Psyche
alle pijlers
ADD / ADHD.....
dinsdag 8 mei 2007 om 09:16
Weet niet of dit de goede pijler is....
Maar wie heeft er ADD of ADHD of denkt dat hij / zij het heeft? Hoe ga je ermee om, wat is de reden om je wel of niet te laten diagnosticeren, weet jouw omgeving het en en en en.....
Ik denk zelf ADD te hebben, maar weet nog niet of en hoe ik dit wil laten onderzoeken. Sinds de puberteit ben ik ermee gaan worstelen en ik krijg er steeds meer last van, tegen dingen aanlopen en niet weten hoe je het moet aanpakken....
Dus.... laat weten of je mensen kent die dit ook hebben of dat jij zelf er last van hebt en hoe je ermee om kan gaan!
Alvast bedankt forummers!
Maar wie heeft er ADD of ADHD of denkt dat hij / zij het heeft? Hoe ga je ermee om, wat is de reden om je wel of niet te laten diagnosticeren, weet jouw omgeving het en en en en.....
Ik denk zelf ADD te hebben, maar weet nog niet of en hoe ik dit wil laten onderzoeken. Sinds de puberteit ben ik ermee gaan worstelen en ik krijg er steeds meer last van, tegen dingen aanlopen en niet weten hoe je het moet aanpakken....
Dus.... laat weten of je mensen kent die dit ook hebben of dat jij zelf er last van hebt en hoe je ermee om kan gaan!
Alvast bedankt forummers!
maandag 1 maart 2010 om 18:11
Vreemd argument; van dat eten. Sinds ik concerta gebruik, lukt het me beter om wat regelmatiger te leven, en dus ook om regelmatiger te eten.
Ik ken je eetgedrag trouwens wel heel goed. Ik heb tegenwoordig een alarm in mijn mobiel staan die om 19.00 af gaat om me te herinneren dat ik eten moet gaan koken, omdat ik het anders ook pas rond 11 uur doe. Het helpt wel een beetje.
Tenminste, zo lang ik het als een richtlijn/herinnering gebruik. Ik probeer mezelf niet op te leggen, dat ik het dan per sé moet doen, want dan word ik recalcitrant richting mezelf en doe ik het alsnog niet, haha.
Misschien heb je er ook iets aan?
En ik heb altijd dingen als soep, of ingevroren voedsel thuis, zodat ik altijd iets heb als ik echt geen zin heb in boodschappen doen.
Ik ken je eetgedrag trouwens wel heel goed. Ik heb tegenwoordig een alarm in mijn mobiel staan die om 19.00 af gaat om me te herinneren dat ik eten moet gaan koken, omdat ik het anders ook pas rond 11 uur doe. Het helpt wel een beetje.
Tenminste, zo lang ik het als een richtlijn/herinnering gebruik. Ik probeer mezelf niet op te leggen, dat ik het dan per sé moet doen, want dan word ik recalcitrant richting mezelf en doe ik het alsnog niet, haha.
Misschien heb je er ook iets aan?
En ik heb altijd dingen als soep, of ingevroren voedsel thuis, zodat ik altijd iets heb als ik echt geen zin heb in boodschappen doen.
dinsdag 2 maart 2010 om 12:19
Ik herken het minder zin in eten hebben ook wel, maar bij mij trok dat na een aantal weekjes wel weg. Nu heb ik er veel minder last van.
En als het onregelmatig eten een probleem is, kan dat juist verbeteren doordat je makkelijker regelmatig leeft. Die paar weken zijn dan inderdaad te overbruggen met speciale voedingsmiddelen.
Kijk, als er echt sprake is van een eetstoornis, dan kan ik het me voorstellen. Maar dat haal ik hier niet uit.
Ik vind het vreemd dat het niet eens geprobeerd mag worden.
En als het onregelmatig eten een probleem is, kan dat juist verbeteren doordat je makkelijker regelmatig leeft. Die paar weken zijn dan inderdaad te overbruggen met speciale voedingsmiddelen.
Kijk, als er echt sprake is van een eetstoornis, dan kan ik het me voorstellen. Maar dat haal ik hier niet uit.
Ik vind het vreemd dat het niet eens geprobeerd mag worden.
donderdag 4 maart 2010 om 09:37
Heel vreemd.
Trouwens, ik realiseerde me dat ik hier volgens mij niet gemeld heb dat ik met een andere nick post, sinds een tijdje. Vier berichten boven deze posting is mijn nieuwe nick. Ik heb die veranderd omdat ik voorheen mijn kinderen bij naam noemde in een ander topic. Omdat dingen wellicht tot in de eeuwigheid op internet blijven staan, vond ik dat niet meer kunnen. Het is toch makkelijk te vinden, mocht iemand dat ooit willen. Vandaar dus.
xx lisa.
Trouwens, ik realiseerde me dat ik hier volgens mij niet gemeld heb dat ik met een andere nick post, sinds een tijdje. Vier berichten boven deze posting is mijn nieuwe nick. Ik heb die veranderd omdat ik voorheen mijn kinderen bij naam noemde in een ander topic. Omdat dingen wellicht tot in de eeuwigheid op internet blijven staan, vond ik dat niet meer kunnen. Het is toch makkelijk te vinden, mocht iemand dat ooit willen. Vandaar dus.
xx lisa.
donderdag 4 maart 2010 om 15:22
Hoi,
Ik kom eens rondkijken op dit topic omdat mijn vriend zeer waarschijnlijk ADD heeft. Hij wordt op dit moment nog getest maar voor ons viel eigenlijk alles een beetje op z'n plek bij het horen van de kenmerken.
Ik ben nu een beetje op zoek naar tips hoe ik mijn vriend nu zo goed mogelijk kan helpen om z'n leven weer een beetje op de rit te krijgen. Hij is nu 26 en heeft geen opleiding afgerond (steeds voortijdig gestopt) en heeft nu geen baan of opleiding.
En stel dat hij geen ADD heeft, misschien heeft hij dan wel iets aan tips..
Ik kom dus meelezen!
Ik kom eens rondkijken op dit topic omdat mijn vriend zeer waarschijnlijk ADD heeft. Hij wordt op dit moment nog getest maar voor ons viel eigenlijk alles een beetje op z'n plek bij het horen van de kenmerken.
Ik ben nu een beetje op zoek naar tips hoe ik mijn vriend nu zo goed mogelijk kan helpen om z'n leven weer een beetje op de rit te krijgen. Hij is nu 26 en heeft geen opleiding afgerond (steeds voortijdig gestopt) en heeft nu geen baan of opleiding.
En stel dat hij geen ADD heeft, misschien heeft hij dan wel iets aan tips..
Ik kom dus meelezen!
donderdag 4 maart 2010 om 16:34
He Cookieholic! Succes voor jou en je partner, hopelijk hebben jullie snel duidelijkheid.
Ik ben even wat begonnen met typen met een paar dingen die als eerste bij me op kwamen qua tips voor jou. En specifieke vragen kun je natuurlijk altijd stellen!
Tip 1: De belangrijkste voor iedere partner: blijf zijn vriendin. Wordt niet zijn coach, niet zijn moeder, niet zijn juf. Dat klinkt heel logisch, maar zorg jullie relatie gelijkwaardig blijft en jij je niet verantwoordelijk gaat voelen voor hem. Dan ga je jezelf te kort doen namelijk.
En hou er rekening mee dat je hem misschien niet altijd kunt helpen, of dat het frustrerend is als je dat wel probeert, omdat hij misschien niet luistert of het toch op zijn eigen (verkeerde) manier wil doen. Hij is degene die het uiteindelijk moet doen, jij kunt er hooguit zijn om hem te steunen. En mocht je je toch te veel belast gaan voelen, kijk dan of hij een ADHD-coach kan vinden.
Ik weet uit eigen ervaring dat ik vaak probeerde om mijn vriend mij te laten helpen, maar dat dit uiteindelijk averechts werkt. Ik kan namelijk heel recalcitrant worden als ik van iemand anders iets 'moet' en dan kan de verkeerde woordkeus al fout vallen. Voor hem des te vervelender, want hij wilde alleen maar helpen en dan nog op mijn eigen verzoek ook! Dus kijk goed waar mee je hem wel kunt helpen en waarmee niet, en blijf praten over zulke dingen!
Hou dus je eigen belang in de gaten en cijfer je zelf niet weg om je partner te helpen.
Hier vind je nog wat tips (wel meer op ADHD gericht): http://www.hersenstorm.com/
Tip 2: neem de tijd. Als je AD(H)D pas op latere leeftijd gesteld wordt, is er niet alleen sprake van die stoornis. Je hebt op dat moment al jaren de tijd gehad om verkeerde gedragspatronen aan te leren. Patronen die misschien hielpen om om te gaan met die ADD, maar die uiteindelijk niet zaligmakend zijn of zelfs averechts werken om een normaal leefritme aan te houden.
