Gezondheid
alle pijlers
hartoperatie , ervaringen?
dinsdag 3 november 2009 om 12:24
Hallo allemaal,
Na een periode van veel (pijn)klachten en ziekenhuisopnames is er vandaag duidelijk geworden dat mijn moeder een bypassoperatie en een hartklepvervanging moet ondergaan.
Ik ben best geschrokken van dit bericht en ben daarom opzoek naar mensen die dit ook in hun omgeving hebben meegemaakt. Mijn moeder is bijna 80, longpatiente en heeft suikerziekte en ik ben erg bang dat ze de hele ingreep niet overleefd. Mijn moeder is zelf ook best geschrokken van dit bericht terwijl ze normaal hartstikke positief, optimistisch en sterk is.
Ik ben alleen , dwz geen broers/zussen en andere familie (wel vrienden) en ervaar de zorg en dit hele traject (moeder ligt al paar weken in het ziekenhuis) ontzettend zwaar. Ik zoek dus ook een beetje steun hier , naast wellicht verhalen van mensen die dit ook van nabij hebben meegemaakt.
Alvast enorm bedankt!
(heb later deze week gesprek met arts, dan wordt wellicht ook meer duidelijk)
Na een periode van veel (pijn)klachten en ziekenhuisopnames is er vandaag duidelijk geworden dat mijn moeder een bypassoperatie en een hartklepvervanging moet ondergaan.
Ik ben best geschrokken van dit bericht en ben daarom opzoek naar mensen die dit ook in hun omgeving hebben meegemaakt. Mijn moeder is bijna 80, longpatiente en heeft suikerziekte en ik ben erg bang dat ze de hele ingreep niet overleefd. Mijn moeder is zelf ook best geschrokken van dit bericht terwijl ze normaal hartstikke positief, optimistisch en sterk is.
Ik ben alleen , dwz geen broers/zussen en andere familie (wel vrienden) en ervaar de zorg en dit hele traject (moeder ligt al paar weken in het ziekenhuis) ontzettend zwaar. Ik zoek dus ook een beetje steun hier , naast wellicht verhalen van mensen die dit ook van nabij hebben meegemaakt.
Alvast enorm bedankt!
(heb later deze week gesprek met arts, dan wordt wellicht ook meer duidelijk)
maandag 7 december 2009 om 19:26
Dat je moeder bang is vind ik echt niet raar hoor. Ze moet het vertrouwen in haar lichaam terugkrijgen.
Ik ben na de operatie ook een tijdje bij mijn vader gaan wonen. Na een week of 2 a 3 stelde ik voorzichtig voor dat ik weer naar mijn eigen huis zou gaan. Vervolgens ging mijn vader zitten huilen en vertelde hij dat hij al de hele week bang was dat ik dat ging zeggen of ik toch niet nog een week wou blijven.
Voor de duidelijkheid: mijn vader is geen klager, wil nooit hulp van een ander, vind dat hij alles altijd zelf moet kunnen. Maar hij was ook gewoon bang en raakte in paniek bij het idee van alleen zijn.
Het is heel vervelend, maar geloof me, dit heeft gewoon tijd nodig en het gaat weer over.
Sterkte!
Ik ben na de operatie ook een tijdje bij mijn vader gaan wonen. Na een week of 2 a 3 stelde ik voorzichtig voor dat ik weer naar mijn eigen huis zou gaan. Vervolgens ging mijn vader zitten huilen en vertelde hij dat hij al de hele week bang was dat ik dat ging zeggen of ik toch niet nog een week wou blijven.
Voor de duidelijkheid: mijn vader is geen klager, wil nooit hulp van een ander, vind dat hij alles altijd zelf moet kunnen. Maar hij was ook gewoon bang en raakte in paniek bij het idee van alleen zijn.
Het is heel vervelend, maar geloof me, dit heeft gewoon tijd nodig en het gaat weer over.
Sterkte!
maandag 7 december 2009 om 19:34
Mijn moeder is dus ook iemand die normaal nooit klaagt oid. Mijn moeder is echt wel een stevig en stoer wijffie 
maar dit is zo raar. En waar ze dan bang voor is dat weet ze dan niet zo goed.
