Gezondheid
alle pijlers
hartoperatie , ervaringen?
dinsdag 3 november 2009 om 12:24
Hallo allemaal,
Na een periode van veel (pijn)klachten en ziekenhuisopnames is er vandaag duidelijk geworden dat mijn moeder een bypassoperatie en een hartklepvervanging moet ondergaan.
Ik ben best geschrokken van dit bericht en ben daarom opzoek naar mensen die dit ook in hun omgeving hebben meegemaakt. Mijn moeder is bijna 80, longpatiente en heeft suikerziekte en ik ben erg bang dat ze de hele ingreep niet overleefd. Mijn moeder is zelf ook best geschrokken van dit bericht terwijl ze normaal hartstikke positief, optimistisch en sterk is.
Ik ben alleen , dwz geen broers/zussen en andere familie (wel vrienden) en ervaar de zorg en dit hele traject (moeder ligt al paar weken in het ziekenhuis) ontzettend zwaar. Ik zoek dus ook een beetje steun hier , naast wellicht verhalen van mensen die dit ook van nabij hebben meegemaakt.
Alvast enorm bedankt!
(heb later deze week gesprek met arts, dan wordt wellicht ook meer duidelijk)
Na een periode van veel (pijn)klachten en ziekenhuisopnames is er vandaag duidelijk geworden dat mijn moeder een bypassoperatie en een hartklepvervanging moet ondergaan.
Ik ben best geschrokken van dit bericht en ben daarom opzoek naar mensen die dit ook in hun omgeving hebben meegemaakt. Mijn moeder is bijna 80, longpatiente en heeft suikerziekte en ik ben erg bang dat ze de hele ingreep niet overleefd. Mijn moeder is zelf ook best geschrokken van dit bericht terwijl ze normaal hartstikke positief, optimistisch en sterk is.
Ik ben alleen , dwz geen broers/zussen en andere familie (wel vrienden) en ervaar de zorg en dit hele traject (moeder ligt al paar weken in het ziekenhuis) ontzettend zwaar. Ik zoek dus ook een beetje steun hier , naast wellicht verhalen van mensen die dit ook van nabij hebben meegemaakt.
Alvast enorm bedankt!
(heb later deze week gesprek met arts, dan wordt wellicht ook meer duidelijk)
dinsdag 3 november 2009 om 12:55
Hoi
Wat een naar bericht voor jou en je moeder!
De procedure zal waarschijnlijk als volgt zijn als je moeder niet in een hartcentrum ligt: ze zal voorgesteld worden voor de bypass en klep ok, In de tussentijd zullen er nader onderzoeken gedaan worden om te kijken of de OK wel goed te doen is voor haar longen, hart en suikerziekte.
En dan word ze geaccepteerd voor OK ( of niet, maar dat is weer een ander verhaal) En dan kom ik bij de essentie van jouw verhaal: natuurlijk is er een kans dat je moeder de OK niet overleeft, maar als zij je moeder accepteren voor de operatie dan zien ze er heil in, anders beginnen ze er niet aan.
Ik denk wel dat het een pittige tijd zal worden,ook omdat je moeder bijna 80 is, maar tegenwoordig kunnen ze zoveel!
Ik denk dat het gesprek met de arts je ook veel vertrouwen kan geven.
Regel voor na de operatie wel een verzorgingshuis plek via het ziekenhuis, zodat ze goed kan bijkomen van alles, desnoods voor maar een paar weken
Wat een naar bericht voor jou en je moeder!
De procedure zal waarschijnlijk als volgt zijn als je moeder niet in een hartcentrum ligt: ze zal voorgesteld worden voor de bypass en klep ok, In de tussentijd zullen er nader onderzoeken gedaan worden om te kijken of de OK wel goed te doen is voor haar longen, hart en suikerziekte.
En dan word ze geaccepteerd voor OK ( of niet, maar dat is weer een ander verhaal) En dan kom ik bij de essentie van jouw verhaal: natuurlijk is er een kans dat je moeder de OK niet overleeft, maar als zij je moeder accepteren voor de operatie dan zien ze er heil in, anders beginnen ze er niet aan.
Ik denk wel dat het een pittige tijd zal worden,ook omdat je moeder bijna 80 is, maar tegenwoordig kunnen ze zoveel!
Ik denk dat het gesprek met de arts je ook veel vertrouwen kan geven.
Regel voor na de operatie wel een verzorgingshuis plek via het ziekenhuis, zodat ze goed kan bijkomen van alles, desnoods voor maar een paar weken
dinsdag 3 november 2009 om 13:15
Bedankt voor je bericht!
Ik dacht dat ze inmiddels al geaccepteerd was maar dat is dus niet zo? De onderzoeken die komen geven wel/geen groen licht?
Ik heb inmiddels contact gehad met iemand van hartstichting en volgens hem is mijn moeder nog lang niet oud genoeg voor deze operatie. Ook ben ik bezig met het OLVG over een bypass operatie via endoscopie, dat lijkt me een stuk minder belastend maar goed, daar zullen ook wel haken en ogen aan zitten...Pffff.
Ik dacht dat ze inmiddels al geaccepteerd was maar dat is dus niet zo? De onderzoeken die komen geven wel/geen groen licht?
Ik heb inmiddels contact gehad met iemand van hartstichting en volgens hem is mijn moeder nog lang niet oud genoeg voor deze operatie. Ook ben ik bezig met het OLVG over een bypass operatie via endoscopie, dat lijkt me een stuk minder belastend maar goed, daar zullen ook wel haken en ogen aan zitten...Pffff.
dinsdag 3 november 2009 om 13:24
Hoi Tjilla, spannende tijd gaat er komen dus voor jou en je moeder!
Mijn vader is 5 weken geleden ook geopereerd aan zijn hart, 2 omleidingen en een hartklep reparatie.
In eerste instantie zouden er alleen 2 omleidingen nodig zijn, maar tijdens de operatie kwamen ze er dus achter dat ook zijn hartklep lekte, dus na een telefoontje voor goedkeuring naar mijn moeder hebben ze ook dat meteen aangepakt.
Jou moeder is een stukje ouder dan mijn vader, hij is bijna 53, maar zoals -a- hierboven ook al schrijft, als ze het niet vertrouwen gaan ze haar vast niet opereren, ze weten echt wel wat ze doen.
Wat ik verschrikkelijk vond om te zien, was vlak na de operatie.
Mijn vader lag op de intensive care, nog helemaal van de wereld, slang in zijn keel, toeters en bellen om hem heen etc.
Ze zeggen je van te voren wel dat het een akelig gezicht is, maar als je het eenmaal ziet, schrik je je rot.
Je kunt je hier niks bij voorstellen tot dat je het ziet.
