Relaties
alle pijlers
Man kan snel heetgebakerd zijn...
zondag 14 juni 2009 om 21:04
Hallo allemaal,
lastig waar te beginnen en voor om ' de kern' er uit te filteren, maar ik ga een poging wagen.
Het doel van dit topic is niet om te zeuren over mijn man, maar om helder te krijgen wat er aan de hand is, of het normaal is, wat ik er aan kan doen om het me minder aan te trekken en rustiger te blijven.
Het zit als volgt; mijn man en ik kennen elkaar 10 jaar, hebben 2 kinderen. Ben stapelgek op mijn gezin en mijn kinderen en geniet volop van ze. Vanaf het begin dat ik mijn man ken, kan hij soms om dingen heel heftig reageren. Op zijn werk en mensen in zijn omgeving vinden hem vaak ook dominant/ duidelijk... iets waar niet iedereen tegen kan. Ik hou van duidelijkheid dus dat was iets wat me echt in hem aantrok (naast nog een boel dingen). Toch zit er ook een andere kant aan;hij is soms heetgebakerd en is dan echt zo hard.. ik vind gewoon te hard en dat raakt me gewoon. Ik hou wel van duidelijkheid maar ben helaas ook gevoelig. Als hem iets niet zint, dan vertelt hij niet rustig (of gewoon ' geergerd' wat ook best mag) wat hem niet zint, maar hij wordt erg boos, scheldt me uit bij de kinderen, ik zeg dan " ik vind het niet prettig dat je me uitscheldt waar de kinderen bij zijn, dat moet je niet doen" en vervolgens herhaalt hij het scheldwoord weer. Is dan zo dominant. En het kan echt om iets kleins gaan: vandaag om een dopje van de kraan wat door mijn schuld was afgebroken.. had hij me een paar weken eerder al voor op mijn kop gegeven en voelde ik me lullig onder natuurlijk.. had sorry gezegd.. vandaag wilde hij de tuin sproeien en natuurlijk lukte dat niet omdat het dopje nog steeds stuk was.. hij liep te stampen en dus ik werd al zenuwachtig, was lekker met de kindjes aan het spelen. Toen riep hij me op het matje, "... Kom eens hier kijken bij de kraan!" op een directieve toon... ik dus al zenuwachtig... wees hij me er weer op dat door mij de tuin nu weer niet gesproeid kon worden, wat ik precies stuk had gemaakt, dus als het gras verdorde, dat het mijn schuld was, ... Ik wilde het meteen oplossen en hem helpen " Luister je wel???" riep hij boos. En hij eindigde met "Zoek het maar uit!!" en liep boos weg. Was geen gesprek mogelijk, was mijn schuld, ik luisterde niet, .... enz enz.
Ik huilen...
Toen ik beneden kwam en hem zei dat hij geen twee keer boos hoefde te worden, hij had ook kunnen bedenken dat dat dopje nog stuk was, was ik een Trut.. zaten mijn kinderen bij.
Ik probeerde het op te lossen, was verdrietig maar belde met een zo normaal mogelijke stem mijn vader op...
Gelukkig kon hij het nu repareren en is het goed gekomen.Maar het is wel weer gezegd,
Als ik huil, moet ik niet janken, zegt hij dan, Tis echt niet zo dat ik altijd huil, maar wel als hij me uitscheld of gewoon erg hard tegen me doet. Hij kwetst me dan zo met zijn woorden, kan verbaal erg hard zijn en is verbaal ook erg sterk. Dat is iets waar hij op zijn werk erg ver mee komt, maar niet bij mij.
Zeg ik er wat van dan zegt hij "O je hebt het ook zo slecht bij mij he?" Of "Als je denkt dat je mij niet kunt accepteren zoals ik ben, dan zoek je toch een ander??"
Ik weet niet of ik dit heetgebakerde kan accepteren. Ondanks dat het niet altijd vaak is, komt het, wanneer het gebeurd, wel hard aan. Hij heeft overigens net wel zijn excuses aangeboden voor zijn woorden en heetgebakerdheid zoals hij zelf ook zegt, maar ja... ik zit daarna wel te janken op de bank.. mijn kinderen hebben het gezien dat ik huilde paps boos was... ik wil dat gewoon niet zo heftig... lastig omdat hij ook veel goede kanten heeft.
