Relaties
alle pijlers
pff waar moet ik beginnen
donderdag 19 november 2009 om 23:59
Pff ik weet niet precies waar ik moet beginnen maar wil echt heel graag mijn verhaal kwijt..
1.5 jaar geleden kwam ik een oude bekende tegen via hyves. Leuke jongen kende hem van het uitgaan. 28 jaar oud, ik 23. Ik kwam net uit een relatie van 3 jaar en zocht een nieuwe vriend. Mijn intresse was gewekt, en op een vriendschappelijke manier vroeg hij me of ik een keer wat bij hem wilde komen drinken. Ik ernaar toe en eigenlijk gelijk vanaf die avond was het gewoon heel erg leuk! We lieten elkaar niet meer los en merkten dat we onwijs veel lol hadden. We gingen veel stappen met vrienden en belden, smsden elkaar 100 keer per dag en als we konden waren we bij elkaar.
Hoe het heeft kunnen gebeuren weet ik niet, maar 4 maanden later was ik zwanger! Ik schrok me rot hoe kon dit nou. Ik had nog nooit serieus over kinderen nagedacht. Na een aantal dagen het onderwerp samen eigenlijk genegeerd te hebben gingen we naar het strand en daar besloten we er voor te gaan. We waren immers erg verliefd en dit zou ons absoluut alleen maar meer verbinden. Helaar mocht dit geluk niet lang duren en na een paar dagen kreeg ik een miskraam. Huilend zaten we in de wachtkamer van het ziekenhuis. Ik wilde het zo graag fluisterde hij. Ik moest echt even schrikken, want zelf wilde ik het eigenlijk ook heel graag.
Na de miskraam besloten we bewust voor een kindje. We woonden inmiddels samen. Na een maand was het al zo ver. Alles besproken. Ow wat waren we blij. Trots vertelde we het nieuws na 3 maanden aan echt iedereen. Ik werk op een kinderdagverblijf dus de kleine kon mee. Hij had een goede baan, koophuis een glansrijke toekomst. Lekker op vakantie allerlei plannen.
Dit was ook de tijd waarin er een hele hoop veranderde. Zo merkte ik als eerst datingsites. Hij stuurde berichten naar meiden in Engeland. Ik snapte er niks van en na gesprekken waarin hij ook niet echt uit kon leggen waarom hij dit deed en beloofde het nooit meer te doen kwam ik hier nog 3 keer achter. Maar was t echt zo erg. Ik merkte ineens wel wantrouwen en ging hem controleren. Ook in het weekend begon hij meer te drinken. Als hij ergens zat en beloofde 1 uur thuis te zijn kwam hij standaard pas 7 uur thuis. Terwijl ik bezig was met de baby kamer was hij volgens mij bezig alles te doen waarvan hij dacht het als de baby was geboren niet meer te kunnen doen. Ik voelde me verschrikkelijk eenzaam en vluchte steeds vaker naar mijn moeder. Hierdoor ging hij zich (zegt hij nu) ook steeds eenzamer begon te voelen.
Toen ik 5 maanden zwanger was gebeurde de eerste erge gebeurtenis. Mijn beste vriendin kwam bij me eten en moest mij iets bekennen. Mijn vriend was toen naar een bedrijfuitje en dus niet thuis. Ze vertelde dat mijn vriend haar had gebeld toen hij dronken was om te vragen of ze een filmpje bij hem kwam kijken. Ze schrok en zei nee en vervolgens belde hij terug om te vragen of ze dit asjeblieft nooit tegen mij wilde vertellen. Ik wist niet wat ik hoorde ik werd verschrikkelijk boos. Belde hem en hij schrok. Wilde niet meer naar huis komen. Uitendelijk kwam hij straalbezopen om 11 uur savonds thuis. We kregen ruzie en ik ging naar mijn moeder. De volgende ochtend om half 9 wilde ik naar hem toe in de hoop dat jij zijn roes had uitgeslapen. Maar in plaats van hem trof ik twee vrienden aan die op de bank lagen slapen en hij was weg. Toen was voor mij de maat vol ik ben naar zijn moeder gegaan en heb alles verteld. We zijn vervolgens terug gegaan naar huis waar hij was aangekomen, straalbezopen en wauz lag hij op zijn bed. Ik pakte zijn telefoon en las vervolgens allemaal seksitische smsjes naar andere meiden. Ik vertelde het zijn moeder. En aangezien haar zoon zoiets nooit zou doen schrok zij zich ook dood. Ik vetelde hem dat ik bij hem wegging en hij ontplofte schreeuwde zelfmoord te plegen en sloeg alles kapot. Ik rende naar de buren. Even later kwam mijn moeder aangereden. En ben ik terug gegaan daar werd ik vervolgens door zijn moeder aan gevallen dat we uit elkaar moesten hij zou nog zelfmoord plegen door mij. Ik wist niet wat ik hoorde. Stond ik daar 5 maanden zwanger.
