Gezondheid
alle pijlers
hartoperatie , ervaringen?
dinsdag 3 november 2009 om 12:24
Hallo allemaal,
Na een periode van veel (pijn)klachten en ziekenhuisopnames is er vandaag duidelijk geworden dat mijn moeder een bypassoperatie en een hartklepvervanging moet ondergaan.
Ik ben best geschrokken van dit bericht en ben daarom opzoek naar mensen die dit ook in hun omgeving hebben meegemaakt. Mijn moeder is bijna 80, longpatiente en heeft suikerziekte en ik ben erg bang dat ze de hele ingreep niet overleefd. Mijn moeder is zelf ook best geschrokken van dit bericht terwijl ze normaal hartstikke positief, optimistisch en sterk is.
Ik ben alleen , dwz geen broers/zussen en andere familie (wel vrienden) en ervaar de zorg en dit hele traject (moeder ligt al paar weken in het ziekenhuis) ontzettend zwaar. Ik zoek dus ook een beetje steun hier , naast wellicht verhalen van mensen die dit ook van nabij hebben meegemaakt.
Alvast enorm bedankt!
(heb later deze week gesprek met arts, dan wordt wellicht ook meer duidelijk)
Na een periode van veel (pijn)klachten en ziekenhuisopnames is er vandaag duidelijk geworden dat mijn moeder een bypassoperatie en een hartklepvervanging moet ondergaan.
Ik ben best geschrokken van dit bericht en ben daarom opzoek naar mensen die dit ook in hun omgeving hebben meegemaakt. Mijn moeder is bijna 80, longpatiente en heeft suikerziekte en ik ben erg bang dat ze de hele ingreep niet overleefd. Mijn moeder is zelf ook best geschrokken van dit bericht terwijl ze normaal hartstikke positief, optimistisch en sterk is.
Ik ben alleen , dwz geen broers/zussen en andere familie (wel vrienden) en ervaar de zorg en dit hele traject (moeder ligt al paar weken in het ziekenhuis) ontzettend zwaar. Ik zoek dus ook een beetje steun hier , naast wellicht verhalen van mensen die dit ook van nabij hebben meegemaakt.
Alvast enorm bedankt!
(heb later deze week gesprek met arts, dan wordt wellicht ook meer duidelijk)
woensdag 9 december 2009 om 14:08
wederom eens. Het gaat nu niet goed thuis en jullie kunnen nog wel een tijdje zo aanmodderen, maar ik geloof nooit dat het dan beter gaat, eerder alleen maar nog slechter door vermoeidheid en spanning. En natuurlijk merkt je moeder het wel. En als je schrijft, ik laat haar niet weghalen, klinkt dat wel heel dramatisch, het gaat om een paar weken revalidatie of herstel. En dan kan ze gewoon weer terug. Als ze dat inderdaad nog wil.
Soms moet je doen wat nodig is, niet wat leuk of fijn is.
Soms moet je doen wat nodig is, niet wat leuk of fijn is.
woensdag 9 december 2009 om 14:41
Precies zoals Arwen al zegt, "ik laat mijn moeder niet weghalen" is wel een erg overdreven voorstelling van zaken. Je moeder gaat niet in een boevenbus naar een strafkamp, ze gaat naar een plek waar uitgeruste (die 's nachts wél slapen), geschoolde mensen haar met raad, daad en praktische hulp terzijde staan.
Begrijp me goed Tjilla, ik zeg dit niet om je af te katten of zo, maar al een tijdje vroeg ik me af of we niet te aardig voor je waren in de postings. Ik heb grote bewondering voor je toewijding en ik ben er van overtuigd dat je het allemaal met de beste bedoelingen doet zoals je het nu doet, maar het is nu tijd dat we wat harder tegen je zijn.
