Gezondheid
alle pijlers
hartoperatie , ervaringen?
dinsdag 3 november 2009 om 12:24
Hallo allemaal,
Na een periode van veel (pijn)klachten en ziekenhuisopnames is er vandaag duidelijk geworden dat mijn moeder een bypassoperatie en een hartklepvervanging moet ondergaan.
Ik ben best geschrokken van dit bericht en ben daarom opzoek naar mensen die dit ook in hun omgeving hebben meegemaakt. Mijn moeder is bijna 80, longpatiente en heeft suikerziekte en ik ben erg bang dat ze de hele ingreep niet overleefd. Mijn moeder is zelf ook best geschrokken van dit bericht terwijl ze normaal hartstikke positief, optimistisch en sterk is.
Ik ben alleen , dwz geen broers/zussen en andere familie (wel vrienden) en ervaar de zorg en dit hele traject (moeder ligt al paar weken in het ziekenhuis) ontzettend zwaar. Ik zoek dus ook een beetje steun hier , naast wellicht verhalen van mensen die dit ook van nabij hebben meegemaakt.
Alvast enorm bedankt!
(heb later deze week gesprek met arts, dan wordt wellicht ook meer duidelijk)
Na een periode van veel (pijn)klachten en ziekenhuisopnames is er vandaag duidelijk geworden dat mijn moeder een bypassoperatie en een hartklepvervanging moet ondergaan.
Ik ben best geschrokken van dit bericht en ben daarom opzoek naar mensen die dit ook in hun omgeving hebben meegemaakt. Mijn moeder is bijna 80, longpatiente en heeft suikerziekte en ik ben erg bang dat ze de hele ingreep niet overleefd. Mijn moeder is zelf ook best geschrokken van dit bericht terwijl ze normaal hartstikke positief, optimistisch en sterk is.
Ik ben alleen , dwz geen broers/zussen en andere familie (wel vrienden) en ervaar de zorg en dit hele traject (moeder ligt al paar weken in het ziekenhuis) ontzettend zwaar. Ik zoek dus ook een beetje steun hier , naast wellicht verhalen van mensen die dit ook van nabij hebben meegemaakt.
Alvast enorm bedankt!
(heb later deze week gesprek met arts, dan wordt wellicht ook meer duidelijk)
maandag 9 november 2009 om 14:47
maandag 9 november 2009 om 14:54
Waarom wil je moeder perse niet eerst een beetje aansterken in een verzorgingshuis? Mijn moeder wou eerst ook niet maar als ze er nu weer voor zou staan zou ze het zo weer doen.Ook als er s'nachts wat zou zijn hoeft er niet eerst iemand van buiten te komen.Als ze dan op een alambelletje drukt is er gauw iemand bij haar.Daar is zo'n afdeling ook speciaal voor ingericht,en krijg je ook fysiotherapie.
maandag 9 november 2009 om 15:44
Hoi meiden,
Dark, ik schrok een beetje van jouw ziekenhuisbed in de kamer, ik denk dat ik me niks bij het herstel kan voorstellen...Maar eigenlijk is het wel een goed idee. Ik ga dat vantevoren niet tegen mn moeder zeggen want dat wil ze vast niet ,maar ga het gewoon regelen.
De buurvrouwen hebben ook een sleutel maar door mn angstprobleem durf ik haar toch niet alleen te laten, dat weet ik nu al. Ik durf nu al bijna niet te slapen, heb de afgelopen weken(maanden eigenlijk) maar een uur of 2 per nacht geslapen en iedere ochtend in angst en beven aan de telefoon, bang dat het mis zou zijn. En als ik bij haar was (ben zo'n beetje 2 maanden amper in mn eigen huis geweest) dan ging ik tig x per nacht bij haar kijken en de rest van de nacht liggen luisteren of ze me niet riep.
Hoelang heeft jouw moeder in dat bed gelegen Dark?
Superhuisvrouw, tja, dat is in de ogen van mijn moeder iets verschrikkelijks, bejaardentehuizen en verzorgingshuizen. En ik wil het haar niet aandoen. Ik wil haar helpen waar ik kan en haar niet in de steek laten. Aan de andere kant is het voor mij wel een prettig idee dat er zorg in de buurt zou zijn , maar ja. En mijn eigen leven gaat het komende jaar natuurlijk ook om haar draaien terwijl het zo nodig is voor mij dat ik mijn eigen leven ga opbouwen.
Ik was net op bezoek en het ging best goed. Ze was wat aan het wandelen en gelukkig heeft ze fijne kamergenoten waar ze veel lol mee heeft. Helaas gaan die alletwee naar huis woensdag dus ik hoop dat mama snel naar Breda kan. Ze heeft wel echt dikke voeten en ze hoest slijm , dat is echt nieuw, dat had ze eigenlijk nooit. Verder is ze wel wat benauwd. gek genoeg niet als ze loopt maar als ze stil zit even. Dan neemt ze wat zuurstof en gaat het beter.
Hoe zijn jullie eigenlijk de dag van de operatie doorgekomen? En hebben jullie voor de operatie erg emotioneel gedaan? Ik wil dat eigenlijk voorkomen omdat ik sterk wil zijn voor haar maar aan de andere kant is dat mss wel de laatste keer dat ik haar levend zie.
Ik ben er zo meebezig en moet zo veel huilen dat ik nu tegen mezelf zeg: oke Tjill, de komende uren zijn voor jou en ga je een boek lezen of slapen of een dvdje kijken en moet je het loslaten. Hopelijk lukt het een beetje.
Ik heb veel aan jullie....
Dark, ik schrok een beetje van jouw ziekenhuisbed in de kamer, ik denk dat ik me niks bij het herstel kan voorstellen...Maar eigenlijk is het wel een goed idee. Ik ga dat vantevoren niet tegen mn moeder zeggen want dat wil ze vast niet ,maar ga het gewoon regelen.
