Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
dinsdag 14 augustus 2007 om 23:44
Lieve Iseo,
Het is ook bijna niet uit te leggen waarom je bleef, 'waarom je alles deed het hem naar zijn zin te maken, de angst voelde, jezelf wegcijferde, waarom je van deze man bleef houden en leefde op de goede dagen die je met hem had. De goede dagen waarin je je wellicht weer eventjes ""gelukkig" voelde en dacht dat hij nu wel zou doorhebben hoe fout hij was en geloofde in beterschap. Ingewikkeld he? Het is zo gecompliceerd. Voor je het zelf begrijpt is al een hele stap, maar een ander uitleggen?
Ik heb 1 vriendin die hier meeleest en mijn verhaal kent. Deze vriendin ken ik al heel lang en als ik haar iets wil vertellen hoef ik alleen maar een "update" te doen. Dat scheelt behoorlijk in tegenstelling tot wanneer je iemand wilt gaan vertellen die blanco is. Ik ben er altijd een kei in geweest dingen te verzwijgen. Hoewel de meeste wel weten dat er iets niet klopte in onze relatie. Als x zich misdroeg waar een ander bij was ging ik hem vergoedelijken. Dan lag het aan mij, zijn werk, stress, etc.. Zelfs bij mijn Maatschappelijk werker heb ik moeite te vertellen waarom ik eigenlijk hulp nodig heb. Krijg het moeilijk mijn strot uit zeg....maar dat komt door die eeuwige trots van mij (weet niet of dat bij jou ook een rol speelt?). Voor mij voelt het nog altijd als een soort van falen dat ik zoveel gepikt heb.
Mamzellle schrijft het al... mocht je het willen vertellen dan kan je je verhaal uitprinten. Je kan het ook, desnoods gefaseerd, gaan mailen... Steeds een stukje meer vertellen over jouw vorige leven. Maar dat alleen als jij die behoefte voelt, denkt dat jouw vriendin het aankan en het begrijpt. Het valt niet zomaar eventjes uit te leggen... dat moet stapje voor stapje gaan..
Ik denk dat je vanzelf iemand tegenkomt, of iemand al kent waarbij het op een bepaald moment zo goed voelt, je zelf wel aan voelt dat je kan gaan praten en ook werkelijk diep kan gaan. Zolang je dat gevoel niet hebt... niet doen.
Dubio: wat enorm fijn meid dat je iig de steun voelt en het bij jou goed voelt. Het is zo fijn dat je op dit topic kan vertellen zonder verwijten. Het ontvangen van begrip voelt ook goed.
Jullie begrijpen mij heel goed tussen de regels door. Ik schrijf het liever hier, want dan ""verzandt" het eerder. Ja, het gebeurde gisteren. Djeee voor het eerst sinds ik x ken vanaf mijn 18e, intiem geweest met een ander. Het hing al heel lang in de lucht en hoe fout het ook is... nu zweef ik ergens in heaven.. Het was zó anders dan wat ik gewend ben. Het was zo liefdevol en intens. Het was écht! De lieve dingen die hij deed en zei hebben me echt geraakt.. Ondanks ik mijn plaats weet ,want er is geen toekomst voor ons weggelegd, voel ik me nu zo fijn. Ik pas op.... maar voor nu durf ik er van te genieten. Ik heb tegen hem gezegd dat het eenmalig was, probeer me daar ook aan te houden. Maar heel stiekem verlang ik nu enorm naar hem. Moeilijk....... het verlangen en tevens het feit dat het niet kan en geen toekomst heeft. Hij was overigens wel degene, want ik bleef afstandelijk zoveel als mogelijk, die me overgehaald heeft. Natuurlijk was ik er ook bij en had weg kunnen gaan, maar zoveel aandacht, lieve woorden etc......... deed me overstag gaan.
Liefs,
Thirza
Het is ook bijna niet uit te leggen waarom je bleef, 'waarom je alles deed het hem naar zijn zin te maken, de angst voelde, jezelf wegcijferde, waarom je van deze man bleef houden en leefde op de goede dagen die je met hem had. De goede dagen waarin je je wellicht weer eventjes ""gelukkig" voelde en dacht dat hij nu wel zou doorhebben hoe fout hij was en geloofde in beterschap. Ingewikkeld he? Het is zo gecompliceerd. Voor je het zelf begrijpt is al een hele stap, maar een ander uitleggen?
Ik heb 1 vriendin die hier meeleest en mijn verhaal kent. Deze vriendin ken ik al heel lang en als ik haar iets wil vertellen hoef ik alleen maar een "update" te doen. Dat scheelt behoorlijk in tegenstelling tot wanneer je iemand wilt gaan vertellen die blanco is. Ik ben er altijd een kei in geweest dingen te verzwijgen. Hoewel de meeste wel weten dat er iets niet klopte in onze relatie. Als x zich misdroeg waar een ander bij was ging ik hem vergoedelijken. Dan lag het aan mij, zijn werk, stress, etc.. Zelfs bij mijn Maatschappelijk werker heb ik moeite te vertellen waarom ik eigenlijk hulp nodig heb. Krijg het moeilijk mijn strot uit zeg....maar dat komt door die eeuwige trots van mij (weet niet of dat bij jou ook een rol speelt?). Voor mij voelt het nog altijd als een soort van falen dat ik zoveel gepikt heb.
Mamzellle schrijft het al... mocht je het willen vertellen dan kan je je verhaal uitprinten. Je kan het ook, desnoods gefaseerd, gaan mailen... Steeds een stukje meer vertellen over jouw vorige leven. Maar dat alleen als jij die behoefte voelt, denkt dat jouw vriendin het aankan en het begrijpt. Het valt niet zomaar eventjes uit te leggen... dat moet stapje voor stapje gaan..
Ik denk dat je vanzelf iemand tegenkomt, of iemand al kent waarbij het op een bepaald moment zo goed voelt, je zelf wel aan voelt dat je kan gaan praten en ook werkelijk diep kan gaan. Zolang je dat gevoel niet hebt... niet doen.
Dubio: wat enorm fijn meid dat je iig de steun voelt en het bij jou goed voelt. Het is zo fijn dat je op dit topic kan vertellen zonder verwijten. Het ontvangen van begrip voelt ook goed.
Jullie begrijpen mij heel goed tussen de regels door. Ik schrijf het liever hier, want dan ""verzandt" het eerder. Ja, het gebeurde gisteren. Djeee voor het eerst sinds ik x ken vanaf mijn 18e, intiem geweest met een ander. Het hing al heel lang in de lucht en hoe fout het ook is... nu zweef ik ergens in heaven.. Het was zó anders dan wat ik gewend ben. Het was zo liefdevol en intens. Het was écht! De lieve dingen die hij deed en zei hebben me echt geraakt.. Ondanks ik mijn plaats weet ,want er is geen toekomst voor ons weggelegd, voel ik me nu zo fijn. Ik pas op.... maar voor nu durf ik er van te genieten. Ik heb tegen hem gezegd dat het eenmalig was, probeer me daar ook aan te houden. Maar heel stiekem verlang ik nu enorm naar hem. Moeilijk....... het verlangen en tevens het feit dat het niet kan en geen toekomst heeft. Hij was overigens wel degene, want ik bleef afstandelijk zoveel als mogelijk, die me overgehaald heeft. Natuurlijk was ik er ook bij en had weg kunnen gaan, maar zoveel aandacht, lieve woorden etc......... deed me overstag gaan.
Liefs,
Thirza
woensdag 15 augustus 2007 om 00:06
quote:eleonora schreef op 14 augustus 2007 @ 14:22:
Lieve Iseo,
Ik snap je, ik heb hetzelfde probleem weleens, al is dat nu veel minder omdat ik zelf ook minder de behoefte heb om het uit te leggen, om er over te vertellen. Zelf weet ik het allemaal al en ik merk dat als ik het anderen probeer uit te leggen ik vragen krijg waarop ik helemaal niet zit te wachten, waarop ik geen antwoord meer wil geven. Vragen als; Maar waarom ging je niet weg dan? Of, waar was je zelfrespect!? Dat zijn allemaal vragen waar ik niks aan heb.
Ik heb laatst met iemand een hele discussie gevoerd over dit onderwerp, zij gaf toe niet te begrijpen hoe relaties zoals die van jou en van mij werk(t)en. Ik vroeg haar of ze het wílde begrijpen waarop ze bevestigend antwoorde maar na verloop van tijd merkte ik dat dat helemaal niet waar was. Ik kreeg alleen maar wéér die vragen en die dooddoeners die ik al zo vaak heb gehoord en daarna heb ik tegen haar gezegd dat ze het vooral allemaal niet moest begrijpen en dat ik voor haar hoopte dat ze het nooit zou hóeven begrijpen. Punt.
Ik kom hier en bij Thirza om er over te praten als ík dat wil. Hier zijn mensen die mij begrijpen en die ik begrijp en daarom zoeken wij elkaar op, in dat opzicht hebben wij elkaar (misschien wel) nodig en dat is fijn en soms confronterend en soms heb ik er ook helemaal geen zin in en dan blijf ik weg want dat mag ik en dat kan ik en daar ben ik blij om.
Ik vind het soms moeilijk om advies te geven. Nooit om mee te leven maar wel om tot adviserende steun te zijn voor diegenen die nog in de situatie zitten waar ik uit kom. Waarom? Omdat de enige oplossing (mijns inziens) is om wég te gaan bij de man die niet goed voor je is en het frustreert me best wel eens als dat niet gebeurt. Als iemand blijft lijden, al heb ik dat zelf ook jarenlang gedaan, tóch doet het me wel iets als ik het een ander zie doen. Het doet me pijn maar het maakt me ook ongeduldig, alsof ik er zelf geen 10 jaar over heb gedaan om weg te gaan.
En daar ga je dan, als ervaringsdeskundige en als lotgenoot en ook dán is een vrouw die bij een misogyne man blijft voor mij soms al lastig te begrijpen. Of nee, ik zeg het verkeerd, ik begrijp het wel maar ik zou het zo graag wat sneller anders zien gaan dan bij mij.
