Relaties
alle pijlers
what to do..
dinsdag 20 oktober 2009 om 23:19
Dit is niet netjes, maar ik weet het ook niet meer..
Mijn relatie loopt op zijn einde. Sad but true. Therapie, praten, huilen, schreeuwen, een helderziende; het mag allemaal niet baten; hij blijft zoals hij is en ik mag aan de zijlijn meekijken hoe hij zich onttrekt aan het leven en onze relatie.
De druppel was het cancelen van onze eerste vakantie, míjn eerste vakantie in bijna 14 jaar (!!), omdat hij me niet durfde te zeggen dat hij schulden had.
En dat na vijf jaar samen, elkaar al 16 jaar kennen.. Ik weet het ook niet meer.
Gister kreeg ik onomwonden te horen van iemand die hem hoog heeft zitten, dat ik bij hem weg moest gaan, dat hij niet zal veranderen, niet wíl veranderen, maar de situatie zoals hij is wel lekker vind..
Maar ik kan het niet zomaar weggooien.We zijn al zo lang samen!?
Kunnen mensen veranderen? Hebben jullie daar ervaring mee?
Kan iemand, als hij het écht wil, veranderen?
nu beweert hij, nadat hij niemand mee overheeft, dat hij "het licht ziet", dat hij nu wél zal veranderen, maar ik ben op, ik weet het ook niet meer..
Mijn relatie loopt op zijn einde. Sad but true. Therapie, praten, huilen, schreeuwen, een helderziende; het mag allemaal niet baten; hij blijft zoals hij is en ik mag aan de zijlijn meekijken hoe hij zich onttrekt aan het leven en onze relatie.
De druppel was het cancelen van onze eerste vakantie, míjn eerste vakantie in bijna 14 jaar (!!), omdat hij me niet durfde te zeggen dat hij schulden had.
En dat na vijf jaar samen, elkaar al 16 jaar kennen.. Ik weet het ook niet meer.
Gister kreeg ik onomwonden te horen van iemand die hem hoog heeft zitten, dat ik bij hem weg moest gaan, dat hij niet zal veranderen, niet wíl veranderen, maar de situatie zoals hij is wel lekker vind..
Maar ik kan het niet zomaar weggooien.We zijn al zo lang samen!?
Kunnen mensen veranderen? Hebben jullie daar ervaring mee?
Kan iemand, als hij het écht wil, veranderen?
nu beweert hij, nadat hij niemand mee overheeft, dat hij "het licht ziet", dat hij nu wél zal veranderen, maar ik ben op, ik weet het ook niet meer..
dinsdag 20 oktober 2009 om 23:53
Ja goeiendag eej,
ik snap ook wel dat het érrug lomp is om mijn vraag bij een verkeerde pijler te zetten, ben nu hard bezig om te kijken hoe ik het kan verwijderen, want ookal is het laat, ookal hebben jullie dit vast heel vaak gehoord; voor mij is dit echt en serieus en superklote!
maar dit helpt me niet bepaald..
ik snap ook wel dat het érrug lomp is om mijn vraag bij een verkeerde pijler te zetten, ben nu hard bezig om te kijken hoe ik het kan verwijderen, want ookal is het laat, ookal hebben jullie dit vast heel vaak gehoord; voor mij is dit echt en serieus en superklote!
maar dit helpt me niet bepaald..
dinsdag 20 oktober 2009 om 23:58
Maar shas, als je dit zegt:quote:Mijn relatie loopt op zijn einde. Sad but true. Therapie, praten, huilen, schreeuwen, een helderziende; het mag allemaal niet baten; hij blijft zoals hij is en ik mag aan de zijlijn meekijken hoe hij zich onttrekt aan het leven en onze relatie.
dan is het toch klaar?
Misschien kun je iets duidelijker maken wat je uit dit topic wilt halen. Wil je steun om bij hem weg te gaan? Wil je soortgelijke ervaringen horen? Wil je overtuigd worden om bij hem te blijven? Wil je praktisch advies over weggaan?
Of wil je echt alleen weten of mensen echt kunnen veranderen?
dan is het toch klaar?
Misschien kun je iets duidelijker maken wat je uit dit topic wilt halen. Wil je steun om bij hem weg te gaan? Wil je soortgelijke ervaringen horen? Wil je overtuigd worden om bij hem te blijven? Wil je praktisch advies over weggaan?
Of wil je echt alleen weten of mensen echt kunnen veranderen?
dinsdag 20 oktober 2009 om 23:59
Lieve Shas,
Zoals ik in je eerste zin lees, hebben jullie al heel veel geprobeerd. Als je diep vanbinnen kijkt, weet je het antwoord wel. Maar misschien ben je bang om het hardop te zeggen? Om achter je antwoord te staan?
Ik ben van mening dat je karakters niet kan veranderen. Je bent zoals je bent. Je kan wel rekening met elkaar houden, dat wel. Maar zoals ik jouw post lees.... Hmm, klinkt niet rooskleurig
Veel sterkte
Zoals ik in je eerste zin lees, hebben jullie al heel veel geprobeerd. Als je diep vanbinnen kijkt, weet je het antwoord wel. Maar misschien ben je bang om het hardop te zeggen? Om achter je antwoord te staan?
