Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
woensdag 12 september 2007 om 23:02
Hoi allemaal.
Hoe gaat het met jullie?
Ik heb een drukke dag gehad, ga denk ik vroeg naar bed. Maar ja, dat denk ik wel vaker.
Nog even wat huiswerk doen in ieder geval.
Heb net wat op het forum zitten lezen, dat ene topic hier op relaties over die vriend die tever gaat bijvoorbeeld. Ga ik me ook weer helemaal afvragen hoe dat dan bij ons ging enzo.
Wat was ons patroon van reacties op elkaar, maar terugkijkend kan ik er toch niet echt een touw aan vastknopen, het was toch anders. Vind het wel, wat is het juiste woord, een heftig/lastig topic. Probeer me toch weer in ex te verplaatsen, en zou iemand mij hier zien als slachtoffer die niet uit die rol komt? Dat soort vragen.
Klinkt misschien stom, maar ik ga toch weer twijfelen over sommige dagen, wij zaten er wel echt ver in.
Wat is dat voor relatie geweest die wij hadden?
Als je er een woord aan zou moeten geven, is dat liefde als je iemand zo stuk ziet gaan in zijn buien en je doet niets om er een wending aan te geven, zoals zelf opstappen? Hij heeft me vaak beschuldigd van dat ik hem kapot maakte.
Hoe gaat het met jullie?
Ik heb een drukke dag gehad, ga denk ik vroeg naar bed. Maar ja, dat denk ik wel vaker.
Nog even wat huiswerk doen in ieder geval.
Heb net wat op het forum zitten lezen, dat ene topic hier op relaties over die vriend die tever gaat bijvoorbeeld. Ga ik me ook weer helemaal afvragen hoe dat dan bij ons ging enzo.
Wat was ons patroon van reacties op elkaar, maar terugkijkend kan ik er toch niet echt een touw aan vastknopen, het was toch anders. Vind het wel, wat is het juiste woord, een heftig/lastig topic. Probeer me toch weer in ex te verplaatsen, en zou iemand mij hier zien als slachtoffer die niet uit die rol komt? Dat soort vragen.
Klinkt misschien stom, maar ik ga toch weer twijfelen over sommige dagen, wij zaten er wel echt ver in.
Wat is dat voor relatie geweest die wij hadden?
Als je er een woord aan zou moeten geven, is dat liefde als je iemand zo stuk ziet gaan in zijn buien en je doet niets om er een wending aan te geven, zoals zelf opstappen? Hij heeft me vaak beschuldigd van dat ik hem kapot maakte.
woensdag 12 september 2007 om 23:13
Lieve Iseo,
Heel lang heb ik lopen worstelen met vragen zoals jij die jezelf stelt. Wat was mijn eigen rol in het geheel? Hoeveel schuld had ik? Ook mijn toenmalige man vond dat mij heel wat aan te rekenen viel. En als mensen dan achteraf ook nog gingen vragen waarom ik toch in godsnaam niet eerder weg was gegaan zodat erger voorkomen had kunnen worden, ja, dan ga je natuurlijk wel flink aan jezelf twijfelen - voor zover je dat uit jezelf al niet doet.
Maar op een gegeven moment heb ik daar wel afscheid van genomen. Ik denk er nu aan terug als: ik heb het toen zo goed mogelijk gedaan, alles wat ik heb gedaan heb ik met de beste bedoelingen gedaan, beter kon ik niet. Misschien nu wel, nu ik ouder en wijzer ben dan toen. Maar toen, in die omstandigheden, heb ik het naar mijn beste kunnen gedaan.
Zoals ik jou ken, Iseo, kan ik me niet voorstellen dat jij iets zou kunnen doen om een ander moedwillig te kwetsen. Niet nu, en ook toen niet. En per ongeluk? Ik weet het niet, zijn rol in het geheel was sowieso vele malen groter dan de jouwe - net als mijn rol in mijn verhaal. Maak het jezelf niet te moeilijk. Ook jij kon niet anders, toen. Ook jij hebt het zo goed mogelijk willen doen, voor hem.
Heel lang heb ik lopen worstelen met vragen zoals jij die jezelf stelt. Wat was mijn eigen rol in het geheel? Hoeveel schuld had ik? Ook mijn toenmalige man vond dat mij heel wat aan te rekenen viel. En als mensen dan achteraf ook nog gingen vragen waarom ik toch in godsnaam niet eerder weg was gegaan zodat erger voorkomen had kunnen worden, ja, dan ga je natuurlijk wel flink aan jezelf twijfelen - voor zover je dat uit jezelf al niet doet.
Maar op een gegeven moment heb ik daar wel afscheid van genomen. Ik denk er nu aan terug als: ik heb het toen zo goed mogelijk gedaan, alles wat ik heb gedaan heb ik met de beste bedoelingen gedaan, beter kon ik niet. Misschien nu wel, nu ik ouder en wijzer ben dan toen. Maar toen, in die omstandigheden, heb ik het naar mijn beste kunnen gedaan.
Zoals ik jou ken, Iseo, kan ik me niet voorstellen dat jij iets zou kunnen doen om een ander moedwillig te kwetsen. Niet nu, en ook toen niet. En per ongeluk? Ik weet het niet, zijn rol in het geheel was sowieso vele malen groter dan de jouwe - net als mijn rol in mijn verhaal. Maak het jezelf niet te moeilijk. Ook jij kon niet anders, toen. Ook jij hebt het zo goed mogelijk willen doen, voor hem.
woensdag 12 september 2007 om 23:16
Hey Iseo
Ik wilde nog een mail gaan sturen vragen hoe het gaat? Maar je bent even hier. Ik ben dus ook nog niet naar bed!
Laat dat andere topic maar even rusten, jouw situatie was zo anders en bovendien ben jij (meer dan) bereid om wel onder ogen te zien wat jou rol is geweest. Als je dat niet had gedaan had je nu niet al zo ver geweest. Ik heb me er wel mee bemoeit, wilde eerst niet reageren maar het kriebelde gewoon. En ja, het incident is niet goed te praten, maar ik begrijp het wel. Ik ben ook wel eens tot het uiterste (en ver daarover) getergd en heb wel eens iets gedaan waarvoor ik me nu wel schaam. Andersom is het ook wel eens gebeurd. Een keer heb ik echt angst gehad omdat ik toen de haat in zijn ogen zag en ik heb hem duidelijk gemaakt dat het dan direkt over zou zijn. Gek genoeg wist meneer zich toen wel te beheersen. Ik denk dat die relatie een typisch voorbeeld is van een strijd om de macht, en dat is bij ons ook jaren gaande geweest. Niet omdat ik de macht wilde maar omdat ik mij niet wilde laten overheersen. Het is wel een vorm die verder kan escaleren maar eigenlijk is alles al gezegd in dat topic. Ik vind jou heel anders. Jij kruipt niet in een slachtofferrol en buit dat uit.
Niet gaan twijfelen, maar concentreer je op het nu en de toekomst. Houd de balans die je nu ontwikkeld vast en zorg dat de basis voor die balans steviger word
Ik wilde nog een mail gaan sturen vragen hoe het gaat? Maar je bent even hier. Ik ben dus ook nog niet naar bed!
