Gezondheid
alle pijlers
hartoperatie , ervaringen?
dinsdag 3 november 2009 om 12:24
Hallo allemaal,
Na een periode van veel (pijn)klachten en ziekenhuisopnames is er vandaag duidelijk geworden dat mijn moeder een bypassoperatie en een hartklepvervanging moet ondergaan.
Ik ben best geschrokken van dit bericht en ben daarom opzoek naar mensen die dit ook in hun omgeving hebben meegemaakt. Mijn moeder is bijna 80, longpatiente en heeft suikerziekte en ik ben erg bang dat ze de hele ingreep niet overleefd. Mijn moeder is zelf ook best geschrokken van dit bericht terwijl ze normaal hartstikke positief, optimistisch en sterk is.
Ik ben alleen , dwz geen broers/zussen en andere familie (wel vrienden) en ervaar de zorg en dit hele traject (moeder ligt al paar weken in het ziekenhuis) ontzettend zwaar. Ik zoek dus ook een beetje steun hier , naast wellicht verhalen van mensen die dit ook van nabij hebben meegemaakt.
Alvast enorm bedankt!
(heb later deze week gesprek met arts, dan wordt wellicht ook meer duidelijk)
Na een periode van veel (pijn)klachten en ziekenhuisopnames is er vandaag duidelijk geworden dat mijn moeder een bypassoperatie en een hartklepvervanging moet ondergaan.
Ik ben best geschrokken van dit bericht en ben daarom opzoek naar mensen die dit ook in hun omgeving hebben meegemaakt. Mijn moeder is bijna 80, longpatiente en heeft suikerziekte en ik ben erg bang dat ze de hele ingreep niet overleefd. Mijn moeder is zelf ook best geschrokken van dit bericht terwijl ze normaal hartstikke positief, optimistisch en sterk is.
Ik ben alleen , dwz geen broers/zussen en andere familie (wel vrienden) en ervaar de zorg en dit hele traject (moeder ligt al paar weken in het ziekenhuis) ontzettend zwaar. Ik zoek dus ook een beetje steun hier , naast wellicht verhalen van mensen die dit ook van nabij hebben meegemaakt.
Alvast enorm bedankt!
(heb later deze week gesprek met arts, dan wordt wellicht ook meer duidelijk)
zaterdag 7 november 2009 om 19:57
Hallo tjilla,
De hartoperatie is wel goed gegaan toen hoor,maar nu is ze weer ouder en nu heeft ze weer aan het hart.Maar nu kunnen ze niks meer voor haar doen,de kans is dan groot dat ze komt te overlijden. Ze zit aan de nodige medicatie en daar moet ze het tijdje wat ze nog heeft mee doen. Ze kunnen jouw moeder nog opereren en dat is natuurlijk ook positief.
De hartoperatie is wel goed gegaan toen hoor,maar nu is ze weer ouder en nu heeft ze weer aan het hart.Maar nu kunnen ze niks meer voor haar doen,de kans is dan groot dat ze komt te overlijden. Ze zit aan de nodige medicatie en daar moet ze het tijdje wat ze nog heeft mee doen. Ze kunnen jouw moeder nog opereren en dat is natuurlijk ook positief.
zaterdag 7 november 2009 om 20:00
Wat Kanga zegt klopt inderdaad, als ze mijn moeder niet hadden geopereerd, had ze zeker weer een hartinfarct gekregen, dat hebben ze nu door de operatie weten te voorkomen. Maar ze zal altijd een hartpatiént blijven, en moet haar verdere leven medicijnen blijven slikken. Mijn moeder is dan wel weer veel fitter dan de vader van Kanga, en kan bijna alles nog, zeg maar. Dat is bij elke patiént natuurlijk verschillend, het ligt eraan in wat voor conditie het hart verkeerd.
Goed om te horen, dat je een fijn gesprek hebt gehad met de artsen, zo te horen heb je er nu wat meer vertrouwen in gekregen.
Tjilla je moet het zo bekijken, als ze er niets aan doen, dan weet je zeker dat je moeder niet lang meer te leven heeft, vanwege haar hartproblemen.
Als ze haar wel opereren , heeft ze tenminste de kans om nog een x aantal jaar te blijven leven, kijk maar naar de moeder van superhuisvrouw, haar moeder was ook al 80 jaar toen ze werd geopereerd, en nu jaren later leeft zij nog.
Weet je al een datum wanneer je moeder geopereerd gaat worden en in welk ziekenhuis?
Goed om te horen, dat je een fijn gesprek hebt gehad met de artsen, zo te horen heb je er nu wat meer vertrouwen in gekregen.
Tjilla je moet het zo bekijken, als ze er niets aan doen, dan weet je zeker dat je moeder niet lang meer te leven heeft, vanwege haar hartproblemen.
Als ze haar wel opereren , heeft ze tenminste de kans om nog een x aantal jaar te blijven leven, kijk maar naar de moeder van superhuisvrouw, haar moeder was ook al 80 jaar toen ze werd geopereerd, en nu jaren later leeft zij nog.
Weet je al een datum wanneer je moeder geopereerd gaat worden en in welk ziekenhuis?
zondag 8 november 2009 om 11:05
Ach Kanga, ik ben echt helemaal aan het einde van mijn latijn. Ik heb echt het idee alsof ik in een nachtmerrie leef... Ik ben zo bang, zo verschrikkelijk bang, ik weet me geen raad meer...Ik moet alleen maar huilen en zou het liefst willen gillen en krijsen en alles bijelkaar.
