Relaties
alle pijlers
Het gaat gewoon niet meer...
zondag 11 oktober 2009 om 16:35
Hoi allemaal,
Ik heb al eens eerder een berichtje gepost over dat het contact met mijn schoonfamilie niet zo goed was. Dit is nog steeds zo en het breekt me op, ik kan niet meer. De familie die mijn vriend hier heeft hebben zo'n invloed op hem. Zijn ouders en zussen heeft hij in zijn thuisland. We zijn begin dit jaar verhuisd naar een buurtland van Nederland en daar wonen we nu nog steeds. De familie is altijd in beeld geweest. Ik ben toendertijd zelfs verhuisd naar de stad waar zij woonden zodat mijn vriend iig wat mensen om zich heen was toen ik aan het werk was. Contact met familie is er altijd dus geweest maar vrij oppervlakkig.
We zaten in onderhuur en vriend had geen papieren en elke keer als er iets veranderde had ik de hoop dat het onze band zou verbeteren. Maar dit is niet gebeurt en zal ook niet gebeuren. We zijn te verschillend. Hebben compleet verschillende levensverwachtigen en kijken tegen alles superverschillend aan. Ik ben van mening dat je elkaar niet moet willen veranderen, maar elke keer als ik weer zo'n verschil tegen kwam liet ik het voor wat het is. Maar uiteindelijk moet het toch zijn dat je samen klaar bent om een toekomst op te bouwen. En als je daarover compleet verschillend denkt.... pfff ik moet het even van me afschrijven, voel me zo verdrietig. Heb zoveel voor hem gedaan en heb zo gehoopt dat het goed zou uitpakken. Het is een ontzettend goede lieve zorgzame jongen maar heel erg beinvloedbaar door zijn familie en dit zal nooit veranderen. Zijn familie denkt complet anders over het leven. Ik zou graag mijn studie afmaken, wat ik tijdelijk heb gestaakt omdat ik me niet kon concentreren op wat ik deed door de instabiele(illegaal) situatie van mijn vriend. ik wil graag een huis kopen, ik wil sparen en op vakantie kunnen gaan. Ik wil vriendschappen hebben die er voor mij zijn, zich interesseren voor mij( heb heel veel geode vrienden die ik een beetje heb verwaarloosd door, maar als we elkaar zien is de band altijd nog aanwezig). In zijn familie wordt alleen maar over elkaar gepraat, ik doe niks goed. Al mijn goede bedoelingen verdwijnen in het niets. Hij neemt alles van zijn familie aan omdat zij zo gezegd het beste met hem voor hebben.
Pff we denken dus compleet verschillend en dit zal niet veranderen. Maar vind het zo moeilijk omdat ik niet goed weet hoe ik dit praktisch gezien moet aanpakken. Ik weet dat ik degene ben die het besluit moet nemen, maar er zal zoveel veranderen en zo drastisch, het doet ze zoveel verdriet maar ik kan ook niet verder. Ik kan die kar niet meer alleen trekken. Dan maar geen kar, ik wil mijn leven weer terug
Dit was het even voor nu, ben gebroken en op...
Ik heb al eens eerder een berichtje gepost over dat het contact met mijn schoonfamilie niet zo goed was. Dit is nog steeds zo en het breekt me op, ik kan niet meer. De familie die mijn vriend hier heeft hebben zo'n invloed op hem. Zijn ouders en zussen heeft hij in zijn thuisland. We zijn begin dit jaar verhuisd naar een buurtland van Nederland en daar wonen we nu nog steeds. De familie is altijd in beeld geweest. Ik ben toendertijd zelfs verhuisd naar de stad waar zij woonden zodat mijn vriend iig wat mensen om zich heen was toen ik aan het werk was. Contact met familie is er altijd dus geweest maar vrij oppervlakkig.