Laat dat andere topic maar even rusten, jouw situatie was zo anders en bovendien ben jij (meer dan) bereid om wel onder ogen te zien wat jou rol is geweest. Als je dat niet had gedaan had je nu niet al zo ver geweest. Ik heb me er wel mee bemoeit, wilde eerst niet reageren maar het kriebelde gewoon. En ja, het incident is niet goed te praten, maar ik begrijp het wel. Ik ben ook wel eens tot het uiterste (en ver daarover) getergd en heb wel eens iets gedaan waarvoor ik me nu wel schaam. Andersom is het ook wel eens gebeurd. Een keer heb ik echt angst gehad omdat ik toen de haat in zijn ogen zag en ik heb hem duidelijk gemaakt dat het dan direkt over zou zijn. Gek genoeg wist meneer zich toen wel te beheersen. Ik denk dat die relatie een typisch voorbeeld is van een strijd om de macht, en dat is bij ons ook jaren gaande geweest. Niet omdat ik de macht wilde maar omdat ik mij niet wilde laten overheersen. Het is wel een vorm die verder kan escaleren maar eigenlijk is alles al gezegd in dat topic. Ik vind jou heel anders. Jij kruipt niet in een slachtofferrol en buit dat uit.
Niet gaan twijfelen, maar concentreer je op het nu en de toekomst. Houd de balans die je nu ontwikkeld vast en zorg dat de basis voor die balans steviger word
woensdag 12 september 2007 om 23:51
Ik was net boven bij mijn dochtertje. Ze huilt veel vanavond. Ik hield haar vast. We huilden samen.
Voel me zo verdrietig.
Voel me zo alleen, voel me schuldig.
Waar is haar vader?
Ik hield van hem.
Maar als ik echt van hem hield, waarom gaf ik het dan op en bleef ik zodat het nog meer uit de hand kon lopen? Waarom was ik zo bang voor degene waar ik zoveel om gaf? En waarom is het dan nooit genoeg?
Waarom blijf je staan, om iemand nog gekker te maken?
Ik liep hem niet achterna, maar was daar gewoon altijd voor hem, ik was daar en we haddeen van die incidenten.
Was ik daar maar niet geweest, dan had hij misschien ook andere keuzes kunnen maken.
Ik herinner me een zin van een ander topic, geloof die van Thirz, dat iemand voor iemand anders misschien wel een partner was geweest, maar dat helaas deze combinatie totaal niet werkte ofzo.
Het werkte niet tussen ons, maar ik bleef en er kwam weer een dag, weer een zoveelste incident, weer die verwijten en ik bleef nog een nachtje.
En nu voel ik me rot want ik mis de vader van mijn kind en het is gewoon allemaal klote.
Voel me zo verdrietig.
Voel me zo alleen, voel me schuldig.
Waar is haar vader?
Ik hield van hem.
Maar als ik echt van hem hield, waarom gaf ik het dan op en bleef ik zodat het nog meer uit de hand kon lopen? Waarom was ik zo bang voor degene waar ik zoveel om gaf? En waarom is het dan nooit genoeg?
Waarom blijf je staan, om iemand nog gekker te maken?
Ik liep hem niet achterna, maar was daar gewoon altijd voor hem, ik was daar en we haddeen van die incidenten.
Was ik daar maar niet geweest, dan had hij misschien ook andere keuzes kunnen maken.
Ik herinner me een zin van een ander topic, geloof die van Thirz, dat iemand voor iemand anders misschien wel een partner was geweest, maar dat helaas deze combinatie totaal niet werkte ofzo.
Het werkte niet tussen ons, maar ik bleef en er kwam weer een dag, weer een zoveelste incident, weer die verwijten en ik bleef nog een nachtje.
En nu voel ik me rot want ik mis de vader van mijn kind en het is gewoon allemaal klote.
donderdag 13 september 2007 om 00:33
Ja, ik weet het ook even niet.
Alleen liefde is niet genoeg.
En ik kan soms even niet bij alles wat er ook gebeurd en gezegd is, als je teveel richt op een ding.
De relatie zien in zijn geheel zoals die was lukt nog steeds niet goed. Er speelde zoveel.
Maar ik herkende in dat topic vooral zo'n incident.
En ik mis mijn dochtertje de hele dag zo als ik op school ben, en in de avond zijn we allebei moe. En ik voel me schuldig dat ze naar de opvang gaat, denk dan aan hoe het misschien anders kon zijn voor haar als we een echt gezin waren met een/haar papa. Maar dat is een gedachte die niet klopt want hij mag van mij helemaal niet in haar buurt komen zou hij dat willen nu. Vertrouw hem helemaal niet.
Maar het is het idee, en meestal voel ik me wel goed met dat ik het alleen doe, toch zou ik nu ik weet hoe druk het is met naar school gaan en het kdv voor haar enzo, willen dat we met drie waren.
Zij verdient het allerbeste, ik heb het gevoel dat ik haar tekort doe, ben moe, heb haast, heb veel aan mijn hoofd, en alles wat geregeld moet worden ook. En zij wil alleen maar lekker tegen me aan kruipen. En samen thuis blijven wil ik eigenlijk ook liever.
En hoe moet dat straks nou, ben zo bang dat ze zich in de steek gelaten voelt door haar vader en daar voel ik me ook schuldig over.
Alleen liefde is niet genoeg.
En ik kan soms even niet bij alles wat er ook gebeurd en gezegd is, als je teveel richt op een ding.
De relatie zien in zijn geheel zoals die was lukt nog steeds niet goed. Er speelde zoveel.
Maar ik herkende in dat topic vooral zo'n incident.
En ik mis mijn dochtertje de hele dag zo als ik op school ben, en in de avond zijn we allebei moe. En ik voel me schuldig dat ze naar de opvang gaat, denk dan aan hoe het misschien anders kon zijn voor haar als we een echt gezin waren met een/haar papa. Maar dat is een gedachte die niet klopt want hij mag van mij helemaal niet in haar buurt komen zou hij dat willen nu. Vertrouw hem helemaal niet.
Maar het is het idee, en meestal voel ik me wel goed met dat ik het alleen doe, toch zou ik nu ik weet hoe druk het is met naar school gaan en het kdv voor haar enzo, willen dat we met drie waren.
Zij verdient het allerbeste, ik heb het gevoel dat ik haar tekort doe, ben moe, heb haast, heb veel aan mijn hoofd, en alles wat geregeld moet worden ook. En zij wil alleen maar lekker tegen me aan kruipen. En samen thuis blijven wil ik eigenlijk ook liever.
En hoe moet dat straks nou, ben zo bang dat ze zich in de steek gelaten voelt door haar vader en daar voel ik me ook schuldig over.
donderdag 13 september 2007 om 00:45
Hé lieve schat toch,
natuurlijk maakt het je verdrietig dat jullie niet met z'n drieën zijn, deze situatie waarin je alleenstaande moeder bent is natuurlijk niet zoals je het gewild had. Dat kan ik me ook nog goed herinneren hoor, dan ging ik lekker wandelen met mijn kind en zag ik opeens een gezin, mama met een kletsend kindje aan de hand, papa met een lachend kindje op zijn nek... en dan voelde ik me zo tekort schieten... Toch geloof ik niet dat het echt zo is.