Ik ben de hele dag bezig met dat het afgelopen is en dat ik haar verlies. En ik denk maar steeds stel dat ze uberhaupt de operatie overleeft dan gaat ze er alleen maar op achteruit want haar longen zijn ook niet meer goed dus het is zo ie zo einde verhaal. Ik zie op tegen de dag van de operatie en weet me geen raad die dag door te komen. Ik denk dan aan hoe het ziekenhuis me belt en me zegt dat de operatie is mislukt en dat ze doogaat of is. En hoe ik haar ga zien op de IC. Ik kan die gedachten niet stoppen,
Ik heb ook zo verschrikkelijk met haar te doen, hoe ze daar in het ziekenhuis ligt. En sinds ze daar ligt heeft ze ineens veel last van slijm en krijgt ze steeds een beetje zuurstof door een neusbrilletje omdat het zuurstofgehalte rond de 90 ligt en dat is te laag, En dat maakt me nog banger en bevestigd alleen maar weer dat het idd einde verhaal is,
Ik heb totaal geen afleiding behalve mn werk. Gisteren sprak ik 2 vriendinnen van wie de ene helemaal blij is met haar nieuwe vriendje en de ander naar een feestje ging en dan moet ik zo huilen erna omdat ik zo alleen ben met al mn angsten en verdriet. Ik voel me ook zo in de steek gelaten door iedereen die ik ken (maar dat zie ik mss wel verkeerd hoor).
Ik had zo graag gezien dat mn moeder me nog gelukkig had gezien met een leuke man mss of kinderen. Als we nu uit elkaar gaan is het gewoon een drama. (terwijl ik dit schrijf stromen de trane over mn wangen).
Ik ben de hele dag bezig met dat het afgelopen is en dat ik haar verlies. En ik denk maar steeds stel dat ze uberhaupt de operatie overleeft dan gaat ze er alleen maar op achteruit want haar longen zijn ook niet meer goed dus het is zo ie zo einde verhaal. Ik zie op tegen de dag van de operatie en weet me geen raad die dag door te komen. Ik denk dan aan hoe het ziekenhuis me belt en me zegt dat de operatie is mislukt en dat ze doogaat of is. En hoe ik haar ga zien op de IC. Ik kan die gedachten niet stoppen,
Ik heb ook zo verschrikkelijk met haar te doen, hoe ze daar in het ziekenhuis ligt. En sinds ze daar ligt heeft ze ineens veel last van slijm en krijgt ze steeds een beetje zuurstof door een neusbrilletje omdat het zuurstofgehalte rond de 90 ligt en dat is te laag, En dat maakt me nog banger en bevestigd alleen maar weer dat het idd einde verhaal is,
Ik heb totaal geen afleiding behalve mn werk. Gisteren sprak ik 2 vriendinnen van wie de ene helemaal blij is met haar nieuwe vriendje en de ander naar een feestje ging en dan moet ik zo huilen erna omdat ik zo alleen ben met al mn angsten en verdriet. Ik voel me ook zo in de steek gelaten door iedereen die ik ken (maar dat zie ik mss wel verkeerd hoor).
Ik had zo graag gezien dat mn moeder me nog gelukkig had gezien met een leuke man mss of kinderen. Als we nu uit elkaar gaan is het gewoon een drama. (terwijl ik dit schrijf stromen de trane over mn wangen).
zondag 8 november 2009 om 14:19
Tjilla, ik heb erg met je doen, ik weet precies wat er door je heengaat en hoe je jezelf nu voelt, zo,n machteloos gevoel....ik weet het.
Je bent voor jezelf al afscheid van je moeder aan het nemen, je kan gewoon niet geloven of aannemen dat het ook goed kan aflopen. Maar probeer dat toch maar, blijf ook nog hoop houden.
Want tenslotte hadden de artsen de operatie niet eens meer uitgevoerd als ze zeker zouden weten dat ze het niet zou redden. Hou je daar ook aan vast, de artsen hebben haar nog niet opgegeven, en zien een goede kans voor haar dat ze gewoon door de operatie heen komt, put daar ook een beetje hoop uit, voor jezelf. Anders zit je er zelf straks ook doorheen.
Ik was ook ontzettend bang, toen mijn moeder geopereerd moest worden, maar ik wist ook, hoe bang ik ook was, ik daar niets aan kon veranderen, het moest nu eenmaal gebeuren.
Toen heb ik mezelf er maar aan overgegeven, en al mijn hoop op de artsen gevestigd. En mezelf moed ingesproken dat zij in goede handen was bij hun.
Het enige wat ik zelf voor mijn moeder kon doen, was haar zo goed mogelijk steunen en lief zijn voor haar. Dat gaf mij ook een goed gevoel.
Dus Tjilla, hou de moed erin, en blijf de hoop houden dat het ook goed kan gaan, want dat is tenslotte ook zo.
Denk ook een beetje aan jezelf, want anders ben je straks een wrak, en heeft je moeder ook niets aan je.
Sterkte, en blijf hier maar lekker van je afschrijven, we proberen je er wel doorheen te trekken.
Je bent voor jezelf al afscheid van je moeder aan het nemen, je kan gewoon niet geloven of aannemen dat het ook goed kan aflopen. Maar probeer dat toch maar, blijf ook nog hoop houden.
Want tenslotte hadden de artsen de operatie niet eens meer uitgevoerd als ze zeker zouden weten dat ze het niet zou redden. Hou je daar ook aan vast, de artsen hebben haar nog niet opgegeven, en zien een goede kans voor haar dat ze gewoon door de operatie heen komt, put daar ook een beetje hoop uit, voor jezelf. Anders zit je er zelf straks ook doorheen.
Ik was ook ontzettend bang, toen mijn moeder geopereerd moest worden, maar ik wist ook, hoe bang ik ook was, ik daar niets aan kon veranderen, het moest nu eenmaal gebeuren.
Toen heb ik mezelf er maar aan overgegeven, en al mijn hoop op de artsen gevestigd. En mezelf moed ingesproken dat zij in goede handen was bij hun.
Het enige wat ik zelf voor mijn moeder kon doen, was haar zo goed mogelijk steunen en lief zijn voor haar. Dat gaf mij ook een goed gevoel.
Dus Tjilla, hou de moed erin, en blijf de hoop houden dat het ook goed kan gaan, want dat is tenslotte ook zo.
Denk ook een beetje aan jezelf, want anders ben je straks een wrak, en heeft je moeder ook niets aan je.
Sterkte, en blijf hier maar lekker van je afschrijven, we proberen je er wel doorheen te trekken.
zondag 8 november 2009 om 15:04
Oh jee tjilla,ik weet echt hoe je je voelt.En probeer tussentijds wel goed voor jezelf te zorgen.Je moeder heeft er niks aan als jij er straks ook bij ligt.Je moet hier doorheen en dat is moeilijk.
