Hoe kom ik los van mijn moeder, help

quote:queenie1 schreef op 29 december 2009 @ 12:12:

Nageltje, je weet prima wat je te doen staat, maar je durft niet. Dat begrijp ik wel, maar dit lost ook niets op.



hey Queenie,



Ik weet alleen dat ik dingen moet gaan ventileren maar mijn angst is gewoon dat ik iets stukmaak en ik wil mijn vader ook niet kwetsen want die wordt juist steeds pittiger.

Gisteren had ik haar aan de telefoon en toen begon ze weer te zeuren over mijn vader en ze was negatief over alles. Toen heb ik haar wel gezegd dat ik haar niet kan helpen en dit ook niet wil. Ik wil niet iedere keer tussen haar en mijn vader gezet worden. Ze antwoordde dat ik ook wel eens zeur over mijn man maar dat is misschien 1x in de paar jaar geweest en dat moet ik dan dus ook niet meer doen. Ik zei dat ik vond dat dit beter met vriendinnen besproken kan worden. Ze liet de beslissing bij mij want zelf vind ze het volgens mij niet zo erg want vriendinnen heeft ze niet echt. Ik was weer helemaal leeg maar heb het WEL gezegd

quote:neele schreef op 29 december 2009 @ 12:13:

Ik heb dit hele topic niet gelezen maar gezien je laatste bericht lijkt me dit geen leuke moeder en ook geen leuke oma.



Typisch iemand om twee keer per jaar te zien en verder in haar sop gaar te laten koken.Jeetje meen je dat nou? Ja ik vertel hier natuurlijk ook alleen de negatieve dingen he. Ik ventileer natuurlijk niet dat ze ook best een lieve vrouw kan zijn en best gek is op haar kleinkinderen en dat ze materieel heel veel voor ze doet. Ook voor ons trouwens maar dit gaat me ook steeds meer tegenstaan omdat het niet waard is wat ze vaak doet qua houding. En aan mijn moeder hangt ook mijn vader en die is zo lief voor mijn kinderen joh. Ik vind dit zo moeilijk, echt serieus het moeilijkste in mijn leven.

Ik zou wat afstand nemen als ik jou was. Hoewel het wel heel sneu is voor je vader natuurlijk. Moeilijk hoor...

quote:Sam32 schreef op 29 december 2009 @ 12:23:

Ik zou wat afstand nemen als ik jou was. Hoewel het wel heel sneu is voor je vader natuurlijk. Moeilijk hoor...Ja dat vind ik dus ook. Buiten het feit dat ik een hopeloze trouwe dochter ben wordt mijn relatie steeds beter met mijn vader en daar ben ik dan juist weer zo blij om want vroeger was dit heel anders nl. Vroeger was hij dominant en was zijn wil wet en kon hij mij heel naar behandelen en vergaf me nooit iets. Nu wordt hij eigenlijk steeds gevoeliger en als ik zie hoe gelukkig hij wordt van mijn kids dat doet mij gewoon ook heel goed zeg maar. Misschien moet ik het eens met mijn vader bespreken? Het probleem is ook dat ik het met haar niet kan bespreken want zij kan alleen de bal maar terugrollen en er valt helemaal niet met haar te praten. Ze ziet het gewoon niet of zo van zichzelf.

Je hebt nog steeds niet besloten om wel/niet mee te gaan naar Parijs, terwijl je man niet mee wil. Hier heb je al genoeg tips over gehad op dit topic. Vrijwel iedereen zegt dat je niet mee moet gaan. Nu weet je het nog steeds niet.



Maak je los van haar, je geeft haar nog veel te veel ruimte.

quote:nageltje schreef op 29 december 2009 @ 12:19:

[...]





Jeetje meen je dat nou? Ja ik vertel hier natuurlijk ook alleen de negatieve dingen he. Ik ventileer natuurlijk niet dat ze ook best een lieve vrouw kan zijn en best gek is op haar kleinkinderen en dat ze materieel heel veel voor ze doet. Ook voor ons trouwens maar dit gaat me ook steeds meer tegenstaan omdat het niet waard is wat ze vaak doet qua houding. En aan mijn moeder hangt ook mijn vader en die is zo lief voor mijn kinderen joh. Ik vind dit zo moeilijk, echt serieus het moeilijkste in mijn leven.Lees hier je topic nog eens na, dan zie ik toch hele andere berichten over je vader en wat de jouw kinderen van oma vinden.