Mijn oudste was bijna 7 toen ik mijn huidige partner ontmoette en kan zich nog goed herinneren hoe het was. Hij heeft er goede herinneringen aan, het had ook iets knus, en onze band is nog steeds bijzonder sterk. Jij en je kindje, lieve Iseo, hebben een unieke band die heel sterk is, jullie houden van elkaar, zij kan op je rekenen wat er ook gebeurt. Daar gaat het om, en dat is ook wat zij zich zal herinneren.
Natuurlijk zullen er vragen komen als ze ouder is, ook mijn kind heeft mij gevraagd waarom hij geen papa had en andere kinderen wel. Maar als je - op haar niveau - uitlegt dat het niet ging, dat het gezien de situatie niet beter zou zijn geweest als zij wel een papa had gehad, dan zal ze dat vast begrijpen. Mijn zoon begrijpt ook zijn situatie. Daarbij weet ze niet anders, jij bent haar hele wereld, zij mist haar papa niet omdat ze hem nooit heeft gekend. Lieve meid, je doet je best, je houdt van je meisje met heel je hart, wat meer kan iemand van je verlangen?
natuurlijk maakt het je verdrietig dat jullie niet met z'n drieën zijn, deze situatie waarin je alleenstaande moeder bent is natuurlijk niet zoals je het gewild had. Dat kan ik me ook nog goed herinneren hoor, dan ging ik lekker wandelen met mijn kind en zag ik opeens een gezin, mama met een kletsend kindje aan de hand, papa met een lachend kindje op zijn nek... en dan voelde ik me zo tekort schieten... Toch geloof ik niet dat het echt zo is.
Mijn oudste was bijna 7 toen ik mijn huidige partner ontmoette en kan zich nog goed herinneren hoe het was. Hij heeft er goede herinneringen aan, het had ook iets knus, en onze band is nog steeds bijzonder sterk. Jij en je kindje, lieve Iseo, hebben een unieke band die heel sterk is, jullie houden van elkaar, zij kan op je rekenen wat er ook gebeurt. Daar gaat het om, en dat is ook wat zij zich zal herinneren.
Natuurlijk zullen er vragen komen als ze ouder is, ook mijn kind heeft mij gevraagd waarom hij geen papa had en andere kinderen wel. Maar als je - op haar niveau - uitlegt dat het niet ging, dat het gezien de situatie niet beter zou zijn geweest als zij wel een papa had gehad, dan zal ze dat vast begrijpen. Mijn zoon begrijpt ook zijn situatie. Daarbij weet ze niet anders, jij bent haar hele wereld, zij mist haar papa niet omdat ze hem nooit heeft gekend. Lieve meid, je doet je best, je houdt van je meisje met heel je hart, wat meer kan iemand van je verlangen?
donderdag 13 september 2007 om 07:07
Goedemorgen, moet even wat kwijt....Volgens mij is mijn huidige relatie een 'illusie' en duurt deze niet lang meer. Vorig weekend heb ik gezien dat vriendlief regelmatig naar andere vrouwen kijkt via het net....en van de week ben ik erachter gekomen, dat hij met vrouwen die een relatie zoeken, wil gaan chatten..... Helaas...ben er op een niet eerljke manier achtergekomen, is puur uit achterdocht, dat ik hem gecontroleerd heb.... Aan de ene kant wil ik hem hiermee confronteren, aan de andere kant....hoe pak je zoiet aan? Hij laat wel nog steeds merken dat hij gek op me is, maar hoe vaak hoor je niet dat mannen kunnen doen alsof????
Komend weekend zie ik hem waarschijnlijk niet, hebben we ieders andere plannen.....via de foon iets laten weten, vind ik geen optie. Ik weet wel, dat de afstand voor hem vaak een probleem is, maar toch, om tijdens een relatie op zoek te gaan naar een ander vrouw, omdat je de afstand te ver vindt... Zo werkt het in mijn ogen toch echt niet, rond dan eerst je vorige relatie af!
Ik vind het vreselijk; hij is de enige die me steunt in mijn moeilijkheden, en hij is de gene die nu (waarschijnlijk) op zoek is naar een andere vrouw, om dan de relatie te verbreken????
Pfffffffff, houdt het dan nooit op?????
Komend weekend zie ik hem waarschijnlijk niet, hebben we ieders andere plannen.....via de foon iets laten weten, vind ik geen optie. Ik weet wel, dat de afstand voor hem vaak een probleem is, maar toch, om tijdens een relatie op zoek te gaan naar een ander vrouw, omdat je de afstand te ver vindt... Zo werkt het in mijn ogen toch echt niet, rond dan eerst je vorige relatie af!
Ik vind het vreselijk; hij is de enige die me steunt in mijn moeilijkheden, en hij is de gene die nu (waarschijnlijk) op zoek is naar een andere vrouw, om dan de relatie te verbreken????
Pfffffffff, houdt het dan nooit op?????
donderdag 13 september 2007 om 08:15
Ach lieve Iseo, ook al had ik een gezin, ik herken dat gevoel van andere gezinnen zien lopen en vergelijken met wat jezelf hebt. Daarin sta je echt niet alleen, denk echt niet dat alle gezinnen die jij ziet zijn zoals jij je voorstelt. Lemmy heeft zo gelijk, de uitleg komt vanzelf. Voor nu gewoon genieten en vooral wennen aan de nieuwe situatie. Natuurlijk zijn jullie moe. Maar ga je niet schuldig voelen want dat is echt nergens voor nodig. Je hebt je dochter een veel betere start gegeven door deze keuze te maken
Nicole
ga geen dingen zien die er niet zijn, maar sluit ook je ogen niet. Hoe je dit aan moet pakken? Ik heb geen idee, dicht bij jezelf blijven maar realiseer je wel dat je achterdocht waarschijnlijk niet voor niets is. Ik denk dat de enige optie open en eerlijk praten is, over jouw gevoel en waarom je achterdochtig bent, maar ook over zijn gevoel. Gun jezelf even tijd.
Nicole
ga geen dingen zien die er niet zijn, maar sluit ook je ogen niet. Hoe je dit aan moet pakken? Ik heb geen idee, dicht bij jezelf blijven maar realiseer je wel dat je achterdocht waarschijnlijk niet voor niets is. Ik denk dat de enige optie open en eerlijk praten is, over jouw gevoel en waarom je achterdochtig bent, maar ook over zijn gevoel. Gun jezelf even tijd.
donderdag 13 september 2007 om 09:25
Hij heeft me vaak beschuldigd van hem kapot te maken.
Heeft 'ie ooit zelf iets gedaan om uit die situatie te komen, Iseo? Waarom heeft hij het niet uitgemaakt in plaats van steeds verder in incidenten te geraken?
Het verwijt ken ik. En de stilte die daarop volgt terwijl ik liever zou schreeuwen dat hij míj kapot maakte.
Iseo, waar je nu doorheen gaat zou een professioneel een aanpassingsstoornis kunnen noemen. Niets meer en niets minder. Er verandert een hoop in je leven en jij hebt tijd nodig om dat alles een plekje te geven, terwijl die trein desondanks doordendert.
Gun jezelf die tijd, weet dat je die tijd nodig hebt, dat de komende weken of misschien zelfs maanden -hoop dat niet- niet leuk gaan zijn. Even op de overlevingsstand. Genieten van je meisje wanneer je dat wel kan. Ook je meisje moet zich aanpassen in een nieuwe situatie, dus tranen.