We zaten in onderhuur en vriend had geen papieren en elke keer als er iets veranderde had ik de hoop dat het onze band zou verbeteren. Maar dit is niet gebeurt en zal ook niet gebeuren. We zijn te verschillend. Hebben compleet verschillende levensverwachtigen en kijken tegen alles superverschillend aan. Ik ben van mening dat je elkaar niet moet willen veranderen, maar elke keer als ik weer zo'n verschil tegen kwam liet ik het voor wat het is. Maar uiteindelijk moet het toch zijn dat je samen klaar bent om een toekomst op te bouwen. En als je daarover compleet verschillend denkt.... pfff ik moet het even van me afschrijven, voel me zo verdrietig. Heb zoveel voor hem gedaan en heb zo gehoopt dat het goed zou uitpakken. Het is een ontzettend goede lieve zorgzame jongen maar heel erg beinvloedbaar door zijn familie en dit zal nooit veranderen. Zijn familie denkt complet anders over het leven. Ik zou graag mijn studie afmaken, wat ik tijdelijk heb gestaakt omdat ik me niet kon concentreren op wat ik deed door de instabiele(illegaal) situatie van mijn vriend. ik wil graag een huis kopen, ik wil sparen en op vakantie kunnen gaan. Ik wil vriendschappen hebben die er voor mij zijn, zich interesseren voor mij( heb heel veel geode vrienden die ik een beetje heb verwaarloosd door, maar als we elkaar zien is de band altijd nog aanwezig). In zijn familie wordt alleen maar over elkaar gepraat, ik doe niks goed. Al mijn goede bedoelingen verdwijnen in het niets. Hij neemt alles van zijn familie aan omdat zij zo gezegd het beste met hem voor hebben.
Pff we denken dus compleet verschillend en dit zal niet veranderen. Maar vind het zo moeilijk omdat ik niet goed weet hoe ik dit praktisch gezien moet aanpakken. Ik weet dat ik degene ben die het besluit moet nemen, maar er zal zoveel veranderen en zo drastisch, het doet ze zoveel verdriet maar ik kan ook niet verder. Ik kan die kar niet meer alleen trekken. Dan maar geen kar, ik wil mijn leven weer terug
Dit was het even voor nu, ben gebroken en op...
zondag 11 oktober 2009 om 16:42
Tsja, uiteindelijk zou ik toch voor mezelf kiezen. Ben je gelukkig nu? Overheersen de goede momenten of hoop je vooral dat het zal gaan lukken tussen jullie?
zou je als de situatie blijft zoals ie nu is, gelukkig met hem zijn? Zo nee, dan zou ik het uitmaken, zo ja, verder gelukkig met hem zijn.
vind het moeilijk in te schatten of je nu schrijft omdat je het echt zo voelt, of omdat er misschien net iets is geescaleerd.
succes iig! zal niet makkelijk zijn!
zou je als de situatie blijft zoals ie nu is, gelukkig met hem zijn? Zo nee, dan zou ik het uitmaken, zo ja, verder gelukkig met hem zijn.
vind het moeilijk in te schatten of je nu schrijft omdat je het echt zo voelt, of omdat er misschien net iets is geescaleerd.
succes iig! zal niet makkelijk zijn!
zondag 11 oktober 2009 om 16:55
Nee ik ben niet gelukkig nu. Durfde dit voorheen niet aan mezelf toe te geven, maar houd overdag zo'n schijn op en lig 's avonds na een gesprek of ruzie soms tijden te huilen in bed. Ik wil het niet meer. De negatieve momenten overheersen.. We leven nu een heel normaal en burgelijk leventje waar op zich niets mis mee is. We werken fulltime, komen thuis, eten gezellig samen, kijken tv, computeren wat. En gaan weer slapen en volgende dag hetzelfde. En ja dit is niet heel erg vervelend, helemaal niet. Maar we zitten nu dus hier ver van onze familie en vrienden en zijn/waren iig van plan om volgend jaar terug naar NL te gaan en daar dan bestaan op te bouwen. Maar we denken zo verschillend dat ik nu gewoon hardop heb durven/moeten zeggen van mezelf: doen we er wel goed aan om zo door te gaan? ik word er iig niet gelukkiger van. Hij ziet totaal niet in waarom ook al probeer ik dat als brugman uit te leggen. Hij zou het liefst bij zn familie om de hoek gaan wonen, en daar iedere dag in en uit lopen. Ik weet inmiddels hoe dat is want zo hebben we een tijdje gewoond. Zij zijn zo bepalend en manipuleren onder het mom van familie blabla. Maar zo wil ik niet leven. Ik wil mijn eigen boontjes doppen. Ik wil mijn eigen geld verdienen en een eigen huisje vinden om te huren (en niet mezelf bij een 'kennis van nicht' inschrijven en dan na een x aantal maanden rechten om in dat huis te blijven wonen claimen of zoiets, allemaal van die vage dingen).
