Gezondheid
alle pijlers
hartoperatie , ervaringen?
dinsdag 3 november 2009 om 12:24
Hallo allemaal,
Na een periode van veel (pijn)klachten en ziekenhuisopnames is er vandaag duidelijk geworden dat mijn moeder een bypassoperatie en een hartklepvervanging moet ondergaan.
Ik ben best geschrokken van dit bericht en ben daarom opzoek naar mensen die dit ook in hun omgeving hebben meegemaakt. Mijn moeder is bijna 80, longpatiente en heeft suikerziekte en ik ben erg bang dat ze de hele ingreep niet overleefd. Mijn moeder is zelf ook best geschrokken van dit bericht terwijl ze normaal hartstikke positief, optimistisch en sterk is.
Ik ben alleen , dwz geen broers/zussen en andere familie (wel vrienden) en ervaar de zorg en dit hele traject (moeder ligt al paar weken in het ziekenhuis) ontzettend zwaar. Ik zoek dus ook een beetje steun hier , naast wellicht verhalen van mensen die dit ook van nabij hebben meegemaakt.
Alvast enorm bedankt!
(heb later deze week gesprek met arts, dan wordt wellicht ook meer duidelijk)
Na een periode van veel (pijn)klachten en ziekenhuisopnames is er vandaag duidelijk geworden dat mijn moeder een bypassoperatie en een hartklepvervanging moet ondergaan.
Ik ben best geschrokken van dit bericht en ben daarom opzoek naar mensen die dit ook in hun omgeving hebben meegemaakt. Mijn moeder is bijna 80, longpatiente en heeft suikerziekte en ik ben erg bang dat ze de hele ingreep niet overleefd. Mijn moeder is zelf ook best geschrokken van dit bericht terwijl ze normaal hartstikke positief, optimistisch en sterk is.
Ik ben alleen , dwz geen broers/zussen en andere familie (wel vrienden) en ervaar de zorg en dit hele traject (moeder ligt al paar weken in het ziekenhuis) ontzettend zwaar. Ik zoek dus ook een beetje steun hier , naast wellicht verhalen van mensen die dit ook van nabij hebben meegemaakt.
Alvast enorm bedankt!
(heb later deze week gesprek met arts, dan wordt wellicht ook meer duidelijk)
woensdag 11 november 2009 om 08:57
Tja, dat herken ik wel. Voordat mijn vader ziek werd, hebben wij jarenlang ellende gehad door de ziekte van mijn moeder. Ik had toen ook het gevoel dat de hele wereld lekker vrolijk verder ging, en ik zat in een enorm zwart gat.
Maar het feit is dat je nu even in een hele vervelende periode zit, maar hopelijk gaat het na de operatie langzaam aan wat beter, en breken er voor jou ook weer betere dagen aan.
Ik denk dat je moet proberen om de situatie te aanvaarden. Die zorgen heb je nu eenmaal. Daar je kun je boos om worden en je kunt het oneerlijk vinden, maar dan ben je alleen tegen jezelf aan het vechten en ga je je alleen maar rotter voelen.
Maar het feit is dat je nu even in een hele vervelende periode zit, maar hopelijk gaat het na de operatie langzaam aan wat beter, en breken er voor jou ook weer betere dagen aan.
Ik denk dat je moet proberen om de situatie te aanvaarden. Die zorgen heb je nu eenmaal. Daar je kun je boos om worden en je kunt het oneerlijk vinden, maar dan ben je alleen tegen jezelf aan het vechten en ga je je alleen maar rotter voelen.
woensdag 11 november 2009 om 09:03
Ik moet het ook aanvaarden. Het is alleen dat het niet iets nieuws is, al die zorgen en ziekenhuisdingen. Ik was heel jong toen mijn vader erg ziek werd en stierf, toen begonnen de zorgen. En na het sterven van mijn vader ben ik altijd bezorgd geweest om mijn moeder, das al bijna 20 jaar. Ik heb best een leuk leven hoor(oke, nu even niet) maar over het algemeen. Alleen overheersen altijd de zorgen. En nu weet ik me dus helemaal geen raad want mijn kringetje is zo klein dat ik, op een handje vol vrienden na, echt helemaal alleen achterblijf als mijn moeder iets gebeurt. En dat grijpt me echt naar de strot.
Bedankt dat je al zo vroeg hier even komt kijken!
Bedankt dat je al zo vroeg hier even komt kijken!
woensdag 11 november 2009 om 09:36
quote:dark schreef op 10 november 2009 @ 18:04:
[...]
Mijn moeder heeft het bed zonder problemen gekregen, via het ziekenhuis, zij hadden dat allemaal voor haar geregeld, voordat ze naar huis mocht.
De dag dat ze thuis kwam werd het geleverd.
De eerste twaalf weken is het kosteloos, houd je het bed langer, dan moet je wel gaan betalen.
En mijn moeder was na de operatie best nog wel bedlegerig hoor, ze was na de operatie nog heel erg zwak en snel moe.
Ze kon niet lang op blijven zitten.hmm... dat ligt dus aan het ziekenhuis, want waar ik werk regelen we dat niet.
[...]
Mijn moeder heeft het bed zonder problemen gekregen, via het ziekenhuis, zij hadden dat allemaal voor haar geregeld, voordat ze naar huis mocht.
De dag dat ze thuis kwam werd het geleverd.
De eerste twaalf weken is het kosteloos, houd je het bed langer, dan moet je wel gaan betalen.
En mijn moeder was na de operatie best nog wel bedlegerig hoor, ze was na de operatie nog heel erg zwak en snel moe.
Ze kon niet lang op blijven zitten.hmm... dat ligt dus aan het ziekenhuis, want waar ik werk regelen we dat niet.
woensdag 11 november 2009 om 11:37
Dat heb ik ook hoor. Ik denk ook wel eens, als mijn vader er straks niet meer is, dan heb ik bijna niemand meer. Dat is een heel beklemmend en beangstigend gevoel.
Ik herken zo veel in je verhaal. Mijn moeder is bijna 10 jaar geleden overleden en sindsdien ben ik ook heel bezorgd.
Waarschijnlijk zit het ook een beetje in de aard van het beestje of niet? Ik ben in elk geval altijd wel vrij serieus en kan soms nogal doemdenken.
Kun je je verhaal een beetje kwijt bij je vriendinnen?
Ik merk ook wel dat mijn vriendinnen vaak zich ook niet echt kunnen inleven in mijn situatie. Een aantal van hen hebben tot nu toe altijd een heel onbezorgd leventje gehad en eigenlijk niets ingrijpends meegemaakt (gelukkig voor hun!). Maar de ziekte en het overlijden van mijn moeder en de ziekte van mijn vader hebben veel invloed gehad op mijn eigen ontwikkeling en mijn kijk op het leven. Ik mis daarin toch vaak aansluiting bij vriendinnen.