Je doet het, en jullie doen het, voor een goed doel. Die man in jullie leven is er nu eenmaal niet. Het lijkt wel alsof je de enige in de hele wereld bent die geen man naast je hebt. Dat gevoel doet pijn maar er is geen oplossing dan gewoon doorgaan.
Heeft 'ie ooit zelf iets gedaan om uit die situatie te komen, Iseo? Waarom heeft hij het niet uitgemaakt in plaats van steeds verder in incidenten te geraken?
Het verwijt ken ik. En de stilte die daarop volgt terwijl ik liever zou schreeuwen dat hij míj kapot maakte.
Iseo, waar je nu doorheen gaat zou een professioneel een aanpassingsstoornis kunnen noemen. Niets meer en niets minder. Er verandert een hoop in je leven en jij hebt tijd nodig om dat alles een plekje te geven, terwijl die trein desondanks doordendert.
Gun jezelf die tijd, weet dat je die tijd nodig hebt, dat de komende weken of misschien zelfs maanden -hoop dat niet- niet leuk gaan zijn. Even op de overlevingsstand. Genieten van je meisje wanneer je dat wel kan. Ook je meisje moet zich aanpassen in een nieuwe situatie, dus tranen.
Je doet het, en jullie doen het, voor een goed doel. Die man in jullie leven is er nu eenmaal niet. Het lijkt wel alsof je de enige in de hele wereld bent die geen man naast je hebt. Dat gevoel doet pijn maar er is geen oplossing dan gewoon doorgaan.
donderdag 13 september 2007 om 09:26
donderdag 13 september 2007 om 09:52
Hoi lieverds.
Heb niet zo lang geslapen, maar wel goed.
Ik zat er gisteravond echt even doorheen.
Vandaag begin ik laat op school, dus we konden deze ochtend even kalm aan doen. Fijn hoor.
Mamz
Hij kon me niet loslaten omdat hij me nodig had, ik was alles voor hem. Hij heeft dramatische scenes gemaakt, heeft alles uit de kast gehaald om mij ervan te overtuigen dat we bij elkaar hoorden, en ik wilde dat zelf ook zo graag...
Het voelde eerlijk gezegd zelfs speciaal, ons idiote leventje samen. Wij draaiden om elkaar heen, altijd met elkaar bezig, diepe dalen maar ook het tegenovergestelde. (Niet de laatste twee jaar dan, dat was een andere soort tijd, maar toen was ik zelf ook depressief)
Maar wij wilden met niemand wat te maken hebben, hadden zo een eigen wereld. En dan kon een dag het ene uiterste bevatten, zoals zo'n incident, schreeuwen, spullen naar mijn hoofd gesmeten, ik huilen hij nog kwader, een mep, een duw, ik krijsend, hij schreeuwend zijn gelijk halen en mij duidelijk maken hoe fout ik was, hoe dat ook uit hem kwam.
Daarna het afkoelen, ik werd ook weer rustig, na een tijdje stond ik op, luisterend naar de geluiden uit de andere kamer.
Soms ging ik naar buiten, liep ik een tijd, soms wachtte ik alleen maar.
Om dan aan het eind van de dag het andere uiterste te hebben, zijn smeekbedes, mijn excuses, zijn beloftes, het goedmaken, het gevoel van alleen elkaar hebben, de seks, het in zijn armen liggen.
Soms was ik zo bang voor hem dat ik niets anders wilde dan wegkruipen in die armen, te voelen dat hij mij zou beschermen. Hoe idioot is dat?
Ik liep niet weg, of bleef niet weg.
Hij zei dat ik hem kapot maakte, dat ik hem dwong.
Hij greep me stevig vast, pijnlijk, en zei dat hij van me hield. Om me met een duw los te laten.
Wie is die man?
En toch mis ik hem zo.
Ben zo bang voor de manier waarop hij denkt, maar toen ik er nog midden in zat, kon ik dat ook niet zien, kon de dagen niet aan elkaar verbinden. Het was elke dag een nieuwe dag.
Nu pas zie ik hoe eng het was, hoe raar het in elkaar stak.
Als ik niet oppas kan ik uren en uren nadenken over deze man, en er nog niet uitkomen. En mijn eigen aandeel snap ik al helemaal niet.
Voel me heen en weer geslingerd tussen opluchting en schuldgevoelens, en veel uitspraken van andere forummers zetten me ook weer aan het denken, net of ik dan opnieuw de situatie wil afspelen met een andere wending, een andere uitkomst. Dat ik een inzicht heb, en dat toepas op een nare dag uit het verleden, om dan in mijn fantasie een andere toekomst te hebben.
Ik mis het gezin wat we nu hadden kunnen hebben als mijn ex de man was geweest die ik dacht dat hij was.
En het doet me verdriet dat hij dat misschien ook ergens nog was ook, maar zo in de war is en getekend dat hij die persoon nooit meer terugkrijgt.
En daar beschuldigde hij mij dan van, dat ik hem die ene te verliezen, die andere persoon dwong te zijn. Nou ik voel het hoor
Heb niet zo lang geslapen, maar wel goed.
Ik zat er gisteravond echt even doorheen.
Vandaag begin ik laat op school, dus we konden deze ochtend even kalm aan doen. Fijn hoor.
Mamz
Hij kon me niet loslaten omdat hij me nodig had, ik was alles voor hem. Hij heeft dramatische scenes gemaakt, heeft alles uit de kast gehaald om mij ervan te overtuigen dat we bij elkaar hoorden, en ik wilde dat zelf ook zo graag...
Het voelde eerlijk gezegd zelfs speciaal, ons idiote leventje samen. Wij draaiden om elkaar heen, altijd met elkaar bezig, diepe dalen maar ook het tegenovergestelde. (Niet de laatste twee jaar dan, dat was een andere soort tijd, maar toen was ik zelf ook depressief)
Maar wij wilden met niemand wat te maken hebben, hadden zo een eigen wereld. En dan kon een dag het ene uiterste bevatten, zoals zo'n incident, schreeuwen, spullen naar mijn hoofd gesmeten, ik huilen hij nog kwader, een mep, een duw, ik krijsend, hij schreeuwend zijn gelijk halen en mij duidelijk maken hoe fout ik was, hoe dat ook uit hem kwam.
Daarna het afkoelen, ik werd ook weer rustig, na een tijdje stond ik op, luisterend naar de geluiden uit de andere kamer.
Soms ging ik naar buiten, liep ik een tijd, soms wachtte ik alleen maar.
Om dan aan het eind van de dag het andere uiterste te hebben, zijn smeekbedes, mijn excuses, zijn beloftes, het goedmaken, het gevoel van alleen elkaar hebben, de seks, het in zijn armen liggen.
Soms was ik zo bang voor hem dat ik niets anders wilde dan wegkruipen in die armen, te voelen dat hij mij zou beschermen. Hoe idioot is dat?
Ik liep niet weg, of bleef niet weg.
Hij zei dat ik hem kapot maakte, dat ik hem dwong.
Hij greep me stevig vast, pijnlijk, en zei dat hij van me hield. Om me met een duw los te laten.
Wie is die man?
En toch mis ik hem zo.