Ze accepteren me niet omdat ik niet doe wat ze zeggen, ben te direct en heb mijn eigen onafhankelijke ik. Op het begin ben ik (missch wat naief) altijd mee geweest naar feestjes, familiebezoek etc etc. Maar beetje bij beetje kwam ik erachter dat ik me daar niet op mijn gemak voelde. Wil geen masker opzetten als ik bij (schoon)familie zit. Wil mezelf kunnen zijn. En laatste tijd ga ik al niet meer mee door wat akefietjes maar maakt de band niet al te goed. Wil natuurlijk dat vriend wel meegaat naar mijn ouders, die in mijn ogen normaal doen tegen mijn vriend en hem respecteren, niet OVER hem praten en hem allerlei dingen aansmeren en overal en nergens naartoe sturen.
Hij doet alles wat familie zegt want die zijn belangrijk voor hem en die zullen er altijd zijn, altijd.
Nouja dit dus, elke keer na een meningsverschil laten we het zinken en de da erna is het koek en ei. Maar uiteindelijk hebben we zulke andere ideeën, dat gaat gewoon niet meer samen...
Nu de echte letterlijke en figuurlijke stap nemen, zo moeilijk
Ze accepteren me niet omdat ik niet doe wat ze zeggen, ben te direct en heb mijn eigen onafhankelijke ik. Op het begin ben ik (missch wat naief) altijd mee geweest naar feestjes, familiebezoek etc etc. Maar beetje bij beetje kwam ik erachter dat ik me daar niet op mijn gemak voelde. Wil geen masker opzetten als ik bij (schoon)familie zit. Wil mezelf kunnen zijn. En laatste tijd ga ik al niet meer mee door wat akefietjes maar maakt de band niet al te goed. Wil natuurlijk dat vriend wel meegaat naar mijn ouders, die in mijn ogen normaal doen tegen mijn vriend en hem respecteren, niet OVER hem praten en hem allerlei dingen aansmeren en overal en nergens naartoe sturen.
Hij doet alles wat familie zegt want die zijn belangrijk voor hem en die zullen er altijd zijn, altijd.
Nouja dit dus, elke keer na een meningsverschil laten we het zinken en de da erna is het koek en ei. Maar uiteindelijk hebben we zulke andere ideeën, dat gaat gewoon niet meer samen...
Nu de echte letterlijke en figuurlijke stap nemen, zo moeilijk
zondag 11 oktober 2009 om 17:05
Wat weerhoudt je ervan om weg te gaan en in je eentje (of in de toekomst met een andere jongen) gelukkig te worden?
Wanneer was je voor het laatst gelukkig? Is dat dagen, weken, maanden of jaren geleden?
Zou je (tijdelijk) terug kunnen naar je ouders of iemand anders om weer je leven op de rit te krijgen? Want vinden je eigen vrienden van de situatie?
Weet je, liever in je eentje eenzaam, dan met zijn tweetjes eenzaam zijn! Ik heb zelf ook in een relatie gezeten waar de eerste maanden geweldig waren en het langzamerhand achteruit ging...en ik bleef maar hopen dat het beter zou gaan...maar het werd alleen maar slechter..hij had me heel erg bij mijn vrienden vandaan gehaald, door altijd slecht over hen te praten...etc. Op een gegeven moment voelde het alsof hij de laatste persoon was die ik nog 'had'.....
uiteindelijk ben ik weggegaan toen ik via werk iemand anders leerde kennen...achteraf snap ik echt niet wat mij destijds bezielde....
Als ik jou was, zou ik vooral proberen, contacten met je eigen vrienden en familie op te halen en een netwerk buiten hem om op te bouwen, zodat je voldoende steun hebt om bij hem weg te gaan. Zal zeker moeilijk zijn, maar op een dag zul je zoooo trots zijn op jezelf!
(jullie hebben toch geen kinderen?)
Wanneer was je voor het laatst gelukkig? Is dat dagen, weken, maanden of jaren geleden?
Zou je (tijdelijk) terug kunnen naar je ouders of iemand anders om weer je leven op de rit te krijgen? Want vinden je eigen vrienden van de situatie?
