiken. Hij vond het raar en was echt beledigd. Hij dacht namelijk dat ik vol trots zijn naam zou gaan dragen. Verder hebben we het er niet uitgebreid meer over gehad want het zit hem heel hoog (al snap ik niet waarom). Ik heb ook geen zin in ruzie net nu we zo romantisch aan de voorbereidingen bezig zijn. Maar ja mij zit het wel dwars!
Ik vind het gewoon een heel onprettig idee als ik ineens niet meer mn eigen naam zou hebben, eventueel wil ik wel zijn naam achter die van mij zetten, maar verder wil ik gewoon met mijn eigen achternaam de telefoon op blijven nemen, en gewoon mijn eigen naam (zonder die van hem) voor werk gebruiken. Ik ben een trotse vrouw en heb het idee dat er een stukje identiteit van me wordt afgenomen als ik zijn naam (erbij) neem. Ik heb al voorgesteld dat hij mijn naam dan ook erbij moest nemen, maar dat vond de trotse haan natuurlijk 'belachelijk' (hij is echt zo'n mannetje mannetje zeg maar... soms heel charmant en aantrekkelijk, maar nu verdomd onhandig!)
Hij is echt beledigd en denkt dat ik me voor hem schaam en hij heeft nu duidelijk een deuk in zijn mannelijk ego, maar voor mij zou het juist een deuk in mijn vrouwelijk ego zijn als ik mijn naam niet kan gebruiken zoals ik altijd gewend was.
Iemand hier een mening over? Stel ik me aan, vinden jullie mijn gedrag overdreven feministisch of is zijn mening overdreven ouderwets?
Het beeld dat ik van vrouwen heb die de naam van hun man (erbij) nemen is niet al te positief, misschien ligt het aan mij maar ik vind het zo slaafs en afhankelijk overkomen, net alsof je in zijn schaduw staat.
Iemand idee hoe ik dit nog eens op een duidelijke (voor een man begrijpbare ) manier aan hem kan uitleggen?
Ik weet 100% zeker dat ik de rest van mijn leven met hem wil delen en ik hou super veel van me.
Ik ben net lid geworden want wil echt graag jullie om raad vragen en even anoniem mijn verhaal doen.
Mijn vriend heeft me ten huwelijk gevraagd!
IK heb ja gezegd!Heel romantisch idee en ik vind het geweldig om op zo'n serieuze manier onze relatie te bezegelen en echt de zekerheid te hebben dat we voor elkaar gaan.Nu echter zit ik te stressen om het volgende: mijn vriend maakt telkens toespelingen dat ik straks Mevrouw Huppeldepup ben (zijn naam dus). Eerst dacht ik dat hij een geintje maakte en ik zei dat ik het liefst gewoon mijn eigen naam wil blijven gebruiken. Hij vond het raar en was echt beledigd. Hij dacht namelijk dat ik vol trots zijn naam zou gaan dragen. Verder hebben we het er niet uitgebreid meer over gehad want het zit hem heel hoog (al snap ik niet waarom). Ik heb ook geen zin in ruzie net nu we zo romantisch aan de voorbereidingen bezig zijn. Maar ja mij zit het wel dwars!
Ik vind het gewoon een heel onprettig idee als ik ineens niet meer mn eigen naam zou hebben, eventueel wil ik wel zijn naam achter die van mij zetten, maar verder wil ik gewoon met mijn eigen achternaam de telefoon op blijven nemen, en gewoon mijn eigen naam (zonder die van hem) voor werk gebruiken. Ik ben een trotse vrouw en heb het idee dat er een stukje identiteit van me wordt afgenomen als ik zijn naam (erbij) neem. Ik heb al voorgesteld dat hij mijn naam dan ook erbij moest nemen, maar dat vond de trotse haan natuurlijk 'belachelijk' (hij is echt zo'n mannetje mannetje zeg maar... soms heel charmant en aantrekkelijk, maar nu verdomd onhandig!)
Hij is echt beledigd en denkt dat ik me voor hem schaam en hij heeft nu duidelijk een deuk in zijn mannelijk ego, maar voor mij zou het juist een deuk in mijn vrouwelijk ego zijn als ik mijn naam niet kan gebruiken zoals ik altijd gewend was.
Iemand hier een mening over? Stel ik me aan, vinden jullie mijn gedrag overdreven feministisch of is zijn mening overdreven ouderwets?
Het beeld dat ik van vrouwen heb die de naam van hun man (erbij) nemen is niet al te positief, misschien ligt het aan mij maar ik vind het zo slaafs en afhankelijk overkomen, net alsof je in zijn schaduw staat.
Iemand idee hoe ik dit nog eens op een duidelijke (voor een man begrijpbare ) manier aan hem kan uitleggen?
Ik weet 100% zeker dat ik de rest van mijn leven met hem wil delen en ik hou super veel van me.
anoniem_93021 wijzigde dit bericht op 25-09-2009 13:40
Reden: iets vergeten
Reden: iets vergeten
% gewijzigd
vrijdag 2 oktober 2009 om 11:58
[quote]nak schreef op 02 oktober 2009 @ 10:44:
Mijn reden om voor de achternaam van man te kiezen gevolgd door eigen naam, is dat voor mij duidelijk was dat onze kinderen 'zijn' naam zouden krijgen ( ik heb ze immers al gedragen en gebaard, waardoor ze al gnoeg 'van mij' zijn) en ik dezelfde naam wil als mijn kinderen.
Dezelfde naam voor alle gezinsleden, als extra gevoel van verbondenheid.[/quote]
Daar kan ik me echt totaal niet in vinden. Zoals ik al zei hebben mijn kinderen niet allemaal dezelfde achternaam. Dat gevoel van verbondenheid hebben ze echter ook . Heel sterk zelfs.
