Psyche
alle pijlers
Eetbuistoornis
woensdag 2 december 2009 om 15:08
Afvallen lukt me gewoonweg niet.
De drang om te eten blijft altijd winnen van de wil om af te vallen.
Ja soms lukt het me even. Val ik een paar kilo af. Maar binnen een paar maanden zit ik boven mijn voormalige gewicht.
Ik merk ook dat ik steeds minder nog gemotiveerd ben om te dieten, sporten of wat dan ook. Het werkt toch maar tijdelijk.
Mijn vader opperde laatst of het niet zou kunnen dat ik een eetstoornis had. En tja... wie weet is dat wel zo. Ben net eens wat gaan googelen. In mijn gedrag herken ik veel van de Binge Eating Disorder oftewel Eetbui stoornis. Nu weet ik ook wel dat jullie geen dokters zijn en dat ik wil ik garantie, dit met de dokter moet bespreken. Maar goed, psychisch ben ik zover nog niet. Wil er gewoon eens een balletje over opgooien hier. Wellicht helpt het me e.e.a. op een rijtje te krijgen.
De drang om te eten blijft altijd winnen van de wil om af te vallen.
Ja soms lukt het me even. Val ik een paar kilo af. Maar binnen een paar maanden zit ik boven mijn voormalige gewicht.
Ik merk ook dat ik steeds minder nog gemotiveerd ben om te dieten, sporten of wat dan ook. Het werkt toch maar tijdelijk.
Mijn vader opperde laatst of het niet zou kunnen dat ik een eetstoornis had. En tja... wie weet is dat wel zo. Ben net eens wat gaan googelen. In mijn gedrag herken ik veel van de Binge Eating Disorder oftewel Eetbui stoornis. Nu weet ik ook wel dat jullie geen dokters zijn en dat ik wil ik garantie, dit met de dokter moet bespreken. Maar goed, psychisch ben ik zover nog niet. Wil er gewoon eens een balletje over opgooien hier. Wellicht helpt het me e.e.a. op een rijtje te krijgen.
woensdag 2 december 2009 om 15:55
Hompeltjepompeltje,
Jeemig, een pan in 1 dag! Das veul!
Mag ik vragen wat je overdag zoal doet? Heb je een baan, hobby's ed waar je tijd aan besteedt? Ik vraag me dat af omdat ik, wanneer ik het erg druk heb met van alles, ik eigenlijk niet aan eten denk. Zit ik een dag thuis, dan vind ik de inhoud van mijn koelkast erg interessant. Vooral als ik thuis zit te niksen, wat ik soms ook wel doe. Dan vind ik eten een stuk leuker om te doen.
Herken je dit misschien of slaat het helemaal nergens op?
En waarom vind je sporten niet leuk?
Jeemig, een pan in 1 dag! Das veul!
Mag ik vragen wat je overdag zoal doet? Heb je een baan, hobby's ed waar je tijd aan besteedt? Ik vraag me dat af omdat ik, wanneer ik het erg druk heb met van alles, ik eigenlijk niet aan eten denk. Zit ik een dag thuis, dan vind ik de inhoud van mijn koelkast erg interessant. Vooral als ik thuis zit te niksen, wat ik soms ook wel doe. Dan vind ik eten een stuk leuker om te doen.
Herken je dit misschien of slaat het helemaal nergens op?
En waarom vind je sporten niet leuk?
woensdag 2 december 2009 om 15:55
Ja dat kan ik doen, maar dan heb ik halverwege de dag zo'n drang om te eten dat ik gewoon opnieuw naar de supermarkt ga hoor. Het scheelt dat mijn budget echt laag is. Vorige week heb ik met 10 euro mijn week door moeten komen door een geintje van de Rabobank. Ik eet dan bij mijn ouders 's avonds en de rest heb ik met brood gedaan. Dus vorige week was wat eten betreft een goede week. Er was simpelweg niets. Maar zodra ik de ruimte heb dan is het mis. Dus ook al haal ik niets in huis. Dan fiets ik rustig door de stromende regen naar de supermarkt met mijn pinpas.
woensdag 2 december 2009 om 15:57
Ik zit sinds september in dagbehandeling voor BED...daarnaast ook nog voor een depressie. (beetje kip en ei verhaal) Het is bij ons groepstherapie, 1 dag in de week..gedurende 10 maanden.