Mijn moeder had toen destijds ook geen keuze,als we het niet hadden gedaan was ze er niet meer geweest.Na die 3 maanden herstel knapte ze aardig weer op,ze heeft toen nog een poosje een kortdurende opname gehad zodat ze de nodige zorg kreeg.Want toen woonde ze nog op haar zelf.Woont jouw moeder ook nog op haar zelf of zit ze in een aanleunwoning?
Mijn moeder had toen destijds ook geen keuze,als we het niet hadden gedaan was ze er niet meer geweest.Na die 3 maanden herstel knapte ze aardig weer op,ze heeft toen nog een poosje een kortdurende opname gehad zodat ze de nodige zorg kreeg.Want toen woonde ze nog op haar zelf.Woont jouw moeder ook nog op haar zelf of zit ze in een aanleunwoning?
zondag 8 november 2009 om 15:33
Tjilla, al zou ze na de operatie nog weleens naar het ziekenhuis moeten, voor haar longen, is niet fijn, maar dan heeft ze wel de operatie gelukkig al achter de rug...toch?
En daar moet je nu nog niet allemaal aan denken, wacht eerst de operatie af, mss krijgen haar longen het straks ook wel iets makkelijker omdat haar hart dan weer beter fuctioneerd en meer zuurstof krijgt.
Want ze heeft het nu ook benauwd omdat haar hart niet genoeg zuurstof krijgt vanwege die vernauwingen, en kapotte hartklep.
Mijn moeder was ook kortademig vanwege de vernauwing, maar dat gaat nu weer een stuk beter.
En daar moet je nu nog niet allemaal aan denken, wacht eerst de operatie af, mss krijgen haar longen het straks ook wel iets makkelijker omdat haar hart dan weer beter fuctioneerd en meer zuurstof krijgt.
Want ze heeft het nu ook benauwd omdat haar hart niet genoeg zuurstof krijgt vanwege die vernauwingen, en kapotte hartklep.
Mijn moeder was ook kortademig vanwege de vernauwing, maar dat gaat nu weer een stuk beter.
zondag 8 november 2009 om 15:55
Oh ik ben zo ontzettend blij dat jullie hier blijven schrijven! Echt heel erg bedankt meiden!
Mijn moeder woont nog zelfstandig en kan in principe alles nog gewoon zelf. Ze heeft wel een huishoudelijke hulp 1x in de week maar wassen en koken etc dat lukt allemaal prima . Ik heb ook niet echt een idee van hoe zo'n herstel verloopt. Kunnen jullie daar iets meer over vertellen? Herstelden jullie moeders thuis of extern? (qua revalidatie). En hoe was de begeleiding? Ik wil haar in principe niet extern laten opvangen , dat wil ze zelf ook niet, maar ik weet niet of ik alles op mn hals kan nemen. Ik wil ook graag mn eigen leven gaan oppikken.
Oh Dark dus jouw moeder was ook kortademig? Mijn moeder heeft de laatste tijd ook last van dikke voeten, veel plassen etc.
Bedankt!
Mijn moeder woont nog zelfstandig en kan in principe alles nog gewoon zelf. Ze heeft wel een huishoudelijke hulp 1x in de week maar wassen en koken etc dat lukt allemaal prima . Ik heb ook niet echt een idee van hoe zo'n herstel verloopt. Kunnen jullie daar iets meer over vertellen? Herstelden jullie moeders thuis of extern? (qua revalidatie). En hoe was de begeleiding? Ik wil haar in principe niet extern laten opvangen , dat wil ze zelf ook niet, maar ik weet niet of ik alles op mn hals kan nemen. Ik wil ook graag mn eigen leven gaan oppikken.
Oh Dark dus jouw moeder was ook kortademig? Mijn moeder heeft de laatste tijd ook last van dikke voeten, veel plassen etc.
Bedankt!
zondag 8 november 2009 om 16:54
Ja Tjilla, mijn moeder was ook erg kortademig, toen ze nog niet geopereerd was, dat had met haar hart te maken die niet genoeg zuurstof kreeg, vanwege de vernauwingen.
Ze had geen last van dikke voeten. Zo te horen houd je moeder vocht vast, en daar zou ze wel plaspillen voor krijgen, waardoor ze veel moet plasen om dat vocht af te laten drijven.
Tjilla, ik moet nu weg, maar vanavond kom ik hier terug, om je nog wat antwoorden te geven op je andere vragen.
Tot vanavond!
Ze had geen last van dikke voeten. Zo te horen houd je moeder vocht vast, en daar zou ze wel plaspillen voor krijgen, waardoor ze veel moet plasen om dat vocht af te laten drijven.
Tjilla, ik moet nu weg, maar vanavond kom ik hier terug, om je nog wat antwoorden te geven op je andere vragen.
Tot vanavond!
zondag 8 november 2009 om 18:02
Ik leef echt met je mee, begrijp zoo goed hoe je je voelt.
Maar je moet echt proberen wel goed voor jezelf te zorgen. Ook na de operatie zul je nog een zware tijd moeten doorgaan, en daar moet je wel de energie voor hebben.
Mijn vader is na de operatie naar huis gegaan. Hij mocht wel de eerste tijd (ik geloof een week of zo) niet alleen thuis zijn. Ik ben toen weer even thuis gaan wonen. Voor revalidatie moet hij af en toe naar het ziekenhuis, voor een soort van fysiotherapie. Mijn vader kon in begin niet veel, alleen een paar stapjes door huis lopen, maar hij kon wel zelf naar het toilet en zich wat wassen, dus we hadden geen thuiszorg o.i.d. nodig. Qua pijn etc viel het allemaal erg mee. Alleen met hoesten e.d. deed het pijn. Maar mijn vader was vooral heel snel moe en had weinig tot geen energie. Dat heeft gewoon tijd nodig gehad, en langzaam aan ging het steeds een beetje beter. Van de wonden heeft hij bijna geen last gehad, ongelooflijk hoe snel dat hersteld.
Hou je taai meisje, en blijf hier vooral lekker schrijven als je dat wat steun geeft!
