Gezondheid
alle pijlers
Chemo-ervaringen en steun van omgeving.
vrijdag 27 november 2009 om 10:31
Hoi lieve luitjes,
Ik heb een vraagje. Mijn moeder ondergaat vandaat haar eerste chemo, het wordt een zware kuur, van 6 x 3 behandelingen, waarvan de eerste van de 3 steeds een 'lange' kuur is (dan moet ze een nacht in het ziekenhuis blijven), een week daarna een korte poliklinische, en de week daarna weer kort poliklinisch. Deze cyclus gaat zich als alles goed gaat zo'n 6 x herhalen.
Door de chemo-verpleegkundige is haar op het hart gedrukt dat ze absoluut moet proberen om een bepaalde discipline op te gaan brengen. Proberen bijtijds op te staan, goed te eten, heel veel drinken en niet te snel toegeven aan haar moeheid.
Graag wil ik haar natuurlijk op de best mogelijke manier bijstaan, maar ik kan haar moeilijk s morgens dwingen om uit bed te komen, om te eten als ze zich niet lekker voelt enz enz...
Welke manier van steun werkte voor jullie het beste? Mn moeder is nogal een koele kikker en heel praktisch denkend. Wat moet dat moet... als je geen trek hebt dan eet je niet.. als je moe bent ga je slapen. Dus met teveel knuffels en lieve woorden moeten we niet aankomen.
Ik heb vanuit mn naaste omgeving (gelukkig) nog totaal geen ervaring met chemo en de bijwerkingen. Alle tips zijn welkom, ik pik de tips eruit die het beste bij mn moeder en bij mij passen.
Alvast onwijs bedankt!
Ik heb een vraagje. Mijn moeder ondergaat vandaat haar eerste chemo, het wordt een zware kuur, van 6 x 3 behandelingen, waarvan de eerste van de 3 steeds een 'lange' kuur is (dan moet ze een nacht in het ziekenhuis blijven), een week daarna een korte poliklinische, en de week daarna weer kort poliklinisch. Deze cyclus gaat zich als alles goed gaat zo'n 6 x herhalen.
Door de chemo-verpleegkundige is haar op het hart gedrukt dat ze absoluut moet proberen om een bepaalde discipline op te gaan brengen. Proberen bijtijds op te staan, goed te eten, heel veel drinken en niet te snel toegeven aan haar moeheid.
Graag wil ik haar natuurlijk op de best mogelijke manier bijstaan, maar ik kan haar moeilijk s morgens dwingen om uit bed te komen, om te eten als ze zich niet lekker voelt enz enz...
Welke manier van steun werkte voor jullie het beste? Mn moeder is nogal een koele kikker en heel praktisch denkend. Wat moet dat moet... als je geen trek hebt dan eet je niet.. als je moe bent ga je slapen. Dus met teveel knuffels en lieve woorden moeten we niet aankomen.
Ik heb vanuit mn naaste omgeving (gelukkig) nog totaal geen ervaring met chemo en de bijwerkingen. Alle tips zijn welkom, ik pik de tips eruit die het beste bij mn moeder en bij mij passen.
Alvast onwijs bedankt!
woensdag 2 december 2009 om 12:14
Nou.. de eerste week zit er bijna op en ze is niet echt ziek geweest. Gisteren was ze wel heel misselijk maar dat kan ook een reactie zijn op de morfine die ze kreeg, daar is ze vandezomer ook zo ziek en misselijk van geweest. Het eten is nog steeds vechten want ze voelt zich niet optimaal maar ze weet het wel naar binnen te werken en - heel belangrijk - binnen te houden!
Morgen mag ze eindelijk naar huis, het calciumgehalte in haar bloed was wat gedaald. En dan vrijdag terug voor het tweede deel van de 1e cyclus. Dat deel is minder zwaar dan het eerste deel dus eigenlijk hebben we goeie hoop dat ze hier ook niet echt kotsziek van wordt.
Broerlief is in haar huis getrokken en gaat voor haar zorgen.
Morgen mag ze eindelijk naar huis, het calciumgehalte in haar bloed was wat gedaald. En dan vrijdag terug voor het tweede deel van de 1e cyclus. Dat deel is minder zwaar dan het eerste deel dus eigenlijk hebben we goeie hoop dat ze hier ook niet echt kotsziek van wordt.