Ik ben van mening dat je karakters niet kan veranderen. Je bent zoals je bent. Je kan wel rekening met elkaar houden, dat wel. Maar zoals ik jouw post lees.... Hmm, klinkt niet rooskleurig
Veel sterkte
woensdag 21 oktober 2009 om 00:01
quote:permanentia schreef op 20 oktober 2009 @ 23:33:
[...]
Je hebt gelijk...
Volgens mij blijven erg veel vrouwen in een foute relatie omdat ze erop hopen dat hij nog wel zal veranderen,......
Ik kan er weinig van zeggen, alleen je sterkte wensen en dat iemand je hier verder kan helpen.
Nou moet ik mezelf nog quooten ook.
Dit berichtje was om je sterkte toe te wensen.
[...]
Je hebt gelijk...
Volgens mij blijven erg veel vrouwen in een foute relatie omdat ze erop hopen dat hij nog wel zal veranderen,......
Ik kan er weinig van zeggen, alleen je sterkte wensen en dat iemand je hier verder kan helpen.
Nou moet ik mezelf nog quooten ook.
Dit berichtje was om je sterkte toe te wensen.
woensdag 21 oktober 2009 om 00:07
Oké, nu blijf je er gewoon in rondwentelen. Er is door meerdere mensen excuses aangeboden, uitleg geboden waarom de eerste reacties wat melig waren, er is inhoudelijk op je probleem ingegaan maar jij kiest ervoor om nu lekker verontwaardigd te blijven doen.
Dan zijn we allemaal uitgepraat, dat snap jij vast ook wel.
Dan zijn we allemaal uitgepraat, dat snap jij vast ook wel.
woensdag 21 oktober 2009 om 00:10
euhm..? Dit was ik, relaxed, excuses (die niet nodig zijn, maar dat terzijde) aanvaardend, en een beetje kunnen lachen om mijn eigen foutje qua plaatsen.. Als het bij iemand anders was gebeurd, dan had ik er ook om kunnen lachen, waarschijnlijk hetzelfde op gereageerd, maar doe alsjeblieft effe kalm zeg!?
Had een smiley het er beter op gemaakt?
Absoluut niet verontwaardigd, maar ga mezelf niet meer verdedigen dan ik nu al heb gedaan..
Had een smiley het er beter op gemaakt?
Absoluut niet verontwaardigd, maar ga mezelf niet meer verdedigen dan ik nu al heb gedaan..
woensdag 21 oktober 2009 om 00:32
Ik denk dat wat ook al eerder is gezegd dat je eigenlijk zelf al hebt gezegd wat de uitkomst van het verhaal zal zijn. Ik denk dat iedereen dat proeft uit je openingspost. Sterker nog, je begint je openingspost ermee: je relatie is aan zijn eind.
Je zegt dat je hem niet zomaar aan de kant wil gooien. En ik begrijp dat je dat gevoel misschien hebt, omdat hij nu in de shit zit met schulden. Je hebt er toch alles aan gedaan? Ik heb de indruk dat jij er meer aan doet dan hij. Klopt dat? Als jij hem verlaat is hij helemaal op zichzelf aangewezen. Je zal ongetwijfeld een financiele steun voor hem zijn, maar dat mag toch niet de reden zijn waarom je bij hem blijft: hem helpen met zijn financiele situatie? Je bent bij elkaar omdat je van elkaar houdt, omdat je bij elkaar wil zijn. Komt hij ook bij je voor emotionele steun? Kan jij bij hem terecht? Je kan niet altijd alleen die kar trekken.
Ik denk dat je voor jezelf moet kiezen. Gooi jezelf niet aan de kant, dat is het allerbelangrijkste.
Je zegt dat je hem niet zomaar aan de kant wil gooien. En ik begrijp dat je dat gevoel misschien hebt, omdat hij nu in de shit zit met schulden. Je hebt er toch alles aan gedaan? Ik heb de indruk dat jij er meer aan doet dan hij. Klopt dat? Als jij hem verlaat is hij helemaal op zichzelf aangewezen. Je zal ongetwijfeld een financiele steun voor hem zijn, maar dat mag toch niet de reden zijn waarom je bij hem blijft: hem helpen met zijn financiele situatie? Je bent bij elkaar omdat je van elkaar houdt, omdat je bij elkaar wil zijn. Komt hij ook bij je voor emotionele steun? Kan jij bij hem terecht? Je kan niet altijd alleen die kar trekken.
Ik denk dat je voor jezelf moet kiezen. Gooi jezelf niet aan de kant, dat is het allerbelangrijkste.
woensdag 21 oktober 2009 om 08:45
Shas,
Mensen veranderen niet en zeker niet voor iemand anders.
Als je in 14 jaar nog nooit met vakantie bent geweest, zoveel ellende hebt met je partner. Zelfs naar een helderziende gaat om je relatie proberen te redden.
Doe jezelf dan een lol en verbreek deze relatie.
Ga genieten van het leven, daar ben je denk ik hard aan toe.
Mensen veranderen niet en zeker niet voor iemand anders.
Als je in 14 jaar nog nooit met vakantie bent geweest, zoveel ellende hebt met je partner. Zelfs naar een helderziende gaat om je relatie proberen te redden.
