ADD / ADHD.....

Hi, ben ik weer eens een keertje.

Sorry dat ik niet op iedereen inga maar er is zooooveeeeel geschreven dat is gewoon niet bij te houden haha.

Afijn na lange tijd ben ik toch aan medicatie begonnen en slik ik 18mg Concerta. Ik weet niet wanneer je echt duidelijk verschil moet merken maar op dit moment heb ik alleen een beetje een raar gevoel in mn hoofd net als of er een strakke band om heen zit. En wat ik heel raar vind is dat ik om de zoveel tijd een soort van prikkeltjes voel en ehh dat lijkt een beetje op het gevoel wat ik kreeg toen ik wel een xtc nam en het begon te werken. (kent iemand dat gevoel?) Verder nog steeds lekker druk in mn hoofd en nog steeds niet mezelf tot iets kunnen zetten. Maar misschien moet ik daar wat langer de tijd voor nemen.

Hoe is dat bij jullie gegaan?

en ja het is heerlijk om hier mn verhaal kwijt te kunnen ook al is dat misschien 1 keer in de 2 maanden haha.

Beste mensen,



Na maanden te hebben getwijfeld en het voor mij uitgeschoven te hebben, trek ik de mega stoute schoenen aan en ga ik morgen naar de dokter voor een doorverwijzing mij te laten testen op adhd/add. Nu heb ik een nieuwe dokter en ik ken hem dus helemaal niet. Hoe pak ik dit het beste aan? Hoe begin ik het gesprek? Ik ken mijzelf, voordat ik het door heb, spring ik van de hak op de tak en verzand ik in details over concentratieproblemen, angsten, negatieve zelfbeelden etc. Ik wil zo graag een helder, duidelijke vraag bij hem neerleggen, namelijk dat ik graag doorverwezen wil worden. (en zonder dat ik in janken uitbarst...) Heeft iemand hier ervaring mee? Wat hebben jullie gedaan?



Alvast bedankt!

gewoon zeggen dat je een doorverwijzing wilt omdat je veel in de beschrijving van AD(H)D herkent. Dat kan hij niet weigeren.



Al je problemen, diepste angsten etc hoef je bij hem niet op tafel te leggen, dat is voer voor de psycholoog/psychiater waar hij je naar doorverwijst.

Hi Starz



Allereerst, wat goed van je dat je gaat! Kan er voor jou alleen maar beter op worden als je uiteindelijk duidelijkheid hebt.



Ik ben toen ook een beetje met knikkende knieen naar mijn huisarts gegaan, want ik had toen al veel verhalen gelezen dat als de huisarts er niet van wil horen, je ook niet doorverwezen werd. Dit was wel in 2003, volgens mij is het nu iets meer 'bekend' bij de huisartsen dat ook volwassenen nog met problemen met adhd lopen. Maar je zult maar net een eigenwijs stuk hout niet meewerkende huisarts treffen.

Wat ik toen dus heb gedaan, is info uitgeprint met heel beknopt dat volwassenen ook nog met problemen omtrent adhd kunnen hebben.

Gelukkig was mijn huisarts helemaal niet verbaasd dat ik met mijn vermoedens dat ik adhd zou hebben kwam aanzetten, hij bestudeerde mij dosier en zei ook, nou meid, zou heel goed kunnen, ik verwijs je door naar de riagg. Waarop ik meteen zei, nee, ik wil doorverwezen worden naar die en die psychiater die zit in maastricht en is gespecialiseerd in de diagnose stellen van adhd bij volwassenen. Vond mij huisarts toen geen probleem, schreef hij er een andere naam op, vond ik echt heel fijn van hem.



Ik denk dat dit heel belangrijk is, bij een shrink te komen die hierin is gespecialiseerd. Destijds was er een lijst met shrinks op internet te vinden, denk dat die er nu ook nog wel is.



Succes morgen, en laat je weten wat je huisarts er van zei.