Broerlief is in haar huis getrokken en gaat voor haar zorgen.
donderdag 3 december 2009 om 20:06
Belachelijk, werkelijk belachelijk!! Waren we gisteren nog zo blij dat mn moeder vandaag naar huis mocht, vandaag piepen we wel anders. Ze was werkelijk doodop voordat ze thuis was. En dan moet ze morgen weer terug voor het tweede deel van de 1e kuur. Ik heb hier werkelijk niet over nagedacht maar ze hadden haar veel beter nog een nachtje in het ziekenhuis kunnen houden. Dit is dodelijk vermoeiend en ze was weer 1 hoopie ellende. Mn broer had spinazie gemaakt en ondanks dat ze totaal geen trek in eten heeft, heeft ze toch een prakkie gegeten.
Morgen deel 2 van de eerste kuur, poliklinisch. Ben benieuwd hoe ze zich morgen om deze tijd voelt... en overmorgen.. en volgende week... pfffff ik heb nog nooit zo bij de dag moeten leven als de laatste tijd.
Morgen deel 2 van de eerste kuur, poliklinisch. Ben benieuwd hoe ze zich morgen om deze tijd voelt... en overmorgen.. en volgende week... pfffff ik heb nog nooit zo bij de dag moeten leven als de laatste tijd.
vrijdag 4 december 2009 om 11:46
Weinig respons hier. Wat jammer zeg.
Wat is dat zwaar hé Bianca. Als je ziet met hoeveel ellende ze zo'n eerste dag naar huis mogen. Dan denk je "eindelijk" en dan gaat het zo. Ik ben benieuwd hoe het vandaag is gegaan zeg. Als ze gisteren al zo uitgeput was en dan nu al meteen een poliklinische kuur erachteraan. Raar hoor dat ze dan niet een nachtje langer heeft kunnen blijven. Heeft ze wel een beetje kunnen genieten van het thuis zijn of was het toch te vermoeiend?
Meis ik leef met je mee hoor. Ik ben wat afwezig geweest, maar weer helemaal terug.
Wat is dat zwaar hé Bianca. Als je ziet met hoeveel ellende ze zo'n eerste dag naar huis mogen. Dan denk je "eindelijk" en dan gaat het zo. Ik ben benieuwd hoe het vandaag is gegaan zeg. Als ze gisteren al zo uitgeput was en dan nu al meteen een poliklinische kuur erachteraan. Raar hoor dat ze dan niet een nachtje langer heeft kunnen blijven. Heeft ze wel een beetje kunnen genieten van het thuis zijn of was het toch te vermoeiend?
Meis ik leef met je mee hoor. Ik ben wat afwezig geweest, maar weer helemaal terug.
vrijdag 4 december 2009 om 11:51
Ja inderdaad jammer dat hier weinig respons is Zoebie, ik probeer hem af en toe maar te 'uppen' met wat laatste nieuwsberichten. Ik denk dat er zoveel mensen zijn die in hun omgeving met chemo te maken krijgen dat juist het lezen van ervaringen van ervaringsdeskundigen hierin een hele goeie bijdrage kunnen leveren.
Ze heeft wel genoten dat ze ff thuis was hoor, alleen de kat was erg boos op haar dat ze zomaar weg was gebleven en gunde haar geen blik waardig!
Hopelijk heeft ze van dit deel van de kuur ook relatief weinig last. Ze wil nog steeds niet aan de pruik en wil daar eigenlijk niet eens echt over praten, dus we laten het maar zo en we zien wel.
Ze is wel ontzettend moe en wat ik inmiddels heb gelezen is dat die moeheid (of een deel daarvan) nog lang kan blijven en misschien zelfs niet meer helemaal weggaat.
Ze heeft wel genoten dat ze ff thuis was hoor, alleen de kat was erg boos op haar dat ze zomaar weg was gebleven en gunde haar geen blik waardig!
Hopelijk heeft ze van dit deel van de kuur ook relatief weinig last. Ze wil nog steeds niet aan de pruik en wil daar eigenlijk niet eens echt over praten, dus we laten het maar zo en we zien wel.