Ik heb niet alles gelezen maar vlgs mij geef je onvoldoende je grenzen aan naar je moeder.

Je man en gezin komen voor jou op de eerste plaats? Gedraag je daar dan naar richting je moeder. Ze probeert een wig tussen jullie te drijven en jij komt niet krachtig genoeg op voor je man. Zorg dat je met je man op een lijn zit en maak afspraken met je ouders over hoe vaak je hen bezoekt.

Laat je vooral geen schuldgevoel aanpraten omdat je in haar ogen te weinig aandacht zou hebben voor je gehandicapte broer. Ik zou hier duidelijker in zijn, zo van: mam, bemoei je daar niet mee, ik trek mijn eigen plan. Als het je niet bevalt dan is dat jammer, ik laat me niets aanpraten.

Het kost moed en mss ben je er nog niet aan toe maar het is de enige manier om je leven te kunnen leiden op de manier zoals jij dat wilt. Als je daarvoor geen ruimte geboden wordt, dan moet je hem blijkbaar afdwingen.

Blijkbaar ben je (te) afhankelijk van de goedkeuring van je moeder.

Het kost een hoop energie om daarvan los te komen maar waar een wil is is een weg.

quote:queenie1 schreef op 29 december 2009 @ 12:29:

Je hebt nog steeds niet besloten om wel/niet mee te gaan naar Parijs, terwijl je man niet mee wil. Hier heb je al genoeg tips over gehad op dit topic. Vrijwel iedereen zegt dat je niet mee moet gaan. Nu weet je het nog steeds niet.



Maak je los van haar, je geeft haar nog veel te veel ruimte.Je hebt gelijk. Ik zit het ene moment in die hoek en het andere weer in een andere hoek omdat het ook zo'n groot grijs gebied heeft allemaal. Ik ben natuurlijk niet alleen, ik heb ook nog 2 kinderen die ik hun opa en oma niet wil ontzeggen. En een slinkse moeder die precies weet hoe ze mij moet bespelen. Maar ik moet haar inderdaad de macht ontnemen en gisteren was ik ook best trots op mijzelf. Wel heb ik haar nu mijn nieuwe tafel weer verkocht en belde ze gisterenavond op dat ik er wel zuinig mee moet doen, alsof ik dat niet zou doen!!!

quote:queenie1 schreef op 29 december 2009 @ 12:30:

[...]





Lees hier je topic nog eens na, dan zie ik toch hele andere berichten over je vader en wat de jouw kinderen van oma vinden.Ik heb zeker een moeilijke tijd met mijn vader gehad en nog wel eens maar naar mijn kinderen toe is hij echt een superopa. Hij ligt hele middagen op de grond met autootjes te spelen en doet spelletjes, neemt ze mee naar voetbal en ga zo maar door. Dat kan ik hem/hen toch niet ontnemen omdat ik los wil komen? Ik zit gewoon onwijs in tweestrijd

Materieel mag ze gul zijn....als ze het wat liefde betreft niet is heb je er niets aan.

En waarom kan jij geen relatie met je vader hebben zonder dat je je moeder erbij betrekt?

Ik zie mijn vader ook heel vaak alleen en hij doet ook veel met mijn dochter.

Je ouders zitten toch niet aan elkaar vastgeplakt?



Wat betreft je weekendje parijs; ik ken de voorgeschiedenis niet maar ik zou als je zo twijfelt over je moeder eerst alle materiele zaken maar eens afschaffen. Zodat je een gelijkwaardig gesprek met haar kan hebben en niet in je achterhoofd hoeft te bedenken dat je haar wel heel dankbaar mag zijn...

quote:wereldmeid schreef op 29 december 2009 @ 12:36:

Ik heb niet alles gelezen maar vlgs mij geef je onvoldoende je grenzen aan naar je moeder.

Je man en gezin komen voor jou op de eerste plaats? Gedraag je daar dan naar richting je moeder. Ze probeert een wig tussen jullie te drijven en jij komt niet krachtig genoeg op voor je man. Zorg dat je met je man op een lijn zit en maak afspraken met je ouders over hoe vaak je hen bezoekt.