Ik herken wat IBI zegt, ik zou er ook voor stelen mocht dat nodig zijn. Ik heb nu al wat meer controle over het eten (de hoeveelheden) dan in het begin...van zeg maar 8 eetbuien per week, naar gemiddeld 4...nog altijd veel te veel hoor..maar er zit schot in de zaak.
Ik herken wat IBI zegt, ik zou er ook voor stelen mocht dat nodig zijn. Ik heb nu al wat meer controle over het eten (de hoeveelheden) dan in het begin...van zeg maar 8 eetbuien per week, naar gemiddeld 4...nog altijd veel te veel hoor..maar er zit schot in de zaak.
woensdag 2 december 2009 om 15:58
Ik praat overigens alleen uit eigen ervaring. Als er lekker eten in huis is dan gaat het op. Niks wat ik er aan kan doen. Mijn zelfbeheersing duurt een kwartiertje . Net genoeg dus om het lekkere spul grotendeels te laten staan in de super.
De kunst is om jezelf de pleziertjes te gunnen, maar met mate.
De kunst is om jezelf de pleziertjes te gunnen, maar met mate.
woensdag 2 december 2009 om 16:02
quote:driewieler schreef op 02 december 2009 @ 15:55:
Hompeltjepompeltje,
Jeemig, een pan in 1 dag! Das veul!
Mag ik vragen wat je overdag zoal doet? Heb je een baan, hobby's ed waar je tijd aan besteedt? Ik vraag me dat af omdat ik, wanneer ik het erg druk heb met van alles, ik eigenlijk niet aan eten denk. Zit ik een dag thuis, dan vind ik de inhoud van mijn koelkast erg interessant. Vooral als ik thuis zit te niksen, wat ik soms ook wel doe. Dan vind ik eten een stuk leuker om te doen.
Herken je dit misschien of slaat het helemaal nergens op?
En waarom vind je sporten niet leuk?
Jep een pan in 1 dag is ook van de zotten.
Uhm ik werk niet. Ben door andere psychische stoornis voor 100% afgekeurd. Sinds kort ben ik wel 2 ochtenden per week op de boerderij om de beesten (hoe dubbel) te voeren.
Verder zit ik voornamelijk achter de pc en doe ik mijn huishouden (als ik dat op kan brengen tenminste, lukt soms ook niet altijd).
Het feit dat ik nu veel tijd heb om te eten verklaart wellicht ook het feit dat ik nu op mijn zwaarst ben. Maar als ik terug denk aan de tijd dat ik werkte... dan had ik dat eigenlijk ook hoor. Eten beheerste en beheerst mijn leven best wel. Ik ben een poos opgenomen geweest. Daar had ik me gewoon strikt te houden aan de tijden van de instelling mbt eten. Maar ik werd er gewoon ook lichamelijk naar van als ik niet tussendoor ook kon eten. Rillerig enz. (ook op mijn werk trouwens). Ik heb dat altijd geweten aan een zwaar ontregelde suikerspiegel door alles waarmee ik mezelf al die jaren heb volgepropt.
En sporten... het is nooit mijn ding geweest. Het is altijd een opgave geweest. Iets wat ik deed omdat het nou eenmaal goed voor je lichaam was. Maar lol heb ik er nooit in gehad. Het is gewoon niets voor mij. Weet niet waarom. Al moet ik nu toegeven dat het gebrek aan energie ook wel meespeelt. Alle vetrollen die me in de weg zitten enzo. Mijn veters strikken is al een ellende.
Hompeltjepompeltje,
Jeemig, een pan in 1 dag! Das veul!