Ze is wel ontzettend moe en wat ik inmiddels heb gelezen is dat die moeheid (of een deel daarvan) nog lang kan blijven en misschien zelfs niet meer helemaal weggaat.
vrijdag 4 december 2009 om 11:58
Ja zeg, katten zijn gekke beesten, maar dat komt wel goed. Dat beest went er wel aan dat ze nu vaker niet thuis is.
Fijn dat ze er toch een beetje van heeft kunnen genieten. Ik vond het maar eng dat eerste keer thuiskomen van zo'n eerste chemokuur. Je weet toch niet wat je ervan kan verwachten. Gelukkig viel het achteraf mee.
Fijn dat ze er toch een beetje van heeft kunnen genieten. Ik vond het maar eng dat eerste keer thuiskomen van zo'n eerste chemokuur. Je weet toch niet wat je ervan kan verwachten. Gelukkig viel het achteraf mee.
vrijdag 4 december 2009 om 12:10
Ik ben zelf een gezelschapsmens. Manlief is dat helemaal niet. Die wilde de dag van de chemo en de eerste dagen erna helemaal geen bezoek. Dochter is hetzelfde als ik en wilde altijd zoveel mogelijk mensen om zich heen, hoe ziek ze ook was. En voor haar was het altijd een oppepper.
Moeilijk hoor.
Maar als je broer en jezelf bedoelt is het wel wat anders natuurlijk. Misschien is het wel fijn als er iemand is die eigen is.
Moeilijk hoor.
Maar als je broer en jezelf bedoelt is het wel wat anders natuurlijk. Misschien is het wel fijn als er iemand is die eigen is.
vrijdag 4 december 2009 om 19:44
Het lijkt me voor je moeder toch wel fijn dat er iemand is als ze zich niet erg lekker voelt. En wie is daar beter in dan jij. Haar eigen dochter. Weet je dat ik deze week echt mijn meis gemist heb. Het is altijd anders als je een dochter hebt. Het lijkt me fijner als je ziek bent. Het voelt vertrouwd.
vrijdag 4 december 2009 om 21:25
Mijn moeder, waarvan we dus net weten dat ze kanker heeft, gaf aan dat ze heel blij was dat ze zeker wist dat ze, wat er ook zou gebeuren, altijd bij ons terecht zou kunnen. Ik denk dus ook dat het wel fijn is voor je moeder om iemand bij zich te hebben.
Trouwens, ook een grote voor jou, volgens mij hebben jullie het ook niet makkelijk.
Trouwens, ook een grote voor jou, volgens mij hebben jullie het ook niet makkelijk.
vrijdag 4 december 2009 om 22:12
Ochh Zoebie het gemis zal altijd blijven he. Een dochter is inderdaad anders alhoewel een moeder-zoon band altijd wel heel speciaal is ook.
Niesie, wat een rottijd als je het net pas weet. Heb je er een topic over want dan heb ik dat gemist. Weten jullie al een beetje wat de verwachtingen en/of behandelingen gaan zijn?
Mijn moeder heeft dus het 2e deel van de kuur gehad vandaag en vanavond zat ze er kiplekker bij (thuis). Ze heeft goed gegeten en voelde zich goed. Hopen dat dat zo blijft, dan ziet ze tenminste ook niet op tegen het volgende deel.
Ze zette vanavond de pruik op (enorm oud ding van een oudtante uit Amerika gekregen.. ooit.. vroeger). Ik moet zeggen.. hij stond nog redelijk ook! En ze zegt zelf dat ze echt geen dure pruik wil kopen voor die paar maanden dus ze gaat het gewoon lekker daarmee doen.
Maar voorlopig heeft ze haar haar nog. De humor blijft erin want ze zei: Shit.. das balen... dan moet ik toch echt morgen mn benen weer eens scheren
Niesie, wat een rottijd als je het net pas weet. Heb je er een topic over want dan heb ik dat gemist. Weten jullie al een beetje wat de verwachtingen en/of behandelingen gaan zijn?
Mijn moeder heeft dus het 2e deel van de kuur gehad vandaag en vanavond zat ze er kiplekker bij (thuis). Ze heeft goed gegeten en voelde zich goed. Hopen dat dat zo blijft, dan ziet ze tenminste ook niet op tegen het volgende deel.