Maar je moet echt proberen wel goed voor jezelf te zorgen. Ook na de operatie zul je nog een zware tijd moeten doorgaan, en daar moet je wel de energie voor hebben.
Mijn vader is na de operatie naar huis gegaan. Hij mocht wel de eerste tijd (ik geloof een week of zo) niet alleen thuis zijn. Ik ben toen weer even thuis gaan wonen. Voor revalidatie moet hij af en toe naar het ziekenhuis, voor een soort van fysiotherapie. Mijn vader kon in begin niet veel, alleen een paar stapjes door huis lopen, maar hij kon wel zelf naar het toilet en zich wat wassen, dus we hadden geen thuiszorg o.i.d. nodig. Qua pijn etc viel het allemaal erg mee. Alleen met hoesten e.d. deed het pijn. Maar mijn vader was vooral heel snel moe en had weinig tot geen energie. Dat heeft gewoon tijd nodig gehad, en langzaam aan ging het steeds een beetje beter. Van de wonden heeft hij bijna geen last gehad, ongelooflijk hoe snel dat hersteld.
Hou je taai meisje, en blijf hier vooral lekker schrijven als je dat wat steun geeft!
zondag 8 november 2009 om 20:43
quote:tjilla schreef op 08 november 2009 @ 15:55:
Oh ik ben zo ontzettend blij dat jullie hier blijven schrijven! Echt heel erg bedankt meiden!
Mijn moeder woont nog zelfstandig en kan in principe alles nog gewoon zelf. Ze heeft wel een huishoudelijke hulp 1x in de week maar wassen en koken etc dat lukt allemaal prima . Ik heb ook niet echt een idee van hoe zo'n herstel verloopt. Kunnen jullie daar iets meer over vertellen? Herstelden jullie moeders thuis of extern? (qua revalidatie). En hoe was de begeleiding? Ik wil haar in principe niet extern laten opvangen , dat wil ze zelf ook niet, maar ik weet niet of ik alles op mn hals kan nemen. Ik wil ook graag mn eigen leven gaan oppikken.
Oh Dark dus jouw moeder was ook kortademig? Mijn moeder heeft de laatste tijd ook last van dikke voeten, veel plassen etc.
Bedankt!
He Tjilla, je had hier toch eerder ook al zoveel zorgen over, je bent heel erg bezorg. Te bezorgd om zelf goed te blijven functioneren als je het mij vraagt. Heb je al eens hulp gevraagd hierbij? Je kunt hier misschien eens langs bij je huisarts voor gaan, die snapt ook het medische gedeelte en kan je doorverwijzen naar een psycholoog oid.
En dikke voeten, kortademig, dat is een teken van hartfalen, dat het hart niet meer al het vocht rond kan pompen. E dat plassen, dat komt door de medicijnen die ze daarvoor krijgt, dan plas je veel van dat vocht weer uit, waardoor je hart minder hard hoeft te werken.
Oh ik ben zo ontzettend blij dat jullie hier blijven schrijven! Echt heel erg bedankt meiden!
Mijn moeder woont nog zelfstandig en kan in principe alles nog gewoon zelf. Ze heeft wel een huishoudelijke hulp 1x in de week maar wassen en koken etc dat lukt allemaal prima . Ik heb ook niet echt een idee van hoe zo'n herstel verloopt. Kunnen jullie daar iets meer over vertellen? Herstelden jullie moeders thuis of extern? (qua revalidatie). En hoe was de begeleiding? Ik wil haar in principe niet extern laten opvangen , dat wil ze zelf ook niet, maar ik weet niet of ik alles op mn hals kan nemen. Ik wil ook graag mn eigen leven gaan oppikken.
Oh Dark dus jouw moeder was ook kortademig? Mijn moeder heeft de laatste tijd ook last van dikke voeten, veel plassen etc.
Bedankt!
He Tjilla, je had hier toch eerder ook al zoveel zorgen over, je bent heel erg bezorg. Te bezorgd om zelf goed te blijven functioneren als je het mij vraagt. Heb je al eens hulp gevraagd hierbij? Je kunt hier misschien eens langs bij je huisarts voor gaan, die snapt ook het medische gedeelte en kan je doorverwijzen naar een psycholoog oid.
En dikke voeten, kortademig, dat is een teken van hartfalen, dat het hart niet meer al het vocht rond kan pompen. E dat plassen, dat komt door de medicijnen die ze daarvoor krijgt, dan plas je veel van dat vocht weer uit, waardoor je hart minder hard hoeft te werken.
We dont make mistakes here, we just have happy accidents. We want happy, happy paintings. If you want sad things, watch the news. Everything is possible here. This is your little universe -Bob Ross
zondag 8 november 2009 om 21:29
Hallo Tjilla,
mijn vader heeft, inmidels al weer 4 jaar geleden een hartoperatie ondergaan.Hij heeft 4 omleidingen gehad. Ook mijn vader had toen longproblemen, nog maar 70% longcapaciteit). De periode voor de operatie vond ik ook zenuwslopend, het wachten,de onzekerheid. De operatie verliep goed. De eerste aanblik op de IC was inderdaad geen pretje. Gelukkig was er een verpleegkundige bij die alles uitlegde en mij stimuleerde om mijn vader (heel voorzichtig) een knuffel te geven (tussen de slangen en toeters door). Het herstel ging heel snel. Het revalideren gebeurde anderhalve week in het ziekenhuis. Daarna mocht hij naar huis. Eenmaal thuis heeft mijn vader nog een periode een vorm van fysiotherapie gehad onder begeleiding van verpleegkundigen.
Wel was mijn vader heel emotioneel. Had hem nog nooit zien huilen en in die periode huilde hij veel. Dit schijnt vaak voor te komen bij dergelijke ingrepen.
Gelukkig gaat het nu weer goed met hem.