Ben zo bang voor de manier waarop hij denkt, maar toen ik er nog midden in zat, kon ik dat ook niet zien, kon de dagen niet aan elkaar verbinden. Het was elke dag een nieuwe dag.
Nu pas zie ik hoe eng het was, hoe raar het in elkaar stak.
Als ik niet oppas kan ik uren en uren nadenken over deze man, en er nog niet uitkomen. En mijn eigen aandeel snap ik al helemaal niet.
Voel me heen en weer geslingerd tussen opluchting en schuldgevoelens, en veel uitspraken van andere forummers zetten me ook weer aan het denken, net of ik dan opnieuw de situatie wil afspelen met een andere wending, een andere uitkomst. Dat ik een inzicht heb, en dat toepas op een nare dag uit het verleden, om dan in mijn fantasie een andere toekomst te hebben.
Ik mis het gezin wat we nu hadden kunnen hebben als mijn ex de man was geweest die ik dacht dat hij was.
En het doet me verdriet dat hij dat misschien ook ergens nog was ook, maar zo in de war is en getekend dat hij die persoon nooit meer terugkrijgt.
En daar beschuldigde hij mij dan van, dat ik hem die ene te verliezen, die andere persoon dwong te zijn. Nou ik voel het hoor
donderdag 13 september 2007 om 10:18
Hoi lieve Nicole
Moeilijk.
Je krijgt wel veel tegenstrijdige signalen van deze man.
De ene keer geeft hij jou de bevestiging dat hij achter je wil staan in deze heftige tijd, de volgende keer zegt hij je dat hij misschien geen ruimte meer heeft voor een relatie, wil hij het nog even aanhouden voor die paar weken.
Hebben jullie daar toen nog over gepraat? Wat zei hij over die uitspraak van hem?
Het geeft mij allemaal geen gerust gevoel, ik maakte me al eerder zorgen of hij er nu wel echt voor je kan zijn, zoals jij hem nodig hebt, en of hij wel echt voor je wil gaan.
Waarom was je achterdochtig?
Wat maakte dat je wilde kijken in zijn pc?
Maak me een beetje zorgen om je, is het niet beter voor je een time-out van deze relatie te nemen?
Je staat er niet alleen voor, als je wilt praten kun je hier ook altijd steun vinden. Over hoe het thuis gaat, met die zware keuze die je moet maken, je twijfels, alles.
Ik merk zelf ook weer vandaag hoe het me oplucht alles van me af te schrijven, dat helpt echt. Voel me zo raar.
Dikke
Moeilijk.
Je krijgt wel veel tegenstrijdige signalen van deze man.
De ene keer geeft hij jou de bevestiging dat hij achter je wil staan in deze heftige tijd, de volgende keer zegt hij je dat hij misschien geen ruimte meer heeft voor een relatie, wil hij het nog even aanhouden voor die paar weken.
Hebben jullie daar toen nog over gepraat? Wat zei hij over die uitspraak van hem?
Het geeft mij allemaal geen gerust gevoel, ik maakte me al eerder zorgen of hij er nu wel echt voor je kan zijn, zoals jij hem nodig hebt, en of hij wel echt voor je wil gaan.
Waarom was je achterdochtig?
Wat maakte dat je wilde kijken in zijn pc?
Maak me een beetje zorgen om je, is het niet beter voor je een time-out van deze relatie te nemen?
Je staat er niet alleen voor, als je wilt praten kun je hier ook altijd steun vinden. Over hoe het thuis gaat, met die zware keuze die je moet maken, je twijfels, alles.
Ik merk zelf ook weer vandaag hoe het me oplucht alles van me af te schrijven, dat helpt echt. Voel me zo raar.
Dikke
anoniem_44737 wijzigde dit bericht op 13-09-2007 10:19
Reden: quote weghalen
Reden: quote weghalen
% gewijzigd
donderdag 13 september 2007 om 10:33
Iseo,
Ik kan echt niet anders dan je te laten weten dat ik je verhaal heb gelezen.
Bij ons was het al zo snel voorbij, die wederzijdse verbondenheid. Denk dat dat al over was voor ik de kinderen wegbracht, het heeft misschien maar die negen maanden van mijn zwangerschap geduurd. Herinner me er niets meer van dan dat het er was, steeds opnieuw omver gedonderd worden en toch weer liefhebben.
Denk dat ik een jaar of zeven op medelijden met hem ben verdergegaan. En angst. Geen uitweg zien. En heel veel hoop dat het toch wel goed zal komen als ik er maar zou blijven. En weglopen.
Kost me moeite om te begrijpen wat er al die jaren is gebeurd ook al was ik er zelf bij.
Lieverd, je hebt geen schuld. In het gunstigste geval heeft/had hij een hele nare ziekte en had daarvoor in therapie moeten gaan. Zelfs dan is het nog maar de vraag of jij hem had kunnen begeleiden, waarschijnlijk niet, zo'n ziekte is teveel voor slechts één persoon om mee om te gaan. Dan zou je nog ongelooflijk veel steun van buiten nodig gehad hebben en die steun ontzegde hij je ook al.
Ik kan echt niet anders dan je te laten weten dat ik je verhaal heb gelezen.
Bij ons was het al zo snel voorbij, die wederzijdse verbondenheid. Denk dat dat al over was voor ik de kinderen wegbracht, het heeft misschien maar die negen maanden van mijn zwangerschap geduurd. Herinner me er niets meer van dan dat het er was, steeds opnieuw omver gedonderd worden en toch weer liefhebben.
Denk dat ik een jaar of zeven op medelijden met hem ben verdergegaan. En angst. Geen uitweg zien. En heel veel hoop dat het toch wel goed zal komen als ik er maar zou blijven. En weglopen.
Kost me moeite om te begrijpen wat er al die jaren is gebeurd ook al was ik er zelf bij.
Lieverd, je hebt geen schuld. In het gunstigste geval heeft/had hij een hele nare ziekte en had daarvoor in therapie moeten gaan. Zelfs dan is het nog maar de vraag of jij hem had kunnen begeleiden, waarschijnlijk niet, zo'n ziekte is teveel voor slechts één persoon om mee om te gaan. Dan zou je nog ongelooflijk veel steun van buiten nodig gehad hebben en die steun ontzegde hij je ook al.
donderdag 13 september 2007 om 13:38
quote:Iseo schreef op 13 september 2007 @ 00:33:
En ik mis mijn dochtertje de hele dag zo als ik op school ben, en in de avond zijn we allebei moe. En ik voel me schuldig dat ze naar de opvang gaat, denk dan aan hoe het misschien anders kon zijn voor haar als we een echt gezin waren met een/haar papa. .
Iseo, dit is waarschijnlijk een heel normaal gevoel. Heb net een artikel in een oude Flair gelezen over vrouwen van gescheiden ouder. Ook zij hebben het vroeger gemist, als ze alleen met vader of moeder op stap waren bijv. en ze zagen dan ook 'complete' gezinnen. Ook ik voel me vaak schuldig als ik alleen met mijn kinderen iets onderneem. Toch zijn dat momentopnames, en het is net zoals je zelf al aangeeft: het complete gezin is gewoon géén optie, dus doe je het goed, door alleen voor je dochter te zorgen! Die pijn, het verdriet, dat blijft, maar je doet het wel goed!