De buurvrouwen hebben ook een sleutel maar door mn angstprobleem durf ik haar toch niet alleen te laten, dat weet ik nu al. Ik durf nu al bijna niet te slapen, heb de afgelopen weken(maanden eigenlijk) maar een uur of 2 per nacht geslapen en iedere ochtend in angst en beven aan de telefoon, bang dat het mis zou zijn. En als ik bij haar was (ben zo'n beetje 2 maanden amper in mn eigen huis geweest) dan ging ik tig x per nacht bij haar kijken en de rest van de nacht liggen luisteren of ze me niet riep.
Hoelang heeft jouw moeder in dat bed gelegen Dark?
Superhuisvrouw, tja, dat is in de ogen van mijn moeder iets verschrikkelijks, bejaardentehuizen en verzorgingshuizen. En ik wil het haar niet aandoen. Ik wil haar helpen waar ik kan en haar niet in de steek laten. Aan de andere kant is het voor mij wel een prettig idee dat er zorg in de buurt zou zijn , maar ja. En mijn eigen leven gaat het komende jaar natuurlijk ook om haar draaien terwijl het zo nodig is voor mij dat ik mijn eigen leven ga opbouwen.
Ik was net op bezoek en het ging best goed. Ze was wat aan het wandelen en gelukkig heeft ze fijne kamergenoten waar ze veel lol mee heeft. Helaas gaan die alletwee naar huis woensdag dus ik hoop dat mama snel naar Breda kan. Ze heeft wel echt dikke voeten en ze hoest slijm , dat is echt nieuw, dat had ze eigenlijk nooit. Verder is ze wel wat benauwd. gek genoeg niet als ze loopt maar als ze stil zit even. Dan neemt ze wat zuurstof en gaat het beter.
Hoe zijn jullie eigenlijk de dag van de operatie doorgekomen? En hebben jullie voor de operatie erg emotioneel gedaan? Ik wil dat eigenlijk voorkomen omdat ik sterk wil zijn voor haar maar aan de andere kant is dat mss wel de laatste keer dat ik haar levend zie.
Ik ben er zo meebezig en moet zo veel huilen dat ik nu tegen mezelf zeg: oke Tjill, de komende uren zijn voor jou en ga je een boek lezen of slapen of een dvdje kijken en moet je het loslaten. Hopelijk lukt het een beetje.
Ik heb veel aan jullie....
maandag 9 november 2009 om 16:03
Mijn vader mocht alleen maar naar huis als er gegarandeerd de eerste week constant iemand bij hem aanwezig zou zijn.
Tja, de dag van de operatie. Ik was ook doodsbang hoor, heb nog zoveel stress gehad alsop die dag. Gelukkig werd mijn vader als 's ochtends vroeg geopereerd. Wij moesten rond half 12 in het ziekenhuis zijn, dat was de tijd dat hij ongeveer uit de OK zou komen. Volgens mij heb ik die ochtend een beetje als een zombie door het huis gelopen. Weet het niet echt meer eigenlijk. Voor de operatie en direct na de operatie heb ik mij inderdaad vooral flink gehouden, omdat ik mijn vader zoveel mogelijk tot steun wou zijn. Pas toen het met mijn vader weer goed ging en ik weer naar mijn eigen huis terugkon, kwam bij mij alle emoties en vermoeidheid er echt uit.
Tja, de dag van de operatie. Ik was ook doodsbang hoor, heb nog zoveel stress gehad alsop die dag. Gelukkig werd mijn vader als 's ochtends vroeg geopereerd. Wij moesten rond half 12 in het ziekenhuis zijn, dat was de tijd dat hij ongeveer uit de OK zou komen. Volgens mij heb ik die ochtend een beetje als een zombie door het huis gelopen. Weet het niet echt meer eigenlijk. Voor de operatie en direct na de operatie heb ik mij inderdaad vooral flink gehouden, omdat ik mijn vader zoveel mogelijk tot steun wou zijn. Pas toen het met mijn vader weer goed ging en ik weer naar mijn eigen huis terugkon, kwam bij mij alle emoties en vermoeidheid er echt uit.
maandag 9 november 2009 om 17:09
Yjilla, heb al eens contact gezocht met je huisarts voor jezelf?
Veel ziekenhuizen hebben trouwens revalidatie/verzorgingshuis afdelingen "in huis", maar een verzorgingshuis voor een aantal weken na operaties is ook wel redelijk standaard. En meestal zijn deze kortdurende revalidatie-mensen redelijk gescheiden van de mensen die daar langdurig verblijven. En ook in verzorgingshuizen zitten soms mensen van een jaar of 30-40, het is geen sterfhuis daar. Dus probeer je beeld bij te stellen. De naam klinkt erg negatief, maar ik voor heel veel mensen is het een prima plek om te herstellen met voldoende zorg om zich heen.
Thuis herstellen is natuurlijk fijn, maar het moet wel verantwoord zijn. Als jij ver weg woont, dan wordt het erg moeilijk waarschijnlijk. Maar je kunt altijd naar de mogelijkheden informeren, bv bij de transferverpleegkundige van het ziekenhuis, de verpleging, je moeders huisarts enz.
Veel ziekenhuizen hebben trouwens revalidatie/verzorgingshuis afdelingen "in huis", maar een verzorgingshuis voor een aantal weken na operaties is ook wel redelijk standaard. En meestal zijn deze kortdurende revalidatie-mensen redelijk gescheiden van de mensen die daar langdurig verblijven. En ook in verzorgingshuizen zitten soms mensen van een jaar of 30-40, het is geen sterfhuis daar. Dus probeer je beeld bij te stellen. De naam klinkt erg negatief, maar ik voor heel veel mensen is het een prima plek om te herstellen met voldoende zorg om zich heen.