Begrijp me goed Tjilla, ik zeg dit niet om je af te katten of zo, maar al een tijdje vroeg ik me af of we niet te aardig voor je waren in de postings. Ik heb grote bewondering voor je toewijding en ik ben er van overtuigd dat je het allemaal met de beste bedoelingen doet zoals je het nu doet, maar het is nu tijd dat we wat harder tegen je zijn.
woensdag 9 december 2009 om 15:54
Ik begrijp wel dat je moeder het liefste thuis blijft. Maar ik ben het er wel mee eens dat dit een beetje een onhoudbare situatie wordt. Hoewel ik wel denk dat jij te veel verwacht qua herstel (te snel) en dat je erg snel beren op de weg ziet. En dit zal je moeder heus merken hoor. Je moet wel een topactrice zijn om jouw angsten en emoties geheel te verbergen voor je moeder (en de vraag is of je dat zou willen).
Als een verpleegtehuis geen optie is, wat is dan voor jou wel een optie? Welke mogelijkheden zie je nog om hulp in te schakelen en/of dingen anders aan te pakken?
Als een verpleegtehuis geen optie is, wat is dan voor jou wel een optie? Welke mogelijkheden zie je nog om hulp in te schakelen en/of dingen anders aan te pakken?
woensdag 9 december 2009 om 17:29
Tja Kanga, dat weet ik dus niet....wat andere oplossingen zouden kunnen zijn. De thuiszorg zou alleen komen voor het aantrekken van de steunkous en het aan en uitkleden wassen. Dit zijn dingen die we prima zelf kunnen. Het probleem zit echt in het herstel en mijn angsten en verwachtingen. Ik weet echt even niet hoe dat op te lossen.
Voor de duidelijkheid, had mijn moeder zelf aangeboden , vanuit haar hart, om tijdelijk ergens anders te gaan herstellen dan had ik dat met open armen aangenomen! Ik begrijp jullie dus heel goed! Maar mijn moeder gaat alleen bij de gedachte al kapot van verdriet dus ik hou haar gewoon thuis.
Voor de duidelijkheid, had mijn moeder zelf aangeboden , vanuit haar hart, om tijdelijk ergens anders te gaan herstellen dan had ik dat met open armen aangenomen! Ik begrijp jullie dus heel goed! Maar mijn moeder gaat alleen bij de gedachte al kapot van verdriet dus ik hou haar gewoon thuis.
woensdag 9 december 2009 om 18:02
Verzorgingshuis...aanleunwoning...persoonlijke alarmering?
De meeste ouderen gaan 'kapot' bij de gedachte dat ze worden 'opgeborgen'....Jij houdt dit niet vol, je moeder ook niet. Dus zullen er beslissingen genomen moeten worden. Schakel de huisarts in...Want het groeit jou volgens mij boven je hoofd.
Ga morgen eens ff een uur of 2 de stad in en laat je moeder zelf eens aanmodderen. Je moet haar wel alleen durven laten. In het ziekenhuis hielden de zuster haar hand ook niet continue vast...
De meeste ouderen gaan 'kapot' bij de gedachte dat ze worden 'opgeborgen'....Jij houdt dit niet vol, je moeder ook niet. Dus zullen er beslissingen genomen moeten worden. Schakel de huisarts in...Want het groeit jou volgens mij boven je hoofd.
Ga morgen eens ff een uur of 2 de stad in en laat je moeder zelf eens aanmodderen. Je moet haar wel alleen durven laten. In het ziekenhuis hielden de zuster haar hand ook niet continue vast...
woensdag 9 december 2009 om 18:05
Het is mijn angst die mn boven de kop groeit. En het feit dat ik totaal geen eigen leven meer heb wat natuurlijk een heel egoistische gedachte is maar wat me wel verdrietig maakt.
Wat jij zegt is een goed idee Enigme, even weg. Zal es kijken wat morgen kan.
Wat zou ik met de huisarts kunnen-moeten bespreken=
Wat jij zegt is een goed idee Enigme, even weg. Zal es kijken wat morgen kan.
Wat zou ik met de huisarts kunnen-moeten bespreken=
woensdag 9 december 2009 om 18:28
Nou Tjilla, je zei dat je een schop onder je kont prima vond, ga maar vast krom staan......