Weken gingen voorbij en nadat mijn vriend nuchter was kwamen de excuses en telefoontjes. Hij had zo een spijt. Na een paar weken ging ik terug. Op het moment dat ik terug was was bij mij eigenlijk bijna al t vertrouwen wel weg. Maar dat moest weer groeien dacht ik. Hij wilde er alleen nooit meer over praten. En als hij dronke was kwam hij weer veel later thuis dan beloofd. Al wist ik dan altijd wel waar hij was. We kregen steeds vaker ruzie en ik vond hem totaal niet meer betrokken bij de kleine. Ik heb met mijn moeder het kamertje gemaakt en hij was vaak chagerijnig. Toen ik 8 maanden zwanger was ging hij een weekend naar Nijmegen naar een rockconcert met vrienden en heeft hij geen 1 keer gebeld. Ik voelde me zo verschrikkelijk. Hij dronk steeds meer en behandelde mij dat als een voetveeg.
Zelfs een uur voor dat mijn bevalling begon hadden we nog ruzie, tijdens de bevalling deed hij erg zijn best en we deden het echt samen. En die twee weken na mijn bevalling waren de mooiste weken van mijn leven. Maar zijn zus kwam niet en zijn familie liet het eigenlijk ook maar afweten. hij greep dus weer naar de fles. En toen ik drie weken zwanger was wilde hij smiddags naar de kroeg. Ik vond dat goed even twee uurtjes. Week afsluiten op de vrijdag. Na twee uurtjes kwam hij netjes thuis. Maar helemaal straalbezopen. Toen knapte er iets. Hij wilde onze zoon oppakken en ik schrok ik pakte mijn spullen en ging weer naar mijn moeder. Ik was helemaal op. Bij mijn moeder aangekomen belde ze hem op. Wat hij nou wilde maar hij zat alweer terug in de kroeg. Na een paar uur belde ik hem dat ik terug kwam en of hij dan ook naar huis kwam. Dat wilde hij ook. Maar toen ik hem om 11 uur belde had hij zijn telefoon uitgezet. Die bleef uit tot 5 uur snachts. Heel de nacht heb ik met de kleine gezeten. Huilend bellend steeds die voicemail. Toen kwam hij thuis, wilde in het bed gaan liggen waar ik de kleine bv aan het geven was. Ik werd woedend hij moest op de bank. Dat deed hij maar na een paar uur kwam hij weer. Hij moest en zou ook in bed. Het was 7 uur sochtends en ik pakte mijn spullen en ben weggegaan, weer.
Toen ik bij mijn moeder aankwam heb ik twee dagen geslapen ik was zo moe. Ik hoopte dat mijn vriend na zou gaan denken. Maar inplaats daarvan werd het veel erger. Nu was hij heel t weekend van god los en ik wist niet meer waar ik het zoeken moest. Ik was weggegaan we hadden moeten praten, ik had hem in de steek gelaten. De eerste weken hielden we het nog stil maar na een tijdje wist iedereen van onze situatie en iedereen stond er ook echt van te kijken. Ik genoot zo erg van de momenten die we toch hadden met zijn drieeen. Wat wilde ik graag dingen doen met zijn drieen. We hebben zo een mooie gezonde zoon. Ik smeekte om zijn liefde.