Die veranderen kost heel veel tijd en moeite. Bij veel mensen lukt dit ook pas met medicatie helaas. Maar ook dan is dat moeilijk en zal het vaak fout gaan. (Tenminste, dat is mijn ervaring
) Accepteer dat, allebei, en probeer positief te kijken naar alles wat wel goed gaat.
Tip 3: schroom niet om de meest vreemde hulpmiddeltjes te gebruiken. Wees lekker creatief! Eigen voorbeeldje: ik heb een alarm dat af gaat om me te herinneren om eten te koken omdat ik het anders pas om 11 uur 's avonds doe. Is dat raar? Eigenlijk wel, maar het helpt me wel een beetje! En daar gaat het om
Hij/ik is/zijn niet helemaal normaal, dus moet je ook niet proberen om alles normaal te willen doen.
Goed boek om structuur aan te brengen: Opgeruimd leven met ADHD, Kolberg en Nadeau.
Geschreven door een psycholoog (met ervaring met ADHD'ers) en een proffesioneel organizer. Zij snappen dat ADHD'ers niet dom zijn, en vaak goed weten wat ze aan moeten pakken, maar niet weten hóe ze het goed aan moeten pakken! Zij komen niet met de voor de hand liggende tip: maak een lijstje. Een tip die de gemiddelde ADHD'er vaak al tig keer geprobeerd heeft en als gevolg 20 lijstjes, op computer en op papier, op 10 verschillende locaties heeft liggen, die bovendien per lijstje 20 dingen bevatten die op een dag moeten gebeuren. Zij leggen uit hoe je een efficiënt lijstje maakt, zodat je er ook iets mee doet.
Het is een heel praktisch gericht boek, dat richt op structuur aanbrengen, te laat komen, rommel, etc. Sommige tips zullen te overdreven zijn, maar er staan wel handige dingen in.
En nog een eigen tip: www.teuxdeux.com
Dit is een to-do-site, waar je een eigen account aan kunt maken en per dag precies neer kunt zetten wat je wilt/moet doen. Je kunt makkelijk dingen verplaatsen, en ik vind hem heel overzichtelijk. Veel fijner dan papieren lijstjes, waar ik er altijd veel te veel van maak.
Ik heb hem als beginpagina staan, dus mijn internet start er altijd mee op: niet te missen dus!
Ik ben even wat begonnen met typen met een paar dingen die als eerste bij me op kwamen qua tips voor jou. En specifieke vragen kun je natuurlijk altijd stellen!
Tip 1: De belangrijkste voor iedere partner: blijf zijn vriendin. Wordt niet zijn coach, niet zijn moeder, niet zijn juf. Dat klinkt heel logisch, maar zorg jullie relatie gelijkwaardig blijft en jij je niet verantwoordelijk gaat voelen voor hem. Dan ga je jezelf te kort doen namelijk.
En hou er rekening mee dat je hem misschien niet altijd kunt helpen, of dat het frustrerend is als je dat wel probeert, omdat hij misschien niet luistert of het toch op zijn eigen (verkeerde) manier wil doen. Hij is degene die het uiteindelijk moet doen, jij kunt er hooguit zijn om hem te steunen. En mocht je je toch te veel belast gaan voelen, kijk dan of hij een ADHD-coach kan vinden.
Ik weet uit eigen ervaring dat ik vaak probeerde om mijn vriend mij te laten helpen, maar dat dit uiteindelijk averechts werkt. Ik kan namelijk heel recalcitrant worden als ik van iemand anders iets 'moet' en dan kan de verkeerde woordkeus al fout vallen. Voor hem des te vervelender, want hij wilde alleen maar helpen en dan nog op mijn eigen verzoek ook! Dus kijk goed waar mee je hem wel kunt helpen en waarmee niet, en blijf praten over zulke dingen!
Hou dus je eigen belang in de gaten en cijfer je zelf niet weg om je partner te helpen.
Hier vind je nog wat tips (wel meer op ADHD gericht): http://www.hersenstorm.com/
Tip 2: neem de tijd. Als je AD(H)D pas op latere leeftijd gesteld wordt, is er niet alleen sprake van die stoornis. Je hebt op dat moment al jaren de tijd gehad om verkeerde gedragspatronen aan te leren. Patronen die misschien hielpen om om te gaan met die ADD, maar die uiteindelijk niet zaligmakend zijn of zelfs averechts werken om een normaal leefritme aan te houden.
Die veranderen kost heel veel tijd en moeite. Bij veel mensen lukt dit ook pas met medicatie helaas. Maar ook dan is dat moeilijk en zal het vaak fout gaan. (Tenminste, dat is mijn ervaring
) Accepteer dat, allebei, en probeer positief te kijken naar alles wat wel goed gaat. Tip 3: schroom niet om de meest vreemde hulpmiddeltjes te gebruiken. Wees lekker creatief! Eigen voorbeeldje: ik heb een alarm dat af gaat om me te herinneren om eten te koken omdat ik het anders pas om 11 uur 's avonds doe. Is dat raar? Eigenlijk wel, maar het helpt me wel een beetje! En daar gaat het om
Hij/ik is/zijn niet helemaal normaal, dus moet je ook niet proberen om alles normaal te willen doen.
Goed boek om structuur aan te brengen: Opgeruimd leven met ADHD, Kolberg en Nadeau.
Geschreven door een psycholoog (met ervaring met ADHD'ers) en een proffesioneel organizer. Zij snappen dat ADHD'ers niet dom zijn, en vaak goed weten wat ze aan moeten pakken, maar niet weten hóe ze het goed aan moeten pakken! Zij komen niet met de voor de hand liggende tip: maak een lijstje. Een tip die de gemiddelde ADHD'er vaak al tig keer geprobeerd heeft en als gevolg 20 lijstjes, op computer en op papier, op 10 verschillende locaties heeft liggen, die bovendien per lijstje 20 dingen bevatten die op een dag moeten gebeuren. Zij leggen uit hoe je een efficiënt lijstje maakt, zodat je er ook iets mee doet.
Het is een heel praktisch gericht boek, dat richt op structuur aanbrengen, te laat komen, rommel, etc. Sommige tips zullen te overdreven zijn, maar er staan wel handige dingen in.
En nog een eigen tip: www.teuxdeux.com
Dit is een to-do-site, waar je een eigen account aan kunt maken en per dag precies neer kunt zetten wat je wilt/moet doen. Je kunt makkelijk dingen verplaatsen, en ik vind hem heel overzichtelijk. Veel fijner dan papieren lijstjes, waar ik er altijd veel te veel van maak.
Ik heb hem als beginpagina staan, dus mijn internet start er altijd mee op: niet te missen dus!
maandag 8 maart 2010 om 16:36
Ik vind het ook vreemd van het verhaal over geen medicatie doordat het gewicht te laag zou zijn. Ik heb zelf een eetstoornis (al gaat het wel veel beter) en heb in verhouding tot mijn lengte ook een gewicht dat net onder of net op het randje zit. Mijn eetstoornis zit er met name in dat ik eten als iets zie wat 'moet' en ik gebruikte in mijn kinderjaren het 'niet-eten' als middel om mijn grenzen t.a.v. mijn ouders aan te geven (is tenslotte het enige waar je als kind echt controle over heb). Dat laatste is helaas niet overgegaan, dus nog steeds als ik me niet prettig voel eet ik niet, is een onbewust middel geworden om mezelf het gevoel te geven dat ik ergens controle over heb. Door het gebruik van medicatie komen er echter juist minder vaak situaties voor waardoor ik het gevoel heb dat ik de controle kwijt ben (stemmingswisselingen, overvraging, enz.).
En daarbij geldt inderdaad ook nog dat ik met medicatie meer structuur in mijn leven heb, want ik vergat ook heel vaak om te eten, of kon me er niet toe zetten omdat er altijd dingen waren die in mijn ogen veel belangrijker waren.
Goed en eten zal altijd wel een aandachtspunt blijven, maar het gaat o.a. door de medicijnen wel een stuk beter.
En over de raakvlakken tussen asperger (of autisme in zijn algemeen) en AD(H)D. Ik kom het in mijn werk met deze doelgroep veel tegen. Het gaat ook in golfbewegingen of artsen wel of geen dubbeldiagnoses geven, soms wordt er ook een hoofddiagnose gegeven met kenmerken van een andere diagnose. En ook zonder dubbeldiagnose zijn er vaak raakvlakken en zie je beide stoornissen ook vaker in één familie voorkomen. Net zoals dat ADHD en dyslectie aan elkaar 'gelinkt' zijn qua erfelijkheid (wanneer een kind een ouder heeft met ADHD en een ouder met dyslectie is de kans op ADHD en/of Dyslectie groter dan wanneer er bv alleen een ouder ADHD heeft), zijn ADHD en autisme dat volgens mij ook.
Ik vind mezelf trouwens een echte ADHD'er, maar zeg ooit wel dat ik autistische trekjes heb . Dit uit zich bv weer in eten, over het algemeen eet ik geen dingen die warm horen te zijn koud (zoals koude pastasalade of ice-tea) of andersom.