Ik voel dat dus niet zo.
Mijn reden om voor de achternaam van man te kiezen gevolgd door eigen naam, is dat voor mij duidelijk was dat onze kinderen 'zijn' naam zouden krijgen ( ik heb ze immers al gedragen en gebaard, waardoor ze al gnoeg 'van mij' zijn) en ik dezelfde naam wil als mijn kinderen.
Dezelfde naam voor alle gezinsleden, als extra gevoel van verbondenheid.[/quote]
Daar kan ik me echt totaal niet in vinden. Zoals ik al zei hebben mijn kinderen niet allemaal dezelfde achternaam. Dat gevoel van verbondenheid hebben ze echter ook . Heel sterk zelfs.
Ik voel dat dus niet zo.
vrijdag 2 oktober 2009 om 11:59
vrijdag 2 oktober 2009 om 13:15
quote:Liv schreef op 02 oktober 2009 @ 11:58:
[quote]nak schreef op 02 oktober 2009 @ 10:44:
Mijn reden om voor de achternaam van man te kiezen gevolgd door eigen naam, is dat voor mij duidelijk was dat onze kinderen 'zijn' naam zouden krijgen ( ik heb ze immers al gedragen en gebaard, waardoor ze al gnoeg 'van mij' zijn) en ik dezelfde naam wil als mijn kinderen.
Dezelfde naam voor alle gezinsleden, als extra gevoel van verbondenheid.[/quote]
Daar kan ik me echt totaal niet in vinden. Zoals ik al zei hebben mijn kinderen niet allemaal dezelfde achternaam. Dat gevoel van verbondenheid hebben ze echter ook . Heel sterk zelfs.
Ik voel dat dus niet zo.
Die verbondenheid is hier er sowieso wel, los van welke naam dan ook. Ik vind het alleen fijn om allemaal dezelfde naam te dragen.
Maar ja, dat is het lastige in heel deze discussie; gevoel is niet goed of fout.........
[quote]nak schreef op 02 oktober 2009 @ 10:44:
Mijn reden om voor de achternaam van man te kiezen gevolgd door eigen naam, is dat voor mij duidelijk was dat onze kinderen 'zijn' naam zouden krijgen ( ik heb ze immers al gedragen en gebaard, waardoor ze al gnoeg 'van mij' zijn) en ik dezelfde naam wil als mijn kinderen.
Dezelfde naam voor alle gezinsleden, als extra gevoel van verbondenheid.[/quote]
Daar kan ik me echt totaal niet in vinden. Zoals ik al zei hebben mijn kinderen niet allemaal dezelfde achternaam. Dat gevoel van verbondenheid hebben ze echter ook . Heel sterk zelfs.
Ik voel dat dus niet zo.
Die verbondenheid is hier er sowieso wel, los van welke naam dan ook. Ik vind het alleen fijn om allemaal dezelfde naam te dragen.
Maar ja, dat is het lastige in heel deze discussie; gevoel is niet goed of fout.........
vrijdag 2 oktober 2009 om 13:26
Dat gevoel is nou juist mijn probleem (groot woord) met deze gehele discussie en daarom kom ik er ook niet van los eigenlijk.
Omdat dat ik me, bij wat anderen 'voelen' als afhankelijkheid, onderdanigheid, inleveren van eigenwaarde enzovoort, werkelijk niks voor kan stellen. Van het verlies van identiteitsverhaal krijg ik zelfs - op bescheiden schaal - jeuk.
Je voelt het zoals je het voelt blijkbaar en zoals de een koffie als de meest goddelijke drank ter wereld beschouwt en dat een waarheid als een koe vindt, zo vindt de ander het niet te hachelen.
Ik gebruik de naam van mijn man en ik vind het leuk. Omdat het goed voelt. Nergens anders om. Niet omdat het moet of omdat ik me aan hem onderwerp of omdat ik mijn familienaam wil verloochenen, gewoon, omdat ik het wil.
Volgens mij is dit nou typisch iets waar je niet uit gaat komen als je niet besluit te accepteren dat meningen hierover nu eenmaal verschillen.
Wat TO betreft, want daar gaat het tenslotte om; zij móet niks en ze moet het vooral niet doen als ze het niet ziet zitten. Ook als hij het graag wil. Dat is dan heel jammer en dat meen ik oprecht want ik hoop niet dat het een werkelijk probleem op gaat leveren.
Omdat dat ik me, bij wat anderen 'voelen' als afhankelijkheid, onderdanigheid, inleveren van eigenwaarde enzovoort, werkelijk niks voor kan stellen. Van het verlies van identiteitsverhaal krijg ik zelfs - op bescheiden schaal - jeuk.
Je voelt het zoals je het voelt blijkbaar en zoals de een koffie als de meest goddelijke drank ter wereld beschouwt en dat een waarheid als een koe vindt, zo vindt de ander het niet te hachelen.
Ik gebruik de naam van mijn man en ik vind het leuk. Omdat het goed voelt. Nergens anders om. Niet omdat het moet of omdat ik me aan hem onderwerp of omdat ik mijn familienaam wil verloochenen, gewoon, omdat ik het wil.
Volgens mij is dit nou typisch iets waar je niet uit gaat komen als je niet besluit te accepteren dat meningen hierover nu eenmaal verschillen.
Wat TO betreft, want daar gaat het tenslotte om; zij móet niks en ze moet het vooral niet doen als ze het niet ziet zitten. Ook als hij het graag wil. Dat is dan heel jammer en dat meen ik oprecht want ik hoop niet dat het een werkelijk probleem op gaat leveren.
vrijdag 2 oktober 2009 om 13:40
Ik zou nooit de naam van mijn man aannemen. En heb dat dus ook niet gedaan.