Maar goed, wat ik met dit ellenlange verhaal alleen maar wil zeggen is dit; als ík het soms al lastig vind om raad te geven, tot steun te zijn en te begrijpen, hoe moeilijk is het dan wel niet voor iemand die dit nooit meegemaakt heeft en alleen maar verbijsterd toekijkt en luistert?
Ik raad mensen het boek aan waar Carrie het over had. Als ze écht willen weten van het hoe en waarom. Mijn vriendinnen hebben het gelezen. Lang niet allemaal helemaal maar ze hebben het althans geprobeerd.
Al die vragen en dat onbegrip. Het is zo begrijpelijk want let's face it lieve Iseo, heldin van me, we snappen het vaak zelf niet eens, toch?
Ik hou je even stevig vast.
Leo
Leonoor, ik begrijp ook hoe het zit...heb jarenlang een relatie met een borderliner gehad. En inderdaad: als je andere mensen ziet, begrijp je niet, dat zij nog bij elkaar blijven...maar als het je zelf betreft: later wordt het beter, als je maar geduld hebt, en als je maar doet wat die ander van je wil. En als hij agressief wordt: tja, hij is tenslotte ziek, kan er niets aan doen. En iedereen maar op je inpraten, dat hij verantwoordelijk is voor zijn daden, ook al is hij ziek, en dat je niet zo met hem om mag gaan, en je eigen grenzen maar steeds verleggen. En dan nog duurt het jaren, eer je inziet, dat het inderdaad niet goed is. De relatie verbreken, en je toch verantwoordelijk voelen voor je ex, omdat hij zich in de steek gelaten voelt, niemand heeft om op terug te vallen, behalve jij, die hem zo goed begrijpt.... Pffff, na het beëindigen van de relatie heeft het nog een heel jaar geduurd eer ik los van hem was, en dat kwam puur doordat ik toen mijn huidige vriend leerde kennen.... En die nu nog last heeft van de naweeën van mijn vorige vriend: ik ben bang, als ik mijn grenzen aangeef, dat hij ook agressief wordt, ik durf niet voor mezelf op te komen, want stel, at hij dan ook een woede uitbarsting krijgt, etc....
En nee, op begrip hoef je niet te rekenen, inderdaad logisch: je begrijpt zelf niet, waarom je in zo'n relatie blijft hangen...mag je dan van buitenstaanders wel begrip verwachten? Het is toch niet uit te leggen, waarom je in een relatie blijft, waar geweld, bedreigingen, etc. is? Daar stap je als gezond mens toch meteen uit???? Helaas werkt het zo niet....en daar kun je alleen met mensen die het ook meegemaakt hebben over praten....
Liefs,
Nicole
Lieve Iseo,
Ik snap je, ik heb hetzelfde probleem weleens, al is dat nu veel minder omdat ik zelf ook minder de behoefte heb om het uit te leggen, om er over te vertellen. Zelf weet ik het allemaal al en ik merk dat als ik het anderen probeer uit te leggen ik vragen krijg waarop ik helemaal niet zit te wachten, waarop ik geen antwoord meer wil geven. Vragen als; Maar waarom ging je niet weg dan? Of, waar was je zelfrespect!? Dat zijn allemaal vragen waar ik niks aan heb.
Ik heb laatst met iemand een hele discussie gevoerd over dit onderwerp, zij gaf toe niet te begrijpen hoe relaties zoals die van jou en van mij werk(t)en. Ik vroeg haar of ze het wílde begrijpen waarop ze bevestigend antwoorde maar na verloop van tijd merkte ik dat dat helemaal niet waar was. Ik kreeg alleen maar wéér die vragen en die dooddoeners die ik al zo vaak heb gehoord en daarna heb ik tegen haar gezegd dat ze het vooral allemaal niet moest begrijpen en dat ik voor haar hoopte dat ze het nooit zou hóeven begrijpen. Punt.
Ik kom hier en bij Thirza om er over te praten als ík dat wil. Hier zijn mensen die mij begrijpen en die ik begrijp en daarom zoeken wij elkaar op, in dat opzicht hebben wij elkaar (misschien wel) nodig en dat is fijn en soms confronterend en soms heb ik er ook helemaal geen zin in en dan blijf ik weg want dat mag ik en dat kan ik en daar ben ik blij om.
Ik vind het soms moeilijk om advies te geven. Nooit om mee te leven maar wel om tot adviserende steun te zijn voor diegenen die nog in de situatie zitten waar ik uit kom. Waarom? Omdat de enige oplossing (mijns inziens) is om wég te gaan bij de man die niet goed voor je is en het frustreert me best wel eens als dat niet gebeurt. Als iemand blijft lijden, al heb ik dat zelf ook jarenlang gedaan, tóch doet het me wel iets als ik het een ander zie doen. Het doet me pijn maar het maakt me ook ongeduldig, alsof ik er zelf geen 10 jaar over heb gedaan om weg te gaan.
En daar ga je dan, als ervaringsdeskundige en als lotgenoot en ook dán is een vrouw die bij een misogyne man blijft voor mij soms al lastig te begrijpen. Of nee, ik zeg het verkeerd, ik begrijp het wel maar ik zou het zo graag wat sneller anders zien gaan dan bij mij.
Maar goed, wat ik met dit ellenlange verhaal alleen maar wil zeggen is dit; als ík het soms al lastig vind om raad te geven, tot steun te zijn en te begrijpen, hoe moeilijk is het dan wel niet voor iemand die dit nooit meegemaakt heeft en alleen maar verbijsterd toekijkt en luistert?
Ik raad mensen het boek aan waar Carrie het over had. Als ze écht willen weten van het hoe en waarom. Mijn vriendinnen hebben het gelezen. Lang niet allemaal helemaal maar ze hebben het althans geprobeerd.
Al die vragen en dat onbegrip. Het is zo begrijpelijk want let's face it lieve Iseo, heldin van me, we snappen het vaak zelf niet eens, toch?
Ik hou je even stevig vast.
Leo
Leonoor, ik begrijp ook hoe het zit...heb jarenlang een relatie met een borderliner gehad. En inderdaad: als je andere mensen ziet, begrijp je niet, dat zij nog bij elkaar blijven...maar als het je zelf betreft: later wordt het beter, als je maar geduld hebt, en als je maar doet wat die ander van je wil. En als hij agressief wordt: tja, hij is tenslotte ziek, kan er niets aan doen. En iedereen maar op je inpraten, dat hij verantwoordelijk is voor zijn daden, ook al is hij ziek, en dat je niet zo met hem om mag gaan, en je eigen grenzen maar steeds verleggen. En dan nog duurt het jaren, eer je inziet, dat het inderdaad niet goed is. De relatie verbreken, en je toch verantwoordelijk voelen voor je ex, omdat hij zich in de steek gelaten voelt, niemand heeft om op terug te vallen, behalve jij, die hem zo goed begrijpt.... Pffff, na het beëindigen van de relatie heeft het nog een heel jaar geduurd eer ik los van hem was, en dat kwam puur doordat ik toen mijn huidige vriend leerde kennen.... En die nu nog last heeft van de naweeën van mijn vorige vriend: ik ben bang, als ik mijn grenzen aangeef, dat hij ook agressief wordt, ik durf niet voor mezelf op te komen, want stel, at hij dan ook een woede uitbarsting krijgt, etc....
En nee, op begrip hoef je niet te rekenen, inderdaad logisch: je begrijpt zelf niet, waarom je in zo'n relatie blijft hangen...mag je dan van buitenstaanders wel begrip verwachten? Het is toch niet uit te leggen, waarom je in een relatie blijft, waar geweld, bedreigingen, etc. is? Daar stap je als gezond mens toch meteen uit???? Helaas werkt het zo niet....en daar kun je alleen met mensen die het ook meegemaakt hebben over praten....
Liefs,
Nicole
woensdag 15 augustus 2007 om 00:21
Lieve Thirza, het is je zo van harte gegund! Liefde te voelen zoals die hoort te zijn... ondanks alle beperkingen en obstakels klopt het gevoel. Ik hoop dat ik je een beetje kan helpen hier zonder al te veel kleerscheuren doorheen te komen, voor zover ik enige wijsheid heb opgedaan op dit gebied. Spijt heb ik in elk geval geen moment, zelfs niet in dit hartverscheurende verdriet. Dat zegt toch wel iets.
Ik heb het je al eerder gezegd: praat met hem. Maak afspraken. Laat jezelf er niet in "rollen" maar wees eerlijk tegen jezelf over wat je wilt. Daarmee bescherm je jezelf. Je bent erg kwetsbaar nu. Hij zal vast voorzichtig met je omgaan, maar de omstandigheden... enfin, ik spreek helaas een beetje vanuit mijn eigen perspectief
Denk na over wat in je gevoel 'echt' is en wat opgelegd is door de maatschappij. Als je met je hakken in het zand staat omdat het "niet mag" maar je gevoel je met volle kracht in zijn armen duwt... Zo was het bij mij, ik heb die strijd verloren en ben overstag gegaan. Ik heb er veel van geleerd over mezelf. Maar heb het mezelf ook vreselijk moeilijk gemaakt met mijn allesverterende schuld- en schaamtegevoel. Ik vind het achteraf jammer dat ik dat zo heb laten overheersen, het heeft die eerste momenten echt overschaduwd.
ik ga slapen, veel liefs, droom zacht Thirza
dubio
Ik heb het je al eerder gezegd: praat met hem. Maak afspraken. Laat jezelf er niet in "rollen" maar wees eerlijk tegen jezelf over wat je wilt. Daarmee bescherm je jezelf. Je bent erg kwetsbaar nu. Hij zal vast voorzichtig met je omgaan, maar de omstandigheden... enfin, ik spreek helaas een beetje vanuit mijn eigen perspectief
Denk na over wat in je gevoel 'echt' is en wat opgelegd is door de maatschappij. Als je met je hakken in het zand staat omdat het "niet mag" maar je gevoel je met volle kracht in zijn armen duwt... Zo was het bij mij, ik heb die strijd verloren en ben overstag gegaan. Ik heb er veel van geleerd over mezelf. Maar heb het mezelf ook vreselijk moeilijk gemaakt met mijn allesverterende schuld- en schaamtegevoel. Ik vind het achteraf jammer dat ik dat zo heb laten overheersen, het heeft die eerste momenten echt overschaduwd.
ik ga slapen, veel liefs, droom zacht Thirza
dubio
Ga in therapie!
woensdag 15 augustus 2007 om 00:42
Ik vind dat het waar is wat jij schrijft, Nicole, over dat je over dit soort dingen alleen kunt praten met mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt, maar toch zijn er uitzonderingen.
