Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
vrijdag 31 augustus 2007 om 12:51
Dubio, zou je even langs je meetlat willen gaan staan en de uitkomst vergelijken met de gegevens in je paspoort? Volgens mij ben je enorm gegroeid!
Er is mij iets opgevallen aan mijn eigen berichten hier. Ik word steeds bozer in wat ik schrijf. Niet meer lief, arm eromheen en meehuilen. Ik ben er nog niet over uit of dat een stap vanuit volwassenheid is, of dat ik als een klein meisje sta te stampvoeten. Of dat ik, wat ik wel vaker doe, de rol neem die volgens mij nog niet genoeg word ingevuld. Of dat ik mezelf weer voor de gek houd met die laatste omschrijving.
Kan iemand me nog volgen?
Er is mij iets opgevallen aan mijn eigen berichten hier. Ik word steeds bozer in wat ik schrijf. Niet meer lief, arm eromheen en meehuilen. Ik ben er nog niet over uit of dat een stap vanuit volwassenheid is, of dat ik als een klein meisje sta te stampvoeten. Of dat ik, wat ik wel vaker doe, de rol neem die volgens mij nog niet genoeg word ingevuld. Of dat ik mezelf weer voor de gek houd met die laatste omschrijving.
Kan iemand me nog volgen?
vrijdag 31 augustus 2007 om 13:26
Ja, ik volg je. Denk dat het van alles wat is.
Merk zelf dat als ik zie dat jij gepost heb, ik het meteen wil lezen. Je bent scherp, en helemaal niet vaag juist. Je legt nogal eens de nadruk op belangrijke zaken.
Wat kun je vertellen over het proces wat jij doormaakt, Annemoon? Waar sta jij nu? Zijn er overeenkomsten?
Merk zelf dat als ik zie dat jij gepost heb, ik het meteen wil lezen. Je bent scherp, en helemaal niet vaag juist. Je legt nogal eens de nadruk op belangrijke zaken.
Wat kun je vertellen over het proces wat jij doormaakt, Annemoon? Waar sta jij nu? Zijn er overeenkomsten?
vrijdag 31 augustus 2007 om 14:43
[quote]Annemoon schreef op 31 augustus 2007 @ 12:51:
Dubio, zou je even langs je meetlat willen gaan staan en de uitkomst vergelijken met de gegevens in je paspoort? Volgens mij ben je enorm gegroeid!
Ik heb net nog een nieuw paspoort aangevraagd, misschien moet ik de lengte dan maar laten aanpassen Lief van je Annemoon!
Er is mij iets opgevallen aan mijn eigen berichten hier. Ik word steeds bozer in wat ik schrijf. Niet meer lief, arm eromheen en meehuilen. Ik ben er nog niet over uit of dat een stap vanuit volwassenheid is, of dat ik als een klein meisje sta te stampvoeten. Of dat ik, wat ik wel vaker doe, de rol neem die volgens mij nog niet genoeg word ingevuld. Of dat ik mezelf weer voor de gek houd met die laatste omschrijving.
Interessant, het leven (en dit topic) is voor jou dus een soort toneelstuk waarin je zelf een rol kiest? Ik merkte in elk geval je boosheid over je eigen GM-ervaringen. Boosheid is een fase in het rouwproces. Het maakt niet uit of je als een klein meisje staat te stampvoeten of als een leeuwin staat te brullen. Die boosheid zit er. Volgens mij is het heel erg gezond dat die er eens uitkomt.
Ik heb nog steeds geen stem van mijn schreeuw- en brulsessie in de auto een week geleden. Echt niet normaal. Degenen die me wat minder goed kennen, vertel ik maar dat ik verkouden ben Het luchtte niet echt op maar het moest er duidelijk wel uit. Doe dat ook maar 'ns.
liefs,
dubio (die nu ingepakt is en écht eens weg moet rijden )
Dubio, zou je even langs je meetlat willen gaan staan en de uitkomst vergelijken met de gegevens in je paspoort? Volgens mij ben je enorm gegroeid!
Ik heb net nog een nieuw paspoort aangevraagd, misschien moet ik de lengte dan maar laten aanpassen Lief van je Annemoon!
Er is mij iets opgevallen aan mijn eigen berichten hier. Ik word steeds bozer in wat ik schrijf. Niet meer lief, arm eromheen en meehuilen. Ik ben er nog niet over uit of dat een stap vanuit volwassenheid is, of dat ik als een klein meisje sta te stampvoeten. Of dat ik, wat ik wel vaker doe, de rol neem die volgens mij nog niet genoeg word ingevuld. Of dat ik mezelf weer voor de gek houd met die laatste omschrijving.
Interessant, het leven (en dit topic) is voor jou dus een soort toneelstuk waarin je zelf een rol kiest? Ik merkte in elk geval je boosheid over je eigen GM-ervaringen. Boosheid is een fase in het rouwproces. Het maakt niet uit of je als een klein meisje staat te stampvoeten of als een leeuwin staat te brullen. Die boosheid zit er. Volgens mij is het heel erg gezond dat die er eens uitkomt.
