Relaties
alle pijlers
Eigen achternaam na trouwen
maandag 8 maart 2010 om 18:31
Ik ben anno 2010 erg verbaasd dat zoveel mensen er klakkeloos vanuit gaan, dat ik na mijn huwelijk de naam van mijn man aanneem. Of anders gezegd, dat zoveel mensen verbaasd zijn, dat ik niet de naam van mijn man aanneem.
Officieel kun je je naam niet eens veranderen, voor de burgerlijke stand houd je altijd je meisjesnaam.
Eigenlijk vind ik het erg vervelend om post te krijgen met mevr Achternaam Man - Meisjesnaam. Of nog erger; hier in Engeland krijg je regelmatig post met Mr en Mrs Voornaam Achternaam Man. Daar ben ik helemaal uit beeld verdwenen!
Hoe kan ik het in mijn omgeving duidelijk maken dat ik alleen mijn eigen naam wil gebruiken?
Officieel kun je je naam niet eens veranderen, voor de burgerlijke stand houd je altijd je meisjesnaam.
Eigenlijk vind ik het erg vervelend om post te krijgen met mevr Achternaam Man - Meisjesnaam. Of nog erger; hier in Engeland krijg je regelmatig post met Mr en Mrs Voornaam Achternaam Man. Daar ben ik helemaal uit beeld verdwenen!
Hoe kan ik het in mijn omgeving duidelijk maken dat ik alleen mijn eigen naam wil gebruiken?
vrijdag 26 maart 2010 om 16:11
Ik ben blij dat ik de kans heb gekregen en genomen om mezelf te ontwikkelen. Mijn man en ik hebben heel verschillende dingen gestudeerd, maar wel beiden op hetzelfde niveau. We hebben elkaar daardoor meer te vertellen dan als mijn grootste capaciteit het runnen van ons gezin zou zijn geweest.
Ook in het nemen van beslissingen zie je dat bij ons terug. We maken gebruik van elkaars kennis. Ik moet er niet aan denken dat mijn man steeds het laatste woord zou hebben. Natuurlijk heeft hij het beste met ons voor, daar twijfel ik niet aan, maar hij is nou eenmaal niet altijd degene met de beste argumenten en de meeste kennis van zaken. Soms ben ik dat en soms hij. Door dat van elkaar te erkennen, kom je uiteindelijk samen tot betere besluiten - wat weer beter is voor je gezin.
Ook in het nemen van beslissingen zie je dat bij ons terug. We maken gebruik van elkaars kennis. Ik moet er niet aan denken dat mijn man steeds het laatste woord zou hebben. Natuurlijk heeft hij het beste met ons voor, daar twijfel ik niet aan, maar hij is nou eenmaal niet altijd degene met de beste argumenten en de meeste kennis van zaken. Soms ben ik dat en soms hij. Door dat van elkaar te erkennen, kom je uiteindelijk samen tot betere besluiten - wat weer beter is voor je gezin.
vrijdag 26 maart 2010 om 17:25
Yvette, ik denk dat Mrscaricos veel meer in te brengen heeft bij haar man dan jij denkt. Op hem rust de verantwoordelijkheid te doen wat juist is, niet noodzakelijk wat hij zelf wil. HIj zal dus zichzelf opzij moeten zetten en met ieders belang rekening moeten houden als hij een goede man is. Alles wat hij doet staat ten dienste van zijn gezin en wat hij zelf wil doet er eigenlijk ook niet altijd toe denk ik. Hij moet zichzelf net zo goed wegcijferen en in dienst stellen van zijn gezin als zij.
Dat is een zware verantwoordelijkheid, want je hebt het altijd gedaan als iets verkeerd uitpakt. Je kan nooit achteroverleunen en een ander iets voor je laten beslissen (of eigenlijk ook wel, want je kan je vrouw natuurlijk toestaan om haar eigen beslissingen te nemen.) Bovendien vermoed ik dat vrouwen in zo'n positie zo hun eigen manier hebben om hun man e.e.a. duidelijk te maken. Niet rechtstreeks, maar wel duidelijk genoeg.
Ook in streng gelovige gezinnen hebben vrouwen soms gestudeerd. En ook in niet gelovige gezinnen is de vrouw soms huisvrouw en zorgt ze voor het gezin. Dat noemt ze dan niet haar door God gegeven taak. Dat noemt ze dan: "ik vind mijn kinderen belangrijker dan een carriere" of: "ik wil mijn kinderen niet door anderen laten opvoeden" of wat voor reden ze daar ook voor heeft. Dan is er niets mis mee, en in de praktijk komt ook dat op hetzelfde neer.