Ik heb alleen de laatste blz gelezen en vind mijn naam ook onderdeel van mijn identiteit.
Zou nooit een andere naam willen geloof ik. Is een soort trouw zijn aan mijn vader denk ik. Ik weet het ook niet precies.
Of eigenlijk wel maar dat is een heel persoonlijk ding.
Een man kan toch ook de naam van de vrouw aannemen?
Dat hebben vrienden van mij gedaan.
Mijn man voelde er niets voor en dat vind ik zijn goed recht.
Wij hebben dus lekker onze eigen naam en als het ooit misgaat geen gedoe:)
Ik heb alleen de laatste blz gelezen en vind mijn naam ook onderdeel van mijn identiteit.
Zou nooit een andere naam willen geloof ik. Is een soort trouw zijn aan mijn vader denk ik. Ik weet het ook niet precies.
Of eigenlijk wel maar dat is een heel persoonlijk ding.
Een man kan toch ook de naam van de vrouw aannemen?
Dat hebben vrienden van mij gedaan.
Mijn man voelde er niets voor en dat vind ik zijn goed recht.
Wij hebben dus lekker onze eigen naam en als het ooit misgaat geen gedoe:)
vrijdag 2 oktober 2009 om 13:44
je kan ook bij ons in de gemeente trouwen. Ook al wil je daar je eigen naam houden, de ambtenaar zet gewoon "per ongeluk" het verkeerde kruisje. En dan heb je toch zijn naam.
We zijn nou 4 jaar getrouwd en heb zijn naam nooit gebruikt, pas nou ik zwanger ben begin ik m te gebruiken. Waarschijnlijk hormonen
We zijn nou 4 jaar getrouwd en heb zijn naam nooit gebruikt, pas nou ik zwanger ben begin ik m te gebruiken. Waarschijnlijk hormonen
vrijdag 2 oktober 2009 om 13:51
quote:eleonora schreef op 02 oktober 2009 @ 13:26:
Dat gevoel is nou juist mijn probleem (groot woord) met deze gehele discussie en daarom kom ik er ook niet van los eigenlijk.
Omdat dat ik me, bij wat anderen 'voelen' als afhankelijkheid, onderdanigheid, inleveren van eigenwaarde enzovoort, werkelijk niks voor kan stellen. Van het verlies van identiteitsverhaal krijg ik zelfs - op bescheiden schaal - jeuk.
Je voelt het zoals je het voelt blijkbaar en zoals de een koffie als de meest goddelijke drank ter wereld beschouwt en dat een waarheid als een koe vindt, zo vindt de ander het niet te hachelen.
Ik gebruik de naam van mijn man en ik vind het leuk. Omdat het goed voelt. Nergens anders om. Niet omdat het moet of omdat ik me aan hem onderwerp of omdat ik mijn familienaam wil verloochenen, gewoon, omdat ik het wil.
Volgens mij is dit nou typisch iets waar je niet uit gaat komen als je niet besluit te accepteren dat meningen hierover nu eenmaal verschillen.
Wat TO betreft, want daar gaat het tenslotte om; zij móet niks en ze moet het vooral niet doen als ze het niet ziet zitten. Ook als hij het graag wil. Dat is dan heel jammer en dat meen ik oprecht want ik hoop niet dat het een werkelijk probleem op gaat leveren.AMEN!
Dat gevoel is nou juist mijn probleem (groot woord) met deze gehele discussie en daarom kom ik er ook niet van los eigenlijk.
Omdat dat ik me, bij wat anderen 'voelen' als afhankelijkheid, onderdanigheid, inleveren van eigenwaarde enzovoort, werkelijk niks voor kan stellen. Van het verlies van identiteitsverhaal krijg ik zelfs - op bescheiden schaal - jeuk.
Je voelt het zoals je het voelt blijkbaar en zoals de een koffie als de meest goddelijke drank ter wereld beschouwt en dat een waarheid als een koe vindt, zo vindt de ander het niet te hachelen.
Ik gebruik de naam van mijn man en ik vind het leuk. Omdat het goed voelt. Nergens anders om. Niet omdat het moet of omdat ik me aan hem onderwerp of omdat ik mijn familienaam wil verloochenen, gewoon, omdat ik het wil.
Volgens mij is dit nou typisch iets waar je niet uit gaat komen als je niet besluit te accepteren dat meningen hierover nu eenmaal verschillen.
Wat TO betreft, want daar gaat het tenslotte om; zij móet niks en ze moet het vooral niet doen als ze het niet ziet zitten. Ook als hij het graag wil. Dat is dan heel jammer en dat meen ik oprecht want ik hoop niet dat het een werkelijk probleem op gaat leveren.AMEN!
vrijdag 2 oktober 2009 om 13:58
Ik vind het lastig hoor. Ik denk toch dat mijn identiteit wel degelijk in mijn naam zit. Ik ben echt een Katherina. Als ik opeens Marjolein genoemd zou worden, of Anneke, of Marie of (Neeeeeh!) Jazzlyn, zou ik me niet meer dezelfde voelen.
Maar misschien is er een verschil tussen je voornaam en je achternaam, qua gevoel? Ik zou er overigens wel voor kiezen om mijn eigen achternaam te houden als ik zou trouwen.
Maar misschien is er een verschil tussen je voornaam en je achternaam, qua gevoel? Ik zou er overigens wel voor kiezen om mijn eigen achternaam te houden als ik zou trouwen.
vrijdag 2 oktober 2009 om 14:00
quote:nak schreef op 02 oktober 2009 @ 13:15:
[...]