Ik heb nog steeds geen stem van mijn schreeuw- en brulsessie in de auto een week geleden. Echt niet normaal. Degenen die me wat minder goed kennen, vertel ik maar dat ik verkouden ben Het luchtte niet echt op maar het moest er duidelijk wel uit. Doe dat ook maar 'ns.
liefs,
dubio (die nu ingepakt is en écht eens weg moet rijden )
Ga in therapie!
vrijdag 31 augustus 2007 om 14:47
[quote]mamzelle schreef op 31 augustus 2007 @ 11:18:
Hou er maar vast goed rekening mee dat hij best wel weer intiem met je wil zijn, hey, hij is een man.
Ach ja, en ik ben een vrouw en heb ook zo mijn behoeften Meisje, wat klink je cynisch
Ik hoop dat het gauw een beetje beter met je gaat, ook al zeg je dat het niet slecht gaat, echt happy klink je niet.
Knuf
dubio
Hou er maar vast goed rekening mee dat hij best wel weer intiem met je wil zijn, hey, hij is een man.
Ach ja, en ik ben een vrouw en heb ook zo mijn behoeften Meisje, wat klink je cynisch
Ik hoop dat het gauw een beetje beter met je gaat, ook al zeg je dat het niet slecht gaat, echt happy klink je niet.
Knuf
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 31 augustus 2007 om 16:21
Tja, ik ben dus in de fase van het booszijn. Geen idee waar die staat op de ladder van verwerking. Ik heb zelf heeeeeel lang niet boos kunnen zijn. Voelde het niet. Maar ik merk dat ik steeds bozer wordt nu. Steeds meer overal tegenaan wil schoppen. Ik laat er hier af en toe wat van los, ook omdat boosheid je kracht geeft om uit een rotte situatie weg te komen. Dat is de rationale erachter (een rol spelen, zoals ik het eerder noemde). Maar op dit moment is het ook mijn eigen boosheid die ik meer en meer voel. Het is algemene boosheid op alles en nog wat. Niet specifiek gericht op de maltraiteurs in mijn verleden zeg maar. Het rare is dat op moment dat ik de boosheid probeer te richten, dan verdwijnt ie als sneeuw voor de zon. Daar is dus nog wel wat werk aan de winkel.
PS Werken bij jullie de viva-favorieten al?
PS Werken bij jullie de viva-favorieten al?
vrijdag 31 augustus 2007 om 16:27
Ik heb wel een aantal viva favorieten -waaronder uiteraard dit topic- maar ben er niet tevreden over, wil er eigenlijk vanaf. Voordat ik het viva forum opkan moet ik langs een lijst ontzettend oude postings die me niet uitnodigt om rechtstreeks de topics aan te klikken.
Annemoon, ik wilde dat ik iets zinnigs te zeggen had over jouw boosheid. Nog niet, in elk geval. Je posts waren zolang als ik me kan herinneren al behoorlijk raak, en als er boosheid uit is gekomen is die mijns inziens nooit onterecht geweest.
Annemoon, ik wilde dat ik iets zinnigs te zeggen had over jouw boosheid. Nog niet, in elk geval. Je posts waren zolang als ik me kan herinneren al behoorlijk raak, en als er boosheid uit is gekomen is die mijns inziens nooit onterecht geweest.
zaterdag 1 september 2007 om 10:09
Hoi lieve meiden hier ben ik even weer....
Mijn pc was gecrashed dus daarom kon ik niet posten maar ik heb nu even een laptop van mijn vriendin te leen...
Die is een beetje traag dus ik zal er wel niet zoveel zijn..
Hier is alles rustig...
Ik hoop dat het met jullie ook goed gaat,ik ga nu even wat terug lezen...
Dikke knuffel voor jullie allemaal....
Mijn pc was gecrashed dus daarom kon ik niet posten maar ik heb nu even een laptop van mijn vriendin te leen...
Die is een beetje traag dus ik zal er wel niet zoveel zijn..
Hier is alles rustig...
Ik hoop dat het met jullie ook goed gaat,ik ga nu even wat terug lezen...
Dikke knuffel voor jullie allemaal....
zaterdag 1 september 2007 om 13:34
Annemoon, je vraag heeft me wel aan het denken gezet.
Dubio schreef eerder eens een stuk over jezelf erkennen als slachtoffer, dat jou dingen zijn overkomen waar je zelf niet om gevraagd hebt, geen schuld aan hebt, wat niet had mogen gebeuren.
Misschien heeft het boos worden wel daarmee te maken.
Dat je een soort gevoel hebt bij al die zaken die je leven nog bepalen, ook al heb jij daar niet om gevraagd. Zaken die tussen jou en je geliefde instaan, tussen jou en je kinderen, tussen jou en jezelf.