Ik ken iemand uit een streng gelovig milieu (lid van de SGP en van een echte zwarte kousenkerk). Hij is getrouwd, heeft kinderen, etc. Als je met hem praat merk je dat hij zijn vrouw in de praktijk gewoon beschouwt als gelijkwaardig en dat hij wel degelijk veel rekening met haar houdt en regelmatig dingen doet omdat zij dat wil. Hij is uit volle overtuiging zo gereformeerd en hij gaat buitengewoon prettig en respectvol om met zijn vrouw en maakt in gesprekken ook nooit de indruk dat hij haar vertelt wat ze moet doen, al weet ik zeker dat ze hem zal gehoorzamen.
Dat is een zware verantwoordelijkheid, want je hebt het altijd gedaan als iets verkeerd uitpakt. Je kan nooit achteroverleunen en een ander iets voor je laten beslissen (of eigenlijk ook wel, want je kan je vrouw natuurlijk toestaan om haar eigen beslissingen te nemen.) Bovendien vermoed ik dat vrouwen in zo'n positie zo hun eigen manier hebben om hun man e.e.a. duidelijk te maken. Niet rechtstreeks, maar wel duidelijk genoeg.
Ook in streng gelovige gezinnen hebben vrouwen soms gestudeerd. En ook in niet gelovige gezinnen is de vrouw soms huisvrouw en zorgt ze voor het gezin. Dat noemt ze dan niet haar door God gegeven taak. Dat noemt ze dan: "ik vind mijn kinderen belangrijker dan een carriere" of: "ik wil mijn kinderen niet door anderen laten opvoeden" of wat voor reden ze daar ook voor heeft. Dan is er niets mis mee, en in de praktijk komt ook dat op hetzelfde neer.
Ik ken iemand uit een streng gelovig milieu (lid van de SGP en van een echte zwarte kousenkerk). Hij is getrouwd, heeft kinderen, etc. Als je met hem praat merk je dat hij zijn vrouw in de praktijk gewoon beschouwt als gelijkwaardig en dat hij wel degelijk veel rekening met haar houdt en regelmatig dingen doet omdat zij dat wil. Hij is uit volle overtuiging zo gereformeerd en hij gaat buitengewoon prettig en respectvol om met zijn vrouw en maakt in gesprekken ook nooit de indruk dat hij haar vertelt wat ze moet doen, al weet ik zeker dat ze hem zal gehoorzamen.
Opinions are like assholes. Everybody has one.
vrijdag 26 maart 2010 om 20:47
Inderdaad BWitched, je hebt gelijk. Zo is het ook.
Het is ook een enorme verantwoordelijkheid voor mijn man want hij moet zich verantwoorden tegenover God.
Ik ook wel, maar hij over zijn gezin, hij is verantwoordelijk voor de toestand van zijn gezin.
Ik steun hem dus daarin en zorg ook dat hij op de juiste tijd zijn ontspanning krijgt enzo.
En Yette. mijn man luisterd ook naar mijn mening en inbreng, vaak vraagt hij mijn visie en zegt dan 'inderdaad, zo had ik het nog niet bekeken, laten we het zo maar doen'
Maar wat hij ook doet of beslist, ik sta achter hem!
En mocht hij een beslissing maken waar ik het niet mee eens ben maar waarvan hij denkt dat dat het beste is dan volg ik hem daarin. En mocht hij er dan achter komen dat hij fout zat zal ik hem ook helpen en steunen en nooit en te nimmer zeggen 'zie je wel, ik zei het toch'
Dat draagt niks bij, hij is mijn man!
Het is ook een enorme verantwoordelijkheid voor mijn man want hij moet zich verantwoorden tegenover God.
Ik ook wel, maar hij over zijn gezin, hij is verantwoordelijk voor de toestand van zijn gezin.
Ik steun hem dus daarin en zorg ook dat hij op de juiste tijd zijn ontspanning krijgt enzo.
En Yette. mijn man luisterd ook naar mijn mening en inbreng, vaak vraagt hij mijn visie en zegt dan 'inderdaad, zo had ik het nog niet bekeken, laten we het zo maar doen'
Maar wat hij ook doet of beslist, ik sta achter hem!