Doe jezelf dan een lol en verbreek deze relatie.
Ga genieten van het leven, daar ben je denk ik hard aan toe.
woensdag 21 oktober 2009 om 11:27
Bedankt voor jullie reacties, en ik snap ze ook wel..
ik ben heel blij dat jullie met me mee willen denken, misschien vind ik zo mijn ruggegraat weer terug!
De reden dat ik niet eerder op vakantie ben geweest (klinkt ook zo futiel nu, vakantie..) is omdat ik gewoon heel hard heb gewerkt en er simpelweg geen tijd was, dat ligt niet zozeer aan hem.
Dat ik het aan hem koppel nu, is omdat we nu samen zouden gaan en daar keek ik erg naar uit. Het zou niet zomaar een reis zijn; ik zou voor het eerst mijn geboorteland weer zien, en met wie wil je zoiets nu delen behalve met je partner?
Maar wanneer ik wilde boeken, had hij geen tijd, en na lang dubben kwam de aap uit de mouw; hij kon niet, had teveel schulden gemaakt. Schulden waarvan ik dacht dat ze allang waren opgelost.. Dat was dus effe schrikken..
Hij durfde het me niet te vertellen, hij wist dat ik zo graag wilde. Eigenlijk voelde het, alsof het mijn schuld was dat het zo stiekem was verlopen allemaal; ik wilde te graag en dat had hem de moed ontnomen..
Waarom had hij me dat niet verteld? Als hij er op tijd bij was geweest, me in vertrouwen had genomen, dan hadden we het samen kunnen oplossen? Ik snap het niet; vertrouwen is toch de basis van je relatie?
Ik wilde onze rekeningen gescheiden houden, elkaar financiele privacy gunnen. Ik zie zulke dingen zo vaak misgaan in mijn omgeving; lekker het geld op de grote hoop gooien en dan maar kijken hoe lang je nog kunt pinnen. Ik had zoiets van "Als we onze rekeningen maar kunnen betalen, is er niks aan de hand en hoef ik ook niet zijn geld te checken", maar ik ging er wel vanuit dat hij netjes met zijn eigen geld kon omgaan.
Heb natuurlijk ook mijn ogen gesloten voor de waarheid; ik zag ook wel dat hij geld over de balk gooide (wel zijn eigen geld, maar toch..), maar er was steeds dat (duidelijk misplaatste) vertrouwen; hij let heus wel op dat het niet misgaat..fout dus..
Het is ook stom dat ik denk een hapklare oplossing te vinden hier voor deze situatie, zeker omdat ik met één stukje kom en het grotere geheel niet bekend is bij jullie, maar we hadden altijd een hele goede relatie! We waren gewaagd aan elkaar, deden leuke dingen samen, hadden lol, goede sex en een band die niemand anders had.. althans..dat denk je zelf..
We zijn niet al zo lang bij elkaar als de veertien jaar die ik noem; hij was mijn eerste vriendje en we hebben op de middelbare school twee jaar verkering gehad. En dat ging op dramatische wijze uit, waardoor hij altijd in mijn hoofd is blijven spoken, maar dat is altijd zo met je eerste vriendje, neem ik aan..
vijf jaar geleden kwam hij opeens weer in mijn leven, hij zocht contact. Hij zat nu bij defensie en na zijn laatste uitzending was hij er klaar mee, zocht weer contact met het thuisfront en mensen die hij nog van vroeger kende.
ik had een relatie en was niet van plan die te verbreken, al wist ik dat het niet voor eeuwig was, maar toen ik mijn toenmalige vriend weer zag na tien jaar, sloeg de vlam direct over en was er geen redden meer aan; hij was degene voor mij! wij hoorden bij elkaar!!
En ik ben niet zo'n miepje dat in zulke dingen als lotsbestemming en 'de Ware'gelooft, maar ik kon er gewoon niet om heen!!
En toen ging alles heel snel; relatie verbroken, wij samen voorzichtig daten, alles stapje voor stapje maar toch met een gigantische vaart en ineens zochten we een huis voor ons samen!
vanaf dat moment is hij "weggegaan", anders kan ik het niet omschrijven; alles kwam op mij neer wat betreft de koop van het huis, de hypotheek regelen en ga zo maar door.
Ik heb op een bepaald moment een gesprek met hem afgedwongen, hem gezegd dat als het hem te snel ging, als hij hier niet achter stond, dat ik het hem dan niet kwalijk zou nemen; we zouden gewoon wachten totdat de tijd er wél rijp voor was en gewoon samen verder gaan. Hij heeft me toen overtuigd van het feit dat hij dit echt wilde; dit huis, dit leven met mij, hij zat alleen niet lekker in zijn vel; overgewicht, dingen uit zijn jeugd, zijn uitzending.. hij moest er gewoon alleen uitkomen, richting vinden, en dat wilde hij samen met mij doen, daar had hij mij bi nodig, en niet als hulpverlener, maar als zijn vriendin.
Hij beloofde beterschap en daar gingen we dan..
En nu zijn we hier, op deze plek..
Er is geen lichamelijk contact meer, ik ken hem niet meer, ik kan hem niet bereiken.
