Afhankelijke vriend

Sinds een paar maandjes woon ik samen met een goede vriend. ik huurde een kamer en hij een 2kamer appartement en we bedachten dat het veel goedkoper was om zijn appartement te delen, en veel gezelliger ook nog. We begonnen als friends with some.. benefits. Ik heb vanaf het begin gezegd dat ik geen toekomstbeloften wil doen mede omdat ik net uit een lange relatie kom en omdat ik niet echt verliefd op hem ben. Ik heb ook nog stuff goin' on met iemand anders. Dat weet hij ook al vanaf het begin en dat was al zo voor dit. Hij reageerde daar heel rationeel op en ik ken hem ook niet anders als dat, dus ik dacht dat het wel los zou lopen. En in het begin deed het dat ook wel.



We maakten wel eens grapjes over toekomst en misschien zelfs een baby maar nooit op een hele serieuze manier. Als je samenleeft en in 1 bed slaapt geeft dat wel een stelletjesachtig samenleef idee maar goed, ik ben er altijd duidelijk over geweest dat ik niet uit was op een relatie of een huisje boompje beestje ding. Hij ook niet, zei hij toen. Maar, hij doet steeds meer alsof we al een fullblown relatie hebben. In theorie vind ie het ok, en weet ie alles wel en is hij het ook wel met me eens, maar gevoelsmatig lijkt hij toch heel anders te reageren. Ik blijf af en toe herhalen dat ik geen toekomstbeloften doe, dat ik niet weet hoe lang ik hier blijf wonen etc. etc. Het is moeilijk er wat over te zeggen tegen hem, omdat als we erover praten hij het wel met mee eens is, dat rationeel misschien ook wel is. Maar gevoelsmatig duidelijk niet.



Als ik naar mijn vriend ga (die natuurlijk ook weet van de situatie) reageert ie wat emotioneel, geraakt. Hij zegt niets. Maar keert in zichzelf, is zichtbaar aangedaan, hoe zeg je dat? En als ik erover wil praten, vermijd hij het onderwerp. Gister begon ik er weer over en zei ik iets van jamaar, jij bent toch ook niet echt verliefd op mij? Dan zegt ie 'hoezo?' en gaat hij er niet op in. Hij maakt regelmatig opmerkingen waar uit blijkt dat hij ervanuitgaat dat ik voor altijd blijf.



Natuurlijk heb ik het wel overwogen om een relatie met hem aan te gaan. Maar als ik eerlijk ben naar mezelf, vind ik hem gewoon geen relatiemateriaal zeg maar. Hij blowt, is erg chaotisch, lijkt niet echt doelen te hebben in zijn leven en hij is erg depri en pessimistisch, soms ronduit hopeloos. De hele dynamiek begint een beetje vervelend aan te voelen. Plakkerig, afhankelijk. Ik denk dat hij er toch veel meer van denkt/hoopt dan ik kan of wil bieden. Tegelijkertijd is stoppen met blowen voor hem niet eens echt bespreekbaar bijvoorbeeld. Mjah, ik vind sowieso dat ik niet aan een relatie moet beginnen als ik zoveel niet ok vind aan iemand. Je moet niet een relatie instappen met iemand die je niet leuk genoeg vind met als insteek ik verbeter hem wel, lijkt me. Hij heeft erg veel bevestiging nodig en ik vind dat hij een beetje om de waarheid heen probeert te leven, niet dat ie die niet krijgt, maar hij negeert m nogal... Ik geef wel om hem, hou in a way ook wel van hem, maar zie een toekomst met hem als enige partner niet echt zitten, en zou ik meerdere partners hebben wat hij op zich acceptabel vind (hij mag dat ook, ik zou erg opgelucht zijn als hij een vriendin kreeg, zelfs) zou hij het waarschijnlijk niet trekken dat hij gewoon nooit de partner zou worden waar ik het meeste voor voel, hij is niet echt in emotioneel in staat tot een open relatiestructuur, denk ik. Oppervlakkig misschien, maar daaronder niet.