Laat je vooral geen schuldgevoel aanpraten omdat je in haar ogen te weinig aandacht zou hebben voor je gehandicapte broer. Ik zou hier duidelijker in zijn, zo van: mam, bemoei je daar niet mee, ik trek mijn eigen plan. Als het je niet bevalt dan is dat jammer, ik laat me niets aanpraten.

Het kost moed en mss ben je er nog niet aan toe maar het is de enige manier om je leven te kunnen leiden op de manier zoals jij dat wilt. Als je daarvoor geen ruimte geboden wordt, dan moet je hem blijkbaar afdwingen.

Blijkbaar ben je (te) afhankelijk van de goedkeuring van je moeder.

Het kost een hoop energie om daarvan los te komen maar waar een wil is is een weg.



Ik geef ook onvoldoende grenzen aan, dat klopt maar als ik het wel doe dan gaat ze daar gewoon overheen. Met mijn man kom ik gelukkig steeds meer op één lijn maar hem vind ik wel weer te afstandelijk naar mijn ouders toe en dat begrijp ik van hem wel maar het blijven wel MIJN ouders zeg maar. Naar mijn moeder toe sta ik altijd achter hem de laatste jaren en dat steekt haar volgens mij ook.



Tja dat schuldgevoel. Mijn leven wordt beheerst door schuldgevoelens helaas en ik wou i.d.d. dat ik daar eens vanaf kon komen want dit zuigt me helemaal leeg. Ben er zo klaar mee me overal schuldig over te voelen (broer, kinderen, man, ouders).

Ze doet dit heel slachtofferig door te zeggen "het baart me best wel zorgen hoor dat wij er straks niet meer zijn" daar kan ik het dan mee doen. En de laatste keer heb ik ook gezegd dat ik het nooit zo als hen zou kunnen omdat ik de moeder niet ben maar dat het best goed zal komen. Toch blijft ze dit zeggen?!?!?!?!



ja je hebt gelijk, waar een wil is, is een weg en ik moet die weg gewoon gaan bewandelen want hier wordt ik doodongelukkig van.

quote:neele schreef op 29 december 2009 @ 12:49:

Materieel mag ze gul zijn....als ze het wat liefde betreft niet is heb je er niets aan.

En waarom kan jij geen relatie met je vader hebben zonder dat je je moeder erbij betrekt?

Ik zie mijn vader ook heel vaak alleen en hij doet ook veel met mijn dochter.

Je ouders zitten toch niet aan elkaar vastgeplakt?



Wat betreft je weekendje parijs; ik ken de voorgeschiedenis niet maar ik zou als je zo twijfelt over je moeder eerst alle materiele zaken maar eens afschaffen. Zodat je een gelijkwaardig gesprek met haar kan hebben en niet in je achterhoofd hoeft te bedenken dat je haar wel heel dankbaar mag zijn...



Ja dat is ook zo. En er hangt een prijskaartje aan want ze heeft dit diverse keren voor mijn poten gegooid zeg maar.

Tja alleen met mijn vader dat lijkt me soms wel heerlijk maarja dan wil je haar weer niet kwetsen he want ze heeft het al zo moeilijk. Nee ze zijn uiteraard individuén dat zegt mijn moeder vaak genoeg, hahahaha. Ik merk ook dat ik meer naar mijn vader toetrek en dat steekt haar.

Donderdagmiddag komt mijn vader helpen met oliebollen bakken en misschien ga ik het met hem wel bespreken.

Lijkt me een goed plan.

Je kan hier oeverloos blijven praten over de relatie met je ouders maar je zal er toch echt met hen iets aan moeten doen.

Succes!

quote:nageltje schreef op 29 december 2009 @ 12:45:

[...]

Dat kan ik hem/hen/haar/hullie/de hele wereld behalve mezelf *) toch niet ontnemen omdat ik los wil komen?



*) Doorstrepen wat niet van toepassing is.



Vertrouw eens wat meer op jezelf! "Eerst ik en dan de rest van de wereld" is helemaal niet per definitie een egoïstische kreet/levenswijze en eentje die jou misschien wel goed zou passen!



Als je dingen doet die voor jou goed zijn, met de in jou huizende normen en waarden, met de manieren en het besef van goed en kwaad dat je nou eenmaal in je hebt, dan bèn je niet een naar persoon maar iemand die goed voor zichzelf zorgt!