En mocht hij een beslissing maken waar ik het niet mee eens ben maar waarvan hij denkt dat dat het beste is dan volg ik hem daarin. En mocht hij er dan achter komen dat hij fout zat zal ik hem ook helpen en steunen en nooit en te nimmer zeggen 'zie je wel, ik zei het toch'
Dat draagt niks bij, hij is mijn man!
vrijdag 26 maart 2010 om 23:02
Dank voor je antwoorden!
Naar aanleiding van het citaat hieronder: Wat zou je doen als je kinderen kiezen om een ander leven te leiden als ze volwassen zijn? Hou je er überhaupt rekening mee dat dat zou kunnen?
Ik ken een gezin waar de ouders gelijksoortige opvattingen hebben als jij en je man. Ik vraag me bij hen wel eens af wat er gebeuren zal als hun dochters minder geluk hebben met hun man later dan mijn kennisen zelf in hun huwelijk hebben met elkaar. Zijn ze dan voldoende weerbaar? Zij stimuleren hun dochters niet om te studeren. Vooral de moeder is bang dat ze aan het geloof zullen gaan twijfelen als ze te hoog worden opgeleid. Ik vind het jammer dat ze hun dochters niet wat meer mogelijkheid tot onafhankelijkheid geven door ze te laten studeren... Just in case, voor als het leven anders loopt dan ze nu bedenken/hopen. Om op eigen benen te kunnen staan als dit toch nodig blijkt. Hoe zie jij dit? Wat gebeurt er eigenlijk als de man overlijdt in een gezin als dat van jullie? Wie zorgt er dan voor vrouw en kinderen?
quote:mrscaricos schreef op 26 maart 2010 @ 11:35:
Ik zal mijn dochters ook onderwijzen, ze gaan naar school en halen ook een diploma, dat mag, en ze hebben ook leerplicht en dat is opzich ook goed.
Maar verder studeren vind ik persoonlijk niet nodig en mag zeker in de eerste plaats niet boven het huishouden komen te staan of belangrijker zijn dan dat.
Ik zie voor mijn dochters liever dat ze rond hun 20ste trouwen en een gezinnetje stichten dan dat ze ver studeren.
Maar als ze daarvoor kiezen dan mag dat.
Ik hoop alleen dat ze niet vergeten wat hun eerste roeping en taak als vrouw zijnde is.
Ik leer mijn dochters (ja nu al!) Bijbels vrouw-zijn en mijn man leert ons zoontje Bijbels man-zijn.
Naar aanleiding van het citaat hieronder: Wat zou je doen als je kinderen kiezen om een ander leven te leiden als ze volwassen zijn? Hou je er überhaupt rekening mee dat dat zou kunnen?
Ik ken een gezin waar de ouders gelijksoortige opvattingen hebben als jij en je man. Ik vraag me bij hen wel eens af wat er gebeuren zal als hun dochters minder geluk hebben met hun man later dan mijn kennisen zelf in hun huwelijk hebben met elkaar. Zijn ze dan voldoende weerbaar? Zij stimuleren hun dochters niet om te studeren. Vooral de moeder is bang dat ze aan het geloof zullen gaan twijfelen als ze te hoog worden opgeleid. Ik vind het jammer dat ze hun dochters niet wat meer mogelijkheid tot onafhankelijkheid geven door ze te laten studeren... Just in case, voor als het leven anders loopt dan ze nu bedenken/hopen. Om op eigen benen te kunnen staan als dit toch nodig blijkt. Hoe zie jij dit? Wat gebeurt er eigenlijk als de man overlijdt in een gezin als dat van jullie? Wie zorgt er dan voor vrouw en kinderen?
quote:mrscaricos schreef op 26 maart 2010 @ 11:35:
Ik zal mijn dochters ook onderwijzen, ze gaan naar school en halen ook een diploma, dat mag, en ze hebben ook leerplicht en dat is opzich ook goed.
Maar verder studeren vind ik persoonlijk niet nodig en mag zeker in de eerste plaats niet boven het huishouden komen te staan of belangrijker zijn dan dat.
Ik zie voor mijn dochters liever dat ze rond hun 20ste trouwen en een gezinnetje stichten dan dat ze ver studeren.
Maar als ze daarvoor kiezen dan mag dat.
Ik hoop alleen dat ze niet vergeten wat hun eerste roeping en taak als vrouw zijnde is.