Ik had net laten vallen dat we de huisarts zouden kunnen vragen om Zopiclon om te kunnen slapen, had ik even genoteerd nav een post van Dark. Waarop een vriendin van mn moeder er twee kwam brengen. Zou ze er een kunnen nemen vanavond of moeten we dat echt eerst aan de huisarts vragen? Ik bedoel, ik weet wel dat je niet zomaar mag gaan slikken maar zou 1x kwaad kunnen? het zou zo fijn zijn als ze es even kon slapen.
maar dit is zo raar. En waar ze dan bang voor is dat weet ze dan niet zo goed. Ik had net laten vallen dat we de huisarts zouden kunnen vragen om Zopiclon om te kunnen slapen, had ik even genoteerd nav een post van Dark. Waarop een vriendin van mn moeder er twee kwam brengen. Zou ze er een kunnen nemen vanavond of moeten we dat echt eerst aan de huisarts vragen? Ik bedoel, ik weet wel dat je niet zomaar mag gaan slikken maar zou 1x kwaad kunnen? het zou zo fijn zijn als ze es even kon slapen.
maandag 7 december 2009 om 21:21
Hoi Tjilla,
Ik zou niet durven zeggen, geef haar maar een Zoplicon.
Want ik weet niet of het kwaad kan, in combinatie met je moeders andere medicijnen... snap je?
Ik zou het toch eerst maar morgen even aan haar apotheek of huisarts vragen voordat je haar er één geeft.
Ik denk niet dat het kwaad kan, maar beter zekerheid voor alles.
Ik hoop dat jullie vanacht toch een beetje kunnen slapen.
En dat ze morgen een Zoplicon mag nemen.
Sterkte.
Ik zou niet durven zeggen, geef haar maar een Zoplicon.
Want ik weet niet of het kwaad kan, in combinatie met je moeders andere medicijnen... snap je?
Ik zou het toch eerst maar morgen even aan haar apotheek of huisarts vragen voordat je haar er één geeft.
Ik denk niet dat het kwaad kan, maar beter zekerheid voor alles.
Ik hoop dat jullie vanacht toch een beetje kunnen slapen.
En dat ze morgen een Zoplicon mag nemen.
Sterkte.
maandag 7 december 2009 om 23:45
Nee, ga aub niks slikken zonder recept en al zeker geen slaapmiddelen. Juist omdat je moeder al een aantal middelen gebruikt, is het gewoon heel belangrijk dat het via de huisarts en haar vaste apotheek gaat.
We dont make mistakes here, we just have happy accidents. We want happy, happy paintings. If you want sad things, watch the news. Everything is possible here. This is your little universe -Bob Ross
dinsdag 8 december 2009 om 00:37
Idd. Niet met (slaap)medicatie gaan lopen klooien. Neem bij wijze van spreken zelf een zopiclon zou ik zeggen...Jij hebt er meer behoefte aan dan je moeder. Vanwege haar COPD moet je voorzichtig zijn met slaapmedicatie; altijd eerst overleggen met de huisarts...
Gaat je moeder nog voor hartrevalidatie (in het ziekenhuis) eigenlijk?
Gaat je moeder nog voor hartrevalidatie (in het ziekenhuis) eigenlijk?
dinsdag 8 december 2009 om 07:51
Oh meiden wat erg. Ik heb dit niet meer gelezen gisterenavond.
Het was echt een hel/nacht. Mijn moeder wilde zo graag slapen en ik had er helemaal geen goed gevoel bij, ben helemaal niet van zomaar slikken, maar ze heeft toch zo´n pilletje genomen en het was echt vreselijk! Ze was helemaal totaal van de wereld. Het was zo erg...Ze kon ondanks de pil niet doorslapen maar steeds een uurtje en als ze wakker was was ze helemaal dronken. Ze zakte door haar benen bij het naar de wc lopen en haar ogen vielen steeds dicht als ze zat, ze viel steeds om. Ik was voor het eerst echt in paniek (heeft ze niet gemerkt)ik dacht dat ze doodging. Op een gegeven moment dacht ze dat ze moest overgeven, is niet gebeurd.
Tussendoor heeft ze wel steeds even geslapen en nu is ze weer bij maar doodmoe. Ik heb letterlijk geen oog dichtgedaan. De 6e nacht op rij.
Wat moeten we nou met dat slapen? Ze kan toch niet steeds een uur slapen en dan klaar wakker? Dit kan zo toch niet dit houden we niet vol.
