ik weet het echt even niet meer..........

Succes vandaag!

Felice, gezien de emotionele achtbaan waar je nu in zit kan ik me helemaal voorstellen dat je werken nu even niet trekt. Wees niet te hard voor jezelf. Het is ook nogal wat.



Zoek inderdaad afleiding, maak even een wandeling ook al is het een beetje stormachtig. Het is goed om de zinnen even te verzetten. "Alles sal reg kom" op z'n Zuid-Afrikaans gezegd.

Gefeliciteerd!

Gefeliciteerd Felice.

***

***

quote:felice71 schreef op 18 november 2009 @ 18:08:



Mijn vriend snapt inmiddels dat hoe het ervoor staat en wat het met me doet. Hij wil het nog steeds niet, maar ik weet dat hij me zal steunen.





Allereerst natuurlijk gefeliciteerd!



Verder over mijn stukje quote... hoe zie je dat voor je dan? Hij wil het kind niet maar zal jou wel steunen. Zal hij wel een vaderrol gaan vervullen dan? Blijven jullie een stel en heeft hij straks een kind dat hij niet wil/wenst of gaat hij je vanaf de zijlijn steunen?

En wat als hij zich toch bedenkt over een paar weken? Kan en wil je het dan alleen?

Felice, gefeliciteerd met je zwangerschap en met je beslissing.



Als ik jou was, zou ik nu gewoon even niks doen. Niet te veel praten, niet te veel piekeren. Jij hebt je besluit genomen en hij weet wat je hebt besloten. Dat geeft jou ruimte.



Geef hem nu even ruimte. Geef hem even de vrije hand qua omgaan met elkaar ook al voelt dat voor jou niet altijd fijn. Jullie kennen elkaar nog niet zo lang, dus dit is geen beslissing die je samen maakt, maar allebei apart.



Als jullie echt zo gek zijn van elkaar, dan komt het wel goed.

Hoop je dat het misgaat omdat je het kind niet wilt, of hoop je dat het misgaat omdat je dan niet hoeft te kiezen en je vriend niet kwijtraakt?



Volgens mij wíl je dit kind, zie je het als een groot kado, maar durf je het niet aan te pakken omdat je bang bent dat je erop aangekeken wordt.



Als je dit kind niet wilt is het je goed recht om een abortus te laten uitvoeren, maar als je het kind wilt is dat het domste wat je kunt doen. Daarna is je relatie ook zo goed als over, want hoe kun je met iemand die je 'gedwongen' heeft om zoiets te doen een leven opbouwen en hem vertrouwen?

Overigens zal je relatie nu al nooit meer hetzelfde zijn, zelfs niet als je een miskraam krijgt, ook niet als je abortus laat plegen en ook niet als je het kind krijgt.

Jullie hebben daarvoor voor zo'n prille relatie teveel te verwerken gekregen en daarmee is hoe dan ook een normale start van een relatie geen optie meer. Want wat je ook beslist, die normale opbouw van een relatie kun je wel vergeten.



Dat moet je goed beseffen. Door een abortus zorg je niet meer dat er niets gebeurt is en dat je verder kunt zoals het was, door een miskraam ook niet, alles ís gewoon anders.

Waarom probeer je niet te accepteren dat je gevoel zo is als het is, Felice? Je wílt dit kind. Stel je eens voor hoe je je voelt als je deze woorden over een jaar terugleest. Dan kun je je echt niet meer voorstellen dat je dat kleine frummeltje dat je dan in je armen houdt wilde laten weghalen.



Enne... om de beslissing te nemen die jij hebt genomen moet je zeker ook hard en sterk zijn!

Je wilt dit kind wel, maar niet nu. Iemand anders zei het al eerder: er is geen later. Op jouw leeftijd is het nu of nooit. Wat als het later niet meer lukt?

Wat kan er misgaan tussen jullie als je nu dit kind krijgt, dat niet ook misgaat als je "later" een kind krijgt?

quote:dubiootje schreef op 19 november 2009 @ 10:07:

Waarom probeer je niet te accepteren dat je gevoel zo is als het is, Felice? Je wílt dit kind. Stel je eens voor hoe je je voelt als je deze woorden over een jaar terugleest. Dan kun je je echt niet meer voorstellen dat je dat kleine frummeltje dat je dan in je armen houdt wilde laten weghalen.



Enne... om de beslissing te nemen die jij hebt genomen moet je zeker ook hard en sterk zijn!Felice, Meds heeft het volledig bij het rechte eind. Neem anders contact op met het

FIOM . Misschien helpt een gesprek met een van hun hulpverleners je de boel op een rijtje te zetten. Neem de tijd en neem vooral geen overhaaste beslissing. Sterkte!