Ik ging laatst een middagje winkelen met een vriendin. Ik ken haar al heel lang, lang voordat ik verzeild raakte in die slechte relatie van toen. Doordat mijn toenmalige man mij zo doeltreffend wist te isoleren van alles en iedereen, ben ik in die tijd het contact met veel mensen kwijtgeraakt; ook met haar. Maar toen het met die relatie voorbij was, en mijn zoontje voor de eerste keer jarig was, stond ze zomaar opeens op de stoep met een groot cadeau en zei ze: "Als je het niet fijn vindt dat ik er ben, zeg je het maar, dan ga ik weer weg. Maar ik wilde graag weten hoe het met jou en je kind gaat." Natuurlijk heb ik haar toen binnengelaten, blij dat ze weer contact wilde...
Anyway... laatst een middagje winkelen dus. En hoewel dat niet het meest logisch is tijdens zo'n uitstapje, raakten we opeens in gesprek over alles wat er toen is gebeurd. Eigenlijk hadden we het daar nooit zo uitgebreid over gehad, niet tot in de details in ieder geval, maar nu gingen we zomaar even op een muurtje zitten om erover te praten. Het was zo'n bijzondere ervaring voor mij om haar kant ook eens te horen, en ik denk dat ze goed begreep hoe het allemaal gegaan is in die tijd. Ze veroordeelde me niet, hoewel ze zelf niet in zo'n relatie heeft gezeten. Het meest treffende vond ik nog, dat zij mij ziet als iemand die heel goed weet wat ze wil, ze zei zelfs dat ik de persoon ben "bij wie je altijd terecht kunt als je een probleem hebt, omdat ik voor alles wel een oplossing zou bedenken". Terwijl ik mezelf juist altijd zag als de persoon die maar wat deed, die uiteindelijk overal een chaos van maakte.
Ze zei dat ze door haar visie op mij het gevoel kreeg dat eigenlijk iedereen verstrikt kan raken in zo'n relatie, als de omstandigheden daar naar zijn. Dat betekent echt veel voor me, dat zij dat zo voelt. En dat ze me, ondanks alles, toch als een sterk persoon ziet.
Soms is het denk ik dus toch de moeite waard om een vriendin dingen te vertellen, hoewel ikzelf ook wel eens op onbegrip stuitte - maar dat merk je snel, dan kun je het vrij kort en algemeen houden - heeft dit gesprek met mijn vriendin mij laten zien dat er mensen zijn die wel degelijk moeite willen doen om zich hierin te verdiepen, het hele verhaal onbevooroordeeld aan willen horen en die zodoende wel in staat zijn om dingen te begrijpen.
En hoe het gaat als je een nieuwe vriend krijgt en hoe je die dingen ''moet'' vertellen...
In de relatie met mijn huidige man ben ik zo open als ik kan. In het begin vertelde ik een soort standaard verhaaltje, dat ik eigenlijk min of meer uit het hoofd kan opzeggen zonder emotie (dat ik dat zo heb, komt in mijn geval misschien omdat mijn verhaal toentertijd vrij algemeen bekend is geweest in de regio en daardoor wel eens vragen kreeg van relatief onbekenden). Toen hij daarmee om bleek te kunnen gaan, vertelde ik weer eens wat meer. En toen bleek dat hijzelf ook het één en ander had meegemaakt in zijn eerste huwelijk - hoewel geen geweld, maar toch veel moeizame situaties - werd de drempel steeds lager voor mij om nog wat meer te vertellen. En zo heeft hij zo langzamerhand het hele verhaal wel gehoord. En ik van hem. Beiden hebben we wel het gevoel dat we elkaar nemen zoals we zijn, deels gevormd door ons verleden, maar zoals mijn man zegt: jouw verleden heeft jou mede gemaakt tot wie je nu bent en ik hou van je zoals je nu bent.
Dubiootje
Iseo , ik las jouw verhaal van vandaag met kippenvel. En het ergste vond ik diezelfde passage die Dubio noemde... Ik vind het zo erg dat je dat hebt moeten meemaken...
Voor iedereen heel veel liefs!
Ik ging laatst een middagje winkelen met een vriendin. Ik ken haar al heel lang, lang voordat ik verzeild raakte in die slechte relatie van toen. Doordat mijn toenmalige man mij zo doeltreffend wist te isoleren van alles en iedereen, ben ik in die tijd het contact met veel mensen kwijtgeraakt; ook met haar. Maar toen het met die relatie voorbij was, en mijn zoontje voor de eerste keer jarig was, stond ze zomaar opeens op de stoep met een groot cadeau en zei ze: "Als je het niet fijn vindt dat ik er ben, zeg je het maar, dan ga ik weer weg. Maar ik wilde graag weten hoe het met jou en je kind gaat." Natuurlijk heb ik haar toen binnengelaten, blij dat ze weer contact wilde...
Anyway... laatst een middagje winkelen dus. En hoewel dat niet het meest logisch is tijdens zo'n uitstapje, raakten we opeens in gesprek over alles wat er toen is gebeurd. Eigenlijk hadden we het daar nooit zo uitgebreid over gehad, niet tot in de details in ieder geval, maar nu gingen we zomaar even op een muurtje zitten om erover te praten. Het was zo'n bijzondere ervaring voor mij om haar kant ook eens te horen, en ik denk dat ze goed begreep hoe het allemaal gegaan is in die tijd. Ze veroordeelde me niet, hoewel ze zelf niet in zo'n relatie heeft gezeten. Het meest treffende vond ik nog, dat zij mij ziet als iemand die heel goed weet wat ze wil, ze zei zelfs dat ik de persoon ben "bij wie je altijd terecht kunt als je een probleem hebt, omdat ik voor alles wel een oplossing zou bedenken". Terwijl ik mezelf juist altijd zag als de persoon die maar wat deed, die uiteindelijk overal een chaos van maakte.
Ze zei dat ze door haar visie op mij het gevoel kreeg dat eigenlijk iedereen verstrikt kan raken in zo'n relatie, als de omstandigheden daar naar zijn. Dat betekent echt veel voor me, dat zij dat zo voelt. En dat ze me, ondanks alles, toch als een sterk persoon ziet.
Soms is het denk ik dus toch de moeite waard om een vriendin dingen te vertellen, hoewel ikzelf ook wel eens op onbegrip stuitte - maar dat merk je snel, dan kun je het vrij kort en algemeen houden - heeft dit gesprek met mijn vriendin mij laten zien dat er mensen zijn die wel degelijk moeite willen doen om zich hierin te verdiepen, het hele verhaal onbevooroordeeld aan willen horen en die zodoende wel in staat zijn om dingen te begrijpen.
En hoe het gaat als je een nieuwe vriend krijgt en hoe je die dingen ''moet'' vertellen...
In de relatie met mijn huidige man ben ik zo open als ik kan. In het begin vertelde ik een soort standaard verhaaltje, dat ik eigenlijk min of meer uit het hoofd kan opzeggen zonder emotie (dat ik dat zo heb, komt in mijn geval misschien omdat mijn verhaal toentertijd vrij algemeen bekend is geweest in de regio en daardoor wel eens vragen kreeg van relatief onbekenden). Toen hij daarmee om bleek te kunnen gaan, vertelde ik weer eens wat meer. En toen bleek dat hijzelf ook het één en ander had meegemaakt in zijn eerste huwelijk - hoewel geen geweld, maar toch veel moeizame situaties - werd de drempel steeds lager voor mij om nog wat meer te vertellen. En zo heeft hij zo langzamerhand het hele verhaal wel gehoord. En ik van hem. Beiden hebben we wel het gevoel dat we elkaar nemen zoals we zijn, deels gevormd door ons verleden, maar zoals mijn man zegt: jouw verleden heeft jou mede gemaakt tot wie je nu bent en ik hou van je zoals je nu bent.
Dubiootje
Iseo , ik las jouw verhaal van vandaag met kippenvel. En het ergste vond ik diezelfde passage die Dubio noemde... Ik vind het zo erg dat je dat hebt moeten meemaken...
Voor iedereen heel veel liefs!
woensdag 15 augustus 2007 om 05:34
Lieve meiden van de moedige voortgang!
Vertellen van je verhaal is belangrijk. Althans, bij degenen, van wie jij vindt dat 'het aangaat'.
Misschien stukje bij beetje, in delen.. aftasten hoe het 'valt'.
Mijn ervaring is dat je niet altijd begrip krijgt, dat het lang niet altijd 'begrepen' wordt, zoals jij zou willen dat het verhaal overkomt.
Maar dat neemt niet weg dat het belangrijk is om je verhaal te vertellen, je geschiedenis te delen en de pijnlijke ervaringen (voor zover jij daarin wilt gaan en dat het nog veilig voelt).
Zelf heb ik het 'begrip' losgelaten. Het maakt mij niet meer uit hoe een ander erover denkt. Het is mijn verhaal, mijn ervaringen en hoe die ander dat oppikt is eigenlijk van ondergeschikt belang.
Ik vertel het wel, aan een select gezelschap, mensen waarvan ik vind dat ze het mogen (of 'moeten') weten. Meer over mij weten en misschien iets meer van mij begrijpen.
Maar of ze het ècht begrijpen? Ècht meevoelen?
Don't know....
Voor mij is het belangrijkste dat ik dit verhaal met hen deel. Dat ik ze dit vertrouwen geef, dit stukje kwetsbaarheid durf te tonen.