Ik herken zo veel in je verhaal. Mijn moeder is bijna 10 jaar geleden overleden en sindsdien ben ik ook heel bezorgd.
Waarschijnlijk zit het ook een beetje in de aard van het beestje of niet? Ik ben in elk geval altijd wel vrij serieus en kan soms nogal doemdenken.
Kun je je verhaal een beetje kwijt bij je vriendinnen?
Ik merk ook wel dat mijn vriendinnen vaak zich ook niet echt kunnen inleven in mijn situatie. Een aantal van hen hebben tot nu toe altijd een heel onbezorgd leventje gehad en eigenlijk niets ingrijpends meegemaakt (gelukkig voor hun!). Maar de ziekte en het overlijden van mijn moeder en de ziekte van mijn vader hebben veel invloed gehad op mijn eigen ontwikkeling en mijn kijk op het leven. Ik mis daarin toch vaak aansluiting bij vriendinnen.
woensdag 11 november 2009 om 11:51
-a-
zou inderdaad wel in elk ziekenhuis anders zijn.
Tjilla, wat rot voor je dat je weer slecht hebt geslapen.
Probeer die negatieve gedachten nu ook eens om te zetten in positieve gedachten, is moeilijk weet ik....
Maar op deze manier houd je het zelf straks ook niet meer vol, en de echte stressperiode moet nog komen voor je, de operatie.
Probeer er ook eens aan te denken dat het allemaal ook goed kan gaan, en dat je moeder zich na de operatie mss weer een stuk beter voelt dan nu.
En dat jullie daardoor weer een paar fijne jaren samen kunnen hebben.
Houd je ook een beetje vast aan de verhalen hier, waarvan de ouders ook de operatie goed hebben doorstaan.
Met andere woorden , denk ook aan de positieve dingen die deze operatie kunnen opleveren.
Ik hoop in iedergeval voor je, dat je moeder snel geopereerd gaat worden, want dat lange wachten doet je ook geen goed.
zou inderdaad wel in elk ziekenhuis anders zijn.
Tjilla, wat rot voor je dat je weer slecht hebt geslapen.
Probeer die negatieve gedachten nu ook eens om te zetten in positieve gedachten, is moeilijk weet ik....
Maar op deze manier houd je het zelf straks ook niet meer vol, en de echte stressperiode moet nog komen voor je, de operatie.
Probeer er ook eens aan te denken dat het allemaal ook goed kan gaan, en dat je moeder zich na de operatie mss weer een stuk beter voelt dan nu.
En dat jullie daardoor weer een paar fijne jaren samen kunnen hebben.
Houd je ook een beetje vast aan de verhalen hier, waarvan de ouders ook de operatie goed hebben doorstaan.
Met andere woorden , denk ook aan de positieve dingen die deze operatie kunnen opleveren.
Ik hoop in iedergeval voor je, dat je moeder snel geopereerd gaat worden, want dat lange wachten doet je ook geen goed.
woensdag 11 november 2009 om 13:22
quote:Kanga76 schreef op 11 november 2009 @ 11:37:
Dat heb ik ook hoor. Ik denk ook wel eens, als mijn vader er straks niet meer is, dan heb ik bijna niemand meer. Dat is een heel beklemmend en beangstigend gevoel.
Ik herken zo veel in je verhaal. Mijn moeder is bijna 10 jaar geleden overleden en sindsdien ben ik ook heel bezorgd.
Waarschijnlijk zit het ook een beetje in de aard van het beestje of niet? Ik ben in elk geval altijd wel vrij serieus en kan soms nogal doemdenken.
Kun je je verhaal een beetje kwijt bij je vriendinnen?
Ik merk ook wel dat mijn vriendinnen vaak zich ook niet echt kunnen inleven in mijn situatie. Een aantal van hen hebben tot nu toe altijd een heel onbezorgd leventje gehad en eigenlijk niets ingrijpends meegemaakt (gelukkig voor hun!). Maar de ziekte en het overlijden van mijn moeder en de ziekte van mijn vader hebben veel invloed gehad op mijn eigen ontwikkeling en mijn kijk op het leven. Ik mis daarin toch vaak aansluiting bij vriendinnen.
Ja, ik denk wel dat het ook de aard van het beestje is. Ik ben gewoon niet een uber positief persoon, durf moeilijk te geloven in geluk en ben eigenlijk altijd wel bezorgd om iets. Zo kan ik ook niet geloven dat ik ooit een leuke relatie krijg en weet ik al vanaf kleins af aan dat ik nooit moeder zal worden. Zoveel geluk kan ik gewoonweg niet krijgen denk ik dan (ik heb mijn kinderwens overigens wel wat bijgesteld de afgelopen jaren maar dat terzijde). Ik weet wel dat je dingen over jezelf kan afroepen maar voor mij zijn dit eigenlijk gewoon vaststaande feiten. Heb jij een relatie en kinderen?
Wat je zegt over je verhaal niet echt kwijt kunnen bij vriendinnen dat herken ik wel. Ik bedoel, ik kan mn verhaal wel kwijt maar echt begrijpen doen ze het niet. Ik heb over het algemeen ook alleen maar vrienden en kennissen bij wie alles voor de wind gaat. Die idd nooit iemand hebben verloren , zelfs nog opa's en oma's hebben! Ik heb nog nooit een opa of oma gehad. Mijn angsten zijn niet nieuw en ze hebben ook wel zoiets van: o ja, dat is Tjil weer, die is weer es bang,zucht. Of:daar heb je Tjil weer met dr moeder. Ik had het er toevallig van de week nog met een vriendin over, dat ik me zo weinig gesteund voelde en dat dat ws ook met mn eigen verwachtingen van mensen te maken heeft enzo . En zij zei dat ze geen idee heeft hoe ze er mee om moet gaan. Dus tja.
Ik denk dat het overlijden van een van je ouders wanneer je nog jong bent echt enorme impact op de rest van je leven heeft. Het vormt je, je zorgeloosheid is echt voorbij na zoiets.
Jij ook sterkte en onwijs lief dat je hier schrijft!
Dat heb ik ook hoor. Ik denk ook wel eens, als mijn vader er straks niet meer is, dan heb ik bijna niemand meer. Dat is een heel beklemmend en beangstigend gevoel.
Ik herken zo veel in je verhaal. Mijn moeder is bijna 10 jaar geleden overleden en sindsdien ben ik ook heel bezorgd.