De zelfde avond van de operatie mocht hij van de beademing af en al weer naar zaal, dus dat was gelukkig heel snel, en een goed teken.
Nu zijn we al met al 5 weken verder, mn vader is weer 3 weken thuis en voelt zich goed, wel snel moe nog, maar naar omstandigheden goed, hij loopt voorzichtig weer stukjes, elke dag een stukje verder, en probeert zo zijn uithoudingsvermogen weer wat op te bouwen.
Het is mijn vader achteraf allemaal heel erg meegevallen, hopelijk gaat dit voor je moeder ook gelden.
We hebben er met zn allen erg tegenaangezien, het is toch een operatie aan jehart, dat is zeker niet niks, maar tegenwoordig zijn ze zo ver, en kunnen ze zoveel, daar moet je gewoon vertrouwen in hebben.
Alvast heel erg veel sterkte voor jou en je moeder, dat alles maar net zo goed mag gaan als bij mijn vader!
Mijn vader is 5 weken geleden ook geopereerd aan zijn hart, 2 omleidingen en een hartklep reparatie.
In eerste instantie zouden er alleen 2 omleidingen nodig zijn, maar tijdens de operatie kwamen ze er dus achter dat ook zijn hartklep lekte, dus na een telefoontje voor goedkeuring naar mijn moeder hebben ze ook dat meteen aangepakt.
Jou moeder is een stukje ouder dan mijn vader, hij is bijna 53, maar zoals -a- hierboven ook al schrijft, als ze het niet vertrouwen gaan ze haar vast niet opereren, ze weten echt wel wat ze doen.
Wat ik verschrikkelijk vond om te zien, was vlak na de operatie.
Mijn vader lag op de intensive care, nog helemaal van de wereld, slang in zijn keel, toeters en bellen om hem heen etc.
Ze zeggen je van te voren wel dat het een akelig gezicht is, maar als je het eenmaal ziet, schrik je je rot.
Je kunt je hier niks bij voorstellen tot dat je het ziet.
De zelfde avond van de operatie mocht hij van de beademing af en al weer naar zaal, dus dat was gelukkig heel snel, en een goed teken.
Nu zijn we al met al 5 weken verder, mn vader is weer 3 weken thuis en voelt zich goed, wel snel moe nog, maar naar omstandigheden goed, hij loopt voorzichtig weer stukjes, elke dag een stukje verder, en probeert zo zijn uithoudingsvermogen weer wat op te bouwen.
Het is mijn vader achteraf allemaal heel erg meegevallen, hopelijk gaat dit voor je moeder ook gelden.
We hebben er met zn allen erg tegenaangezien, het is toch een operatie aan jehart, dat is zeker niet niks, maar tegenwoordig zijn ze zo ver, en kunnen ze zoveel, daar moet je gewoon vertrouwen in hebben.
Alvast heel erg veel sterkte voor jou en je moeder, dat alles maar net zo goed mag gaan als bij mijn vader!
dinsdag 3 november 2009 om 13:24
het kan zijn hoor dat je moeder al geaccepteerd is voor de operatie, dat hangt van het ziekenhuis waar ze nu verblijft af en van het te opereren ziekenhuis. 80 is op zich een prima leeftijd om geopereerd te worden maar niet elke 80 jarige is hetzelfde.
En omdat je moeder long- en suikerpatient is zal het iets gecompliceerder liggen. Maar er worden heel veel 80 jarigen geopereerd en dat gaat echt prima!
Er worden zelfs mensen van 92 nog geopereerd!
Om haar leeftijd hoef je je dus geen zorgen te maken.
En tegenwoordiger doen ze inderdaad de operatie ook via de long, dat is een stuk minder belastend, maar ik hoor wel dat het de eerste paar weken pijnlijker is, maar op de lange termijn is het veel minder pijnlijk ( de ribben blijven bij een 'gewone' operatie natuurlijk veel langer pijnlijk omdat ze die breken en via de long niet)
Maar als je moeder genoeg pijnstilling krijgt,. vaak na een dag of 2 is paracetemol al voldoende, dan zal ze je vast weer licht lachend aankijken vanuit haar bed
En omdat je moeder long- en suikerpatient is zal het iets gecompliceerder liggen. Maar er worden heel veel 80 jarigen geopereerd en dat gaat echt prima!
Er worden zelfs mensen van 92 nog geopereerd!
Om haar leeftijd hoef je je dus geen zorgen te maken.
En tegenwoordiger doen ze inderdaad de operatie ook via de long, dat is een stuk minder belastend, maar ik hoor wel dat het de eerste paar weken pijnlijker is, maar op de lange termijn is het veel minder pijnlijk ( de ribben blijven bij een 'gewone' operatie natuurlijk veel langer pijnlijk omdat ze die breken en via de long niet)
Maar als je moeder genoeg pijnstilling krijgt,. vaak na een dag of 2 is paracetemol al voldoende, dan zal ze je vast weer licht lachend aankijken vanuit haar bed
dinsdag 3 november 2009 om 13:40
klein detail: de ribben worden niet gebroken, maar het borstbeen wordt doorgezaagd. Dit brengt met zich mee dat ademhalen en vooral hoesten pijnlijk is de eerste tijd. Vooral het hoesten is wel erg belangrijk (zeker als je moeder al longpatient is), dus er zal gezorgd worden voor adequate pijnstilling. Als alles ongecompliceerd verloopt gaan de mensen vaak de dag na de operatie alweer voor het eerst uit bed, even zitten in de stoel naast bed. Dit wordt elke dag uitgebreid, afhankelijk van pijn en kracht.
Heel veel succes!!! Ik kan me je schrik overigens best voorstellen hoor
Heel veel succes!!! Ik kan me je schrik overigens best voorstellen hoor
dinsdag 3 november 2009 om 13:42
dinsdag 3 november 2009 om 15:18
quote:bentetje73 schreef op 03 november 2009 @ 13:40:
klein detail: de ribben worden niet gebroken, maar het borstbeen wordt doorgezaagd. Dit brengt met zich mee dat ademhalen en vooral hoesten pijnlijk is de eerste tijd. Vooral het hoesten is wel erg belangrijk (zeker als je moeder al longpatient is), dus er zal gezorgd worden voor adequate pijnstilling. Als alles ongecompliceerd verloopt gaan de mensen vaak de dag na de operatie alweer voor het eerst uit bed, even zitten in de stoel naast bed. Dit wordt elke dag uitgebreid, afhankelijk van pijn en kracht.