Ik denk niet dat hij wil veranderen, maar hoe moet ik hiermee omgaan. Kan ik me hiervoor afsluiten, ben ik te gevoelig...? En het is niet heel vaak.... zo lastig dit!!
Sorrie, misschien wat warrig getypt,
lastig waar te beginnen en voor om ' de kern' er uit te filteren, maar ik ga een poging wagen.
Het doel van dit topic is niet om te zeuren over mijn man, maar om helder te krijgen wat er aan de hand is, of het normaal is, wat ik er aan kan doen om het me minder aan te trekken en rustiger te blijven.
Het zit als volgt; mijn man en ik kennen elkaar 10 jaar, hebben 2 kinderen. Ben stapelgek op mijn gezin en mijn kinderen en geniet volop van ze. Vanaf het begin dat ik mijn man ken, kan hij soms om dingen heel heftig reageren. Op zijn werk en mensen in zijn omgeving vinden hem vaak ook dominant/ duidelijk... iets waar niet iedereen tegen kan. Ik hou van duidelijkheid dus dat was iets wat me echt in hem aantrok (naast nog een boel dingen). Toch zit er ook een andere kant aan;hij is soms heetgebakerd en is dan echt zo hard.. ik vind gewoon te hard en dat raakt me gewoon. Ik hou wel van duidelijkheid maar ben helaas ook gevoelig. Als hem iets niet zint, dan vertelt hij niet rustig (of gewoon ' geergerd' wat ook best mag) wat hem niet zint, maar hij wordt erg boos, scheldt me uit bij de kinderen, ik zeg dan " ik vind het niet prettig dat je me uitscheldt waar de kinderen bij zijn, dat moet je niet doen" en vervolgens herhaalt hij het scheldwoord weer. Is dan zo dominant. En het kan echt om iets kleins gaan: vandaag om een dopje van de kraan wat door mijn schuld was afgebroken.. had hij me een paar weken eerder al voor op mijn kop gegeven en voelde ik me lullig onder natuurlijk.. had sorry gezegd.. vandaag wilde hij de tuin sproeien en natuurlijk lukte dat niet omdat het dopje nog steeds stuk was.. hij liep te stampen en dus ik werd al zenuwachtig, was lekker met de kindjes aan het spelen. Toen riep hij me op het matje, "... Kom eens hier kijken bij de kraan!" op een directieve toon... ik dus al zenuwachtig... wees hij me er weer op dat door mij de tuin nu weer niet gesproeid kon worden, wat ik precies stuk had gemaakt, dus als het gras verdorde, dat het mijn schuld was, ... Ik wilde het meteen oplossen en hem helpen " Luister je wel???" riep hij boos. En hij eindigde met "Zoek het maar uit!!" en liep boos weg. Was geen gesprek mogelijk, was mijn schuld, ik luisterde niet, .... enz enz.
Ik huilen...
Toen ik beneden kwam en hem zei dat hij geen twee keer boos hoefde te worden, hij had ook kunnen bedenken dat dat dopje nog stuk was, was ik een Trut.. zaten mijn kinderen bij.
Ik probeerde het op te lossen, was verdrietig maar belde met een zo normaal mogelijke stem mijn vader op...
Gelukkig kon hij het nu repareren en is het goed gekomen.Maar het is wel weer gezegd,
Als ik huil, moet ik niet janken, zegt hij dan, Tis echt niet zo dat ik altijd huil, maar wel als hij me uitscheld of gewoon erg hard tegen me doet. Hij kwetst me dan zo met zijn woorden, kan verbaal erg hard zijn en is verbaal ook erg sterk. Dat is iets waar hij op zijn werk erg ver mee komt, maar niet bij mij.
Zeg ik er wat van dan zegt hij "O je hebt het ook zo slecht bij mij he?" Of "Als je denkt dat je mij niet kunt accepteren zoals ik ben, dan zoek je toch een ander??"