Tjilla, ik kan me goed voorstellen dat je je zorgen maakt. Maar zorg ook goed voor jezelf. Het is belangrijk dat jij overeind blijft!
mijn vader heeft, inmidels al weer 4 jaar geleden een hartoperatie ondergaan.Hij heeft 4 omleidingen gehad. Ook mijn vader had toen longproblemen, nog maar 70% longcapaciteit). De periode voor de operatie vond ik ook zenuwslopend, het wachten,de onzekerheid. De operatie verliep goed. De eerste aanblik op de IC was inderdaad geen pretje. Gelukkig was er een verpleegkundige bij die alles uitlegde en mij stimuleerde om mijn vader (heel voorzichtig) een knuffel te geven (tussen de slangen en toeters door). Het herstel ging heel snel. Het revalideren gebeurde anderhalve week in het ziekenhuis. Daarna mocht hij naar huis. Eenmaal thuis heeft mijn vader nog een periode een vorm van fysiotherapie gehad onder begeleiding van verpleegkundigen.
Wel was mijn vader heel emotioneel. Had hem nog nooit zien huilen en in die periode huilde hij veel. Dit schijnt vaak voor te komen bij dergelijke ingrepen.
Gelukkig gaat het nu weer goed met hem.
Tjilla, ik kan me goed voorstellen dat je je zorgen maakt. Maar zorg ook goed voor jezelf. Het is belangrijk dat jij overeind blijft!
zondag 8 november 2009 om 22:13
Hallo tjilla,
Als je moeder alleen woont en jij niet steeds paraat kan staan,moet er wel het 1 en ander geregeld worden.Ik heb mijn gezin ook en het kwam ook allemaal op mij neer,en daarom was de keuzemogelijkheid voor een kdo opname geweldig.Gaf mij een geruststellende gevoel dan moeder alleen thuis achterlatend en afwachtend op de thuszorg die dan wel of niet( vergeten) op de afspraak komt. Ik had hiervoor al slechte ervaring opgedaan met thuiszorg. En die 6 weken zijn zo om,het eten nergens heb je omkijken na.En mocht er dan wat zijn is er gelijk zorg bij de hand.
Als je moeder alleen woont en jij niet steeds paraat kan staan,moet er wel het 1 en ander geregeld worden.Ik heb mijn gezin ook en het kwam ook allemaal op mij neer,en daarom was de keuzemogelijkheid voor een kdo opname geweldig.Gaf mij een geruststellende gevoel dan moeder alleen thuis achterlatend en afwachtend op de thuszorg die dan wel of niet( vergeten) op de afspraak komt. Ik had hiervoor al slechte ervaring opgedaan met thuiszorg. En die 6 weken zijn zo om,het eten nergens heb je omkijken na.En mocht er dan wat zijn is er gelijk zorg bij de hand.
zondag 8 november 2009 om 22:18
Hoi Tjilla, mijn vader is ook aan het wachten op een hartoperatie. Eindelijk heeft hij aanstaande vrijdag het intake/voorbereidend gesprek in Leiden. Hij staat al maanden als urgent op de lijst maar het schijnt erg druk te zijn.
Mijn vader krijgt ook een nieuwe hartklep, hij heeft ook een lekkende aortaklep en hij krijgt een aantal by-passes.
Hij ziet er tegenop, is heel bang. Waarschijnlijk wordt hij nu eind deze maand geopereerd.
Mijn vader krijgt ook een nieuwe hartklep, hij heeft ook een lekkende aortaklep en hij krijgt een aantal by-passes.
Hij ziet er tegenop, is heel bang. Waarschijnlijk wordt hij nu eind deze maand geopereerd.
zondag 8 november 2009 om 23:28
Zo hier ben ik weer, zoals beloofd.
Tjilla mijn moeder is na haar operatie gewoon weer naar haar eigen huis gegaan.
In het begin was ze nog erg zwak en snel moe, daarom kwam er drie ochtenden in week een verzorgster, die haar uit bed hielp, aanklede en hielp met douchen. Mijn zus of ik hielpen haar met het halen van de boodschappen, schoonmaken, en eten koken, want dat ging toen allemaal nog niet. Nu krijgt ze één keer in de week een hulp in de huishouding. Koken en wassen, en de boodschappen kan ze weer zelf.
De eerste weken was zij inderdaad ook erg emotioneel, en moest vaak zomaar ineens huilen, dat schijnt er inderdaad bij te horen. Zo,n operatie heeft toch een grote inpact op je.
Oh ja..als ze wilde kon ze in het ziekenhuis meedoen aan een revalidatie programma, maar dat wilde ze niet.
Tjilla, je moet in het ziekenhuis aangeven, dat je moeder zelfstandig woont, en jij werkt, dan kunnen ze in het ziekenhuis de hulp regelen die ze nodig heeft als ze weer naar huis gaat.
Tjilla mijn moeder is na haar operatie gewoon weer naar haar eigen huis gegaan.
In het begin was ze nog erg zwak en snel moe, daarom kwam er drie ochtenden in week een verzorgster, die haar uit bed hielp, aanklede en hielp met douchen. Mijn zus of ik hielpen haar met het halen van de boodschappen, schoonmaken, en eten koken, want dat ging toen allemaal nog niet. Nu krijgt ze één keer in de week een hulp in de huishouding. Koken en wassen, en de boodschappen kan ze weer zelf.
De eerste weken was zij inderdaad ook erg emotioneel, en moest vaak zomaar ineens huilen, dat schijnt er inderdaad bij te horen. Zo,n operatie heeft toch een grote inpact op je.
Oh ja..als ze wilde kon ze in het ziekenhuis meedoen aan een revalidatie programma, maar dat wilde ze niet.
Tjilla, je moet in het ziekenhuis aangeven, dat je moeder zelfstandig woont, en jij werkt, dan kunnen ze in het ziekenhuis de hulp regelen die ze nodig heeft als ze weer naar huis gaat.
maandag 9 november 2009 om 09:40
Hoi allemaal,
Ik las jullie berichten en voelde me weer even enorm gesteund! Dank jullie wel! Totdat een collega me belde omdat ze gehoord had over de operatie van mijn moeder. En die begon een heel verhaal over haar schoonvader van 77 die aan zijn aorta was geopeerd en nou, 6 maanden erna was ie dood want ja, alles wordt stilgelegd tijdens zo´n operatie en dan is het nog maar afwachten of alles het weer gaat doen en bij hem was dat niet zo en dat is vaak zo bij oudere mensen en hij viel 6 maanden later dood neer (even geciteerd zeg maar...) Wel een fijne dood, dat wel, zei ze nog...