Heel veel succes!!! Ik kan me je schrik overigens best voorstellen hoor thanks voor het corrigeren,. je hebt helemaal gelijk
klein detail: de ribben worden niet gebroken, maar het borstbeen wordt doorgezaagd. Dit brengt met zich mee dat ademhalen en vooral hoesten pijnlijk is de eerste tijd. Vooral het hoesten is wel erg belangrijk (zeker als je moeder al longpatient is), dus er zal gezorgd worden voor adequate pijnstilling. Als alles ongecompliceerd verloopt gaan de mensen vaak de dag na de operatie alweer voor het eerst uit bed, even zitten in de stoel naast bed. Dit wordt elke dag uitgebreid, afhankelijk van pijn en kracht.
Heel veel succes!!! Ik kan me je schrik overigens best voorstellen hoor thanks voor het corrigeren,. je hebt helemaal gelijk
dinsdag 3 november 2009 om 15:45
Bedankt voor jullie reacties! Ik voel me best even heel erg alleen en kan wel huilen....
Ik heb vanmiidag de cardioloog gesproken en die vertelde dat er in 1 kransslagader 3 vernauwingen hebben gevonden en dat er een goede overweging is gemaakt dotteren ; dotteren, stent of bypass en dat bypass de beste oplossing voor mijn moeder is. Ze gingen vandaag meteen al door met een aantal onderzoeken , oa een longfunctietest en een foto van de bijholten. Morgen volgt er nog een echocardiogram van de hartklep via de slokdarm. Dit alles bijelkaar wordt overgedragen aan de hartchirurg en die moet dan akkoord geven. Volgens de cardioloog is niet de vraag of ze wel / niet geopereerd wordt maar of alles in1x wordt gedaan dus omleggen en klepvervangen.
Mijn moeder moest huilen en dat vond ik zo erg. Ze had tegen een vriendin gezegd: zorg jij voor Tjil als er iets gebeurt. Echt verschrikkelijk vind ik dat. Ik zie ook erg op tegen de periode na de operatie. Die intensivecare idd lijkt me echt verschrikkelijk. En hoe gaat ze herstellen. Ergens in me gaat steeds een stemmetje af dat zegt: Tjil, het is klaar, ze komt niet meer naar huis, ze overleeft het niet. Ik ben echt bang en ik zou haar zo graag nog even houden....
Bedankt allemaal, doet me goed!
Ik heb vanmiidag de cardioloog gesproken en die vertelde dat er in 1 kransslagader 3 vernauwingen hebben gevonden en dat er een goede overweging is gemaakt dotteren ; dotteren, stent of bypass en dat bypass de beste oplossing voor mijn moeder is. Ze gingen vandaag meteen al door met een aantal onderzoeken , oa een longfunctietest en een foto van de bijholten. Morgen volgt er nog een echocardiogram van de hartklep via de slokdarm. Dit alles bijelkaar wordt overgedragen aan de hartchirurg en die moet dan akkoord geven. Volgens de cardioloog is niet de vraag of ze wel / niet geopereerd wordt maar of alles in1x wordt gedaan dus omleggen en klepvervangen.
Mijn moeder moest huilen en dat vond ik zo erg. Ze had tegen een vriendin gezegd: zorg jij voor Tjil als er iets gebeurt. Echt verschrikkelijk vind ik dat. Ik zie ook erg op tegen de periode na de operatie. Die intensivecare idd lijkt me echt verschrikkelijk. En hoe gaat ze herstellen. Ergens in me gaat steeds een stemmetje af dat zegt: Tjil, het is klaar, ze komt niet meer naar huis, ze overleeft het niet. Ik ben echt bang en ik zou haar zo graag nog even houden....
Bedankt allemaal, doet me goed!
dinsdag 3 november 2009 om 20:06
Hallo Tjilla
Mijn moeder is 72 jaar, en is afgelopen juni ook aan haar hart geopereerd. Ik was ook erg bang vanwegen haar leeftijd, maar ze is er goed doorheen gekomen hoor.
Natuurlijk is het geen fijn gezicht als je haar ziet liggen op de IC aan de toeters en bellen. Maar je zal zien dat ze elke dag een stukje vooruit gaat, dat vond ik vrij snel gaan na zo,n operatie. Na een paar dagen op de IC mocht ze al naar een gewone afdeling, en al uit bed om aan tafel te eten.
Voor de pijn aan haar borst heeft ze goede pijnstillers gekregen, en een kussentje om op haar borst te drukken als ze moest hoesten.
Na nog geen twee weken in het ziekenhuis te hebben gelegen mocht ze alweer naar huis.
Zo,n maand of drie was ze best nog wel moe, en lag vaak op bed. Maar dat is normaal na een hartoperatie dat hebben ze ons ook verteld in het ziekenhuis.
Maar als je ze nu ziet, kun je bijna niet geloven dat ze nog niet zolang geleden een hartoperatie heeft ondergaan.
Ze doet bijna alles weer, wat ze voorheen ook deed, en is weer druk en levendig.
Zo zie je maar weer, dat mensen op leeftijd meer aankunnen dan wij denken hoor.
Ik hoop dat ik je wat gerust hebt kunnen stellen, want ik weet hoe het voelt, en hoe bang je bent, als je hoort dat je moeder een hartoperatie moet ondergaan op die leeftijd.
Heel veel sterkte de komende tijd, en blijf hier lekker schrijven, zodat wij je een beetje kunnen steunen als je dat nodig hebt.
Mijn moeder is 72 jaar, en is afgelopen juni ook aan haar hart geopereerd. Ik was ook erg bang vanwegen haar leeftijd, maar ze is er goed doorheen gekomen hoor.
Natuurlijk is het geen fijn gezicht als je haar ziet liggen op de IC aan de toeters en bellen. Maar je zal zien dat ze elke dag een stukje vooruit gaat, dat vond ik vrij snel gaan na zo,n operatie. Na een paar dagen op de IC mocht ze al naar een gewone afdeling, en al uit bed om aan tafel te eten.
Voor de pijn aan haar borst heeft ze goede pijnstillers gekregen, en een kussentje om op haar borst te drukken als ze moest hoesten.
Na nog geen twee weken in het ziekenhuis te hebben gelegen mocht ze alweer naar huis.
Zo,n maand of drie was ze best nog wel moe, en lag vaak op bed. Maar dat is normaal na een hartoperatie dat hebben ze ons ook verteld in het ziekenhuis.
Maar als je ze nu ziet, kun je bijna niet geloven dat ze nog niet zolang geleden een hartoperatie heeft ondergaan.
Ze doet bijna alles weer, wat ze voorheen ook deed, en is weer druk en levendig.
Zo zie je maar weer, dat mensen op leeftijd meer aankunnen dan wij denken hoor.
Ik hoop dat ik je wat gerust hebt kunnen stellen, want ik weet hoe het voelt, en hoe bang je bent, als je hoort dat je moeder een hartoperatie moet ondergaan op die leeftijd.