Ik leer mijn dochters (ja nu al!) Bijbels vrouw-zijn en mijn man leert ons zoontje Bijbels man-zijn.
vrijdag 26 maart 2010 om 23:16
@Capibara: Zijn beslissingen zijn niet noodzakelijk beter dan de hare, dat zegt ze ook niet. Ze geeft wel degelijk haar mening en het is zijn taak om daar iets mee te doen en te beslissen wat juist is.
Het is vergelijkbaar met samen iets bespreken, en dan samen tot een bepaalde conclusie komen. Om je achteraf te realiseren dat het niet de juiste was. Bij jou en mij zal dat de ene keer de keuze van je partner zijn, de andere keer een keuze van jezelf. Bij Mrscaricos is het altijd de eindbeslissing van haar man. Hij kan ervoor kiezen om mee te gaan in wat ze zegt, maar het blijft ZIJN verantwoordelijkheid. En als het fout gaat is het ook ZIJN verantwoordelijkheid, niet de hare.
Hij moet namelijk goed zorgen voor zijn gezin en zorgen dat iedereen tevreden en gelukkig is. Als zij dat niet is, is dat ook zijn verantwoordelijkheid.
Eigenlijk hangt het, net als bij iedereen, af, van de personen in het huwelijk. Je hebt ook niet gelovige rotmannen, die gewoon hun zin doordrijven en waarvan de vrouw in werkelijkheid niets in te brengen heeft. Er zijn meer dan genoeg mannen die gewoon nergens naar luisteren en doen wat henzelf uitkomt. Al dan niet gelovig. Je hebt ook niet gelovige vrouwen die hun mond vol hebben van gelijkwaardigheid, etc. maar die zich in de praktijk ook de wet laten voorschrijven door hun man. Op een andere manier weliswaar, en onder een andere titel, maar het komt op hetzelfde neer.
Mrscaricos doet dat uit overtuiging en uit diezelfde overtuiging houdt haar man gewoon rekening met haar.
Ik begrijp niet zo goed waarom dit jou (en anderen) zo agressief maakt. Mrscaricos leeft zo uit overtuiging, ze wil het zelf en ze klaagt toch niet? Daar heb jij toch geen last van? En nogmaals, als je goed kijkt en een beetje door de overtuiging heen prikt zal je zien dat je ook zo een goed huwelijk kan hebben.
Mrscaricos, irriteert het je nou nooit verschrikkelijk? Om altijd maar inschikkelijk te zijn. Ingetogen, zacht en lief? Dat houdt toch geen mens vol? Zou je niet soms gewoon je eigen beslissingen willen nemen, vooral als je het niet eens bent met je man? Ik begrijp je overtuiging wel, ik begrijp ook wel hoe het werkt, maar ik geloof niet dat ik dat ooit zou kunnen (en ook niet zou willen).
Er zijn zoveel vrouwen die vreselijk ongelukkig zijn geworden van een dergelijk leven. Zie je dat dan als je lot en schik je je daarin?
En wat als je dochter trouwt met een man die geen rekening met haar houdt? (de vraag is al een keer gesteld volgens mij). Een man die haar bedriegt, die haar gebruikt als sloofje of die haar slaat? Een man die haar behoeften volkomen negeert? Zie jij dat als haar lot? Als iets wat god op jullie pad gezonden heeft en waar ze iets mee moet? Of grijpt je man dan in, en haalt hij haar weg bij zo'n misselijke vent?
Het is vergelijkbaar met samen iets bespreken, en dan samen tot een bepaalde conclusie komen. Om je achteraf te realiseren dat het niet de juiste was. Bij jou en mij zal dat de ene keer de keuze van je partner zijn, de andere keer een keuze van jezelf. Bij Mrscaricos is het altijd de eindbeslissing van haar man. Hij kan ervoor kiezen om mee te gaan in wat ze zegt, maar het blijft ZIJN verantwoordelijkheid. En als het fout gaat is het ook ZIJN verantwoordelijkheid, niet de hare.
Hij moet namelijk goed zorgen voor zijn gezin en zorgen dat iedereen tevreden en gelukkig is. Als zij dat niet is, is dat ook zijn verantwoordelijkheid.