Thuis herstellen is natuurlijk fijn, maar het moet wel verantwoord zijn. Als jij ver weg woont, dan wordt het erg moeilijk waarschijnlijk. Maar je kunt altijd naar de mogelijkheden informeren, bv bij de transferverpleegkundige van het ziekenhuis, de verpleging, je moeders huisarts enz.
We dont make mistakes here, we just have happy accidents. We want happy, happy paintings. If you want sad things, watch the news. Everything is possible here. This is your little universe -Bob Ross
maandag 9 november 2009 om 18:20
Hoi Tjilla,
even een antwoord op jouw vraag aan mij. Mijn vader was 70 jaar toen hij werd geopereerd. De longproblemen zijn wel gebleven, stonden ook los van zijn hartoperatie. Maar er werd wel extra aandacht aan besteed. Op dit moment gaat het goed met mijn vader. Hij staat nog onder regelmatige controle van zowel de longarts als de cardioloog. Ook de fysiotherapie wordt regelmatig betrokken in overleg, zodat behandeling op elkaar afgestemd is. Mijn vader is ook geopereerd in het Amphiaziekenhuis. Omdat wij zelf niet in de buurt wonen, heeft mijn moeder gebruik gemaakt van de mogelijkheid om daar een kamer te huren. Dit scheelde haar vaak op en neer rijden en kon ze vaker bij mijn vader zijn. Dit gaf rust.
Ik snap dat het lastig is om goed voor jezelf te blijven zorgen. Ik denk echter wel dat je moet proberen je niet teveel te laten meeslepen door verhalen van anderen. Zoals anderen al aangaven is iedere situatie anders. Je helpt jezelf en je moeder er niet mee om je overstuur te laten maken door andere verhalen.
Probeer een uitlaatklep te vinden, zoek afleiding en blijf hier vooral posten over de situatie. Er zijn hier veel mensen die naar je luisteren.
even een antwoord op jouw vraag aan mij. Mijn vader was 70 jaar toen hij werd geopereerd. De longproblemen zijn wel gebleven, stonden ook los van zijn hartoperatie. Maar er werd wel extra aandacht aan besteed. Op dit moment gaat het goed met mijn vader. Hij staat nog onder regelmatige controle van zowel de longarts als de cardioloog. Ook de fysiotherapie wordt regelmatig betrokken in overleg, zodat behandeling op elkaar afgestemd is. Mijn vader is ook geopereerd in het Amphiaziekenhuis. Omdat wij zelf niet in de buurt wonen, heeft mijn moeder gebruik gemaakt van de mogelijkheid om daar een kamer te huren. Dit scheelde haar vaak op en neer rijden en kon ze vaker bij mijn vader zijn. Dit gaf rust.
Ik snap dat het lastig is om goed voor jezelf te blijven zorgen. Ik denk echter wel dat je moet proberen je niet teveel te laten meeslepen door verhalen van anderen. Zoals anderen al aangaven is iedere situatie anders. Je helpt jezelf en je moeder er niet mee om je overstuur te laten maken door andere verhalen.
Probeer een uitlaatklep te vinden, zoek afleiding en blijf hier vooral posten over de situatie. Er zijn hier veel mensen die naar je luisteren.
maandag 9 november 2009 om 19:19
Hoi Tjilla,
Je hoeft niet te schrikken wat dat bed betreft hoor...
Dat bed wilde mijn moeder zelf graag hebben, omdat ze het zo fijn vond liggen, en het zo gemakkelijk vond in het ziekenhuis.
Ze had natuurlijk nog behoorlijk last van haar borstbeen die is natuurlijk doormidden vanwege de operatie, en dan is het nogal pijnlijk als je een laag bed moet in en uit stappen.
En natuurlijk kon ze ook heerlijk recht opzitten met veel steun in haar rug. Op die manier kon ze ook lekker tv kijken.
Dat bed mag je iets van twaalf of dertien weken houden, kosteloos. Maar je mag het bed natuurlijk ook eerder laten ophalen het is wat je zelf wil. Mijn moeder heeft het bed een week of zes gehouden, zolang duurt het ook ongeveer voordat het borstbeen weer aan elkaar is gegroeid.
Mijn moeder lag niet constant op bed hoor, ze mocht gewoon uit bed, maar in het begin was ze nog heel snel moe, en ging dan weer lekker haar bed in.
Ik vond het zelf ook wel fijn dat ze in de woonkamer lag, waren we toch gezellig bij elkaar als ik in haar huis bezig was,
aan het schoonmaken of koken etc. Anders had ze vaak in de slaapkamer gelegen, dat had voor haar ook niet leuk geweest.
Maar iedereen moet doen waar die zichzelf het prettigst bij voelt toch?...Dat is voor iedereen anders.
En Tjilla, je moet nu ook een beetje aan jezelf gaan denken hoor!....anders hou je het ook niet langer meer vol zo.
Je moeder is nu in goede handen in het ziekenhuis, er word daar goed voor haar gezorgd, dus kan jij nu even je rust pakken.
Je hoeft niet te schrikken wat dat bed betreft hoor...
Dat bed wilde mijn moeder zelf graag hebben, omdat ze het zo fijn vond liggen, en het zo gemakkelijk vond in het ziekenhuis.
Ze had natuurlijk nog behoorlijk last van haar borstbeen die is natuurlijk doormidden vanwege de operatie, en dan is het nogal pijnlijk als je een laag bed moet in en uit stappen.
En natuurlijk kon ze ook heerlijk recht opzitten met veel steun in haar rug. Op die manier kon ze ook lekker tv kijken.
Dat bed mag je iets van twaalf of dertien weken houden, kosteloos. Maar je mag het bed natuurlijk ook eerder laten ophalen het is wat je zelf wil. Mijn moeder heeft het bed een week of zes gehouden, zolang duurt het ook ongeveer voordat het borstbeen weer aan elkaar is gegroeid.