Weet je, liever in je eentje eenzaam, dan met zijn tweetjes eenzaam zijn! Ik heb zelf ook in een relatie gezeten waar de eerste maanden geweldig waren en het langzamerhand achteruit ging...en ik bleef maar hopen dat het beter zou gaan...maar het werd alleen maar slechter..hij had me heel erg bij mijn vrienden vandaan gehaald, door altijd slecht over hen te praten...etc. Op een gegeven moment voelde het alsof hij de laatste persoon was die ik nog 'had'.....
uiteindelijk ben ik weggegaan toen ik via werk iemand anders leerde kennen...achteraf snap ik echt niet wat mij destijds bezielde....
Als ik jou was, zou ik vooral proberen, contacten met je eigen vrienden en familie op te halen en een netwerk buiten hem om op te bouwen, zodat je voldoende steun hebt om bij hem weg te gaan. Zal zeker moeilijk zijn, maar op een dag zul je zoooo trots zijn op jezelf!
(jullie hebben toch geen kinderen?)
zondag 11 oktober 2009 om 17:34
nee we hebben geen kinderen nee, godzijdank niet. begrijp me niet verkeer, ik wil dolgraag kinderen 'later' maar die hebben we niet. Die hoop is het die elke keer weer de hoek om komt kijken. Ik blijf maar hopen. Ik weet hoe goed hij is en wat voor ideeën hij heeft voor de toekomst, maar het is erg oppervlakkig en zijn familie in NL zal er een hele grote rol in blijven spelen. Maar het idee dat hij straks iemand anders wel helemaal gelukkig zal maken terwijl ik zo graag wilde dat hij dat bij wilde doen...maakte me verdrietig. maar ja als het er niet in zit, zit het er niet in. Ik kan wel willen dat hij dit en dat, maar hij heeft andere ideeën...
Hij zegt nu zelf dat hij niet begrijpt waarom ik altijd ruzie maak(!). Ik zie dat zelf totaal niet zo. Zie alleen de dingen anders en ik denk verstandiger in als hem.
Hij zegt nu zelf dat hij niet begrijpt waarom ik altijd ruzie maak(!). Ik zie dat zelf totaal niet zo. Zie alleen de dingen anders en ik denk verstandiger in als hem.
zondag 11 oktober 2009 om 17:40
Ik heb veel lieve familie en vrienden om me heen, al heb ik veel vrienden verwaarloosd de afgelopen tijd. Nu we verhuisd zijn naar het buitenland is het natuurlijk lastig om zomaar even langs te komen hier, en keek dan ook al uit om weer naar Nl terug te keren en daar weer een netwerk op te bouwen en oude vriendschappen weer op te zoeken.
We zijn dus speciaal voor zijn papieren hierheen verhuisd, zijn hier erg op elkaar aangewezen. Hij heeft fulltime werk hier, ik ook. Financieel hebben we aardig wat terug te betalen aan een flexibel krediet wat voor mij ook een moeilijke factor was. Economisch gezien gaat het eindelijk wat beter maar hij heeft z'n geld in z'n hoofd alweer uitgegeven aan allerlei voor hem belangrijke dingen.
Ik heb op dit moment een goede vriendin aan wie ik per mail net heb verteld hoe het er nu voor staat. Dit omdat zij zelf ook bij een aantal akkefietjes met zijn familie is geweest en mij begrijpt en dus weet hoe de familiebanden etc in elkaar steken. Zij is een enorme steun. Maar de stap om dus echt hier weg te gaan is zo moeilijk!! dan ga je weer denken over hoe we het bedacht hadden en hoe het zou kunnen worden...maar is weer die hoop!!!!!!!!!!
We zijn dus speciaal voor zijn papieren hierheen verhuisd, zijn hier erg op elkaar aangewezen. Hij heeft fulltime werk hier, ik ook. Financieel hebben we aardig wat terug te betalen aan een flexibel krediet wat voor mij ook een moeilijke factor was. Economisch gezien gaat het eindelijk wat beter maar hij heeft z'n geld in z'n hoofd alweer uitgegeven aan allerlei voor hem belangrijke dingen.