Heel veel sterkte de komende tijd, en blijf hier lekker schrijven, zodat wij je een beetje kunnen steunen als je dat nodig hebt.
woensdag 4 november 2009 om 00:57
Ik kan me voorstellen dat je daar van schrik. Onlangs werd mijn moeder opgenomen met vermoedelijke hartklachten en ze heeft een spoedkathetrisatie ondergaan, waarbij geen vernauwingen gevonden werden gelukkig. Dus waarschijnlijk ligt het toch aan haar maagklachten. Maar ik schrok me het apelazerus! Opeens zo bewust van de sterfelijkheid van mijn ouders, die tot nu gelukkig gezond zijn.
In sommige ziekenhuizen kun je van te voren een kijkje nemen op de intensive care. Misschien wel fijn om te doen. Vraag het de chirurg of ze dat doen in jullie ziekenhuis.
Op de intensive care zich valt het wel mee, maar er staan een hoop piepende apparaten en bewegende schermpjes om het bed heen. Ze piepen ook als er niks aan de hand is, maak je daar geen zorgen over. De verpleging hoort echt de foute piepjes wel. Bedenk je wel: mensen die daar liggen, net na een operatie, zien er vaak niet goed uit, bleek,slap, slangetjes ed. Meestal knappen ze zienderogen op als ze weer goed wakker zijn.
Normaal na een bypass-operatie kan de kunstmatige beademing na een paar uur gestopt worden en kan ze weer zelf ademen en wakker worden. Door haar leeftijd heb je wel kans dat ze in de war zal raken, dat is vrij normaal, maar erg vervelend. Als je dat merkt, wel doorgeven aan de verpleging, want omdat jij haar goed kent zie je dat veel eerder.
Sommige ziekenhuizen sturen mensen ook voor e operatie even langs de fysiotherapeut, om ze te leren hoe ze zometeen moeten hoesten. Maar de verpleging op de ic en de hartchirurgieafdeling weet dat ook wel. Een klein stevig kussentje met hoesten op de borst is meestal prettig.
Laat je zoveel mogelijk voorlichten, ga mee met je moeder naar het ziekenhuis, twee horen en onthouden meer dan een. Schrijf vragen op en stel ze aan de artsen.
Veel sterkte voor jullie allebei!
In sommige ziekenhuizen kun je van te voren een kijkje nemen op de intensive care. Misschien wel fijn om te doen. Vraag het de chirurg of ze dat doen in jullie ziekenhuis.
Op de intensive care zich valt het wel mee, maar er staan een hoop piepende apparaten en bewegende schermpjes om het bed heen. Ze piepen ook als er niks aan de hand is, maak je daar geen zorgen over. De verpleging hoort echt de foute piepjes wel. Bedenk je wel: mensen die daar liggen, net na een operatie, zien er vaak niet goed uit, bleek,slap, slangetjes ed. Meestal knappen ze zienderogen op als ze weer goed wakker zijn.
Normaal na een bypass-operatie kan de kunstmatige beademing na een paar uur gestopt worden en kan ze weer zelf ademen en wakker worden. Door haar leeftijd heb je wel kans dat ze in de war zal raken, dat is vrij normaal, maar erg vervelend. Als je dat merkt, wel doorgeven aan de verpleging, want omdat jij haar goed kent zie je dat veel eerder.
Sommige ziekenhuizen sturen mensen ook voor e operatie even langs de fysiotherapeut, om ze te leren hoe ze zometeen moeten hoesten. Maar de verpleging op de ic en de hartchirurgieafdeling weet dat ook wel. Een klein stevig kussentje met hoesten op de borst is meestal prettig.
Laat je zoveel mogelijk voorlichten, ga mee met je moeder naar het ziekenhuis, twee horen en onthouden meer dan een. Schrijf vragen op en stel ze aan de artsen.
Veel sterkte voor jullie allebei!
We dont make mistakes here, we just have happy accidents. We want happy, happy paintings. If you want sad things, watch the news. Everything is possible here. This is your little universe -Bob Ross
donderdag 5 november 2009 om 07:51
Wat ontzettend fijn dat jullie hier schrijven! Dank jullie wel!
Ik zit er echt helemaal doorheen, ookal blijf ik tegenover mijn moeder optimistisch, ik huil de hele dag. Ik zie al helemaal voor me dat ze er niet doorheen komt en dat ik haar kwijtraak. Hoe ik dan haar huisje moet leeghalen en de begrafenis moet regelen. Dat ik haar nooit meer zie of kan bellen, echt ontdragelijk. Gisteren was ik met een vriendin de stad in, lunchen, film etc. en de hele tijd maar huilen. Ik ben echt op.
Ik weet niet of ik het hier al eerder had geschreven maar ik heb inmiddels een gesprek gehad met de ass.cardiologe. Zij vertelde me dat er in 1 kransslagader 2 vernauwingen zijn gevonden en dat ze hebben overwogen een stent te plaatsen maar dat ze denken dat een bypass de beste oplossing is. Ook willen ze de klepvervangen maar ze weten nog niet of dat in 1x wordt gedaan, dat is aan de chirurg.
Al met al vind ik het allemaal nogal wat. En natuurlijk zegt de arts dat ze er uitkomt maar ja, wat moet ze anders zeggen? Ik ben ontzettend bang dat ze niet gaat herstellen en er niet beter maar slechter van wordt, Ze kampt natuurlijk ook met haar COPD en dat zal het niet makkelijker maken.
Ik vind het ook ontzettend erg voor mijn moeder. Ze probeert sterk te blijven maar ik zie haar angst. Ze had zich er zo op verheugd naar huis te gaan en ik ben zo bang dat ze niet meer thuis komt, ze ligt nu al 2 weken in het ziekenhuiis en het zal nog wel een paar weken duren, En ze zeggen toch ook altijd: als die oudjes eenmaal geen sukkelen is het afgelopen? Iedereen tegen wie ik zeg dat ze geopereerd moet worden zegt ook: ooh wat erg , ooh wat verschrikkelijk en guttegut terwijl ik zo graag wat positieve dingen zo horen.
Ik ben zo bang!
Ik zit er echt helemaal doorheen, ookal blijf ik tegenover mijn moeder optimistisch, ik huil de hele dag. Ik zie al helemaal voor me dat ze er niet doorheen komt en dat ik haar kwijtraak. Hoe ik dan haar huisje moet leeghalen en de begrafenis moet regelen. Dat ik haar nooit meer zie of kan bellen, echt ontdragelijk. Gisteren was ik met een vriendin de stad in, lunchen, film etc. en de hele tijd maar huilen. Ik ben echt op.