Ik voel me zo zo schuldig, ik had haar die pil niet moeten laten slikken. Ik had hier nog moeten lezen.
En ik weet ook niet of ze nu haar dagelijkse medicijnen mag innemen en die moet ze wel hebben natuurlijk.
Het was echt een hel/nacht. Mijn moeder wilde zo graag slapen en ik had er helemaal geen goed gevoel bij, ben helemaal niet van zomaar slikken, maar ze heeft toch zo´n pilletje genomen en het was echt vreselijk! Ze was helemaal totaal van de wereld. Het was zo erg...Ze kon ondanks de pil niet doorslapen maar steeds een uurtje en als ze wakker was was ze helemaal dronken. Ze zakte door haar benen bij het naar de wc lopen en haar ogen vielen steeds dicht als ze zat, ze viel steeds om. Ik was voor het eerst echt in paniek (heeft ze niet gemerkt)ik dacht dat ze doodging. Op een gegeven moment dacht ze dat ze moest overgeven, is niet gebeurd.
Tussendoor heeft ze wel steeds even geslapen en nu is ze weer bij maar doodmoe. Ik heb letterlijk geen oog dichtgedaan. De 6e nacht op rij.
Wat moeten we nou met dat slapen? Ze kan toch niet steeds een uur slapen en dan klaar wakker? Dit kan zo toch niet dit houden we niet vol.
Ik voel me zo zo schuldig, ik had haar die pil niet moeten laten slikken. Ik had hier nog moeten lezen.
En ik weet ook niet of ze nu haar dagelijkse medicijnen mag innemen en die moet ze wel hebben natuurlijk.
dinsdag 8 december 2009 om 09:46
Tjilla, wat jammer dat je hier niet meer hebt gelezen gisterenavond, had je kunnen zien dat het je werd afgeraden.
Maar jah...er is gelukkig niets ernstigs gebeurt, het heeft jullie alleen een angstige nacht bezorgd, mede omdat je niet zeker wist of je het aan haar mocht geven of niet.
Daarom is het altijd beter, pas iets aan haar te geven na overleg met de huisarts, ook al ter geruststelling dat het geen kwaad kan.
Ik kijk er wel van op dat je moeder zelfs na het innemen van de slaaptablet, nog steeds elk uur wakker word, dan heeft ze wel een erge slaapstoornis hoor.
Als ik jou was, zou ik vandaag toch een gesprek aan gaan met haar huisarts, want die slapeloze nachten is op den duur niet meer vol te houden, ook voor jou niet.
En het is natuurlijk ook niet bevoordelijk voor haar genezing, die rust heeft ze juist hard nodig.
Als de arts weer niet wil komen, dan zou ik als ik jou was zelf naar zijn spreekuur gaan, om alles daar goed uit te leggen, want nu moet er echt eens iets aan gedaan worden.
Sterkte.
Maar jah...er is gelukkig niets ernstigs gebeurt, het heeft jullie alleen een angstige nacht bezorgd, mede omdat je niet zeker wist of je het aan haar mocht geven of niet.
Daarom is het altijd beter, pas iets aan haar te geven na overleg met de huisarts, ook al ter geruststelling dat het geen kwaad kan.
Ik kijk er wel van op dat je moeder zelfs na het innemen van de slaaptablet, nog steeds elk uur wakker word, dan heeft ze wel een erge slaapstoornis hoor.
Als ik jou was, zou ik vandaag toch een gesprek aan gaan met haar huisarts, want die slapeloze nachten is op den duur niet meer vol te houden, ook voor jou niet.
En het is natuurlijk ook niet bevoordelijk voor haar genezing, die rust heeft ze juist hard nodig.
Als de arts weer niet wil komen, dan zou ik als ik jou was zelf naar zijn spreekuur gaan, om alles daar goed uit te leggen, want nu moet er echt eens iets aan gedaan worden.
Sterkte.
dinsdag 8 december 2009 om 14:25
Volgens mij houden jullie elkaar ook wakker...Hoe sliep je moeder voor de operatie? Ook niet fantastisch volgens mij...
Elkaar wat meer met rust laten snachts. Dat zou nog wel eens kunnen helpen. Misschien is het goed dat ze nu extra suf/moe is. Dan slaapt ze aankomende nacht wellicht langer dan af en toe een uurtje. Maar ga jij dan wel ergens anders liggen? Voor het welzijn voor jezelf en voor je moeder?