Hij wilde mijn moeder niet meer zien en mijn familie had het gedaan. Ik ging bij hem langs en wilde toch samen zijn. Wat miste ik hem en de jongen die hij was. Wat was het leuk met zijn drieen. Maar in het weekend was hij onbereikbaar. De weken gingen voorbij en we zijn nog een keer bij zijn moeder geweest waar hij verschrikkelijk op zijn donder kreeg. De week erna trok zijn moeder ineens weer partij voor hem. Het was wel beter zo. Ik ontdekte weer allemaal berichten naar andere meiden. Maar toch wachte ik op het moment waarop we gewoon weer met zijn drieen konden zijn.
Ik belde hem ik smeekte hem. Had ik hem niet genoeg liefde gegeven. Ik kan koud zijn. Ik vluchte miss wel te snel naar mijn moeder. Normale stellen praten het uit volgens hem. Had ik zijn zoon afgepakt. Hij was toen 3 weken en deed zijn best. Nu is hij 3 maanden en ze kennen elkaar amper.
De situatie nu ziet er totaal hopeloos uit. Eerst wilde hij nog, belde vriendinnnen van mij om erover te praten, wilde in relatieterapie. Maar we kregen steeds ruzie om oud zeer of familie. En nu.. Hij wil mij niet meer zegtie en heeft weer veel contact met zijn ex. De meubels zijn over. En ik woon nu bij mijn moeder. Hij belt niet meer en gaat nu alles regelen via het gerecht. Ik ben gebroken en probeer van mij zoon te genieten maar het is zo moeilijk. We zijn zo leuk met zijn drieen. Die jongen van in het begin die wil ik terug. Maar mijn familie, zijn familie vrienden iedereen is het zat. En het allebelangrijkst worden wij en vooral onze zoon ooit gelukkig als we bij elkaar blijven.
1.5 jaar geleden kwam ik een oude bekende tegen via hyves. Leuke jongen kende hem van het uitgaan. 28 jaar oud, ik 23. Ik kwam net uit een relatie van 3 jaar en zocht een nieuwe vriend. Mijn intresse was gewekt, en op een vriendschappelijke manier vroeg hij me of ik een keer wat bij hem wilde komen drinken. Ik ernaar toe en eigenlijk gelijk vanaf die avond was het gewoon heel erg leuk! We lieten elkaar niet meer los en merkten dat we onwijs veel lol hadden. We gingen veel stappen met vrienden en belden, smsden elkaar 100 keer per dag en als we konden waren we bij elkaar.
Hoe het heeft kunnen gebeuren weet ik niet, maar 4 maanden later was ik zwanger! Ik schrok me rot hoe kon dit nou. Ik had nog nooit serieus over kinderen nagedacht. Na een aantal dagen het onderwerp samen eigenlijk genegeerd te hebben gingen we naar het strand en daar besloten we er voor te gaan. We waren immers erg verliefd en dit zou ons absoluut alleen maar meer verbinden. Helaar mocht dit geluk niet lang duren en na een paar dagen kreeg ik een miskraam. Huilend zaten we in de wachtkamer van het ziekenhuis. Ik wilde het zo graag fluisterde hij. Ik moest echt even schrikken, want zelf wilde ik het eigenlijk ook heel graag.
Na de miskraam besloten we bewust voor een kindje. We woonden inmiddels samen. Na een maand was het al zo ver. Alles besproken. Ow wat waren we blij. Trots vertelde we het nieuws na 3 maanden aan echt iedereen. Ik werk op een kinderdagverblijf dus de kleine kon mee. Hij had een goede baan, koophuis een glansrijke toekomst. Lekker op vakantie allerlei plannen.