Eigenlijk hangt het, net als bij iedereen, af, van de personen in het huwelijk. Je hebt ook niet gelovige rotmannen, die gewoon hun zin doordrijven en waarvan de vrouw in werkelijkheid niets in te brengen heeft. Er zijn meer dan genoeg mannen die gewoon nergens naar luisteren en doen wat henzelf uitkomt. Al dan niet gelovig. Je hebt ook niet gelovige vrouwen die hun mond vol hebben van gelijkwaardigheid, etc. maar die zich in de praktijk ook de wet laten voorschrijven door hun man. Op een andere manier weliswaar, en onder een andere titel, maar het komt op hetzelfde neer.
Mrscaricos doet dat uit overtuiging en uit diezelfde overtuiging houdt haar man gewoon rekening met haar.
Ik begrijp niet zo goed waarom dit jou (en anderen) zo agressief maakt. Mrscaricos leeft zo uit overtuiging, ze wil het zelf en ze klaagt toch niet? Daar heb jij toch geen last van? En nogmaals, als je goed kijkt en een beetje door de overtuiging heen prikt zal je zien dat je ook zo een goed huwelijk kan hebben.
Mrscaricos, irriteert het je nou nooit verschrikkelijk? Om altijd maar inschikkelijk te zijn. Ingetogen, zacht en lief? Dat houdt toch geen mens vol? Zou je niet soms gewoon je eigen beslissingen willen nemen, vooral als je het niet eens bent met je man? Ik begrijp je overtuiging wel, ik begrijp ook wel hoe het werkt, maar ik geloof niet dat ik dat ooit zou kunnen (en ook niet zou willen).
Er zijn zoveel vrouwen die vreselijk ongelukkig zijn geworden van een dergelijk leven. Zie je dat dan als je lot en schik je je daarin?
En wat als je dochter trouwt met een man die geen rekening met haar houdt? (de vraag is al een keer gesteld volgens mij). Een man die haar bedriegt, die haar gebruikt als sloofje of die haar slaat? Een man die haar behoeften volkomen negeert? Zie jij dat als haar lot? Als iets wat god op jullie pad gezonden heeft en waar ze iets mee moet? Of grijpt je man dan in, en haalt hij haar weg bij zo'n misselijke vent?
Opinions are like assholes. Everybody has one.
zaterdag 27 maart 2010 om 04:40
quote:visots schreef op 26 maart 2010 @ 23:02: Wie zorgt er dan voor vrouw en kinderen?.
[...]
Ik mag hopen dat er in zulke gezinnen goede arbeidsongeschiktheids- levens- en pensioenverzekeringen afgesloten zijn.
Wij werken allebei voor onszelf en moeten zulke dingen zelf regelen en dat kost veel geld.
[...]
Ik mag hopen dat er in zulke gezinnen goede arbeidsongeschiktheids- levens- en pensioenverzekeringen afgesloten zijn.
Wij werken allebei voor onszelf en moeten zulke dingen zelf regelen en dat kost veel geld.
zaterdag 27 maart 2010 om 04:55
quote:BWitched schreef op 26 maart 2010 @ 23:16:
Ik begrijp niet zo goed waarom dit jou (en anderen) zo agressief maakt. Mrscaricos leeft zo uit overtuiging, ze wil het zelf en ze klaagt toch niet? Daar heb jij toch geen last van? En nogmaals, als je goed kijkt en een beetje door de overtuiging heen prikt zal je zien dat je ook zo een goed huwelijk kan hebben.
Hoe Mrscaricos en haar man hun leven leiden moeten ze lekker zelf weten. Ik ben zelf een paar jaar thuis geweest voor mijn kind, en mijn vriend ook 2 jaar. Dat is het punt niet.
Als je echter de gequote posting over de opvoeding van hun dochters naleest, daar ligt wat mij betreft het probleem. Alles moet wijken voor de heilige plicht als moeder en echtgenote.
Ik begrijp niet zo goed waarom dit jou (en anderen) zo agressief maakt. Mrscaricos leeft zo uit overtuiging, ze wil het zelf en ze klaagt toch niet? Daar heb jij toch geen last van? En nogmaals, als je goed kijkt en een beetje door de overtuiging heen prikt zal je zien dat je ook zo een goed huwelijk kan hebben.
Hoe Mrscaricos en haar man hun leven leiden moeten ze lekker zelf weten. Ik ben zelf een paar jaar thuis geweest voor mijn kind, en mijn vriend ook 2 jaar. Dat is het punt niet.