Super trouwens dat je nu wel naar je opleiding gaat, neem aan dat het wel ook heel erg veel is?
Groetjes,
Nicole
En ik mis mijn dochtertje de hele dag zo als ik op school ben, en in de avond zijn we allebei moe. En ik voel me schuldig dat ze naar de opvang gaat, denk dan aan hoe het misschien anders kon zijn voor haar als we een echt gezin waren met een/haar papa. .
Iseo, dit is waarschijnlijk een heel normaal gevoel. Heb net een artikel in een oude Flair gelezen over vrouwen van gescheiden ouder. Ook zij hebben het vroeger gemist, als ze alleen met vader of moeder op stap waren bijv. en ze zagen dan ook 'complete' gezinnen. Ook ik voel me vaak schuldig als ik alleen met mijn kinderen iets onderneem. Toch zijn dat momentopnames, en het is net zoals je zelf al aangeeft: het complete gezin is gewoon géén optie, dus doe je het goed, door alleen voor je dochter te zorgen! Die pijn, het verdriet, dat blijft, maar je doet het wel goed!
Super trouwens dat je nu wel naar je opleiding gaat, neem aan dat het wel ook heel erg veel is?
Groetjes,
Nicole
donderdag 13 september 2007 om 13:46
Bedankt voor de reacties, ik weet het even niet..... Tja, waarom ik op zijn computer ging rondneuzen? Niet eens bewust, ik vind het fijn, dat ik op zijn pc mag, weet hoe voorzichtig hij is om anderen hierop te laten...dus hij vertrouwt mij... Maar toen ik bij een zoekopdracht iets wilde invoeren, zag ik ongewild heel veel zoekopdrachten van hemzelf, die duidelijk waren...en toen ben ik dus inderdaad verder gaan kijken... Zó fout! Ik had hem toen al willen confronteren, was het liefst meteen naar huis gereden. Maar: als hij mij vertrouwt, is hij dan wel met dingen bezig, die niet kunnen? Hij staat nog ingeschreven bij datingsites, maar dat ben ik ook nog..... Zelf ben ik dan dus net zo ''fout' bezig.....
Verdorie, we praten soms al over hoe we de Feestdagen in gaan vullen, doe je dat, als je op zoek bent naar een ander? Maar hij geeft inderdaad vaker aan, dat hij liefst iemand heeft die bij hem in de buurt woont, dat maakt de situatie een stuk gemakkelijker. Zou ik ook willen: dat je gewoon bij elkaar op de koffie kan gaan, hetzij elke dag of een paar keer in de week. Nu kan dat niet, omdat het gewoon te ver reizen is, en hierdoor ook nog een keer te duur wordt.... Maar om dan naar een andere vrouw te zoeken om praktische redenene? Soms krijg ik ook de indruk, dat hij denkt dat hij te min is voor mij...en zelf vind ik mij te min voor hem.... Misschien speelt dat ook wel mee, maar hier echt over praten lukt vaak niet. We kunnen over veel dingen praten, maar als het zo persoonlijk wordt (vooral over gevoelens, persoonlijk mag wel), wordt het gesprek afgekapt. Als ik er dan toch over door wil gaan, ben ik een zeur....
Liefs,
Nicole
Verdorie, we praten soms al over hoe we de Feestdagen in gaan vullen, doe je dat, als je op zoek bent naar een ander? Maar hij geeft inderdaad vaker aan, dat hij liefst iemand heeft die bij hem in de buurt woont, dat maakt de situatie een stuk gemakkelijker. Zou ik ook willen: dat je gewoon bij elkaar op de koffie kan gaan, hetzij elke dag of een paar keer in de week. Nu kan dat niet, omdat het gewoon te ver reizen is, en hierdoor ook nog een keer te duur wordt.... Maar om dan naar een andere vrouw te zoeken om praktische redenene? Soms krijg ik ook de indruk, dat hij denkt dat hij te min is voor mij...en zelf vind ik mij te min voor hem.... Misschien speelt dat ook wel mee, maar hier echt over praten lukt vaak niet. We kunnen over veel dingen praten, maar als het zo persoonlijk wordt (vooral over gevoelens, persoonlijk mag wel), wordt het gesprek afgekapt. Als ik er dan toch over door wil gaan, ben ik een zeur....
Liefs,
Nicole
donderdag 13 september 2007 om 16:01
Iseo meisie toch....
Ik begrijp dat je je schuldig voelt maar het is nu eenmaal gelopen zoals het gelopen is en helaas kan je dat niet meer terugdraaien..
En zoals mamzie ook al zei ook hij heeft een aandeel in dit geheel..
Heeft hij ooit zelf iets gedaan om de situatie een andere wending te geven?
Ik heb ook eindelijk je berichtje om vriendjes te worden bevestigd..
Haha zat in een mailbox die ik bijna nooit open...
Ik kom vanavond even terug hier...
Ik begrijp dat je je schuldig voelt maar het is nu eenmaal gelopen zoals het gelopen is en helaas kan je dat niet meer terugdraaien..
En zoals mamzie ook al zei ook hij heeft een aandeel in dit geheel..
Heeft hij ooit zelf iets gedaan om de situatie een andere wending te geven?
Ik heb ook eindelijk je berichtje om vriendjes te worden bevestigd..
Haha zat in een mailbox die ik bijna nooit open...
Ik kom vanavond even terug hier...
donderdag 13 september 2007 om 18:15
Lieve Iseo,
ook ik voel die verbondenheid met mijn ex niet meer, dit is tijdens de relatie al verdwenen, daar had ik al grote afstand genomen. Wel bleef ik om de kinderen, uit medelijden met hem ivm zijn zware depressie en uit angst dat hij er alles aan zou doen om mij de kinderen af te nemen. En gelukkig lukt hem dat niet, maar zoals je weet blijft de manipulatie en het onder controle willen houden gewoon doorgaan. In die zin kan ik niet de afstand nemen die ik graag wil.
Natuurlijk heb ik hem enorm liefgehad, gehaat, medelijden gehad en uiteindelijk onverschillig naar hem toe geworden. Als hij mij maar met rust laat vind ik het best. En dit al tijdens de relatie. Wel heb ik gemerkt dat ik wel los moet komen van patronen, van op elkaar reageren enz. dat is er zo ingesleten dat het moeilijk is dat te veranderen. Het automatisme van de schuld op me te nemen. Dat is nu veel minder, gelukkig maar.
Jij hebt op geen enkele manier schuld aan zijn gedrag, daar is hij ten alle tijde zelf verantwoordelijk voor. Je hebt je eigen grenzen niet bewaakt. Laat je niet in de war brengen door dat andere topic want dat stak wel degelijk iets anders in elkaar. Dat topic was wel een voorbeeld van hoe een relatie in elkaar kan zitten, hoe een strijd om de macht eruit kan zien en hoe dat dan ook kan escaleren. Het is in mijn ogen niet juist om het incident van dat topic te vergelijken met de incidenten die jij stelselmatig hebt meegemaakt.
ook ik voel die verbondenheid met mijn ex niet meer, dit is tijdens de relatie al verdwenen, daar had ik al grote afstand genomen. Wel bleef ik om de kinderen, uit medelijden met hem ivm zijn zware depressie en uit angst dat hij er alles aan zou doen om mij de kinderen af te nemen. En gelukkig lukt hem dat niet, maar zoals je weet blijft de manipulatie en het onder controle willen houden gewoon doorgaan. In die zin kan ik niet de afstand nemen die ik graag wil.