Als ik me niet vergis is er een veel groter probleem dat niet van vandaag of morgen op gelost kan worden, namelijk de relatie tussen jou en je moeder. Als ik het zo van een afstand bekijk (en let wel, ik ben geen psycholoog en pretendeer dat ook niet te zijn) denk ik dat je moeder heel erg op jou leunt en dat jij je, als enig kind, jezelf volkomen weg cijfert. En dat is niet gezond! Je bent een volwassen vrouw met een eigen leven! Natuurlijk heb je maar één moeder en help je die als het nodig is, maar er zijn grenzen aan hoe ver die hulp moet gaan. 24-uurs diensten draaien kun je van niemand verwachten, zeker niet als de persoon in kwestie (jij dus) zo ontzettend gestresst raakt van dit alles. Dus wordt het hoogste tijd om tegen je moeder te zeggen dat je niet kunt leveren wat zij van je verwacht. Je schrijft dat je, als je moeder het zelf had aangeboden, wel ingestemd had met een verpleeghuis. Daarmee zeg je dus dat zij beslist, en dat zij jouw grenzen mag overschrijden. Als je hier niet op tijd in ingrijpt, loopt dit op een akelige manier uit de hand. Of je stort in of je krijgt enorme ruzie, beiden niet bevordelijk voor haar herstel.
Volgende schop:
Hoe je het ook wendt of keert, je moeder is oud, chronisch ziek en zal dus in de toekomst nog veel (meer) hulp nodig hebben. Ze wordt nooit meer een kwieke, gezonde veertiger. Ooit moet je dus toch wennen aan het idee dat je niet alle ellende voor je moeder weg kunt nemen en dat je dingen niet in de hand hebt. Waarom dan niet nu hulp inroepen, nu je het duidelijk nodig hebt?
En als laatste, pijnlijke (heb lang getwijfeld of ik dit zou schrijven): wat vind je nu echt zelf, dus los van je moeder? Kan het zo zijn dat je rol als opofferende dochter wel bij je past? Of baal je diep in je hart van je moeder en haar grillen? Ik vraag dit omdat het me opvalt dat je zo vaak zegt dat je het niet vol houdt, je vraagt om raad, maar zelfs zoiets eenvoudigs als de huisarts inschakelen wimpel je af, het lijkt wel of je uit vrije wil steeds zelf door gaat.
Nogmaals, misschien schrijf/vraag ik pijnlijke dingen, maar geloof me ik doe het met goede bedoelingen.
Sterkte vanavond en vannacht.
Als ik me niet vergis is er een veel groter probleem dat niet van vandaag of morgen op gelost kan worden, namelijk de relatie tussen jou en je moeder. Als ik het zo van een afstand bekijk (en let wel, ik ben geen psycholoog en pretendeer dat ook niet te zijn) denk ik dat je moeder heel erg op jou leunt en dat jij je, als enig kind, jezelf volkomen weg cijfert. En dat is niet gezond! Je bent een volwassen vrouw met een eigen leven! Natuurlijk heb je maar één moeder en help je die als het nodig is, maar er zijn grenzen aan hoe ver die hulp moet gaan. 24-uurs diensten draaien kun je van niemand verwachten, zeker niet als de persoon in kwestie (jij dus) zo ontzettend gestresst raakt van dit alles. Dus wordt het hoogste tijd om tegen je moeder te zeggen dat je niet kunt leveren wat zij van je verwacht. Je schrijft dat je, als je moeder het zelf had aangeboden, wel ingestemd had met een verpleeghuis. Daarmee zeg je dus dat zij beslist, en dat zij jouw grenzen mag overschrijden. Als je hier niet op tijd in ingrijpt, loopt dit op een akelige manier uit de hand. Of je stort in of je krijgt enorme ruzie, beiden niet bevordelijk voor haar herstel.
Volgende schop:
Hoe je het ook wendt of keert, je moeder is oud, chronisch ziek en zal dus in de toekomst nog veel (meer) hulp nodig hebben. Ze wordt nooit meer een kwieke, gezonde veertiger. Ooit moet je dus toch wennen aan het idee dat je niet alle ellende voor je moeder weg kunt nemen en dat je dingen niet in de hand hebt. Waarom dan niet nu hulp inroepen, nu je het duidelijk nodig hebt?