Dat de boosheid je langzaam kracht gaat geven die eruit te werken, die zaken waar jij niet om gevraagd hebt, waar jij elke dag nog, (zelfs soms hoe klein ze ook mogen lijken), mee geconfronteerd wordt.
Want ook al heb je veel verwerkt, er is nog een fase nodig waarin je daarvan afstand neemt.
De grootste dingen kun je nu rationeel bekijken, je weet wat niet had mogen gebeuren, je weet waar de ander fout zat, en je eigen verantwoordelijkheid in het geheel heb je sowieso al helemaal uitgewerkt en waarschijnlijk groter gemaakt dan die kon zijn.
Maar er zit nog veel schade.
En dat komt elke dag terug, elke dag als je in de spiegel kijkt, als je je bloot wilt geven aan iemand, als je jezelf naar buiten begeeft. Als je naar je lijf kijkt, het wilt voelen. Als je naar jezelf kijkt als ouder, want je zelfvertrouwen. Als je de normale dagelijkse dingen doet, want het commentaar is nog steeds aanwezig.
Wat ik zelf voel is dat ik nog veel dichter bij mezelf wil komen.
Ik wil af van die twijfel of ik er als mens wel mag zijn. Wil afrekenen met alles wat me ervan weerhoudt echt te leven.
Ik wil niet de hele tijd het gevoel hebben dat ik me moet verdedigen, verontschuldigen, dat ik overdrijf, dat mijn gedachten vreemd zijn, dat ik me geen houding weet te geven, en ik wil af van dat verleden vol angsten en vreemde gebeurtenissen. Wil het uitwerken, samenvatten, afsluiten en alleen de positieve dingen die het me uiteindelijk oplevert meenemen, en die mogen gebaseerd zijn op de negatieve ervaringen en pijn. Maar dan dat ik er mijn eigen wending aan geef.
En ik wil me sterk voelen, nieuwe situaties kunnen inschatten, weten waar ik sta, wat ik nodig heb, wat ik te bieden heb.
Een soort gevoel dat het goed is.
Maar ik voel me nu nog steeds klem zitten, en zo onzeker.
Bij mijn bezigheden is ex nog aanwezig.
Zijn commentaar, dat ik weet wat hij wel of niet leuk of goed of mooi had gevonden, hoe hij zou antwoorden op mijn berichtjes hier, hoe hij me zou willen betrappen op tegenstrijdigheden, waar hij me zou willen raken.
Ik hoor hem nog praten als ik kook, ik koop nog steeds de dingen in de winkel niet die hij persé wilde, vermijd die muziek die bij die tijd hoorde.
Nou ik ben het ook zat, verdomme.
Ik was nieuwe muziek aan het kopen en downloaden, maar ineens besloot ik ook dat het tijd werd die oude cd's te pakken. En ik heb ze gedraaid hoor, eerst zat ik te bibberen, gek hoe je lijf vol spanning kan zitten bij zoiets, maar ik wil dat het weer van mij wordt.
Het was al mijn muziek, en ik ben boos dat hij het van me af heeft gepakt.
Is maar een voorbeeld, maar zo zijn er meer dinge natuurlijk.
Boos worden omdat je anderen nog klem ziet zitten in moeilijke omstandigheden, boos omdat de wereld verrot is, omdat je verdriet ziet en omdat je het zelf van binnen voelt.
Ik lees nu 'Emotionele chantage', van Forward.
kan er nu even niet bij, want dochter ligt te slapen. Maar er staat een stuk in over projectie.
Over dat de ander, degene die emotioneel chanteert, jou kwalijk neemt wat bij diegene zelf fout zit.
Hij noemde mij ontbetrouwbaar, ik voel me nog steeds zo.
Even een voobeeld.
Maar nu zit ik ook te denken aan de invloed van hem op het boos worden van mij.
Ik associeer boos zijn met dat het onterecht is en uit de hand loopt als je te ver gaat. Als iets fouts, dat je altijd moet vermijden, onredelijk en agressief. Ik associeer het met mijn ex, een boze man.
Maar nu denk ik, door jouw stukje, Moon, dat je het je wel eigen moet maken. Dat je soms boos moet zijn om iets te bereiken waar je anders moeilijk kunt komen. Die boosheid voor je laten werken, omdat het doel wat je nastreeft wel zuiver is.
Dat je terecht boos mag zijn, kwaad, maar dat je er alleen niet in moet blijven hangen. Als het een onderdeel is van een groter proces, moet het toch goed zijn.
Dat boze meisje, die boze vrouw, die is nog steeds onderweg.
En iedereen is in staat tot alle emoties, het is niet zo dat alleen mijn ex kwaad, jaloers etc kon zijn, mag zijn. Ik heb dat ook allemaal, alleen kies ik voor wat ik wil. En ik wil een leven vol liefde en gevoel voor de mensen om me heen, ik wil met mezelf in discussie, en erkennen wat er allemaal in me zit, maar dan wel mijn eigen pad volgen.