Maar dit kind ís er wel nu. Je wilde altijd moeder worden, je dacht dat dat nooit kon, nu kan het wel en zijn de omstandigheden niet optimaal, maar het is nogal een afweging om te zeggen dat je het kind laat weghalen omdat je het nú niet wilt, omdat het kind niet meer terugkomt en de kans vrij groot is dat je nooit meer zwanger wordt.



Je hebt niet zoveel te willen en te kiezen meer op dit moment, je kunt ervoor kiezen om dit kind te laten komen of niet, maar daar houdt het wel op, je weet niet of je in de toekomst nog zwanger kan worden, je weet niet of je relatie het uberhaupt wel gaat redden,kunt er niet voor kiezen om déze zwangerschap nog even uit te stellen, want hij is er.

quote:felice71 schreef op 19 november 2009 @ 10:14:

Ik wil dit kind wel maar niet nu... net als hij. We zijn er nog helemaal niet klaar voor samen. Normaal bij ik vrij hard en rationeel naar mezelf toe, niet zeiken, tanden op elkaar en doen wat zou moeten. Maar ik kan het gewoon niet.OK, even rationeel: Het kind komt ook niet nu. het kind komt over negen maanden. Dat is bijna een jaar. En in negen maanden kun je echt veel doen, het is voldoende tijd om je voor te bereiden op het ouderschap.



Je hebt gelijk als je zegt dat jullie niet toe zijn aan deze zwangerschap. Maar hij is er al, hoe het ook afloopt. Hij gaat, ook met een miskraam of een abortus, niet meer weg uit jullie prille relatie. Jullie zullen hoe dan ook ergens mee moeten dealen.



Hé meid,

quote:felice71 schreef op 19 november 2009 @ 10:14:

Ik wil dit kind wel maar niet nu... net als hij. We zijn er nog helemaal niet klaar voor samen. Normaal bij ik vrij hard en rationeel naar mezelf toe, niet zeiken, tanden op elkaar en doen wat zou moeten. Maar ik kan het gewoon niet.





Als je normaal vrij rationeel bent, helpt het wellicht om je opties rationeel te bekijken.



Scenario 1: jij pleegt een abortus. Meest waarschijnlijke uitkomst: jij krijgt daar een geestelijke klap van, voelt je misschien lichamelijk ook niet zo jofel (én een miskraam én een abortus in korte tijd geeft je hormoonhuishouding een optater van jewelste) en bent dus niet je sprankelende "ik-ken-jou-net-en-laat-me-van-mijn-beste-kant-zien" zelf.

Hij heeft in 7 weken waarin je hoort te daten en te neuken als konijnen eerst de klap van een niet gewenste zwangerschap te verwerken gekregen, moet daarna dealen met de naweeën van een hormonaal en psychisch labiel wrak, er is geen verplichting meer om de gentleman uit te hangen --> relatie strandt.

Scenario 2: jij krijgt een miskraam. Meest waarschijnlijke uitkomst: jij voelt je ergens schuldig dat je dit kind "doodgewenst" hebt, dealt met de verwarrende combi van opluchting enerzijds en teleurstelling anderzijds, je voelt je lichamelijk niet zo jofel... Zie verder scenario 1.

Scenario 3: jij houdt het kind. Meest waarschijnlijke uitkomst: gaandeweg de zwangerschap wordt je steeds territorialer waar het de ongeboren spruit betreft en je wordt ook minder aantrekkelijk. Je lijf en geest gaan in de "get ready for baby" modus en die modus gaat niet zo goed samen met de "wij zijn dolverliefd en nog volop aan het honeymoonen en daten" modus. Hij had er toch al eigenlijk niet zo veel zin in, maar probeert uit plichtsbesef er nog het beste van te maken om na een aantal maanden tot de conclusie te komen dat hij "er toch niet klaar voor is". Relatie strandt.



Met andere woorden: de meest waarschijnlijke uitkomst is dat in alle drie de opties die er zijn, de relatie het niet overleeft. Daar kan je heel romantisch wel op hopen, en inderdaad, er zijn enkele gevallen waarbij het zo loopt, maar ik durf te stellen dat in 99% van dit soort gevallen dat niet gebeurt. De droomman die je hebt leren kennen 2 maanden geleden, die is niet meer. De droomvrouw die hij heeft leren kennen, die is niet meer. Die twee komen ook niet meer terug. Vanaf nu zijn jullie 2 mensen die elkaar nauwelijks kennen en moeten dealen met iets levensgroots. Daarin heb jij de pech dat wat er ook gebeurt, jouw leven voor altijd anders is. Welk scenario je ook kiest, jij zal altijd degene blijven die nu zwanger is en die in de toekomst of een kind heeft, of een abortus heeft ondergaan, of een miskraam heeft gehad. Dat draag je over 20 jaar nog steeds mee. Danwel in de vorm van een 20 jarig kind, danwel in de vorm van een vluchtige gedachte als je staat af te wassen waarin je denkt "god, ik had nu een 20 jarig kind kunnen hebben".