Elkaar wat meer met rust laten snachts. Dat zou nog wel eens kunnen helpen. Misschien is het goed dat ze nu extra suf/moe is. Dan slaapt ze aankomende nacht wellicht langer dan af en toe een uurtje. Maar ga jij dan wel ergens anders liggen? Voor het welzijn voor jezelf en voor je moeder?
dinsdag 8 december 2009 om 15:47
Hoi meiden,
Ik heb vandaag de huisarts gesproken. Hij vindt slaappillen geen goed idee. Helemaal niet omdat mn moeder al wat ouder is en de kans op vallen snachts wanneer ze naar het toilet zou gaan gewoon groter is. Nou dat hebben we idd gemerkt vannacht....Hij zei dat het beste is een ritme te krijgen en dus absoluut niet meer overdag te gaan slapen. Dus sochtends opstaan rond 7 a 8 uur en dan afhankelijk van hoelaat we lunchen ergens tussen 11 en 1230 nog even slapen en daara absoluut niet meer. Ookal is ze nog zo moe ze moet echt doorzetten. Hij zei dat ze het een dag of 4 mss moeilijk zou hebben maar dat dit de enige manier is om weer een ritme te krijgen.
Ik had daarna ook nog even een fijn gesprek met de assistente. Zij heeft een jaar geleden hetzelfde meegemaakt met haar moeder en zij vond alles wat ik vertelde ontzettend herkenbaar. De vermoeidheid, het huilen en niet kunnen slapen. De pijn en de kortademigheid. Bij haar moeder hoogbejaard, ouder nog dan de mijne, duurde het een maand of 5 voordat ze weer beter op de been was. Iedereen is anders natuurlijk, dat snap ik wel.
Verder heb ik de fysio gebeld en die komt volgende week. Helpen met wat ademhalingsoefeningen enzo.
Ik ben net zelf keihard gevallen in de badkamer. Zag de badrand niet meer. Ik ben zo moe, al 6 nachten niet geslapen. Ik kan echt niet meer. En ik ben zo bang voor de komende nacht. Ik ben weer heel erg paniekerig. Het zit nu helemaal in mn hoofd dat ze mss wel endocarditis heeft...Dat zit dan in mn hoofd en heeft me dan helemaal in zn greep. En net was ze er van overtuigd dat de trombosedienst vandaag was geweest terwijl ze gisteren zijn geweest en dat maakt me dan ook zo bang...Wat een shitdag vandaag, bah.
Bedankt weer allemaal!
Ik heb vandaag de huisarts gesproken. Hij vindt slaappillen geen goed idee. Helemaal niet omdat mn moeder al wat ouder is en de kans op vallen snachts wanneer ze naar het toilet zou gaan gewoon groter is. Nou dat hebben we idd gemerkt vannacht....Hij zei dat het beste is een ritme te krijgen en dus absoluut niet meer overdag te gaan slapen. Dus sochtends opstaan rond 7 a 8 uur en dan afhankelijk van hoelaat we lunchen ergens tussen 11 en 1230 nog even slapen en daara absoluut niet meer. Ookal is ze nog zo moe ze moet echt doorzetten. Hij zei dat ze het een dag of 4 mss moeilijk zou hebben maar dat dit de enige manier is om weer een ritme te krijgen.
Ik had daarna ook nog even een fijn gesprek met de assistente. Zij heeft een jaar geleden hetzelfde meegemaakt met haar moeder en zij vond alles wat ik vertelde ontzettend herkenbaar. De vermoeidheid, het huilen en niet kunnen slapen. De pijn en de kortademigheid. Bij haar moeder hoogbejaard, ouder nog dan de mijne, duurde het een maand of 5 voordat ze weer beter op de been was. Iedereen is anders natuurlijk, dat snap ik wel.
Verder heb ik de fysio gebeld en die komt volgende week. Helpen met wat ademhalingsoefeningen enzo.