Ha Phien en Vrouw,



Ik hoef dus niet het hele verhaal te doen? Ik ben namelijk bang dat hij inderdaad zegt dat iedereen tegenwoordig denkt dat ze het hebben. Dat doet namelijk ongeveer iedereen als je zegt dat je een vermoeden hebt... Daarom heb ik zo lang gewacht. Maar ik kan gewoon niet meer. Op mijn werk loopt het helemaal in de soep... Nou ja. Morgen hoop ik een doorverwijzing te krijgen. Goede tip dat je zelf kunt aangeven welke psych of instantie je voorkeur heeft. Ik zag dat de wachttijd bij psyq 17 weken is!

Hoi starz



Zou niet weten waarom je het 'hele' verhaal zou moeten doen. Als je beknopt uit kunt leggen aan de huisarts waarom je doorverwezen wilt worden, moet dat toch genoeg zijn lijkt mij? En ja, iedereen herkent zich er wel in, maar voor de meeste mensen is dat tijdelijk, volgens mij loop jij er toch al heel wat langer meer rond. Print desnoods die zelftest uit ofzo.



En succes met wachten, 17 weken is lang, maar ook die gaan om, laat je hierdoor niet weerhouden om te gaan.

[quote]Fency schreef op 27 januari 2010 @ 13:21:

@ Halvemaan;

op zich lijkt het me wel leuk; ik ben zelf ook begin 20. Maar ik zit momenteel in zo'n heftige dip, dat ik misschien niet de aangewezen persoon ben. Vrees dat het gaat verwateren. :S





Fency; thx voor je reactie en het is aan jou natuurlijk wat je wil. En de vrees voor verwatering snap ik wel, heb ik al als er geen dip aanwezig is . Scheelt natuurlijk wel dat degene voor wie ik het 'oproepje' plaatste dat wel herkent, waardoor het je er niet op aangekeken zal worden hoor. En misschien zit ik ernaast, maar zou het juist niet fijn zijn om met elkaar van gedachten te wisselen, misschien ook juist wel als je in een dip zit??? Maar zoals gezegd, het is helemaal aan jou; mocht je alsnog interesse hebben dan lees ik het hier wel een keer!

Starz; eventueel kan je ook voor dat je naar de huisarts gaat voor jezelf kort op papier zetten waarom je doorverwezen wil worden. Op die manier wordt het minder chaotisch, en heb je een wat duidelijker statement misschien... (alhoewel dat chaotische natuurlijk wel een kenmerk is meteen . Ik vergat bij de vragenlijsten die ik moest invullen voor mijn psychiater over ADHD een aantal vragen, kon ie meteen een extra plusje bij 'concentratieproblemen' zetten ).



Heb trouwens even vluchtig bijgelezen, er wordt ineens weer veel geschreven!

Een paar pagina's terug ook over het acceptatieproces, erg herkenbaar. Gelukkig ben ik er nu wel een zo goed als doorheen denk, maar heb dan nu ook 2 jaar de diagnose. Had er in het begin ook veel last van, begreep dat ook niet echt van mezelf, maar blijkbaar hoort het er dus bij.



En er werd gevraagd voor een goed boek over ADD. Ik zal het eens vragen aan het meisje met ADD dat ik begeleiding geef, volgens mij had zij wel een boek waar zij heel tevreden over was. Zelf heb ik het boek 'Je bent er één of je kent er één' gedeeltelijk aan mijn ouders laten lezen, maar ik weet niet hoe geschikt dit is voor degene met ADD. Het is geschreven door een man met ADHD, die daar pas op latere leeftijd achter kwam. Het fijne aan het boek is dat het heel lekker leest en dat hij voorbeelden uit zijn eigen leven geeft bij de kenmerken. Op die manier gaan die wat meer leven. Ik heb toen ook kruisjes gezet voor datgene waar ik mezelf echt heel erg in herkende. Had trouwens toen ook veel 'oh... komt dat door de ADHD' of 'Huh, is dat niet 'normaal' dan?' momenten toen ik dat boek las .