Dit was ook de tijd waarin er een hele hoop veranderde. Zo merkte ik als eerst datingsites. Hij stuurde berichten naar meiden in Engeland. Ik snapte er niks van en na gesprekken waarin hij ook niet echt uit kon leggen waarom hij dit deed en beloofde het nooit meer te doen kwam ik hier nog 3 keer achter. Maar was t echt zo erg. Ik merkte ineens wel wantrouwen en ging hem controleren. Ook in het weekend begon hij meer te drinken. Als hij ergens zat en beloofde 1 uur thuis te zijn kwam hij standaard pas 7 uur thuis. Terwijl ik bezig was met de baby kamer was hij volgens mij bezig alles te doen waarvan hij dacht het als de baby was geboren niet meer te kunnen doen. Ik voelde me verschrikkelijk eenzaam en vluchte steeds vaker naar mijn moeder. Hierdoor ging hij zich (zegt hij nu) ook steeds eenzamer begon te voelen.
Toen ik 5 maanden zwanger was gebeurde de eerste erge gebeurtenis. Mijn beste vriendin kwam bij me eten en moest mij iets bekennen. Mijn vriend was toen naar een bedrijfuitje en dus niet thuis. Ze vertelde dat mijn vriend haar had gebeld toen hij dronken was om te vragen of ze een filmpje bij hem kwam kijken. Ze schrok en zei nee en vervolgens belde hij terug om te vragen of ze dit asjeblieft nooit tegen mij wilde vertellen. Ik wist niet wat ik hoorde ik werd verschrikkelijk boos. Belde hem en hij schrok. Wilde niet meer naar huis komen. Uitendelijk kwam hij straalbezopen om 11 uur savonds thuis. We kregen ruzie en ik ging naar mijn moeder. De volgende ochtend om half 9 wilde ik naar hem toe in de hoop dat jij zijn roes had uitgeslapen. Maar in plaats van hem trof ik twee vrienden aan die op de bank lagen slapen en hij was weg. Toen was voor mij de maat vol ik ben naar zijn moeder gegaan en heb alles verteld. We zijn vervolgens terug gegaan naar huis waar hij was aangekomen, straalbezopen en wauz lag hij op zijn bed. Ik pakte zijn telefoon en las vervolgens allemaal seksitische smsjes naar andere meiden. Ik vertelde het zijn moeder. En aangezien haar zoon zoiets nooit zou doen schrok zij zich ook dood. Ik vetelde hem dat ik bij hem wegging en hij ontplofte schreeuwde zelfmoord te plegen en sloeg alles kapot. Ik rende naar de buren. Even later kwam mijn moeder aangereden. En ben ik terug gegaan daar werd ik vervolgens door zijn moeder aan gevallen dat we uit elkaar moesten hij zou nog zelfmoord plegen door mij. Ik wist niet wat ik hoorde. Stond ik daar 5 maanden zwanger.
Weken gingen voorbij en nadat mijn vriend nuchter was kwamen de excuses en telefoontjes. Hij had zo een spijt. Na een paar weken ging ik terug. Op het moment dat ik terug was was bij mij eigenlijk bijna al t vertrouwen wel weg. Maar dat moest weer groeien dacht ik. Hij wilde er alleen nooit meer over praten. En als hij dronke was kwam hij weer veel later thuis dan beloofd. Al wist ik dan altijd wel waar hij was. We kregen steeds vaker ruzie en ik vond hem totaal niet meer betrokken bij de kleine. Ik heb met mijn moeder het kamertje gemaakt en hij was vaak chagerijnig. Toen ik 8 maanden zwanger was ging hij een weekend naar Nijmegen naar een rockconcert met vrienden en heeft hij geen 1 keer gebeld. Ik voelde me zo verschrikkelijk. Hij dronk steeds meer en behandelde mij dat als een voetveeg.