Ik weet niet of ik het hier al eerder had geschreven maar ik heb inmiddels een gesprek gehad met de ass.cardiologe. Zij vertelde me dat er in 1 kransslagader 2 vernauwingen zijn gevonden en dat ze hebben overwogen een stent te plaatsen maar dat ze denken dat een bypass de beste oplossing is. Ook willen ze de klepvervangen maar ze weten nog niet of dat in 1x wordt gedaan, dat is aan de chirurg.
Al met al vind ik het allemaal nogal wat. En natuurlijk zegt de arts dat ze er uitkomt maar ja, wat moet ze anders zeggen? Ik ben ontzettend bang dat ze niet gaat herstellen en er niet beter maar slechter van wordt, Ze kampt natuurlijk ook met haar COPD en dat zal het niet makkelijker maken.
Ik vind het ook ontzettend erg voor mijn moeder. Ze probeert sterk te blijven maar ik zie haar angst. Ze had zich er zo op verheugd naar huis te gaan en ik ben zo bang dat ze niet meer thuis komt, ze ligt nu al 2 weken in het ziekenhuiis en het zal nog wel een paar weken duren, En ze zeggen toch ook altijd: als die oudjes eenmaal geen sukkelen is het afgelopen? Iedereen tegen wie ik zeg dat ze geopereerd moet worden zegt ook: ooh wat erg , ooh wat verschrikkelijk en guttegut terwijl ik zo graag wat positieve dingen zo horen.
Ik ben zo bang!
donderdag 5 november 2009 om 09:19
Ik weet hoe angstig het is. Mijn vader is zo'n 4 jaar geleden geopereerd. Ik geloof niet dat ik ooit zoveel stress heb gehad als in die periode. Mijn moeder leefde destijds al niet meer, dus ik was ook doodsbang om mijn vader te verliezen en alleen over te blijven.
Zo'n 5 jaar geleden lag mijn vader ook heel slecht in het ziekenhuis. Toen kon hij niet geopereerd worden, omdat zijn hart te zwak was. Technisch was het wel mogelijk, maar de kans dat zijn hart de operatie aankon was te klein.
Vier jaar geleden ging het dus wel, maar maar vader ging met een slechte conditie en een slecht hart die operatie in. Wat een angst! Uiteindelijk is het dus allemaal goed gegaan, (hoewel mijn vader nog steeds zwaar hartpatient is en het blijf tobben en zorgen).
Heb je in je omgeving mensen met wie je erover kan praten, die jou kunnen steunen? Vriendinnen of zo?
Weet verder niet zo veel te zeggen, dan behalve je veel sterkte en kracht toe te wensen.
Mocht je meer van mijn ervaringen willen weten, dan moet je dat maar ff aangeven.
Zo'n 5 jaar geleden lag mijn vader ook heel slecht in het ziekenhuis. Toen kon hij niet geopereerd worden, omdat zijn hart te zwak was. Technisch was het wel mogelijk, maar de kans dat zijn hart de operatie aankon was te klein.
Vier jaar geleden ging het dus wel, maar maar vader ging met een slechte conditie en een slecht hart die operatie in. Wat een angst! Uiteindelijk is het dus allemaal goed gegaan, (hoewel mijn vader nog steeds zwaar hartpatient is en het blijf tobben en zorgen).
Heb je in je omgeving mensen met wie je erover kan praten, die jou kunnen steunen? Vriendinnen of zo?
Weet verder niet zo veel te zeggen, dan behalve je veel sterkte en kracht toe te wensen.
Mocht je meer van mijn ervaringen willen weten, dan moet je dat maar ff aangeven.
donderdag 5 november 2009 om 11:37
Tjilla ik begriijp heel goed dat je bang bent, het is ook zo,n eng idee, omdat het om haar hart gaat, dat had ik ook hoor...
Ten eerste moet je maar zo denken, als de operatie te gevaarlijk zou zijn voor je moeder, dan zouden ze de operatie niet eens uitvoeren.
En ten tweede, het is nog véél gevaarlijker als ze er niets aan zouden doen, want dan loop je moeder zeker de kans op een ernstig harinfarct/stilstand vanwege die vernauwingen.
Daar was ik heel erg bang voor bij mijn moeder, omdat ze al een licht infarct had gehad, (ook vanwege een vernauwing) was ik heel erg bang dat ze er weer één zou krijgen en dan misschien met dodelijke afloop. Nou dat is helemaal geen leven hoor!
Als ze de telefoon niet snel genoeg oppakte, was ik helemaal in paniek, als ze te lang wegbleef met boodschappen doen, dacht ik dat ze onderweg een hartinfarct/stilstand had gehad, je maakt jezelf helemaal gek. Dus het is voor je moeder, en voor jezelf, alleen maar beter dat ze het hart gaan herstellen. Dan heeft ze weer een gezond hart, dat weer jaren meekan.
Dat heeft voor mij en voor mijn moeder, want ze was zelf natuurlijk ook bang, een heleboel rust gebracht, wetende dat het hart weer in orde is.
En geloof me, mijn moeder was echt geen uitzonderig in het ziekenhuis hoor, die op oudere leeftijd aan het hart is geopereerd, er lagen er een heleboel, waar het ook allemaal goed bij is afgelopen.
Er worden wekelijks hartoperaties uitgevoerd in een ziekenhuis, voor de hartchirurgen is dat routinewerk, en ze weten heus wel wat ze doen hoor.
En als de oudjes eenmaal gaan sukkelen, dan is het afgelopen!.. dat is ook niet altijd waar.
Want kijk naar mijn moeder, nu ze weer aardig hersteld is van haar hartoperatie, loopt ze weer als een kievit, en doet bijna alles weer wat ze voorheen ook deed.
Dus probeer jezelf niet te bang te maken, laat het allemaal maar over je heenkomen, het ziet erna de operatie allemaal eng uit, vanwege al die slangetjes en apparaten om haar heen, maar dat is alleen maar goed moet je maar denken, want daar wordt ze constant mee in de gaten gehouden, dat geeft ook een rustig gevoel. En voor je het weet is het allemaal voorbij.
De meesten mogen alweer na een paar dagen uit bed en naar een gewone afdeling, en na ongeveer twee weken weer naar huis.
Tjilla, ik hoop dat ik je angst weer een beetje hebt weg kunnen nemen, en blijf hier maar lekker van je afschrijven.
Weet je al wanneer je moeder geopereerd gaat worden?..
Ten eerste moet je maar zo denken, als de operatie te gevaarlijk zou zijn voor je moeder, dan zouden ze de operatie niet eens uitvoeren.
En ten tweede, het is nog véél gevaarlijker als ze er niets aan zouden doen, want dan loop je moeder zeker de kans op een ernstig harinfarct/stilstand vanwege die vernauwingen.