En als laatste, pijnlijke (heb lang getwijfeld of ik dit zou schrijven): wat vind je nu echt zelf, dus los van je moeder? Kan het zo zijn dat je rol als opofferende dochter wel bij je past? Of baal je diep in je hart van je moeder en haar grillen? Ik vraag dit omdat het me opvalt dat je zo vaak zegt dat je het niet vol houdt, je vraagt om raad, maar zelfs zoiets eenvoudigs als de huisarts inschakelen wimpel je af, het lijkt wel of je uit vrije wil steeds zelf door gaat.
Nogmaals, misschien schrijf/vraag ik pijnlijke dingen, maar geloof me ik doe het met goede bedoelingen.
Sterkte vanavond en vannacht.
woensdag 9 december 2009 om 18:52
hoi tjilla
Ik vraag me af of je moeder nu nog in aanmerking komt voor een plekje in een verzorgingshuis. Vanuit ' mijn' ziekenhuis gaan mensen alleen naar een verzorgingshuis als er de eerste 14 dagen na OK niemand is.
Mijn idee zou zijn om bij de huisarts het volgende aan te vragen: 4x daags hulp/ controle. En als je er helemaal gerust op wilt zijn nachtdienst, maar die zul je waarschijnlijk zelf moeten betalen ( maar ja, een verzorgingshui kost ook geld,)
Verder haal ik uit je posting tijd ( of hoe heet zoiets) dat je moeder om half 11 in de ochtend even op bed gaat liggen. Dat was toch niet de afspraak met de huisarts? Ze zou tussen de middag gaan rusten. Zo komt er nog geen verandering in haar dag en nachtritme.
Daarbij moet je moeder echt onderhand al wel wat meer gaan lopen, dat deed ze in het ziekenhuis tenslotte ook. Dus een kop koffie zetten of spullen pakken, moet ze zelf doen. Je kunt haar zeggen dat het geen onwil is, maar van al dat gezit/liggen word je ook niet beter.
ik wens je sterkte voor vanacht,. en ga alsjeblieft op een andere kamer liggen want jullie houden elkaar echt wakker,
Ik vraag me af of je moeder nu nog in aanmerking komt voor een plekje in een verzorgingshuis. Vanuit ' mijn' ziekenhuis gaan mensen alleen naar een verzorgingshuis als er de eerste 14 dagen na OK niemand is.
Mijn idee zou zijn om bij de huisarts het volgende aan te vragen: 4x daags hulp/ controle. En als je er helemaal gerust op wilt zijn nachtdienst, maar die zul je waarschijnlijk zelf moeten betalen ( maar ja, een verzorgingshui kost ook geld,)
Verder haal ik uit je posting tijd ( of hoe heet zoiets) dat je moeder om half 11 in de ochtend even op bed gaat liggen. Dat was toch niet de afspraak met de huisarts? Ze zou tussen de middag gaan rusten. Zo komt er nog geen verandering in haar dag en nachtritme.
Daarbij moet je moeder echt onderhand al wel wat meer gaan lopen, dat deed ze in het ziekenhuis tenslotte ook. Dus een kop koffie zetten of spullen pakken, moet ze zelf doen. Je kunt haar zeggen dat het geen onwil is, maar van al dat gezit/liggen word je ook niet beter.
ik wens je sterkte voor vanacht,. en ga alsjeblieft op een andere kamer liggen want jullie houden elkaar echt wakker,
woensdag 9 december 2009 om 20:23
Wat Sassafras zegt/vraagt, dat vraag ik me eerlijk gezegd ook al een tijdje af. Het komt op mij over alsof je de rol die je nu hebt, niet wilt opgeven. Je zegt dat je baalt dat je geen eigen leven meer hebt, maar je doet niets om te zorgen dat je moeder iets zelfstandiger door het leven kan. Ga eens een uurtje weg, ga eens een paar uur ergens anders slapen. Het komt op mij over alsof niet alleen zij afhankelijk van jou is, maar jij ook zeker van haar. Het is niet normaal dat je je een paar dagen geleden al zorgen maakte om een controle die in januari moet plaatsvinden, dat je je s middags als druk maakt over de nacht die komen gaat. Je moet het wat meer los gaan laten, en dat moet je zelf doen, anders ga jij er aan onder door Tjilla.