Zelfs een uur voor dat mijn bevalling begon hadden we nog ruzie, tijdens de bevalling deed hij erg zijn best en we deden het echt samen. En die twee weken na mijn bevalling waren de mooiste weken van mijn leven. Maar zijn zus kwam niet en zijn familie liet het eigenlijk ook maar afweten. hij greep dus weer naar de fles. En toen ik drie weken zwanger was wilde hij smiddags naar de kroeg. Ik vond dat goed even twee uurtjes. Week afsluiten op de vrijdag. Na twee uurtjes kwam hij netjes thuis. Maar helemaal straalbezopen. Toen knapte er iets. Hij wilde onze zoon oppakken en ik schrok ik pakte mijn spullen en ging weer naar mijn moeder. Ik was helemaal op. Bij mijn moeder aangekomen belde ze hem op. Wat hij nou wilde maar hij zat alweer terug in de kroeg. Na een paar uur belde ik hem dat ik terug kwam en of hij dan ook naar huis kwam. Dat wilde hij ook. Maar toen ik hem om 11 uur belde had hij zijn telefoon uitgezet. Die bleef uit tot 5 uur snachts. Heel de nacht heb ik met de kleine gezeten. Huilend bellend steeds die voicemail. Toen kwam hij thuis, wilde in het bed gaan liggen waar ik de kleine bv aan het geven was. Ik werd woedend hij moest op de bank. Dat deed hij maar na een paar uur kwam hij weer. Hij moest en zou ook in bed. Het was 7 uur sochtends en ik pakte mijn spullen en ben weggegaan, weer.
Toen ik bij mijn moeder aankwam heb ik twee dagen geslapen ik was zo moe. Ik hoopte dat mijn vriend na zou gaan denken. Maar inplaats daarvan werd het veel erger. Nu was hij heel t weekend van god los en ik wist niet meer waar ik het zoeken moest. Ik was weggegaan we hadden moeten praten, ik had hem in de steek gelaten. De eerste weken hielden we het nog stil maar na een tijdje wist iedereen van onze situatie en iedereen stond er ook echt van te kijken. Ik genoot zo erg van de momenten die we toch hadden met zijn drieeen. Wat wilde ik graag dingen doen met zijn drieen. We hebben zo een mooie gezonde zoon. Ik smeekte om zijn liefde.
Hij wilde mijn moeder niet meer zien en mijn familie had het gedaan. Ik ging bij hem langs en wilde toch samen zijn. Wat miste ik hem en de jongen die hij was. Wat was het leuk met zijn drieen. Maar in het weekend was hij onbereikbaar. De weken gingen voorbij en we zijn nog een keer bij zijn moeder geweest waar hij verschrikkelijk op zijn donder kreeg. De week erna trok zijn moeder ineens weer partij voor hem. Het was wel beter zo. Ik ontdekte weer allemaal berichten naar andere meiden. Maar toch wachte ik op het moment waarop we gewoon weer met zijn drieen konden zijn.
Ik belde hem ik smeekte hem. Had ik hem niet genoeg liefde gegeven. Ik kan koud zijn. Ik vluchte miss wel te snel naar mijn moeder. Normale stellen praten het uit volgens hem. Had ik zijn zoon afgepakt. Hij was toen 3 weken en deed zijn best. Nu is hij 3 maanden en ze kennen elkaar amper.
De situatie nu ziet er totaal hopeloos uit. Eerst wilde hij nog, belde vriendinnnen van mij om erover te praten, wilde in relatieterapie. Maar we kregen steeds ruzie om oud zeer of familie. En nu.. Hij wil mij niet meer zegtie en heeft weer veel contact met zijn ex. De meubels zijn over. En ik woon nu bij mijn moeder. Hij belt niet meer en gaat nu alles regelen via het gerecht. Ik ben gebroken en probeer van mij zoon te genieten maar het is zo moeilijk. We zijn zo leuk met zijn drieen. Die jongen van in het begin die wil ik terug. Maar mijn familie, zijn familie vrienden iedereen is het zat. En het allebelangrijkst worden wij en vooral onze zoon ooit gelukkig als we bij elkaar blijven.
vrijdag 20 november 2009 om 11:08
vrijdag 20 november 2009 om 11:34
Ik kan me niet voorstellen dat hij bij zijn ex een leukere man is dan bij jou/jullie, dus wees niet jaloers, maar blij dat hij jou niet meer lastig valt. Maak jezelf los van hem en streef naar meer zelfstandigheid, eigen huisje etc. Houd jezelf voor dat het over een jaar allemaal weer rustiger en kalmer is, dan ben je vast meer gesetteld. Je moet met je tanden op elkaar door deze lastige periode heen. Zet je schouders eronder, girlpower! Gaat je vast lukken!
Sterkte!