Wel leuk dat er weer wat meer gepost wordt, reden voor mij om wat vaker weer mee te lezen/ schrijven denk ik. Zelf niet zo heel veel ADHD-issues hier, heb het gevoel dat er eindelijk een klein beetje balans in mijn leven is ontstaan. Ben alleen benieuwd hoe lang dat duurt, meestal zorg ik er zelf wel weer voor dat er dan toch weer chaos ontstaat... Maar wie weet helpt medicatie daar ook wel tegen en kan ik mijn 'prikkels' uit dingen halen die niet mijn leventje overhoop gooien.

Phien, je hebt idd mijn vraag al beantwoord met je eerste post

wat betreft het afvallen: van mijn psychiater begreep ik dat er wel een maximaal aantal miligram is dat je mag hebben op een dag per kilo gewicht dat je hebt. Dus ik kan me goed voorstellen dat het nu prettiger voor je is om minder te nemen.

Heb jij trouwens er ook last van dat je 's nachts niet kan slapen?

Ik moet echt opletten hoe laat ik de laatste medicatie neem, want als ik het te laat doe, dan blijf ik de hele nacht wakker

Nu ja, ga het binnenkort bij psych navragen, heb toch al snel weer een afspraak.

Fijn altijd, wanneer je ineens weer grassprieten in het gras kan zien

En jammer van de niet-adhd gerelateerde dingen...



Starz, ik heb bij de huisarts niet mijn hele verhaal hoeven doen. Heb alleen gevraagd of ik getest kon worden en daarvoor een verwijzing nodig had. Dat was verder geen enkel probleem.



Halve Maan: fijn dat je vind dat er wat meer balans in je leven is: dat leeft een stuk prettiger.



Ik verwacht de meeste uitslagen ergens deze week. In elke geval van een vak, omdat die docent altijd vrij snel met nakijken is.

Verder wacht ik vrolijk op uitsluitsel van de ib-groep. Afgelopen week heb ik fijn een half uur in de wacht gezeten, maar daardoor ook te weten gekomen dat mijn verzoek in elk geval binnen is gekomen. Ook het bericht dat het nog niet verwerkt is en dat dat 'nog wel een tijdje' zou duren. Toen ik daar meer naar vroeg, bleek dat 'tijdje' 4-6 weken te zijn. Nu ja, afwachten dus. Ik wil eigenlijk graag nog een keer bellen, om te vragen of ze mij niet bovenaan de stapel kunnen leggen, want die onzekerheid vind ik nogal killing...

Ben ik weet even.. Inmiddels gestopt met de Concerta... wat een drama.. ik werd een Tiran voor iedereen om mij heen. Geprikkeld, kort lontje, aggressief... Nee, zeker niet fijn.



Nu was ik gisteren weer bij de psychiater van PsyQ. Ik moet nu stratera proberen.. Dus ik vol goede moed naar de apotheek.. had een receptje voor 2 weken om eerst maar eens te kijken wat dat met me doet. Wat denk je, 45 euro!!! Voor 15 pillen! Dat betekend dus een krappe 100 euro per maand! Nou helaas is dat geen optie voor mij..

Ben eens gaan spitten in mijn verzekeringspolis, zit bij FBTO, daar staat dus dat alle ADHD medicatie vergoed wordt! Heb er maar een mail tegenaan gegooid, want zou het toch wel graag willen proberen!

@no_nick; wat vreemd als je de concerta wel vergoed kreeg en nu ineens moest betalen... Alhoewel ze het misschien bij je apotheek verkeerd hebben gedaan en dat wanneer je de factuur opstuurt je het alsnog terugkrijgt. Was eerst ook bij mijn concerta. De psych had expres voor 3 maanden voorgeschreven, omdat ik anders vaak te laat ben met nieuwe halen, en toen kreeg ik in eerste instantie dat niet mee van de apotheek. Bij goed doorvragen bleek dat ze het bedrag wat je bij moet betalen dan zo groot vinden dat ze dat niet doen. Maarja, ik krijg dus ook mijn bijbetaling terug...