En goed voor jezelf zorgen is niet (uitsluitend) zorgen dat jij koste wat kost een vol bord eten voor je neus hebt en tijd voor de schoonheidsspecialiste. Als jij die zorgzaamheid naar anderen, dat willen zorgen dat anderen niks te kort komen en dat het anderen goed gaat, gewoon ìn je hebt dan zorg je goed voor jezelf als je keuzes maakt die anderen ook positief beïnvloeden.



"Eerst ik en dan de rest van de wereld" is praktisch. Als het jou goed gaat kun je beter voor je kinderen zorgen. Kun je beter je relatie met je man in stand houden. Kun je beter de band tussen jou en je moeder onderhouden.

En door beschaafdheid/normen/waarden zul je geen beslissingen nemen die goed zijn voor jou maar schadelijk voor je geliefden.

Vraag je bij alle beslissingen eerst af wat goed voor jòu zou zijn, en kijk dan naar de impact die dat op je geliefden zou hebben. En soms zul je beslissingen nemen die goed zijn voor jou en minder goed voor je geliefden. En op andere momenten neem je beslissingen die goed zijn voor je geliefden maar minder goed voor jou. Maar dan is er balans. En die is er nu niet. Je beslissingen moeten nu ten alle tijde goed zijn voor anderen, en als ze dan toevallig ook nog goed zijn voor jou is dat een bonus lijkt het wel.

quote:neele schreef op 29 december 2009 @ 13:00:

Lijkt me een goed plan.

Je kan hier oeverloos blijven praten over de relatie met je ouders maar je zal er toch echt met hen iets aan moeten doen.

Succes!Klopt. toch helpt het mij wel omdat ik anders weer terugzak. Ik moet gewoon met zoveel anderen rekening houden. En ik heb die bevestiging van jullie nodig omdat ik het al gewoon vind zeg maar en van jullie hoor ik dan weer dat dit het helemaal niet is.

quote:Babsjuh schreef op 29 december 2009 @ 13:03:

[...]





*) Doorstrepen wat niet van toepassing is.

Dat is een goeie



Vertrouw eens wat meer op jezelf! "Eerst ik en dan de rest van de wereld" is helemaal niet per definitie een egoïstische kreet/levenswijze en eentje die jou misschien wel goed zou passen!

Dat zou heel goed kunnen maar ik ben er nog steeds aan het proberen uit te komen wat mijn levenswijze is en want goed en niet goed is zeg maar. Ik luister niet genoeg naar mijn gevoel omdat ik die niet ken van mezelf.



Als je dingen doet die voor jou goed zijn, met de in jou huizende normen en waarden, met de manieren en het besef van goed en kwaad dat je nou eenmaal in je hebt, dan bèn je niet een naar persoon maar iemand die goed voor zichzelf zorgt!

Ben ik helemaal met je eens.



En goed voor jezelf zorgen is niet (uitsluitend) zorgen dat jij koste wat kost een vol bord eten voor je neus hebt en tijd voor de schoonheidsspecialiste. Als jij die zorgzaamheid naar anderen, dat willen zorgen dat anderen niks te kort komen en dat het anderen goed gaat, gewoon ìn je hebt dan zorg je goed voor jezelf als je keuzes maakt die anderen ook positief beïnvloeden.



"Eerst ik en dan de rest van de wereld" is praktisch. Als het jou goed gaat kun je beter voor je kinderen zorgen. Kun je beter je relatie met je man in stand houden. Kun je beter de band tussen jou en je moeder onderhouden.

En door beschaafdheid/normen/waarden zul je geen beslissingen nemen die goed zijn voor jou maar schadelijk voor je geliefden.

Vraag je bij alle beslissingen eerst af wat goed voor jòu zou zijn, en kijk dan naar de impact die dat op je geliefden zou hebben. En soms zul je beslissingen nemen die goed zijn voor jou en minder goed voor je geliefden. En op andere momenten neem je beslissingen die goed zijn voor je geliefden maar minder goed voor jou. Maar dan is er balans. En die is er nu niet. Je beslissingen moeten nu ten alle tijde goed zijn voor anderen, en als ze dan toevallig ook nog goed zijn voor jou is dat een bonus lijkt het wel.Ik kan nu inderdaad geen goede beslissingen nemen want ze zijn gebasseerd op schuldgevoel of angst of trouw. Het is zelfs zo erg dat ik mezelf hierin helemaal kwijt ben. Ik kan het wel naar mijn man en dat compenseer ik dubbel en dwars zodat ik me daar weer schuldig over voel. Ik ben niet in balans hierin. Jij beschrijft het echt heel duidelijk, dank je wel.

quote:nageltje schreef op 29 december 2009 @ 12:49:

[...]