Op weg naar iets waarvan ik voel dat ik daarheen wil, binnen in mij, en buiten in het echte leven.
Ik geloof dat ik ook wel eens echt boos wil worden, dat ik mezelf op sommige gebiden nog tegen werk omdat ik er een andere lading aan geef dan het werkelijk is, qua energie gezien.
Of draai ik hier kringetjes? We blijven toch altijd onderweg?
heb wel lang genoeg stil gestaan, naar mijn idee.
Wat denk jij, Annemoon?
Zou die boosheid leren richten helpen verder te komen met wat jou nu nog tegenwerkt, dat je als het ware je eigen verantwoordelijkheid neemt voor je verwerkingsproces, en ondertussen terug leert geven aan de ander wat jij niet verdient hebt en niet wilde hebben, waar jij niet om gevraagd hebt? Niet in het echt, maar door onderscheid te leren maken tussen wat echt van jou is en wat niet?
Misschien kun je als je boos bent, even harder werken aan je grenzen ofzo.
Boos zijn op jezelf, om daarna met jezelf in het reine te komen? Algemene boosheid omdat het soms zo verdomd moeilijk kan zijn en onzeker?
Ik zit maar wat hardop te denken.
Misschien kan iemand een invalshoek kiezen, of als je iets herkent?
Dubio schreef eerder eens een stuk over jezelf erkennen als slachtoffer, dat jou dingen zijn overkomen waar je zelf niet om gevraagd hebt, geen schuld aan hebt, wat niet had mogen gebeuren.
Misschien heeft het boos worden wel daarmee te maken.
Dat je een soort gevoel hebt bij al die zaken die je leven nog bepalen, ook al heb jij daar niet om gevraagd. Zaken die tussen jou en je geliefde instaan, tussen jou en je kinderen, tussen jou en jezelf.
Dat de boosheid je langzaam kracht gaat geven die eruit te werken, die zaken waar jij niet om gevraagd hebt, waar jij elke dag nog, (zelfs soms hoe klein ze ook mogen lijken), mee geconfronteerd wordt.
Want ook al heb je veel verwerkt, er is nog een fase nodig waarin je daarvan afstand neemt.
De grootste dingen kun je nu rationeel bekijken, je weet wat niet had mogen gebeuren, je weet waar de ander fout zat, en je eigen verantwoordelijkheid in het geheel heb je sowieso al helemaal uitgewerkt en waarschijnlijk groter gemaakt dan die kon zijn.
Maar er zit nog veel schade.
En dat komt elke dag terug, elke dag als je in de spiegel kijkt, als je je bloot wilt geven aan iemand, als je jezelf naar buiten begeeft. Als je naar je lijf kijkt, het wilt voelen. Als je naar jezelf kijkt als ouder, want je zelfvertrouwen. Als je de normale dagelijkse dingen doet, want het commentaar is nog steeds aanwezig.
Wat ik zelf voel is dat ik nog veel dichter bij mezelf wil komen.
Ik wil af van die twijfel of ik er als mens wel mag zijn. Wil afrekenen met alles wat me ervan weerhoudt echt te leven.
Ik wil niet de hele tijd het gevoel hebben dat ik me moet verdedigen, verontschuldigen, dat ik overdrijf, dat mijn gedachten vreemd zijn, dat ik me geen houding weet te geven, en ik wil af van dat verleden vol angsten en vreemde gebeurtenissen. Wil het uitwerken, samenvatten, afsluiten en alleen de positieve dingen die het me uiteindelijk oplevert meenemen, en die mogen gebaseerd zijn op de negatieve ervaringen en pijn. Maar dan dat ik er mijn eigen wending aan geef.
En ik wil me sterk voelen, nieuwe situaties kunnen inschatten, weten waar ik sta, wat ik nodig heb, wat ik te bieden heb.
Een soort gevoel dat het goed is.
Maar ik voel me nu nog steeds klem zitten, en zo onzeker.
Bij mijn bezigheden is ex nog aanwezig.
Zijn commentaar, dat ik weet wat hij wel of niet leuk of goed of mooi had gevonden, hoe hij zou antwoorden op mijn berichtjes hier, hoe hij me zou willen betrappen op tegenstrijdigheden, waar hij me zou willen raken.
Ik hoor hem nog praten als ik kook, ik koop nog steeds de dingen in de winkel niet die hij persé wilde, vermijd die muziek die bij die tijd hoorde.
Nou ik ben het ook zat, verdomme.
Ik was nieuwe muziek aan het kopen en downloaden, maar ineens besloot ik ook dat het tijd werd die oude cd's te pakken. En ik heb ze gedraaid hoor, eerst zat ik te bibberen, gek hoe je lijf vol spanning kan zitten bij zoiets, maar ik wil dat het weer van mij wordt.
Het was al mijn muziek, en ik ben boos dat hij het van me af heeft gepakt.