Ik weet niet of ik dit heetgebakerde kan accepteren. Ondanks dat het niet altijd vaak is, komt het, wanneer het gebeurd, wel hard aan. Hij heeft overigens net wel zijn excuses aangeboden voor zijn woorden en heetgebakerdheid zoals hij zelf ook zegt, maar ja... ik zit daarna wel te janken op de bank.. mijn kinderen hebben het gezien dat ik huilde paps boos was... ik wil dat gewoon niet zo heftig... lastig omdat hij ook veel goede kanten heeft.
Ik denk niet dat hij wil veranderen, maar hoe moet ik hiermee omgaan. Kan ik me hiervoor afsluiten, ben ik te gevoelig...? En het is niet heel vaak.... zo lastig dit!!
Sorrie, misschien wat warrig getypt,
zondag 20 december 2009 om 20:13
Hoe het ons zo goed is gelukt? Elkaar op de juiste momenten negeren, lief voor elkaar zijn. Maar ik was nog zo boos op hem over vanmorgen. Ik had nl al meerdere malen mijn excuses aangeboden, welgemeend. maar hij bleef boos en schold me uit. Dat vond ik niet netjes.
En toen vanavond weer zo belerend. Ik heb niet gescholden maar verweet hem zijn belerende dominante toon. En ik was cynisch, en niet geduldig. Dat ging de afgelopen maanden beter, hij was rustiger en vertoonde dit gedrag niet.
nu vakantie.. joechei...
En toen vanavond weer zo belerend. Ik heb niet gescholden maar verweet hem zijn belerende dominante toon. En ik was cynisch, en niet geduldig. Dat ging de afgelopen maanden beter, hij was rustiger en vertoonde dit gedrag niet.
nu vakantie.. joechei...
zondag 20 december 2009 om 20:15
quote:Candy3 schreef op 20 december 2009 @ 20:13:
Hoe het ons zo goed is gelukt? Elkaar op de juiste momenten negeren, lief voor elkaar zijn. Maar ik was nog zo boos op hem over vanmorgen. Ik had nl al meerdere malen mijn excuses aangeboden, welgemeend. maar hij bleef boos en schold me uit. Dat vond ik niet netjes.
En toen vanavond weer zo belerend. Ik heb niet gescholden maar verweet hem zijn belerende dominante toon. En ik was cynisch, en niet geduldig. Dat ging de afgelopen maanden beter, hij was rustiger en vertoonde dit gedrag niet.
nu vakantie.. joechei...
vind je dit serieus normaal gedrag in een relatie.
elkaar negeren, tig x je excuus aanbieden voor iets.
Uitschelden?
Heerlijk toch als je zo op je tenen moet lopen in een relatie.
Hoe het ons zo goed is gelukt? Elkaar op de juiste momenten negeren, lief voor elkaar zijn. Maar ik was nog zo boos op hem over vanmorgen. Ik had nl al meerdere malen mijn excuses aangeboden, welgemeend. maar hij bleef boos en schold me uit. Dat vond ik niet netjes.
En toen vanavond weer zo belerend. Ik heb niet gescholden maar verweet hem zijn belerende dominante toon. En ik was cynisch, en niet geduldig. Dat ging de afgelopen maanden beter, hij was rustiger en vertoonde dit gedrag niet.
nu vakantie.. joechei...
vind je dit serieus normaal gedrag in een relatie.
elkaar negeren, tig x je excuus aanbieden voor iets.
Uitschelden?
Heerlijk toch als je zo op je tenen moet lopen in een relatie.
zondag 20 december 2009 om 20:20
we hebben het hier al over gehad. Een maand geleden. Mijn man erkende zijn probleem, we hebben het hier goed over gehad. Hij vond dat we hulp moesten inschakelen, we zouden even kijken hoe het de komende tijd zou gaan, maar dat vond hij zelf ook nodig. Dat had ik een half jaar geleden niet voor mogelijk gehouden, ik ga dat dus morgen regelen. Hulp. Ik wil er wel uitkomen met mijn gezin. Ik vind het heel moeilijk hoor... maar ik ga morgen bellen.
zondag 20 december 2009 om 20:24
Doen. Je bent het verplicht naar je kinderen toe, en naar jezelf. Als meneer al erkent dat ie een probleem heeft, wat had ie dan gedacht, dat het zichzelf gewoon na verloop van tijd op zou lossen?