Daarin zit de meerwaarde, daarin laat ik deze mensen dichterbij komen, mogen ze meer van me zien...ongeacht wat ze wat ze daar zelf van denken of hoe ze mijn verhaal interpreteren.
Ik weet ook niet of je van iemand kan verlangen je ervaringen helemaal te begrijpen, als je dit zelf nooit hebt ervaren.
Denk dat het belangrijiker is dat ze weten wàt je overkomen is en niet waarom het zo gebeurd is.
Persoonlijk ben ik blij dat de mensen die belangrijk zijn voor mij, deze geschiedenis kennen en dat het besproken kan worden. Out in the open, geen geheim, geen taboe!
Daarmee kan ik meer 'mezelf' zijn (gek genoeg..) en voel me meer vertrouwd met degenen die ik belangrijk acht in mijn leven!
Vertellen van je verhaal is belangrijk. Althans, bij degenen, van wie jij vindt dat 'het aangaat'.
Misschien stukje bij beetje, in delen.. aftasten hoe het 'valt'.
Mijn ervaring is dat je niet altijd begrip krijgt, dat het lang niet altijd 'begrepen' wordt, zoals jij zou willen dat het verhaal overkomt.
Maar dat neemt niet weg dat het belangrijk is om je verhaal te vertellen, je geschiedenis te delen en de pijnlijke ervaringen (voor zover jij daarin wilt gaan en dat het nog veilig voelt).
Zelf heb ik het 'begrip' losgelaten. Het maakt mij niet meer uit hoe een ander erover denkt. Het is mijn verhaal, mijn ervaringen en hoe die ander dat oppikt is eigenlijk van ondergeschikt belang.
Ik vertel het wel, aan een select gezelschap, mensen waarvan ik vind dat ze het mogen (of 'moeten') weten. Meer over mij weten en misschien iets meer van mij begrijpen.
Maar of ze het ècht begrijpen? Ècht meevoelen?
Don't know....
Voor mij is het belangrijkste dat ik dit verhaal met hen deel. Dat ik ze dit vertrouwen geef, dit stukje kwetsbaarheid durf te tonen.
Daarin zit de meerwaarde, daarin laat ik deze mensen dichterbij komen, mogen ze meer van me zien...ongeacht wat ze wat ze daar zelf van denken of hoe ze mijn verhaal interpreteren.
Ik weet ook niet of je van iemand kan verlangen je ervaringen helemaal te begrijpen, als je dit zelf nooit hebt ervaren.
Denk dat het belangrijiker is dat ze weten wàt je overkomen is en niet waarom het zo gebeurd is.
Persoonlijk ben ik blij dat de mensen die belangrijk zijn voor mij, deze geschiedenis kennen en dat het besproken kan worden. Out in the open, geen geheim, geen taboe!
Daarmee kan ik meer 'mezelf' zijn (gek genoeg..) en voel me meer vertrouwd met degenen die ik belangrijk acht in mijn leven!
woensdag 15 augustus 2007 om 09:23
Het is TE lang geleden dat ik hier schreef.
Meerdere redenen daarvoor, vakantie, en 4 keer een opname in het ziekenhuis.
Maar ik ben er weer.
De laatste paar dagen heb ik het idee dat ik me "meer als slachtoffer begin te zien" Het rare is dat ik altijd het idee heb gehad dat ik, de razernij van mijn ex, zelf op mijn nek haalde.
Door hem merk ik ook dat ik tegenwoordig, zo verschrikkelijk onzeker ben.
Niet alleen zijn razernij, heeft grote impact gehad, ook zijn constante gehamer over...Lang haar is mooi, dat van jou is kort, Je bent een varken val af, Je bent geen goede moeder, zijn dingen die me niet in de koude kleren zijn gaan zitten.
Nu ik al een paar jaar verder ben, met nieuwe vriend, merk ik steeds meer, dat zijn treiterijen, vooral gericht op mijn zelfbeeld, ervoor zorgen dat ik me afkeer van mijn huidige vriend.
Bij gelegenheid zeg ik, zoek alsjeblieft een ander, ik ben te dik, te lelijk, te oud.
Mijn vriend, begint me dan tegen te spreken, heel rustig, waardoor ik op een gegeven moment weer ophou. Hij koos voor mij met al mijn "foutjes" nu moet ik me dat alleen gaan realiseren!
Wat was ik, wat ben ik..? Wanneer ben ik voor hem zo veranderd, dat hij vond dat ik het waard was de grond in te boren of zijn agressie op te botvieren.
Hij weet dat ik bang voor hem ben, of was, daar ben ik eigenlijk zelf nog niet uit. Dat ik gescheiden ben, gaf hem alleen maar de ruimte om verder te gaan met zijn vriendin waar hij al maanden het bed mee deelde.
Hij manipuleert me nog steeds, probeert het tenminste, mijn vriend heeft dat snel genoeg door, en pusht me hem tegen te spreken, of er tegen in te gaan.
Elke keer dat ik het doe, voel ik me sterker.
Maar ik ben er nog niet, ik ben ZO bang, dat mijn ex ten dele mijn leven blijft beheersen, omdat hij ZO feilloos weet, hoe hij me kan ergeren/kwetsen.
Omdat hij de vader van mijn kinderen is, en ik mijn kinderen NOOIT een strobreed in de weg zal leggen, als het op hun vader aankomt.
Mijn kinderen, ze zijn verschrikkelijk lief, ik vertrouw mijn ex (stom eigenlijk) blindelings, dat hij zijn kinderen geen kwaad zou doen. Zij zijn zijn alles.
Swallow me then spit me out
For hating you, I blame myself
Seeing you it kills me now
No, I don't cry on the outside
Anymore...
Het is een stukje van een nummer van Kelly Clarkson. Dat me zoveel zegt..
Wat eigenlijk samenvat wat ik voel!
Gebruikt, vernederd en gedumpt.
Ik haat hem niet, ik heb medelijden met hem!
Hem zien doet me pijn, me herinneren aan wat is geweest.
Ik huil niet meer, maar lijd van binnen...
xxx
D
Meerdere redenen daarvoor, vakantie, en 4 keer een opname in het ziekenhuis.
Maar ik ben er weer.
De laatste paar dagen heb ik het idee dat ik me "meer als slachtoffer begin te zien" Het rare is dat ik altijd het idee heb gehad dat ik, de razernij van mijn ex, zelf op mijn nek haalde.
Door hem merk ik ook dat ik tegenwoordig, zo verschrikkelijk onzeker ben.
Niet alleen zijn razernij, heeft grote impact gehad, ook zijn constante gehamer over...Lang haar is mooi, dat van jou is kort, Je bent een varken val af, Je bent geen goede moeder, zijn dingen die me niet in de koude kleren zijn gaan zitten.
Nu ik al een paar jaar verder ben, met nieuwe vriend, merk ik steeds meer, dat zijn treiterijen, vooral gericht op mijn zelfbeeld, ervoor zorgen dat ik me afkeer van mijn huidige vriend.
Bij gelegenheid zeg ik, zoek alsjeblieft een ander, ik ben te dik, te lelijk, te oud.
Mijn vriend, begint me dan tegen te spreken, heel rustig, waardoor ik op een gegeven moment weer ophou. Hij koos voor mij met al mijn "foutjes" nu moet ik me dat alleen gaan realiseren!
Wat was ik, wat ben ik..? Wanneer ben ik voor hem zo veranderd, dat hij vond dat ik het waard was de grond in te boren of zijn agressie op te botvieren.
Hij weet dat ik bang voor hem ben, of was, daar ben ik eigenlijk zelf nog niet uit. Dat ik gescheiden ben, gaf hem alleen maar de ruimte om verder te gaan met zijn vriendin waar hij al maanden het bed mee deelde.
Hij manipuleert me nog steeds, probeert het tenminste, mijn vriend heeft dat snel genoeg door, en pusht me hem tegen te spreken, of er tegen in te gaan.
Elke keer dat ik het doe, voel ik me sterker.
Maar ik ben er nog niet, ik ben ZO bang, dat mijn ex ten dele mijn leven blijft beheersen, omdat hij ZO feilloos weet, hoe hij me kan ergeren/kwetsen.
Omdat hij de vader van mijn kinderen is, en ik mijn kinderen NOOIT een strobreed in de weg zal leggen, als het op hun vader aankomt.
Mijn kinderen, ze zijn verschrikkelijk lief, ik vertrouw mijn ex (stom eigenlijk) blindelings, dat hij zijn kinderen geen kwaad zou doen. Zij zijn zijn alles.
Swallow me then spit me out
For hating you, I blame myself
Seeing you it kills me now
No, I don't cry on the outside
Anymore...
Het is een stukje van een nummer van Kelly Clarkson. Dat me zoveel zegt..
Wat eigenlijk samenvat wat ik voel!
Gebruikt, vernederd en gedumpt.
Ik haat hem niet, ik heb medelijden met hem!
Hem zien doet me pijn, me herinneren aan wat is geweest.
Ik huil niet meer, maar lijd van binnen...
xxx
D
woensdag 15 augustus 2007 om 09:39
Het voelde niet goed om in mijn vorige bericht nog wat te zeggen tegen anderen...
Daarom nog een reactie!
@ Dubio, Je bent ZO verschrikkelijk sterk, een voorbeeld voor velen, gok ik zo. Alleen zijn is niet het einde van de wereld, je strijkt het glad, verwerkt het op jou manier, waarna je, daar ben ik van overtuigd, nog gelukkiger zal worden dan je kortgeleden was!
@VK; Ik heb toch mijn vraagtekens bij de manier waarop je nu met je (ex)man omgaat. Dingen worden niet afgesloten, ookal werkt het voor jou...bij mij bekruipt het gevoel "wolf in schaapskleren" Ik hoop dat ik ongelijk heb, maar ik vrees dat je hem binnenkort weer zal zien als de man, waarvoor je weg wilde!
@Thirza; Ik heb je verhaal gevolgd op de pijler. Ik hoop dat je snel los bent van je man, op een nette manier, wat ik zo lees over hem, jaagt me angst aan. Ik kan me niet voorstellen hoe het voor jou moet zijn, om met hem te leven
Voor Lemmy, Iseo, Mamzelle, Annemoon Eleonora een hele dikke
xxx
D
Daarom nog een reactie!