Is maar een voorbeeld, maar zo zijn er meer dinge natuurlijk.
Boos worden omdat je anderen nog klem ziet zitten in moeilijke omstandigheden, boos omdat de wereld verrot is, omdat je verdriet ziet en omdat je het zelf van binnen voelt.
Ik lees nu 'Emotionele chantage', van Forward.
kan er nu even niet bij, want dochter ligt te slapen. Maar er staat een stuk in over projectie.
Over dat de ander, degene die emotioneel chanteert, jou kwalijk neemt wat bij diegene zelf fout zit.
Hij noemde mij ontbetrouwbaar, ik voel me nog steeds zo.
Even een voobeeld.
Maar nu zit ik ook te denken aan de invloed van hem op het boos worden van mij.
Ik associeer boos zijn met dat het onterecht is en uit de hand loopt als je te ver gaat. Als iets fouts, dat je altijd moet vermijden, onredelijk en agressief. Ik associeer het met mijn ex, een boze man.
Maar nu denk ik, door jouw stukje, Moon, dat je het je wel eigen moet maken. Dat je soms boos moet zijn om iets te bereiken waar je anders moeilijk kunt komen. Die boosheid voor je laten werken, omdat het doel wat je nastreeft wel zuiver is.
Dat je terecht boos mag zijn, kwaad, maar dat je er alleen niet in moet blijven hangen. Als het een onderdeel is van een groter proces, moet het toch goed zijn.
Dat boze meisje, die boze vrouw, die is nog steeds onderweg.
En iedereen is in staat tot alle emoties, het is niet zo dat alleen mijn ex kwaad, jaloers etc kon zijn, mag zijn. Ik heb dat ook allemaal, alleen kies ik voor wat ik wil. En ik wil een leven vol liefde en gevoel voor de mensen om me heen, ik wil met mezelf in discussie, en erkennen wat er allemaal in me zit, maar dan wel mijn eigen pad volgen.
Op weg naar iets waarvan ik voel dat ik daarheen wil, binnen in mij, en buiten in het echte leven.
Ik geloof dat ik ook wel eens echt boos wil worden, dat ik mezelf op sommige gebiden nog tegen werk omdat ik er een andere lading aan geef dan het werkelijk is, qua energie gezien.
Of draai ik hier kringetjes? We blijven toch altijd onderweg?
heb wel lang genoeg stil gestaan, naar mijn idee.
Wat denk jij, Annemoon?
Zou die boosheid leren richten helpen verder te komen met wat jou nu nog tegenwerkt, dat je als het ware je eigen verantwoordelijkheid neemt voor je verwerkingsproces, en ondertussen terug leert geven aan de ander wat jij niet verdient hebt en niet wilde hebben, waar jij niet om gevraagd hebt? Niet in het echt, maar door onderscheid te leren maken tussen wat echt van jou is en wat niet?
Misschien kun je als je boos bent, even harder werken aan je grenzen ofzo.
Boos zijn op jezelf, om daarna met jezelf in het reine te komen? Algemene boosheid omdat het soms zo verdomd moeilijk kan zijn en onzeker?
Ik zit maar wat hardop te denken.
Misschien kan iemand een invalshoek kiezen, of als je iets herkent?
zaterdag 1 september 2007 om 21:17
zaterdag 1 september 2007 om 23:08
Bazel vooral lekker raak hoor. Soms helpt het ook gewoon om alles eens op te schrijven, dan herlees je het eens, en kun je het wat beter overzien. Althans, zo werkt het voor mij. Voor jou ook?
Over boosheid... ja, ik ben ook wel heel boos geweest. Vond dat mij onrecht was aangedaan, en ik moest mezelf altijd zo verdedigen - eerst tegen mijn 1e man en daarna tegen het oordeel dat alle mensen over mij bleken te hebben. Maar ik ben niet zo lang boos gebleven, voelde me er ook niet beter of strijdbaarder door, eerder machtelozer. Ik had natuurlijk op een gegeven moment ook niemand meer om boos op te zijn... degene op wie ik boos was, had min of meer zijn prijs betaald, hij was er niet meer, en ik leefde door met mijn kind.
Wat dat betreft is jouw situatie anders, Iseo, en dat geldt ook voor Annemoon en de anderen... Ik denk wel dat boosheid een fase in het verwerkingsproces is, het kan misschien de kracht geven om dingen af te sluiten. Voor mij was dat anders, met de plotselinge dood van mijn 1e man waren al heel veel dingen opeens afgesloten (in practische zin dan tenminste), of ik nu wilde of niet.
Over boosheid... ja, ik ben ook wel heel boos geweest. Vond dat mij onrecht was aangedaan, en ik moest mezelf altijd zo verdedigen - eerst tegen mijn 1e man en daarna tegen het oordeel dat alle mensen over mij bleken te hebben. Maar ik ben niet zo lang boos gebleven, voelde me er ook niet beter of strijdbaarder door, eerder machtelozer. Ik had natuurlijk op een gegeven moment ook niemand meer om boos op te zijn... degene op wie ik boos was, had min of meer zijn prijs betaald, hij was er niet meer, en ik leefde door met mijn kind.