Mag ik vragen wat je overdag zoal doet? Heb je een baan, hobby's ed waar je tijd aan besteedt? Ik vraag me dat af omdat ik, wanneer ik het erg druk heb met van alles, ik eigenlijk niet aan eten denk. Zit ik een dag thuis, dan vind ik de inhoud van mijn koelkast erg interessant. Vooral als ik thuis zit te niksen, wat ik soms ook wel doe. Dan vind ik eten een stuk leuker om te doen.
Herken je dit misschien of slaat het helemaal nergens op?
En waarom vind je sporten niet leuk?
Jep een pan in 1 dag is ook van de zotten.
Uhm ik werk niet. Ben door andere psychische stoornis voor 100% afgekeurd. Sinds kort ben ik wel 2 ochtenden per week op de boerderij om de beesten (hoe dubbel) te voeren.
Verder zit ik voornamelijk achter de pc en doe ik mijn huishouden (als ik dat op kan brengen tenminste, lukt soms ook niet altijd).
Het feit dat ik nu veel tijd heb om te eten verklaart wellicht ook het feit dat ik nu op mijn zwaarst ben. Maar als ik terug denk aan de tijd dat ik werkte... dan had ik dat eigenlijk ook hoor. Eten beheerste en beheerst mijn leven best wel. Ik ben een poos opgenomen geweest. Daar had ik me gewoon strikt te houden aan de tijden van de instelling mbt eten. Maar ik werd er gewoon ook lichamelijk naar van als ik niet tussendoor ook kon eten. Rillerig enz. (ook op mijn werk trouwens). Ik heb dat altijd geweten aan een zwaar ontregelde suikerspiegel door alles waarmee ik mezelf al die jaren heb volgepropt.
En sporten... het is nooit mijn ding geweest. Het is altijd een opgave geweest. Iets wat ik deed omdat het nou eenmaal goed voor je lichaam was. Maar lol heb ik er nooit in gehad. Het is gewoon niets voor mij. Weet niet waarom. Al moet ik nu toegeven dat het gebrek aan energie ook wel meespeelt. Alle vetrollen die me in de weg zitten enzo. Mijn veters strikken is al een ellende.
woensdag 2 december 2009 om 16:05
quote:high hopes schreef op 02 december 2009 @ 15:57:
Ik zit sinds september in dagbehandeling voor BED...daarnaast ook nog voor een depressie. (beetje kip en ei verhaal) Het is bij ons groepstherapie, 1 dag in de week..gedurende 10 maanden.
Ik herken wat IBI zegt, ik zou er ook voor stelen mocht dat nodig zijn. Ik heb nu al wat meer controle over het eten (de hoeveelheden) dan in het begin...van zeg maar 8 eetbuien per week, naar gemiddeld 4...nog altijd veel te veel hoor..maar er zit schot in de zaak.
Bij het idee groepstherapie raak ik al compleet in paniek!
Heb diverse groepstherapieeen achter de rug waarvan geen enkele met succes afgerond. Ze liepen altijd uit op opname. Overigens gaat het hier niet om een groepstherapie gericht op een eetstoornis maar op een andere stoornis.
Ik zit sinds september in dagbehandeling voor BED...daarnaast ook nog voor een depressie. (beetje kip en ei verhaal) Het is bij ons groepstherapie, 1 dag in de week..gedurende 10 maanden.
Ik herken wat IBI zegt, ik zou er ook voor stelen mocht dat nodig zijn. Ik heb nu al wat meer controle over het eten (de hoeveelheden) dan in het begin...van zeg maar 8 eetbuien per week, naar gemiddeld 4...nog altijd veel te veel hoor..maar er zit schot in de zaak.
Bij het idee groepstherapie raak ik al compleet in paniek!
Heb diverse groepstherapieeen achter de rug waarvan geen enkele met succes afgerond. Ze liepen altijd uit op opname. Overigens gaat het hier niet om een groepstherapie gericht op een eetstoornis maar op een andere stoornis.
woensdag 2 december 2009 om 16:05
Ja, omdat ik me schaam voor de hoeveelheden. Ik eet ook in het openbaar, maar dan niet meer dan 'gewone' mensen doen. Als ik daarna alleen ben, of in de auto zit, of iets anders, dan prop ik me vol. Zelfs met spullen die ik niet eens lekker vindt...ik heb zelfs weleens een pot koffiecreamer leeggelepeld omdat er verder niets in huis was...
woensdag 2 december 2009 om 16:07
quote:hompeltjepompeltje schreef op 02 december 2009 @ 16:05:
[...]