Waarschijnlijk zit het ook een beetje in de aard van het beestje of niet? Ik ben in elk geval altijd wel vrij serieus en kan soms nogal doemdenken.
Kun je je verhaal een beetje kwijt bij je vriendinnen?
Ik merk ook wel dat mijn vriendinnen vaak zich ook niet echt kunnen inleven in mijn situatie. Een aantal van hen hebben tot nu toe altijd een heel onbezorgd leventje gehad en eigenlijk niets ingrijpends meegemaakt (gelukkig voor hun!). Maar de ziekte en het overlijden van mijn moeder en de ziekte van mijn vader hebben veel invloed gehad op mijn eigen ontwikkeling en mijn kijk op het leven. Ik mis daarin toch vaak aansluiting bij vriendinnen.
Ja, ik denk wel dat het ook de aard van het beestje is. Ik ben gewoon niet een uber positief persoon, durf moeilijk te geloven in geluk en ben eigenlijk altijd wel bezorgd om iets. Zo kan ik ook niet geloven dat ik ooit een leuke relatie krijg en weet ik al vanaf kleins af aan dat ik nooit moeder zal worden. Zoveel geluk kan ik gewoonweg niet krijgen denk ik dan (ik heb mijn kinderwens overigens wel wat bijgesteld de afgelopen jaren maar dat terzijde). Ik weet wel dat je dingen over jezelf kan afroepen maar voor mij zijn dit eigenlijk gewoon vaststaande feiten. Heb jij een relatie en kinderen?
Wat je zegt over je verhaal niet echt kwijt kunnen bij vriendinnen dat herken ik wel. Ik bedoel, ik kan mn verhaal wel kwijt maar echt begrijpen doen ze het niet. Ik heb over het algemeen ook alleen maar vrienden en kennissen bij wie alles voor de wind gaat. Die idd nooit iemand hebben verloren , zelfs nog opa's en oma's hebben! Ik heb nog nooit een opa of oma gehad. Mijn angsten zijn niet nieuw en ze hebben ook wel zoiets van: o ja, dat is Tjil weer, die is weer es bang,zucht. Of:daar heb je Tjil weer met dr moeder. Ik had het er toevallig van de week nog met een vriendin over, dat ik me zo weinig gesteund voelde en dat dat ws ook met mn eigen verwachtingen van mensen te maken heeft enzo . En zij zei dat ze geen idee heeft hoe ze er mee om moet gaan. Dus tja.
Ik denk dat het overlijden van een van je ouders wanneer je nog jong bent echt enorme impact op de rest van je leven heeft. Het vormt je, je zorgeloosheid is echt voorbij na zoiets.
Jij ook sterkte en onwijs lief dat je hier schrijft!
woensdag 11 november 2009 om 13:32
quote:dark schreef op 11 november 2009 @ 11:51:
-a-
zou inderdaad wel in elk ziekenhuis anders zijn.
Tjilla, wat rot voor je dat je weer slecht hebt geslapen.
Probeer die negatieve gedachten nu ook eens om te zetten in positieve gedachten, is moeilijk weet ik....
Maar op deze manier houd je het zelf straks ook niet meer vol, en de echte stressperiode moet nog komen voor je, de operatie.
Probeer er ook eens aan te denken dat het allemaal ook goed kan gaan, en dat je moeder zich na de operatie mss weer een stuk beter voelt dan nu.
En dat jullie daardoor weer een paar fijne jaren samen kunnen hebben.
Houd je ook een beetje vast aan de verhalen hier, waarvan de ouders ook de operatie goed hebben doorstaan.
Met andere woorden , denk ook aan de positieve dingen die deze operatie kunnen opleveren.
Ik hoop in iedergeval voor je, dat je moeder snel geopereerd gaat worden, want dat lange wachten doet je ook geen goed.
Hey Dark,
Ik vind het echt zo ontzettend tof dat je hier blijft schrijven en me blijft opbeuren! Zo gezellig ben ik nou ook weer niet...
Het doet me echt goed om te lezen dat andere mensen echt geloven dat het ook gewoon goed kan gaan, de operatie, want dat komt dus echt niet in me op, ik kan daar gewoon niet in geloven. Ik voel me alweer wat beter, echt ook doordat jullie hier schrijven.
Met mijn moeder gaat het erg goed. Het is bijna alsof ze voor niets in het ziekenhuis ligt.... Gelukkig voor mijn moeder (niet voor de patient) is een kamergenoot vandaag toch niet naar huis gegaan . Ze hebben veel pret samen en wandelen samen voor het ziekenhuis. We weten helaas nog niets over wanneer ze geopeeerd kan gaan worden (als het uberhaupt doorgaat). Ik denk dat ze deze week niet meer naar het Amphia zal gaan. Dat wachten is vreselijk maar stiekum vind ik het ook wel lekker dat het zo lang duurt omdat ik zo verschrikkelijk bang ben voor de dag van de operatie, ik ben zo ontzettend bang, ik weet bij god niet hoe ik die dag moet gaan doorkomen....
Mijn moeder heeft trouwens vandaag iemand ontmoet die donderdag een bypass heeft gehad en nu is overgeplaats naar het ziekenhuis van mijn moeder. Mn moeder zag em zitten op de gang met een kussentje en dacht: hee! Dus even gekletst en dat is ook wel fijn voor haar, even iemand die hetzelfde doormaakt wat zij gaat doormaken.
Lief dat je me hier blijft steunen Dark.
-a-
zou inderdaad wel in elk ziekenhuis anders zijn.
Tjilla, wat rot voor je dat je weer slecht hebt geslapen.
Probeer die negatieve gedachten nu ook eens om te zetten in positieve gedachten, is moeilijk weet ik....
Maar op deze manier houd je het zelf straks ook niet meer vol, en de echte stressperiode moet nog komen voor je, de operatie.
Probeer er ook eens aan te denken dat het allemaal ook goed kan gaan, en dat je moeder zich na de operatie mss weer een stuk beter voelt dan nu.
En dat jullie daardoor weer een paar fijne jaren samen kunnen hebben.
Houd je ook een beetje vast aan de verhalen hier, waarvan de ouders ook de operatie goed hebben doorstaan.
Met andere woorden , denk ook aan de positieve dingen die deze operatie kunnen opleveren.
Ik hoop in iedergeval voor je, dat je moeder snel geopereerd gaat worden, want dat lange wachten doet je ook geen goed.
Hey Dark,
Ik vind het echt zo ontzettend tof dat je hier blijft schrijven en me blijft opbeuren! Zo gezellig ben ik nou ook weer niet...