@ Dubio, Je bent ZO verschrikkelijk sterk, een voorbeeld voor velen, gok ik zo. Alleen zijn is niet het einde van de wereld, je strijkt het glad, verwerkt het op jou manier, waarna je, daar ben ik van overtuigd, nog gelukkiger zal worden dan je kortgeleden was!
@VK; Ik heb toch mijn vraagtekens bij de manier waarop je nu met je (ex)man omgaat. Dingen worden niet afgesloten, ookal werkt het voor jou...bij mij bekruipt het gevoel "wolf in schaapskleren" Ik hoop dat ik ongelijk heb, maar ik vrees dat je hem binnenkort weer zal zien als de man, waarvoor je weg wilde!
@Thirza; Ik heb je verhaal gevolgd op de pijler. Ik hoop dat je snel los bent van je man, op een nette manier, wat ik zo lees over hem, jaagt me angst aan. Ik kan me niet voorstellen hoe het voor jou moet zijn, om met hem te leven
Voor Lemmy, Iseo, Mamzelle, Annemoon Eleonora een hele dikke
xxx
D
woensdag 15 augustus 2007 om 09:45
quote:ReinaAzura schreef op 15 augustus 2007 @ 05:34:
Lieve meiden van de moedige voortgang!
Vertellen van je verhaal is belangrijk. Althans, bij degenen, van wie jij vindt dat 'het aangaat'.
Misschien stukje bij beetje, in delen.. aftasten hoe het 'valt'.
Mijn ervaring is dat je niet altijd begrip krijgt, dat het lang niet altijd 'begrepen' wordt, zoals jij zou willen dat het verhaal overkomt.
Maar dat neemt niet weg dat het belangrijk is om je verhaal te vertellen, je geschiedenis te delen en de pijnlijke ervaringen (voor zover jij daarin wilt gaan en dat het nog veilig voelt).
Zelf heb ik het 'begrip' losgelaten. Het maakt mij niet meer uit hoe een ander erover denkt. Het is mijn verhaal, mijn ervaringen en hoe die ander dat oppikt is eigenlijk van ondergeschikt belang.
Ik vertel het wel, aan een select gezelschap, mensen waarvan ik vind dat ze het mogen (of 'moeten') weten. Meer over mij weten en misschien iets meer van mij begrijpen.
Maar of ze het ècht begrijpen? Ècht meevoelen?
Don't know....
Voor mij is het belangrijkste dat ik dit verhaal met hen deel. Dat ik ze dit vertrouwen geef, dit stukje kwetsbaarheid durf te tonen.
Daarin zit de meerwaarde, daarin laat ik deze mensen dichterbij komen, mogen ze meer van me zien...ongeacht wat ze wat ze daar zelf van denken of hoe ze mijn verhaal interpreteren.
Dit stukje heb ik even aangehaald, omdat ik het heel waar vind, maar zelf er toch op een 'verkeerde' manier mee ben omgegaan: toen het zo slecht ging tussen mijn borderlinepartner en mij liep ik gewoon óver....en tegen iedereen die vroeg hoe het met mij ging vertelde ik mijn verhaal, ik moest het gewoon kwijt. Veel begrip kreeg ik uiteraard niet, maar ik kon er gewoon niet mee omgaan. Intussen ben ik wel weer een stuk selectiever geworden, en ik denk dat ik daaruit kan concluderen, dat ik me toch weer een stuk beter voel, maar op dat moment....afschuwelijk! Gewoon een waterval....
Groetjes,
Nicole
Lieve meiden van de moedige voortgang!
Vertellen van je verhaal is belangrijk. Althans, bij degenen, van wie jij vindt dat 'het aangaat'.
Misschien stukje bij beetje, in delen.. aftasten hoe het 'valt'.
Mijn ervaring is dat je niet altijd begrip krijgt, dat het lang niet altijd 'begrepen' wordt, zoals jij zou willen dat het verhaal overkomt.
Maar dat neemt niet weg dat het belangrijk is om je verhaal te vertellen, je geschiedenis te delen en de pijnlijke ervaringen (voor zover jij daarin wilt gaan en dat het nog veilig voelt).
Zelf heb ik het 'begrip' losgelaten. Het maakt mij niet meer uit hoe een ander erover denkt. Het is mijn verhaal, mijn ervaringen en hoe die ander dat oppikt is eigenlijk van ondergeschikt belang.
Ik vertel het wel, aan een select gezelschap, mensen waarvan ik vind dat ze het mogen (of 'moeten') weten. Meer over mij weten en misschien iets meer van mij begrijpen.
Maar of ze het ècht begrijpen? Ècht meevoelen?
Don't know....
Voor mij is het belangrijkste dat ik dit verhaal met hen deel. Dat ik ze dit vertrouwen geef, dit stukje kwetsbaarheid durf te tonen.
Daarin zit de meerwaarde, daarin laat ik deze mensen dichterbij komen, mogen ze meer van me zien...ongeacht wat ze wat ze daar zelf van denken of hoe ze mijn verhaal interpreteren.
Dit stukje heb ik even aangehaald, omdat ik het heel waar vind, maar zelf er toch op een 'verkeerde' manier mee ben omgegaan: toen het zo slecht ging tussen mijn borderlinepartner en mij liep ik gewoon óver....en tegen iedereen die vroeg hoe het met mij ging vertelde ik mijn verhaal, ik moest het gewoon kwijt. Veel begrip kreeg ik uiteraard niet, maar ik kon er gewoon niet mee omgaan. Intussen ben ik wel weer een stuk selectiever geworden, en ik denk dat ik daaruit kan concluderen, dat ik me toch weer een stuk beter voel, maar op dat moment....afschuwelijk! Gewoon een waterval....
Groetjes,
Nicole
woensdag 15 augustus 2007 om 10:21
Lieve meiden,
Net een poging gedaan om mijn avatar te veranderen, en ik test 'm hier als eerste. Als ik hierboven zie staan 'onvrij zijn', is dat een gevoel wat ik het grootste deel van mijn leven heb gehad. Niet alleen in mijn relaties vóór deze, maar terugkijkend is dat in mijn allerprilste jeugd al begonnen. Ik wil niet meer mijn eerdere relaties oprakelen, ik ga hier dus niet meeschrijven, maar ik wil jullie allemaal een groot compliment maken voor jullie moed om dit verwerkingsproces aan te gaan. En de steun die jullie elkaar bieden is geweldig. Ik wil jullie allemaal een dikke knuffel geven.
Net een poging gedaan om mijn avatar te veranderen, en ik test 'm hier als eerste. Als ik hierboven zie staan 'onvrij zijn', is dat een gevoel wat ik het grootste deel van mijn leven heb gehad. Niet alleen in mijn relaties vóór deze, maar terugkijkend is dat in mijn allerprilste jeugd al begonnen. Ik wil niet meer mijn eerdere relaties oprakelen, ik ga hier dus niet meeschrijven, maar ik wil jullie allemaal een groot compliment maken voor jullie moed om dit verwerkingsproces aan te gaan. En de steun die jullie elkaar bieden is geweldig. Ik wil jullie allemaal een dikke knuffel geven.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 15 augustus 2007 om 10:28
Lieve Dubio, hoe is het met je?
Double_D!
Fijn je weer eens te zien hier, en...ik hoop dat het nu beter met je gaat, ziekenhuisopnames...je hebt een heftige tijd achter de rug.
Ik begrijp precies wat je bedoelt, dat je altijd het idee had dat je je zelf die razernij op je nek haalde. Omdat je na een tijd ook steeds beter weet hoe je wel en niet moet reageren, hoever je kunt gaan, wat je moet doen om het te keren.
En die constante opmerkingen. Die ik nog steeds hoor, terugkerend bij de kleinste stomme dingen.
Ben zo onzeker, heb ook altijd het gevoel dat ik er niet uitzie.
Ik heb vannacht lang na zitten denken over alles, over wat ik gisteren schreef en jullie reacties, over wat hier eerder al voor bij kwam op het topic.
Dubio, ja als je het er zo uit haalt, ik vind het veel erger nu ik het zo zwart op wit zie staan.
Toen dat soort dingen gebeurden was het heel gewoon, ik begin er nu pas boos over te worden.
Toen was ik altijd maar bezig diegene te zijn die hij op dat moment wilde. Zie nu dat hij het er om deed, eerst dat gedoe en daarna mij de kans geven er vanaf te komen door hem te bevredigen, seks te hebben.
En zo ging dat met andere dingen dus ook. Daarin schuilt ook weer manipulatie. Iets gedaan krijgen met een omweg, en ik trapte er keer op keer in. In hoeverre gaat zoiets nou bewust, van zijn kant? Dat vraag ik me nu erg af. ik dacht altijd dat hij het zo moeilijk had, maar hoe meer ik schrijf, hoe meer het 'klopt'.
Oh ik wil op zoveel reageren, op jou Leo en ik had gisteren al een lang verhaal geschreven aan Mamz en Lemmy, maar weer gewist omdat ik het zo warrig vond. En Reina zet me ook weer goed aan het denken.
Ex heeft contact gezocht met iemand dichtbij. Hing iets op wat niet te volgen was. Ik hoorde het later, omdat eigenlijk niemand echt weet hoe het er allemaal voor staat. Misschien is het toch ook verstandig ook om iets meer open te zijn.
Eigenlijk wil ik nu keihard huilen, maar dat komt vooral omdat mijn kleine meid voor het eerst naar het KDV is. En ik heb al bijna niet geslapen.
Dubiootje, ik had je vannacht bijna een foto van ex gestuurd. Maar gek, dat durfde ik ineens toch echt niet. Voelde te bloot, te raar. Terwijl jij bijna alles van me weet nu, durf ik niet te laten zien om wie nou mijn hele wereld toen draaide. Zo van, dit is hem nou. Hij ziet er op de foto helemaal niet zo uit.
Soms lijkt het nog steeds als ik het over twee andere mensen heb als ik hier schrijf.
Wat een rot dag.