Hij gaat nu in therapie om dingen uit zijn verleden aan te pakken, en na de zoveelste ruzie over helpen in het huishouden, zijn familie en vrienden verwaarlozen en op de bank hangen als hij van zijn werk thuiskomt, belooft hij me wéér beterschap.
Zijn ogen zijn geopend zegt hij, en het feit dat zijn moeder en zijn broertje er net zo klaar mee zijn als ik, heeft hem wel afgeschrokken.
Hij wil verder met mij, een leven samen, hij gaat zijn best doen om mij te laten zien dat hij nog steeds van me houdt, dat hij ervoor gáát..
Maar wil ik dat nog wel? Geloof ik het nog wel?
Daar gaat het een beetje om..
en daarom ook mijn vraag;
Eigenlijk staan we (hopelijk) aan het einde van alle ellende. Er gloort hoop aan de horizon, zogezegd. Maar ik ben wel moegestreden, het moet hier wel ophouden, meer kan ik niet aan.
Er is in de tussentijd in mijn leven ook geneog gebeurd, en daar heb ik hem niet mee willen lastig vallen omdat hij depressies kende, maar hallo; ik ben er ook nog!
Ik hoop dat hij terug komt, de man voor wie ik viel, die ik wél kende. En hij belooft dat die persoon ook terug komt.
Het is geen kwestie van geen liefde meer ofzo, en de problemen zijn ook niet onoverkomelijk, maar voor mij is het nu genoeg!
moet ik de hoop koesteren dat het echt kan? Dat hij nu weet dat hij zelfdestructief bezig was en weer gaat leven?
sjeeses, wat een verhaal..
Bedankt dames!
ik ben heel blij dat jullie met me mee willen denken, misschien vind ik zo mijn ruggegraat weer terug!
De reden dat ik niet eerder op vakantie ben geweest (klinkt ook zo futiel nu, vakantie..) is omdat ik gewoon heel hard heb gewerkt en er simpelweg geen tijd was, dat ligt niet zozeer aan hem.
Dat ik het aan hem koppel nu, is omdat we nu samen zouden gaan en daar keek ik erg naar uit. Het zou niet zomaar een reis zijn; ik zou voor het eerst mijn geboorteland weer zien, en met wie wil je zoiets nu delen behalve met je partner?
Maar wanneer ik wilde boeken, had hij geen tijd, en na lang dubben kwam de aap uit de mouw; hij kon niet, had teveel schulden gemaakt. Schulden waarvan ik dacht dat ze allang waren opgelost.. Dat was dus effe schrikken..
Hij durfde het me niet te vertellen, hij wist dat ik zo graag wilde. Eigenlijk voelde het, alsof het mijn schuld was dat het zo stiekem was verlopen allemaal; ik wilde te graag en dat had hem de moed ontnomen..
Waarom had hij me dat niet verteld? Als hij er op tijd bij was geweest, me in vertrouwen had genomen, dan hadden we het samen kunnen oplossen? Ik snap het niet; vertrouwen is toch de basis van je relatie?
Ik wilde onze rekeningen gescheiden houden, elkaar financiele privacy gunnen. Ik zie zulke dingen zo vaak misgaan in mijn omgeving; lekker het geld op de grote hoop gooien en dan maar kijken hoe lang je nog kunt pinnen. Ik had zoiets van "Als we onze rekeningen maar kunnen betalen, is er niks aan de hand en hoef ik ook niet zijn geld te checken", maar ik ging er wel vanuit dat hij netjes met zijn eigen geld kon omgaan.
Heb natuurlijk ook mijn ogen gesloten voor de waarheid; ik zag ook wel dat hij geld over de balk gooide (wel zijn eigen geld, maar toch..), maar er was steeds dat (duidelijk misplaatste) vertrouwen; hij let heus wel op dat het niet misgaat..fout dus..
Het is ook stom dat ik denk een hapklare oplossing te vinden hier voor deze situatie, zeker omdat ik met één stukje kom en het grotere geheel niet bekend is bij jullie, maar we hadden altijd een hele goede relatie! We waren gewaagd aan elkaar, deden leuke dingen samen, hadden lol, goede sex en een band die niemand anders had.. althans..dat denk je zelf..
We zijn niet al zo lang bij elkaar als de veertien jaar die ik noem; hij was mijn eerste vriendje en we hebben op de middelbare school twee jaar verkering gehad. En dat ging op dramatische wijze uit, waardoor hij altijd in mijn hoofd is blijven spoken, maar dat is altijd zo met je eerste vriendje, neem ik aan..
vijf jaar geleden kwam hij opeens weer in mijn leven, hij zocht contact. Hij zat nu bij defensie en na zijn laatste uitzending was hij er klaar mee, zocht weer contact met het thuisfront en mensen die hij nog van vroeger kende.
ik had een relatie en was niet van plan die te verbreken, al wist ik dat het niet voor eeuwig was, maar toen ik mijn toenmalige vriend weer zag na tien jaar, sloeg de vlam direct over en was er geen redden meer aan; hij was degene voor mij! wij hoorden bij elkaar!!
En ik ben niet zo'n miepje dat in zulke dingen als lotsbestemming en 'de Ware'gelooft, maar ik kon er gewoon niet om heen!!