Het doet me echt goed om te lezen dat andere mensen echt geloven dat het ook gewoon goed kan gaan, de operatie, want dat komt dus echt niet in me op, ik kan daar gewoon niet in geloven. Ik voel me alweer wat beter, echt ook doordat jullie hier schrijven. Met mijn moeder gaat het erg goed. Het is bijna alsof ze voor niets in het ziekenhuis ligt.... Gelukkig voor mijn moeder (niet voor de patient) is een kamergenoot vandaag toch niet naar huis gegaan . Ze hebben veel pret samen en wandelen samen voor het ziekenhuis. We weten helaas nog niets over wanneer ze geopeeerd kan gaan worden (als het uberhaupt doorgaat). Ik denk dat ze deze week niet meer naar het Amphia zal gaan. Dat wachten is vreselijk maar stiekum vind ik het ook wel lekker dat het zo lang duurt omdat ik zo verschrikkelijk bang ben voor de dag van de operatie, ik ben zo ontzettend bang, ik weet bij god niet hoe ik die dag moet gaan doorkomen....
Mijn moeder heeft trouwens vandaag iemand ontmoet die donderdag een bypass heeft gehad en nu is overgeplaats naar het ziekenhuis van mijn moeder. Mn moeder zag em zitten op de gang met een kussentje en dacht: hee! Dus even gekletst en dat is ook wel fijn voor haar, even iemand die hetzelfde doormaakt wat zij gaat doormaken.
Lief dat je me hier blijft steunen Dark.
woensdag 11 november 2009 om 16:13
Ik heb geen relatie en geen kinderen. Wat betreft een relatie, ik heb ook altijd het gevoel gehad dat ik nooit de echte liefde gaat vinden. Kinderwens heb ik eigenlijk nooit gehad.
Ik herken echt zooo veel in jouw verhaal. Ik heb ook nooit opa's en oma's gehad. En vriendinnen hebben mij ook weleens verteld dat ze niet goed weten wat ze moeten doen, hoe ze moeten reageren, omdat ze geen idee hebben wat ik doormaak.
En je hebt gelijk, als je een van je ouders verlies, is de zorgeloosheid voorbij. Op welke leeftijd heb je je vader verloren?
Ik herken echt zooo veel in jouw verhaal. Ik heb ook nooit opa's en oma's gehad. En vriendinnen hebben mij ook weleens verteld dat ze niet goed weten wat ze moeten doen, hoe ze moeten reageren, omdat ze geen idee hebben wat ik doormaak.
En je hebt gelijk, als je een van je ouders verlies, is de zorgeloosheid voorbij. Op welke leeftijd heb je je vader verloren?
woensdag 11 november 2009 om 16:14
woensdag 11 november 2009 om 21:26
Kanga en Tjilla, jullie vader en moeder zijn zeker pas op een oudere leeftijd aan kinderen begonnen?...
Ik denk dat, omdat jullie beide geen grootouders hebben gekend. En zijn jullie beiden enig kind?
Ik vraag mij ook af of jullie niet nog ooms of tantes, nichten of neven hebben, waar je een beetje steun bij kunt zoeken.
In iedergeval een familielid, die ook een band hebben met je vader of moeder, zou ik fijn voor jullie vinden.
Als jullie hier geen antwoordt op willen geven is ook goed hoor.
Ik was gewoon een beetje nieuwsgierig geworden naar jullie, nadat ik beide verhalen had gelezen.
Tjilla, fijn om te horen dat het zo goed gaat met je moeder.
Volgens mij heeft ze het best naar haar zin in het ziekenhuis.
Zo te horen is ze fitter en sterker dan jij denkt, dat ze is.
Dat moet je toch ook weer een beetje goede hoop geven toch?....
Ik denk dat, omdat jullie beide geen grootouders hebben gekend. En zijn jullie beiden enig kind?
Ik vraag mij ook af of jullie niet nog ooms of tantes, nichten of neven hebben, waar je een beetje steun bij kunt zoeken.
In iedergeval een familielid, die ook een band hebben met je vader of moeder, zou ik fijn voor jullie vinden.
Als jullie hier geen antwoordt op willen geven is ook goed hoor.
Ik was gewoon een beetje nieuwsgierig geworden naar jullie, nadat ik beide verhalen had gelezen.
Tjilla, fijn om te horen dat het zo goed gaat met je moeder.
Volgens mij heeft ze het best naar haar zin in het ziekenhuis.
Zo te horen is ze fitter en sterker dan jij denkt, dat ze is.
Dat moet je toch ook weer een beetje goede hoop geven toch?....
donderdag 12 november 2009 om 08:36
quote:Kanga76 schreef op 11 november 2009 @ 16:13:
Ik heb geen relatie en geen kinderen. Wat betreft een relatie, ik heb ook altijd het gevoel gehad dat ik nooit de echte liefde gaat vinden. Kinderwens heb ik eigenlijk nooit gehad.
Ik herken echt zooo veel in jouw verhaal. Ik heb ook nooit opa's en oma's gehad. En vriendinnen hebben mij ook weleens verteld dat ze niet goed weten wat ze moeten doen, hoe ze moeten reageren, omdat ze geen idee hebben wat ik doormaak.
En je hebt gelijk, als je een van je ouders verlies, is de zorgeloosheid voorbij. Op welke leeftijd heb je je vader verloren?
Hey Kanga,
Ik was bijna 18 toen mijn vader stierf. Niet heel erg jong meer maar toch.Mijn vader was al een paar jaar ziek en in de periode dat vriendinnetjes begonnen met uitgaan en vriendjes zat ik iedere dag bij mijn vader in het ziekenhuis op bezoek. En was ik bang. Ik was echt een papa´s kindje zeg maar. Ik heb een aantal jaren een relatie gehad maar ben ontzettend bang om mensen kwijt te raken en daar kan niet iedereen even goed tegen
Ik kon de jaren erna ook niet echt meer onbezorgd genieten. En dat is natuurlijk voor je omgeving die juist bezig waren met jong zijn erg moeilijk te begrijpen.
Heb jij wel broers/zussen? Ik heb dat nooit echt gemist tot nu, nu denk ik wel eens; was er maar iemand met wie ik dezelfde zorg kon delen. Opa's en oma's heb ik totaal niet gemist. Echt nooit over nagedacht, die waren er gewoon niet. Heel lullig maar ik heb zelfs erg vaak gedacht: gelukkig maar dat ik ze niet heb, moet er niet aan denken die ook nog eens te moeten zien aftakelen en verliezen.
Ik wil trouwens nog wel even zeggen dat ik verder best tevreden ben met mijn leven. Ik bedoel, de angsten zitten me echt verschrikkelijk in de weg en ik ben best vaak verdrietig maar ik voel me niet depressief of levensmoe oid (dat klinkt wat tegenstrijdig, weet niet hoe ik het goed kan uitleggen). Ik vind het leven alleen wel echt ontzettend zwaar.