@Deb; over het niet slapen, ik had dit eerst ook. Ik was altijd al een slechte slaper, maar toen ik medicijnen nam lag ik vaak zo ongeveer te stuiteren in bed. Waarschijnlijk kwam dit van de rebound (slik concerta), en nu heb ik rond lunchtijd ook nog een kleine dosis, zodat de uitwerking geleidelijker gaat. En dat helpt opzich wel. Zal nooit een goede slaper worden, maar het helpt wel tegen het stuiteren. Alhoewel het idd ook kan zijn dordat je je medicijnen te laat neemt dan. Voor ik medicatie kon ik bv. ook 's middags slapen (vaak zelfs beter dan 's avonds), maar met medicijnen gaat dat echt niet meer.

Nou, de concerta moest ik ook betalen, maar dat is nogal een verschil in prijs.

Ik heb gisteren wel alle rekeningen opgestuurd van de concerta om te declareren, even afwachten of ik die terug krijg of niet.



Slapen is hier ook een probleem, altijd al geweest en nu niet beter met medicatie. Ik hoop dat dit een keer beter word, misschien strattera... maar goed, dat kan ik zelf niet betalen, even afwachten wat de verzekering doet.

Ik slaap beter op medicijnen; het is gewoon een stuk rustiger in mijn hoofd en lijf. Dus ik heb nu ritalin mee gekregen, om ongeveer een uurtje voor ik ga slapen in te nemen. Het lijkt tot nu toe wel te werken (al heb ik het pas een keer of drie geprobeerd). Al werd ik wel een keer 's nachts wakker toen het uitgewerkt was van de rebound die ik daar weer van kreeg. Maar goed, je kunt niet alles hebben.

Joepie!!!!!!! paar tentamen/prakticum uitslagen zijn binnen en positief!!!



Voor vak 1 een 8, vak twee moet wel met de herkansing, dat wordt nog wel een heel pittig, aangezien het een rotvak is en ik er een 7 voor moet halen wil ik het gehaald hebben.....maar goed, we gaan met goede moed weer verder



Bedankt voor de (slechte) slaap verhalen. Ben in elk geval blij dat ik niet de enige ben....

heb nu de afspraak met de psych gemaakt dat ik de laatste dosis zelf mag kiezen. Waarschijnlijk ga ik het nu dus doen op 2x 2 en dan is het afhankelijk van of ik 's avonds wat heb/moet doen of en zo ja in welke hoeveelheid ik wat neem. Door gewichtsafname is wel mijn maximum aantal mg. gedaald, dus dat was nog wel weer rekenen. Ik gok er zelf nu op dat ik om 4 uur 1 pil neem en dan om 8 uur ook weer een... en dan zorgen dat ik op tijd naar bed ga, zodat ik nog voor de rebound in slaap val. En als ik 's avonds niks heb wordt 4u gewoon het laatste inname.



Ook nog wel een idee om uit te proberen, een halve een half uur voor t slapen, dat zorgt er natuurlijk ook voor dat je minder last van je rebound hebt (tenzij je dan daarvan wakker wordt zoals jij Fency). Nu ja, ik heb twee maanden de tijd om het uit te proberen en dan zie ik wel weer verder. Anders gewoon 's avonds niets plannen (of in elk geval niet iets waar ik veel concentratie voor nodig heb)...

Oeh, Deb, goed nieuws! Netjes gedaan.



Ik geloof dat iets van driekwart van de AD(H)D'ers slaapproblemen heeft.

Bij sommige diagnoselijsten wordt het ook mee genomen. (Maar niet in de DSM).

En het wisselt hoor qua wakker worden; ik moet er ook nog aan wennen.

Deb gefeliciteerd!



Mijn slaapverhaal is zo'n beetje hetzelfde als wat ik hier van anderen ook lees. Zonder medicatie slaap ik vaak slecht of pas heel laat in. Met medicatie slaap ik beter, tenzij ik het te laat geslikt heb; bij mij is dat na 19u 's avonds (als ik rond 12 uur in slaap wil vallen). Iets wat ik hierboven nog niet las (of over heen heb gelezen) maar mij ook opvalt is dat ik met medicatie minder slaap nodig heb om even uitgerust te zijn, iets van 7 ipv ruim 8 uur. Misschien omdat ik veel dieper slaap. Schijn trouwens ook minder in m'n slaap te praten nu...