En toen ging alles heel snel; relatie verbroken, wij samen voorzichtig daten, alles stapje voor stapje maar toch met een gigantische vaart en ineens zochten we een huis voor ons samen!
vanaf dat moment is hij "weggegaan", anders kan ik het niet omschrijven; alles kwam op mij neer wat betreft de koop van het huis, de hypotheek regelen en ga zo maar door.
Ik heb op een bepaald moment een gesprek met hem afgedwongen, hem gezegd dat als het hem te snel ging, als hij hier niet achter stond, dat ik het hem dan niet kwalijk zou nemen; we zouden gewoon wachten totdat de tijd er wél rijp voor was en gewoon samen verder gaan. Hij heeft me toen overtuigd van het feit dat hij dit echt wilde; dit huis, dit leven met mij, hij zat alleen niet lekker in zijn vel; overgewicht, dingen uit zijn jeugd, zijn uitzending.. hij moest er gewoon alleen uitkomen, richting vinden, en dat wilde hij samen met mij doen, daar had hij mij bi nodig, en niet als hulpverlener, maar als zijn vriendin.
Hij beloofde beterschap en daar gingen we dan..
En nu zijn we hier, op deze plek..
Er is geen lichamelijk contact meer, ik ken hem niet meer, ik kan hem niet bereiken.
Hij gaat nu in therapie om dingen uit zijn verleden aan te pakken, en na de zoveelste ruzie over helpen in het huishouden, zijn familie en vrienden verwaarlozen en op de bank hangen als hij van zijn werk thuiskomt, belooft hij me wéér beterschap.
Zijn ogen zijn geopend zegt hij, en het feit dat zijn moeder en zijn broertje er net zo klaar mee zijn als ik, heeft hem wel afgeschrokken.
Hij wil verder met mij, een leven samen, hij gaat zijn best doen om mij te laten zien dat hij nog steeds van me houdt, dat hij ervoor gáát..
Maar wil ik dat nog wel? Geloof ik het nog wel?
Daar gaat het een beetje om..
en daarom ook mijn vraag;
Eigenlijk staan we (hopelijk) aan het einde van alle ellende. Er gloort hoop aan de horizon, zogezegd. Maar ik ben wel moegestreden, het moet hier wel ophouden, meer kan ik niet aan.
Er is in de tussentijd in mijn leven ook geneog gebeurd, en daar heb ik hem niet mee willen lastig vallen omdat hij depressies kende, maar hallo; ik ben er ook nog!
Ik hoop dat hij terug komt, de man voor wie ik viel, die ik wél kende. En hij belooft dat die persoon ook terug komt.
Het is geen kwestie van geen liefde meer ofzo, en de problemen zijn ook niet onoverkomelijk, maar voor mij is het nu genoeg!
moet ik de hoop koesteren dat het echt kan? Dat hij nu weet dat hij zelfdestructief bezig was en weer gaat leven?
sjeeses, wat een verhaal..
Bedankt dames!
woensdag 21 oktober 2009 om 11:52
Jeez Shas, wat een verhaal.
Wil je een eerlijke reactie? Die zou zijn 'rennen, nu het nog kan! Kies voor jezelf!'
Een meer realistische reactie? Tja, snap dat je hem niet zomaar in de steek wilt laten, want zo zal het ongetwijfeld voelen. Je denkt dat hij je nodig heeft, juist nu. Maar vergeet niet dat hij alleen zichzelf nodig heeft. Hij moet het doen, alleen. Zolang er nog een redder in de buurt is, is het voor hem het veiligst lekker lam op de bank in zijn depressie te blijven hangen. Klinkt hard, maar zeg nou zelf, waarom zou hij gaan knokken als jij dat al voor hem doet?
Eerlijk waar, als ik jou was zou ik even afstand nemen. Om jezelf te helpen maar ook om hem te helpen. Ga lekker met een goede vriendin die vakantie doen of alleen. Gebruik die afstand en die tijd voor jezelf om na te denken. Wat zijn jouw behoeften? Kan hij daaraan voldoen? Hoe lang voldoet hij daar al niet aan? Geloof je dat hij er in de toekomst wel weer aan kan voldoen? En wat doe je als het wéér niet gebeurt, die Grote Verandering?
Je hoeft hem niet meteen te verlaten als die stap te groot voor je is. Maar creëer even wat ruimte voor jezelf. Denk na over jouw prioriteiten, niet die van hem. Misschien kunnen jullie een tijdje LATten. Heeft hij de ruimte om aan zichzelf te werken en jij even quality time voor jezelf. Mocht hij werkelijk uit dit gat komen en jij wilt er ook nog steeds voor gaan, dan kunnen jullie weer samen gaan wonen. Blijft hij erin hangen, dan moet je je conclusies trekken.....
Hoe dan ook, sterkte meid!
ps in een relatie hoor jij ook aandacht te krijgen!
Wil je een eerlijke reactie? Die zou zijn 'rennen, nu het nog kan! Kies voor jezelf!'