Wat betreft het zoontje en jezelf zou ik proberen te kijken naar de persoon opzich, zonder hierbij perse alles te plaatsen onder een bepaalde noemer. En uitstelgedrag past meer binnen ADHD dan bij Asperger. Asperger staat er juist om bekend dat wanneer iemand dan een afspraak maakt (of dat nu met zichzelf of met iemand anders is) deze ook per definitie wordt nagekomen. Maar goed, via werk en privé ken ik meerdere mensen met Asperger en ook daarbij is niemand hetzelfde, het blijft een combi tussen stoornis, opvoeding, karakter en intelligentie.
En daarbij geldt inderdaad ook nog dat ik met medicatie meer structuur in mijn leven heb, want ik vergat ook heel vaak om te eten, of kon me er niet toe zetten omdat er altijd dingen waren die in mijn ogen veel belangrijker waren.
Goed en eten zal altijd wel een aandachtspunt blijven, maar het gaat o.a. door de medicijnen wel een stuk beter.
En over de raakvlakken tussen asperger (of autisme in zijn algemeen) en AD(H)D. Ik kom het in mijn werk met deze doelgroep veel tegen. Het gaat ook in golfbewegingen of artsen wel of geen dubbeldiagnoses geven, soms wordt er ook een hoofddiagnose gegeven met kenmerken van een andere diagnose. En ook zonder dubbeldiagnose zijn er vaak raakvlakken en zie je beide stoornissen ook vaker in één familie voorkomen. Net zoals dat ADHD en dyslectie aan elkaar 'gelinkt' zijn qua erfelijkheid (wanneer een kind een ouder heeft met ADHD en een ouder met dyslectie is de kans op ADHD en/of Dyslectie groter dan wanneer er bv alleen een ouder ADHD heeft), zijn ADHD en autisme dat volgens mij ook.
Ik vind mezelf trouwens een echte ADHD'er, maar zeg ooit wel dat ik autistische trekjes heb . Dit uit zich bv weer in eten, over het algemeen eet ik geen dingen die warm horen te zijn koud (zoals koude pastasalade of ice-tea) of andersom.
Wat betreft het zoontje en jezelf zou ik proberen te kijken naar de persoon opzich, zonder hierbij perse alles te plaatsen onder een bepaalde noemer. En uitstelgedrag past meer binnen ADHD dan bij Asperger. Asperger staat er juist om bekend dat wanneer iemand dan een afspraak maakt (of dat nu met zichzelf of met iemand anders is) deze ook per definitie wordt nagekomen. Maar goed, via werk en privé ken ik meerdere mensen met Asperger en ook daarbij is niemand hetzelfde, het blijft een combi tussen stoornis, opvoeding, karakter en intelligentie.
zaterdag 13 maart 2010 om 11:16
Ja, de conclusie is toch altijd weer dat je gewoon te maken hebt met een persoon an sich, welke labeltjes je er ook wel of niet aan hangt.
Als bepaalde gedragingen of eigenschappen duidelijk bij een aandoening of syndroom (lijken te) horen, kan het wel handig zijn om het te plaatsen. Voor mij zelf is het wat beter te begrijpen waarom ik me gedraag zoals ik doe, hoewel ik het liever nog duidelijker zou willen verklaren (en daardoor 'oplossen', met name vermijdings- en uitstelgedrag).
In geval van mijn zoontje merk ik dat ik door een fase heen ga nu. Wat ik lastig vind en irritant aan mijn gevoel, is dat sommige van zijn eigenschappen zoals enorm enthousiasme voor zijn fascinaties nu onderdeel zijn van een syndroom, terwijl ik ze voorheen vooral zag als iets heel positiefs en leuks. Dat zijn ze nog steeds, maar het zit nu af en toe even in een ander 'hokje' en dat bevalt me niet. Ik wil die typische trekjes weer helemaal zien als leuk en bewonderenswaardig, in plaats van onderdeel van iets 'negatiefs' als een syndroom. Dat gaat zeker lukken, ik voel dat het alweer veel veranderd is in de afgelopen dagen, dus ik heb er vertrouwen in.
Dit is wel, denk ik, waar ik van tevoren zo tegenop zag aan een diagnose. Dat je niet meer onbevangen en helemaal vanuit jezelf naar een kind kijkt, iemand heeft er een stempeltje opgezet en daar moet je doorheen kijken. Dat doet verder niets af aan de juistheid van dat stempeltje.
xYella.
Als bepaalde gedragingen of eigenschappen duidelijk bij een aandoening of syndroom (lijken te) horen, kan het wel handig zijn om het te plaatsen. Voor mij zelf is het wat beter te begrijpen waarom ik me gedraag zoals ik doe, hoewel ik het liever nog duidelijker zou willen verklaren (en daardoor 'oplossen', met name vermijdings- en uitstelgedrag).
In geval van mijn zoontje merk ik dat ik door een fase heen ga nu. Wat ik lastig vind en irritant aan mijn gevoel, is dat sommige van zijn eigenschappen zoals enorm enthousiasme voor zijn fascinaties nu onderdeel zijn van een syndroom, terwijl ik ze voorheen vooral zag als iets heel positiefs en leuks. Dat zijn ze nog steeds, maar het zit nu af en toe even in een ander 'hokje' en dat bevalt me niet. Ik wil die typische trekjes weer helemaal zien als leuk en bewonderenswaardig, in plaats van onderdeel van iets 'negatiefs' als een syndroom. Dat gaat zeker lukken, ik voel dat het alweer veel veranderd is in de afgelopen dagen, dus ik heb er vertrouwen in.
Dit is wel, denk ik, waar ik van tevoren zo tegenop zag aan een diagnose. Dat je niet meer onbevangen en helemaal vanuit jezelf naar een kind kijkt, iemand heeft er een stempeltje opgezet en daar moet je doorheen kijken. Dat doet verder niets af aan de juistheid van dat stempeltje.
xYella.
zaterdag 13 maart 2010 om 16:47
[quote]Fency schreef op 04 maart 2010 @ 16:34:
He Cookieholic! Succes voor jou en je partner, hopelijk hebben jullie snel duidelijkheid.
Ik ben even wat begonnen met typen met een paar dingen die als eerste bij me op kwamen qua tips voor jou. En specifieke vragen kun je natuurlijk altijd stellen!
Tip 1: De belangrijkste voor iedere partner: blijf zijn vriendin. Wordt niet zijn coach, niet zijn moeder, niet zijn juf. Dat klinkt heel logisch, maar zorg jullie relatie gelijkwaardig blijft en jij je niet verantwoordelijk gaat voelen voor hem. Dan ga je jezelf te kort doen namelijk.
En hou er rekening mee dat je hem misschien niet altijd kunt helpen, of dat het frustrerend is als je dat wel probeert, omdat hij misschien niet luistert of het toch op zijn eigen (verkeerde) manier wil doen. Hij is degene die het uiteindelijk moet doen, jij kunt er hooguit zijn om hem te steunen. En mocht je je toch te veel belast gaan voelen, kijk dan of hij een ADHD-coach kan vinden.
Ik weet uit eigen ervaring dat ik vaak probeerde om mijn vriend mij te laten helpen, maar dat dit uiteindelijk averechts werkt. Ik kan namelijk heel recalcitrant worden als ik van iemand anders iets 'moet' en dan kan de verkeerde woordkeus al fout vallen. Voor hem des te vervelender, want hij wilde alleen maar helpen en dan nog op mijn eigen verzoek ook! Dus kijk goed waar mee je hem wel kunt helpen en waarmee niet, en blijf praten over zulke dingen!
Hou dus je eigen belang in de gaten en cijfer je zelf niet weg om je partner te helpen.
Hier vind je nog wat tips (wel meer op ADHD gericht): http://www.hersenstorm.com/
En wat nu als je vriend onevenredig veel op je gaat leunen? Dat is mij gebeurd. Mijn ex (36) had PDD NOS gecombineerd met ADHD en depressieve periodes. Ondanks de hulpverlening die hij al 20 jaar kreeg en een kast vol medicijnen leed hij er onder. Een gelijkwaardige relatie bleek met hem niet mogelijk. In het begin was hij wrs door de verliefdheid heel goed gestemd en had energie voor tien, maar na een tijdje zakte hij weg in wisselvallige stemmingen en somberheid. Het kostte me bakken met energie. Ik had geen idee meer hoe ik me moest opstellen. Toen hij zei: 'ik verander nooit' heb ik er een punt achter gezet. Die gelatenheid, ik kon daar niet meer tegen. Hij zei toen dat een relatie wrs niet voor hem was weggelegd. Hij kon er niet in investeren.
He Cookieholic! Succes voor jou en je partner, hopelijk hebben jullie snel duidelijkheid.
Ik ben even wat begonnen met typen met een paar dingen die als eerste bij me op kwamen qua tips voor jou. En specifieke vragen kun je natuurlijk altijd stellen!