Die verbondenheid is hier er sowieso wel, los van welke naam dan ook. Ik vind het alleen fijn om allemaal dezelfde naam te dragen.
Maar ja, dat is het lastige in heel deze discussie; gevoel is niet goed of fout.........
Klopt, het gaat natuurlijk ook niet om goed of fout.
Maar ik heb beide meegemaakt (toen ik nog getrouwd was, hadden we allen dezelfde achternaam) en voor mij maakt dezelfde of een andere achternaam dus totaal geen verschil. Het voegt voor mij niks extra's toe of zo.
Maar das dus voor iedereen anders. Wel fijn dat je dat tegenwoordig zelf mag weten!
[...]
Die verbondenheid is hier er sowieso wel, los van welke naam dan ook. Ik vind het alleen fijn om allemaal dezelfde naam te dragen.
Maar ja, dat is het lastige in heel deze discussie; gevoel is niet goed of fout.........
Klopt, het gaat natuurlijk ook niet om goed of fout.
Maar ik heb beide meegemaakt (toen ik nog getrouwd was, hadden we allen dezelfde achternaam) en voor mij maakt dezelfde of een andere achternaam dus totaal geen verschil. Het voegt voor mij niks extra's toe of zo.
Maar das dus voor iedereen anders. Wel fijn dat je dat tegenwoordig zelf mag weten!
vrijdag 2 oktober 2009 om 15:02
quote:moesje100 schreef op 02 oktober 2009 @ 13:44:
je kan ook bij ons in de gemeente trouwen. Ook al wil je daar je eigen naam houden, de ambtenaar zet gewoon "per ongeluk" het verkeerde kruisje. En dan heb je toch zijn naam.
Daar moet je toch voor tekenen?
En dan nog; je kunt met een simpel formuliertje bij de gemeente een verzoek indienen om te te laten wijzigen. Kost niks, zijn ze verplicht te doen, dus dan heet je alsnog hoe je zelf wilt. Ook als je je na zoveel tijd opeens mocht bedenken trouwens.
je kan ook bij ons in de gemeente trouwen. Ook al wil je daar je eigen naam houden, de ambtenaar zet gewoon "per ongeluk" het verkeerde kruisje. En dan heb je toch zijn naam.
Daar moet je toch voor tekenen?
En dan nog; je kunt met een simpel formuliertje bij de gemeente een verzoek indienen om te te laten wijzigen. Kost niks, zijn ze verplicht te doen, dus dan heet je alsnog hoe je zelf wilt. Ook als je je na zoveel tijd opeens mocht bedenken trouwens.
vrijdag 2 oktober 2009 om 15:05
quote:nak schreef op 02 oktober 2009 @ 13:15:
[...]
Die verbondenheid is hier er sowieso wel, los van welke naam dan ook. Ik vind het alleen fijn om allemaal dezelfde naam te dragen.
Maar ja, dat is het lastige in heel deze discussie; gevoel is niet goed of fout.........
Voor je gevoel van verbondenheid hoef je inderdaad niet dezelfde naam te hebben. Ik voelde me ook meer dan verbonden met mijn man en zoon toen ik nog een andere achternaam had omdat we niet getrouwd waren. Het is dus niet zo dat je die naam nodig hebt voor de verbondenheid (wat mij betreft).
En toch vind ik het leuk dat we allemaal dezelfde achternaam hebben. Het is inderdaad een gevoel, en niets meer dan dat.
Maar goed, je zal er maar zo mee zitten zoals TO en haar aanstaande.
[...]
Die verbondenheid is hier er sowieso wel, los van welke naam dan ook. Ik vind het alleen fijn om allemaal dezelfde naam te dragen.
Maar ja, dat is het lastige in heel deze discussie; gevoel is niet goed of fout.........
Voor je gevoel van verbondenheid hoef je inderdaad niet dezelfde naam te hebben. Ik voelde me ook meer dan verbonden met mijn man en zoon toen ik nog een andere achternaam had omdat we niet getrouwd waren. Het is dus niet zo dat je die naam nodig hebt voor de verbondenheid (wat mij betreft).
En toch vind ik het leuk dat we allemaal dezelfde achternaam hebben. Het is inderdaad een gevoel, en niets meer dan dat.
Maar goed, je zal er maar zo mee zitten zoals TO en haar aanstaande.
vrijdag 2 oktober 2009 om 15:36
vrijdag 2 oktober 2009 om 15:49
Hahaha, ja ik herken je verhaal. Alleen bij mij is het iets anders gegaan. Ik heb gewoon blind getekend voor het aannemen van zijn naam. Dat leek me prima... TOT ik getrouwd was (12-12-2008) en me ineens realiseerde dat ik het heel onnatuurlijk vond om zomaar ineens een andere naam aan te nemen, laat staan mezelf ineens met een andere naam voor te stellen. Ik heb echt mijn best gedaan in het begin, maar ik ben geen "Jansen"...ik ben een "de Vries"...dat ben ik mijn hele leven geweest en ik ben er trots op. Achteraf had ik dus eigenlijk zijn naam willen toevoegen aan mijn naam.
Misschien dat dit veranderd als er eenmaal kinderen zijn, dan schijnt het wel fijn te zijn als je je allemaal met dezelfde naam voor kunt stellen. Dat zal ik dan nog uit moeten vinden, als ik nog eens kinderen mag krijgen.
Ik heb het er dus eigenlijk ook nooit met mijn man echt over gehad. Hij kan zich nu heel goed voorstellen dat ik het vreemd vind om een andere naam aan te nemen, maar ik merkte toch wel een soort van trots dat ik zijn naam aannam.
Misschien heb je hier iets aan?