Een meer realistische reactie? Tja, snap dat je hem niet zomaar in de steek wilt laten, want zo zal het ongetwijfeld voelen. Je denkt dat hij je nodig heeft, juist nu. Maar vergeet niet dat hij alleen zichzelf nodig heeft. Hij moet het doen, alleen. Zolang er nog een redder in de buurt is, is het voor hem het veiligst lekker lam op de bank in zijn depressie te blijven hangen. Klinkt hard, maar zeg nou zelf, waarom zou hij gaan knokken als jij dat al voor hem doet?
Eerlijk waar, als ik jou was zou ik even afstand nemen. Om jezelf te helpen maar ook om hem te helpen. Ga lekker met een goede vriendin die vakantie doen of alleen. Gebruik die afstand en die tijd voor jezelf om na te denken. Wat zijn jouw behoeften? Kan hij daaraan voldoen? Hoe lang voldoet hij daar al niet aan? Geloof je dat hij er in de toekomst wel weer aan kan voldoen? En wat doe je als het wéér niet gebeurt, die Grote Verandering?
Je hoeft hem niet meteen te verlaten als die stap te groot voor je is. Maar creëer even wat ruimte voor jezelf. Denk na over jouw prioriteiten, niet die van hem. Misschien kunnen jullie een tijdje LATten. Heeft hij de ruimte om aan zichzelf te werken en jij even quality time voor jezelf. Mocht hij werkelijk uit dit gat komen en jij wilt er ook nog steeds voor gaan, dan kunnen jullie weer samen gaan wonen. Blijft hij erin hangen, dan moet je je conclusies trekken.....
Hoe dan ook, sterkte meid!
ps in een relatie hoor jij ook aandacht te krijgen!
woensdag 21 oktober 2009 om 12:10
Bedankt sangsaa en kloddertje.
Die vakantie heb ik zojuist geboekt voor mezelf alleen.. Snap niet precies waar ik de kloten vandaan heb gehaald, maar heb het gedaan..
en jullie hebben gelijk; als ik zeg dat het klaar is, moet ik daar ook iets mee doen of ophouden met zeuren..
Ik zie het nog effe aan, ik moet hem ook de kans geven die beloofde verandering te laten zien, anders zal ik mezelf altijd blijven afrvagen "What if", en daar schiet je ook niks mee op.
Maar het is hem duidelijk hoe ik er nu in sta, hij weet dat het (niet langer) bij loze dreigementen om weg te gaan blijft, maar dat dit "Het" is!! Het moet nu gebeuren, anders ben ik weg..
en LATten.. zou het misschien wel graag willen, maar met de huidige crisis word dat wat zwaar.. dit huis moet verkocht worden, ik moet iets anders vinden.. Denk dat dat me ook wel tegen houdt, maar heb hem gezegd dat de kans bestaat dat hij tijdelijk maar eens bij zijn ouders moet gaan logeren, geloof dat letterlijke ruimte op dit moment wel belangrijk is..
zou dat kunnen werken?
Die vakantie heb ik zojuist geboekt voor mezelf alleen.. Snap niet precies waar ik de kloten vandaan heb gehaald, maar heb het gedaan..
en jullie hebben gelijk; als ik zeg dat het klaar is, moet ik daar ook iets mee doen of ophouden met zeuren..
Ik zie het nog effe aan, ik moet hem ook de kans geven die beloofde verandering te laten zien, anders zal ik mezelf altijd blijven afrvagen "What if", en daar schiet je ook niks mee op.
Maar het is hem duidelijk hoe ik er nu in sta, hij weet dat het (niet langer) bij loze dreigementen om weg te gaan blijft, maar dat dit "Het" is!! Het moet nu gebeuren, anders ben ik weg..
en LATten.. zou het misschien wel graag willen, maar met de huidige crisis word dat wat zwaar.. dit huis moet verkocht worden, ik moet iets anders vinden.. Denk dat dat me ook wel tegen houdt, maar heb hem gezegd dat de kans bestaat dat hij tijdelijk maar eens bij zijn ouders moet gaan logeren, geloof dat letterlijke ruimte op dit moment wel belangrijk is..
zou dat kunnen werken?
woensdag 21 oktober 2009 om 12:12
quote:Moonlight82 schreef op 21 oktober 2009 @ 12:08:
Shas, blij te zien dat je blijft posten, ook na gisteren.
Heb nu weinig tijd, maar kom later je verhaal lezen. Hou je taai!
Bedankt moonlight82!! Ja, ook wel dapper hé van mezelf!!
Maar men had ergens wel gelijk, en kan er nu ook wel om lachen..
vond mezelf gister gewoon heel zielig, en baalde verschrikkelijk dat ik nu eindelijk via deze weg probeerde een oplossing te zoeken en dat je dan zulke reacties krijgt, maar het geeft niet.
All in good fun.
Ik kijk uit naar je reactie!
Shas, blij te zien dat je blijft posten, ook na gisteren.
Heb nu weinig tijd, maar kom later je verhaal lezen. Hou je taai!
Bedankt moonlight82!! Ja, ook wel dapper hé van mezelf!!
Maar men had ergens wel gelijk, en kan er nu ook wel om lachen..
vond mezelf gister gewoon heel zielig, en baalde verschrikkelijk dat ik nu eindelijk via deze weg probeerde een oplossing te zoeken en dat je dan zulke reacties krijgt, maar het geeft niet.