Tip 1: De belangrijkste voor iedere partner: blijf zijn vriendin. Wordt niet zijn coach, niet zijn moeder, niet zijn juf. Dat klinkt heel logisch, maar zorg jullie relatie gelijkwaardig blijft en jij je niet verantwoordelijk gaat voelen voor hem. Dan ga je jezelf te kort doen namelijk.
En hou er rekening mee dat je hem misschien niet altijd kunt helpen, of dat het frustrerend is als je dat wel probeert, omdat hij misschien niet luistert of het toch op zijn eigen (verkeerde) manier wil doen. Hij is degene die het uiteindelijk moet doen, jij kunt er hooguit zijn om hem te steunen. En mocht je je toch te veel belast gaan voelen, kijk dan of hij een ADHD-coach kan vinden.
Ik weet uit eigen ervaring dat ik vaak probeerde om mijn vriend mij te laten helpen, maar dat dit uiteindelijk averechts werkt. Ik kan namelijk heel recalcitrant worden als ik van iemand anders iets 'moet' en dan kan de verkeerde woordkeus al fout vallen. Voor hem des te vervelender, want hij wilde alleen maar helpen en dan nog op mijn eigen verzoek ook! Dus kijk goed waar mee je hem wel kunt helpen en waarmee niet, en blijf praten over zulke dingen!
Hou dus je eigen belang in de gaten en cijfer je zelf niet weg om je partner te helpen.
Hier vind je nog wat tips (wel meer op ADHD gericht): http://www.hersenstorm.com/
En wat nu als je vriend onevenredig veel op je gaat leunen? Dat is mij gebeurd. Mijn ex (36) had PDD NOS gecombineerd met ADHD en depressieve periodes. Ondanks de hulpverlening die hij al 20 jaar kreeg en een kast vol medicijnen leed hij er onder. Een gelijkwaardige relatie bleek met hem niet mogelijk. In het begin was hij wrs door de verliefdheid heel goed gestemd en had energie voor tien, maar na een tijdje zakte hij weg in wisselvallige stemmingen en somberheid. Het kostte me bakken met energie. Ik had geen idee meer hoe ik me moest opstellen. Toen hij zei: 'ik verander nooit' heb ik er een punt achter gezet. Die gelatenheid, ik kon daar niet meer tegen. Hij zei toen dat een relatie wrs niet voor hem was weggelegd. Hij kon er niet in investeren.
maandag 15 maart 2010 om 01:08
Hoi,
Ik heb ADD en krijg Ritalin, maar toch raak nog steeds alles kwijt. Net weer mijn bankpasje.....ik baal dan zo van mezelf en ik voel me zo waardeloos. Ook mijn administratie is een chaos. Daarom denk ik dan....zelfs met medicijnen maak ik er nog een zooitje van. Ik weet bijvoorbeeld nog steeds niet waneer mijn beste vriendin jarig is (ergens in oktober of november), ik ken haar al 10 jaar en durf het niet te vragen. Ik ben niet onintelligent, heb een HBO opleiding afgerond en nu ook bijna een rechten studie af. Ik schrijf me in voor het verkeerde tentamen of kom aankakken op de verkeerde locatie. Ik verlies het vertrouwen in mezelf! Ik scheld mezelf uit en ben zo boos! Spoor ik eigenlijk wel....
Ik heb ADD en krijg Ritalin, maar toch raak nog steeds alles kwijt. Net weer mijn bankpasje.....ik baal dan zo van mezelf en ik voel me zo waardeloos. Ook mijn administratie is een chaos. Daarom denk ik dan....zelfs met medicijnen maak ik er nog een zooitje van. Ik weet bijvoorbeeld nog steeds niet waneer mijn beste vriendin jarig is (ergens in oktober of november), ik ken haar al 10 jaar en durf het niet te vragen. Ik ben niet onintelligent, heb een HBO opleiding afgerond en nu ook bijna een rechten studie af. Ik schrijf me in voor het verkeerde tentamen of kom aankakken op de verkeerde locatie. Ik verlies het vertrouwen in mezelf! Ik scheld mezelf uit en ben zo boos! Spoor ik eigenlijk wel....
maandag 15 maart 2010 om 10:28
Sommige dingen moet je jezelf ook vergeven, Merle. Probeer frustratie over dingen die wellicht nooit zullen veranderen om te zetten in mildheid, in acceptatie. En kies er een paar uit waar je gericht aan wilt werken. Uitleggen hoe je in elkaar zit en hulp vragen aan anderen kan goed werken.
Zo heb ik me er inmiddels - morrend, dat wel - bij neergelegd dat ik blijkbaar niets kan zonder dikke stokken achter de deur. Ik heb een van mijn beste vriendinnen nu gevraagd of zij af en toe bij mij langs wil komen om als stok te fungeren voor een klusje. Dan spreek ik bijvoorbeeld met haar af dat ze woensdag om elf uur komt en dat ik dan een bepaalde kast ga uitmesten. Als ik dat alleen met mezelf afspreek, is de kans dat ik het niet doe 99,5%. Als zij speciaal voor mij komt en we dat afgesproken hebben, is de kans dat ik het wel doe 85%, zo schat ik in.
Ik vind het superkinderachtig dat ik het daarvan moet hebben, maar het is niet anders. Wachten op verbetering die ooit wel komen zal, is niet reëel gebleken bij mij (ik ben bijna 42 jaar en weet inmiddels wel dat mijn verwachtingen grondig bijgesteld moeten worden).
xYella.
Zo heb ik me er inmiddels - morrend, dat wel - bij neergelegd dat ik blijkbaar niets kan zonder dikke stokken achter de deur. Ik heb een van mijn beste vriendinnen nu gevraagd of zij af en toe bij mij langs wil komen om als stok te fungeren voor een klusje. Dan spreek ik bijvoorbeeld met haar af dat ze woensdag om elf uur komt en dat ik dan een bepaalde kast ga uitmesten. Als ik dat alleen met mezelf afspreek, is de kans dat ik het niet doe 99,5%. Als zij speciaal voor mij komt en we dat afgesproken hebben, is de kans dat ik het wel doe 85%, zo schat ik in.
Ik vind het superkinderachtig dat ik het daarvan moet hebben, maar het is niet anders. Wachten op verbetering die ooit wel komen zal, is niet reëel gebleken bij mij (ik ben bijna 42 jaar en weet inmiddels wel dat mijn verwachtingen grondig bijgesteld moeten worden).
xYella.
maandag 15 maart 2010 om 12:49
Ik zou graag van jullie (mensen met ervaring) horen, hoe jullie met de 'typische' ADD symptomen omgaan. Ik heb zelf namelijk zoveel last van het ongestructureerde en het uitstellen dat ik mezelf er keer op keer door in problemen breng.
Herkend iemand dit, en wat doen jullie om het te voorkomen. Ik weet dat het simpele antwoord is; opstaan en gewoon doen. Maar ik hoop dat jullie, aangezien we veel ervaringen delen, weten dat het vaak zo makkelijk niet is.
Herkend iemand dit, en wat doen jullie om het te voorkomen. Ik weet dat het simpele antwoord is; opstaan en gewoon doen. Maar ik hoop dat jullie, aangezien we veel ervaringen delen, weten dat het vaak zo makkelijk niet is.
maandag 15 maart 2010 om 13:41
Het is moeilijk om het te omschrijven, maar ik ga het proberen.
Uitstelgedrag en ongestructureerd zijn horen ook bij mij (ADHD-er)
Ik heb het ondertussen geaccepteerd dat ik deze strontvervelende eigenschappen bezit. Voorkomen kan ik het gedrag toch niet, het hoort bij mij, dus probeer ik er het beste van te maken.
Ik heb er mee leren omgaan, accepteren dat ik alleen onder druk kan presteren, hoe meer druk, hoe beter ik presteer (en dat dan weer zien als een voordeel, want de meeste mensen zijn dan helemaal in de stress) Er proberen positief over te denken. Helaas, 'weglaten' kun je dat uitstelgedrag niet, dan er maar anders over gaan denken. Niet steeds tegen jezelf gaan boksen, want dat doet pijn, en schiet je niets mee op. Dat is denk ik wat je moet proberen te doen, het hoort bij je, accepteer dat nou maar, maar probeer wel uit de probleemsituaties te blijven. Waarmee breng jij jezelf in de problemen Nicci007?
Het ongestructureerd zijn, ik heb 3 jaar hulp gehad, die heeft me in die tijd mee op weg geholpen om structuur in mijn huishouden en leven aan te brengen. Eerste anderhalf jaar 6 uur per week, later langzaam afgebouwd naar 2 uur. Het heeft ook echt 3 jaar geduurd, maar er zit nu structuur in, en die hou ik ook vast, de hulp is 1 jaar geleden stopgezet. Maar bijvoorbeeld de administratie, die zou ik nooit alleen kunnen doen, maar ik heb gelukkig een man die daar goed in is, dus die hoef ik niet te doen. Zou ik alleen komen te staan, dan zal ik hiervoor weer hulp inschakelen, want het zou in 2 maanden tijd helemaal vast gelopen zijn.