En als je moeder niet zonder hulp kan, dan moet je zorgen dat die hulp op een andere manier ingeschakeld wordt, wat dit kun je niet in je eentje af. Bespreek het met de huisarts, hoe jij hier aan onder door gaat, wat de mogelijkheden zijn om jou als mantelzorger te ontlasten. Meer thuiszorg, misschien vrijwillige thuiszorg als ze geen recht heeft op meer zorg, heeft ze geen buurvrouwen die af en toe eens een uurtje bij haar willen blijven dat jij even de deur uit kunt? etc... ga nadenken over hoe je dit gaat oplossen ipv als je tijd besteden aan het je zorgen maken en je eigen situatie te beklagen en te paniekeren. (begrijp me goed, ik weet dat jullie het niet makkelijk hebben en ik zeg niet dat je niets te klagen hebt, maar jullie moeten hier uit komen en dat gaat niet gebeuren als je hier al je zorgen neerschrijft en wij maar ja en amen zouden blijven knikken).
En als je moeder niet zonder hulp kan, dan moet je zorgen dat die hulp op een andere manier ingeschakeld wordt, wat dit kun je niet in je eentje af. Bespreek het met de huisarts, hoe jij hier aan onder door gaat, wat de mogelijkheden zijn om jou als mantelzorger te ontlasten. Meer thuiszorg, misschien vrijwillige thuiszorg als ze geen recht heeft op meer zorg, heeft ze geen buurvrouwen die af en toe eens een uurtje bij haar willen blijven dat jij even de deur uit kunt? etc... ga nadenken over hoe je dit gaat oplossen ipv als je tijd besteden aan het je zorgen maken en je eigen situatie te beklagen en te paniekeren. (begrijp me goed, ik weet dat jullie het niet makkelijk hebben en ik zeg niet dat je niets te klagen hebt, maar jullie moeten hier uit komen en dat gaat niet gebeuren als je hier al je zorgen neerschrijft en wij maar ja en amen zouden blijven knikken).
woensdag 9 december 2009 om 22:14
Tjilla, ik vindt ook dat je moeder nu weer veel meer zelf moet gaan doen hoor...
Je moet niet meer constant achter haar kont aan rennen als zij iets wil hebben, je maakt haar op die manier alleen maar onzelfstandig en erg afhankelijk van jou of een ander, terwijl dat helemaal niet hoeft.
Ze kan nu ondertussen weer makkelijk zelf thee/koffie maken of andere lichte huishoudelijke taakjes doen.
Daar help je haar trouwens veel meer mee, dan haar heel de dag te laten zitten of liggen, zo gaat ze nooit een stapje vooruit.
Het is de bedoeling dat je moeder weer haar oude leven gaat op pakken zoals ze dat voor de operatie ook gewend was. Op de manier zoals het nu gaat zie ik dat niet gauw gaan gebeuren.
Dus als je dan toch heel de dag achter haar kont aan wil rennen, doe dat dan op de goede manier, en jaag haar van de stoel of het bed af, daar heeft ze veel meer aan, dan haar de hele dag te lopen bedienen en betuttelen.
Ik zat mijn moeder destijds ook telkens achter haar kont aan, dat ze meer moest gaan lopen en bewegen, en dat heeft goed gewerkt hoor....
Ze was weer heel snel onafhankelijk van iedereen, dat was niet alleen fijn voor ons, maar ook voor haar zelf.
Ik vindt het ook een goed idee van de anderen, om je moeder nu weer eens een paar uurtjes alleen te gaan laten.
Tenslotte moet ze het straks ook weer alleen gaan doen, dan kan ze er nu alvast weer een beetje aan gaan wennen.
Sterkte voor vanacht, ik hoop dat je deze keer een beetje kunt slapen.
Je moet niet meer constant achter haar kont aan rennen als zij iets wil hebben, je maakt haar op die manier alleen maar onzelfstandig en erg afhankelijk van jou of een ander, terwijl dat helemaal niet hoeft.