Ik heb op dit moment een goede vriendin aan wie ik per mail net heb verteld hoe het er nu voor staat. Dit omdat zij zelf ook bij een aantal akkefietjes met zijn familie is geweest en mij begrijpt en dus weet hoe de familiebanden etc in elkaar steken. Zij is een enorme steun. Maar de stap om dus echt hier weg te gaan is zo moeilijk!! dan ga je weer denken over hoe we het bedacht hadden en hoe het zou kunnen worden...maar is weer die hoop!!!!!!!!!!
zondag 11 oktober 2009 om 17:42
Ik denk dat je al een heel eind bent in het proces. Volgens mij is het niet meer de vraag óf je ermee moet stoppen, maar wanneer en hoe...
Probeer nog eens rustig met hem in gesprek te gaan en uit je twijfels. Ze gewoon letterlijk dat als er bepaalde dingen niet veranderen, het dan niet meer werkt en dat het dan klaar is. Heb je dit al eens direct naar hem uitgesproken? Of weet hij niets van deze twijfels af?
Succes iig!
Probeer nog eens rustig met hem in gesprek te gaan en uit je twijfels. Ze gewoon letterlijk dat als er bepaalde dingen niet veranderen, het dan niet meer werkt en dat het dan klaar is. Heb je dit al eens direct naar hem uitgesproken? Of weet hij niets van deze twijfels af?
Succes iig!
zondag 11 oktober 2009 om 17:43
zondag 11 oktober 2009 om 17:45
Ik heb zelf trouwens ook een man uit een andere cultuur en ook wij hebben een moment gehad waarop het écht niet meer ging. Toch is er toen een keerpunt geweest en volgens mij bij jou niet. Uiteindelijk moet je gelukkig zijn en als je dat niet voelt, houdt het op.
Je bent met twee culturen en niet één, zoals het jammergenoeg toch vaak gaat...
Je bent met twee culturen en niet één, zoals het jammergenoeg toch vaak gaat...
zondag 11 oktober 2009 om 17:49
Ja zeker hij weet er vanaf ask! Net dus weer over gesproken, ik helemaal in tranen. Ik vertelde hem dat het niet meer was zoals het ooit geweest is en dat ik hem nu natuurlijk steeds meer ben leren kennen. Dat ik weet dat hij bepaalde ideeen heeft over zijn toekomst maar dat ik ook weet dat deze verschillend zijn. Dit weten we allebei maar hij denk dat we daarmee wel doorkunnen. Ik ben zijn vriendin maar heb niet het gevoel dat ik ALLES voor hem ben, hij zou altijd eerst doen wat zijn familie zegt, en helaas staan die gedachten ook haaks op die van mij...
Hij ziet niet in waarom ik zo over ons denk nu. Hij snapt het niet zegt hij en zegt dus dat hij niet snapt waarom ik altijd ruzie maak. heb net ook gezegd dat ik wel kan blijven willen dat we samen zijn, maar als ik niet gelukkig ben.... Het doet mij pijn dat zijn familie mij voor schut zet op feestjes, heel erg grof tegen mij praten, schunnige grapjes maken, negatief over mij praten. En hij laat ze dus praten. Hij kotm niet voor me op en ik voel me in de kou gelaten. Hij ziet dit totaal niet zo en vind dat ik gewoon mijn mond moet open doen en tegen ze moet zeggen waar het op staat. Hierdoor zullen zij echter niet veranderen. Degene die zich kut voelt ben ik en dat doet hem zeer weinig. Hij ziet niet dat hij daar wat aan zou kunnen doen. Ik vraag hem niet partij te kiezen, dat zei ik hem ook, maar hij doet alles wat zij zeggen en zo gauw het over mij gaat wil hij de lieve vrede behouden en komt niet voor me op. Hij staat er niet voor mij en dat trek ik niet meer...
En idd ask, het is meer wanneer en hoe....
Hij ziet niet in waarom ik zo over ons denk nu. Hij snapt het niet zegt hij en zegt dus dat hij niet snapt waarom ik altijd ruzie maak. heb net ook gezegd dat ik wel kan blijven willen dat we samen zijn, maar als ik niet gelukkig ben.... Het doet mij pijn dat zijn familie mij voor schut zet op feestjes, heel erg grof tegen mij praten, schunnige grapjes maken, negatief over mij praten. En hij laat ze dus praten. Hij kotm niet voor me op en ik voel me in de kou gelaten. Hij ziet dit totaal niet zo en vind dat ik gewoon mijn mond moet open doen en tegen ze moet zeggen waar het op staat. Hierdoor zullen zij echter niet veranderen. Degene die zich kut voelt ben ik en dat doet hem zeer weinig. Hij ziet niet dat hij daar wat aan zou kunnen doen. Ik vraag hem niet partij te kiezen, dat zei ik hem ook, maar hij doet alles wat zij zeggen en zo gauw het over mij gaat wil hij de lieve vrede behouden en komt niet voor me op. Hij staat er niet voor mij en dat trek ik niet meer...