Op tijd op afspraken zijn, daar ben ik heel goed in, als er derden in het spel zijn, die op mij of de kinderen wachten, dan lukt het mij echt wel op tijd te zijn. Mijn kinderen komen nooit te laat op school, ik ben gewoon altijd op tijd. Heb me aangeleerd ruim van te voren op te staan zodat er ook geen stress hoeft te zijn als er iets wat uitloopt. Ook als ik ze na school op ga halen, ik ben er, of heb iemand anders geregeld, daar ben ik heel stipt in. Ben ik ook best trots op hoor, want zie zo vaak dezelfde kinderen gehaast na de bel het plein op rennen, en na school hetzelfde, maar dan zijn het de ouders die het plein op komen rennen.
Maar heb ik alleen een afspraak met mezelf, bijvoorbeeld om simpel naar de winkel te gaan om boodschappen te doen..........schei uit, ik heb honderduizend dingen te doen en denk dit en dat kan ik nog doen, allemaal flauwekul dingen die ook morgen of volgende week zouden kunnen, maar die ik dan net MOET doen, zodat ik geen tijd meer heb om die boodschappen te doen. Maar dan wel weer heel creatief kunnen zijn en van wat we in huis hebben toch een maaltijd te toveren, dat dan weer wel En dan uiteindelijk 5 dagen later pas naar de winkel ga als er echt helemaal niks meer in huis is, dan moet ik wel, en dan ga ik ook....hoezo uitstelgedrag Maarja, boodschappen doen is ook saaaaaai, bij leuke uitdagende dingen heb ik geen last van uitstelgedrag.....denk dat dit heel herkenbaar is voor jullie, toch?
Eh, een hele lap tekst, niet echt concrete tips, maar misschien heb je er wel wat aan door de ervaring van iemand anders te lezen.
Uitstelgedrag en ongestructureerd zijn horen ook bij mij (ADHD-er)
Ik heb het ondertussen geaccepteerd dat ik deze strontvervelende eigenschappen bezit. Voorkomen kan ik het gedrag toch niet, het hoort bij mij, dus probeer ik er het beste van te maken.
Ik heb er mee leren omgaan, accepteren dat ik alleen onder druk kan presteren, hoe meer druk, hoe beter ik presteer (en dat dan weer zien als een voordeel, want de meeste mensen zijn dan helemaal in de stress) Er proberen positief over te denken. Helaas, 'weglaten' kun je dat uitstelgedrag niet, dan er maar anders over gaan denken. Niet steeds tegen jezelf gaan boksen, want dat doet pijn, en schiet je niets mee op. Dat is denk ik wat je moet proberen te doen, het hoort bij je, accepteer dat nou maar, maar probeer wel uit de probleemsituaties te blijven. Waarmee breng jij jezelf in de problemen Nicci007?
Het ongestructureerd zijn, ik heb 3 jaar hulp gehad, die heeft me in die tijd mee op weg geholpen om structuur in mijn huishouden en leven aan te brengen. Eerste anderhalf jaar 6 uur per week, later langzaam afgebouwd naar 2 uur. Het heeft ook echt 3 jaar geduurd, maar er zit nu structuur in, en die hou ik ook vast, de hulp is 1 jaar geleden stopgezet. Maar bijvoorbeeld de administratie, die zou ik nooit alleen kunnen doen, maar ik heb gelukkig een man die daar goed in is, dus die hoef ik niet te doen. Zou ik alleen komen te staan, dan zal ik hiervoor weer hulp inschakelen, want het zou in 2 maanden tijd helemaal vast gelopen zijn.
Op tijd op afspraken zijn, daar ben ik heel goed in, als er derden in het spel zijn, die op mij of de kinderen wachten, dan lukt het mij echt wel op tijd te zijn. Mijn kinderen komen nooit te laat op school, ik ben gewoon altijd op tijd. Heb me aangeleerd ruim van te voren op te staan zodat er ook geen stress hoeft te zijn als er iets wat uitloopt. Ook als ik ze na school op ga halen, ik ben er, of heb iemand anders geregeld, daar ben ik heel stipt in. Ben ik ook best trots op hoor, want zie zo vaak dezelfde kinderen gehaast na de bel het plein op rennen, en na school hetzelfde, maar dan zijn het de ouders die het plein op komen rennen.
Maar heb ik alleen een afspraak met mezelf, bijvoorbeeld om simpel naar de winkel te gaan om boodschappen te doen..........schei uit, ik heb honderduizend dingen te doen en denk dit en dat kan ik nog doen, allemaal flauwekul dingen die ook morgen of volgende week zouden kunnen, maar die ik dan net MOET doen, zodat ik geen tijd meer heb om die boodschappen te doen. Maar dan wel weer heel creatief kunnen zijn en van wat we in huis hebben toch een maaltijd te toveren, dat dan weer wel En dan uiteindelijk 5 dagen later pas naar de winkel ga als er echt helemaal niks meer in huis is, dan moet ik wel, en dan ga ik ook....hoezo uitstelgedrag Maarja, boodschappen doen is ook saaaaaai, bij leuke uitdagende dingen heb ik geen last van uitstelgedrag.....denk dat dit heel herkenbaar is voor jullie, toch?
Eh, een hele lap tekst, niet echt concrete tips, maar misschien heb je er wel wat aan door de ervaring van iemand anders te lezen.
maandag 15 maart 2010 om 14:03
Ik kom er regelmatig mee in de knoei met mijn werk (saaie klusjes uit blijven stellen) en met de opleiding die ik naast mijn werk nog doe (huiswerk pas in de volgende les gaan maken, te laat beginnen met leren).
Nu woon ik tijdelijk weer bij mijn ouders waardoor dingen als het huishouden even niet spelen, maar mijn bed verschonen is al een hele opgave. Ik heb eerst een dag of 2 mijn schone beddengoed op mijn kamer liggen, dan begint mijn moeder te mopperen en dan ga ik pas ook daadwerkelijk mijn bed verschonen.
En oooowh jah, mijn moeder vroeg me gisteren ook of ik mijn vuile beddengoed in de wasmand wou doen, denk er nu pas weer aan dat ik dat dus nog steeds moet doen. Het zijn vaak maar kleine stomme dingen, maar door mijn uitstel gaan andere mensen zich er vaak aan ergeren, en dat vind ik dan weer vervelend.
Maar het lukt me met de beste wil van de wereld niet om ergens echt structuur in aan te brengen. Ik schaam me door maar zelfs aan stomme dingen als tanden poetsen, douchen en eten moet ik herinnerd worden. Ik heb er wel aan gedacht 5 minuten geleden, maar inmiddels hebben mijn hersenen alweer voor uren werk verricht en loop ik gewoon langs de badkamer naar mijn slaapkamer om weer iets anders te doen.
Vervelend vind ik vooral dat mijn vader graag zou zien dat ik, wanneer ik weer op mezelf zou gaan wonen, wat meer gestructureerd ben. Ik krijg dus heel vaak commentaar op alles, en daardoor ga ik het zelf nog vervelender vinden dat ik al die dingen doe.
En nu ik een moment 'rust' neem om dit te typen denk ik al weer aan 100 dingen die ik nog moet doen. Maar als ik ze niet direct opschrijf, ben ik er over 5 minuten al weer 98 van vergeten.
Nu woon ik tijdelijk weer bij mijn ouders waardoor dingen als het huishouden even niet spelen, maar mijn bed verschonen is al een hele opgave. Ik heb eerst een dag of 2 mijn schone beddengoed op mijn kamer liggen, dan begint mijn moeder te mopperen en dan ga ik pas ook daadwerkelijk mijn bed verschonen.
En oooowh jah, mijn moeder vroeg me gisteren ook of ik mijn vuile beddengoed in de wasmand wou doen, denk er nu pas weer aan dat ik dat dus nog steeds moet doen. Het zijn vaak maar kleine stomme dingen, maar door mijn uitstel gaan andere mensen zich er vaak aan ergeren, en dat vind ik dan weer vervelend.
Maar het lukt me met de beste wil van de wereld niet om ergens echt structuur in aan te brengen. Ik schaam me door maar zelfs aan stomme dingen als tanden poetsen, douchen en eten moet ik herinnerd worden. Ik heb er wel aan gedacht 5 minuten geleden, maar inmiddels hebben mijn hersenen alweer voor uren werk verricht en loop ik gewoon langs de badkamer naar mijn slaapkamer om weer iets anders te doen.
Vervelend vind ik vooral dat mijn vader graag zou zien dat ik, wanneer ik weer op mezelf zou gaan wonen, wat meer gestructureerd ben. Ik krijg dus heel vaak commentaar op alles, en daardoor ga ik het zelf nog vervelender vinden dat ik al die dingen doe.
En nu ik een moment 'rust' neem om dit te typen denk ik al weer aan 100 dingen die ik nog moet doen. Maar als ik ze niet direct opschrijf, ben ik er over 5 minuten al weer 98 van vergeten.
maandag 15 maart 2010 om 15:01
Qua uitstellen & dingen kwijt raken: zelf ben ik bezig met een psycholoog om mijn uitstelgedrag nog wat verder te onderzoeken dan alleen te zeggen dat het aan de ADD ligt.