All in good fun.
Ik kijk uit naar je reactie!
woensdag 21 oktober 2009 om 12:15
Yes, supergoed te lezen dat je alleen op vakantie gaat!
Spreek met wat mensen af dat je ze mag bellen als je je eenzaam voelt, als backup. En gebruik de tijd om na te denken, zal goed voor je zijn! Hoe lang ga je?
Dat hij een tijdje naar zijn ouders gaat is geen slecht idee. Er komen dan geen extra kosten bij. Zijn ouders moeten er natuurlijk ook achter staan, en hijzelf. Hij moet niet ipv aan jou aan zijn ouders gaan hangen. Maar dat is zijn probleem, niet het jouwe. Denk echt dat je nu even vooral aan jezelf moet denken.
Als je weer wat energie opgedaan hebt ben je ook beter in staat beslissingen te nemen over jullie / jouw toekomst.
Nogmaals, sterkte!
Spreek met wat mensen af dat je ze mag bellen als je je eenzaam voelt, als backup. En gebruik de tijd om na te denken, zal goed voor je zijn! Hoe lang ga je?
Dat hij een tijdje naar zijn ouders gaat is geen slecht idee. Er komen dan geen extra kosten bij. Zijn ouders moeten er natuurlijk ook achter staan, en hijzelf. Hij moet niet ipv aan jou aan zijn ouders gaan hangen. Maar dat is zijn probleem, niet het jouwe. Denk echt dat je nu even vooral aan jezelf moet denken.
Als je weer wat energie opgedaan hebt ben je ook beter in staat beslissingen te nemen over jullie / jouw toekomst.
Nogmaals, sterkte!
woensdag 21 oktober 2009 om 12:18
Ik zou, als ik in jouw schoenen zou staan, stoppen met deze relatie. Zoals ik het nu lees kost het je bijna alleen maar negatieve energie en dat zou niet zo moeten zijn!
Mijn ervaring is dat mensen niet kunnen veranderen. Je kunt je wel aanpassen. Maar écht veranderen niet, je bent wie je bent.
Wel goed van je dat je die vakantie hebt geboekt. Heel veel plezier!
Mijn ervaring is dat mensen niet kunnen veranderen. Je kunt je wel aanpassen. Maar écht veranderen niet, je bent wie je bent.
Wel goed van je dat je die vakantie hebt geboekt. Heel veel plezier!
woensdag 21 oktober 2009 om 12:21
Ik kan me alleen maar aansluiten bij Sangsaa.
Een relatie met een depressief persoon is zwaar. Ik weet niet of hij vind dat hij nu depressief is maar het lijkt er wel op. Zijn problemen en depressies zijn van hem en de enige die hem daarbij kan helpen is hijzelf. Hij moet actie ondernemen om op te krabbelen en daar kan zijn omgeving hooguit in ondersteunen. Zolang hij daartoe geen initiatief neemt is het trekken aan een dood paard.
Ik wens je veel sterkte en wijsheid
Een relatie met een depressief persoon is zwaar. Ik weet niet of hij vind dat hij nu depressief is maar het lijkt er wel op. Zijn problemen en depressies zijn van hem en de enige die hem daarbij kan helpen is hijzelf. Hij moet actie ondernemen om op te krabbelen en daar kan zijn omgeving hooguit in ondersteunen. Zolang hij daartoe geen initiatief neemt is het trekken aan een dood paard.
Ik wens je veel sterkte en wijsheid
woensdag 21 oktober 2009 om 12:23
quote:Sangsaa schreef op 21 oktober 2009 @ 12:15:
Yes, supergoed te lezen dat je alleen op vakantie gaat!
Spreek met wat mensen af dat je ze mag bellen als je je eenzaam voelt, als backup. En gebruik de tijd om na te denken, zal goed voor je zijn! Hoe lang ga je?
.
!
Ja! Ik ga alleen! In januari en dan ook maar direct een week of twee, drie.. Doodeng, durf niet eens alleen met de trein!
Ik denk dat ik er maar gewoon aan moet wennen om dingen alleen te ondernemen, en hoe erg kan het zijn?
Ik hou mezelf maar voor, dat als ik uiteindelijk niet durf, ik in plaats van te gaan rondtrekken, gewoon bij mijn familie kan "onderduiken", haha!
Het is inderdaad wel een goede tip om wat mensen op speeddial te houden, want denk wel dat ik heimwee zal krijgen..
Ik ben echt niet bang om alleen te zijn, ik ben 30; ik zal heus nog wel iemand ontmoeten! Maar waarom ik dan niet wegloop..? Ik denk dat er nog genoeg gevoel voor hem zit..
Misschien dat dát de reden is waarom ik het nog een keer probeer, de laatste keer, dat wel..
En wie weet..? Stranger things have happened, toch?
Bedankt voor je reactie in ieder geval!! doet me erg goed dat iemand die me niet eens kent, me toch zo weet aan te moedigen!!
Dankje!
Yes, supergoed te lezen dat je alleen op vakantie gaat!
Spreek met wat mensen af dat je ze mag bellen als je je eenzaam voelt, als backup. En gebruik de tijd om na te denken, zal goed voor je zijn! Hoe lang ga je?