Ben ik ook weer even. Wel ego, maar jullie begrijpen het wel denk ik.

Mijn zoontje van 6,5 is onlangs geobserveerd op school wegens met name ernstige concentratieproblemen (alleen op school, thuis puur bij 'moet-dingetjes') en ook sociale aspecten. Verder is een intake geweest met de IB'er, leerkracht en mij, zijn er vragenlijsten ingevuld en is er een intelligentieonderzoek gedaan. Gisteren heb ik de diagnose ontvangen; veel kenmerken van ADHD vnl. onoplettende type (ik noem het voor het gemak maar ADD dus) en het syndroom van Asperger. Ook kwam naar voren dat mijn zoontje bovengemiddeld intelligent is.

Dit alles wist ik eigenlijk al wel, maar vooral het Asperger-stuk wilde er bij mij niet in. Ik vond dat er te weinig kenmerken waren bij mijn zoontje om die diagnose te stellen. Maar nu ik er met een iets andere pet op naar kijk, moet ik wel toegeven dat het klopt. Gelukkig heeft hij niet alle kenmerken, hij kan bijvoorbeeld goed omgaan met onverwachte zaken en begrijpt grapjes etc. Maar ik vind het heel moeilijk om nu 'bewezen' te zien dat hij het waarschijnlijk altijd lastig zal hebben op sociaal gebied. Ik gun hem juist vriendjes en leuk samen spelen, maar er zijn zo weinig kinderen waar hij goed mee klikt...

Enfin.

Ik heb me na het horen van de diagnose verder verdiept in Asperger en kom tot de conclusie dat ik mezelf ook daarin hier en daar herken. Ik denk dat deze 'trekken' veel voorkomen in mijn familie aan moeders kant.

Opmerkelijk vind ik ook dat een mail-kennis, wiens zoontje autistisch is, vorige week zelf de diagnose ADD gekregen heeft...

Zijn het dan toch allemaal vruchten van dezelfde boom? Zit dáár dan ergens de oorzaak/verklaring verstopt die maakt dat ik me ondanks medicatie nog steeds maar heel erg moeilijk kan zetten tot dingen, terwijl ik die eigenlijk wel heel graag wil doen?



Ik zou hierover graag met jullie filosoferen.

xYella.

Hi Yella



Nou, is niet niks dat je een diagnose hebt gekregen. Wat wil de school met de onderzoeken bereiken, dat je zoontje niet meer bij hen op school kan blijven?



Dat van die vruchten van dezelfde boom, dat denk en voel ik ook zo!



Een vriendinnetje(8jaar) van een van mijn kinderen heeft Asperger (ikzelf heb ADHD) en ik zie in haar gedragingen heel veel overeenkomsten bij mezelf. Alleen het 'totale plaatje' is niet helemaal hetzelfde, maar er zijn echt wel veel raakvlakken.



Ik heb ook al vaker tegen haar mama gezegd dat ik veel herken in haar dochters doen en laten. Ik kan ook heel goed met haar omgaan, weet makkelijk contact te maken met haar, weet hoe ik wat bij haar kan bereiken, wat andere mensen gewoon niet lukt.



En ja, het je zelf kunnen zetten tot dingen........blijft moelijk he. Hier ook medicatie, ik slik 54mg concerta per dag, maar ik heb ook de uitdaging en prikkel nodig om dingen te ondernemen. Ik heb me erbij neegelegd dat dat altijd bij mij blijft horen, wat niet wegneemt dat ik af en toe helemaal suf van mezelf wordt hoor. Niet es gewoon doen, maar dagenlang uitstellen van dingen.



Het lijkt erop dat ik niet "gewoon" dingen kan doen, mijn hersenen moeten eerst flink bezig zijn met aan allerlei onzin/uitvluchten enzo te denken, en zit er genoeg in mjin hoofd, dan wordt ik pas actief. Zoiets. Is moeilijk te omschrijven. Herkenning bij iemand?

Dank jullie wel voor de felicitaties fency en phien!