Misschien dat dit veranderd als er eenmaal kinderen zijn, dan schijnt het wel fijn te zijn als je je allemaal met dezelfde naam voor kunt stellen. Dat zal ik dan nog uit moeten vinden, als ik nog eens kinderen mag krijgen.
Ik heb het er dus eigenlijk ook nooit met mijn man echt over gehad. Hij kan zich nu heel goed voorstellen dat ik het vreemd vind om een andere naam aan te nemen, maar ik merkte toch wel een soort van trots dat ik zijn naam aannam.
Misschien heb je hier iets aan?
vrijdag 2 oktober 2009 om 16:03
Ik wist als kind niet beter of je nam de naam van je man aan. Mijn moeder vond het prettig om allen dezelfde naam te hebben, ook als gevoel van verbondenheid.
Toen ik volwassen werd vond ik trouwen niet meer iets dat je vanzelfsprekend deed. Het gaat om wat je voor elkaar voelt en niet dat papiertje. Het gaat om 2 mensen samen die samen die keuze maken, daar hebben anderen niets mee van doen (dat grote trouwfeest en die kerk dus en het toestemming vragen aan de vader of het mag).
Later ben ik het meer gaan waarderen omdat iedereen alles maar als zo los ging zien en als men trouwde dat men dan in ieder geval er bewust over nadacht. Vervolgens zag ik dat ook dat niet meer of minder slaagde dan de relaties zonder trouwpapiertje.
Gezien dat feit is het een beetje raar dat er nog velen de achternaam aannemer en na het huwelijk weer terug vervallen in hun vroegere achternaam. Van veel mensen weet ik nu opeens niet meer hoe eigenlijk hun achternaam is terwijl ik ze bijvoorbeeld al jaren ken.
Zelf vind ik de origine van het gebruik, namelijk dat je als vrouw dus overgaat van je vader op je man. Het feit dat vrouwen niet werden genoemd in stambomen maar een stamboom alleen werd gebaseerd op die man. Dat vrouwen niet hun achternaam mochten doorgeven niet goed.
Nu is dat meestal niet meer van toepassing. Je mag kiezen en samen bepalen hoe of wat.
Het is wat anders als je zegt graag je eigen naam te houden en dan blijkt dat je alsnog niets te vertellen hebt en jouw redenen niet serieus genomen worden. Het is niet dat je "zomaar" iets niet doet. Iets wat altijd van jou was, je achternaam, moet je vervangen door die van je man. In die kern zit al iets ongelijkwaardigs. Namelijk omgekeerd komt zo goed als niet voor en is gevoelsmatig helemaal verafstaand. Gelijkwaardigheid houdt in dat mannen en vrouwen vanuit hetzelfde uitgangspunt reageren in plaats vanuit diepgewortelde culturele waarden en normen.
Mensen kennen je op die manier, spreken je er mee aan. Jij bent degene die hierdoor veel moet aanpassen. Zeker als je carriere maakt dan ondervindt je dat mensen jouw publicaties bijvoorbeeld niet meer kunnen vinden etc. als je die naam zou gebruiken.
Daarom vind ik dat je over dat soort dingen bewust na moeten denken waardoor je je laat leiden.
Is dat omdat je dan "je eigen identiteit opgeeft", nee dat hoeft niet maar kan wel ergens toch gebeuren hierdoor zie bijvoorbeeld bij carriere. Is dat omdat het handig is, in deze maatschappij wel want men heeft er altijd families aan herkend... dat zou geen hoofdreden moeten worden maar kan wel meespelen.
Een man die hierover echter kwaad wordt... ehm tja.. daar zou ik erg verdrietig door worden. Ik had gedacht dat het om mij ging, samen trouwen, niet dat ik ineens mijzelf moet gaan verdedigen hierom en het trouwen zelfs niet doorgaat. Vooralsnog heb ik zijn redenen niet gehoord...?
Toen ik volwassen werd vond ik trouwen niet meer iets dat je vanzelfsprekend deed. Het gaat om wat je voor elkaar voelt en niet dat papiertje. Het gaat om 2 mensen samen die samen die keuze maken, daar hebben anderen niets mee van doen (dat grote trouwfeest en die kerk dus en het toestemming vragen aan de vader of het mag).
Later ben ik het meer gaan waarderen omdat iedereen alles maar als zo los ging zien en als men trouwde dat men dan in ieder geval er bewust over nadacht. Vervolgens zag ik dat ook dat niet meer of minder slaagde dan de relaties zonder trouwpapiertje.
Gezien dat feit is het een beetje raar dat er nog velen de achternaam aannemer en na het huwelijk weer terug vervallen in hun vroegere achternaam. Van veel mensen weet ik nu opeens niet meer hoe eigenlijk hun achternaam is terwijl ik ze bijvoorbeeld al jaren ken.
Zelf vind ik de origine van het gebruik, namelijk dat je als vrouw dus overgaat van je vader op je man. Het feit dat vrouwen niet werden genoemd in stambomen maar een stamboom alleen werd gebaseerd op die man. Dat vrouwen niet hun achternaam mochten doorgeven niet goed.
Nu is dat meestal niet meer van toepassing. Je mag kiezen en samen bepalen hoe of wat.
Het is wat anders als je zegt graag je eigen naam te houden en dan blijkt dat je alsnog niets te vertellen hebt en jouw redenen niet serieus genomen worden. Het is niet dat je "zomaar" iets niet doet. Iets wat altijd van jou was, je achternaam, moet je vervangen door die van je man. In die kern zit al iets ongelijkwaardigs. Namelijk omgekeerd komt zo goed als niet voor en is gevoelsmatig helemaal verafstaand. Gelijkwaardigheid houdt in dat mannen en vrouwen vanuit hetzelfde uitgangspunt reageren in plaats vanuit diepgewortelde culturele waarden en normen.