Natuurlijk heb ik hem enorm liefgehad, gehaat, medelijden gehad en uiteindelijk onverschillig naar hem toe geworden. Als hij mij maar met rust laat vind ik het best. En dit al tijdens de relatie. Wel heb ik gemerkt dat ik wel los moet komen van patronen, van op elkaar reageren enz. dat is er zo ingesleten dat het moeilijk is dat te veranderen. Het automatisme van de schuld op me te nemen. Dat is nu veel minder, gelukkig maar.
Jij hebt op geen enkele manier schuld aan zijn gedrag, daar is hij ten alle tijde zelf verantwoordelijk voor. Je hebt je eigen grenzen niet bewaakt. Laat je niet in de war brengen door dat andere topic want dat stak wel degelijk iets anders in elkaar. Dat topic was wel een voorbeeld van hoe een relatie in elkaar kan zitten, hoe een strijd om de macht eruit kan zien en hoe dat dan ook kan escaleren. Het is in mijn ogen niet juist om het incident van dat topic te vergelijken met de incidenten die jij stelselmatig hebt meegemaakt.
donderdag 13 september 2007 om 18:26
Lieve Nicole
Een lastige situatie hoor. Ben jij wel zeker van jouw gevoelens voor hem? Ik heb al vanaf het begin het idee dat jullie niet bij elkaar passen. Vraag me niet waarom maar dat is een gevoel, een instinct. Iedere keer als ik lees over je vriend, (en dat heb ik ook bij Dubiootje) vraag ik me af in hoeverre jullie niet opnieuw kiezen voor een ongelijkwaardige relatie, dat liever dan alleen zijn. Wil je daar alsjeblieft eens goed over nadenken? Dat je nog niet genoeg vertrouwen in jezelf terug hebt. Dat jij het gewoon waard bent dat iemand 100, nee zeg gerust 200% voor je gaat.
Een vriend die niet die achterdeurtjes open houdt, zo van als er dichterbij een leuker iemand is ga ik alsnog daarvoor en tot die tijd vermaak ik me wel met Nicole. Het is toch niet perse nodig om een relatie te hebben, ik heb die vraag ook regelmatig gekregen of ik alweer een relatie had. Net alsof je dan pas weer bestaansrecht hebt. Natuurlijk mis ik het soms, maar het delen van gevoelens e.d. dat kon toch ook niet in mijn relatie. Ik was in mijn relatie meer eenzaam dan ik nu ben. Ik voel me wel eens alleen, maar dat is meestal maar van korte duur en is er vaak op momenten dat mijn kinderen er niet zijn. Dan is het het meest pijnlijk.
Een lastige situatie hoor. Ben jij wel zeker van jouw gevoelens voor hem? Ik heb al vanaf het begin het idee dat jullie niet bij elkaar passen. Vraag me niet waarom maar dat is een gevoel, een instinct. Iedere keer als ik lees over je vriend, (en dat heb ik ook bij Dubiootje) vraag ik me af in hoeverre jullie niet opnieuw kiezen voor een ongelijkwaardige relatie, dat liever dan alleen zijn. Wil je daar alsjeblieft eens goed over nadenken? Dat je nog niet genoeg vertrouwen in jezelf terug hebt. Dat jij het gewoon waard bent dat iemand 100, nee zeg gerust 200% voor je gaat.
Een vriend die niet die achterdeurtjes open houdt, zo van als er dichterbij een leuker iemand is ga ik alsnog daarvoor en tot die tijd vermaak ik me wel met Nicole. Het is toch niet perse nodig om een relatie te hebben, ik heb die vraag ook regelmatig gekregen of ik alweer een relatie had. Net alsof je dan pas weer bestaansrecht hebt. Natuurlijk mis ik het soms, maar het delen van gevoelens e.d. dat kon toch ook niet in mijn relatie. Ik was in mijn relatie meer eenzaam dan ik nu ben. Ik voel me wel eens alleen, maar dat is meestal maar van korte duur en is er vaak op momenten dat mijn kinderen er niet zijn. Dan is het het meest pijnlijk.
donderdag 13 september 2007 om 18:43
quote:zonlicht2 schreef op 13 september 2007 @ 18:26:
Lieve Nicole
Een lastige situatie hoor. Ben jij wel zeker van jouw gevoelens voor hem? Ik heb al vanaf het begin het idee dat jullie niet bij elkaar passen. Vraag me niet waarom maar dat is een gevoel, een instinct. Iedere keer als ik lees over je vriend, (en dat heb ik ook bij Dubiootje) vraag ik me af in hoeverre jullie niet opnieuw kiezen voor een ongelijkwaardige relatie, dat liever dan alleen zijn. Wil je daar alsjeblieft eens goed over nadenken? Dat je nog niet genoeg vertrouwen in jezelf terug hebt. Dat jij het gewoon waard bent dat iemand 100, nee zeg gerust 200% voor je gaat. Lieve Zonlicht, wat je hier schrijft...het houdt me constant bezig. Ik ben inderdaad bang weer in een ongelijkwaardige relatie te zitten. Het is niet dat ik niet alleen kan zijn; ik weet in deze relatie bijna zeker, dat ik me zelf red, als de relatie eindigt, ook al zal het pijn doen! In mijn vorige relatie had ik dat niet, was ik afhankelijk. Wat mijn gevoelens voor hem betreft: ja, ik denk, dat ze wel degelijk oprecht zijn, dat ik van hem hou. Er zijn echter grote verschillen tussen ons, alsof we beiden in een andere wereld leven.... terwijl we ook veel dingen delen, en dat verwart me, maar de gevoelens die zijn er wel degelijk van mij uit. Of hij 100 % voor me gaat, is voor mij inderdaad de vraag. Ik heb me nu iets opgeschreven; als ik het hem niet gewoon durf te vragen, kan ik het hem misschien laten lezen, maar of dat dit weekend gebeurt...weet ik nog even niet.... Hij zei eerst dat hij niet zou komen, maar hij komt misschien wel: hij mist me.... Is weer zo dubbel... Heeft ook veel met de kinderen te maken trouwens...te veel spanning in huis. Heb ik zelf ook last van, maar kan hier niet van weglopen...