Ben jij 33 ?
Ik heb geen relatie en geen kinderen. Wat betreft een relatie, ik heb ook altijd het gevoel gehad dat ik nooit de echte liefde gaat vinden. Kinderwens heb ik eigenlijk nooit gehad.
Ik herken echt zooo veel in jouw verhaal. Ik heb ook nooit opa's en oma's gehad. En vriendinnen hebben mij ook weleens verteld dat ze niet goed weten wat ze moeten doen, hoe ze moeten reageren, omdat ze geen idee hebben wat ik doormaak.
En je hebt gelijk, als je een van je ouders verlies, is de zorgeloosheid voorbij. Op welke leeftijd heb je je vader verloren?
Hey Kanga,
Ik was bijna 18 toen mijn vader stierf. Niet heel erg jong meer maar toch.Mijn vader was al een paar jaar ziek en in de periode dat vriendinnetjes begonnen met uitgaan en vriendjes zat ik iedere dag bij mijn vader in het ziekenhuis op bezoek. En was ik bang. Ik was echt een papa´s kindje zeg maar. Ik heb een aantal jaren een relatie gehad maar ben ontzettend bang om mensen kwijt te raken en daar kan niet iedereen even goed tegen
Ik kon de jaren erna ook niet echt meer onbezorgd genieten. En dat is natuurlijk voor je omgeving die juist bezig waren met jong zijn erg moeilijk te begrijpen.
Heb jij wel broers/zussen? Ik heb dat nooit echt gemist tot nu, nu denk ik wel eens; was er maar iemand met wie ik dezelfde zorg kon delen. Opa's en oma's heb ik totaal niet gemist. Echt nooit over nagedacht, die waren er gewoon niet. Heel lullig maar ik heb zelfs erg vaak gedacht: gelukkig maar dat ik ze niet heb, moet er niet aan denken die ook nog eens te moeten zien aftakelen en verliezen.
Ik wil trouwens nog wel even zeggen dat ik verder best tevreden ben met mijn leven. Ik bedoel, de angsten zitten me echt verschrikkelijk in de weg en ik ben best vaak verdrietig maar ik voel me niet depressief of levensmoe oid (dat klinkt wat tegenstrijdig, weet niet hoe ik het goed kan uitleggen). Ik vind het leven alleen wel echt ontzettend zwaar.
Ben jij 33 ?
donderdag 12 november 2009 om 08:44
quote:dark schreef op 11 november 2009 @ 21:26:
Kanga en Tjilla, jullie vader en moeder zijn zeker pas op een oudere leeftijd aan kinderen begonnen?...
Ik denk dat, omdat jullie beide geen grootouders hebben gekend. .
Mijn ouders waren eind 30 toen ik geboren werd. Ik heb wel een jongere broer. Nu heb ik daar wel steun aan, maar toen mijn moeder ziek was niet. Hij was 17 toen mijn moeder overleed (ik 23) en zij was toen al jaren ziek geweest. Mijn broer was toen nog echt een puber en wij hadden weinig echt contact met elkaar.
quote:tjilla schreef op 12 november 2009 @ 08:36:
[...]
Ik was bijna 18 toen mijn vader stierf. Niet heel erg jong meer maar toch.Mijn vader was al een paar jaar ziek en in de periode dat vriendinnetjes begonnen met uitgaan en vriendjes zat ik iedere dag bij mijn vader in het ziekenhuis op bezoek.
Toen ik 17/18 was werd mijn moeder ernstig ziek en ik had echt geen behoefte aan uitgaan en vriendjes. Daardoor ontstond er weel een soort 'gat' tussen mij en sommige vriendinnen.
Tjilla, heb je de laatste nachten wel een beetje kunnen slapen?
Kanga en Tjilla, jullie vader en moeder zijn zeker pas op een oudere leeftijd aan kinderen begonnen?...
Ik denk dat, omdat jullie beide geen grootouders hebben gekend. .
Mijn ouders waren eind 30 toen ik geboren werd. Ik heb wel een jongere broer. Nu heb ik daar wel steun aan, maar toen mijn moeder ziek was niet. Hij was 17 toen mijn moeder overleed (ik 23) en zij was toen al jaren ziek geweest. Mijn broer was toen nog echt een puber en wij hadden weinig echt contact met elkaar.
quote:tjilla schreef op 12 november 2009 @ 08:36:
[...]
Ik was bijna 18 toen mijn vader stierf. Niet heel erg jong meer maar toch.Mijn vader was al een paar jaar ziek en in de periode dat vriendinnetjes begonnen met uitgaan en vriendjes zat ik iedere dag bij mijn vader in het ziekenhuis op bezoek.
Toen ik 17/18 was werd mijn moeder ernstig ziek en ik had echt geen behoefte aan uitgaan en vriendjes. Daardoor ontstond er weel een soort 'gat' tussen mij en sommige vriendinnen.
Tjilla, heb je de laatste nachten wel een beetje kunnen slapen?
donderdag 12 november 2009 om 08:45
quote:dark schreef op 11 november 2009 @ 21:26:
Kanga en Tjilla, jullie vader en moeder zijn zeker pas op een oudere leeftijd aan kinderen begonnen?...
Ik denk dat, omdat jullie beide geen grootouders hebben gekend. En zijn jullie beiden enig kind?
Ik vraag mij ook af of jullie niet nog ooms of tantes, nichten of neven hebben, waar je een beetje steun bij kunt zoeken.
In iedergeval een familielid, die ook een band hebben met je vader of moeder, zou ik fijn voor jullie vinden.
Als jullie hier geen antwoordt op willen geven is ook goed hoor.
Ik was gewoon een beetje nieuwsgierig geworden naar jullie, nadat ik beide verhalen had gelezen.
Tjilla, fijn om te horen dat het zo goed gaat met je moeder.
Volgens mij heeft ze het best naar haar zin in het ziekenhuis.
Zo te horen is ze fitter en sterker dan jij denkt, dat ze is.
Dat moet je toch ook weer een beetje goede hoop geven toch?....
Hey Dark,
Klopt, mijn ouders waren dik in de 40 toen ik kwam. Ik ben enig kind idd. Nee, ik heb geen andere familie. De tantes die ik had zijn dood en waren veel ouder dan mijn moeder (zussen van mijn moeder) , scheelden wel 20 jaar dus ik heb ze niet echt gekend. Hun kinderen zijn ook in de 70 en zelfs ook al dood, weet ik niet zo goed eigenlijk. Dus nee, ik ken geen andere mensen die ook een band met mn moeder hebben. Dat is zwaar en maakt me zo angstig voor haar dood, extra angstig. Wij zijn echt met zn tweetjes, thats it, meer niet. Mijn moeder heeft wel wat vriendinnen hoor, maar das toch anders.