Wat dat betreft is jouw situatie anders, Iseo, en dat geldt ook voor Annemoon en de anderen... Ik denk wel dat boosheid een fase in het verwerkingsproces is, het kan misschien de kracht geven om dingen af te sluiten. Voor mij was dat anders, met de plotselinge dood van mijn 1e man waren al heel veel dingen opeens afgesloten (in practische zin dan tenminste), of ik nu wilde of niet.
zaterdag 1 september 2007 om 23:18
Dankje Lemmy.
Ik heb vaak het idee dat ik niet boos mag zijn, of dat ik niet goed weet hoe.
Heb nogal dat ik overal achter probeer te kijken, de reden zoek waarom iets gebeurt. Heb ook een machteloos gevoel, als ik kwaad wordt. Alsof het toch allemaal niets uitmaakt. Ik moet het toch zelf oplossen, niemand gaat me helpen het met mezelf en mijn gedoe uit te vechten. Dat idee.
Maar wat heftig, zo moet het inderdaad zijn geweest voor jou. Heel plotseling, afgesloten.
Maar jij werd meteen in het volgende gegooid, je had zoveel aan je hoofd, geen tijd om bij jezelf stil te staan denk ik? Wanneer begon jij rust in je hoofd te krijgen?
Ik merk wel dat ik misschien te veel tijd voor mezelf heb. Het is maar goed dat mijn studie begint, ik denk te veel na over dingen waar ik toch niets mee opschiet en ik heb niet echt het idee dat ik er een beetje mee in de richting zit.
Ik heb vaak het idee dat ik niet boos mag zijn, of dat ik niet goed weet hoe.
Heb nogal dat ik overal achter probeer te kijken, de reden zoek waarom iets gebeurt. Heb ook een machteloos gevoel, als ik kwaad wordt. Alsof het toch allemaal niets uitmaakt. Ik moet het toch zelf oplossen, niemand gaat me helpen het met mezelf en mijn gedoe uit te vechten. Dat idee.
Maar wat heftig, zo moet het inderdaad zijn geweest voor jou. Heel plotseling, afgesloten.
Maar jij werd meteen in het volgende gegooid, je had zoveel aan je hoofd, geen tijd om bij jezelf stil te staan denk ik? Wanneer begon jij rust in je hoofd te krijgen?
Ik merk wel dat ik misschien te veel tijd voor mezelf heb. Het is maar goed dat mijn studie begint, ik denk te veel na over dingen waar ik toch niets mee opschiet en ik heb niet echt het idee dat ik er een beetje mee in de richting zit.
zaterdag 1 september 2007 om 23:48
Wat Lemmy schrijft herken ik helemaal... Het is een ander onderwerp maar ik was bijv. boos op mijn moeder.. ze ging dood en liet me "ïn de steek". Vervolgens ging ik schrijven, schrijven en nog eens schrijven. Gewoon brieven naar haar in een Word bestandje. Niemand die het leest. Met regelmaat lees ik terug. Maar gewoon het van je af schrijven, of het nu openbaar is zoals hier, of voor jezelf, doet écht enorm goed!
Boosheid heb ik heel erg. Ik zit er natuurlijk nog middenin maar idd... waarom liet ik het toe. Ik ben dan ook vooral boos op al die verspilde jaren. Maar of het iets oplost? Weinig, behalve dat je jezelf in de weg zit en je energie verspeelt. Toch geloof ik wel dat boosheid een belangrijke functie heeft. Elke keer boos worden brengt je een stukje dichterbij het verwerken. Dat denk ik althans.
Jij denkt idd veel na Iseo, dat merk ik constant in jouw berichten, maar blijkbaar heb je dat nog nodig. Dat is dan toch alleen maar goed? Dat je er over nadenkt bedoel ik?
Boosheid heb ik heel erg. Ik zit er natuurlijk nog middenin maar idd... waarom liet ik het toe. Ik ben dan ook vooral boos op al die verspilde jaren. Maar of het iets oplost? Weinig, behalve dat je jezelf in de weg zit en je energie verspeelt. Toch geloof ik wel dat boosheid een belangrijke functie heeft. Elke keer boos worden brengt je een stukje dichterbij het verwerken. Dat denk ik althans.
Jij denkt idd veel na Iseo, dat merk ik constant in jouw berichten, maar blijkbaar heb je dat nog nodig. Dat is dan toch alleen maar goed? Dat je er over nadenkt bedoel ik?
zaterdag 1 september 2007 om 23:48
Ik heb inmiddels wel ervaren dat boos zijn op zich niet verkeerd is. Ik heb ook altijd dat gevoel gehad inderdaad, dat ik niet boos mocht zijn, dat ik dan niet meer lief was of zoiets. Ik vind het nog steeds wel moeilijk om dat gevoel toe te laten, en dan gaat het bij mij niet meer om 'toen', maar om dingen die nu gebeuren. Zo heb ik wel eens wat onenigheid met mijn man, en als ik dan boos word zeg ik dat ook, en waarom ook niet; iedereen is wel eens boos, kijk maar naar je kindje, het hoort erbij.