Dus nu ben ik alweer de hele ochtend aan het huilen omdat ik denk dat ze doodgaat en wat ik nog allemaal tegen haar zou moeten zeggen en dat ik zoveel van haar hou en dan moet ik nog meer huilen.
Ik kom later nog even uitgebreider terug...
Ik las jullie berichten en voelde me weer even enorm gesteund! Dank jullie wel! Totdat een collega me belde omdat ze gehoord had over de operatie van mijn moeder. En die begon een heel verhaal over haar schoonvader van 77 die aan zijn aorta was geopeerd en nou, 6 maanden erna was ie dood want ja, alles wordt stilgelegd tijdens zo´n operatie en dan is het nog maar afwachten of alles het weer gaat doen en bij hem was dat niet zo en dat is vaak zo bij oudere mensen en hij viel 6 maanden later dood neer (even geciteerd zeg maar...) Wel een fijne dood, dat wel, zei ze nog...
Dus nu ben ik alweer de hele ochtend aan het huilen omdat ik denk dat ze doodgaat en wat ik nog allemaal tegen haar zou moeten zeggen en dat ik zoveel van haar hou en dan moet ik nog meer huilen.
Ik kom later nog even uitgebreider terug...
maandag 9 november 2009 om 10:51
Tjilla, je moet niet alle gevallen met elkaar vergelijken.
Die man zijn hart was er mss al veel ernstiger aan toe voor zijn operatie, dan het hart van jou moeder. En hij had ook een heel ander probleem, iets met zijn aorta, dat heeft jou moeder toch niet. En wie zegt dat die man is overleden aan de gevolgen van die operatie, Zijn dood kan net zo goed een hele andere oorzaak hebben gehad. Laat je niet zo bang maken.
Fijne collega trouwens, om zoiets tegen jou te vertellen, daar heb je wat aan zeg!......Als ze niets positiefs te melden heeft, kan ze beter haar mond dicht houden.
Waarschuw trouwens iedereen om je heen, dat ze geen enge verhalen tegen je moeten vertellen, omdat je daar nu niet op zit te wachten!
Die man zijn hart was er mss al veel ernstiger aan toe voor zijn operatie, dan het hart van jou moeder. En hij had ook een heel ander probleem, iets met zijn aorta, dat heeft jou moeder toch niet. En wie zegt dat die man is overleden aan de gevolgen van die operatie, Zijn dood kan net zo goed een hele andere oorzaak hebben gehad. Laat je niet zo bang maken.
Fijne collega trouwens, om zoiets tegen jou te vertellen, daar heb je wat aan zeg!......Als ze niets positiefs te melden heeft, kan ze beter haar mond dicht houden.
Waarschuw trouwens iedereen om je heen, dat ze geen enge verhalen tegen je moeten vertellen, omdat je daar nu niet op zit te wachten!
maandag 9 november 2009 om 10:54
Hallo tjilla,
Ja dat zijn van die verhalen waar je weinig mee kunt,ook dat gebeurd.Maar het gebeurd ook met mensen die nog jonger zijn en geen hartoperatie hebben ondergaan.Je kunt niet alles voor zijn,en niemand ook niet hier op het forum kan zeggen hoe het verdere verloop is.Vertrouw op de artsen,wat voor een andere keuze heeft ze verder nog.
Ja dat zijn van die verhalen waar je weinig mee kunt,ook dat gebeurd.Maar het gebeurd ook met mensen die nog jonger zijn en geen hartoperatie hebben ondergaan.Je kunt niet alles voor zijn,en niemand ook niet hier op het forum kan zeggen hoe het verdere verloop is.Vertrouw op de artsen,wat voor een andere keuze heeft ze verder nog.
maandag 9 november 2009 om 13:01
Ja, jullie hebben gelijk, ik moet me voor dat soort verhalen afsluiten.
De artsen weten nog niet wanneer ze geopeerd wordt. Haar voorstel ligt nu in het Amphia en daar moeten ze op wachten. Hopelijk haalt ze het nog want ze is steeds zo benauwd, zelfs nu al als ze alleen maar zit. Ik heb er gewoon geen goed gevoel over.
De artsen weten nog niet wanneer ze geopeerd wordt. Haar voorstel ligt nu in het Amphia en daar moeten ze op wachten. Hopelijk haalt ze het nog want ze is steeds zo benauwd, zelfs nu al als ze alleen maar zit. Ik heb er gewoon geen goed gevoel over.
maandag 9 november 2009 om 13:04
quote:Hangmat schreef op 08 november 2009 @ 22:18:
Hoi Tjilla, mijn vader is ook aan het wachten op een hartoperatie. Eindelijk heeft hij aanstaande vrijdag het intake/voorbereidend gesprek in Leiden. Hij staat al maanden als urgent op de lijst maar het schijnt erg druk te zijn.
Mijn vader krijgt ook een nieuwe hartklep, hij heeft ook een lekkende aortaklep en hij krijgt een aantal by-passes.
Hij ziet er tegenop, is heel bang. Waarschijnlijk wordt hij nu eind deze maand geopereerd.
Dat is toevallig zeg! Mijn moeder krijgt ook een nieuwe klep en een bypass.
Mijn moeder is ok wel bang, ze laat het niet merken maar ik weet bhet gewoon.
Bij mijn moeder op de kamer ligt een patient al twee maanden te wachten op een operatie in Leiden. Wat een toestanden met die wachtlijsten. Volgens de artsen duurt het bij mijn moeder niet lang meer voor ze wordt geopereerd maar eerst maar eens afwachten.
Sterkte! Hoe voel jij je er onder?
Hoi Tjilla, mijn vader is ook aan het wachten op een hartoperatie. Eindelijk heeft hij aanstaande vrijdag het intake/voorbereidend gesprek in Leiden. Hij staat al maanden als urgent op de lijst maar het schijnt erg druk te zijn.
Mijn vader krijgt ook een nieuwe hartklep, hij heeft ook een lekkende aortaklep en hij krijgt een aantal by-passes.
Hij ziet er tegenop, is heel bang. Waarschijnlijk wordt hij nu eind deze maand geopereerd.