Als je echter de gequote posting over de opvoeding van hun dochters naleest, daar ligt wat mij betreft het probleem. Alles moet wijken voor de heilige plicht als moeder en echtgenote.
zaterdag 27 maart 2010 om 08:35
Er zijn ook mensen die hun kind opvoeden met de heilige plicht om altijd zelfstandig te zijn en je eigen broek op te kunnen houden. Sommigen ervaren dat als een last en zoeken hun heil bij een andere manier van leven. Alle ouders geven hun kinderen dingen mee waarin ze zelf geloven. En veel kinderen en jong volwassenen voelen zich ook in een keurslijf gedrukt. Haar ideeën staan jou niet zo aan, maar de jouwe haar ongetwijfeld ook niet.
Misschien maken haar dochters zich later wel los van haar manier van leven. Ze zullen de eersten niet zijn en ook de laatsten niet. En misschien worden het overtuigd bijbelse vrouwen, zoals hun moeder.
Misschien maken haar dochters zich later wel los van haar manier van leven. Ze zullen de eersten niet zijn en ook de laatsten niet. En misschien worden het overtuigd bijbelse vrouwen, zoals hun moeder.
Opinions are like assholes. Everybody has one.
zaterdag 27 maart 2010 om 11:21
Wij proberen onze dochters goed op te voeden en mijn man probeert als vader een goed voorbeeld te zijn in hoe een man en echtgenoot zich gedraagt en hoe het hoort.
Het blijkt namelijk uit onderzoek dat een meisje een man zoekt waarin ze iets erkent van haar vader.
En als dat bij mijn dochters zo zal zijn zal ik zielsgelukkig zijn.
Mijn kinderen weten dat er niemand op deze aarde is waar papa meer van houdt van van mama en dat hij goed voor me is en me goed behandeld. En dat wat er ook mag gebeuren, dat papa nergens heen gaat.
We leren onze dochters in hun tienerjaren echt wel het verschil tussen een echte bijbelse man en een man die haar niet waard is. En we leren onze zoon hoe een echte bijbelse man is en hoe hij een vrouw moet behandelen.
Dat zien ze allemaal ook door een liefdevol huwelijk van hun ouders. Het wordt nu voorgeleeft en straks ook onderwezen.
Daarbij let mijn man echt wel streng op, op de jongens waar onze dochters mee omgaan later en zal hij wel ingrijpen.
Een meisje valt onder het gezag van haar vader zolang ze ongetrouwd is, en mijn man moet toestemming geven voor het huwelijk van zijn dochters en geloof me, dat zal écht niet de eerste de beste zijn, mijn man kan daarin behoorlijk streng/strict zijn en dat is maar goed ook.
Want als onze dochter eenmaal getrouwd is, is ze getrouwd, dan zijn ze op zichzelf en hebben we niks meer over haar te zeggen en moet ze haar eigen boontje doppen en voor haar eigen man zorgen en zich aan hem onderwerpen.
Wat niet wil betekenen dat wij niks doen mocht ze echt mishandeld worden ofzo he.....
En ik had al gezegt dat als mijn dochters willen studeren dat ze dat best mogen.
En als mijn man doodgaat, tja dat kan altijd gebeuren, en dan zal ik het heus wel redden met de kinderen hoor.
Mijn man krijgt nu ook geld van kerken en mensen die ons werk ondersteunen en mogelijk maken, mijn man heeft geen loon zoals andere loon krijgen zeg maar, maar we leven van giften van kerken en mensen.
Want ja als je predikant/evangelist/zendeling wilt worden is er meestal een stichting waar je je bij aansluit en die stichting wordt gefinancierd door kerken en mensen en zo krijgen we ook ons inkomen en mocht mijn man iets overkomen dan kan ik ook altijd daar terecht.
Ik maak me daar geen zorgen over, Yahweh-Jireh, de Heer voorziet!
Het blijkt namelijk uit onderzoek dat een meisje een man zoekt waarin ze iets erkent van haar vader.
En als dat bij mijn dochters zo zal zijn zal ik zielsgelukkig zijn.
Mijn kinderen weten dat er niemand op deze aarde is waar papa meer van houdt van van mama en dat hij goed voor me is en me goed behandeld. En dat wat er ook mag gebeuren, dat papa nergens heen gaat.
We leren onze dochters in hun tienerjaren echt wel het verschil tussen een echte bijbelse man en een man die haar niet waard is. En we leren onze zoon hoe een echte bijbelse man is en hoe hij een vrouw moet behandelen.