Een vriend die niet die achterdeurtjes open houdt, zo van als er dichterbij een leuker iemand is ga ik alsnog daarvoor en tot die tijd vermaak ik me wel met Nicole. Het is toch niet perse nodig om een relatie te hebben, ik heb die vraag ook regelmatig gekregen of ik alweer een relatie had. Net alsof je dan pas weer bestaansrecht hebt. Natuurlijk mis ik het soms, maar het delen van gevoelens e.d. dat kon toch ook niet in mijn relatie. Ik was in mijn relatie meer eenzaam dan ik nu ben. Ik voel me wel eens alleen, maar dat is meestal maar van korte duur en is er vaak op momenten dat mijn kinderen er niet zijn. Dan is het het meest pijnlijk.Jee, wat je hier schrijft klopt wel degelijk. Ik voel me op zich ook niet alleen, als ik geen relatie heb, maar als de kinderen bij hun vader zijn in het weekend dan vind ik me wel zielig/alleen....vooral op zondag! Ik merk wel, dat je als alleenstaande vrouw vaak minder contact hebt met vrienden; ze hebben toch hun eigen leven, gezin e.d. (Ik heb helaas geen alleenstaande vrienden) en dat maakt het wel lastig vaak...maar dat is geen reden om een relatie aan te houden, dat weet ik ook wel. Of mijn vriend en ik bij elkaar horen...ik weet het niet, heb het idee, dat we er beiden niet voor de volle 100 % voor durven gaan...en steeds als ik het wél aandurf, heb ik het idee dat hij me juist dan kwetst door afstand te gaan houden....Het blijft zó lastig vaak..... Liefs,
Nicole
Lieve Nicole
Een lastige situatie hoor. Ben jij wel zeker van jouw gevoelens voor hem? Ik heb al vanaf het begin het idee dat jullie niet bij elkaar passen. Vraag me niet waarom maar dat is een gevoel, een instinct. Iedere keer als ik lees over je vriend, (en dat heb ik ook bij Dubiootje) vraag ik me af in hoeverre jullie niet opnieuw kiezen voor een ongelijkwaardige relatie, dat liever dan alleen zijn. Wil je daar alsjeblieft eens goed over nadenken? Dat je nog niet genoeg vertrouwen in jezelf terug hebt. Dat jij het gewoon waard bent dat iemand 100, nee zeg gerust 200% voor je gaat. Lieve Zonlicht, wat je hier schrijft...het houdt me constant bezig. Ik ben inderdaad bang weer in een ongelijkwaardige relatie te zitten. Het is niet dat ik niet alleen kan zijn; ik weet in deze relatie bijna zeker, dat ik me zelf red, als de relatie eindigt, ook al zal het pijn doen! In mijn vorige relatie had ik dat niet, was ik afhankelijk. Wat mijn gevoelens voor hem betreft: ja, ik denk, dat ze wel degelijk oprecht zijn, dat ik van hem hou. Er zijn echter grote verschillen tussen ons, alsof we beiden in een andere wereld leven.... terwijl we ook veel dingen delen, en dat verwart me, maar de gevoelens die zijn er wel degelijk van mij uit. Of hij 100 % voor me gaat, is voor mij inderdaad de vraag. Ik heb me nu iets opgeschreven; als ik het hem niet gewoon durf te vragen, kan ik het hem misschien laten lezen, maar of dat dit weekend gebeurt...weet ik nog even niet.... Hij zei eerst dat hij niet zou komen, maar hij komt misschien wel: hij mist me.... Is weer zo dubbel... Heeft ook veel met de kinderen te maken trouwens...te veel spanning in huis. Heb ik zelf ook last van, maar kan hier niet van weglopen...
Een vriend die niet die achterdeurtjes open houdt, zo van als er dichterbij een leuker iemand is ga ik alsnog daarvoor en tot die tijd vermaak ik me wel met Nicole. Het is toch niet perse nodig om een relatie te hebben, ik heb die vraag ook regelmatig gekregen of ik alweer een relatie had. Net alsof je dan pas weer bestaansrecht hebt. Natuurlijk mis ik het soms, maar het delen van gevoelens e.d. dat kon toch ook niet in mijn relatie. Ik was in mijn relatie meer eenzaam dan ik nu ben. Ik voel me wel eens alleen, maar dat is meestal maar van korte duur en is er vaak op momenten dat mijn kinderen er niet zijn. Dan is het het meest pijnlijk.Jee, wat je hier schrijft klopt wel degelijk. Ik voel me op zich ook niet alleen, als ik geen relatie heb, maar als de kinderen bij hun vader zijn in het weekend dan vind ik me wel zielig/alleen....vooral op zondag! Ik merk wel, dat je als alleenstaande vrouw vaak minder contact hebt met vrienden; ze hebben toch hun eigen leven, gezin e.d. (Ik heb helaas geen alleenstaande vrienden) en dat maakt het wel lastig vaak...maar dat is geen reden om een relatie aan te houden, dat weet ik ook wel. Of mijn vriend en ik bij elkaar horen...ik weet het niet, heb het idee, dat we er beiden niet voor de volle 100 % voor durven gaan...en steeds als ik het wél aandurf, heb ik het idee dat hij me juist dan kwetst door afstand te gaan houden....Het blijft zó lastig vaak..... Liefs,
Nicole
donderdag 13 september 2007 om 19:01
moeilijk hoor Nicolle, misschien weet Lemmy hier wel meer over te vertellen. Zij heeft inmiddels wel weer een relatie. Ik weet wel dat ik op dit moment nog niet bereid ben volledig voor een relatie te gaan. Iets wat volgens mij wel nodig is als je iets goeds wil opbouwen. Mijn muurtjes zijn nog niet genoeg naar beneden zeg maar
donderdag 13 september 2007 om 20:05
Hai ,
Ik duik hier binnen omdat ik , helaas , uit ervaring mee kan praten .
Ben alweer een jaar bij mn ex vandaan en al 9 mnd gescheiden.
Ben 20 jr met ex samen geweest en zowel lichaamelijk [ wurg pogingen, gebroken kaak ] als geestelijk mishandeld geweest bijna al die jaren.Hoe gek kun je zijn dus ??
Iseo ik begrijp je als je praat over schuld gevoel maar geloof me meisje, dat is het laatste wat je zou moeten hebben vooral ook naar je kindje toe.
Ik ben , met kind uit eerder huwelijk , bij ex gebleven al die jaren en pas nadat ik bij hem weg was durfde mijn zoon te praten over zijn angsten e.d.
Ik zelf ben dan ook nog eens het kind van gescheiden ouders en heb nooit het gevoel gehad dat ik iets of iemand [ vader ] mistte.
Zo kan het dus ook zie je wel.
Ik zal nu verder even nergens op ingaan ofzo omdat ik net wel héél erg veel gelezen heb en niet eens meer weet wie nou wat heeft meegemaakt [ sorry ]
maar wie weet kan ik hier iemand een helpende hand toe steken, of gewoon even een hart onder de riem steken........
Ik duik hier binnen omdat ik , helaas , uit ervaring mee kan praten .
Ben alweer een jaar bij mn ex vandaan en al 9 mnd gescheiden.
Ben 20 jr met ex samen geweest en zowel lichaamelijk [ wurg pogingen, gebroken kaak ] als geestelijk mishandeld geweest bijna al die jaren.Hoe gek kun je zijn dus ??
Iseo ik begrijp je als je praat over schuld gevoel maar geloof me meisje, dat is het laatste wat je zou moeten hebben vooral ook naar je kindje toe.
Ik ben , met kind uit eerder huwelijk , bij ex gebleven al die jaren en pas nadat ik bij hem weg was durfde mijn zoon te praten over zijn angsten e.d.
Ik zelf ben dan ook nog eens het kind van gescheiden ouders en heb nooit het gevoel gehad dat ik iets of iemand [ vader ] mistte.
Zo kan het dus ook zie je wel.
Ik zal nu verder even nergens op ingaan ofzo omdat ik net wel héél erg veel gelezen heb en niet eens meer weet wie nou wat heeft meegemaakt [ sorry ]
maar wie weet kan ik hier iemand een helpende hand toe steken, of gewoon even een hart onder de riem steken........