Daar was ik heel erg bang voor bij mijn moeder, omdat ze al een licht infarct had gehad, (ook vanwege een vernauwing) was ik heel erg bang dat ze er weer één zou krijgen en dan misschien met dodelijke afloop. Nou dat is helemaal geen leven hoor!
Als ze de telefoon niet snel genoeg oppakte, was ik helemaal in paniek, als ze te lang wegbleef met boodschappen doen, dacht ik dat ze onderweg een hartinfarct/stilstand had gehad, je maakt jezelf helemaal gek. Dus het is voor je moeder, en voor jezelf, alleen maar beter dat ze het hart gaan herstellen. Dan heeft ze weer een gezond hart, dat weer jaren meekan.
Dat heeft voor mij en voor mijn moeder, want ze was zelf natuurlijk ook bang, een heleboel rust gebracht, wetende dat het hart weer in orde is.
En geloof me, mijn moeder was echt geen uitzonderig in het ziekenhuis hoor, die op oudere leeftijd aan het hart is geopereerd, er lagen er een heleboel, waar het ook allemaal goed bij is afgelopen.
Er worden wekelijks hartoperaties uitgevoerd in een ziekenhuis, voor de hartchirurgen is dat routinewerk, en ze weten heus wel wat ze doen hoor.
En als de oudjes eenmaal gaan sukkelen, dan is het afgelopen!.. dat is ook niet altijd waar.
Want kijk naar mijn moeder, nu ze weer aardig hersteld is van haar hartoperatie, loopt ze weer als een kievit, en doet bijna alles weer wat ze voorheen ook deed.
Dus probeer jezelf niet te bang te maken, laat het allemaal maar over je heenkomen, het ziet erna de operatie allemaal eng uit, vanwege al die slangetjes en apparaten om haar heen, maar dat is alleen maar goed moet je maar denken, want daar wordt ze constant mee in de gaten gehouden, dat geeft ook een rustig gevoel. En voor je het weet is het allemaal voorbij.
De meesten mogen alweer na een paar dagen uit bed en naar een gewone afdeling, en na ongeveer twee weken weer naar huis.
Tjilla, ik hoop dat ik je angst weer een beetje hebt weg kunnen nemen, en blijf hier maar lekker van je afschrijven.
Weet je al wanneer je moeder geopereerd gaat worden?..
donderdag 5 november 2009 om 16:27
Hoi allemaal,
Kan niet zeggen hoe blij ik ben dat jullie hier reageren, ik wil het zo graag kwijt allemaal en ik heb wel een aantal goeie vrienden en vriendinnen maar die kennen mijn angs-/probleem en steunen me maar reacties van mensen die het ook mee hebben gemaakt zijn heel fijn!
Vandaag heeft mijn moeder het laatste onderzoek gehad , de kaakchirurg . Morgen wordt er over haar vergaderd en wordt er door de chirurg bepaald of ze wel of niet de klep en de bypass in 1 doen. Ergens spookt ook nog wel door mijn hoofd dat ze er mss toch wel helemaal niet aan gaan beginnen gezien haar beperkte longfunctie. En dan? Dan gaat ze dus dood?
Ik kom op internet ook allemaal verhalen tegen over complicaties en overlijden tijdens hartoperaties. Ook kwam ik een onderzoek tegen wat was gedaan onder 70 70 plussers die een bypass moesten ondergaan , aldan niet in combi met een klepvervanging/reparatie. Het percentage wat tijdens de operatie overleed was 14 procent. Dat is toch best veel van de 70 personen. 7 procent overleed in de periode na de operatie. Ook las ik een amerikaans onderzoek waarin werd gesteld dat een derde van de bypassoperaties onnodig worden uitgevoerd en juist een eerder overlijden veroorzaken (terwijl ik dit alles opschrijf realiseer ik me ook dat ik wel erg ver ga, maar toch)..
Ik kan het beeld maar niet loslaten dat ze niet meer in haar huisje komt en slechter uit de operatie komt dan verwacht. Het is nog maar de vraag of ze met haar longen en diabetes het herstel wel aan kan! Ik draai echt een beetje door, Het het ook steeds zo koud en hoofdpijn, voel me echt slap.
Morgen heb ik nog een gesprek met de cardioloog.
Kjanga, ja, ik ben nog wel benieuwd naar jouw ervaringen ajb.
Dark, welk ziekenhuis is jouw moeder geopereerd? Mijn moeder moet ws naar het Ampia in Breda of het Erasmus in Rdam. Beide niet in de buurt van haar woonplaats. Ik heb ook geen idee wat het beste zou zijn.
Dank je wel allemaal!
Kan niet zeggen hoe blij ik ben dat jullie hier reageren, ik wil het zo graag kwijt allemaal en ik heb wel een aantal goeie vrienden en vriendinnen maar die kennen mijn angs-/probleem en steunen me maar reacties van mensen die het ook mee hebben gemaakt zijn heel fijn!
Vandaag heeft mijn moeder het laatste onderzoek gehad , de kaakchirurg . Morgen wordt er over haar vergaderd en wordt er door de chirurg bepaald of ze wel of niet de klep en de bypass in 1 doen. Ergens spookt ook nog wel door mijn hoofd dat ze er mss toch wel helemaal niet aan gaan beginnen gezien haar beperkte longfunctie. En dan? Dan gaat ze dus dood?
Ik kom op internet ook allemaal verhalen tegen over complicaties en overlijden tijdens hartoperaties. Ook kwam ik een onderzoek tegen wat was gedaan onder 70 70 plussers die een bypass moesten ondergaan , aldan niet in combi met een klepvervanging/reparatie. Het percentage wat tijdens de operatie overleed was 14 procent. Dat is toch best veel van de 70 personen. 7 procent overleed in de periode na de operatie. Ook las ik een amerikaans onderzoek waarin werd gesteld dat een derde van de bypassoperaties onnodig worden uitgevoerd en juist een eerder overlijden veroorzaken (terwijl ik dit alles opschrijf realiseer ik me ook dat ik wel erg ver ga, maar toch)..
Ik kan het beeld maar niet loslaten dat ze niet meer in haar huisje komt en slechter uit de operatie komt dan verwacht. Het is nog maar de vraag of ze met haar longen en diabetes het herstel wel aan kan! Ik draai echt een beetje door, Het het ook steeds zo koud en hoofdpijn, voel me echt slap.
Morgen heb ik nog een gesprek met de cardioloog.
Kjanga, ja, ik ben nog wel benieuwd naar jouw ervaringen ajb.
Dark, welk ziekenhuis is jouw moeder geopereerd? Mijn moeder moet ws naar het Ampia in Breda of het Erasmus in Rdam. Beide niet in de buurt van haar woonplaats. Ik heb ook geen idee wat het beste zou zijn.