Ik ben net zelf keihard gevallen in de badkamer. Zag de badrand niet meer
. Ik ben zo moe, al 6 nachten niet geslapen. Ik kan echt niet meer. En ik ben zo bang voor de komende nacht. Ik ben weer heel erg paniekerig. Het zit nu helemaal in mn hoofd dat ze mss wel endocarditis heeft...Dat zit dan in mn hoofd en heeft me dan helemaal in zn greep. En net was ze er van overtuigd dat de trombosedienst vandaag was geweest terwijl ze gisteren zijn geweest en dat maakt me dan ook zo bang...Wat een shitdag vandaag, bah.Bedankt weer allemaal!
dinsdag 8 december 2009 om 16:17
kom op tjilla rustig worden!
Je moeder heeft geen endocarditis want dan zou ze beroerd zijn,
De vergeetachtigheid en andere klachten kunnen nog van de narcose komen of door de operatie.
Het emotioneel zijn kan ook nog heel lang blijven, ' hoort' bij hartpatienten.
Ik geef je huisarts gelijk: tussen de middag even slapen en daarna niet meer. En dan vroeg naar bed: vanaf half 10
kom op meid, nog ff doorzetten, over een paar weken zitten jullie weer in het ritme
Je moeder heeft geen endocarditis want dan zou ze beroerd zijn,
De vergeetachtigheid en andere klachten kunnen nog van de narcose komen of door de operatie.
Het emotioneel zijn kan ook nog heel lang blijven, ' hoort' bij hartpatienten.
Ik geef je huisarts gelijk: tussen de middag even slapen en daarna niet meer. En dan vroeg naar bed: vanaf half 10
kom op meid, nog ff doorzetten, over een paar weken zitten jullie weer in het ritme
woensdag 9 december 2009 om 10:32
Hoi meiden,
Pfff, ik weet het even niet meer hoor...Ik weet niet of ze hier nog wel goed uit gaat komen...Vannacht heb ik geslapen van 2130u tot 0215u, had een Oxazepam ingenomen. Tussendoor wel wakker geweest maar moeder was toch steeds wakker. Pijn in dr rug en dan wordt ze geiiriteerd en bozig omdat ze niet kan slapen. Ja, ik had mezelf voorgenomen om ergens anders te gaan liggen maar ik durf dat niet. En ik raak ook geirriteerd omdat ze zo doet, hoe oneerlijk ik dit ook van mezelf vind... Ze laat zichzelf alles aanwaaien ; helpen naar de wc, glaasje water, medicijnen , omhoog tillen in bed etc. En ik weet gewoon niet of ze het echt niet zelf kan of het gewoon wel fijn vindt zo, die hulp. Later in de nacht is ze op de bank gaan liggen en toen heeft ze nog een uur of 4 geslapen waarop ik dus weer wakker was omdat ik bang was dat ze van de bank zou vallen.
Natuurlijk weet ik wel dat ze 3 weken na een operatie nog geen marathon kan lopen maar ze zou toch zelf ook ook wel wat moeten ondernemen zeg maar? gewoon wat kleine dingetjes zoals naar de keuken lopen enzo? Dat heeft ze mss 2x gedaan sinds ze thuis is maar verder zit ze aan tafel of op de bank.
Net ging ze weer even liggen dus ik dacht mooi dan ga ik ook even liggen en na 5 min roept ze me alweer en ligt ze heel verwilderd en angstig om zich heen te kijken. Als ik dan vraag wat er is dan weet ze het niet en dan komt ze haar bed weer uit. Nu zit ze aan tafel te lezen.
Ik moet volgende week weer (gedeeltelijk) gaan werken maar ik kan haar echt niet alleen laten. Wat moet ik nou doen? Ik weet het gewoon niet! Iedereen zegt dat dit erbij hoort , herkennen jullie dit ook? En hoelang duurt dit??
Ze spuit ook echt mss wel 15 x per dag met haar inhalator. Ik heb ook echt het idee dat dat ook een beetje gemakzucht is . Ik weet dat dit heel naar klinkt maar ik bedoel, ik denk echt dat wanneer ze gewoon even 5 min zou wachten de kortademigheid wel zakt. Soms zit ze op de bank en dan krijgt ze het ineens, zonder iets te doen. Volgens de arts in het ziekenhuis hoort dit erbij en kan het ook horen bij haar onregelmatige hartslag. Maar hoe weet ik nou of dat echt zo is?? En ik kan toch niet elke 5 min een arts bellen? Mijn moeder zegt dat het in het ziekenhuis ook zo was en dat het niet erg is maar waarom lurkt ze dan aan dat ding de hele tijd? Ze lijkt ook niet echt heel erg benauwd (heb haar bijv wel eens echt heel benauwd gezien bij een luchtweginfectie en vocht achter de longen)maar ja, dat kan ze natuurlijk ook voor mij verbergen.