Voel me even zo alleen ...
Double_D!
Fijn je weer eens te zien hier, en...ik hoop dat het nu beter met je gaat, ziekenhuisopnames...je hebt een heftige tijd achter de rug.
Ik begrijp precies wat je bedoelt, dat je altijd het idee had dat je je zelf die razernij op je nek haalde. Omdat je na een tijd ook steeds beter weet hoe je wel en niet moet reageren, hoever je kunt gaan, wat je moet doen om het te keren.
En die constante opmerkingen. Die ik nog steeds hoor, terugkerend bij de kleinste stomme dingen.
Ben zo onzeker, heb ook altijd het gevoel dat ik er niet uitzie.
Ik heb vannacht lang na zitten denken over alles, over wat ik gisteren schreef en jullie reacties, over wat hier eerder al voor bij kwam op het topic.
Dubio, ja als je het er zo uit haalt, ik vind het veel erger nu ik het zo zwart op wit zie staan.
Toen dat soort dingen gebeurden was het heel gewoon, ik begin er nu pas boos over te worden.
Toen was ik altijd maar bezig diegene te zijn die hij op dat moment wilde. Zie nu dat hij het er om deed, eerst dat gedoe en daarna mij de kans geven er vanaf te komen door hem te bevredigen, seks te hebben.
En zo ging dat met andere dingen dus ook. Daarin schuilt ook weer manipulatie. Iets gedaan krijgen met een omweg, en ik trapte er keer op keer in. In hoeverre gaat zoiets nou bewust, van zijn kant? Dat vraag ik me nu erg af. ik dacht altijd dat hij het zo moeilijk had, maar hoe meer ik schrijf, hoe meer het 'klopt'.
Oh ik wil op zoveel reageren, op jou Leo en ik had gisteren al een lang verhaal geschreven aan Mamz en Lemmy, maar weer gewist omdat ik het zo warrig vond. En Reina zet me ook weer goed aan het denken.
Ex heeft contact gezocht met iemand dichtbij. Hing iets op wat niet te volgen was. Ik hoorde het later, omdat eigenlijk niemand echt weet hoe het er allemaal voor staat. Misschien is het toch ook verstandig ook om iets meer open te zijn.
Eigenlijk wil ik nu keihard huilen, maar dat komt vooral omdat mijn kleine meid voor het eerst naar het KDV is. En ik heb al bijna niet geslapen.
Dubiootje, ik had je vannacht bijna een foto van ex gestuurd. Maar gek, dat durfde ik ineens toch echt niet. Voelde te bloot, te raar. Terwijl jij bijna alles van me weet nu, durf ik niet te laten zien om wie nou mijn hele wereld toen draaide. Zo van, dit is hem nou. Hij ziet er op de foto helemaal niet zo uit.
Soms lijkt het nog steeds als ik het over twee andere mensen heb als ik hier schrijf.
Wat een rot dag.
Voel me even zo alleen ...
woensdag 15 augustus 2007 om 10:52
We willen begrip maar snappen we het ook als een ander het niet begrijpt? Gewoon een vraag waarvan ik benieuwd ben naar jullie oprechte gedachten daarover.
Ik, voor mij, merk dat ik het soms zelf te lastig vind om uit te gaan leggen. Er valt ook zo weinig uit te leggen. Normaal (en ik weet dat dit woord misschien niet van toepassing is maar ik weet zo gauw even geen ander woord) is het zo dat als je partner niet lief voor je is, als je baan niet leuk is, als het huis waar je woont je ongelukkig maakt, je dan weggaat. Weg uit een situatie die je kapot maakt en verdriet doet. Het kan natuurlijk even duren maar dan néém je die beslissing en gá je, voor je stuk bent. Dat deed ik niet. Ik bleef en ging er bijna aan ten onder.
Een vriendin vergeleek me met Jezus aan het kruis. Een vergelijking die ik laatst in een boek las over co-assistenten in het ziekenhuis die vrouwen behandelen op de eerste hulp, hun wonden dichten, ze hulp aanbieden en dat er dan een ontwijkend antwoord komt. De vrouwen wíllen niet geholpen worden, ook al staat de politie in de ziekenhuisgang klaar om actie te ondernemen tegen de partner bij wijze van spreken. Ik denk dat dat voor mij ook een hele tijd gold. Op het moment dat iemand mij zei dat ik wel bij haar mocht komen wonen, dan durfde ik niet, nee, sterker nog; ik wílde helemaal niet.
Maar ik wilde wel gehoord worden en gezien worden en er moest erkenning zijn voor mijn lijden want dat deed ik toch voor hem en dat deed ik omdat ik hoopte op een verandering die voor mij het walhalla zou betekenen en ik wilde ook dat anderen dat zagen en dachten. En dat hoopte en wilde ik na acht jaar nog, terwijl ik toen al lang beter wist. Anderen wisten dat al veel eerder.
En tóch ging ik niet en steeds minder mensen hadden zin om naar mij te luisteren en te zien hoe ik steeds minder mezelf werd maar een bang en onzeker persoon, die het in haar broek deed voor haar partner.
Ik begrijp dat onbegrip wel. Het doet zeer, zelfs nu nog als mensen me vertellen dat ze het 'raar' of 'zwak' vinden als ik vertel dat ik tien jaar ben blijven zitten waar ik zat en zelf vaak niet wist waarom. Daarom is het fijn dat er een plek is zoals deze plek, om te huilen met de wolven van je eigen roedel, die je gevoel kennen. Maar ik wil niet zielig gevonden worden, herkennen jullie dat? Ik wil niet dat mensen medelijden met me hebben want ik realiseer me ook dondersgoed dat ik er zelf bij was, dat ik zelf koos voor een rotleven.
We (ik) willen dus graag begrip maar begrijpen wij het onbegrip ook?
Ik, voor mij, merk dat ik het soms zelf te lastig vind om uit te gaan leggen. Er valt ook zo weinig uit te leggen. Normaal (en ik weet dat dit woord misschien niet van toepassing is maar ik weet zo gauw even geen ander woord) is het zo dat als je partner niet lief voor je is, als je baan niet leuk is, als het huis waar je woont je ongelukkig maakt, je dan weggaat. Weg uit een situatie die je kapot maakt en verdriet doet. Het kan natuurlijk even duren maar dan néém je die beslissing en gá je, voor je stuk bent. Dat deed ik niet. Ik bleef en ging er bijna aan ten onder.
Een vriendin vergeleek me met Jezus aan het kruis. Een vergelijking die ik laatst in een boek las over co-assistenten in het ziekenhuis die vrouwen behandelen op de eerste hulp, hun wonden dichten, ze hulp aanbieden en dat er dan een ontwijkend antwoord komt. De vrouwen wíllen niet geholpen worden, ook al staat de politie in de ziekenhuisgang klaar om actie te ondernemen tegen de partner bij wijze van spreken. Ik denk dat dat voor mij ook een hele tijd gold. Op het moment dat iemand mij zei dat ik wel bij haar mocht komen wonen, dan durfde ik niet, nee, sterker nog; ik wílde helemaal niet.
Maar ik wilde wel gehoord worden en gezien worden en er moest erkenning zijn voor mijn lijden want dat deed ik toch voor hem en dat deed ik omdat ik hoopte op een verandering die voor mij het walhalla zou betekenen en ik wilde ook dat anderen dat zagen en dachten. En dat hoopte en wilde ik na acht jaar nog, terwijl ik toen al lang beter wist. Anderen wisten dat al veel eerder.
En tóch ging ik niet en steeds minder mensen hadden zin om naar mij te luisteren en te zien hoe ik steeds minder mezelf werd maar een bang en onzeker persoon, die het in haar broek deed voor haar partner.
Ik begrijp dat onbegrip wel. Het doet zeer, zelfs nu nog als mensen me vertellen dat ze het 'raar' of 'zwak' vinden als ik vertel dat ik tien jaar ben blijven zitten waar ik zat en zelf vaak niet wist waarom. Daarom is het fijn dat er een plek is zoals deze plek, om te huilen met de wolven van je eigen roedel, die je gevoel kennen. Maar ik wil niet zielig gevonden worden, herkennen jullie dat? Ik wil niet dat mensen medelijden met me hebben want ik realiseer me ook dondersgoed dat ik er zelf bij was, dat ik zelf koos voor een rotleven.
We (ik) willen dus graag begrip maar begrijpen wij het onbegrip ook?
woensdag 15 augustus 2007 om 12:48
Leo,
het doet zeer.
Vooral als iemand, die zelfs nog maar echt weinig weet van alles wat er gebeurd is, woorden gebruikt waarvan ik echt niet zou willen dat die over mij gaan.
En ik bleef op het laatst om een reden die ik heel moeilijk kan uitleggen.
Want eerst geloofde ik ergens in, hield vol, vocht, en keek vooruit.
Maar later had ik het opgegeven, en ik zakte weg in een soort zwart gat, had mijn isolement, de vreemde dagen. Gaf me over.
En vooral dat laatste, daar probeer ik hier wel eens wat over te schrijven, maar ik verwacht niet dat iemand in mijn omgeving als ik erover zou praten, daar iets van gaat begrijpen.
Want, inderdaad, waarom ga je niet weg? Waarom blijf je als alles kapot gaat?
Bij een arts, bij de politie, bij een therapeut, ik verdraaide de werkelijkheid.
Daar koos ik voor.
En ja, al die andere gedachten schoten ook door me heen, ik zag ook wel wat anderen zagen, maar ik koos om te blijven zien en doen wat ik wilde en al die tijd al deed.
Ik heb eens een nacht op het bureau gezeten en een lange brief aan mijn vader geschreven. Waarin ik schreef dat het me speet en dat ik hem miste en dat hij gelijk had en ik wilde zo graag hem weer zien, mijn familie weer zien.
Maar een paar uur later was ik gekalmeerd, verscheurde mijn brief.
Je kiest er voor.