Ja, mijn moeder heeft het volgens mij ook best naar haar zin in het ziekenhuis, haha. Klinkt best raar eigenlijk. Ze is het wel echt zat hoor, het wachten. Nu mag het wel gebeuren allemaal. Maar ze voelt zich nu goed, is niet meer benauwd en is vrolijk. Dat vind ik fijn want ze ging wel echt heel erg benauwd het ziekenhuis in , zo benauwd had ik haar nog nooit gezien. (was uiteindelijk een luchtweginfectie en had niet zo veel met haar hart te maken maar toch). Ja, mss is ze idd wel sterker dan ik denk dat ze is. Zou je denken?
Och Dark, ik vind het zo fijn dat je hier steeds zo positief en nuchter reageerd. Echt super tof, doet me echt goed!
Kanga en Tjilla, jullie vader en moeder zijn zeker pas op een oudere leeftijd aan kinderen begonnen?...
Ik denk dat, omdat jullie beide geen grootouders hebben gekend. En zijn jullie beiden enig kind?
Ik vraag mij ook af of jullie niet nog ooms of tantes, nichten of neven hebben, waar je een beetje steun bij kunt zoeken.
In iedergeval een familielid, die ook een band hebben met je vader of moeder, zou ik fijn voor jullie vinden.
Als jullie hier geen antwoordt op willen geven is ook goed hoor.
Ik was gewoon een beetje nieuwsgierig geworden naar jullie, nadat ik beide verhalen had gelezen.
Tjilla, fijn om te horen dat het zo goed gaat met je moeder.
Volgens mij heeft ze het best naar haar zin in het ziekenhuis.
Zo te horen is ze fitter en sterker dan jij denkt, dat ze is.
Dat moet je toch ook weer een beetje goede hoop geven toch?....
Hey Dark,
Klopt, mijn ouders waren dik in de 40 toen ik kwam. Ik ben enig kind idd. Nee, ik heb geen andere familie. De tantes die ik had zijn dood en waren veel ouder dan mijn moeder (zussen van mijn moeder) , scheelden wel 20 jaar dus ik heb ze niet echt gekend. Hun kinderen zijn ook in de 70 en zelfs ook al dood, weet ik niet zo goed eigenlijk. Dus nee, ik ken geen andere mensen die ook een band met mn moeder hebben. Dat is zwaar en maakt me zo angstig voor haar dood, extra angstig. Wij zijn echt met zn tweetjes, thats it, meer niet. Mijn moeder heeft wel wat vriendinnen hoor, maar das toch anders.
Ja, mijn moeder heeft het volgens mij ook best naar haar zin in het ziekenhuis, haha. Klinkt best raar eigenlijk. Ze is het wel echt zat hoor, het wachten. Nu mag het wel gebeuren allemaal. Maar ze voelt zich nu goed, is niet meer benauwd en is vrolijk. Dat vind ik fijn want ze ging wel echt heel erg benauwd het ziekenhuis in , zo benauwd had ik haar nog nooit gezien. (was uiteindelijk een luchtweginfectie en had niet zo veel met haar hart te maken maar toch). Ja, mss is ze idd wel sterker dan ik denk dat ze is. Zou je denken?
Och Dark, ik vind het zo fijn dat je hier steeds zo positief en nuchter reageerd. Echt super tof, doet me echt goed!
donderdag 12 november 2009 om 08:52
Ik voel me trouwens wel weer iets beter. Het is heel raar, ik ben het wachten zat maar ben ondertussen ook bang voor het moment dat ze voor operatie mag gaan. Poeh hee, wat een stress. En waar ik ook nog steeds erg bang voor ben is dat de chirurg uiteindelijk toch nee zegt tegen het plan van de cardioloog, Want wat dan??? De cardioloog zei vrijdag dat ze zouden gaan proberen het begin deze week rond te breien maar het is inmiddels al wel donderdag...
En waar ik ook erg verdrietig van ben is dat het al bijna kerst is en mijn moeder zich zo had verheugd op de kerstdagen bij mij doorbrengen. Dat zit er nu natuurlijk niet in. Dat vind ik wel echt heel erg voor haar.
Ben trouwens wel benieuwd naar hoe anderen die hier hebben gepost de dag van de operatie hebben doorgebracht (sommigen hadden er al over verteld) maar weet gewoon niet zo goed wat ik met die dag aan moet.
En geen idee of Hangmat hier nog meeleest maar ben wel benieuwd hoe zij omgaat met het wachten en de stress om de operatie van haar vader.
Dag allemaal! bedankt!
En waar ik ook erg verdrietig van ben is dat het al bijna kerst is en mijn moeder zich zo had verheugd op de kerstdagen bij mij doorbrengen. Dat zit er nu natuurlijk niet in. Dat vind ik wel echt heel erg voor haar.
Ben trouwens wel benieuwd naar hoe anderen die hier hebben gepost de dag van de operatie hebben doorgebracht (sommigen hadden er al over verteld) maar weet gewoon niet zo goed wat ik met die dag aan moet.
En geen idee of Hangmat hier nog meeleest maar ben wel benieuwd hoe zij omgaat met het wachten en de stress om de operatie van haar vader.
Dag allemaal! bedankt!
donderdag 12 november 2009 om 09:22
Hoi Tjilla,
Een aantal jaren geleden is mijn broer geopereerd aan zijn hart. De operatie was in een ziekenhuis ver van de woonplaats van mijn moeder en mijzelf. Omdat de operatie riskant was, wilden wij graag in de buurt zijn die dag (broer is vrijgezel). Mijn moeder en ik hebben die dag (het was mei, prachtig lenteweer) al wandelend in de ons onbekende stad doorgebracht, winkel in en winkel uit. We hebben een broodje gegeten, koffie gedronken op een terrasje en nog meer gewinkeld. Dat klinkt allemaal erg leuk, maar het was heel raar. Niets van wat je in de winkels ziet, dringt echt tot je door, je gedachten zijn toch voortdurend bij dat ene telefoontje waar je op wacht.....
Kortom, het wordt vast een hele gekke, rare dag, maar uiteindelijk gaat die dag ook voorbij. Zoek iets om te gaan doen, ga wandelen, lopen, winkelen en het liefst niet alleen!
Verder denk ik dat het echt belangrijk is dat je hulp zoekt. Iemand die je helpen kan om alles in het juiste perspectief te zien, want volgens mij heb je daar nu moeite mee. Als ik je posts zo lees, geloof jij niet in het nut van de operatie. Probeer dan voor jezelf eens te verwoorden (of voor ons, als dat helpt) waarom de cardioloog deze operatie voorstelt? Waarom gaan ze bij je moeder die bypass en hartklepoperatie doen?