Bij het idee groepstherapie raak ik al compleet in paniek!
Heb diverse groepstherapieeen achter de rug waarvan geen enkele met succes afgerond. Ze liepen altijd uit op opname. Overigens gaat het hier niet om een groepstherapie gericht op een eetstoornis maar op een andere stoornis.Ik heb eerst 8 maanden lang wekelijkse gesprekken gevoerd met een psycholoog..daarna overgegaan tot groepstherapie. Waarom raak jij meteen in paniek als ik vragen mag?Ik heb er juist wel heel veel aan...de herkenning enzo doen me erg goed.
[...]
Bij het idee groepstherapie raak ik al compleet in paniek!
Heb diverse groepstherapieeen achter de rug waarvan geen enkele met succes afgerond. Ze liepen altijd uit op opname. Overigens gaat het hier niet om een groepstherapie gericht op een eetstoornis maar op een andere stoornis.Ik heb eerst 8 maanden lang wekelijkse gesprekken gevoerd met een psycholoog..daarna overgegaan tot groepstherapie. Waarom raak jij meteen in paniek als ik vragen mag?Ik heb er juist wel heel veel aan...de herkenning enzo doen me erg goed.
woensdag 2 december 2009 om 16:08
quote:driewieler schreef op 02 december 2009 @ 16:03:
High Hopes,
waarom zou je stiekum moeten eten? Ik snap dat niet zo goed. Omdat je ervoor schaamt? Zo ja, waarom zou je voor eten schamen?Bij mij soms alleen al om de opmerkingen die je van iedereen krijgt. Zou je dat nou wel doen? Of... tja, zo word je ook niet slanker. Of ik dacht dat je wilde afvallen. Soms lullig, soms goed bedoeld. Maar op dat moment wil je gewoon eten en geen gezeik.Wat niet betekend overigens dat ik altijd stiekem eet. Mijn moeder komt hier wel eens zonnen. Dan ligt ze er een uur onder. Dat betekend over het algemeen dat er tijdens dat uur geen bijzondere dingen genuttigd worden. Soms valt ze in slaap onder de zonnebank en dan zit ik echt op hete kolen. Want ik moet weer eten! Mijn mams maakt zich ernstig zorgen om mijn lichamelijke gezondheid. Dus die maakt ook steevast opmerkingen.
High Hopes,
waarom zou je stiekum moeten eten? Ik snap dat niet zo goed. Omdat je ervoor schaamt? Zo ja, waarom zou je voor eten schamen?Bij mij soms alleen al om de opmerkingen die je van iedereen krijgt. Zou je dat nou wel doen? Of... tja, zo word je ook niet slanker. Of ik dacht dat je wilde afvallen. Soms lullig, soms goed bedoeld. Maar op dat moment wil je gewoon eten en geen gezeik.Wat niet betekend overigens dat ik altijd stiekem eet. Mijn moeder komt hier wel eens zonnen. Dan ligt ze er een uur onder. Dat betekend over het algemeen dat er tijdens dat uur geen bijzondere dingen genuttigd worden. Soms valt ze in slaap onder de zonnebank en dan zit ik echt op hete kolen. Want ik moet weer eten! Mijn mams maakt zich ernstig zorgen om mijn lichamelijke gezondheid. Dus die maakt ook steevast opmerkingen.
woensdag 2 december 2009 om 16:09
quote:high hopes schreef op 02 december 2009 @ 16:05:
Ja, omdat ik me schaam voor de hoeveelheden. Ik eet ook in het openbaar, maar dan niet meer dan 'gewone' mensen doen. Als ik daarna alleen ben, of in de auto zit, of iets anders, dan prop ik me vol. Zelfs met spullen die ik niet eens lekker vindt...ik heb zelfs weleens een pot koffiecreamer leeggelepeld omdat er verder niets in huis was...Hmz.. zover gaat het bij mij niet.