Een gedeelte is ADD, maar een ander gedeelte zijn gewoontes die er ingeslopen zijn en eruit moeten.
Misschien dat dat ook iets voor jullie is merle en nicci? Ik merk zelf dat het me wel veel moeite kost, maar dat ik er wel baat bij heb. Het voordeel om dit samen met de psycholoog te doen is dat je wel zelf de dingen verandert, maar ook dat je dat je daarin gestimuleerd wordt en dat je ook voor die gedragsverandering een stok achter de deur hebt. Ook een voordeel is dat ik op die manier niet mijn vriend hoef te gebruiken om me hierbij te helpen (anders zouden we om de haverklap ruzie hebben, omdat ik iets nog niet heb gedaan maar wel had afgesproken).
Ook pak ik met de psycholoog de geachten aan (zodat ik wanneer ik voor de zoveelste keer mijn sleutels ben vergeten, ik me niet helemaal meer verrot scheld, zeg maar).
Verder gaat het hier best goed, wacht nog steeds op uitslag van de IB-groep, en daar baal ik wel van, had eigenlijk inmiddels toch wel een antwoord verwacht. En toen ik hierover aan de telefoon hing, bleek dat ze zelfs 8 weken over een reactie mogen doen, dus dat was best wel een tegenvaller.
Een gedeelte is ADD, maar een ander gedeelte zijn gewoontes die er ingeslopen zijn en eruit moeten.
Misschien dat dat ook iets voor jullie is merle en nicci? Ik merk zelf dat het me wel veel moeite kost, maar dat ik er wel baat bij heb. Het voordeel om dit samen met de psycholoog te doen is dat je wel zelf de dingen verandert, maar ook dat je dat je daarin gestimuleerd wordt en dat je ook voor die gedragsverandering een stok achter de deur hebt. Ook een voordeel is dat ik op die manier niet mijn vriend hoef te gebruiken om me hierbij te helpen (anders zouden we om de haverklap ruzie hebben, omdat ik iets nog niet heb gedaan maar wel had afgesproken).
Ook pak ik met de psycholoog de geachten aan (zodat ik wanneer ik voor de zoveelste keer mijn sleutels ben vergeten, ik me niet helemaal meer verrot scheld, zeg maar).
Verder gaat het hier best goed, wacht nog steeds op uitslag van de IB-groep, en daar baal ik wel van, had eigenlijk inmiddels toch wel een antwoord verwacht. En toen ik hierover aan de telefoon hing, bleek dat ze zelfs 8 weken over een reactie mogen doen, dus dat was best wel een tegenvaller.
maandag 15 maart 2010 om 18:22
Over het uitstelgedrag en structuur... Er zijn wel manieren en foefjes die het wat beter kunnen maken, maar zoals al gezegd is accepteren dat je hier altijd moeite mee zal hebben iets heel belangrijks. Wanneer je namelijk steeds op jezelf blijft foeteren ga je je daardoor slecht voelen en meestal werkt dit alleen maar averechts.
Ik heb voor mezelf na jaren van dingen uitproberen een redelijk systeem ontwikkelt, wat niet altijd even goed werkt maar me toch wel echt ondersteunt in deze dingen.
- een whiteboard waar mijn weekplanning opstaat: deze hangt bij ons in de gang bij de trap naar boven, zodat ik er meerdere keren per dag langskom. Op zondag (soms vergeet ik het, maarja dat is nou eenmaal zo) vul ik die in voor de komende week. Ik zet er mijn werktijden op (die zijn namelijk onregelmatig) en zet erop globaal op wat ik wil doen tijdens mijn vrije uren overdag (boven of beneden poetsen, een klusje, iets leuks, enz.) Voor mij geldt dat ik die dingen globaal invul, als ik echt strak ga plannen word ik recalcitrant en doe ik het expres niet. Nu is er wat speling, maar geeft het me toch structuur.
- een takenlijstje: de bedoeling is dat ik het elke werkdag doe, maar dit red ik vaak niet, maar ook daar leg ik me bij neer. Ik bekijk per dag mijn takenlijstje en maak er eentje voor de volgende dag. Er staan taken op die ik voor mijn werk moet doen en privétaken, die ik onderverdeel in 2 categorieën: de eerste met dingen die die dag afmoeten, de tweede met dingen die geen haast hebben, maar die wel nog moeten. Als ik iets gedaan heb kan er een dikke krul doorheen! Valkuilen zijn om de lijst te lang te maken of jezelf op je kop te geven als je het toch niet afkrijgt, maar daar probeer ik dus niet aan te doen.
- belangrijke spullen niet vergeten: mijn sleutels liggen in een open bakje op het gangkastje. Ook dit gaat nog wel eens mis, maar is beter dan wanneer ze in een jaszak of tas blijven zitten (je hebt tenslotte meestal meerdere jassen of tassen) of ergens door het huis slingeren. En als ik ze vergeet heb ik mezelf na al die jaren wel geleerd om mijn schouders op te halen en dan maar gewoon dat kwartiertje naar mijn ouders te wandelen. Toen ik nog in de flat woonde had ik er gewoon eentje van mijn eigen voordeur in een bloempot liggen, het is een risico, maarja ik vond het beter dan voor een dichte deur staan.
- gebruik maken van wekkertjes: dit kan op allerlei manieren. Een wekkertje om aan iets te beginnen, of om te controleren of je nog wel bezig bent met waarmee je bezig zou moeten zijn. Je kan ook in het begin eens de tijd opmeten met een stopwatch hoelang het duurt voordat je afgeleid bent. Je weet dan hoelang je ongeveer geconcentreerd bezig kan zijn en kan dan vervolgens een wekker zetten zodat je dan even pauze kan nemen ofzo.
- als ik een vrije dag heb en ik wil echt heel veel klusjes doen maak ik 's ochtends eerst een soort dagschema. Ook hier weer niet te strak, maar het zorgt voor overzicht. Als ik geen overzicht heb verzand ik en kan ik veel moeilijker ergens mee beginnen.
- onderzoeken welke gedachtes je hebt als je iets uitstelt: dat kan namelijk super divers zijn. Je kan heel simpel geen zin hebben, maar ik merkte bv. dat een taak dan niet concreet genoeg was, of ik dacht dat ik het toch niet zou kunnen, enz.
- grotere taken opsplitsen in deeltaken: als ik bv. een kastje wil schilderen, scheelt het heel veel wanneer ik even heel simpel opschrijf welke dingen ik daar voor moet doen. Bedenken wat ik nodig heb, of dit in huis is, anders naar de bouwmarkt, enz. Dit gaat ook weer om overzicht.
- Een (redelijk) vast moment nemen voor steeds terugkerende klusjes: op een vrije middag doe je de administratie, op maandagavond check je of al je vuile was ook in de wasmand ligt, enz. Zet desnoods daarvoor een wekkertje, of neem het op in een weekplanning. Automatiseren is voor ADHD'ers moeilijk, dus verwacht niet dat de routine echt helemaal inslijt, maar helpen doet het vaak wel.
Pff nou dat was een hele waslijst, de moed zakt iedereen natuurlijk al in de schoenen.
Maar het zijn veel verschillende dingen die niet bij iedereen passen, zoek voor jezelf de dingen die je prettig vindt en die voor jou werken.
En nogmaals, verwacht niet dat het allemaal perfect werkt!!! Het werkt bij mij allemaal een beetje, wat net voldoende is om minder vaak dan vroeger achter de feiten aan te lopen. En als ik weer eens achter de feiten aanloop het vertrouwen te hebben dat wanneer ik die hulpmiddelen weer even beter ga gebruiken, ik het wel weer recht trek.
Overigens gebruik ik niet alles zelf wat hierboven staat. maar iedereen is anders
Ik heb voor mezelf na jaren van dingen uitproberen een redelijk systeem ontwikkelt, wat niet altijd even goed werkt maar me toch wel echt ondersteunt in deze dingen.
- een whiteboard waar mijn weekplanning opstaat: deze hangt bij ons in de gang bij de trap naar boven, zodat ik er meerdere keren per dag langskom. Op zondag (soms vergeet ik het, maarja dat is nou eenmaal zo) vul ik die in voor de komende week. Ik zet er mijn werktijden op (die zijn namelijk onregelmatig) en zet erop globaal op wat ik wil doen tijdens mijn vrije uren overdag (boven of beneden poetsen, een klusje, iets leuks, enz.) Voor mij geldt dat ik die dingen globaal invul, als ik echt strak ga plannen word ik recalcitrant en doe ik het expres niet. Nu is er wat speling, maar geeft het me toch structuur.