Sterkte
Een aantal jaren geleden is mijn broer geopereerd aan zijn hart. De operatie was in een ziekenhuis ver van de woonplaats van mijn moeder en mijzelf. Omdat de operatie riskant was, wilden wij graag in de buurt zijn die dag (broer is vrijgezel). Mijn moeder en ik hebben die dag (het was mei, prachtig lenteweer) al wandelend in de ons onbekende stad doorgebracht, winkel in en winkel uit. We hebben een broodje gegeten, koffie gedronken op een terrasje en nog meer gewinkeld. Dat klinkt allemaal erg leuk, maar het was heel raar. Niets van wat je in de winkels ziet, dringt echt tot je door, je gedachten zijn toch voortdurend bij dat ene telefoontje waar je op wacht.....
Kortom, het wordt vast een hele gekke, rare dag, maar uiteindelijk gaat die dag ook voorbij. Zoek iets om te gaan doen, ga wandelen, lopen, winkelen en het liefst niet alleen!
Verder denk ik dat het echt belangrijk is dat je hulp zoekt. Iemand die je helpen kan om alles in het juiste perspectief te zien, want volgens mij heb je daar nu moeite mee. Als ik je posts zo lees, geloof jij niet in het nut van de operatie. Probeer dan voor jezelf eens te verwoorden (of voor ons, als dat helpt) waarom de cardioloog deze operatie voorstelt? Waarom gaan ze bij je moeder die bypass en hartklepoperatie doen?
Sterkte
donderdag 12 november 2009 om 10:45
Tjilla, en Kanga, ik vind het heel erg dat jullie al op zo,n jonge leeftijd een ouder hebben moeten verliezen.
Ik kan heel goed begrijpen dat het een grote inpact op jullie leven heeft gehad.
Op die leeftijd heb je juist je ouders zo hard nodig, en moet je nog helemaal niet met dat soort dingen bezig zijn.
Daarom is het heel begrijpelijk dat jullie erg angstig en bezorgd zijn om die enige ouder die jullie nog hebben.
Ik hoop dan ook dat jullie nog een lange tijd van ze mogen genieten.
Mijn ouders zijn al op een jonge leeftijd gescheiden, ik was toen pas 12 jaar, dus zijn wij thuis opgegroeid met alleen onze moeder. Met mijn vader heb ik niet zoveel contact, ik zie of spreek hem maar één of twee keer per jaar, hij woont ook nog eens ver uit de buurt. In principe heb ik dus ook vanaf mijn twaalfde jaar maar één echte ouder gehad.
Daarom kan ik jullie angsten en bezorgdheden heel erg goed begrijpen, ik heb dat zelf ook heel erg.
En ook al heb ik wel een man en een kind, ik zou mijn moeder nog lang niet kunnen missen, ze is heel belangrijk voor mij.
Tjilla, ik vind het fijn om te horen dat je mijn berichtjes waardeerd, en dat je er wat aan hebt.
Ik denk dat je niet bang hoeft te zijn dat de operatie niet doorgaat hoor....
Dat besluit staat allang vast, en het gaat goed met je moeder, dus is er toch geen enkele reden om het niet te doen...toch?
Het is nu alleen maar afwachten wanneer er tijd en plek is om de operatie uit te voeren. Kun je eigenlijk nagaan hoeveel hartoperaties er uitgevoerd worden, voor ons is het een hele inpact op ons leven, voor de chirurgen een dagenlijkse klus.
Het is mss niet leuk dat je moeder er niet bij kan zijn met de kerst, maar aan de andere kant, heb je straks mss weer een fiitte en levendige moeder, dat zou toch een mooi kerstkado zijn voor jullie beide.
Dan vieren jullie straks toch lekker samen de jaarwisseling.
En de dag van de operatie kom je ook wel door hoor, je moet wel. Je bent dan wel heel erg gespannen, maar op één of andere manier geef je jezelf eraan over, en leef je op de automatische piloot. Want ergens in je achterhoofd weet je dat je er toch niets aan kan veranderen, en dat het moet gebeuren.
En natuurlijk heb je angst dat er iets fout kan gaan, maar die angst heb je ook als ze er niets aan zouden doen, en dan moet je elke dag met die angst leven, nu maar één dag...toch?
Kopop!...die dag kom je heus wel door hoor, het is ons hier ook gelukt, hou je daar maar aan vast.
Ik kan heel goed begrijpen dat het een grote inpact op jullie leven heeft gehad.
Op die leeftijd heb je juist je ouders zo hard nodig, en moet je nog helemaal niet met dat soort dingen bezig zijn.
Daarom is het heel begrijpelijk dat jullie erg angstig en bezorgd zijn om die enige ouder die jullie nog hebben.
Ik hoop dan ook dat jullie nog een lange tijd van ze mogen genieten.
Mijn ouders zijn al op een jonge leeftijd gescheiden, ik was toen pas 12 jaar, dus zijn wij thuis opgegroeid met alleen onze moeder. Met mijn vader heb ik niet zoveel contact, ik zie of spreek hem maar één of twee keer per jaar, hij woont ook nog eens ver uit de buurt. In principe heb ik dus ook vanaf mijn twaalfde jaar maar één echte ouder gehad.
Daarom kan ik jullie angsten en bezorgdheden heel erg goed begrijpen, ik heb dat zelf ook heel erg.
En ook al heb ik wel een man en een kind, ik zou mijn moeder nog lang niet kunnen missen, ze is heel belangrijk voor mij.
Tjilla, ik vind het fijn om te horen dat je mijn berichtjes waardeerd, en dat je er wat aan hebt.
Ik denk dat je niet bang hoeft te zijn dat de operatie niet doorgaat hoor....
Dat besluit staat allang vast, en het gaat goed met je moeder, dus is er toch geen enkele reden om het niet te doen...toch?
Het is nu alleen maar afwachten wanneer er tijd en plek is om de operatie uit te voeren. Kun je eigenlijk nagaan hoeveel hartoperaties er uitgevoerd worden, voor ons is het een hele inpact op ons leven, voor de chirurgen een dagenlijkse klus.
Het is mss niet leuk dat je moeder er niet bij kan zijn met de kerst, maar aan de andere kant, heb je straks mss weer een fiitte en levendige moeder, dat zou toch een mooi kerstkado zijn voor jullie beide.
Dan vieren jullie straks toch lekker samen de jaarwisseling.