Mensen kennen je op die manier, spreken je er mee aan. Jij bent degene die hierdoor veel moet aanpassen. Zeker als je carriere maakt dan ondervindt je dat mensen jouw publicaties bijvoorbeeld niet meer kunnen vinden etc. als je die naam zou gebruiken.
Daarom vind ik dat je over dat soort dingen bewust na moeten denken waardoor je je laat leiden.
Is dat omdat je dan "je eigen identiteit opgeeft", nee dat hoeft niet maar kan wel ergens toch gebeuren hierdoor zie bijvoorbeeld bij carriere. Is dat omdat het handig is, in deze maatschappij wel want men heeft er altijd families aan herkend... dat zou geen hoofdreden moeten worden maar kan wel meespelen.
Een man die hierover echter kwaad wordt... ehm tja.. daar zou ik erg verdrietig door worden. Ik had gedacht dat het om mij ging, samen trouwen, niet dat ik ineens mijzelf moet gaan verdedigen hierom en het trouwen zelfs niet doorgaat. Vooralsnog heb ik zijn redenen niet gehoord...?
vrijdag 2 oktober 2009 om 16:07
quote:eleonora schreef op 02 oktober 2009 @ 11:23:
[...]
Je naam is je identiteit? Je naam dat ben jij? Je blijft toch jij, hoe je ook heet? En je naam hou je, ook als je een andere zou gaan gebruiken. Inderdaad, met je naam wordt je namelijk geboren en daar ga je mee dood, welke andere naam je ook gebruikt.
Niks diepzinnigs aan als je de naam van je man gebruikt (of hij de jouwe). Ook niks diepzinnigs aan als je je eigen naam gebruikt.
Ik vind dat iedereen het gewoon zelf moet weten. Je kunt kiezen wat je wil en hoe je wil heten. Heerlijk toch?
Ik denk dat het er hier heel erg vanaf hangt wat je onder identiteit verstaat. Dat kun je diepzinnig zien, als wie en wat en hoe je bent, of letterlijk. En ik bedoel vooral dat laatste, identiteit als in wat er op een identiteitskaart staat. Mijn 'voornaam+achternaam' horen bij mij, dat ben ik. Dat zou ik niet kunnen veranderen zonder me daar heel vreemd bij te gaan voelen. En ik kan wel begrijpen dat anderen daar wat minder belang aan hechten, alleen dat geldt niet voor mij.
Identiteit in de zin van persoonlijkheid etc staat natuurlijk los van je naam. Zoals ik al zei: ik ben heel rationeel ingesteld en bedoelde vooral de letterlijke betekenis van identiteit. Onmogelijk voor mij om die te veranderen, zou voor mij hetzelfde zijn als mijn voornaam veranderen, denk dat de meesten hier dat ook niet zouden willen. En ik ging er - toen in mijn leven om mij heen de fase 'trouwen' was aangebroken - echt vanuit dat dat voor iedereen zo zou gelden, maar zo leer je nog es wat...
[...]
Je naam is je identiteit? Je naam dat ben jij? Je blijft toch jij, hoe je ook heet? En je naam hou je, ook als je een andere zou gaan gebruiken. Inderdaad, met je naam wordt je namelijk geboren en daar ga je mee dood, welke andere naam je ook gebruikt.
Niks diepzinnigs aan als je de naam van je man gebruikt (of hij de jouwe). Ook niks diepzinnigs aan als je je eigen naam gebruikt.
Ik vind dat iedereen het gewoon zelf moet weten. Je kunt kiezen wat je wil en hoe je wil heten. Heerlijk toch?
Ik denk dat het er hier heel erg vanaf hangt wat je onder identiteit verstaat. Dat kun je diepzinnig zien, als wie en wat en hoe je bent, of letterlijk. En ik bedoel vooral dat laatste, identiteit als in wat er op een identiteitskaart staat. Mijn 'voornaam+achternaam' horen bij mij, dat ben ik. Dat zou ik niet kunnen veranderen zonder me daar heel vreemd bij te gaan voelen. En ik kan wel begrijpen dat anderen daar wat minder belang aan hechten, alleen dat geldt niet voor mij.
Identiteit in de zin van persoonlijkheid etc staat natuurlijk los van je naam. Zoals ik al zei: ik ben heel rationeel ingesteld en bedoelde vooral de letterlijke betekenis van identiteit. Onmogelijk voor mij om die te veranderen, zou voor mij hetzelfde zijn als mijn voornaam veranderen, denk dat de meesten hier dat ook niet zouden willen. En ik ging er - toen in mijn leven om mij heen de fase 'trouwen' was aangebroken - echt vanuit dat dat voor iedereen zo zou gelden, maar zo leer je nog es wat...
vrijdag 2 oktober 2009 om 16:22
quote:dippy schreef op 01 oktober 2009 @ 14:33:
[...]
Dat zou voor mij een reden zijn om die naam níet te willen aannemen. Van mevrouw Jansen naar mevrouw Tokkie
Ik ben van mening dat je iemand niet op z'n naam moet beoordelen. Ik ben trots op mijn man. Hij mag zich met opgeheven hoofd voorstellen als VOORNAAM ACHTERNAAM.
Ik ben met hem getrouwd, niet met zijn familie.
Hij heeft er niet om gevraagd om in zo'n familie op te groeien.
Iemand die hem aankijkt op de daden van zijn familieleden, vind ik kortzichtig. Hij is verantwoordelijk voor zijn eigen leven en zijn eigen daden en daar is niets mis mee.