Ze zette vanavond de pruik op (enorm oud ding van een oudtante uit Amerika gekregen.. ooit.. vroeger). Ik moet zeggen.. hij stond nog redelijk ook! En ze zegt zelf dat ze echt geen dure pruik wil kopen voor die paar maanden dus ze gaat het gewoon lekker daarmee doen.
Maar voorlopig heeft ze haar haar nog. De humor blijft erin want ze zei: Shit.. das balen... dan moet ik toch echt morgen mn benen weer eens scheren
vrijdag 4 december 2009 om 23:05
Brrr, ik lees dit topic nu voor het eerst en er komen veel herinneringen boven. Mijn moeder heeft een paar jaar geleden chemo gehad. Ik kan niet alles meer precies boven halen, maar wat ik nog weet is dat ze erg last had van tintelingen (handen en voeten, zeg maar de 'uitstekende' delen) en dat kou dat alleen maar verergerde. Dus had ze bijna continu handschoenen aan en dikke sokken.
Verder had ze ook veel last van misselijkheid, waardoor ze weinig at en zelfs weinig dronk. Dit heeft ertoe geleid dat ze op een zeker moment moest worden opgenomen omdat ze ernstig uitgedroogd was. Afschuwelijk om te zien hoe je moeder dan als een hoopje ellende op de 1e hulp zit en niet eens meer in staat is om in de rolstoel te blijven zitten.
Misschien een hele praktische tip: we hebben een plastic krukje gekocht voor in de douche, omdat het haar te veel energie kostte om staand te douchen.
Wat erg lastig is geweest, is dat mijn ouders tijdens de chemo totaal verschillende verwachtingen van elkaar hadden. Dat heeft veel pijn en ellende veroorzaakt. Ik heb zelf geprobeerd om ze open met elkaar te laten praten en verwachtingen te laten uitspreken, maar dat is niet goed gelukt. Zo had mijn moeder er moeite mee om bepaalde huishoudelijke dingen uit handen te geven, en was alles wat mijn vader voor haar deed niet goed. Dat zorgde voor irritaties, en daarmee eenzaamheid en onbegrip. Terwijl niemand dat op dat moment kan gebruiken. Dus, het is al vaker gezegd, véél praten.
Heel veel sterkte gewenst, zeker ook voor jou. Het is zo naar om iemand waar je van houdt, te zien lijden.
Verder had ze ook veel last van misselijkheid, waardoor ze weinig at en zelfs weinig dronk. Dit heeft ertoe geleid dat ze op een zeker moment moest worden opgenomen omdat ze ernstig uitgedroogd was. Afschuwelijk om te zien hoe je moeder dan als een hoopje ellende op de 1e hulp zit en niet eens meer in staat is om in de rolstoel te blijven zitten.
Misschien een hele praktische tip: we hebben een plastic krukje gekocht voor in de douche, omdat het haar te veel energie kostte om staand te douchen.
Wat erg lastig is geweest, is dat mijn ouders tijdens de chemo totaal verschillende verwachtingen van elkaar hadden. Dat heeft veel pijn en ellende veroorzaakt. Ik heb zelf geprobeerd om ze open met elkaar te laten praten en verwachtingen te laten uitspreken, maar dat is niet goed gelukt. Zo had mijn moeder er moeite mee om bepaalde huishoudelijke dingen uit handen te geven, en was alles wat mijn vader voor haar deed niet goed. Dat zorgde voor irritaties, en daarmee eenzaamheid en onbegrip. Terwijl niemand dat op dat moment kan gebruiken. Dus, het is al vaker gezegd, véél praten.
Heel veel sterkte gewenst, zeker ook voor jou. Het is zo naar om iemand waar je van houdt, te zien lijden.
vrijdag 4 december 2009 om 23:11
Splinter, bedankt voor je tips.
Een douchestoeltje heeft ze al, evenals een wandbeugel (uit mn winkel dus dat was heel makkelijk te regelen )
Het is inderdaad vreselijk om je altijd sterke moeder (in het geval van mijn moeder in elk geval wel) als een hoopje ellende te zien. Ook de afhankelijkheid die ze nu heeft is heel raar om mee te maken. Gelukkig is ze niet kribbig en laat ze ons helpen, uiteraard geeft ze dan wel de 'commando's ' maar daar maken wij dan maar weer grapjes over: Ga je lekker mam? Het delegeren gaat je nog prima af he!