En de dag van de operatie kom je ook wel door hoor, je moet wel. Je bent dan wel heel erg gespannen, maar op één of andere manier geef je jezelf eraan over, en leef je op de automatische piloot. Want ergens in je achterhoofd weet je dat je er toch niets aan kan veranderen, en dat het moet gebeuren.
En natuurlijk heb je angst dat er iets fout kan gaan, maar die angst heb je ook als ze er niets aan zouden doen, en dan moet je elke dag met die angst leven, nu maar één dag...toch?
Kopop!...die dag kom je heus wel door hoor, het is ons hier ook gelukt, hou je daar maar aan vast.
donderdag 12 november 2009 om 14:50
Hoi Tjilla,
Uiteraard is het heel erg schrikken als je krijgt te horen dat zo'n ingreep moet plaatsvinden. Ik heb niet alles gelezen maar ik neem aan dat je moeder voorheen veel pijn had, en je zult zeker nog door een onzekere en moeilijke periode gaan, maar neem maar van mij aan dat als straks alles achter de rug is dat je moeder zich dan een stuk vitaler zal zijn.
Je kunt ervan uitgaan dat je moeder, een dame op leeftijd, nog geacht wordt deze operatie aan te kunnen anders was ze helemaal niet aangeboden en geaccepteerd voor deze ingreep.
Daarbij moet je denken dat we allemaal ouder worden en dat het vaak voorkomt dat oudere mensen (ook nog ouder dan je moeder) zulke operaties ondergaan.
Ik wens jou en je moeder heel veel sterkte. En hoop straks te lezen dat het super gaat met je moeder en dat alle zorgen een beetje voor niks waren.
Uiteraard is het heel erg schrikken als je krijgt te horen dat zo'n ingreep moet plaatsvinden. Ik heb niet alles gelezen maar ik neem aan dat je moeder voorheen veel pijn had, en je zult zeker nog door een onzekere en moeilijke periode gaan, maar neem maar van mij aan dat als straks alles achter de rug is dat je moeder zich dan een stuk vitaler zal zijn.
Je kunt ervan uitgaan dat je moeder, een dame op leeftijd, nog geacht wordt deze operatie aan te kunnen anders was ze helemaal niet aangeboden en geaccepteerd voor deze ingreep.
Daarbij moet je denken dat we allemaal ouder worden en dat het vaak voorkomt dat oudere mensen (ook nog ouder dan je moeder) zulke operaties ondergaan.
Ik wens jou en je moeder heel veel sterkte. En hoop straks te lezen dat het super gaat met je moeder en dat alle zorgen een beetje voor niks waren.
donderdag 12 november 2009 om 19:16
Ik heb jullie berichtjes gelezen en zit een poyje te janken. Zo lief en zo opbeurend!
Ik kom later even uitgebreider terug want ik ben niet zo lekker maar wil nog wel even vertellen dat mijn moeder naar Breda gaat. Ik was juist vandaag naar huis gereden omdat we eigenlijk niet meer hadden verwacht voor het weekend nog iets te horen . Maar ik was koud thuis en toen kon ik terug , heb dus 400km gereden vandaag, haha. Had een leuk weekend gepland dus ik baal wel maar dat is natuurlijk niet helemaal eerlijk. De zenuwen beginnen nu wel echt te komen en ook de angst. De angst dat , als ze er uit komt, het herstel niet goed gaat en we weer iedere twee weken in het ziekenhuis zitten.
Maar goed, ik ga slapen want ben erg moe . Ik kom morgenavond denk ik hier terug en zal wat uitgebreider reageren op jullie berichtjes!
Heel erg bedankt voor jullie enorme steun!
Ik kom later even uitgebreider terug want ik ben niet zo lekker maar wil nog wel even vertellen dat mijn moeder naar Breda gaat. Ik was juist vandaag naar huis gereden omdat we eigenlijk niet meer hadden verwacht voor het weekend nog iets te horen . Maar ik was koud thuis en toen kon ik terug , heb dus 400km gereden vandaag, haha. Had een leuk weekend gepland dus ik baal wel maar dat is natuurlijk niet helemaal eerlijk. De zenuwen beginnen nu wel echt te komen en ook de angst. De angst dat , als ze er uit komt, het herstel niet goed gaat en we weer iedere twee weken in het ziekenhuis zitten.
Maar goed, ik ga slapen want ben erg moe . Ik kom morgenavond denk ik hier terug en zal wat uitgebreider reageren op jullie berichtjes!
Heel erg bedankt voor jullie enorme steun!
vrijdag 13 november 2009 om 00:53
Fijn dat er wat gebeurt qua overplaatsing!!! En ik wil ook nogmaals zeggen: als de verwachting is dat ze er weinig baat bij heeft of het niet zal overleven, dan beginnen ze echt niet aan zo'n operatie. De artsen zijn er dus van overtuigd dat ze het aankan.
We dont make mistakes here, we just have happy accidents. We want happy, happy paintings. If you want sad things, watch the news. Everything is possible here. This is your little universe -Bob Ross
vrijdag 13 november 2009 om 00:55
Helemaal off topic: je kunt geld van de belasting aftrekken voor ziekenbezoek. Misschien met zoveel km's interessant om te kijken wat je er exact qua bonnetjes ed voor nodig hebt? Misschien kun je zelfs hotelkosten aftrekken?
We dont make mistakes here, we just have happy accidents. We want happy, happy paintings. If you want sad things, watch the news. Everything is possible here. This is your little universe -Bob Ross
vrijdag 13 november 2009 om 05:49
Bedankt voor de tip Singlala!
Ik heb niet goed geslapen en ben echt doodmoe. Geen idee of ze uberhaupt in het weekend opereren maar ik hoop een beetje dat ze pas na het weekend iets gaan doen dan kan ik nog even bijtanken. Aan de andere kant kun je het mss maar zo snel mogelijk achter de rug hebben.
Ik kom vanavond nog even reageren op jullie berichtjes van gisteren.
En ja, is dat echt zo, dat artsen niet zouden opereren als ze het niet aan zouden durven? Want dat vraag ik me dus serieus af. En 6-10 kans op overlijden vind ik nog best veel eigenlijk....
Ik heb niet goed geslapen en ben echt doodmoe. Geen idee of ze uberhaupt in het weekend opereren maar ik hoop een beetje dat ze pas na het weekend iets gaan doen dan kan ik nog even bijtanken. Aan de andere kant kun je het mss maar zo snel mogelijk achter de rug hebben.
Ik kom vanavond nog even reageren op jullie berichtjes van gisteren.
En ja, is dat echt zo, dat artsen niet zouden opereren als ze het niet aan zouden durven? Want dat vraag ik me dus serieus af. En 6-10 kans op overlijden vind ik nog best veel eigenlijk....