Mijn moeder lag niet constant op bed hoor, ze mocht gewoon uit bed, maar in het begin was ze nog heel snel moe, en ging dan weer lekker haar bed in.
Ik vond het zelf ook wel fijn dat ze in de woonkamer lag, waren we toch gezellig bij elkaar als ik in haar huis bezig was,
aan het schoonmaken of koken etc. Anders had ze vaak in de slaapkamer gelegen, dat had voor haar ook niet leuk geweest.
Maar iedereen moet doen waar die zichzelf het prettigst bij voelt toch?...Dat is voor iedereen anders.
En Tjilla, je moet nu ook een beetje aan jezelf gaan denken hoor!....anders hou je het ook niet langer meer vol zo.
Je moeder is nu in goede handen in het ziekenhuis, er word daar goed voor haar gezorgd, dus kan jij nu even je rust pakken.
dinsdag 10 november 2009 om 11:05
quote:Kanga76 schreef op 09 november 2009 @ 16:03:
Mijn vader mocht alleen maar naar huis als er gegarandeerd de eerste week constant iemand bij hem aanwezig zou zijn.
Tja, de dag van de operatie. Ik was ook doodsbang hoor, heb nog zoveel stress gehad alsop die dag. Gelukkig werd mijn vader als 's ochtends vroeg geopereerd. Wij moesten rond half 12 in het ziekenhuis zijn, dat was de tijd dat hij ongeveer uit de OK zou komen. Volgens mij heb ik die ochtend een beetje als een zombie door het huis gelopen. Weet het niet echt meer eigenlijk. Voor de operatie en direct na de operatie heb ik mij inderdaad vooral flink gehouden, omdat ik mijn vader zoveel mogelijk tot steun wou zijn. Pas toen het met mijn vader weer goed ging en ik weer naar mijn eigen huis terugkon, kwam bij mij alle emoties en vermoeidheid er echt uit.Werden jullie tijdens de operatie niet gebeld? In de info van het Amphia staat dat je gedurende de operatie wordt gebeld over hoe het er voor staat. God, daar ben ik zo bang voor...Stel dat er complicaties komen, zit je daar aan de telefoon...
Mijn vader mocht alleen maar naar huis als er gegarandeerd de eerste week constant iemand bij hem aanwezig zou zijn.
Tja, de dag van de operatie. Ik was ook doodsbang hoor, heb nog zoveel stress gehad alsop die dag. Gelukkig werd mijn vader als 's ochtends vroeg geopereerd. Wij moesten rond half 12 in het ziekenhuis zijn, dat was de tijd dat hij ongeveer uit de OK zou komen. Volgens mij heb ik die ochtend een beetje als een zombie door het huis gelopen. Weet het niet echt meer eigenlijk. Voor de operatie en direct na de operatie heb ik mij inderdaad vooral flink gehouden, omdat ik mijn vader zoveel mogelijk tot steun wou zijn. Pas toen het met mijn vader weer goed ging en ik weer naar mijn eigen huis terugkon, kwam bij mij alle emoties en vermoeidheid er echt uit.Werden jullie tijdens de operatie niet gebeld? In de info van het Amphia staat dat je gedurende de operatie wordt gebeld over hoe het er voor staat. God, daar ben ik zo bang voor...Stel dat er complicaties komen, zit je daar aan de telefoon...
dinsdag 10 november 2009 om 11:06
quote:singalala schreef op 09 november 2009 @ 17:09:
Yjilla, heb al eens contact gezocht met je huisarts voor jezelf?
Veel ziekenhuizen hebben trouwens revalidatie/verzorgingshuis afdelingen "in huis", maar een verzorgingshuis voor een aantal weken na operaties is ook wel redelijk standaard. En meestal zijn deze kortdurende revalidatie-mensen redelijk gescheiden van de mensen die daar langdurig verblijven. En ook in verzorgingshuizen zitten soms mensen van een jaar of 30-40, het is geen sterfhuis daar. Dus probeer je beeld bij te stellen. De naam klinkt erg negatief, maar ik voor heel veel mensen is het een prima plek om te herstellen met voldoende zorg om zich heen.
Thuis herstellen is natuurlijk fijn, maar het moet wel verantwoord zijn. Als jij ver weg woont, dan wordt het erg moeilijk waarschijnlijk. Maar je kunt altijd naar de mogelijkheden informeren, bv bij de transferverpleegkundige van het ziekenhuis, de verpleging, je moeders huisarts enz.Ja, ik heb daar in mn vorige topic ook al iets over geschreven geloof ik.
Yjilla, heb al eens contact gezocht met je huisarts voor jezelf?
Veel ziekenhuizen hebben trouwens revalidatie/verzorgingshuis afdelingen "in huis", maar een verzorgingshuis voor een aantal weken na operaties is ook wel redelijk standaard. En meestal zijn deze kortdurende revalidatie-mensen redelijk gescheiden van de mensen die daar langdurig verblijven. En ook in verzorgingshuizen zitten soms mensen van een jaar of 30-40, het is geen sterfhuis daar. Dus probeer je beeld bij te stellen. De naam klinkt erg negatief, maar ik voor heel veel mensen is het een prima plek om te herstellen met voldoende zorg om zich heen.
Thuis herstellen is natuurlijk fijn, maar het moet wel verantwoord zijn. Als jij ver weg woont, dan wordt het erg moeilijk waarschijnlijk. Maar je kunt altijd naar de mogelijkheden informeren, bv bij de transferverpleegkundige van het ziekenhuis, de verpleging, je moeders huisarts enz.Ja, ik heb daar in mn vorige topic ook al iets over geschreven geloof ik.
dinsdag 10 november 2009 om 11:07
quote:singalala schreef op 09 november 2009 @ 17:09:
Yjilla, heb al eens contact gezocht met je huisarts voor jezelf?