Wat naar voor jou dat het zoveel rottige herinneringen ophaalt, er zullen toch vast ook mooie momenten zijn geweest? Momenten waar je nu nog met een warm gevoel aan kunt terugdenken?
Een douchestoeltje heeft ze al, evenals een wandbeugel (uit mn winkel dus dat was heel makkelijk te regelen )
Het is inderdaad vreselijk om je altijd sterke moeder (in het geval van mijn moeder in elk geval wel) als een hoopje ellende te zien. Ook de afhankelijkheid die ze nu heeft is heel raar om mee te maken. Gelukkig is ze niet kribbig en laat ze ons helpen, uiteraard geeft ze dan wel de 'commando's ' maar daar maken wij dan maar weer grapjes over: Ga je lekker mam? Het delegeren gaat je nog prima af he!
Wat naar voor jou dat het zoveel rottige herinneringen ophaalt, er zullen toch vast ook mooie momenten zijn geweest? Momenten waar je nu nog met een warm gevoel aan kunt terugdenken?
zaterdag 5 december 2009 om 00:24
Fijn dat het bij jullie in een gemoedelijke sfeer gaat, als je dat zo kunt zeggen. Dan kan het een ervaring wordt die je (nog) dichter bij elkaar brengt. Ik vind het wel heel knap hoe goed jullie het samen doen. En dat jullie zelfs je humor niet verliezen!
Ik zit nu heel hard te denken of ik ook goede momenten kan herinneren, maar dat lukt toch niet echt. Nou zijn wij ook niet echt gewend om onze gevoelens uit te spreken, dat zal wel meespelen. Gelukkig is nu alles achter de rug en gaat het prima met haar. De relaties zijn ook weer als vanouds, eigenlijk alsof ze nooit ziek is geweest.
Hopelijk blijft je moeder zich dit keer goed voelen en helpt het dat het 2e deel minder sterk was. Blijven de behandelingen zo dicht op elkaar zitten? Bij mijn moeder zat er steeds 3 weken tussen, en die tijd had ze dan ook nodig om weer op kracht te komen.
Ik zit nu heel hard te denken of ik ook goede momenten kan herinneren, maar dat lukt toch niet echt. Nou zijn wij ook niet echt gewend om onze gevoelens uit te spreken, dat zal wel meespelen. Gelukkig is nu alles achter de rug en gaat het prima met haar. De relaties zijn ook weer als vanouds, eigenlijk alsof ze nooit ziek is geweest.
Hopelijk blijft je moeder zich dit keer goed voelen en helpt het dat het 2e deel minder sterk was. Blijven de behandelingen zo dicht op elkaar zitten? Bij mijn moeder zat er steeds 3 weken tussen, en die tijd had ze dan ook nodig om weer op kracht te komen.
zaterdag 5 december 2009 om 08:23
Wij zijn normaal ook nooit zo van gevoelens delen enzo. Maar nu begint dat bij ons allemaal eigenlijk wel ineens naar boven te komen. Vaak wel via sms of mail, want rechtstreeks zeggen dat ik van mn broer, moeder, vader, stiefmoeder hou blijft wat onwennig.
Wat fijn dat bij jullie alles achter de rug is, hoe lang is het nu geleden en wat voor vorm van kanker had jouw moeder?
Mijn moeder krijgt 6 kuren. Elke kuur bestaat uit 3 delen, eerst een zwaar deel (daar moet ze nacht voor in het ziekenhuis blijven), de week daarna poliklinisch een deel, en de week daarna weer. De week daarna begint dan weer de zware, gevolgd door de 2 lichte. Dus ze heeft steeds een week de tijd om op krachten te komen.
Na 2 of 3 kuren wordt een scan gedaan en dan hopen/bidden/duimen dat het allemaal niet voor niets is.
Wat fijn dat bij jullie alles achter de rug is, hoe lang is het nu geleden en wat voor vorm van kanker had jouw moeder?
Mijn moeder krijgt 6 kuren. Elke kuur bestaat uit 3 delen, eerst een zwaar deel (daar moet ze nacht voor in het ziekenhuis blijven), de week daarna poliklinisch een deel, en de week daarna weer. De week daarna begint dan weer de zware, gevolgd door de 2 lichte. Dus ze heeft steeds een week de tijd om op krachten te komen.