Ben nu met slapen idd gaan proberen om een tablet voor het slapen te nemen en dat gaat idd veeeel beter, dus ik hou me daar maar aan vast. Tis alleen wel even wat rekenwerk, helemaal op een dag dat de eerste dosis al om 8u is en ik niet meer dan 5,5 tablet op een dag mag, waarvan het grootste gedeelte om 4u al op is...



Yella, zal toch wel even schrikken zijn geweest de diagnose van je zoon. Wel fijn dat je je, na inlezen toch wel in beide diagnoses kan vinden. Zelf hoor ik idd wel vaker die dubbele diagnose van ADHD en een vorm van autisme, maar bij mezelf herken ik me totaal niet in. Ik zou zelf daarom ook niet zo snel zeggen dat het vruchten van dezelfde boom zijn. Aan de andere kant, bij mijn broer is wel weer asperger gediagnostiseerd toen hij nog heel klein was...

Wat ik wel weet is dat mensen met ADHD ook in het sociale verkeer veel problemen kunnen hebben. Dat gaat dan met name met je concentratie niet bij een gesprek kunnen houden, waardoor mensen bij je afhaken want 'je hebt geen interesse in hen, want je luistert toch niet naar ze'.

Er waren meer van zulk soort dingen, maar die weet ik zo gauw niet meer. Ik kan ze evt. nog wel voor je opzoeken? Het kwam bij mij redelijk uitgebreid aanbod in de groepstherapie, ook met tips erbij hoe je daar wat makkelijker mee om kon gaan.



Verder is het bij een psychische stoornis altijd wel zo dat je jezelf herkent in de kenmerken ervan. Het is alleen pas een stoornis op het moment dat je er ook echt last van hebt of het je belemmert.

Je kan je zoon met het sociale wel helpen door hem op te geven voor een sociale vaardigheidscursus. En ook door zelf dingen van het sociale verkeer uit te leggen (als je merkt dat je zoon sociaal 'aparte' dingen doet). Bij mijn broer is er toen specifiek nagegaan: wie in de familie zoen je wel bij begroeten en wie geef je een hand en nog meer van zulk soort dingen. Wat wel leuk is: ik denk wel dat hij op dit moment de sociaal vaardigste van het heel gezin is!

Dank jullie.

Vandaag voel ik me alweer zoveel relaxter, gelukkig. Net met zoon bij de kinderarts geweest, na tien minuten weer buiten met een recept voor methylfenidaat. We gaan er komende week mee starten, alleen op school.

De insteek van school, vrouw1968limburg, is dat mijn zoontje gewoon te weinig leert zoals het nu gaat. Hij is 95% van de tijd niet effectief bezig. Ik vind het eerlijk gezegd nog een wonder dat hij toch redelijk leest en rekent, gezien dat percentage. Hij zit door het zich niet kunnen concentreren op het schoolwerk daar ook niet lekker in zijn vel. Ik heb de observatie van de kinderpsychologe gelezen, een gedetailleerde omschrijving van het gedrag van mijn zoon tijdens een rekenles. Tsja, dat kan écht zo niet langer doorgaan. Als medicatie inzake de concentratie niet aanslaat, zal hij niet op deze school kunnen blijven. Dat zou ik jammer vinden, want het is een leuke school die bovendien op 10 meter van ons huis staat, maar gelukkig zijn er ook goede scholen voor speciaal onderwijs min of meer bij ons om de hoek.



Weet je wat ik eigenlijk vermoed? Asperger komt veel vaker voor bij jongens. Zou het kunnen zijn dat het zich bij veel vrouwen gewoon anders uit, zodanig dat het geen Asperger genoemd wordt, maar bijvoorbeeld dan maar ADHD of ADD? Zoals bij mij, in grillig sociaal gedrag (soms de gangmaker zijn op een feest, een andere keer al onpasselijk worden bij het idee alleen al om naar een feest te moeten, enzovoort, enzovoort), heel veel met mezelf bezig zijn, ook heel graag in mijn eentje werken, wat lastig samen kunnen werken (als dat langer duurt, overleggen of vergaderen is prima, maar daarna weer ieder zijns weegs graag), heel moeilijk tot dingen komen, de werkelijkheid minder gefilterd 'doorkrijgen' dan gemiddeld?