Veel ziekenhuizen hebben trouwens revalidatie/verzorgingshuis afdelingen "in huis", maar een verzorgingshuis voor een aantal weken na operaties is ook wel redelijk standaard. En meestal zijn deze kortdurende revalidatie-mensen redelijk gescheiden van de mensen die daar langdurig verblijven. En ook in verzorgingshuizen zitten soms mensen van een jaar of 30-40, het is geen sterfhuis daar. Dus probeer je beeld bij te stellen. De naam klinkt erg negatief, maar ik voor heel veel mensen is het een prima plek om te herstellen met voldoende zorg om zich heen.
Thuis herstellen is natuurlijk fijn, maar het moet wel verantwoord zijn. Als jij ver weg woont, dan wordt het erg moeilijk waarschijnlijk. Maar je kunt altijd naar de mogelijkheden informeren, bv bij de transferverpleegkundige van het ziekenhuis, de verpleging, je moeders huisarts enz.Ja, ik heb daar in mn vorige topic ook al iets over geschreven geloof ik.
Yjilla, heb al eens contact gezocht met je huisarts voor jezelf?
Veel ziekenhuizen hebben trouwens revalidatie/verzorgingshuis afdelingen "in huis", maar een verzorgingshuis voor een aantal weken na operaties is ook wel redelijk standaard. En meestal zijn deze kortdurende revalidatie-mensen redelijk gescheiden van de mensen die daar langdurig verblijven. En ook in verzorgingshuizen zitten soms mensen van een jaar of 30-40, het is geen sterfhuis daar. Dus probeer je beeld bij te stellen. De naam klinkt erg negatief, maar ik voor heel veel mensen is het een prima plek om te herstellen met voldoende zorg om zich heen.
Thuis herstellen is natuurlijk fijn, maar het moet wel verantwoord zijn. Als jij ver weg woont, dan wordt het erg moeilijk waarschijnlijk. Maar je kunt altijd naar de mogelijkheden informeren, bv bij de transferverpleegkundige van het ziekenhuis, de verpleging, je moeders huisarts enz.Ja, ik heb daar in mn vorige topic ook al iets over geschreven geloof ik.
dinsdag 10 november 2009 om 11:09
quote:antje76 schreef op 09 november 2009 @ 18:20:
Hoi Tjilla,
even een antwoord op jouw vraag aan mij. Mijn vader was 70 jaar toen hij werd geopereerd. De longproblemen zijn wel gebleven, stonden ook los van zijn hartoperatie. Maar er werd wel extra aandacht aan besteed. Op dit moment gaat het goed met mijn vader. Hij staat nog onder regelmatige controle van zowel de longarts als de cardioloog. Ook de fysiotherapie wordt regelmatig betrokken in overleg, zodat behandeling op elkaar afgestemd is. Mijn vader is ook geopereerd in het Amphiaziekenhuis. Omdat wij zelf niet in de buurt wonen, heeft mijn moeder gebruik gemaakt van de mogelijkheid om daar een kamer te huren. Dit scheelde haar vaak op en neer rijden en kon ze vaker bij mijn vader zijn. Dit gaf rust.
Ik snap dat het lastig is om goed voor jezelf te blijven zorgen. Ik denk echter wel dat je moet proberen je niet teveel te laten meeslepen door verhalen van anderen. Zoals anderen al aangaven is iedere situatie anders. Je helpt jezelf en je moeder er niet mee om je overstuur te laten maken door andere verhalen.
Probeer een uitlaatklep te vinden, zoek afleiding en blijf hier vooral posten over de situatie. Er zijn hier veel mensen die naar je luisteren.
Had jouw vader het minder benauwd na de operatie omdat zijn hart weer genoeg zuurstof kreeg, of was hij door zijn longproblemen nog steeds benauwd? (als ie uberhaupt benauwd was natuurlijk).
Er zijn in het Amphia geen kamers, ze verwijzen je als familie door naar het Novotel of naar het Amrath hotel maar als je daar een paar nachten moet bivakeren dan gaat dat nog best in de papieren lopen.
Hoi Tjilla,
even een antwoord op jouw vraag aan mij. Mijn vader was 70 jaar toen hij werd geopereerd. De longproblemen zijn wel gebleven, stonden ook los van zijn hartoperatie. Maar er werd wel extra aandacht aan besteed. Op dit moment gaat het goed met mijn vader. Hij staat nog onder regelmatige controle van zowel de longarts als de cardioloog. Ook de fysiotherapie wordt regelmatig betrokken in overleg, zodat behandeling op elkaar afgestemd is. Mijn vader is ook geopereerd in het Amphiaziekenhuis. Omdat wij zelf niet in de buurt wonen, heeft mijn moeder gebruik gemaakt van de mogelijkheid om daar een kamer te huren. Dit scheelde haar vaak op en neer rijden en kon ze vaker bij mijn vader zijn. Dit gaf rust.
Ik snap dat het lastig is om goed voor jezelf te blijven zorgen. Ik denk echter wel dat je moet proberen je niet teveel te laten meeslepen door verhalen van anderen. Zoals anderen al aangaven is iedere situatie anders. Je helpt jezelf en je moeder er niet mee om je overstuur te laten maken door andere verhalen.
Probeer een uitlaatklep te vinden, zoek afleiding en blijf hier vooral posten over de situatie. Er zijn hier veel mensen die naar je luisteren.
Had jouw vader het minder benauwd na de operatie omdat zijn hart weer genoeg zuurstof kreeg, of was hij door zijn longproblemen nog steeds benauwd? (als ie uberhaupt benauwd was natuurlijk).