Na 2 of 3 kuren wordt een scan gedaan en dan hopen/bidden/duimen dat het allemaal niet voor niets is.
zaterdag 5 december 2009 om 09:15
Ik vond het ook altijd moeilijk om mijn gevoelens te uiten. Tot mijn zusje door een hersentumor in coma raakte en er helemaal verlamd uit kwam. Alleen geestelijk was ze nog 100%. Ik ben toen gaan beseffen dat ik nooit tegen mijn man en kinderen zei dat ik van hen hield en hoeveel zij voor mij betekenen. Ik ben ook zo opgevoed hoor. Gevoelens uit je niet.
Ik ben het wel meer gaan doen door mijn dappere zusje. Niet overdreven, maar zo af en toe laten blijken hoeveel je om elkaar geeft is helemaal niet verkeerd.
Ik ben het wel meer gaan doen door mijn dappere zusje. Niet overdreven, maar zo af en toe laten blijken hoeveel je om elkaar geeft is helemaal niet verkeerd.
zaterdag 5 december 2009 om 12:43
Het zou fijn zijn he Zoebie, als we die wijsheid gelijk bij onze geboorte (en opvoeding) meekregen. Dat je niet eerst iets ergs hoeft mee te maken om je zulk soort dingen te realiseren.
Trouwens nog een vraagje: mn broer en ik willen maandag het huis van mn moeder in leuke kerstsfeer gaan brengen. Compleet met een kerstboom natuurlijk. Maar aangezien ons op het hart gedrukt is dat mn moeder dr weerstand minder is door de chemo vraag ik me af of het wel verstandig is om een echte kerstboom in huis te halen (ivm bacterieen e.d.).
Trouwens nog een vraagje: mn broer en ik willen maandag het huis van mn moeder in leuke kerstsfeer gaan brengen. Compleet met een kerstboom natuurlijk. Maar aangezien ons op het hart gedrukt is dat mn moeder dr weerstand minder is door de chemo vraag ik me af of het wel verstandig is om een echte kerstboom in huis te halen (ivm bacterieen e.d.).
zaterdag 5 december 2009 om 20:22
Wat lief bedacht om het huis te versieren! Geen idee of dat kwaad kan eigenlijk. Zouden er op zo'n boom meer bacteriën zitten dan op jezelf als je van buiten komt? Nooit over nagedacht...
Het klinkt wel pittig, elke week een deel van de behandeling. Ze is dan in totaal zo´n 4 maanden bezig, toch? En voelt ze zich nu nog steeds wel goed na het 2e deel?
Gisteren in bed lag ik verder te denken aan die ziekteperiode van mijn moeder. Ze had darmkanker, na een operatie heeft ze een tijd een stoma gehad en dus die chemo. Het is echt gek, maar ik moet zo hard nadenken om terug te halen hoe dat allemaal ging. Ze kreeg eerst een infuus, gevolgd door een paar dagen chemo-pillen. En dan dus 2 weken herstellen. In totaal zou ze 8 behandelingen krijgen, maar omdat ze zo verzwakte zijn ze na 6 behandelingen gestopt. Nu is dat allemaal 3 jaar geleden en het gaat echt prima met haar, fit en actief als vanouds, alsof er nooit iets is gebeurd.
Dat we niet zo open zijn over gevoelens, wil overigens (gelukkig!) niet zeggen dat er geen liefde is. Ik heb wel echt een thuis, ik kom graag bij m´n ouders en weet dat ik altijd bij ze terecht kan. Maar er is ook altijd een soort afstandelijkheid, ik weet niet goed hoe ik dat moet omschrijven. Misschien omdat hun huwelijk niet geweldig is? Jammer genoeg is dat ook tijdens haar ziekte zo gebleven.
Wat een verdrietig verhaal, Zoebie. Is dat al lang geleden en hoe is het nu met je zusje? Je hebt gelijk hoor, het is ook belangrijk om je gevoelens te uiten. Naar mijn man en ook naar vriendinnen kost me dat weinig moeite, maar thuis is het toch een beetje ´raar´. Wat dus eigenlijk ook weer raar is.
* bedenkt ter plekke een heel goed voornemen voor het nieuwe jaar *
Bianca: maak er een mooie dag van morgen!