- een takenlijstje: de bedoeling is dat ik het elke werkdag doe, maar dit red ik vaak niet, maar ook daar leg ik me bij neer. Ik bekijk per dag mijn takenlijstje en maak er eentje voor de volgende dag. Er staan taken op die ik voor mijn werk moet doen en privétaken, die ik onderverdeel in 2 categorieën: de eerste met dingen die die dag afmoeten, de tweede met dingen die geen haast hebben, maar die wel nog moeten. Als ik iets gedaan heb kan er een dikke krul doorheen! Valkuilen zijn om de lijst te lang te maken of jezelf op je kop te geven als je het toch niet afkrijgt, maar daar probeer ik dus niet aan te doen.
- belangrijke spullen niet vergeten: mijn sleutels liggen in een open bakje op het gangkastje. Ook dit gaat nog wel eens mis, maar is beter dan wanneer ze in een jaszak of tas blijven zitten (je hebt tenslotte meestal meerdere jassen of tassen) of ergens door het huis slingeren. En als ik ze vergeet heb ik mezelf na al die jaren wel geleerd om mijn schouders op te halen en dan maar gewoon dat kwartiertje naar mijn ouders te wandelen. Toen ik nog in de flat woonde had ik er gewoon eentje van mijn eigen voordeur in een bloempot liggen, het is een risico, maarja ik vond het beter dan voor een dichte deur staan.
- gebruik maken van wekkertjes: dit kan op allerlei manieren. Een wekkertje om aan iets te beginnen, of om te controleren of je nog wel bezig bent met waarmee je bezig zou moeten zijn. Je kan ook in het begin eens de tijd opmeten met een stopwatch hoelang het duurt voordat je afgeleid bent. Je weet dan hoelang je ongeveer geconcentreerd bezig kan zijn en kan dan vervolgens een wekker zetten zodat je dan even pauze kan nemen ofzo.
- als ik een vrije dag heb en ik wil echt heel veel klusjes doen maak ik 's ochtends eerst een soort dagschema. Ook hier weer niet te strak, maar het zorgt voor overzicht. Als ik geen overzicht heb verzand ik en kan ik veel moeilijker ergens mee beginnen.
- onderzoeken welke gedachtes je hebt als je iets uitstelt: dat kan namelijk super divers zijn. Je kan heel simpel geen zin hebben, maar ik merkte bv. dat een taak dan niet concreet genoeg was, of ik dacht dat ik het toch niet zou kunnen, enz.
- grotere taken opsplitsen in deeltaken: als ik bv. een kastje wil schilderen, scheelt het heel veel wanneer ik even heel simpel opschrijf welke dingen ik daar voor moet doen. Bedenken wat ik nodig heb, of dit in huis is, anders naar de bouwmarkt, enz. Dit gaat ook weer om overzicht.
- Een (redelijk) vast moment nemen voor steeds terugkerende klusjes: op een vrije middag doe je de administratie, op maandagavond check je of al je vuile was ook in de wasmand ligt, enz. Zet desnoods daarvoor een wekkertje, of neem het op in een weekplanning. Automatiseren is voor ADHD'ers moeilijk, dus verwacht niet dat de routine echt helemaal inslijt, maar helpen doet het vaak wel.
Pff nou dat was een hele waslijst, de moed zakt iedereen natuurlijk al in de schoenen
. Maar het zijn veel verschillende dingen die niet bij iedereen passen, zoek voor jezelf de dingen die je prettig vindt en die voor jou werken.
En nogmaals, verwacht niet dat het allemaal perfect werkt!!! Het werkt bij mij allemaal een beetje, wat net voldoende is om minder vaak dan vroeger achter de feiten aan te lopen. En als ik weer eens achter de feiten aanloop het vertrouwen te hebben dat wanneer ik die hulpmiddelen weer even beter ga gebruiken, ik het wel weer recht trek.
Overigens gebruik ik niet alles zelf wat hierboven staat. maar iedereen is anders
maandag 15 maart 2010 om 18:27
Omdat ik ook als begeleider van mensen met AD(H)D werk en vind dat er heel weinig voorhanden is voor (jong)volwassenen die nog niet zo lang een diagnose hebben, wil ik een poging wagen om een soort van training te maken. Er bestaat er al eentje, een amerikaanse, maar die vind ik niet volledig en erg betuttelend..
Onderwerpen die ik er in terug wil laten komen zijn:
acceptatie, voorlichting, plannen en organiseren, afleidbaarheid en uitstelgedrag verminderen en het verminderen/ veranderen van negatieve gedachtes. Ik ben heel benieuwd of jullie daarin nog onderwerpen missen. Ik zit nog in de brainstorm fase, dus ideeën zijn meer dan welkom!!!
Onderwerpen die ik er in terug wil laten komen zijn:
acceptatie, voorlichting, plannen en organiseren, afleidbaarheid en uitstelgedrag verminderen en het verminderen/ veranderen van negatieve gedachtes. Ik ben heel benieuwd of jullie daarin nog onderwerpen missen. Ik zit nog in de brainstorm fase, dus ideeën zijn meer dan welkom!!!
maandag 15 maart 2010 om 19:03
Ik heb persoonlijk heel veel moeite gehad met de acceptatie, ik ben nu 23 en weet sinds 5 jaar dat ik ADD heb. Tot op heden heb ik hier eigenlijk niets mee gedaan. Pas nu ik 23 ben, leer ik kritisch kijken naar mezelf. Daardoor ben ik nu aan het (her)ontdekken wat ik kan doen tegen (of juist voor) mijn ADD. Voorheen werden mijn gedragingen door mijzelf en anderen nogal snel afgeschreven als puberen, en later als volwassen worden. Nu ik zelf echt tot het besef ben gekomen dat er niets gaat veranderen tenzij ik er iets aan ga doen, ben ik een beetje tot inkeer gekomen.
Ik heb nu eenmaal ADD niets mis mee, prima mee te leven! Alleen zou ik het mezelf misschien wat makkelijker te maken door te proberen wat meer structuur in mijn leven aan te brengen. Zodat ik niet meer constant achter de feiten aanhobbel, niet meer 10x per dag alles kwijt ben, niet over 5 minuten al vergeten zijn wat ik nu moest doen. En ik ga niet uit van wonderen, maar het zou al geweldig zijn als ik nog maar 5x per dag alles zou vergeten!
Ik wil dus beginnen met kleinere dingen, waardoor de kans van slagen wat groter is en niet zo snel op hoop te geven.
Ik heb nu eenmaal ADD niets mis mee, prima mee te leven! Alleen zou ik het mezelf misschien wat makkelijker te maken door te proberen wat meer structuur in mijn leven aan te brengen. Zodat ik niet meer constant achter de feiten aanhobbel, niet meer 10x per dag alles kwijt ben, niet over 5 minuten al vergeten zijn wat ik nu moest doen. En ik ga niet uit van wonderen, maar het zou al geweldig zijn als ik nog maar 5x per dag alles zou vergeten!
Ik wil dus beginnen met kleinere dingen, waardoor de kans van slagen wat groter is en niet zo snel op hoop te geven.
dinsdag 16 maart 2010 om 19:40
Mijn vriend krijgt donderdag 1 van de testen om te kijken of hij inderdaad ADD heeft, weet iemand hoe dat gaat als je al volwassen bent?
Ben namelijk erg benieuwd wat ze allemaal doen.
Bij de 2e test moet hij zijn moeder meenemen. En hij had het er over dat hij daarna definitief een diagnose krijgt.. Lijkt mij erg snel...
Hoe lang duurt dit allemaal, voor dat je de diagnose krijgt..?
En er is besproken of mijn vriend ritalin wil slikken. In hoeverre helpt dit medicijn bij degene die het slikken (voor ADDmensen dan het liefst..)
Ben namelijk erg benieuwd wat ze allemaal doen.
Bij de 2e test moet hij zijn moeder meenemen. En hij had het er over dat hij daarna definitief een diagnose krijgt.. Lijkt mij erg snel...
Hoe lang duurt dit allemaal, voor dat je de diagnose krijgt..?
En er is besproken of mijn vriend ritalin wil slikken. In hoeverre helpt dit medicijn bij degene die het slikken (voor ADDmensen dan het liefst..)
dinsdag 16 maart 2010 om 19:54
Cookieholic; het ligt er vaak ook wel aan waar je gediagnosticeerd wordt. Maar opzich klinkt het mij bekend in de oren dat hij 1x alleen een gesprek en vragenlijsten krijgt en 1x met zijn moeder, om een zogenaamde ontwikkelingsannamnese af te nemen. Dit betekent (voor degene die er onbekend mee zijn) dat met behulp van zijn moeder de ontwikkeling van je vriend, vanaf babytijd, globaal in kaart wordt gebracht. Er zal gevraagd worden naar hoe je vriend als baby, peuter, kleuter, enz. was. Dit omdat bij o.a. ADD al voor je zevende levensjaar kenmerken aanwezig moeten zijn, omdat het iets is wat je al hebt bij je geboorte.
Wanneer die gegevens compleet zijn is het aan de psychiater om een conclusie te trekken, en het is niet ongebruikelijk dat dit snel gebeurd. Vaak hebben psychiaters al tijdens de gesprekken een idee, zeker wanneer er zo gericht wordt onderzocht.