Heeft iemand ooit in een vergelijkbare situatie gezeten? Tips? Het is lastig, want keihard zijn durf ik haast niet, hij is zo depri dat ik bang ben dat ie zichzelf wat aan zou kunnen doen als ik zonder hem emotioneel voor te bereiden hier weg ga. En ik wil ook niet dan maar een relatie aangaan uit omdat het zo lullig voor hem is. Ergens vind ik het ook oneerlijk van hem om dat te verwachten want hij wil er ook niet echt wat voor doen of laten maar lijkt wel te denken dat ie ergens recht op heeft ofzo... (Totdat je het vraagt, maar gedrag en wat ie zegt lopen hier nogal uiteen).



We hebben al meerdere gesprekken hierover gehad. Maar na zeggen dat het wel goed zit, doet ie weer net zo. En sindsdien vermijd ie het onderwerp zeer hardnekkig.

We zijn als vrienden samen gaan wonen. Zo zag hij dat ook. Ik studeerde en woonde op kamers, en het idee was dat ik dan gewoon een kamer bij hem zou huren. Toen was de situatie absoluut nog niet zoals nu. En hij zei toen zelf dat hij ook geen relatie wilde. Ik heb wel eerder met vrienden een appartement gedeeld (studentenwoning) en had daar verder geen relationele bedoelingen mee. Hij op dat moment ook nog niet. Dat kwam later pas. En ja ik realiseer me ten volle dat ik met een mens met gevoelens te maken heb, das nu net het moeilijke.

Voor alle duidelijkheid; we waren al 5 jaar bevriend voordat we besloten dat ik bij hem zou gaan wonen. Ik heb in die 5 jaar nooit ook maar een beetje de indruk gehad, dat hij gevoelens voor mij had die verder gingen dan puur vriendschappelijk. Ook kwam hij in die tijd op mij over als een stabiel onafhankelijk persoon. Hij kende mij natuurlijk ookal en weet ook hoe ik in relaties sta (ik hou van vrijheid en heb nog geen huisje boompje beestje wens). Het stomme is dat we het daar altijd over eens waren en hij voor die tijd net zo'n vrijheidsliefhebbend persoon was. Ik ken hem gewoon niet zo....

Ja ik denk dat mn eigen plekje gaan zoeken inderdaad de beste optie is. Maar goed, ik had gewoon niet verwacht dat iemand met onconventionele meningen over relaties en super anti burgelijkheid enzo, van het ene op het andere moment om kon draaien en van de vrijheid blijheid constructie ineens andere verwachtingen ontwikkelde. En ik denk niet dat ik mijn gang kan gaan, ik neem al behoorlijk veel afstand. Die vriend die ik er naast heb, had ik al voordat ik hier ging wonen. We hebben een soort open lat relatie. Dat wist mijn huidige huisgenoot al voordat ik hier kwam wonen.

Hm ik vind niet dat er een probleem mee is, om als je dat allebei prima vind, in 1 bed te slapen. Dat hij ineens omdraait van ik wil geen relaties en af en toe seks is leuk naar ik ga doen alsof wij een relatie hebben en claimerig worden, vind ik ook niet 100% mijn probleem, eerlijkgezegd. Dat hebben we overigens besloten omdat we anders 2 aparte bedden moesten gaan kopen. Maar eigenlijk sliepen we al regelmatig in 1 bed als vrienden na het uitgaan (doe ik met andere vrienden trouwens ook). Ik slaap de laatste tijd meestal op de bank, gezien de situatie. ehmm misschien ben ik een beetje vrijer dan gemiddeld ofzo (maar goed dat WIST hij, dus waarom dan zulke onlogische verwachtingen). Voor mij is het in ieder geval heel normaal om gewoon een 2 persoonsbed te delen met vrienden (m/v).