Dank je wel allemaal!
donderdag 5 november 2009 om 21:40
Hoi Tjilla,
Mijn moeder is in het Erasmus geopereerd, dat is één van de beste ziekenhuizen van Europa, heel gespecialiseerd.
Vandaar dat de je moeders artsen erover denken om haar daar heen te sturen. Het Ampiaziekenhuis zegt mij niets.
Misschien dat de anderen hier er iets over weten.
Tjilla, je kan beter niets meer lezen op het internet over de operatie, want dan wordt je helemaal bang, dat is hetzelfde als je een bijsluiter leest voor medicijnen, daar staan zoveel enge bijwerkingen in, dat je de medicijnen bijna niet meer durft in te nemen. En tenslotte gelden die dingen die er staan niet voor iedereen, zo is het ook met het internet. Je kan je beter vast houden aan wat je moeders artsen je vertellen, want die weten het beste wat je moeder mankeerd en wat de risico,s zijn.
En de artsen zijn niet voor niets aan het overleggen wat het beste voor je moeder is, ze nemen natuurlijk geen onnodige risico,s, dus als zij vinden dat je moeder de operatie niet aankan vanwege haar longen, dan neem ik aan dat ze voor een andere behandeling kiezen. Probeer jezelf niet zo gek te maken met wat er allemaal zou kunnen gebeuren, bekijk het stap voor stap, en hou ook een beetje de moed erin.
Want al die enge dingen die jij in je hoofd haalt, hoeven helemaal niet te gebeuren, want tenslotte gaat het in de meeste gevallen gewoon goed....toch?
Ik kom hier elke dag even kijken hoe het gaat. Sterkte!
Mijn moeder is in het Erasmus geopereerd, dat is één van de beste ziekenhuizen van Europa, heel gespecialiseerd.
Vandaar dat de je moeders artsen erover denken om haar daar heen te sturen. Het Ampiaziekenhuis zegt mij niets.
Misschien dat de anderen hier er iets over weten.
Tjilla, je kan beter niets meer lezen op het internet over de operatie, want dan wordt je helemaal bang, dat is hetzelfde als je een bijsluiter leest voor medicijnen, daar staan zoveel enge bijwerkingen in, dat je de medicijnen bijna niet meer durft in te nemen. En tenslotte gelden die dingen die er staan niet voor iedereen, zo is het ook met het internet. Je kan je beter vast houden aan wat je moeders artsen je vertellen, want die weten het beste wat je moeder mankeerd en wat de risico,s zijn.
En de artsen zijn niet voor niets aan het overleggen wat het beste voor je moeder is, ze nemen natuurlijk geen onnodige risico,s, dus als zij vinden dat je moeder de operatie niet aankan vanwege haar longen, dan neem ik aan dat ze voor een andere behandeling kiezen. Probeer jezelf niet zo gek te maken met wat er allemaal zou kunnen gebeuren, bekijk het stap voor stap, en hou ook een beetje de moed erin.
Want al die enge dingen die jij in je hoofd haalt, hoeven helemaal niet te gebeuren, want tenslotte gaat het in de meeste gevallen gewoon goed....toch?
Ik kom hier elke dag even kijken hoe het gaat. Sterkte!
vrijdag 6 november 2009 om 08:47
Ja, ik weet het, het is niet handig om er van alles over te gaan lezen. Ik weet niet wat dat is, ik doe dat altijd. Ik kan dat dan gewoon niet stoppen. Ik wil graag alles onder controle houden wat natuurlijk niet kan.
Mn moeder heeft het vanochtend benauwd gehad en wat zuurstof gekregen. Ze was alweer ruim een week van het zuurstof af en nu dit weer. Dat lijkt me toch ook niet goed?? En helemaal niet als je een grote operatie moet ondergaan?? En als ze niet geopereerd wordt dan is ze dus uitbehandeld, ze heeft werkelijk al alle medicijnen tegen pijn op de borst die er bestaan. En dan gaat ze dus helemaal dood!
Ik ben zo verschrikkelijk bang, ik heb mezelf niet meer in hand. En ik weet wel, mensen gaan dood, maar hoeveel mensen worden er niet 80+? Dat zijn er nog best veel. Ik had zo gehoopt dat mijn moeder ook nog een paar fijne jaren zou hebben maar als je alleen maar benauwder wordt , dat kan toch ook niet??
Mn moeder heeft het vanochtend benauwd gehad en wat zuurstof gekregen. Ze was alweer ruim een week van het zuurstof af en nu dit weer. Dat lijkt me toch ook niet goed?? En helemaal niet als je een grote operatie moet ondergaan?? En als ze niet geopereerd wordt dan is ze dus uitbehandeld, ze heeft werkelijk al alle medicijnen tegen pijn op de borst die er bestaan. En dan gaat ze dus helemaal dood!
Ik ben zo verschrikkelijk bang, ik heb mezelf niet meer in hand. En ik weet wel, mensen gaan dood, maar hoeveel mensen worden er niet 80+? Dat zijn er nog best veel. Ik had zo gehoopt dat mijn moeder ook nog een paar fijne jaren zou hebben maar als je alleen maar benauwder wordt , dat kan toch ook niet??
vrijdag 6 november 2009 om 11:19
Wat rot om te horen dat je moeder weer last heeft van benauwdheid.
Hebben de artsen evt. nog een ander alternatief als ze besluiten om niet te gaan opereren?
Dotteren b.v of iets dergelijks? Want dan kunnen ze in iedergeval haar vernauwde aderen weer openen door stents te plaatsen, dat gebeurt onder plaatselijke verdoving, meestal via de lies. Want die benauwdheid heeft niet alleen met haar longen te maken maar ook met haar hart dat niet goed fuctioneerd.
Ik begrijp dat je erg bang bent, dat komt ook omdat je nog steeds geen duidelijkheid hebt, wat ze nu precies gaan doen bij je moeder, en of ze wel iets gaan doen, dat maakt je zo machteloos.Ik hoop dan ook voor je dat de artsen snel met een besluit komen zodat je weet waar je aan toe bent.
Probeer niet gelijk van het ergste uit te gaan, want natuurlijk kan iemand van 80 jaar ook nog een paar jaar mee, dat weten de artsen ook, vandaar dat ze nu druk doende zijn om een oplossing te zoeken, hoe ze haar er nog een paar jaar bij kunnen geven. Geef de moed dus nog niet op, want zover is het nog niet, daar doe je jezelf alleen maar verdriet mee.
Wacht het nog even af, wat de artsen gaan zeggen, je moeder is voorlopig in goede handen moet je maar denken, dus probeer zelf ook een beetje tot rust te komen. Sterkte.