Sorry voor deze onsamenhangende post maar ik ben echt een beetje de weg kwijt. Ik voel me hier zo alleen in. Ik ben bang dat ze dit niet overleeft.
Bedankt voor het lezen. Kan me ook wel voorstellen dat jullie er ook gek van worden, van dit gezever maar ik kan nergens anders terecht.
Pfff, ik weet het even niet meer hoor...Ik weet niet of ze hier nog wel goed uit gaat komen...Vannacht heb ik geslapen van 2130u tot 0215u, had een Oxazepam ingenomen. Tussendoor wel wakker geweest maar moeder was toch steeds wakker. Pijn in dr rug en dan wordt ze geiiriteerd en bozig omdat ze niet kan slapen. Ja, ik had mezelf voorgenomen om ergens anders te gaan liggen maar ik durf dat niet. En ik raak ook geirriteerd omdat ze zo doet, hoe oneerlijk ik dit ook van mezelf vind... Ze laat zichzelf alles aanwaaien ; helpen naar de wc, glaasje water, medicijnen , omhoog tillen in bed etc. En ik weet gewoon niet of ze het echt niet zelf kan of het gewoon wel fijn vindt zo, die hulp. Later in de nacht is ze op de bank gaan liggen en toen heeft ze nog een uur of 4 geslapen waarop ik dus weer wakker was omdat ik bang was dat ze van de bank zou vallen.
Natuurlijk weet ik wel dat ze 3 weken na een operatie nog geen marathon kan lopen maar ze zou toch zelf ook ook wel wat moeten ondernemen zeg maar? gewoon wat kleine dingetjes zoals naar de keuken lopen enzo? Dat heeft ze mss 2x gedaan sinds ze thuis is maar verder zit ze aan tafel of op de bank.
Net ging ze weer even liggen dus ik dacht mooi dan ga ik ook even liggen en na 5 min roept ze me alweer en ligt ze heel verwilderd en angstig om zich heen te kijken. Als ik dan vraag wat er is dan weet ze het niet en dan komt ze haar bed weer uit. Nu zit ze aan tafel te lezen.
Ik moet volgende week weer (gedeeltelijk) gaan werken maar ik kan haar echt niet alleen laten. Wat moet ik nou doen? Ik weet het gewoon niet! Iedereen zegt dat dit erbij hoort , herkennen jullie dit ook? En hoelang duurt dit??
Ze spuit ook echt mss wel 15 x per dag met haar inhalator. Ik heb ook echt het idee dat dat ook een beetje gemakzucht is . Ik weet dat dit heel naar klinkt maar ik bedoel, ik denk echt dat wanneer ze gewoon even 5 min zou wachten de kortademigheid wel zakt. Soms zit ze op de bank en dan krijgt ze het ineens, zonder iets te doen. Volgens de arts in het ziekenhuis hoort dit erbij en kan het ook horen bij haar onregelmatige hartslag. Maar hoe weet ik nou of dat echt zo is?? En ik kan toch niet elke 5 min een arts bellen? Mijn moeder zegt dat het in het ziekenhuis ook zo was en dat het niet erg is maar waarom lurkt ze dan aan dat ding de hele tijd? Ze lijkt ook niet echt heel erg benauwd (heb haar bijv wel eens echt heel benauwd gezien bij een luchtweginfectie en vocht achter de longen)maar ja, dat kan ze natuurlijk ook voor mij verbergen.
Sorry voor deze onsamenhangende post maar ik ben echt een beetje de weg kwijt. Ik voel me hier zo alleen in. Ik ben bang dat ze dit niet overleeft.