Voor hem is dat wellicht anders. De impact van een miskraam of een abortus zal voor hem waarschijnlijk minder groot zijn. Zeker als de relatie strandt, is het helemaal niet gezegd dat hij daar over 20 jaar uberhaupt nog wel een gedachte aan waagt, anders dan "god ja, ik heb ook ooit nog wat gehad met iemand die binnen no time zwanger was, ben ik toen nog goed weg gekomen.."

Misschien ook niet, maar goed, dat weet je niet. Hij zou niet de eerste en niet de laatste man met dergelijke sentimenten kunnen zijn.



Concluderend: dit is jouw lijf, jouw zwangerschap en jouw beslissing. Wat er ook gebeurt, jij zal hiermee moeten leven en de meest waarschijnlijke uitkomst is dat hij daarin eigenlijk geen factor is omdat jullie relatie het niet overleeft en hij dus over 10 jaar een eigen leven heeft waarin jij niet zijn prioriteit bent.

Maak dus van jezelf je eigen prioriteit. Wil jij over 10 jaar iemand zijn die een abortus heeft ondergaan? Wil jij iemand zijn die een miskraam heeft gekregen? Wil jij iemands moeder zijn?



Probeer je alledrie die scenarios voor te stellen, en dan in het meest slechte geval en het meest gunstige geval. Dus: nu abortus, nooit meer leuke man tegengekomen, dit was echt je laatste kans, nooit kinderen, versus: nu abortus, volgend jaar echte droomman tegen gekomen, en na weer een jaar op het nippertje laatste kans moeder. Of:

nu kind houden, vader kijkt er niet naar om, kind is huilbaby, baan kwijt door kredietcrisis, in de bijstand en nooit meer een leuke vent versus nu kind houden, vader wordt leuke co-ouder, jij komt echte droomman tegen die jou en kind in de armen sluit en jullie leven nog lang en gelukkig.



Met welk scenario zou je het meest gelukkig zijn? En in welk slechtste geval scenario ben je het aller- aller- allerongelukkigst?

En welk scenario is - op basis van je eigen verleden - het meest waarschijnlijk?



Vaak helpt het in dit soort zaken om even boven de materie uit te stijgen door uit het nu te stappen en jezelf over 10 jaar voor te stellen.



Ik hoop dat je hier wat aan hebt en wens je sterkte en wijsheid in je beslissing. Want wat je nu ook besluit, over 10 jaar moet je nog steeds met die beslissing leven.

Keuze 1: abortus

voordelen: geen kind

nadelen/ onzekerheden: misschien wel de laatste kans op een zwangerschap, misschien is die relatie helemaal niet duurzaam, spijt van de beslissing en veel verdriet om de afgebroken zwangerschap.

Gedoe en onvrede in relatie om onbegrip vanwege de keuze voor abortus



Keuze 2: baby

voordelen: kind (misschien wel enige kans)

nadelen: onzekerheid in de relatie, wellicht alleenstaand ouderschap.



Ik probeer het een beetje voor je af te pellen. Ik constateer zelf dat als je kiest voor je relatie en je breekt de abortus af dat geen enkele garantie is dat je relatie goed blijft.

quote:felice71 schreef op 19 november 2009 @ 10:14:

Ik wil dit kind wel maar niet nu... net als hij. We zijn er nog helemaal niet klaar voor samen. Normaal bij ik vrij hard en rationeel naar mezelf toe, niet zeiken, tanden op elkaar en doen wat zou moeten. Maar ik kan het gewoon niet.



Had je hier niet bij stil moeten staan toen je seks had zonder condoom? En doen wat zou moeten? Je weet wat je had moeten doen, maar daar is het nu te laat voor. Eerst raak je zwanger van een goede vriend, dan van een nieuwe liefde die je net 6 weken kent...



Vind dat je er ineens wel erg anders over denkt. Je ziet dat je vriend het kind eigenlijk niet wil, en ineens draai jij om als een blad aan een boom. Bang om je vriend te verliezen? Als hij je in de steek laat omdat je kiest voor jullie kind, denk ik dat jullie relatie sowieso tot mislukken gedoemd is. Je hebt er de leeftijd voor, je dacht niet spontaan zwanger te kunnen worden maar het is twee keer (vlak na elkaar) gebeurd, je hebt (had?) gevoelens voor dit kind... Ik zou het wel weten. Het is jouw lichaam en jouw keuze, maar ik vind dat je wel makkelijk voorbij gaat aan je eigen omstandigheden en alleen kijkt naar wat in het straatje van jullie relatie past.

Hee Fash, je nick weer eens afgestoft?