Het uitstellen, vrouw, ja, om dol van te worden. Ik dacht met ADD bij de kern daarvan te zijn gekomen, maar ook dat was het nét niet. De combi met Asperger dan toch, misschien? Ik zie het ook veel terug in mijn familie aan moeders kant. Het zijn lichte gevallen, maar onmiskenbaar zit het erin. Ook bij mijn moeder zelf, en bij mijn zus. Zo dubbel, mijn zus is heel sociaal, heeft veel vriendinnen en die vriendschappen zijn ook al 'oud', en ik begrijp dat niet. Ik vind dat het altijd moet gaan zoals zij wil, zij kan maar heel moeilijk begrip opbrengen voor een ander, alles draait om haar. Dat merk je pas als je met haar op vakantie bent, bijvoorbeeld.

Hoe dan ook, er vallen weer allerlei puzzelstukjes op hun plek, nu.



Over mijn zoontje dan nog. Daarnet bijvoorbeeld bij die arts, dan merk ik er toch weinig van hoor. Hij keek haar aan, gaf een hand, mocht spelen met zo'n lichaamsmodel waar je organen in en uit kunt halen... het is echt vooral op school waar het 'opspeelt'.

Als ik er nog wat dieper over nadenk, dan is het bijvoorbeeld ook zo dat hij, als hij bij scouting is geweest, bij navraag wel vertelt wat ze gedaan hebben, maar nooit iets over de andere kinderen. Zou dat typisch Asperger zijn, of hoort het sowieso wat meer bij jongens/mannen, om minder op personen en sociale situaties te letten, dan meisjes/vrouwen?



xYella.

Ik hoop dat de methylfenidaat bij je zoon bevalt yella. Ik denk dat het voor hem al een stuk prettiger verloopt op school wanneer hij merkt dat hij beter mee kan komen.



Verder is uitstellen niet iets wat bij asperger hoort toch? Volgens mij is dat toch grotendeels de AD(H)D. Wat mijn psychiater trouwens vertelde, toen het uitstellen nog een probleem bleef ondanks medicatie: een deel is de stoornis, maar een deel is ook gedrag. Helemaal wanneer de stoornis op latere leeftijd is vastgesteld.



En bij het vertellen over scouting niet over anderen hebben, kan ik me ergens wel voorstellen. Voor anderen is het verhaal met dat vriendje x y deed lang zo leuk niet (want die kennen ze vaak toch niet), maar wel wat hij zelf heeft gedaan. Misschien dat je daar wat bewuster naar kan vragen? Dan merk je namelijk of het je zoon wel opvalt, maar het blijkbaar niet verteld of dat het hem ook totaal niet opgevallen is...

Deb, herken wat je schrijft over uitstellen: stoornis én gedrag/gewoonte.



Zonder medicatie is het me nooit gelukt dat uitstellen aan te pakken, ondanks een cursus, zelfboeken en uitproberen van allerlei tips en trucs. Ik voelde me constant zo overweldigd dat uitstellen/hyperfocussen op iets 'leuks' vaak echt de enige optie was om nog ergens toe te komen.



Nu slik ik bijna een jaar medicatie. In eerste instantie bleef ik doorgaan met m'n uitstel-routines: eerst mail checken 's ochtends, dan weblogs, dan es een stukje tijdschrift lezen, iemand bellen... en uiteindelijk: fuck, is het al zo laat??? Ik dacht dus in eerste instantie ook dat die medicatie niet zoveel tegen het uitstellen uithaalde.



Maar ik ben wel blijven oefenen, heb opgeschreven wat me van m'n plannen afhield, wat ik gebruikte om uit te stellen. Heb die dingen toen een tijdlang doelbewust zo veel mogelijk geelimineerd (bv internet uitschakelen overdag). Eerst werd ik daar echt heel kriegel en onrustig van. Pas de afgelopen maanden (zeg 8-9 mnd nadat ik met medicatie begon) is dat weg. Het voelt nu eindelijk niet langer raar, onwennig of onprettig om 's ochtends direct met m'n werk te beginnen.