Dat is toevallig zeg! Mijn moeder krijgt ook een nieuwe klep en een bypass.
Mijn moeder is ok wel bang, ze laat het niet merken maar ik weet bhet gewoon.
Bij mijn moeder op de kamer ligt een patient al twee maanden te wachten op een operatie in Leiden. Wat een toestanden met die wachtlijsten. Volgens de artsen duurt het bij mijn moeder niet lang meer voor ze wordt geopereerd maar eerst maar eens afwachten.
Sterkte! Hoe voel jij je er onder?
maandag 9 november 2009 om 13:08
quote:antje76 schreef op 08 november 2009 @ 21:29:
Hallo Tjilla,
mijn vader heeft, inmidels al weer 4 jaar geleden een hartoperatie ondergaan.Hij heeft 4 omleidingen gehad. Ook mijn vader had toen longproblemen, nog maar 70% longcapaciteit). De periode voor de operatie vond ik ook zenuwslopend, het wachten,de onzekerheid. De operatie verliep goed. De eerste aanblik op de IC was inderdaad geen pretje. Gelukkig was er een verpleegkundige bij die alles uitlegde en mij stimuleerde om mijn vader (heel voorzichtig) een knuffel te geven (tussen de slangen en toeters door). Het herstel ging heel snel. Het revalideren gebeurde anderhalve week in het ziekenhuis. Daarna mocht hij naar huis. Eenmaal thuis heeft mijn vader nog een periode een vorm van fysiotherapie gehad onder begeleiding van verpleegkundigen.
Wel was mijn vader heel emotioneel. Had hem nog nooit zien huilen en in die periode huilde hij veel. Dit schijnt vaak voor te komen bij dergelijke ingrepen.
Gelukkig gaat het nu weer goed met hem.
Tjilla, ik kan me goed voorstellen dat je je zorgen maakt. Maar zorg ook goed voor jezelf. Het is belangrijk dat jij overeind blijft!
Hoe oud was jouw vader? En is het daarna goed gegaan met zijn longen?
Ik probeer ook voor mezelf te zorgen maar ben gewoon bang....
Hallo Tjilla,
mijn vader heeft, inmidels al weer 4 jaar geleden een hartoperatie ondergaan.Hij heeft 4 omleidingen gehad. Ook mijn vader had toen longproblemen, nog maar 70% longcapaciteit). De periode voor de operatie vond ik ook zenuwslopend, het wachten,de onzekerheid. De operatie verliep goed. De eerste aanblik op de IC was inderdaad geen pretje. Gelukkig was er een verpleegkundige bij die alles uitlegde en mij stimuleerde om mijn vader (heel voorzichtig) een knuffel te geven (tussen de slangen en toeters door). Het herstel ging heel snel. Het revalideren gebeurde anderhalve week in het ziekenhuis. Daarna mocht hij naar huis. Eenmaal thuis heeft mijn vader nog een periode een vorm van fysiotherapie gehad onder begeleiding van verpleegkundigen.
Wel was mijn vader heel emotioneel. Had hem nog nooit zien huilen en in die periode huilde hij veel. Dit schijnt vaak voor te komen bij dergelijke ingrepen.
Gelukkig gaat het nu weer goed met hem.
Tjilla, ik kan me goed voorstellen dat je je zorgen maakt. Maar zorg ook goed voor jezelf. Het is belangrijk dat jij overeind blijft!
Hoe oud was jouw vader? En is het daarna goed gegaan met zijn longen?
Ik probeer ook voor mezelf te zorgen maar ben gewoon bang....
maandag 9 november 2009 om 13:12
quote:dark schreef op 08 november 2009 @ 23:28:
Zo hier ben ik weer, zoals beloofd.
Tjilla mijn moeder is na haar operatie gewoon weer naar haar eigen huis gegaan.
In het begin was ze nog erg zwak en snel moe, daarom kwam er drie ochtenden in week een verzorgster, die haar uit bed hielp, aanklede en hielp met douchen. Mijn zus of ik hielpen haar met het halen van de boodschappen, schoonmaken, en eten koken, want dat ging toen allemaal nog niet. Nu krijgt ze één keer in de week een hulp in de huishouding. Koken en wassen, en de boodschappen kan ze weer zelf.
De eerste weken was zij inderdaad ook erg emotioneel, en moest vaak zomaar ineens huilen, dat schijnt er inderdaad bij te horen. Zo,n operatie heeft toch een grote inpact op je.
Oh ja..als ze wilde kon ze in het ziekenhuis meedoen aan een revalidatie programma, maar dat wilde ze niet.
Tjilla, je moet in het ziekenhuis aangeven, dat je moeder zelfstandig woont, en jij werkt, dan kunnen ze in het ziekenhuis de hulp regelen die ze nodig heeft als ze weer naar huis gaat.
Hey Dark,
Was je moeder de rest van de dag dan alleen, als ze verzorging was geweest en jullie de boodschappen enzo hadden gedaan?
Ik ben heel erg bang haar alleen te laten...
Mijn moeder wil niet opgenomen worden om te revalideren in een verzorgingshuis . Revalidatie in het ziekenhiuis zou ze wel willen maar geen idee of dat kan. Ze gaat er wel vanuit dat wij de revalidatie samen doen, daar verheugd ze zich nu al helemaal op...Ik woon 200KM bij mn moeder vandaan dus wanneer ik weer naar mn eigen huis kan is nog maar de vraag.
Zo hier ben ik weer, zoals beloofd.
Tjilla mijn moeder is na haar operatie gewoon weer naar haar eigen huis gegaan.
In het begin was ze nog erg zwak en snel moe, daarom kwam er drie ochtenden in week een verzorgster, die haar uit bed hielp, aanklede en hielp met douchen. Mijn zus of ik hielpen haar met het halen van de boodschappen, schoonmaken, en eten koken, want dat ging toen allemaal nog niet. Nu krijgt ze één keer in de week een hulp in de huishouding. Koken en wassen, en de boodschappen kan ze weer zelf.
De eerste weken was zij inderdaad ook erg emotioneel, en moest vaak zomaar ineens huilen, dat schijnt er inderdaad bij te horen. Zo,n operatie heeft toch een grote inpact op je.