Ja, omdat ik me schaam voor de hoeveelheden. Ik eet ook in het openbaar, maar dan niet meer dan 'gewone' mensen doen. Als ik daarna alleen ben, of in de auto zit, of iets anders, dan prop ik me vol. Zelfs met spullen die ik niet eens lekker vindt...ik heb zelfs weleens een pot koffiecreamer leeggelepeld omdat er verder niets in huis was...Hmz.. zover gaat het bij mij niet.
woensdag 2 december 2009 om 16:12
quote:high hopes schreef op 02 december 2009 @ 16:07:
Ik heb eerst 8 maanden lang wekelijkse gesprekken gevoerd met een psycholoog..daarna overgegaan tot groepstherapie. Waarom raak jij meteen in paniek als ik vragen mag?Ik heb er juist wel heel veel aan...de herkenning enzo doen me erg goed.
Het feit dat je je met elkaar moet bemoeien.
Vreselijk. Een beetje elkaars therapeut gaan spelen.
Daarnaast had ik het destijds zo zwaar met al mijn problemen dat ik overstroomde als anderen dan ook nog eens met hun problemen kwamen. In de pauzes ging men ook door met therapeuteren en ik werd er echt keer op keer gillend gek van.
Zo gek dat ik een gevaar werd voor mijzelf en er dus uiteindelijk altijd opname volgde waarna dan weer werd besloten dat deze therapie niet voor me werkte.
Ik heb eerst 8 maanden lang wekelijkse gesprekken gevoerd met een psycholoog..daarna overgegaan tot groepstherapie. Waarom raak jij meteen in paniek als ik vragen mag?Ik heb er juist wel heel veel aan...de herkenning enzo doen me erg goed.
Het feit dat je je met elkaar moet bemoeien.
Vreselijk. Een beetje elkaars therapeut gaan spelen.
Daarnaast had ik het destijds zo zwaar met al mijn problemen dat ik overstroomde als anderen dan ook nog eens met hun problemen kwamen. In de pauzes ging men ook door met therapeuteren en ik werd er echt keer op keer gillend gek van.
Zo gek dat ik een gevaar werd voor mijzelf en er dus uiteindelijk altijd opname volgde waarna dan weer werd besloten dat deze therapie niet voor me werkte.
woensdag 2 december 2009 om 16:13
Da's balen hompeltje. Ellende komt meestal tegelijk. Ik vind het wel erg voor je dat je door je stoornis niet meer kunt werken. Maar wel weer goed dat je 2 ochtende goed bezig bent.
Ik weet van mijzelf dat ik eten verschrikkelijk lekker vind. En dan bedoel ik echt lekker! Ik heb een vriendin die ook zo gek op eten is. Onze gesprekken draaien altijd weer om eten. "wat ga jij eten, wat heb jij gegeten" vragen we elkaar zeker elke dag. Als je ons zou horen zou je zeggen dat we verslaafd zijn. Ergens is dat misschien ook wel zo, alleen hebben we door de jaren geleerd onze "verslaving" in de hand te houden en op een goede manier met eten om te gaan. Daarnaast heb ik gemerkt dat sporten echt helpt. Niet alleen om op gewicht te blijven, maar ik ga van sporten gezonder eten.
Geloof me, ik heb ook niet altijd zin en vroeger rende ik alleen als ik de bus moest halen. Nu loop ik 3 jaar hard en ik moet zeggen dat dat heerlijk is. Het is moeilijk om me ertoe te zetten, maar daarna voel ik me heerlijk, mijn hoofd is leeg en ik kan zo veel makkelijker relativeren.
Er gebeurd naar mijn mening zo veel in mijn hoofd, dat ik sporten ook nodig heb om alles weer in proporties te zien.
Een lang verhaal wat misschien wat onsamenhangend over komt. Wat ik er mee wil zeggen is dat eten ook heerlijk is, maar dat je het ook verstandig kunt doen en dat juist sporten je daarbij kan helpen.