Een maand geleden hebben jullie dit al besproken en nu heeft ie je vandaag een dreun verkocht om dat jij FOEI FOEI de laarzen buiten hebt laten staan? En ook nog *SCHANDE* het fototoestel gesloopt hebt....Iets zegt mij dat ie je zo naar de klote heeft geholpen met zijn gedrag dat je echt denkt dat het aan jou ligt.
Je hoeft echt geen lieffie te zijn hoor, hele dagen door, maar om van je eigen man een uitbrander te krijgen alsof je een van zijn honden bent vind ik veel te ver gaan. Bellen dus. Niet wachten tot hij zichzelf gaat veranderen.
Jij kunt hem niet veranderen. Het enige dat jij kunt doen is veranderen hoe JIJ omgaat met dit soort vernederingen en mishandeling.
Een maand geleden hebben jullie dit al besproken en nu heeft ie je vandaag een dreun verkocht om dat jij FOEI FOEI de laarzen buiten hebt laten staan? En ook nog *SCHANDE* het fototoestel gesloopt hebt....Iets zegt mij dat ie je zo naar de klote heeft geholpen met zijn gedrag dat je echt denkt dat het aan jou ligt.
Je hoeft echt geen lieffie te zijn hoor, hele dagen door, maar om van je eigen man een uitbrander te krijgen alsof je een van zijn honden bent vind ik veel te ver gaan. Bellen dus. Niet wachten tot hij zichzelf gaat veranderen.
Jij kunt hem niet veranderen. Het enige dat jij kunt doen is veranderen hoe JIJ omgaat met dit soort vernederingen en mishandeling.
zondag 20 december 2009 om 20:27
quote:Candy3 schreef op 20 december 2009 @ 20:23:
Wuiles,
Nee.Hoe moet ik me dat voorstellen? Jullie hebben de hele dag ruzie, schelden elkaar uit, worden ook nog eens fysiek agressief en negeren elkaar de rest van de avond en dit alles gaat volledig voorbij aan de kinderen? Tenzij de kinderen uit logeren waren hou je jezelf enorm voor de gek.
Wuiles,
Nee.Hoe moet ik me dat voorstellen? Jullie hebben de hele dag ruzie, schelden elkaar uit, worden ook nog eens fysiek agressief en negeren elkaar de rest van de avond en dit alles gaat volledig voorbij aan de kinderen? Tenzij de kinderen uit logeren waren hou je jezelf enorm voor de gek.
zondag 20 december 2009 om 20:31
Je hebt tig keer je excuses aangeboden? Zie je niet dat dat al veeeeeel te ver gaat? 1x sorry zeggen voor een domme actie is echt wel genoeg. Alsof jij zelf niet baalde van de natte laarzen en de kapotte camera.
Ik heb dus nog steeds het gevoel dat jij, net als een half jaar geleden, op eieren loopt om maar te voorkomen dat hij je weer 'toe gaat spreken'. Is ie helemaal belazerd! Sorry Candy, ik kan er echt met mijn pet niet bij dat dit soort dingen binnen een relatie gebeuren.
Ik heb dus nog steeds het gevoel dat jij, net als een half jaar geleden, op eieren loopt om maar te voorkomen dat hij je weer 'toe gaat spreken'. Is ie helemaal belazerd! Sorry Candy, ik kan er echt met mijn pet niet bij dat dit soort dingen binnen een relatie gebeuren.
maandag 21 december 2009 om 01:14
Ik zie dit topic vandaag voor het eerst en heb het globaal doorgelezen, maar ik vraag me af hoe je man later met zijn puberkinderen om zal gaan, als je deze situatie uberhaupt laat voortduren..Pubers kunnen namelijk echt het bloed onder je nagels vandaag halen, aangezien ze nog niet hebben geleerd om conflicten op een volwassen manier op te lossen (duh), maar het lijkt me dat het grote problemen op gaat leveren. Nogmaals, als je er voor kiest om geen actie te ondernemen en je accepteert dat deze conflicten met bijbehorende agressie blijven voorkomen.