Ze kan nu ondertussen weer makkelijk zelf thee/koffie maken of andere lichte huishoudelijke taakjes doen.
Daar help je haar trouwens veel meer mee, dan haar heel de dag te laten zitten of liggen, zo gaat ze nooit een stapje vooruit.
Het is de bedoeling dat je moeder weer haar oude leven gaat op pakken zoals ze dat voor de operatie ook gewend was. Op de manier zoals het nu gaat zie ik dat niet gauw gaan gebeuren.
Dus als je dan toch heel de dag achter haar kont aan wil rennen, doe dat dan op de goede manier, en jaag haar van de stoel of het bed af, daar heeft ze veel meer aan, dan haar de hele dag te lopen bedienen en betuttelen.
Ik zat mijn moeder destijds ook telkens achter haar kont aan, dat ze meer moest gaan lopen en bewegen, en dat heeft goed gewerkt hoor....
Ze was weer heel snel onafhankelijk van iedereen, dat was niet alleen fijn voor ons, maar ook voor haar zelf.
Ik vindt het ook een goed idee van de anderen, om je moeder nu weer eens een paar uurtjes alleen te gaan laten.
Tenslotte moet ze het straks ook weer alleen gaan doen, dan kan ze er nu alvast weer een beetje aan gaan wennen.
Sterkte voor vanacht, ik hoop dat je deze keer een beetje kunt slapen.
donderdag 10 december 2009 om 00:25
Tjilla, ik heb je al een keer eerder verteld dat ik net zo'n muts ben als jij wat je moeder betreft. Ik was net zo. Dezelfde angsten, en zorgen voor. Helaas is mijn moeder drie jaar geleden overleden.
Wat ik je wil adviseren is dat je voor je moeder thuiszorg regelt. Natuurlijk kan jij hetzelfde als de thuiszorg, maar aan de andere kant: vreemde ogen dwingen. En je moeder heeft denk ik een zetje nodig. Daarnaast kan jij je energie en tijd aan je moeder besteden met leuke dingen. Stel voor om een heel klein ommetje te gaan maken oid.
Vertel je moeder dat ze iets meer aan haar conditie moet gaan doen, dus zelf koffie halen en naar het toilet gaan. Volgens mij is de conditie van je moeder zo slecht door de operatie, dat daar echt wat aan gedaan moet worden.
Ik las dat je volgende week weer gedeeltelijk moet gaan werken. Misschien kan je bij je moeder blijven "slapen" en van daaruit naar je werk. Ik hoop dat je je werk aan kan en dat je geen problemen met je werkgever krijgt.
Succes en sterkte.
Wat ik je wil adviseren is dat je voor je moeder thuiszorg regelt. Natuurlijk kan jij hetzelfde als de thuiszorg, maar aan de andere kant: vreemde ogen dwingen. En je moeder heeft denk ik een zetje nodig. Daarnaast kan jij je energie en tijd aan je moeder besteden met leuke dingen. Stel voor om een heel klein ommetje te gaan maken oid.
Vertel je moeder dat ze iets meer aan haar conditie moet gaan doen, dus zelf koffie halen en naar het toilet gaan. Volgens mij is de conditie van je moeder zo slecht door de operatie, dat daar echt wat aan gedaan moet worden.
Ik las dat je volgende week weer gedeeltelijk moet gaan werken. Misschien kan je bij je moeder blijven "slapen" en van daaruit naar je werk. Ik hoop dat je je werk aan kan en dat je geen problemen met je werkgever krijgt.
Succes en sterkte.
donderdag 10 december 2009 om 08:03
Hoi meiden,
Tja, ik blijf het zeggen maar ontzettend bedankt weer voor jullie berichten! Natuurlijk ben ik niet boos of verdrietig om wat jullie schrijven! Het zijn zulke rake dingen! Ik kom later even terug om uitgebreider te reageren. Ik ben nu zo ontzettend moe, zie alles dwarrelen.
Thanks!,
Tan.
Tja, ik blijf het zeggen maar ontzettend bedankt weer voor jullie berichten! Natuurlijk ben ik niet boos of verdrietig om wat jullie schrijven! Het zijn zulke rake dingen! Ik kom later even terug om uitgebreider te reageren. Ik ben nu zo ontzettend moe, zie alles dwarrelen.