Boos zijn blijft bij mij wel enigszins gematigd trouwens, ik schreeuw of scheld nooit tegen mijn man, verhef mijn stem niet eens. Ooit heb ik dat wel een keer gedaan, tegen mijn toenmalige baas waar ik een heftige discussie mee had in mijn kantoor. Mijn collega's kwamen daarna vragen wat er toch aan de hand was, ze hadden me gehoord en waren erg geschrokken dat ik mijn stem verhief!
Nee, ik heb lang geen tijd gehad om dingen bewust te verwerken, leefde van dag tot dag, overleefde eigenlijk alleen maar. De rust in mijn hoofd keerde langzaamaan terug, toen ik merkte dat ik dingen best goed aankon, dat ik me alleen kon redden met mijn kind, toen alle practische en financiële dingen afgehandeld werden. Na een jaar of 3 kwam de ommekeer, het gevoel "nu ga ik mijn leven gewoon weer in eigen hand nemen, ongeacht wat mensen ervan vinden" en vanaf toen heb ik echt veel dingen aangepakt en veranderd - van stilstaan en overleven naar vooruitgang en léven.
Ja, wat jij zegt, dat je misschien te veel tijd voor jezelf hebt, dat zou best kunnen. Ik heb altijd gewerkt toen, dat gaf me structuur en richting - en de kans om weg te zijn uit mijn huis en uit mijn rol als moeder, even je gedachten bij iets compleet anders, heel gezond denk ik. Niet alle vragen die je hebt worden beantwoord, ze honderd keer aan jezelf stellen verandert daar niets aan. Soms is tijd nodig om dingen beter in perspectief te kunnen zien, of dingen eenvoudigweg dan maar te accepteren zoals ze nou eenmaal zijn. Tijd gaat sneller als je het wat drukker hebt, wat meer buiten de deur actief bent, hopelijk wat positieve contacten gaat leggen ook.
Boos zijn blijft bij mij wel enigszins gematigd trouwens, ik schreeuw of scheld nooit tegen mijn man, verhef mijn stem niet eens. Ooit heb ik dat wel een keer gedaan, tegen mijn toenmalige baas waar ik een heftige discussie mee had in mijn kantoor. Mijn collega's kwamen daarna vragen wat er toch aan de hand was, ze hadden me gehoord en waren erg geschrokken dat ik mijn stem verhief!
Nee, ik heb lang geen tijd gehad om dingen bewust te verwerken, leefde van dag tot dag, overleefde eigenlijk alleen maar. De rust in mijn hoofd keerde langzaamaan terug, toen ik merkte dat ik dingen best goed aankon, dat ik me alleen kon redden met mijn kind, toen alle practische en financiële dingen afgehandeld werden. Na een jaar of 3 kwam de ommekeer, het gevoel "nu ga ik mijn leven gewoon weer in eigen hand nemen, ongeacht wat mensen ervan vinden" en vanaf toen heb ik echt veel dingen aangepakt en veranderd - van stilstaan en overleven naar vooruitgang en léven.
Ja, wat jij zegt, dat je misschien te veel tijd voor jezelf hebt, dat zou best kunnen. Ik heb altijd gewerkt toen, dat gaf me structuur en richting - en de kans om weg te zijn uit mijn huis en uit mijn rol als moeder, even je gedachten bij iets compleet anders, heel gezond denk ik. Niet alle vragen die je hebt worden beantwoord, ze honderd keer aan jezelf stellen verandert daar niets aan. Soms is tijd nodig om dingen beter in perspectief te kunnen zien, of dingen eenvoudigweg dan maar te accepteren zoals ze nou eenmaal zijn. Tijd gaat sneller als je het wat drukker hebt, wat meer buiten de deur actief bent, hopelijk wat positieve contacten gaat leggen ook.
zondag 2 september 2007 om 00:06
Thirz
Wanneer is je moeder gestorven, je hebt het op jouw topic al eens verteld, maar ik weet het niet goed meer. Ze was ziek, toch?
Hebben je meiden hun oma eigenlijk goed gekend?
Van je af schrijven doet inderdaad goed. Al is het wel vreemd dat hier dan misschien nog wel iemand meeleest.
Ik herken me ook wel in wat jij schrijft Lemmy, in mijn relatie leefde ik van dag tot dag, tijdens mijn zwangerschap keek ik een beetje vooruit omdat ik veel moest regelen. Maar daarna was ik zo bezig met mijn baby, zij sleepte me mee haar ritme in.