Er zijn in het Amphia geen kamers, ze verwijzen je als familie door naar het Novotel of naar het Amrath hotel maar als je daar een paar nachten moet bivakeren dan gaat dat nog best in de papieren lopen.
dinsdag 10 november 2009 om 11:13
quote:dark schreef op 09 november 2009 @ 19:19:
Hoi Tjilla,
Je hoeft niet te schrikken wat dat bed betreft hoor...
Dat bed wilde mijn moeder zelf graag hebben, omdat ze het zo fijn vond liggen, en het zo gemakkelijk vond in het ziekenhuis.
Ze had natuurlijk nog behoorlijk last van haar borstbeen die is natuurlijk doormidden vanwege de operatie, en dan is het nogal pijnlijk als je een laag bed moet in en uit stappen.
En natuurlijk kon ze ook heerlijk recht opzitten met veel steun in haar rug. Op die manier kon ze ook lekker tv kijken.
Dat bed mag je iets van twaalf of dertien weken houden, kosteloos. Maar je mag het bed natuurlijk ook eerder laten ophalen het is wat je zelf wil. Mijn moeder heeft het bed een week of zes gehouden, zolang duurt het ook ongeveer voordat het borstbeen weer aan elkaar is gegroeid.
Mijn moeder lag niet constant op bed hoor, ze mocht gewoon uit bed, maar in het begin was ze nog heel snel moe, en ging dan weer lekker haar bed in.
Ik vond het zelf ook wel fijn dat ze in de woonkamer lag, waren we toch gezellig bij elkaar als ik in haar huis bezig was,
aan het schoonmaken of koken etc. Anders had ze vaak in de slaapkamer gelegen, dat had voor haar ook niet leuk geweest.
Maar iedereen moet doen waar die zichzelf het prettigst bij voelt toch?...Dat is voor iedereen anders.
En Tjilla, je moet nu ook een beetje aan jezelf gaan denken hoor!....anders hou je het ook niet langer meer vol zo.
Je moeder is nu in goede handen in het ziekenhuis, er word daar goed voor haar gezorgd, dus kan jij nu even je rust pakken.
Ik ga ook zo'n bed regelen heb ik besloten.
Ik voel me vandaag ietsje beter. heb gisterenavond goed geslapen , had een slaappilletje ingenomen, dat was lang geleden, Wel blijft dat wachten echt een crime. Vandaag weten ze nog niets en ik ben bang dat de chirurg alsnog gaat zeggen dat het niet doorgaat. En dan, dan is ze dus opgegeven? Pffff, wat een zenuwslopend gedoe zeg.
Hoi Tjilla,
Je hoeft niet te schrikken wat dat bed betreft hoor...
Dat bed wilde mijn moeder zelf graag hebben, omdat ze het zo fijn vond liggen, en het zo gemakkelijk vond in het ziekenhuis.
Ze had natuurlijk nog behoorlijk last van haar borstbeen die is natuurlijk doormidden vanwege de operatie, en dan is het nogal pijnlijk als je een laag bed moet in en uit stappen.
En natuurlijk kon ze ook heerlijk recht opzitten met veel steun in haar rug. Op die manier kon ze ook lekker tv kijken.
Dat bed mag je iets van twaalf of dertien weken houden, kosteloos. Maar je mag het bed natuurlijk ook eerder laten ophalen het is wat je zelf wil. Mijn moeder heeft het bed een week of zes gehouden, zolang duurt het ook ongeveer voordat het borstbeen weer aan elkaar is gegroeid.
Mijn moeder lag niet constant op bed hoor, ze mocht gewoon uit bed, maar in het begin was ze nog heel snel moe, en ging dan weer lekker haar bed in.
Ik vond het zelf ook wel fijn dat ze in de woonkamer lag, waren we toch gezellig bij elkaar als ik in haar huis bezig was,
aan het schoonmaken of koken etc. Anders had ze vaak in de slaapkamer gelegen, dat had voor haar ook niet leuk geweest.
Maar iedereen moet doen waar die zichzelf het prettigst bij voelt toch?...Dat is voor iedereen anders.
En Tjilla, je moet nu ook een beetje aan jezelf gaan denken hoor!....anders hou je het ook niet langer meer vol zo.
Je moeder is nu in goede handen in het ziekenhuis, er word daar goed voor haar gezorgd, dus kan jij nu even je rust pakken.
Ik ga ook zo'n bed regelen heb ik besloten.
Ik voel me vandaag ietsje beter. heb gisterenavond goed geslapen , had een slaappilletje ingenomen, dat was lang geleden, Wel blijft dat wachten echt een crime. Vandaag weten ze nog niets en ik ben bang dat de chirurg alsnog gaat zeggen dat het niet doorgaat. En dan, dan is ze dus opgegeven? Pffff, wat een zenuwslopend gedoe zeg.
dinsdag 10 november 2009 om 13:50
Moet je doen Tjilla, je zal merken wat een profijt je moeder van het bed zal hebben, is ook fijn voor de verzorgsters die mss thuis komen, om haar te helpen.
Het is fijn om te horen dat het vandaag ietsje beter met je gaat. Maar ga nu niet vooruit lopen denken, dat het straks toch nog niet doorgaat, want daar is op dit moment toch helemaal geen reden toe...of wel?
Wacht het nu gewoon maar af, je moeder word daar goed verzorgd, en als het zover is, dat ze geopereerd gaat worden, dan melden de artsen zich wel....ook een beetje positief blijven hoor!!
Je praat jezelf veel te veel angsten aan, dat is niet goed voor je.
Het is fijn om te horen dat het vandaag ietsje beter met je gaat. Maar ga nu niet vooruit lopen denken, dat het straks toch nog niet doorgaat, want daar is op dit moment toch helemaal geen reden toe...of wel?
Wacht het nu gewoon maar af, je moeder word daar goed verzorgd, en als het zover is, dat ze geopereerd gaat worden, dan melden de artsen zich wel....ook een beetje positief blijven hoor!!