.
!
Ja! Ik ga alleen! In januari en dan ook maar direct een week of twee, drie.. Doodeng, durf niet eens alleen met de trein!
Ik denk dat ik er maar gewoon aan moet wennen om dingen alleen te ondernemen, en hoe erg kan het zijn?
Ik hou mezelf maar voor, dat als ik uiteindelijk niet durf, ik in plaats van te gaan rondtrekken, gewoon bij mijn familie kan "onderduiken", haha!
Het is inderdaad wel een goede tip om wat mensen op speeddial te houden, want denk wel dat ik heimwee zal krijgen..
Ik ben echt niet bang om alleen te zijn, ik ben 30; ik zal heus nog wel iemand ontmoeten! Maar waarom ik dan niet wegloop..? Ik denk dat er nog genoeg gevoel voor hem zit..
Misschien dat dát de reden is waarom ik het nog een keer probeer, de laatste keer, dat wel..
En wie weet..? Stranger things have happened, toch?
Bedankt voor je reactie in ieder geval!! doet me erg goed dat iemand die me niet eens kent, me toch zo weet aan te moedigen!!
Dankje!
woensdag 4 november 2009 om 08:13
toch nog even een "afsluitertje"..
We gaan het nog één keer proberen..
Misschien dom, maar mijn gevoel zegt me nog één keer te kijken of hij echt voor mij, voor óns wil gaan.. Dat ben ik onze relatie én mezelf wel verschuldigd..
De afgelopen weken, is hij actief bezig met zijn leven, zijn therapie, met mij laten zien dat hij zich de pleuris is geschrokken van het feit dat ik er totaal klaar mee ben!
Hij sport weer, gaat de deur weer uit, betrekt me bij zijn schulden en de aflossingen daarvan..
Maar het is moeilijk.. Misschien vált er helemaal niets meer te redden..
Soms wil ik alleen maar schreeuwen en hem verwijten in zijn gezicht strooien, maar ik weet dat ik daar niks mee opschiet. Dat doe ik wel in mijn dagboek of op het strand, en dat lucht ook op..
Ik ben zelf de afgelopen tijd bezig geweest mijn leven zonder hem op te pakken; leuke dingen doen met vriendinnen, die reis alleen geboekt (en ironisch genoeg viel er alleen te boeken een dag voor zijn verjaardag, ik zal er dus niet zijn als hij jarig is, maar ik zit op suriname) en ik heb stiekem ook al zitten kijken naar een appartementje voor mij alleen.
Deze acties zorgden ervoor, dat ik het nog één keer aandurf, maar ik heb hem wel een ultimatum gegeven..
Binnen een half jaar wil ik wezenlijke veranderingen zien. Er moet actief schulden afgelost worden, eerlijkheid zijn in alles, openheid, hulp in het huishouden..
We zijn er nog niet, maar langzaamaan krijg ik mijn vriend én de grip op mijn leven weer terug.
Ik weet dat ik het alleen kan redden, mijn benen en mijn handen zijn sterk genoeg om alles te overleven, dus dit ook.
maar ik kies ervoor om het nog éénmaal te proberen.
Ik hoop dat we elkaar niet teleurstellen.
Shas
We gaan het nog één keer proberen..
Misschien dom, maar mijn gevoel zegt me nog één keer te kijken of hij echt voor mij, voor óns wil gaan.. Dat ben ik onze relatie én mezelf wel verschuldigd..
De afgelopen weken, is hij actief bezig met zijn leven, zijn therapie, met mij laten zien dat hij zich de pleuris is geschrokken van het feit dat ik er totaal klaar mee ben!
Hij sport weer, gaat de deur weer uit, betrekt me bij zijn schulden en de aflossingen daarvan..
Maar het is moeilijk.. Misschien vált er helemaal niets meer te redden..
Soms wil ik alleen maar schreeuwen en hem verwijten in zijn gezicht strooien, maar ik weet dat ik daar niks mee opschiet. Dat doe ik wel in mijn dagboek of op het strand, en dat lucht ook op..
Ik ben zelf de afgelopen tijd bezig geweest mijn leven zonder hem op te pakken; leuke dingen doen met vriendinnen, die reis alleen geboekt (en ironisch genoeg viel er alleen te boeken een dag voor zijn verjaardag, ik zal er dus niet zijn als hij jarig is, maar ik zit op suriname) en ik heb stiekem ook al zitten kijken naar een appartementje voor mij alleen.
Deze acties zorgden ervoor, dat ik het nog één keer aandurf, maar ik heb hem wel een ultimatum gegeven..
Binnen een half jaar wil ik wezenlijke veranderingen zien. Er moet actief schulden afgelost worden, eerlijkheid zijn in alles, openheid, hulp in het huishouden..
We zijn er nog niet, maar langzaamaan krijg ik mijn vriend én de grip op mijn leven weer terug.
Ik weet dat ik het alleen kan redden, mijn benen en mijn handen zijn sterk genoeg om alles te overleven, dus dit ook.
maar ik kies ervoor om het nog éénmaal te proberen.
Ik hoop dat we elkaar niet teleurstellen.
Shas