Dansen is leuker dan lopen
maandag 21 december 2009 om 02:15
Als jonger iemand (22) kan ik alleen maar beamen hoeveel impact het heeft op een kind ! Kinderen voelen spanning en gaan zich zelf ook heel anders gedragen want mama en papa zijn al boos. Ik kan hier heel boos om worden want mijn moeder was net zoals jij, maar goed praten en nog eens proberen. Ik pluk er nu de vruchten van met mijn therapie en antidepressiva. Misschien moet je eens wat minder denken aan wat jij wilt en vind en eens bedenken wat je kinderen nodig hebben en VERDIENEN !
Sorry als dit wat cru overkomt maar ik word hier gewoon ontzettend boos van.
Jij hebt een keuze, jouw kinderen niet !
Sorry als dit wat cru overkomt maar ik word hier gewoon ontzettend boos van.
Jij hebt een keuze, jouw kinderen niet !
maandag 21 december 2009 om 19:08
Het maakt niet uit of jouw man je nu uitscheld waar de kinderen bij zijn, of als jullie alleen zijn. Het hoort gewoon niet! Ik zou meteen mijn spullen pakken als ik scheldwoorden over me heen zou krijgen en alleen al zenuwachtig werd als mijn vriend me bij zich riep.
Net als anderen vind ik het ook vreselijk om te horen dat er kinderen bij betrokken zijn. Het spijt me, maar ik was allang weggeweest. Ik wil niet dat mijn kinderen in zo'n omgeving opgroeien en hun moeder moeten zien huilen omdat ze zojuist is afgesnauwd door hun vader. Blijkbaar zal hij niet zo snel veranderen.
Net als anderen vind ik het ook vreselijk om te horen dat er kinderen bij betrokken zijn. Het spijt me, maar ik was allang weggeweest. Ik wil niet dat mijn kinderen in zo'n omgeving opgroeien en hun moeder moeten zien huilen omdat ze zojuist is afgesnauwd door hun vader. Blijkbaar zal hij niet zo snel veranderen.
maandag 21 december 2009 om 21:07
Candy, de antwoorden hier zijn wel wat kort door de bocht. Ik lees dat je vooral bewust wordt van het feit dat je een slachtoffer van huiselijk geweld bent. Dat is een enorme stap.
Niet iedereen kan zichzelf als slachtoffer zien, druifje, waarschijnlijk heeft je moeder het nooit opgegeven. ( Is ze uiteindelijk wel gescheiden?)
Ik denk dat je het beste stappen kunt ondernemen om onder zijn duim vandaan te komen. Er zijn verschillende instanties genoemd die je kunt bellen. Heb je vrienden of familie bij wie je terecht kunt? Tijdelijk een weekje weg met de kinderen, om afstand te nemen of zo.. Heb je een baan en kun je financieel voor jezelf zorgen? Zou je man echt in therapie gaan om aan zijn problemen te werken? Zou hij dit zelf regelen of moet jij hem erheen sturen? Hoe zou hij op een scheiding reageren? Kun je je hierop voorbereiden?
Heel veel sterkte!
Niet iedereen kan zichzelf als slachtoffer zien, druifje, waarschijnlijk heeft je moeder het nooit opgegeven. ( Is ze uiteindelijk wel gescheiden?)
Ik denk dat je het beste stappen kunt ondernemen om onder zijn duim vandaan te komen. Er zijn verschillende instanties genoemd die je kunt bellen. Heb je vrienden of familie bij wie je terecht kunt? Tijdelijk een weekje weg met de kinderen, om afstand te nemen of zo.. Heb je een baan en kun je financieel voor jezelf zorgen? Zou je man echt in therapie gaan om aan zijn problemen te werken? Zou hij dit zelf regelen of moet jij hem erheen sturen? Hoe zou hij op een scheiding reageren? Kun je je hierop voorbereiden?
Heel veel sterkte!