Je praat jezelf veel te veel angsten aan, dat is niet goed voor je.
dinsdag 10 november 2009 om 16:10
Maar jullie denken dus dat mijn moeder er best wel eens goed uit kan komen, uit de operatie, en dat ze er van kan opknappen? Het is toch gek dat ik dat helemaal niet kan denken? Het komt niet eens in me op...
Het gaat goed met mijn moeder. Niet benauwd en heeft bijna zin in de operatie, haha. Ze is al helemaal bhezig met haar herstel enzo. Net belde ik haar en toen moest ze meteen ophangen omdat de Dr bij haar was. Ik probeerde haar daarna een half uur lang te bellen en kreeg haar niet te pakken. Had meteen helemaal visioenen dat ze te horen had gekregen dat de operatie niet doorging omdat ze het niet aan durven en dat ze is opgegeven. Na een half uur belde ze terug, ze was aan de wandel geweest...
We weten nog niets , slopend dat wachten...
Het gaat goed met mijn moeder. Niet benauwd en heeft bijna zin in de operatie, haha. Ze is al helemaal bhezig met haar herstel enzo. Net belde ik haar en toen moest ze meteen ophangen omdat de Dr bij haar was. Ik probeerde haar daarna een half uur lang te bellen en kreeg haar niet te pakken. Had meteen helemaal visioenen dat ze te horen had gekregen dat de operatie niet doorging omdat ze het niet aan durven en dat ze is opgegeven. Na een half uur belde ze terug, ze was aan de wandel geweest...
We weten nog niets , slopend dat wachten...
dinsdag 10 november 2009 om 17:07
quote:tjilla schreef op 10 november 2009 @ 16:10:
Maar jullie denken dus dat mijn moeder er best wel eens goed uit kan komen, uit de operatie, en dat ze er van kan opknappen? Het is toch gek dat ik dat helemaal niet kan denken? Het komt niet eens in me op...
Ik begrijp je angsten, maar de artsen hebben niet voor niets een operatie voorgesteld. Als het bij voorbaat gedoemd zou zijn om te mislukken, zouden ze er echt niet aan beginnen hoor.
Maar jullie denken dus dat mijn moeder er best wel eens goed uit kan komen, uit de operatie, en dat ze er van kan opknappen? Het is toch gek dat ik dat helemaal niet kan denken? Het komt niet eens in me op...
Ik begrijp je angsten, maar de artsen hebben niet voor niets een operatie voorgesteld. Als het bij voorbaat gedoemd zou zijn om te mislukken, zouden ze er echt niet aan beginnen hoor.
dinsdag 10 november 2009 om 18:04
quote:-a- schreef op 10 november 2009 @ 13:56:
een bed beneden kan prima, maar word vaak niet vergoed door de verzekering. Ik geloof alleen als iemand bedlegerig is, en dat is je moeder niet als ze goed ontslagen word. Hou daar rekening mee
Mijn moeder heeft het bed zonder problemen gekregen, via het ziekenhuis, zij hadden dat allemaal voor haar geregeld, voordat ze naar huis mocht.
De dag dat ze thuis kwam werd het geleverd.
De eerste twaalf weken is het kosteloos, houd je het bed langer, dan moet je wel gaan betalen.
En mijn moeder was na de operatie best nog wel bedlegerig hoor, ze was na de operatie nog heel erg zwak en snel moe.
Ze kon niet lang op blijven zitten.
een bed beneden kan prima, maar word vaak niet vergoed door de verzekering. Ik geloof alleen als iemand bedlegerig is, en dat is je moeder niet als ze goed ontslagen word. Hou daar rekening mee
Mijn moeder heeft het bed zonder problemen gekregen, via het ziekenhuis, zij hadden dat allemaal voor haar geregeld, voordat ze naar huis mocht.
De dag dat ze thuis kwam werd het geleverd.
De eerste twaalf weken is het kosteloos, houd je het bed langer, dan moet je wel gaan betalen.
En mijn moeder was na de operatie best nog wel bedlegerig hoor, ze was na de operatie nog heel erg zwak en snel moe.
Ze kon niet lang op blijven zitten.
dinsdag 10 november 2009 om 18:35
Tjilla, mijn vader is nog steeds benauwd, maar dat was hij daarvoor ook al. Voor mijn vader geldt dat zijn longproblemen los staan van zijn hartproblemen. Dus de benauwdheid is gebleven, maar wel beter onder controle van de specialisten. En dat is een goed gevoel.
Geweldig om te lezen dat je moeder erg positief staat tegenover de operatie. Wat anderen al zeggen, artsen stellen geen operatie voor als men dit niet zit zitten.
Ik hoop dat je een stukje optimisme van je moeder kunt overnemen. Dat gun ik je enorm, want jouw onzekerheid en angsten moeten zoveel energie van je kosten.
Ik weet niet in welk Amphia ziekenhuis jouw moeder wordt geholpen. Mijn vader lag in Breda, vandaar werd er ook goedkope overnachtingsmogelijkheden aangeboden.
Geweldig om te lezen dat je moeder erg positief staat tegenover de operatie. Wat anderen al zeggen, artsen stellen geen operatie voor als men dit niet zit zitten.
Ik hoop dat je een stukje optimisme van je moeder kunt overnemen. Dat gun ik je enorm, want jouw onzekerheid en angsten moeten zoveel energie van je kosten.
Ik weet niet in welk Amphia ziekenhuis jouw moeder wordt geholpen. Mijn vader lag in Breda, vandaar werd er ook goedkope overnachtingsmogelijkheden aangeboden.
woensdag 11 november 2009 om 05:45
quote:antje76 schreef op 10 november 2009 @ 18:35:
Tjilla, mijn vader is nog steeds benauwd, maar dat was hij daarvoor ook al. Voor mijn vader geldt dat zijn longproblemen los staan van zijn hartproblemen. Dus de benauwdheid is gebleven, maar wel beter onder controle van de specialisten. En dat is een goed gevoel.