Oh ja..als ze wilde kon ze in het ziekenhuis meedoen aan een revalidatie programma, maar dat wilde ze niet.
Tjilla, je moet in het ziekenhuis aangeven, dat je moeder zelfstandig woont, en jij werkt, dan kunnen ze in het ziekenhuis de hulp regelen die ze nodig heeft als ze weer naar huis gaat.
Hey Dark,
Was je moeder de rest van de dag dan alleen, als ze verzorging was geweest en jullie de boodschappen enzo hadden gedaan?
Ik ben heel erg bang haar alleen te laten...
Mijn moeder wil niet opgenomen worden om te revalideren in een verzorgingshuis . Revalidatie in het ziekenhiuis zou ze wel willen maar geen idee of dat kan. Ze gaat er wel vanuit dat wij de revalidatie samen doen, daar verheugd ze zich nu al helemaal op...Ik woon 200KM bij mn moeder vandaan dus wanneer ik weer naar mn eigen huis kan is nog maar de vraag.
maandag 9 november 2009 om 14:15
Jah Tjilla, mijn moeder was dan de rest van de dag dan alleen, we konden niet continue bij haar blijven.
Maar wij hadden een ziekenhuisbed voor haar laten regelen in het ziekenhuis, met een bedtafeltje erbij. Die werd gebracht op de dag dat ze thuis kwam.
Dat bed was heel comfortabel voor haar, die kon ze net als in het ziekenhuis in alle standen zetten, en ze kon daar ook veel gemakkelijker in en uit komen, omdat je dat bed hoog kan zetten. Haar eigen bed is vrij laag.
We hadden het bed gezellig in de woonkamer gezet, zodat ze ook een beetje naar buiten kon kijken, en gelijk ook tv kon kijken als ze zin had.
Op het tafeltje naast haar bed, hadden we de telefoon gezet, zodat ze ons kon bellen wanneer er wat zou zijn, of als ze behoefte had in een praatje.
Ook hebben we haar een mobiele telefoon gegeven, die ze altijd bij haar moest dragen van ons, als ze naar het toilet ging, of iets in de keuken moest doen, maakt niet uit wat.
Dat gaf haar en ons een rustiger gevoel, omdat ze dan ten alle tijden en overal bereikbaar was voor ons, en wij voor haar, als er iets aan de hand zou zijn. We hebben ook belangrijke telefoonnummers in haar mobiel gezet, zoals de dokter en het alarmnummer, zodat ze niet naar nummers hoefde te gaan zoeken als het hoge nood was. Zo hadden we toch het gevoel dat we bij haar waren, ook al was dat niet in levende lijve.
We hadden ook een rollator voor haar geregeld, zodat ze makkelijker door het huis kon wandelen, zonder gevaar om te vallen. Ik moet ik er wel bij zeggen dat wij niet zover bij haar vandaan wonen, mijn zus woont op 10 a15 min loopafstand bij haar vandaan, en ik op ongeveer 15 min met de auto, dus dat is wel een groot verschil met jou vergeleken.
Je moet in het ziekenhuis aangeven, dat je moeder alleen woont, en jij heel ver bij haar vandaan, mss dat ze dan kunnen regelen dat er elke dag iemand bij haar langs komt in de beginperiode. En geef haar ook een mobiel, als ze die nog niet heeft, heel belangrijk vindt ik. Mijn moeder heeft haar mobiel nu nog steeds overal bij zich, als ze ergens naar toe moet, dat hebben we haar echt aan moeten leren, maar ze is er nu wel aan gewend ondertussen.
Heeft je moeder trouwens geen andere familie bij haar in de buurt wonen, of buren die een oogje in het zeil kunnen houden?
Maar wij hadden een ziekenhuisbed voor haar laten regelen in het ziekenhuis, met een bedtafeltje erbij. Die werd gebracht op de dag dat ze thuis kwam.
Dat bed was heel comfortabel voor haar, die kon ze net als in het ziekenhuis in alle standen zetten, en ze kon daar ook veel gemakkelijker in en uit komen, omdat je dat bed hoog kan zetten. Haar eigen bed is vrij laag.
We hadden het bed gezellig in de woonkamer gezet, zodat ze ook een beetje naar buiten kon kijken, en gelijk ook tv kon kijken als ze zin had.
Op het tafeltje naast haar bed, hadden we de telefoon gezet, zodat ze ons kon bellen wanneer er wat zou zijn, of als ze behoefte had in een praatje.
Ook hebben we haar een mobiele telefoon gegeven, die ze altijd bij haar moest dragen van ons, als ze naar het toilet ging, of iets in de keuken moest doen, maakt niet uit wat.
Dat gaf haar en ons een rustiger gevoel, omdat ze dan ten alle tijden en overal bereikbaar was voor ons, en wij voor haar, als er iets aan de hand zou zijn. We hebben ook belangrijke telefoonnummers in haar mobiel gezet, zoals de dokter en het alarmnummer, zodat ze niet naar nummers hoefde te gaan zoeken als het hoge nood was. Zo hadden we toch het gevoel dat we bij haar waren, ook al was dat niet in levende lijve.
We hadden ook een rollator voor haar geregeld, zodat ze makkelijker door het huis kon wandelen, zonder gevaar om te vallen. Ik moet ik er wel bij zeggen dat wij niet zover bij haar vandaan wonen, mijn zus woont op 10 a15 min loopafstand bij haar vandaan, en ik op ongeveer 15 min met de auto, dus dat is wel een groot verschil met jou vergeleken.
Je moet in het ziekenhuis aangeven, dat je moeder alleen woont, en jij heel ver bij haar vandaan, mss dat ze dan kunnen regelen dat er elke dag iemand bij haar langs komt in de beginperiode. En geef haar ook een mobiel, als ze die nog niet heeft, heel belangrijk vindt ik. Mijn moeder heeft haar mobiel nu nog steeds overal bij zich, als ze ergens naar toe moet, dat hebben we haar echt aan moeten leren, maar ze is er nu wel aan gewend ondertussen.
Heeft je moeder trouwens geen andere familie bij haar in de buurt wonen, of buren die een oogje in het zeil kunnen houden?