Ik was ook altijd in mijn hoofd al bezig met hoe ik iets moest verklaren of uitleggen aan ex. Waar ik was geweest, wat ik had gedaan, en waarom. Er waren altijd discussies, ik was me altijd aan het verdedigen en het zat zo in mijn systeem, dat ik automatisch eigenlijk al daar mee bezig was, me aan het voorbereiden, dat ik weinig ruimte gaf aan andere gedachten.
Maar ik snap wel dat een ander het niet begrijpt. Je ziet hier ook wel eens topics waarin wordt gezegd, dat de grens duidelijk is. Maar die grens ligt voornamelijk bij lichamelijk geweld, bij de eerste of tweede keer dat je geslagen zou worden.
Dat is wel een duidelijke grens, als het vanuit het niets zou gebeuren. Maar als ik terugkijk naar de eerste tijd met mijn ex, zie ik dat erg ingewikkelde aantrekken en afstoten, dat grenzen opzoeken, dat samen komen, dat getrek aan elkaar. Die eerste klap valt een beetje weg in het hele gedoe, er was veel meer aan de hand.
Schiet me nu te binnen, ik had een keer iets op mijn voet gegooid gekregen, mijn tenen lagen open, deed veel zeer, bloed. Ik was toch even in paniek want het zag er erger uit op dat moment dan het was. Ex kwam bij zijn positieven, en belde een kennis op, die zou komen met een verbandtrommel, ongelukje gehad.
Zodat we niet naar een dokter gingen.
Toen speelden we echt goed toneel.
Allebei.
Ben zo terug.
het doet zeer.
Vooral als iemand, die zelfs nog maar echt weinig weet van alles wat er gebeurd is, woorden gebruikt waarvan ik echt niet zou willen dat die over mij gaan.
En ik bleef op het laatst om een reden die ik heel moeilijk kan uitleggen.
Want eerst geloofde ik ergens in, hield vol, vocht, en keek vooruit.
Maar later had ik het opgegeven, en ik zakte weg in een soort zwart gat, had mijn isolement, de vreemde dagen. Gaf me over.
En vooral dat laatste, daar probeer ik hier wel eens wat over te schrijven, maar ik verwacht niet dat iemand in mijn omgeving als ik erover zou praten, daar iets van gaat begrijpen.
Want, inderdaad, waarom ga je niet weg? Waarom blijf je als alles kapot gaat?
Bij een arts, bij de politie, bij een therapeut, ik verdraaide de werkelijkheid.
Daar koos ik voor.
En ja, al die andere gedachten schoten ook door me heen, ik zag ook wel wat anderen zagen, maar ik koos om te blijven zien en doen wat ik wilde en al die tijd al deed.
Ik heb eens een nacht op het bureau gezeten en een lange brief aan mijn vader geschreven. Waarin ik schreef dat het me speet en dat ik hem miste en dat hij gelijk had en ik wilde zo graag hem weer zien, mijn familie weer zien.
Maar een paar uur later was ik gekalmeerd, verscheurde mijn brief.
Je kiest er voor.
Ik was ook altijd in mijn hoofd al bezig met hoe ik iets moest verklaren of uitleggen aan ex. Waar ik was geweest, wat ik had gedaan, en waarom. Er waren altijd discussies, ik was me altijd aan het verdedigen en het zat zo in mijn systeem, dat ik automatisch eigenlijk al daar mee bezig was, me aan het voorbereiden, dat ik weinig ruimte gaf aan andere gedachten.
Maar ik snap wel dat een ander het niet begrijpt. Je ziet hier ook wel eens topics waarin wordt gezegd, dat de grens duidelijk is. Maar die grens ligt voornamelijk bij lichamelijk geweld, bij de eerste of tweede keer dat je geslagen zou worden.
Dat is wel een duidelijke grens, als het vanuit het niets zou gebeuren. Maar als ik terugkijk naar de eerste tijd met mijn ex, zie ik dat erg ingewikkelde aantrekken en afstoten, dat grenzen opzoeken, dat samen komen, dat getrek aan elkaar. Die eerste klap valt een beetje weg in het hele gedoe, er was veel meer aan de hand.
Schiet me nu te binnen, ik had een keer iets op mijn voet gegooid gekregen, mijn tenen lagen open, deed veel zeer, bloed. Ik was toch even in paniek want het zag er erger uit op dat moment dan het was. Ex kwam bij zijn positieven, en belde een kennis op, die zou komen met een verbandtrommel, ongelukje gehad.
Zodat we niet naar een dokter gingen.
Toen speelden we echt goed toneel.
Allebei.
Ben zo terug.
woensdag 15 augustus 2007 om 13:24
Hee Vrouwtje Klets!
Er is inderdaad zoveel gebeurd, ik vind het ergens wel moedig dat je er toch vertrouwen in durft te hebben.
Want je durft er dan ook rekening mee te houden dat het toch fout gaat? Het kan, misschien houdt hij het niet vol. Misschien is het werk dat hij moet doen om echt de man te worden met wie jij verder wil, te zwaar of te ingrijpend voor hem en gaat hij zich verzetten tegen jouw verwachtingen.
Ik ken zelf natuurlijk de periodes dat het er echt op leek dat we het gingen redden, en ik zie dat ook voor me als ik jouw stukje lees. Dat jullie in 'zo'n periode' zitten nu.
Vanuit mijn eigen ervaring wacht ik dan op de bom die straks barst.
Ik vind het fijn dat het goed gaat met je, dat je blij bent met hoe je ex met jullie zoontje omgaat, dat het op je werk goed gaat.
Als ik je berichtje lees, komen er wel vragen in me op. Ik wil niet negatief klinken, wil je het liefst een goed-berichtje terugschrijven.
Maar ja, vandaag ben ik ook even niet zo.
Je schrijft: 'Waar hij voorheen uit zijn vel sprong, merk ik nu echt aan hem dat hij rustig blijft.'
Dat is wel echt een vooruitgang. Maar wat ik me dan wel afvraag, is dat hij dus nog steeds geirriteerd raakt door hetzelfde, maar alleen nu rustiger ermee om gaat.
Maar is hij dan bijvoorbeeld eigenlijk nog wel snel geirriteerd door jouw manier van huishouden, om maar iets te noemen?
'Ik ben me er erg van bewust dat het inderdaad een tijdelijk iets kan zijn, dit nieuwe gedrag van hem.'
En wat als dat zo is?
Ik hoop heel erg dat jullie het gaan redden als jij dat graag wilt. maar is het niet heel erg als het niet gaat lukken?
Ik ben bang voor die gevolgen.
Stel dat het tijdelijk is?
Is dat risico, deze relatie, goed genoeg voor je? Om door te gaan?
Niet om je ervan te weerhouden deze keuze te maken, maar omdat ik benieuwd ben naar wat je daarover tegen jezelf zegt.
Ik weet hoe ik het in mijn hoofd had. Ik weet dat ik dezelfde keuzes maakte als jij nu doet. Maar onze exen zijn niet dezelfde personen en wij ook niet dus het kan een heel andere kant opgaan.
Maar ik nam bewust dat risico, was zover dat ik koos voor hem, en desnoods met het hele schip gaan zinken, boven weggaan bij hem.
Maar toen had ik nog geen kind. Ik had alleen mezelf en ik hield niet echt (meer) van mezelf, dus die keuze drukte niet zo zwaar.
Veel liefs!
Er is inderdaad zoveel gebeurd, ik vind het ergens wel moedig dat je er toch vertrouwen in durft te hebben.
Want je durft er dan ook rekening mee te houden dat het toch fout gaat? Het kan, misschien houdt hij het niet vol. Misschien is het werk dat hij moet doen om echt de man te worden met wie jij verder wil, te zwaar of te ingrijpend voor hem en gaat hij zich verzetten tegen jouw verwachtingen.
Ik ken zelf natuurlijk de periodes dat het er echt op leek dat we het gingen redden, en ik zie dat ook voor me als ik jouw stukje lees. Dat jullie in 'zo'n periode' zitten nu.
Vanuit mijn eigen ervaring wacht ik dan op de bom die straks barst.
Ik vind het fijn dat het goed gaat met je, dat je blij bent met hoe je ex met jullie zoontje omgaat, dat het op je werk goed gaat.
Als ik je berichtje lees, komen er wel vragen in me op. Ik wil niet negatief klinken, wil je het liefst een goed-berichtje terugschrijven.
Maar ja, vandaag ben ik ook even niet zo.
Je schrijft: 'Waar hij voorheen uit zijn vel sprong, merk ik nu echt aan hem dat hij rustig blijft.'
Dat is wel echt een vooruitgang. Maar wat ik me dan wel afvraag, is dat hij dus nog steeds geirriteerd raakt door hetzelfde, maar alleen nu rustiger ermee om gaat.
Maar is hij dan bijvoorbeeld eigenlijk nog wel snel geirriteerd door jouw manier van huishouden, om maar iets te noemen?
'Ik ben me er erg van bewust dat het inderdaad een tijdelijk iets kan zijn, dit nieuwe gedrag van hem.'
En wat als dat zo is?
Ik hoop heel erg dat jullie het gaan redden als jij dat graag wilt. maar is het niet heel erg als het niet gaat lukken?
Ik ben bang voor die gevolgen.
Stel dat het tijdelijk is?
Is dat risico, deze relatie, goed genoeg voor je? Om door te gaan?
Niet om je ervan te weerhouden deze keuze te maken, maar omdat ik benieuwd ben naar wat je daarover tegen jezelf zegt.
Ik weet hoe ik het in mijn hoofd had. Ik weet dat ik dezelfde keuzes maakte als jij nu doet. Maar onze exen zijn niet dezelfde personen en wij ook niet dus het kan een heel andere kant opgaan.
Maar ik nam bewust dat risico, was zover dat ik koos voor hem, en desnoods met het hele schip gaan zinken, boven weggaan bij hem.
Maar toen had ik nog geen kind. Ik had alleen mezelf en ik hield niet echt (meer) van mezelf, dus die keuze drukte niet zo zwaar.
Veel liefs!
woensdag 15 augustus 2007 om 21:46
Hoi Dubio, de reden dat ik twijfel om weer te gaan schrijven hier is dat ik mijn eigen geschiedenis ook niet wil overdramatiseren. Tuurlijk heb ik een heel pakketje meegekregen en word ik daar nog met regelmaat mee geconfronteerd.