Geweldig om te lezen dat je moeder erg positief staat tegenover de operatie. Wat anderen al zeggen, artsen stellen geen operatie voor als men dit niet zit zitten.
Ik hoop dat je een stukje optimisme van je moeder kunt overnemen. Dat gun ik je enorm, want jouw onzekerheid en angsten moeten zoveel energie van je kosten.
Ik weet niet in welk Amphia ziekenhuis jouw moeder wordt geholpen. Mijn vader lag in Breda, vandaar werd er ook goedkope overnachtingsmogelijkheden aangeboden.
Hoi Antja,
Het is voor ons niet zo duidelijk of de benauwdheid van mijn moeder alleen door haar longen komt of ook door het hart. Ik ben dus bang dat de operatie niet veel uithaald qua vermindering van klachten en ze erna nog steeds heel benauwd zal zijn.
Mijn moeder gaat naar locatie Molengracht van het Amphia. Daar is het hartchirurgischcentrum. Ik had even gebeld met patientenbetrekkingen en die verwezen me dus door naar het Novotel of het Amrath. De prijzen daar liggen rond de 100eur per nacht. Voor een nachtje is dat niet zo erg maar langer gaat het wel aardig oplopen.
Bedankt voor je bericht!
Tjilla, mijn vader is nog steeds benauwd, maar dat was hij daarvoor ook al. Voor mijn vader geldt dat zijn longproblemen los staan van zijn hartproblemen. Dus de benauwdheid is gebleven, maar wel beter onder controle van de specialisten. En dat is een goed gevoel.
Geweldig om te lezen dat je moeder erg positief staat tegenover de operatie. Wat anderen al zeggen, artsen stellen geen operatie voor als men dit niet zit zitten.
Ik hoop dat je een stukje optimisme van je moeder kunt overnemen. Dat gun ik je enorm, want jouw onzekerheid en angsten moeten zoveel energie van je kosten.
Ik weet niet in welk Amphia ziekenhuis jouw moeder wordt geholpen. Mijn vader lag in Breda, vandaar werd er ook goedkope overnachtingsmogelijkheden aangeboden.
Hoi Antja,
Het is voor ons niet zo duidelijk of de benauwdheid van mijn moeder alleen door haar longen komt of ook door het hart. Ik ben dus bang dat de operatie niet veel uithaald qua vermindering van klachten en ze erna nog steeds heel benauwd zal zijn.
Mijn moeder gaat naar locatie Molengracht van het Amphia. Daar is het hartchirurgischcentrum. Ik had even gebeld met patientenbetrekkingen en die verwezen me dus door naar het Novotel of het Amrath. De prijzen daar liggen rond de 100eur per nacht. Voor een nachtje is dat niet zo erg maar langer gaat het wel aardig oplopen.
Bedankt voor je bericht!
woensdag 11 november 2009 om 07:14
Och ik heb het weer zo zwaar...Ik voel me weer zo alleen en bang. Gisteren voelde ik me goed en nu ineens weer dit.
Hoe kan ik nou toch in deze situatie mijn eigen leven oppakken? Ik zo graag een wat groter kringetje om me heen hebben en een leuke relatie. Ik ben zo bang alleen achter te blijven als mn moeder iets overkomt en ik zou zo graag wat meer steun willen. Mijn leven staat zo stil en straks met het herstellen is er zomaar weer een jaar voorbij gegaan.
Pfff, sorry hoor....
Hoe kan ik nou toch in deze situatie mijn eigen leven oppakken? Ik zo graag een wat groter kringetje om me heen hebben en een leuke relatie. Ik ben zo bang alleen achter te blijven als mn moeder iets overkomt en ik zou zo graag wat meer steun willen. Mijn leven staat zo stil en straks met het herstellen is er zomaar weer een jaar voorbij gegaan.
Pfff, sorry hoor....
woensdag 11 november 2009 om 08:33
quote:tjilla schreef op 11 november 2009 @ 07:14:
Och ik heb het weer zo zwaar...Ik voel me weer zo alleen en bang. Gisteren voelde ik me goed en nu ineens weer dit.
Hoe kan ik nou toch in deze situatie mijn eigen leven oppakken? Ik zo graag een wat groter kringetje om me heen hebben en een leuke relatie. Ik ben zo bang alleen achter te blijven als mn moeder iets overkomt en ik zou zo graag wat meer steun willen. Mijn leven staat zo stil en straks met het herstellen is er zomaar weer een jaar voorbij gegaan.
Pfff, sorry hoor....
Meid toch..... Ik wou dat ik wat meer voor je kon doen.
Is er echt niemand in je omgeving die jou wat meer steun kan bieden?
Slaap je steeds slecht? Misschien moet je toch even bij de huisarts langsgaan? Ik maak me echt een beetje zorgen om je. Je hebt al je krachten nodig de komende tijd.
Och ik heb het weer zo zwaar...Ik voel me weer zo alleen en bang. Gisteren voelde ik me goed en nu ineens weer dit.
Hoe kan ik nou toch in deze situatie mijn eigen leven oppakken? Ik zo graag een wat groter kringetje om me heen hebben en een leuke relatie. Ik ben zo bang alleen achter te blijven als mn moeder iets overkomt en ik zou zo graag wat meer steun willen. Mijn leven staat zo stil en straks met het herstellen is er zomaar weer een jaar voorbij gegaan.
Pfff, sorry hoor....
Meid toch..... Ik wou dat ik wat meer voor je kon doen.
Is er echt niemand in je omgeving die jou wat meer steun kan bieden?
Slaap je steeds slecht? Misschien moet je toch even bij de huisarts langsgaan? Ik maak me echt een beetje zorgen om je. Je hebt al je krachten nodig de komende tijd.