Hopelijk geef je het toch weer een kans?
Ik weet van mijzelf dat ik eten verschrikkelijk lekker vind. En dan bedoel ik echt lekker! Ik heb een vriendin die ook zo gek op eten is. Onze gesprekken draaien altijd weer om eten. "wat ga jij eten, wat heb jij gegeten" vragen we elkaar zeker elke dag. Als je ons zou horen zou je zeggen dat we verslaafd zijn. Ergens is dat misschien ook wel zo, alleen hebben we door de jaren geleerd onze "verslaving" in de hand te houden en op een goede manier met eten om te gaan. Daarnaast heb ik gemerkt dat sporten echt helpt. Niet alleen om op gewicht te blijven, maar ik ga van sporten gezonder eten.
Geloof me, ik heb ook niet altijd zin en vroeger rende ik alleen als ik de bus moest halen. Nu loop ik 3 jaar hard en ik moet zeggen dat dat heerlijk is. Het is moeilijk om me ertoe te zetten, maar daarna voel ik me heerlijk, mijn hoofd is leeg en ik kan zo veel makkelijker relativeren.
Er gebeurd naar mijn mening zo veel in mijn hoofd, dat ik sporten ook nodig heb om alles weer in proporties te zien.
Een lang verhaal wat misschien wat onsamenhangend over komt. Wat ik er mee wil zeggen is dat eten ook heerlijk is, maar dat je het ook verstandig kunt doen en dat juist sporten je daarbij kan helpen.
Hopelijk geef je het toch weer een kans?
woensdag 2 december 2009 om 16:14
quote:high hopes schreef op 02 december 2009 @ 16:11:
Maar hompeltjepompeltje, ik zou er gewoon eens met mijn SPV'er over spreken als ik jou was...Ja ik heb haar net een mailtje gestuurd of ze weet waar ik dit kan laten onderzoeken. Maar geloof dat ze vorige week zei dat ze deze week vrij was. Dus zal volgende week pas antwoord krijgen denk ik. En om nou een collega hiervoor te storen gaat me ook weer een beetje te ver. Een weekje meer of minder maakt ook niet uit.
Maar hompeltjepompeltje, ik zou er gewoon eens met mijn SPV'er over spreken als ik jou was...Ja ik heb haar net een mailtje gestuurd of ze weet waar ik dit kan laten onderzoeken. Maar geloof dat ze vorige week zei dat ze deze week vrij was. Dus zal volgende week pas antwoord krijgen denk ik. En om nou een collega hiervoor te storen gaat me ook weer een beetje te ver. Een weekje meer of minder maakt ook niet uit.
woensdag 2 december 2009 om 16:16
quote:hompeltjepompeltje schreef op 02 december 2009 @ 16:12:
[...]
Het feit dat je je met elkaar moet bemoeien.
Vreselijk. Een beetje elkaars therapeut gaan spelen.
Daarnaast had ik het destijds zo zwaar met al mijn problemen dat ik overstroomde als anderen dan ook nog eens met hun problemen kwamen. In de pauzes ging men ook door met therapeuteren en ik werd er echt keer op keer gillend gek van.
Zo gek dat ik een gevaar werd voor mijzelf en er dus uiteindelijk altijd opname volgde waarna dan weer werd besloten dat deze therapie niet voor me werkte.Ja, dan kan ik me idd voorstellen dat je in paniek raakt als je het woord 'groepstherapie' hoort. Ik heb er wel veel baat bij, tot nu toe, maar dat is uiteraard voor iedereen heel verschillend
[...]
Het feit dat je je met elkaar moet bemoeien.
Vreselijk. Een beetje elkaars therapeut gaan spelen.
Daarnaast had ik het destijds zo zwaar met al mijn problemen dat ik overstroomde als anderen dan ook nog eens met hun problemen kwamen. In de pauzes ging men ook door met therapeuteren en ik werd er echt keer op keer gillend gek van.