Maar ik ben nu ook veel bezig met mijn zoon. Die zat niet lekker in zijn vel op school. We denken dat hij hoogbegaafd is en niet genoeg uitdaging krijgt. Hij wil weten over vulkanen, planeten, dinosaurussen, de hemel, hoe de tv/telefoon/auto werkt. Hij is een oktoberkind van 4 en moet dus nog 2 hele jaren kleuteren. Zijn onderwerpen komen op school niet aan bod.
(Zijn zus die net 3 geworden is volgt de gesprekken die ik met hem voer met grote oren. Haar vriendinnetjes zijn allemaal 4+. Dus daar gaan we nog een keer.)
Kortom relatietroubles spelen even niet hier.
Iseo, dat ene zinnetje van jou sprong er voor mij ook meteen uit. Wat een leed!! Enne dat je aan het einde bleef, dat begrijp ik op de een of andere manier zo goed. Al je kracht is weggeslagen. Het enige dat je nog goed kunt is (een soort van) schijn ophouden. Geconfronteerd worden met je eigen falen van niet weggaan moet voelen als het verliezen van je laatste verdediging. Dan maar liever leven met de vertrouwde pijn. Je kunt toch niet verder kijken dan dat als je er midden in zit? Ik heb echt MEGA bewondering voor elke vrouw die zich toch weet los te wrikken uit dit soort relaties!
Maar ik ben nu ook veel bezig met mijn zoon. Die zat niet lekker in zijn vel op school. We denken dat hij hoogbegaafd is en niet genoeg uitdaging krijgt. Hij wil weten over vulkanen, planeten, dinosaurussen, de hemel, hoe de tv/telefoon/auto werkt. Hij is een oktoberkind van 4 en moet dus nog 2 hele jaren kleuteren. Zijn onderwerpen komen op school niet aan bod.
(Zijn zus die net 3 geworden is volgt de gesprekken die ik met hem voer met grote oren. Haar vriendinnetjes zijn allemaal 4+. Dus daar gaan we nog een keer.)
Kortom relatietroubles spelen even niet hier.
Iseo, dat ene zinnetje van jou sprong er voor mij ook meteen uit. Wat een leed!! Enne dat je aan het einde bleef, dat begrijp ik op de een of andere manier zo goed. Al je kracht is weggeslagen. Het enige dat je nog goed kunt is (een soort van) schijn ophouden. Geconfronteerd worden met je eigen falen van niet weggaan moet voelen als het verliezen van je laatste verdediging. Dan maar liever leven met de vertrouwde pijn. Je kunt toch niet verder kijken dan dat als je er midden in zit? Ik heb echt MEGA bewondering voor elke vrouw die zich toch weet los te wrikken uit dit soort relaties!
woensdag 15 augustus 2007 om 23:16
quote:Annemoon schreef op 15 augustus 2007 @ 21:46:
Iseo, dat ene zinnetje van jou sprong er voor mij ook meteen uit. Wat een leed!! Enne dat je aan het einde bleef, dat begrijp ik op de een of andere manier zo goed. Al je kracht is weggeslagen. Het enige dat je nog goed kunt is (een soort van) schijn ophouden. Geconfronteerd worden met je eigen falen van niet weggaan moet voelen als het verliezen van je laatste verdediging. Dan maar liever leven met de vertrouwde pijn. Je kunt toch niet verder kijken dan dat als je er midden in zit? Ik heb echt MEGA bewondering voor elke vrouw die zich toch weet los te wrikken uit dit soort relaties!
Annemoon, dit laatste is zó waar! Er is geen kracht meer om weg te gaan, hij maakt dat je afhankelijk van hem bent, zonder hem kun je niets...en je gaat dat geloven...en blijft in de relatie hangen, want hij is veilig, vertrouwd. De pijn...die hoort er ook bij, want er is (soms) ook nog wel een andere kant. Het vertrouwen dat het ooit goed komt is er ook nog... Als je maar alles doet, zoals hij het wil.. En nee, hij kan er ook niets aan doen, wil graag dat het goed gaat....ooit zal het dan wel beter gaan, daar geloof je in. Samen kun je het aan. Maar alleen ga je eraan onderdoor...en stap dan maar eens uit de relatie, beseffende dat je dat eigenlijk niet zal redden, maar dat je hem 'nodig' hebt....Pffff, daar is inderdaad kracht voor nodig...een kracht die je op dat moment eigenlijk helemaal niet hebt!
Liefs,
Nicole
Iseo, dat ene zinnetje van jou sprong er voor mij ook meteen uit. Wat een leed!! Enne dat je aan het einde bleef, dat begrijp ik op de een of andere manier zo goed. Al je kracht is weggeslagen. Het enige dat je nog goed kunt is (een soort van) schijn ophouden. Geconfronteerd worden met je eigen falen van niet weggaan moet voelen als het verliezen van je laatste verdediging. Dan maar liever leven met de vertrouwde pijn. Je kunt toch niet verder kijken dan dat als je er midden in zit? Ik heb echt MEGA bewondering voor elke vrouw die zich toch weet los te wrikken uit dit soort relaties!
Annemoon, dit laatste is zó waar! Er is geen kracht meer om weg te gaan, hij maakt dat je afhankelijk van hem bent, zonder hem kun je niets...en je gaat dat geloven...en blijft in de relatie hangen, want hij is veilig, vertrouwd. De pijn...die hoort er ook bij, want er is (soms) ook nog wel een andere kant. Het vertrouwen dat het ooit goed komt is er ook nog... Als je maar alles doet, zoals hij het wil.. En nee, hij kan er ook niets aan doen, wil graag dat het goed gaat....ooit zal het dan wel beter gaan, daar geloof je in. Samen kun je het aan. Maar alleen ga je eraan onderdoor...en stap dan maar eens uit de relatie, beseffende dat je dat eigenlijk niet zal redden, maar dat je hem 'nodig' hebt....Pffff, daar is inderdaad kracht voor nodig...een kracht die je op dat moment eigenlijk helemaal niet hebt!
Liefs,
Nicole
woensdag 15 augustus 2007 om 23:32
woensdag 15 augustus 2007 om 23:52
Lieve Iseo,
Ik denk dat je jezelf moet bekijken zoals je een ander bekijkt. Ik bedoel, als ik bij voorbeeld naar jou kijk Iseo, dan denk ik niet dat het jouw schuld is dat het in die situatie zover is gekomen. Nee, ik denk dat je een man hebt getroffen die misbruik kon en wilde maken van jouw zwakke punten - die heeft iedereen uiteindelijk. De zwakke punten die wij hier met ons allen gemeen hebben hebben heel veel te maken met ons zelfbeeld. Maar ik kijk naar jou (en evengoed naar de anderen natuurlijk) met begrip, met mededogen - en dus vind ik dat ik ook zo naar mezelf moet kijken, zoals ik toen was. Uiteindelijk is het bij mij toen om dezelfde reden zover gekomen dan bij jou; we hadden goede bedoelingen en op dat moment konden we niet anders. Hoe kun je dat jezelf kwalijk nemen?
En daarbij vind ik het een leerproces, het is heel hard geweest om het om deze manier te moeten leren. Maar je weet nu wat je wel en niet wilt, waar je je wel en niet goed bij voelt, wat je wel of niet wilt in een relatie. Ik ben een aantal jaren verder nu, en ik denk dat ik wel degelijk wat gehad heb daaraan, ook bij het opbouwen van de relatie die ik nu heb. Die sluit aan bij wat ik nodig heb in mijn leven. Als dat niet zo was geweest, of mocht dat in de toekomst om de één of andere reden niet meer zo zijn, dan weet ik dat ik mijn leven weer in eigen hand zal nemen. Alleen zijn is niet langer mijn angstbeeld. En voor jou ook niet meer, nu je weet hoe je kunt genieten van het alleen zijn, van je eigen plek met je kindje. Dat geeft kracht, en maakt je minder afhankelijk. Ook als t.z.t. misschien de tijd komt dat je een nieuwe relatie aangaat, je staat er dan gewoon anders in.
Heel veel liefs!
Ik denk dat je jezelf moet bekijken zoals je een ander bekijkt. Ik bedoel, als ik bij voorbeeld naar jou kijk Iseo, dan denk ik niet dat het jouw schuld is dat het in die situatie zover is gekomen. Nee, ik denk dat je een man hebt getroffen die misbruik kon en wilde maken van jouw zwakke punten - die heeft iedereen uiteindelijk. De zwakke punten die wij hier met ons allen gemeen hebben hebben heel veel te maken met ons zelfbeeld. Maar ik kijk naar jou (en evengoed naar de anderen natuurlijk) met begrip, met mededogen - en dus vind ik dat ik ook zo naar mezelf moet kijken, zoals ik toen was. Uiteindelijk is het bij mij toen om dezelfde reden zover gekomen dan bij jou; we hadden goede bedoelingen en op dat moment konden we niet anders. Hoe kun je dat jezelf kwalijk nemen?
En daarbij vind ik het een leerproces, het is heel hard geweest om het om deze manier te moeten leren. Maar je weet nu wat je wel en niet wilt, waar je je wel en niet goed bij voelt, wat je wel of niet wilt in een relatie. Ik ben een aantal jaren verder nu, en ik denk dat ik wel degelijk wat gehad heb daaraan, ook bij het opbouwen van de relatie die ik nu heb. Die sluit aan bij wat ik nodig heb in mijn leven. Als dat niet zo was geweest, of mocht dat in de toekomst om de één of andere reden niet meer zo zijn, dan weet ik dat ik mijn leven weer in eigen hand zal nemen. Alleen zijn is niet langer mijn angstbeeld. En voor jou ook niet meer, nu je weet hoe je kunt genieten van het alleen zijn, van je eigen plek met je kindje. Dat geeft kracht, en maakt je minder afhankelijk. Ook als t.z.t. misschien de tijd komt dat je een nieuwe relatie aangaat, je staat er dan gewoon anders in.
Heel veel liefs!