En idd ask, het is meer wanneer en hoe....
zondag 11 oktober 2009 om 18:02
ehmm het huis ben ik niet zozeer zat misschicken (of had je het niet tegen mij 
) maar de locatie wel, maar daar waren we het samen over eens. Dit was een tijdelijke woonplek tot hij zijn verblijfsvergunning zou hebben. Nu is hij druk met Nederlandse les en fulltime werk.
Mijn vent is een schat, maar zijn manipulerende familie zijn zo belangrijk voor hem dat hij mijn goede bedoelingen amper ziet voor mijn gevoel..
Hij heeft overigens meerdere keren toegegeven dat zijn familie manipulerend is en arrogant en niet leuk tegen mij maar hij vind dat ik mond open moet doen en hij is blij dat hij iets heeft hier. Zijn ouders en zussen wonen zoals ik al zei aan andere kant van de wereld. Vind de cultuur zelf geweldig. heb er zelf ook mijn roots, vind het geweldig, maar het is dus meer de familie.....
) maar de locatie wel, maar daar waren we het samen over eens. Dit was een tijdelijke woonplek tot hij zijn verblijfsvergunning zou hebben. Nu is hij druk met Nederlandse les en fulltime werk.Mijn vent is een schat, maar zijn manipulerende familie zijn zo belangrijk voor hem dat hij mijn goede bedoelingen amper ziet voor mijn gevoel..
Hij heeft overigens meerdere keren toegegeven dat zijn familie manipulerend is en arrogant en niet leuk tegen mij maar hij vind dat ik mond open moet doen en hij is blij dat hij iets heeft hier. Zijn ouders en zussen wonen zoals ik al zei aan andere kant van de wereld. Vind de cultuur zelf geweldig. heb er zelf ook mijn roots, vind het geweldig, maar het is dus meer de familie.....
zondag 11 oktober 2009 om 18:12
quote:Chan82 schreef op 11 oktober 2009 @ 18:02:
ehmm het huis ben ik niet zozeer zat misschicken (of had je het niet tegen mij ) maar de locatie wel, maar daar waren we het samen over eens. Dit was een tijdelijke woonplek tot hij zijn verblijfsvergunning zou hebben. Nu is hij druk met Nederlandse les en fulltime werk.
Mijn vent is een schat, maar zijn manipulerende familie zijn zo belangrijk voor hem dat hij mijn goede bedoelingen amper ziet voor mijn gevoel..
Hij heeft overigens meerdere keren toegegeven dat zijn familie manipulerend is en arrogant en niet leuk tegen mij maar hij vind dat ik mond open moet doen en hij is blij dat hij iets heeft hier. Zijn ouders en zussen wonen zoals ik al zei aan andere kant van de wereld. Vind de cultuur zelf geweldig. heb er zelf ook mijn roots, vind het geweldig, maar het is dus meer de familie.....waarom ga jij dan niet gezellig met hem in jullie zo geliefde cultuur wonen ipv hem hier te importeren?
ehmm het huis ben ik niet zozeer zat misschicken (of had je het niet tegen mij
) maar de locatie wel, maar daar waren we het samen over eens. Dit was een tijdelijke woonplek tot hij zijn verblijfsvergunning zou hebben. Nu is hij druk met Nederlandse les en fulltime werk.Mijn vent is een schat, maar zijn manipulerende familie zijn zo belangrijk voor hem dat hij mijn goede bedoelingen amper ziet voor mijn gevoel..