Zo gek dat ik een gevaar werd voor mijzelf en er dus uiteindelijk altijd opname volgde waarna dan weer werd besloten dat deze therapie niet voor me werkte.Ja, dan kan ik me idd voorstellen dat je in paniek raakt als je het woord 'groepstherapie' hoort. Ik heb er wel veel baat bij, tot nu toe, maar dat is uiteraard voor iedereen heel verschillend
woensdag 2 december 2009 om 16:19
quote:high hopes schreef op 02 december 2009 @ 16:10:
En mss heb ik ook wel een rare gedachtenkronkel, om me te schamen voor eten...eten is namelijk iets wat iedereen doet.Ik vind niet dat je je moet schamen voor eten. Jeemig, dat doet elk mens inderdaad. Ik word er wel stil van, van jouw verhaal en die van Hompeltje...
En mss heb ik ook wel een rare gedachtenkronkel, om me te schamen voor eten...eten is namelijk iets wat iedereen doet.Ik vind niet dat je je moet schamen voor eten. Jeemig, dat doet elk mens inderdaad. Ik word er wel stil van, van jouw verhaal en die van Hompeltje...
woensdag 2 december 2009 om 16:20
quote:driewieler schreef op 02 december 2009 @ 16:13:
Een lang verhaal wat misschien wat onsamenhangend over komt. Wat ik er mee wil zeggen is dat eten ook heerlijk is, maar dat je het ook verstandig kunt doen en dat juist sporten je daarbij kan helpen.
Hopelijk geef je het toch weer een kans?Lief van je. Maar ik denk dat ik dat stadium voorbij ben. Ik weet wat je bedoeld met je fris voelen naar het sporten enz. Ik heb dat zelf destijds ook wel ervaren. Maar ik weet inmiddels hoe het gaat bij mij. Uiteindelijk geef ik op, en ga ik los. Ik stel daarbij niet alleen mezelf keer op keer teleur maar ook de mensen om me heen. Ik ben nu eigenlijk op een punt dat ik mezelf niet meer wil pijnigen met al die goed bedoelde pogingen. Ik heb echt vanalles geprobeerd (zelfs een sysara behandeling, electrische schokjes die je spieren activeren). Mede omdat het zo ontzettend hardnekkig is en alles wat ik probeer uiteindelijk uitloopt op mislukking dacht mijn vader aan een eetstoornis. Ik vind die gedachte eigenlijk niet zo vreemd. En hoe meer ik lees hoe meer ik vermoed dat ik er inderdaad wel eens 1 zou kunnen hebben.
Een lang verhaal wat misschien wat onsamenhangend over komt. Wat ik er mee wil zeggen is dat eten ook heerlijk is, maar dat je het ook verstandig kunt doen en dat juist sporten je daarbij kan helpen.
Hopelijk geef je het toch weer een kans?Lief van je. Maar ik denk dat ik dat stadium voorbij ben. Ik weet wat je bedoeld met je fris voelen naar het sporten enz. Ik heb dat zelf destijds ook wel ervaren. Maar ik weet inmiddels hoe het gaat bij mij. Uiteindelijk geef ik op, en ga ik los. Ik stel daarbij niet alleen mezelf keer op keer teleur maar ook de mensen om me heen. Ik ben nu eigenlijk op een punt dat ik mezelf niet meer wil pijnigen met al die goed bedoelde pogingen. Ik heb echt vanalles geprobeerd (zelfs een sysara behandeling, electrische schokjes die je spieren activeren). Mede omdat het zo ontzettend hardnekkig is en alles wat ik probeer uiteindelijk uitloopt op mislukking dacht mijn vader aan een eetstoornis. Ik vind die gedachte eigenlijk niet zo vreemd. En hoe meer ik lees hoe meer ik vermoed dat ik er inderdaad wel eens 1 zou kunnen hebben.
woensdag 2 december 2009 om 16:25
Eet je bewust? Ik bedoel hiermee te vragen of je ook wel eens gegeten hebt en later ineens denkt: he waar is dit nou heen of huh wie heeft dat nou op gegeten?
Pas toen het zover was bij mij merkte ik dat er iets echt mis wat met mij.