Nu zit ik op dat punt wat jij noemt, de keuze maken van vooruitgang en léven.
Ik schreeuw, scheld zowat nooit. Kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst echt boos was tegen iemand, denk tegen ex toen.
Ik ben van binnen altijd vol emoties, maar kan uiterlijk heel beheerst blijven.
Ex ging altijd door tot ik ging huilen, hij moest me daar krijgen.
Nadenken is op zich wel goed, maar ik moet het ook maar eens gaan dóen. Heb allerlei gedachten overal over, maar het voelt allemaal niet zeker, heb niet veel ervaring.
O, er komt een berichtje van Dubio binnen, jullie hebben de groeten!
Wanneer is je moeder gestorven, je hebt het op jouw topic al eens verteld, maar ik weet het niet goed meer. Ze was ziek, toch?
Hebben je meiden hun oma eigenlijk goed gekend?
Van je af schrijven doet inderdaad goed. Al is het wel vreemd dat hier dan misschien nog wel iemand meeleest.
Ik herken me ook wel in wat jij schrijft Lemmy, in mijn relatie leefde ik van dag tot dag, tijdens mijn zwangerschap keek ik een beetje vooruit omdat ik veel moest regelen. Maar daarna was ik zo bezig met mijn baby, zij sleepte me mee haar ritme in.
Nu zit ik op dat punt wat jij noemt, de keuze maken van vooruitgang en léven.
Ik schreeuw, scheld zowat nooit. Kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst echt boos was tegen iemand, denk tegen ex toen.
Ik ben van binnen altijd vol emoties, maar kan uiterlijk heel beheerst blijven.
Ex ging altijd door tot ik ging huilen, hij moest me daar krijgen.
Nadenken is op zich wel goed, maar ik moet het ook maar eens gaan dóen. Heb allerlei gedachten overal over, maar het voelt allemaal niet zeker, heb niet veel ervaring.
O, er komt een berichtje van Dubio binnen, jullie hebben de groeten!
zondag 2 september 2007 om 00:07
hoi lieve meiden
het thema boosheid zit in mijn hoofd maar ik kan het nog niet onder woorden brengen, ik heb er vanavond wel veel aan gedacht maar het heeft iets meer tijd nodig om uit te kunnen leggen hoe ik het heb beleefd en hoe het voelt. Verder ben ik (plezierig) moe na een leuke dag.
Iseo, niet teveel gaan piekeren hoor!, dat lost niets op. Werken aan jezelf zodat je vooruitkomt prima, maar laat het niet tot piekeren verworden, ga je morgen nog iets leuks doen?
Ik neem soms ook bewust een beetje afstand, gedoseerd er mee omgaan zodat het ook voor mij niet tot piekeren verword. Begrijpen jullie dat?
Voor iedereen een dikke knuf
het thema boosheid zit in mijn hoofd maar ik kan het nog niet onder woorden brengen, ik heb er vanavond wel veel aan gedacht maar het heeft iets meer tijd nodig om uit te kunnen leggen hoe ik het heb beleefd en hoe het voelt. Verder ben ik (plezierig) moe na een leuke dag.
Iseo, niet teveel gaan piekeren hoor!, dat lost niets op. Werken aan jezelf zodat je vooruitkomt prima, maar laat het niet tot piekeren verworden, ga je morgen nog iets leuks doen?
Ik neem soms ook bewust een beetje afstand, gedoseerd er mee omgaan zodat het ook voor mij niet tot piekeren verword. Begrijpen jullie dat?
Voor iedereen een dikke knuf
zondag 2 september 2007 om 00:59
Oh oh oh balen zeg...
Heb tot 3 x toe het verhaal omtrent mijn mam en andere dingen getypt en telkens gaat het mis! Dat komt omdat ik dan een melding krijg dat ik een berichtje op Hyves heb, die open ik dan, maar tevens ben ik dan alles kwijt.
Wel, ik typte oa. over mijn mam wat ik overigens fijn vond van me af te schrijven omdat Iseo daarna vroeg. Zo lief dat je daar na vraagt, Iseo!
Nu vallen mijn ogen dicht en ga dus lekker slapen....
Liefs, en slaap lekker!
Iseo... je mag me ook altijd aan spreken op mijn kwekker hoor... dat we 1 op 1 babbelen...
Heb tot 3 x toe het verhaal omtrent mijn mam en andere dingen getypt en telkens gaat het mis! Dat komt omdat ik dan een melding krijg dat ik een berichtje op Hyves heb, die open ik dan, maar tevens ben ik dan alles kwijt.
Wel, ik typte oa. over mijn mam wat ik overigens fijn vond van me af te schrijven omdat Iseo daarna vroeg. Zo lief dat je daar na vraagt, Iseo!
Nu vallen mijn ogen dicht en ga dus lekker slapen....
Liefs, en slaap lekker!
Iseo... je mag me ook altijd aan spreken op mijn kwekker hoor... dat we 1 op 1 babbelen...