Sterkte!
vrijdag 20 november 2009 om 13:55
quote:miemie86 schreef op 20 november 2009 @ 11:02:
Ja ik weet ook dat dat niet normaal is en daar heb ik vaak overnagedacht. Maar op de moment zag ik geen andere keuze. Ik heb net telefonisch contact gehad. Hij eist 1 weekend in de twee weken met zijn zoon.En vertelde ook even dat hij dit weekend met zijn ex waar hij drie jaar mee had heeft afgesproken. Haar relatie is ook net voorbij, en ze hebben het weer leuk samen..
Hij eist 1 weekend in de twee weken met zijn zoon? Dat kan ie op z'n buik schrijven denk ik. Laat hem eerst maar bewijzen dat ie zich volwassen kan gedragen en niet naar de drank grijpt bij elke tegenslag. Het is trouwens bij een officiële omgangsregeling ook niet gebruikelijk dat een kind van deze leeftijd blijft slapen bij de niet verzorgende ouder. Dus 1 middag per week zou misschien nog wel redelijk zijn. Ik zou er dan trouwens wel op staan dat dit contact bij je schoonouders plaats vond ivm de verantwoordelijkheid die hij nu niet aan kan.
Die ex van hem kan d'r borst nat maken, ze heeft waarschijnlijk geen idee dat ze ze zojuist haar kop in een wespennest heeft gestoken. Maar daar komt ze dan nog wel achter.
Laat hem nu in godsnaam maar gaan, hij gaat diep vallen en je moet je niet door hem laten meeslepen. Jij krabbelt er wel weer boven op. Veel sterkte
Ja ik weet ook dat dat niet normaal is en daar heb ik vaak overnagedacht. Maar op de moment zag ik geen andere keuze. Ik heb net telefonisch contact gehad. Hij eist 1 weekend in de twee weken met zijn zoon.En vertelde ook even dat hij dit weekend met zijn ex waar hij drie jaar mee had heeft afgesproken. Haar relatie is ook net voorbij, en ze hebben het weer leuk samen..
Hij eist 1 weekend in de twee weken met zijn zoon? Dat kan ie op z'n buik schrijven denk ik. Laat hem eerst maar bewijzen dat ie zich volwassen kan gedragen en niet naar de drank grijpt bij elke tegenslag. Het is trouwens bij een officiële omgangsregeling ook niet gebruikelijk dat een kind van deze leeftijd blijft slapen bij de niet verzorgende ouder. Dus 1 middag per week zou misschien nog wel redelijk zijn. Ik zou er dan trouwens wel op staan dat dit contact bij je schoonouders plaats vond ivm de verantwoordelijkheid die hij nu niet aan kan.
Die ex van hem kan d'r borst nat maken, ze heeft waarschijnlijk geen idee dat ze ze zojuist haar kop in een wespennest heeft gestoken. Maar daar komt ze dan nog wel achter.
Laat hem nu in godsnaam maar gaan, hij gaat diep vallen en je moet je niet door hem laten meeslepen. Jij krabbelt er wel weer boven op. Veel sterkte
vrijdag 20 november 2009 om 14:05
vrijdag 20 november 2009 om 16:39
Heeft hij eigenlijk je kind wel officieel erkend en alles wat daar bij komt kijken? Dat maakt heel veel uit voor je onderhandelingspositie lijkt me.
Overigens zou ik, voor je kind, proberen zo snel mogelijk te bedenken hoe je de toekomst ziet zónder relatie met deze man. Een goede relatie zit er niet in, maar je blijft allebei ouders dus volgens mij moet je na gaan denken over hoe je hem in het leven van je kindje wil betrekken.
Afspreken bij schoonouders zoals iemand oppert, lijkt me om te beginnen een goed idee!
Overigens zou ik, voor je kind, proberen zo snel mogelijk te bedenken hoe je de toekomst ziet zónder relatie met deze man. Een goede relatie zit er niet in, maar je blijft allebei ouders dus volgens mij moet je na gaan denken over hoe je hem in het leven van je kindje wil betrekken.
Afspreken bij schoonouders zoals iemand oppert, lijkt me om te beginnen een goed idee!