Het klinkt wel pittig, elke week een deel van de behandeling. Ze is dan in totaal zo´n 4 maanden bezig, toch? En voelt ze zich nu nog steeds wel goed na het 2e deel?
Gisteren in bed lag ik verder te denken aan die ziekteperiode van mijn moeder. Ze had darmkanker, na een operatie heeft ze een tijd een stoma gehad en dus die chemo. Het is echt gek, maar ik moet zo hard nadenken om terug te halen hoe dat allemaal ging. Ze kreeg eerst een infuus, gevolgd door een paar dagen chemo-pillen. En dan dus 2 weken herstellen. In totaal zou ze 8 behandelingen krijgen, maar omdat ze zo verzwakte zijn ze na 6 behandelingen gestopt. Nu is dat allemaal 3 jaar geleden en het gaat echt prima met haar, fit en actief als vanouds, alsof er nooit iets is gebeurd.
Dat we niet zo open zijn over gevoelens, wil overigens (gelukkig!) niet zeggen dat er geen liefde is. Ik heb wel echt een thuis, ik kom graag bij m´n ouders en weet dat ik altijd bij ze terecht kan. Maar er is ook altijd een soort afstandelijkheid, ik weet niet goed hoe ik dat moet omschrijven. Misschien omdat hun huwelijk niet geweldig is? Jammer genoeg is dat ook tijdens haar ziekte zo gebleven.
Wat een verdrietig verhaal, Zoebie. Is dat al lang geleden en hoe is het nu met je zusje? Je hebt gelijk hoor, het is ook belangrijk om je gevoelens te uiten. Naar mijn man en ook naar vriendinnen kost me dat weinig moeite, maar thuis is het toch een beetje ´raar´. Wat dus eigenlijk ook weer raar is.
* bedenkt ter plekke een heel goed voornemen voor het nieuwe jaar *
Bianca: maak er een mooie dag van morgen!
zaterdag 5 december 2009 om 22:18
Wat een leuk idee om het huis in kerststemming te brengen. Ik zou nu kiezen voor een nepboom, dan geeft minder onderhoud tussen nu en kerst. Een echte moet toch telkens water hebben en naaldjes die uitvallen enz.
Bij mij kwam de eerste echte klap pas bij het begin van de tweede reeks. Ook toen pas viel mijn haar er met plukken uit.
Na de kuren is dat al weer snel gaan groeien, heb mezelf beloofd na oud- en nieuw mijn pruik definitief af te zetten. Dan is het haar eronder weer net zo lang als vorig jaar januari om deze tijd. Centimeter of 2 à 3 dus dat is weer zo ongeveer een kapsel.
Staan veel herkenbare tips in dit topic Bi.
Ga duimen voor je moeder!
Er zijn momenten waar je intens van geniet, tel die momenten en je leeft!
maandag 7 december 2009 om 14:47
Wat een leuk idee. Ik wordt er altijd vrolijk van. En een echte kerstboom kan geen kwaad. Dat heeft niets te maken met verminderde weerstand en zo. Wij hebben altijd een echte. Ook toen mijn dochtertje de chemo kreeg en ook vorig jaar toen we met mijn man het hele traject ingingen en we net de bestralingen achter de rug hadden. Ik ben altijd stug kerst blijven vieren. Omdat ik het zo'n leuke tijd vind en me dat niet af laat nemen. Door niets. Ook niet ondanks alle trieste gebeurtenissen met kerst. Splinter mijn zusje heeft het ook niet gered van die rot ziekte.
maandag 7 december 2009 om 15:20
Jeetje Zoebie, ik krijg kippenvel van je bericht. Onvoorstelbaar dat je zoveel voor je kiezen krijgt. En dan ook nog stug de leuke dingen blijft doen, wat een krachtig mens ben jij.
Petje af! En een .
Edit: ik lees nu ook je andere topic over kanker. Wat je hierboven schrijft is dus nog maar een 'klein deel' van wat je al hebt meegemaakt.....
Ik ben echt zwaar onder de indruk van hoe jij jezelf staande weet te houden!
Petje af! En een .
Edit: ik lees nu ook je andere topic over kanker. Wat je hierboven schrijft is dus nog maar een 'klein deel' van wat je al hebt meegemaakt.....
Ik ben echt zwaar onder de indruk van hoe jij jezelf staande weet te houden!