Bedankt voor het lezen. Kan me ook wel voorstellen dat jullie er ook gek van worden, van dit gezever maar ik kan nergens anders terecht.
woensdag 9 december 2009 om 12:27
Hoi Tjilla,
Ik heb wel steeds meegelezen maar alleen in het begin gereageerd, maar nu wil ik toch een poging wagen je te helpen. Misschien formuleer ik het allemaal heel onaardig nu, maar volgens mij moet je hier echt heel snel mee stoppen. Het lijkt me dat je moeder en jij op dit moment niet samen werken aan haar herstel, maar elkaar alleen maar tegenwerken. Wie daar "schuld" aan heeft is even niet belangrijk, maar op dit moment moet er wel wat gaan veranderen. Bel de huisarts van je moeder, leg uit dat je niet meer dag en nacht voor je moeder kunt zorgen. Je moeder kan ook niet voor zichzelf zorgen, dus een (tijdelijke) opname in een verzorgings- of verpleeghuis lijkt me de beste oplossing. Je hebt eerder geschreven dat je moeder dat niet wil en dat je dat zielig vindt (misschien wat kort door de bocht samen gevat) maar daar moet je nu echt over heen stappen. Heeft je moeder al ooit in een verzorgingstehuis gelogeerd? Neem aan van niet, dus is haar mening niet gebaseerd op ervaringen. Bovendien moet je soms dingen doen die niet hartstikke leuk zijn, ze is volwassen toch?
Doel is een goed herstel en op de manier waarop jullie nu bezig zijn is het herstel van je moeder niet optimaal én ga jij er aan onderdoor.
Het klinkt heel hard, maar je helpt je moeder nu het beste door te stoppen met helpen. Wanneer je moeder door professionals verzorgd wordt, die prima in kunnen schatten wat ze wel en niet zelf moet of kan doen, zul je zien dat haar herstel veel sneller verloopt. En als de zorg door professionals gedaan wordt, kun jij gewoon weer de dochter zijn, die aandacht aan haar besteedt en naar haar luistert. Dat is beter voor jullie allebei!
Ik heb wel steeds meegelezen maar alleen in het begin gereageerd, maar nu wil ik toch een poging wagen je te helpen. Misschien formuleer ik het allemaal heel onaardig nu, maar volgens mij moet je hier echt heel snel mee stoppen. Het lijkt me dat je moeder en jij op dit moment niet samen werken aan haar herstel, maar elkaar alleen maar tegenwerken. Wie daar "schuld" aan heeft is even niet belangrijk, maar op dit moment moet er wel wat gaan veranderen. Bel de huisarts van je moeder, leg uit dat je niet meer dag en nacht voor je moeder kunt zorgen. Je moeder kan ook niet voor zichzelf zorgen, dus een (tijdelijke) opname in een verzorgings- of verpleeghuis lijkt me de beste oplossing. Je hebt eerder geschreven dat je moeder dat niet wil en dat je dat zielig vindt (misschien wat kort door de bocht samen gevat) maar daar moet je nu echt over heen stappen. Heeft je moeder al ooit in een verzorgingstehuis gelogeerd? Neem aan van niet, dus is haar mening niet gebaseerd op ervaringen. Bovendien moet je soms dingen doen die niet hartstikke leuk zijn, ze is volwassen toch?
Doel is een goed herstel en op de manier waarop jullie nu bezig zijn is het herstel van je moeder niet optimaal én ga jij er aan onderdoor.
Het klinkt heel hard, maar je helpt je moeder nu het beste door te stoppen met helpen. Wanneer je moeder door professionals verzorgd wordt, die prima in kunnen schatten wat ze wel en niet zelf moet of kan doen, zul je zien dat haar herstel veel sneller verloopt. En als de zorg door professionals gedaan wordt, kun jij gewoon weer de dochter zijn, die aandacht aan haar besteedt en naar haar luistert. Dat is beter voor jullie allebei!
woensdag 9 december 2009 om 12:42
helemaal eens met sassafrass. Lees hier al de hele tijd mee, en kan me nu niet meer in houden. Dit gaat echt niet goed en is ook niet normaal vind ik. Jullie draaien allebei door en dat werkt echt absoluut niet bevorderend voor het herstel. Ik snap dat je graag voor je moeder wil zorgen, maar het gaat ten koste van jezelf en bovendien heb jij niet de juiste kennis om dit nu goed te kunnen doen. Sterkte! want dat jullie het zwaar hebben allebei staat als een paal boven water.
woensdag 9 december 2009 om 13:33
Hoi!
Even voor de duidelijkheid , ik stress niet waar mijn moeder bij is. Ik ben juist enorm positief en vrolijk. Ze is nu niet helder genoeg om te merken dat ik het moeilijk heb.