Ik geef ook onvoldoende grenzen aan, dat klopt maar als ik het wel doe dan gaat ze daar gewoon overheen. Met mijn man kom ik gelukkig steeds meer op één lijn maar hem vind ik wel weer te afstandelijk naar mijn ouders toe en dat begrijp ik van hem wel maar het blijven wel MIJN ouders zeg maar. Naar mijn moeder toe sta ik altijd achter hem de laatste jaren en dat steekt haar volgens mij ook.



Tja dat schuldgevoel. Mijn leven wordt beheerst door schuldgevoelens helaas en ik wou i.d.d. dat ik daar eens vanaf kon komen want dit zuigt me helemaal leeg. Ben er zo klaar mee me overal schuldig over te voelen (broer, kinderen, man, ouders).

Ze doet dit heel slachtofferig door te zeggen "het baart me best wel zorgen hoor dat wij er straks niet meer zijn" daar kan ik het dan mee doen. En de laatste keer heb ik ook gezegd dat ik het nooit zo als hen zou kunnen omdat ik de moeder niet ben maar dat het best goed zal komen. Toch blijft ze dit zeggen?!?!?!?!



ja je hebt gelijk, waar een wil is, is een weg en ik moet die weg gewoon gaan bewandelen want hier wordt ik doodongelukkig van.

Nageltje, m'n reactie van vanmiddag was mss wat kort door de bocht. Ik leef erg met je mee. Ik raad je aan om hulp te zoeken. Het is nl heel moeilijk om hier alleen uit te komen. Je zit er zelf middenin en voelt dat er aan alle kanten aan je wordt getrokken.

Bij wie je ook je hart lucht, je man of je vader bijv., zij hebben ook hun rol in het geheel en zijn niet objectief. Gun jezelf de deskundigheid van een psych. Hij/zij kan je helpen om je emoties hanteerbaar te maken zoals je schuldgevoel. Waarom daar geen gebruik van maken? Het kan je enorm helpen!!

Ik heb jaren geleden een aantal gesprekken gehad met een psych om op een goede manier afstand te nemen van mijn moeder. Zij is lang niet zo dominant als de jouwe maar zij kan er ook wat van mbt een schuldgevoel aanpraten en haar mening verkondigen als 'de waarheid'. Ze wilde mij nl keuzes opdringen omdat die in haar geval ook zo goed gewerkt hadden. Ze ging er aan voorbij dat ik een ander persoon ben die andere afwegingen maakt. Tegenwoordig heb ik een meer ontspannen relatie met haar omdat ik me een andere benadering heb aangeleerd (vaker grenzen stellen en haar opm. van me af laten glijden).



Maar waar mijn moeder vooral uit goede bedoelingen reageert, handelt jouw moeder vlgs mij uit eigenbelang. Je voelt je gemanipuleerd en dat is heel rot. Je hebt recht op je eigen leven zonder altijd aan de standaard van je moeder te moeten voldoen.

Hiervoor mag je rekenen op de hulp van mensen die daar voor zijn opgeleid.

Je komt nooit los van je moeder als je geen grenzen gaat stellen.



Laat haar maar voortaan direct aan je man vertellen wat haar dwarszit. Geef maar aan dat je geen doorgeefluik bent en dat iedereen volwassen is dus dat een gesprek tussen de betrokkenen in dit geval het meest verstandig is.



Laat je niet emotioneel en financieel chanteren. Geef duidelijk aan dat je giften en vakanties op prijs stelt maar dat ze niet noodzakelijk zijn om affectie te verkrijgen. Je vindt het leuk maar niet als daar voorwaarden aan vast zit.



Laat je ook niet gebruiken om het huwelijk te redden van je ouders. Als jouw moedere het saai vindt om met haar eigen man (!) naar Disneyland/vakantie te gaan is dat haar probleem.



De oplossing ligt bij jouzelf! Jouw gedrag kun je veranderen dat van haar niet!