De medicatie deed bij mij in dit geval dus een hoop, maar dan vooral in de zin dat het me hielp om de focus en motivatie op te brengen die nodig was om dit soort gewoontes af te leren. Het afleren zelf moest ik vervolgens wel zelf doen en het viel me in eerste instantie echt vies tegen hoe lastig dat ging.

Klinkt bekend, Phien. Ik stel ook nog steeds heel erg uit, maar toch zie ik dat mijn kamer voor het eerst in de twee jaar dat ik op mezelf woon vrij netjes blijft. Ben nog steeds vaak aan het opruimen, maar het gaat net iets makkelijker. Maar uiteindelijk moet je het indd zelf doen.

Toch krijg ik nu langzaamaan eindelijk het idee dat ik weer wat vat op mijn leven heb.

Ik merk ook dat ik beter kan accepteren dat ik soms stomme hulpmiddeltjes nodig heb, zoals een wekker die afgaat om me er aan te herinneren dat ik eten moet koken, omdat het anders pas om 10 uur 's avonds gebeurt.

hier nog 1 met behoorlijke adhd.

al vanaf kinds af aan was ik extreem druk, ook met praten, erg bijdehand en intelligent, nooit slapen, wisselende buien, agressie etc

bij mij is er nooit wat aan gedaan en dat is jammer want onbehandelde ahdh slaat vaak over in borderline trekjes en depressie.

nu ik volwassen ben gaat alles en stuk beter.

ik ben nog steeds druk met praten en friemel vaak met mijn vingers aan dingen, ben erg snel afgeleid maak nooit dingen af en kan me alleen intensief met dingen bezig houden die mij heel erg interesseren.

heb nog steeds wisselende stemmingen en put mezelf vaak uit omdat mijn gedachtes de hele dag door ratelen.

van slapen komt nog steeds niet zo veel ( het is nu kwart voor 3 al weer) en als ik slaap droom ik zoveel dingen die ik ook onthoud dat ik niet het gevoel heb dat ik rust heb gehad.

ik eet erg onregelmatig omdat ik te druk in mijn hoofd ben, vergeet van alles en mijn kamer is een ongelofelijke pestzooi...en 9 van die 10 keer zie ik het niet eens of kan het mij weinig interesseren.

ben erg impulsief en ben altijd op zoek naar nieuwe stimulans en prikkels om mezelf maar bezig te houden met iets.

ze willen mij geen ritalin geven omdat ik best dun ben en alonregelmatig eet,en 1 van de meest voorkomende bijwerkingen zijn dat je minder eetlust krijgt....en dat is niet zo verstandig in mijn geval.

ik leer er nog steeds mee leven, soms erger ik me dood aan mezelf.

de meest simpele dingen krijg ik niet voor elkaar zoals fatsoenlijk boodschappen doen, op tijd eten koken ipv denken mwaahhh en een zak chips pakken, of naar de tandarts moeten fietsen terwij het maar 5 minuten is....als ik iets niet leuk vind verdwijnt mijn verantwoordelijkheids gevoel lijkt het wel....hebben meer mensen dat hier?

helaas heb ik ook last van depressie en wat vertrouwens issues( ze zeggen borderline trekjes) en stemmings wisselingen en angsten( fobie) voor bepaalde dingen...herkenning iemand?

Klinkt ook wel een beetje Asperger-achtig hier en daar?



Ik vind het grote onzin dat je geen medicatie zou kunnen gebruiken vanwege je gewicht en eetpatroon. Ook daarbij kun je begeleiding krijgen, van een goede diëtist bijvoorbeeld. En volgens mij werken andere middelen dan methylfenidaat, bijvoorbeeld Strattera, minder op de eetlust in.

Mocht je slechter gaan eten bij medicatie, dan is daar altijd wat aan te doen. Desnoods kun je de voeding die je eet verrijken met poederpreparaten, er bestaan energierijke drinkvoedingen, joh, zoveel je maar wilt. Nee, dat is echt geen argument. Wie heeft dat tegen je gezegd?



xYella.