Hebben de artsen evt. nog een ander alternatief als ze besluiten om niet te gaan opereren?
Dotteren b.v of iets dergelijks? Want dan kunnen ze in iedergeval haar vernauwde aderen weer openen door stents te plaatsen, dat gebeurt onder plaatselijke verdoving, meestal via de lies. Want die benauwdheid heeft niet alleen met haar longen te maken maar ook met haar hart dat niet goed fuctioneerd.
Ik begrijp dat je erg bang bent, dat komt ook omdat je nog steeds geen duidelijkheid hebt, wat ze nu precies gaan doen bij je moeder, en of ze wel iets gaan doen, dat maakt je zo machteloos.Ik hoop dan ook voor je dat de artsen snel met een besluit komen zodat je weet waar je aan toe bent.
Probeer niet gelijk van het ergste uit te gaan, want natuurlijk kan iemand van 80 jaar ook nog een paar jaar mee, dat weten de artsen ook, vandaar dat ze nu druk doende zijn om een oplossing te zoeken, hoe ze haar er nog een paar jaar bij kunnen geven. Geef de moed dus nog niet op, want zover is het nog niet, daar doe je jezelf alleen maar verdriet mee.
Wacht het nog even af, wat de artsen gaan zeggen, je moeder is voorlopig in goede handen moet je maar denken, dus probeer zelf ook een beetje tot rust te komen. Sterkte.
vrijdag 6 november 2009 om 14:30
Ik heb eerder vanmiddag hier een stuk zitten typen, maar nu staat het er niet??!!
Even kort nu dan: ik hoop dat het gesprek met de cardioloog je wat rust kan geven. Zoek niet te veel op internet, je maakt jezelf helemaal gek.
Laat maar weten waar je meer over wil horen.
Veel sterkte, ik denk aan je!
Even kort nu dan: ik hoop dat het gesprek met de cardioloog je wat rust kan geven. Zoek niet te veel op internet, je maakt jezelf helemaal gek.
Laat maar weten waar je meer over wil horen.
Veel sterkte, ik denk aan je!
vrijdag 6 november 2009 om 19:06
Ik heb vandaag de cardioloog gesproken. Mijn moeder was ook bij dit gesprek. Zoals al eerder gezegd was zijn er twee vernauwingen waarvan er 1 ernstig. opzich zouden ze gedotterd kunnen worden maar omdat de klep ook vervangen moet worden en omdat de vernauwingen al lang bestaan willen ze alles in 1x doen. De cardioloog zei dat wanneer ze zouden kiezen voor dotteren en de klep zouden laten zitten ze mss over 5 jaar zouden moeten zeggen: sorry mevr maar we durven de klepoperatie nu niet meer aan. Vandaar dus dat ze nu hebben gekozen voor een gecombineerde ingreep.
Mijn moeder vroeg of ze nog wel levend uit de operatie zou komen waarop de cardioloog zei dat de kans op overlijden ongeveer tussen de 5 en 10 procent ligt en dat hij natuurlijk niet kan zeggen of ze bij de 90 procent zit die het overleefd (slik slik slik....). Ook kan hij niet zeggen hoelang ze nog meekan hierna maar "u kunt op ook onder bus lopen en overlijden". Ja, dat is ook zo natuurlijk.
Al met al was het een duidelijk en fijn gesprek en volgens mij hebben ze er wel vertrouwen in. Hoop ik...
Mijn moeder vroeg of ze nog wel levend uit de operatie zou komen waarop de cardioloog zei dat de kans op overlijden ongeveer tussen de 5 en 10 procent ligt en dat hij natuurlijk niet kan zeggen of ze bij de 90 procent zit die het overleefd (slik slik slik....). Ook kan hij niet zeggen hoelang ze nog meekan hierna maar "u kunt op ook onder bus lopen en overlijden". Ja, dat is ook zo natuurlijk.
Al met al was het een duidelijk en fijn gesprek en volgens mij hebben ze er wel vertrouwen in. Hoop ik...
vrijdag 6 november 2009 om 22:57
Hallo Tjilla,
Ik weet wat je meemaakt de zorg of het allemaal weer goed komt met je moeder.Ook mijn moeder toen ze 80 was heeft een hartoperatie gehad.Vond het ook allemaal erg spannend want het is toch de motor van je lichaam.Het is goed gegaan, wel zijn ze hierna een lange tijd moe,is ook niet zo gek iemand van 50 kost het al veel energie en kracht om er boven op te komen,laat staan als je al op leeftijd bent.Hier gaan wel zo'n 3 maanden overheen.Waar wij ons aan vasthielden was ,als ze er niks in zagen dan gingen ze je niet meer opereren.Hier zijn we inmiddels jaren verder,en moeder is nog zwaar hartpatient maar nu kunnen ze niks meer voor haar doen.Behalve medicatie.
Ik hoop dat het voor jouw en je moeder allemaal goed komt,en ik wens je heel veel sterkte hierin.
Ik weet wat je meemaakt de zorg of het allemaal weer goed komt met je moeder.Ook mijn moeder toen ze 80 was heeft een hartoperatie gehad.Vond het ook allemaal erg spannend want het is toch de motor van je lichaam.Het is goed gegaan, wel zijn ze hierna een lange tijd moe,is ook niet zo gek iemand van 50 kost het al veel energie en kracht om er boven op te komen,laat staan als je al op leeftijd bent.Hier gaan wel zo'n 3 maanden overheen.Waar wij ons aan vasthielden was ,als ze er niks in zagen dan gingen ze je niet meer opereren.Hier zijn we inmiddels jaren verder,en moeder is nog zwaar hartpatient maar nu kunnen ze niks meer voor haar doen.Behalve medicatie.
Ik hoop dat het voor jouw en je moeder allemaal goed komt,en ik wens je heel veel sterkte hierin.
zaterdag 7 november 2009 om 18:30
Wat versta jij onder 'geholpen'?
Veel mensen dachten bij mijn vader dat de operatie niet geholpen had, omdat hij na de operatie nog steeds zwaar hartpatient was en zeer beperkt qua lichamelijke inspanning.
Maar het doel van de operatie was een volgend hartinfarct voorkomen en dat is gelukt. Was mijn vader niet geopereerd, dan had hij nu zeker niet meer geleefd.
Veel mensen dachten bij mijn vader dat de operatie niet geholpen had, omdat hij na de operatie nog steeds zwaar hartpatient was en zeer beperkt qua lichamelijke inspanning.
Maar het doel van de operatie was een volgend hartinfarct voorkomen en dat is gelukt. Was mijn vader niet geopereerd, dan had hij nu zeker niet meer geleefd.