Thanks!,
Tan.
donderdag 10 december 2009 om 13:29
Oh meiden ik ben zo bang! Het gaat helemaal niet goed. De huisarts is net geweest en we moeten straks naar de praktijk komen omdat hij denkt dat ze bloedarmoede heeft. Haar saturatie was ook weer te laag, 87. Mn moeder kan echt niets, is heel duizelig en kan bijna niet lopen. Ik ben zo bang. Ze moet ws weer opgenomen worden en ze huilt zo omdat ze het zo erg vindt.
Heb ik nou al die tijd gelijk gehad en is dit nu het begin van het einde??? Ze is zo verdrietig envoelt zich zo ziek en kortademig. Ik ben helemaal in paniek en ben zo bang! wat nou als die klep loszit!!! Een nieuwe operatie kan ze niet aan! Of straks heeft ze ziekte van Kahler...Ik ben zo ontzettend bang en ik zit me hier maar groot te houden.
Heb ik nou al die tijd gelijk gehad en is dit nu het begin van het einde??? Ze is zo verdrietig envoelt zich zo ziek en kortademig. Ik ben helemaal in paniek en ben zo bang! wat nou als die klep loszit!!! Een nieuwe operatie kan ze niet aan! Of straks heeft ze ziekte van Kahler...Ik ben zo ontzettend bang en ik zit me hier maar groot te houden.
donderdag 10 december 2009 om 14:58
Tjilla, sterkte, ik hoop dat het allemaal goed komt. Probeer alsjeblieft bij het moment te leven en even af te wachten tot ze onderzocht is, je kunt jewel allerlei doemscenario's in je hoofd halen en zeggen zie je wel, het gaat mis. Maar dat weet je nog niet, ze zal eerst onderzocht moeten worden. Sterkte met afwachten. Oh en te veel googlen op klachten doet je ook geen goed meis, probeer dat niet te doen.
donderdag 10 december 2009 om 19:02
tjilla. helaas valt je moeder in de groep die na de operatie nog een keer opgenomen word. Deze complicatie zie je toch wel vaak hoor. En is met ( een betere afstemming) van medicatie vaak te verhelpen. Gebruik de tijd dat je moeder in het ziekenhuis ligt om 's nachts een beetje bij te slapen. En bespreek met je moeder waar ze heen gaat na ontslag, want door de ziekenhuisopname komt ze wel weer in aanmerking voor een verzorgingshuis. Ik zou er maar eens een stevig gesprek aan wagen met haar, want dat zou voor jullie allebei beter zijn.
Kop op meid! Je moeder gaat zich snel weer wat beter voelen als ze wat vocht kwijt is!
Kop op meid! Je moeder gaat zich snel weer wat beter voelen als ze wat vocht kwijt is!
donderdag 10 december 2009 om 19:27
Inderdaad, het is goed dat ze nu in het ziekenhuis is, waar ze haar in de gaten kunnen houden en kunnen werken aan een oplossing met medicatie. Maar zorg in hemelsnaam voor een plek ter overbrugging als ze nu met ontslag mag, niet meteen weer naar huis. Ze moet aansterken op een andere plek, waar kennis is over haar toestand. Sterkte
donderdag 10 december 2009 om 20:33
Tjilla, ze is nu op een plek waar ze haar in de gaten houden en voor haar zorgen. Je kunt er nu he-le-maal niets aan doen. Moeilijk om te accepteren misschien, maar het is niet anders. Probeer nu bij te komen, ga slapen, al dan niet met behulp van een slaap- of kalmeringsmiddel en neem morgen contact op met je huisarts. Vertel hem/haar hoe het met je gaat en vraag of je medicatie kunt krijgen die je helpt je angst te beteugelen. Zorg ook, zoals Arwen en A al zeggen, dat je iedereen duidelijk maakt dat je moeder niet, absoluut niet, vanuit het ziekenhuis weer naar huis kan en dan door jou verzorgd worden.
Welterusten!
Welterusten!