Juist daarom heb ik zijn naam aangenomen.
[...]
Dat zou voor mij een reden zijn om die naam níet te willen aannemen. Van mevrouw Jansen naar mevrouw Tokkie
Ik ben van mening dat je iemand niet op z'n naam moet beoordelen. Ik ben trots op mijn man. Hij mag zich met opgeheven hoofd voorstellen als VOORNAAM ACHTERNAAM.
Ik ben met hem getrouwd, niet met zijn familie.
Hij heeft er niet om gevraagd om in zo'n familie op te groeien.
Iemand die hem aankijkt op de daden van zijn familieleden, vind ik kortzichtig. Hij is verantwoordelijk voor zijn eigen leven en zijn eigen daden en daar is niets mis mee.
Juist daarom heb ik zijn naam aangenomen.
vrijdag 2 oktober 2009 om 17:11
quote:Squirrel schreef op 02 oktober 2009 @ 16:07:
[...]
Ik denk dat het er hier heel erg vanaf hangt wat je onder identiteit verstaat. Dat kun je diepzinnig zien, als wie en wat en hoe je bent, of letterlijk. En ik bedoel vooral dat laatste, identiteit als in wat er op een identiteitskaart staat. Mijn 'voornaam+achternaam' horen bij mij, dat ben ik. Dat zou ik niet kunnen veranderen zonder me daar heel vreemd bij te gaan voelen. En ik kan wel begrijpen dat anderen daar wat minder belang aan hechten, alleen dat geldt niet voor mij.
Identiteit in de zin van persoonlijkheid etc staat natuurlijk los van je naam. Zoals ik al zei: ik ben heel rationeel ingesteld en bedoelde vooral de letterlijke betekenis van identiteit. Onmogelijk voor mij om die te veranderen, zou voor mij hetzelfde zijn als mijn voornaam veranderen, denk dat de meesten hier dat ook niet zouden willen. En ik ging er - toen in mijn leven om mij heen de fase 'trouwen' was aangebroken - echt vanuit dat dat voor iedereen zo zou gelden, maar zo leer je nog es wat...
Ik begrijp je volkomen. Echt, serieus.
Wat ik al schreef; het is een gevoel en een gevoel daar kun je over strijden, heeft geen zin, het is fijn dat er gekozen kan worden nu en dat iedereen dus kan doen wat hij/zij wil.
Ik zou het prettig vinden als het idee dat je je eigen identiteit opgeeft als je de naam van je partner gebruikt, zou verdwijnen, omdat ik het (in de meeste gevallen althans, als twee volwassenen gewoon zelf kiezen) absolute flauwekul vind. Maar ik kan natuurlijk niemand dwingen dat zo te voelen, net zoals het andersom onmogelijk is om mij van dat identiteitsverhaal te overtuigen, omdat ik dat dus niet zo voel.
Gevalletje 'agree to disagree' lijkt me .
Hopelijk komt de TO van dit topic nog eens vertellen hoe het bij haar is afgelopen met haar en haar verloofde.
[...]
Ik denk dat het er hier heel erg vanaf hangt wat je onder identiteit verstaat. Dat kun je diepzinnig zien, als wie en wat en hoe je bent, of letterlijk. En ik bedoel vooral dat laatste, identiteit als in wat er op een identiteitskaart staat. Mijn 'voornaam+achternaam' horen bij mij, dat ben ik. Dat zou ik niet kunnen veranderen zonder me daar heel vreemd bij te gaan voelen. En ik kan wel begrijpen dat anderen daar wat minder belang aan hechten, alleen dat geldt niet voor mij.
Identiteit in de zin van persoonlijkheid etc staat natuurlijk los van je naam. Zoals ik al zei: ik ben heel rationeel ingesteld en bedoelde vooral de letterlijke betekenis van identiteit. Onmogelijk voor mij om die te veranderen, zou voor mij hetzelfde zijn als mijn voornaam veranderen, denk dat de meesten hier dat ook niet zouden willen. En ik ging er - toen in mijn leven om mij heen de fase 'trouwen' was aangebroken - echt vanuit dat dat voor iedereen zo zou gelden, maar zo leer je nog es wat...
Ik begrijp je volkomen. Echt, serieus.
Wat ik al schreef; het is een gevoel en een gevoel daar kun je over strijden, heeft geen zin, het is fijn dat er gekozen kan worden nu en dat iedereen dus kan doen wat hij/zij wil.
Ik zou het prettig vinden als het idee dat je je eigen identiteit opgeeft als je de naam van je partner gebruikt, zou verdwijnen, omdat ik het (in de meeste gevallen althans, als twee volwassenen gewoon zelf kiezen) absolute flauwekul vind. Maar ik kan natuurlijk niemand dwingen dat zo te voelen, net zoals het andersom onmogelijk is om mij van dat identiteitsverhaal te overtuigen, omdat ik dat dus niet zo voel.
Gevalletje 'agree to disagree' lijkt me .
Hopelijk komt de TO van dit topic nog eens vertellen hoe het bij haar is afgelopen met haar en haar verloofde.
vrijdag 2 oktober 2009 om 17:36
Inderdaad, agree to disagree. Nou ja niet eens disagree, gewoon een verschillend gevoel erbij .
Maar volgens mij zijn de meesten het er hier wél over eens dat je je bij een man die hier zo op reageert wel even twee keer achter je oren zou moeten krabben of je niet een inschattingsfoutje hebt gemaakt. En ben ik dus inderdaad ook heel benieuwd hoe het is afgelopen...