Hij heeft overigens meerdere keren toegegeven dat zijn familie manipulerend is en arrogant en niet leuk tegen mij maar hij vind dat ik mond open moet doen en hij is blij dat hij iets heeft hier. Zijn ouders en zussen wonen zoals ik al zei aan andere kant van de wereld. Vind de cultuur zelf geweldig. heb er zelf ook mijn roots, vind het geweldig, maar het is dus meer de familie.....waarom ga jij dan niet gezellig met hem in jullie zo geliefde cultuur wonen ipv hem hier te importeren?
zondag 11 oktober 2009 om 18:15
Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Het lijkt me geweldig om daar te wonen maar feit is en blijft dat de werkloosheid ontzettend laag is daar. Alleen met een flinke zak geld zouden we daarheen kunnen verkassen en misschien iets opzetten daar maar dat is totaal niet van toepassing. Nederland heeft het betreft ziektekosten, werkvoorziening, opleiding etc. een stuk beter voor elkaar dus om een basis te creëren leek dit ons de beste oplossing. Dus daarom.
zondag 11 oktober 2009 om 18:30
Het is heel zwaar als hij het niet voor je opneemt. Mijn man heeft ook een echte familiecultuur, maar áls er eens iets over mij gezegd wordt, neemt hij het áltijd voor me op. En daar ligt een kernwaarde die jouw vriend mist....
Succes met het nemen van de stap. Weet je wat het verder voor gevolgen voor jou heeft als je ermee stopt? Of kan jij heel gemakkelijk door, terug naar Nederland, weer studeren, werken en eventueel weer op jezelf?
Succes met het nemen van de stap. Weet je wat het verder voor gevolgen voor jou heeft als je ermee stopt? Of kan jij heel gemakkelijk door, terug naar Nederland, weer studeren, werken en eventueel weer op jezelf?
zondag 11 oktober 2009 om 18:33
Van hoop alleen kun je niet leven...de gedachte dat hij een ander misschien wel gelukkig kan maken, maar jou niet...is pijnlijk, maar misschien wel de waarheid!!
Als mijn vent niet in zou springen als zijn familie lullig (zacht uitgedrukt) met mij om zou gaan, zou ik echt niet leuk vinden!
Denk niet dat dingen zullen veranderen....anders was dat allang gebeurd...
Op wiens naam staan de schulden die jullie hebben (dat flexibele krediet ofzo wat je noemde) en hoeveel is het ongeveer? Ik ga er voor het gemak maar vanuit dat alles op jouw naam staat, zou je dat alleen af kunnen betalen?
Als mijn vent niet in zou springen als zijn familie lullig (zacht uitgedrukt) met mij om zou gaan, zou ik echt niet leuk vinden!
Denk niet dat dingen zullen veranderen....anders was dat allang gebeurd...
Op wiens naam staan de schulden die jullie hebben (dat flexibele krediet ofzo wat je noemde) en hoeveel is het ongeveer? Ik ga er voor het gemak maar vanuit dat alles op jouw naam staat, zou je dat alleen af kunnen betalen?
zondag 11 oktober 2009 om 18:44
Ja ik kon het dus ook niet uitstaan dat mijn vriend niet voor me opkomt, voelde me zo in de kou gelaten... Hij hoeft het niet altijd met me eens te zijn, maar hij moet er wel voor me zijn en idd zoals ze over me praatten, hij laat ze gewoon want is volgens mij bang voor een snauw van hem... maar dat denk ik dat heeft hij nooit zo gezegd.
De gevolgen voor mij zullen zijn dat ik naar mijn ouders terugga of tijdelijk bij een vriendin in ga wonen... Maar zou het liefst op mezelf gaan. Studeren en werken zou ik onmiddellijk weer oppakken, voorzie daar niet zo snel problemen.. maar.
Het flexibel krediet staat volledig op mijn naam, is een aardig bedrag wat ik niet zomaar even terug kan betalen. Dit ga ik uiteraard wel doen, wil er vanaf!!! Niemand weet er echter vanaf, schaam me dood
De gevolgen voor mij zullen zijn dat ik naar mijn ouders terugga of tijdelijk bij een vriendin in ga wonen... Maar zou het liefst op mezelf gaan. Studeren en werken zou ik onmiddellijk weer oppakken, voorzie daar niet zo snel problemen.. maar.
Het flexibel krediet staat volledig op mijn naam, is een aardig bedrag wat ik niet zomaar even terug kan betalen. Dit ga ik uiteraard wel doen, wil er vanaf!!! Niemand weet er echter vanaf, schaam me dood