Nou moet ik vanaf deze week bijhouden wat en wanneer ik eet. Vrees dat dit al pittig genoeg is voor de eerste week.
Pas toen het zover was bij mij merkte ik dat er iets echt mis wat met mij.
Nou moet ik vanaf deze week bijhouden wat en wanneer ik eet. Vrees dat dit al pittig genoeg is voor de eerste week.
woensdag 2 december 2009 om 16:26
quote:driewieler schreef op 02 december 2009 @ 16:19:
[...]
Ik vind niet dat je je moet schamen voor eten. Jeemig, dat doet elk mens inderdaad. Ik word er wel stil van, van jouw verhaal en die van Hompeltje...
Ik schaam me wel hoor als ik mijn boekje te buiten ga.
Natuurlijk, ik eet ook gewoon een patatje op straat of een ijsje als ik lekker in de stad ben. En ik ga ook gewoon met kerst aan tafel. En dan eet ik ook lekker. Maar een voorbeeldje... ik heb tot september samengewoond. Mijn vriend vond het (logisch) niet goed dat ik zoveel at. Hij wilde me helpen zei hij. En dus kreeg ik elke keer als ik weer eens los ging commentaar. Waar ik dan vervolgens heel erg verdrietig van werd. Want ik weet op zo'n moment donders goed dat ik fout ben, dat het slecht is, dat ik het niet moet doen, dat ik mezelf er niet mee help enz. Ik ben op zo'n moment erg gevoelig voor commentaar. En al zegt iemand alleen maar "zou je dat nou wel doen?" dan ben ik al helemaal van mijn stuk. En om die momenten te ontwijken ging ik dus stiekem eten. Als hij onder de douche stond, naar bed was, met de hond uit was. Naar de wc was. Enz. Gelukkig ben ik nu alleen weer en heb ik die momenten niet meer zo. Behalve dus als er visite is of als ik op visite ben.
[...]
Ik vind niet dat je je moet schamen voor eten. Jeemig, dat doet elk mens inderdaad. Ik word er wel stil van, van jouw verhaal en die van Hompeltje...
Ik schaam me wel hoor als ik mijn boekje te buiten ga.
Natuurlijk, ik eet ook gewoon een patatje op straat of een ijsje als ik lekker in de stad ben. En ik ga ook gewoon met kerst aan tafel. En dan eet ik ook lekker. Maar een voorbeeldje... ik heb tot september samengewoond. Mijn vriend vond het (logisch) niet goed dat ik zoveel at. Hij wilde me helpen zei hij. En dus kreeg ik elke keer als ik weer eens los ging commentaar. Waar ik dan vervolgens heel erg verdrietig van werd. Want ik weet op zo'n moment donders goed dat ik fout ben, dat het slecht is, dat ik het niet moet doen, dat ik mezelf er niet mee help enz. Ik ben op zo'n moment erg gevoelig voor commentaar. En al zegt iemand alleen maar "zou je dat nou wel doen?" dan ben ik al helemaal van mijn stuk. En om die momenten te ontwijken ging ik dus stiekem eten. Als hij onder de douche stond, naar bed was, met de hond uit was. Naar de wc was. Enz. Gelukkig ben ik nu alleen weer en heb ik die momenten niet meer zo. Behalve dus als er visite is of als ik op visite ben.
woensdag 2 december 2009 om 16:27
quote:driewieler schreef op 02 december 2009 @ 16:19:
[...]
Ik vind niet dat je je moet schamen voor eten. Jeemig, dat doet elk mens inderdaad. Ik word er wel stil van, van jouw verhaal en die van Hompeltje...Ik schaam me zelfs voor mezelf voor mijn eetgedrag omdat dit dus zo anders is dan elk mens.
[...]
Ik vind niet dat je je moet schamen voor eten. Jeemig, dat doet elk mens inderdaad. Ik word er wel stil van, van jouw verhaal en die van Hompeltje...Ik schaam me zelfs voor mezelf voor mijn eetgedrag omdat dit dus zo anders is dan elk mens.