Maar volgens mij zijn de meesten het er hier wél over eens dat je je bij een man die hier zo op reageert wel even twee keer achter je oren zou moeten krabben of je niet een inschattingsfoutje hebt gemaakt. En ben ik dus inderdaad ook heel benieuwd hoe het is afgelopen...
vrijdag 2 oktober 2009 om 17:52
Hee Chlo, hoe is het nu? Inmiddels een goed gesprek gevoerd met je aanstaande mag ik hopen?
Ik vind eerlijk gezegd dat hij zich een pietsje aanstelt. Maar hij heeft blijkbaar een bepaalde verwachting, of een idee van 'hoe het hoort'. Volgens mij is het een kwestie van hem (nog een keer) uitleggen hoe het voor jou is. En uiteraard: vraag hem waarom het voor hem zo belangrijk is. Probeer elkaar te begrijpen en ja, uiteindelijk zal het waarschijnlijk zo zijn dat je het eens zult moeten worden over dat je het oneens bent.
Het kiezen van een naam is een persoonlijke kwestie, voor jou én voor hem. Doe wat voor jou goed voelt, klaar.
Ik ga ook trouwen met mijn lief, en hij houdt zijn naam en ik de mijne. Misschien dat we nog wel elkaars achternaam erachter laten zetten op de officiële documenten, maar in het dagelijks verkeer blijf ik gewoon mijn eigen naam gebruiken. Net als hij.
Ik vind eerlijk gezegd dat hij zich een pietsje aanstelt. Maar hij heeft blijkbaar een bepaalde verwachting, of een idee van 'hoe het hoort'. Volgens mij is het een kwestie van hem (nog een keer) uitleggen hoe het voor jou is. En uiteraard: vraag hem waarom het voor hem zo belangrijk is. Probeer elkaar te begrijpen en ja, uiteindelijk zal het waarschijnlijk zo zijn dat je het eens zult moeten worden over dat je het oneens bent.
Het kiezen van een naam is een persoonlijke kwestie, voor jou én voor hem. Doe wat voor jou goed voelt, klaar.
Ik ga ook trouwen met mijn lief, en hij houdt zijn naam en ik de mijne. Misschien dat we nog wel elkaars achternaam erachter laten zetten op de officiële documenten, maar in het dagelijks verkeer blijf ik gewoon mijn eigen naam gebruiken. Net als hij.
vrijdag 2 oktober 2009 om 18:18
quote:Squirrel schreef op 02 oktober 2009 @ 17:36:
Inderdaad, agree to disagree. Nou ja niet eens disagree, gewoon een verschillend gevoel erbij .
Maar volgens mij zijn de meesten het er hier wél over eens dat je je bij een man die hier zo op reageert wel even twee keer achter je oren zou moeten krabben of je niet een inschattingsfoutje hebt gemaakt. En ben ik dus inderdaad ook heel benieuwd hoe het is afgelopen...
Niet echt agree to disagree. Je voelt het gewoon anders. Als het voor jou voelt alsof je je identiteit opgeeft, dan is dat voor jou ook gewoon zo. Datgene waar je je identiteit aan ontleent is natuurlijk zeer persoonlijk.
Ik voel het niet zo, en ik vind niet dat ik mijn identiteit opgeef. Maar als jij het wel zo ervaart en je neemt toch de naam van de ander aan, dan geef jij eigenlijk wel je identiteit op. (Shit man, hoe leg ik dat nou uit, ik hoop maar dat je het nog kan volgen. Ik probeer om het niet te diepzinnig te laten klinken, maar het blijft een beetje vaag ben ik bang.)
Inderdaad, agree to disagree. Nou ja niet eens disagree, gewoon een verschillend gevoel erbij .
Maar volgens mij zijn de meesten het er hier wél over eens dat je je bij een man die hier zo op reageert wel even twee keer achter je oren zou moeten krabben of je niet een inschattingsfoutje hebt gemaakt. En ben ik dus inderdaad ook heel benieuwd hoe het is afgelopen...
Niet echt agree to disagree. Je voelt het gewoon anders. Als het voor jou voelt alsof je je identiteit opgeeft, dan is dat voor jou ook gewoon zo. Datgene waar je je identiteit aan ontleent is natuurlijk zeer persoonlijk.
Ik voel het niet zo, en ik vind niet dat ik mijn identiteit opgeef. Maar als jij het wel zo ervaart en je neemt toch de naam van de ander aan, dan geef jij eigenlijk wel je identiteit op. (Shit man, hoe leg ik dat nou uit, ik hoop maar dat je het nog kan volgen. Ik probeer om het niet te diepzinnig te laten klinken, maar het blijft een beetje vaag ben ik bang.)
vrijdag 2 oktober 2009 om 18:31
quote:mfihlo schreef op 02 oktober 2009 @ 18:18:
[...]
Niet echt agree to disagree.
Dat agree to disagree gaat meer over of het je al dan niet aan zelfvertrouwen, zelfrespect etc. ontbreekt als je de naam van je man gebruikt. Tenminste, dat was mijn insteek voor agree to disagree. Ik vind iemand die haar eigen naam houdt niet zelfbewuster of meer een eigen identiteit hebben dan iemand die dat niet doet, daar denken anderen anders over.
Over het gevoel van wel of niet, daaraan valt inderdaad niet te tornen.
[...]
Niet echt agree to disagree.
Dat agree to disagree gaat meer over of het je al dan niet aan zelfvertrouwen, zelfrespect etc. ontbreekt als je de naam van je man gebruikt. Tenminste, dat was mijn insteek voor agree to disagree. Ik vind iemand die haar eigen naam houdt niet zelfbewuster of meer een eigen identiteit hebben dan iemand die dat niet doet, daar denken anderen anders over.
Over het gevoel van wel of niet, daaraan valt inderdaad niet te tornen.