Testen klinkt dus heel spannend, maar naar mijn weten wordt er alleen gebruik gemaakt van gesprekken en vragenlijsten.
Ik heb zelf 2 gesprekken gehad, waarbij ik tussendoor zelf verschillende vragenlijsten moest invullen. Ik wilde mijn ouders niet in het onderzoek betrekken, waardoor bij mij de annamnese van toen ik heel klein was ontbrak. In eerste instantie stelde mijn psychiater na die twee gesprekken daarom een 'waarschijnlijkheidsdiagnose' en heeft hij me voorgesteld om met medicatie te beginnen, omdat dit bij ADHD ook hele belangrijke informatie kan geven (mensen zónder ADHD worden hyper van methylfenidaat). Omdat de medicatie bij mij inderdaad mijn ADHDklachten verminderde is daarna definitief mijn diagnose gesteld.
Wanneer die gegevens compleet zijn is het aan de psychiater om een conclusie te trekken, en het is niet ongebruikelijk dat dit snel gebeurd. Vaak hebben psychiaters al tijdens de gesprekken een idee, zeker wanneer er zo gericht wordt onderzocht.
Testen klinkt dus heel spannend, maar naar mijn weten wordt er alleen gebruik gemaakt van gesprekken en vragenlijsten.
Ik heb zelf 2 gesprekken gehad, waarbij ik tussendoor zelf verschillende vragenlijsten moest invullen. Ik wilde mijn ouders niet in het onderzoek betrekken, waardoor bij mij de annamnese van toen ik heel klein was ontbrak. In eerste instantie stelde mijn psychiater na die twee gesprekken daarom een 'waarschijnlijkheidsdiagnose' en heeft hij me voorgesteld om met medicatie te beginnen, omdat dit bij ADHD ook hele belangrijke informatie kan geven (mensen zónder ADHD worden hyper van methylfenidaat). Omdat de medicatie bij mij inderdaad mijn ADHDklachten verminderde is daarna definitief mijn diagnose gesteld.
dinsdag 16 maart 2010 om 19:59
quote:Nici007 schreef op 15 maart 2010 @ 19:03:
Ik heb persoonlijk heel veel moeite gehad met de acceptatie, ik ben nu 23 en weet sinds 5 jaar dat ik ADD heb. Tot op heden heb ik hier eigenlijk niets mee gedaan. Pas nu ik 23 ben, leer ik kritisch kijken naar mezelf. Daardoor ben ik nu aan het (her)ontdekken wat ik kan doen tegen (of juist voor) mijn ADD. Voorheen werden mijn gedragingen door mijzelf en anderen nogal snel afgeschreven als puberen, en later als volwassen worden. Nu ik zelf echt tot het besef ben gekomen dat er niets gaat veranderen tenzij ik er iets aan ga doen, ben ik een beetje tot inkeer gekomen.
Ik heb nu eenmaal ADD niets mis mee, prima mee te leven! Alleen zou ik het mezelf misschien wat makkelijker te maken door te proberen wat meer structuur in mijn leven aan te brengen. Zodat ik niet meer constant achter de feiten aanhobbel, niet meer 10x per dag alles kwijt ben, niet over 5 minuten al vergeten zijn wat ik nu moest doen. En ik ga niet uit van wonderen, maar het zou al geweldig zijn als ik nog maar 5x per dag alles zou vergeten!
Ik wil dus beginnen met kleinere dingen, waardoor de kans van slagen wat groter is en niet zo snel op hoop te geven.
Nici007; dat je nu zover bent dat je iets wil veranderen aan die dingen waar je nu toch zoveel last van hebt, is natuurlijk de eerste en de meest belangijke stap! Ik ben wel benieuwd of je hierbij ook ondersteuning krijgt, van een begeleider of coach ofzo. Dat kan denk ik wel heel prettig zijn, omdat je dan een klankbord hebt, tips kan krijgen en samen kan bekijken wel manieren bij je passen en of iets wel of niet werkt. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat het in je eentje, of met behulp van je omgeving (en dit forum natuurlijk ) niet kan lukken!
Eventueel kan het boek 'Opgeruimd leven met ADHD' ook nuttig zijn als je echt op zoek bent naar praktische tips.
Ik heb persoonlijk heel veel moeite gehad met de acceptatie, ik ben nu 23 en weet sinds 5 jaar dat ik ADD heb. Tot op heden heb ik hier eigenlijk niets mee gedaan. Pas nu ik 23 ben, leer ik kritisch kijken naar mezelf. Daardoor ben ik nu aan het (her)ontdekken wat ik kan doen tegen (of juist voor) mijn ADD. Voorheen werden mijn gedragingen door mijzelf en anderen nogal snel afgeschreven als puberen, en later als volwassen worden. Nu ik zelf echt tot het besef ben gekomen dat er niets gaat veranderen tenzij ik er iets aan ga doen, ben ik een beetje tot inkeer gekomen.
Ik heb nu eenmaal ADD niets mis mee, prima mee te leven! Alleen zou ik het mezelf misschien wat makkelijker te maken door te proberen wat meer structuur in mijn leven aan te brengen. Zodat ik niet meer constant achter de feiten aanhobbel, niet meer 10x per dag alles kwijt ben, niet over 5 minuten al vergeten zijn wat ik nu moest doen. En ik ga niet uit van wonderen, maar het zou al geweldig zijn als ik nog maar 5x per dag alles zou vergeten!
Ik wil dus beginnen met kleinere dingen, waardoor de kans van slagen wat groter is en niet zo snel op hoop te geven.
Nici007; dat je nu zover bent dat je iets wil veranderen aan die dingen waar je nu toch zoveel last van hebt, is natuurlijk de eerste en de meest belangijke stap! Ik ben wel benieuwd of je hierbij ook ondersteuning krijgt, van een begeleider of coach ofzo. Dat kan denk ik wel heel prettig zijn, omdat je dan een klankbord hebt, tips kan krijgen en samen kan bekijken wel manieren bij je passen en of iets wel of niet werkt. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat het in je eentje, of met behulp van je omgeving (en dit forum natuurlijk ) niet kan lukken!
Eventueel kan het boek 'Opgeruimd leven met ADHD' ook nuttig zijn als je echt op zoek bent naar praktische tips.
woensdag 17 maart 2010 om 10:33
quote:Halvemaan schreef op 16 maart 2010 @ 19:59:
[...]
Nici007; dat je nu zover bent dat je iets wil veranderen aan die dingen waar je nu toch zoveel last van hebt, is natuurlijk de eerste en de meest belangijke stap! Ik ben wel benieuwd of je hierbij ook ondersteuning krijgt, van een begeleider of coach ofzo. Dat kan denk ik wel heel prettig zijn, omdat je dan een klankbord hebt, tips kan krijgen en samen kan bekijken wel manieren bij je passen en of iets wel of niet werkt. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat het in je eentje, of met behulp van je omgeving (en dit forum natuurlijk ) niet kan lukken!
Eventueel kan het boek 'Opgeruimd leven met ADHD' ook nuttig zijn als je echt op zoek bent naar praktische tips.Ik heb zojuist de huisarts gebeld om een afspraak te maken, aangezien het al 5 jaar geleden is ben ik natuurlijk al helemaal uit de grote molen die hulpverlening heet. Toen der tijd is door een psychiater vastgesteld dat ik last heb van ADD en een dysthyme stoornis. Toen (18 jaar oud) deed ik hier niets mee en wou ik hier ook niets mee doen, gewoon verder gaan alsof er niets aan de hand is. Nu moet ik dus weer onderaan opnieuw beginnen om hulp te kunnen krijgen. Ik heb geen idee waar ik moet beginnen, dus ik begin maar bij de huisarts.
[...]
Nici007; dat je nu zover bent dat je iets wil veranderen aan die dingen waar je nu toch zoveel last van hebt, is natuurlijk de eerste en de meest belangijke stap! Ik ben wel benieuwd of je hierbij ook ondersteuning krijgt, van een begeleider of coach ofzo. Dat kan denk ik wel heel prettig zijn, omdat je dan een klankbord hebt, tips kan krijgen en samen kan bekijken wel manieren bij je passen en of iets wel of niet werkt. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat het in je eentje, of met behulp van je omgeving (en dit forum natuurlijk ) niet kan lukken!
Eventueel kan het boek 'Opgeruimd leven met ADHD' ook nuttig zijn als je echt op zoek bent naar praktische tips.Ik heb zojuist de huisarts gebeld om een afspraak te maken, aangezien het al 5 jaar geleden is ben ik natuurlijk al helemaal uit de grote molen die hulpverlening heet. Toen der tijd is door een psychiater vastgesteld dat ik last heb van ADD en een dysthyme stoornis. Toen (18 jaar oud) deed ik hier niets mee en wou ik hier ook niets mee doen, gewoon verder gaan alsof er niets aan de hand is. Nu moet ik dus weer onderaan opnieuw beginnen om hulp te kunnen krijgen. Ik heb geen idee waar ik moet beginnen, dus ik begin maar bij de huisarts.