Ik weet diep van binnen dat mijn moeder voor mijn welzijn buitenshuis verzorgt zou moeten worden maar ik kan en wil haar dat niet aan doen. Ze heeft gehuild van blijdschap dat ze naar huis mocht en niet naar de verpleging hoefde. Ik denk echt dat mijn moeder het beste herstellen zal thuis en niet buiten haar eigen omgeving. Ze is zo enorm gehecht aan haar eigen huisje, ze woont hier al bijna 50 jaar. Ik weet dat het beter voor mij zou zijn maar echt, ik laat haar niet weghalen. Er moet toch een manier zijn om hier beter mee om te gaan, gewoon thuis?
Bedankt voor jullie berichten!
Even voor de duidelijkheid , ik stress niet waar mijn moeder bij is. Ik ben juist enorm positief en vrolijk. Ze is nu niet helder genoeg om te merken dat ik het moeilijk heb.
Ik weet diep van binnen dat mijn moeder voor mijn welzijn buitenshuis verzorgt zou moeten worden maar ik kan en wil haar dat niet aan doen. Ze heeft gehuild van blijdschap dat ze naar huis mocht en niet naar de verpleging hoefde. Ik denk echt dat mijn moeder het beste herstellen zal thuis en niet buiten haar eigen omgeving. Ze is zo enorm gehecht aan haar eigen huisje, ze woont hier al bijna 50 jaar. Ik weet dat het beter voor mij zou zijn maar echt, ik laat haar niet weghalen. Er moet toch een manier zijn om hier beter mee om te gaan, gewoon thuis?
Bedankt voor jullie berichten!
woensdag 9 december 2009 om 13:59
Hoi Tjilla,
Lees mijn post nog eens! Het gaat niet alleen om jou (hoewel het overduidelijk is dat jij op de rand van instorten staat) maar zeer zeker ook om het welzijn van je moeder. Wat jullie nu samen doen is niet goed voor haar!
Ik geloof best dat je moeder er erg tegenop ziet om ergens anders heen te gaan, maar als je moeder nu niet in staat is om in te zien wat voor haar het beste is, moet jij de verstandigste zijn en de beslissing voor haar nemen. Tuurlijk heeft een verzorgingshuis nadelen, en natuurlijk zijn dingen daar anders dan thuis, maar kom op, de beste weg is niet altijd ook de gezelligste. Overigens heb je grote kans dat je moeder, eenmaal in zo'n huis, nooit meer weg wil, zo ging het met mijn oma ook. Na jaren van alleen zijn in een flatje, bleek de aanspraak en gezelligheid van het huis (en de luxe van de goede verzorging) toch wel heel aantrekkelijk......
En ik geloof niet dat je moeder niet merkt dat jij gestrresst bent, dat is onmogelijk. Je slaapt naast haar op de grond, zit bij elk piepje van haar recht overeind, dat is niet normaal.
Ik snap best dat het een hele stap is, maar zachte heelmeesters maken stinkende wonden.
Lees mijn post nog eens! Het gaat niet alleen om jou (hoewel het overduidelijk is dat jij op de rand van instorten staat) maar zeer zeker ook om het welzijn van je moeder. Wat jullie nu samen doen is niet goed voor haar!
Ik geloof best dat je moeder er erg tegenop ziet om ergens anders heen te gaan, maar als je moeder nu niet in staat is om in te zien wat voor haar het beste is, moet jij de verstandigste zijn en de beslissing voor haar nemen. Tuurlijk heeft een verzorgingshuis nadelen, en natuurlijk zijn dingen daar anders dan thuis, maar kom op, de beste weg is niet altijd ook de gezelligste. Overigens heb je grote kans dat je moeder, eenmaal in zo'n huis, nooit meer weg wil, zo ging het met mijn oma ook. Na jaren van alleen zijn in een flatje, bleek de aanspraak en gezelligheid van het huis (en de luxe van de goede verzorging) toch wel heel aantrekkelijk......
En ik geloof niet dat je moeder niet merkt dat jij gestrresst bent, dat is onmogelijk. Je slaapt naast haar op de grond, zit bij elk piepje van haar recht overeind, dat is niet normaal.
Ik snap best dat het een hele stap is, maar zachte heelmeesters maken stinkende wonden.