Dat zien ze allemaal ook door een liefdevol huwelijk van hun ouders. Het wordt nu voorgeleeft en straks ook onderwezen.
Daarbij let mijn man echt wel streng op, op de jongens waar onze dochters mee omgaan later en zal hij wel ingrijpen.
Een meisje valt onder het gezag van haar vader zolang ze ongetrouwd is, en mijn man moet toestemming geven voor het huwelijk van zijn dochters en geloof me, dat zal écht niet de eerste de beste zijn, mijn man kan daarin behoorlijk streng/strict zijn en dat is maar goed ook.
Want als onze dochter eenmaal getrouwd is, is ze getrouwd, dan zijn ze op zichzelf en hebben we niks meer over haar te zeggen en moet ze haar eigen boontje doppen en voor haar eigen man zorgen en zich aan hem onderwerpen.
Wat niet wil betekenen dat wij niks doen mocht ze echt mishandeld worden ofzo he.....
En ik had al gezegt dat als mijn dochters willen studeren dat ze dat best mogen.
En als mijn man doodgaat, tja dat kan altijd gebeuren, en dan zal ik het heus wel redden met de kinderen hoor.
Mijn man krijgt nu ook geld van kerken en mensen die ons werk ondersteunen en mogelijk maken, mijn man heeft geen loon zoals andere loon krijgen zeg maar, maar we leven van giften van kerken en mensen.
Want ja als je predikant/evangelist/zendeling wilt worden is er meestal een stichting waar je je bij aansluit en die stichting wordt gefinancierd door kerken en mensen en zo krijgen we ook ons inkomen en mocht mijn man iets overkomen dan kan ik ook altijd daar terecht.
Ik maak me daar geen zorgen over, Yahweh-Jireh, de Heer voorziet!
zaterdag 27 maart 2010 om 11:29
quote:BWitched schreef op 26 maart 2010 @ 23:16:
Mrscaricos, irriteert het je nou nooit verschrikkelijk? Om altijd maar inschikkelijk te zijn. Ingetogen, zacht en lief? Dat houdt toch geen mens vol? Zou je niet soms gewoon je eigen beslissingen willen nemen, vooral als je het niet eens bent met je man? Ik begrijp je overtuiging wel, ik begrijp ook wel hoe het werkt, maar ik geloof niet dat ik dat ooit zou kunnen (en ook niet zou willen).
Er zijn zoveel vrouwen die vreselijk ongelukkig zijn geworden van een dergelijk leven. Zie je dat dan als je lot en schik je je daarin?
En wat als je dochter trouwt met een man die geen rekening met haar houdt? (de vraag is al een keer gesteld volgens mij). Een man die haar bedriegt, die haar gebruikt als sloofje of die haar slaat? Een man die haar behoeften volkomen negeert? Zie jij dat als haar lot? Als iets wat god op jullie pad gezonden heeft en waar ze iets mee moet? Of grijpt je man dan in, en haalt hij haar weg bij zo'n misselijke vent?
Nee hoor ik heb daar geen last van (van het bovenste)
Je kan jezelf daar ook in 'trainen'
Voordat ik ging trouwen ben ik naar mijn verloofde gegaan en heb ik gevraagt 'leer mij aub vanuit de Bijbel hoe ik me moet gedragen/opstellen ed als vrouw zijnde'
En mijn verloofde heeft mij daar een hele studie over gegeven, ik heb boeken gelezen over Bijbelse vrouwen en bv het boek 'Een vrouw naar Gods hart' van Elisabeth George, daar heb ik veel uit geleerd.
En als je dat allemaal leert, leest en bestudeerd moet je het in de praktijk gaan brengen en met Gods hulp gaat dat allemaal vanzelf.
Je wordt vanzelf zachter van karakter enzo.
Het is God die de vrouw zo gemaakt heeft, het is God die haar die taak gegeven heeft, en als je als vrouw daarin ongelukkig wordt zit er iets mis in jezelf en zou je eens goed moeten bestuderen hoe en waarom God de vrouw geschapen heeft.
Want echt, vrouw zijn is ontzettend mooi!! Ik had echt geen man willen zijn, en ik voel me op en top vrouw en ben zeer gelukkig!
Het is zo mooi en het huwelijk zo is ook zo mooi!!
Er ligt zoveel waarde en schoonheid in een vrouw, de Bijbel zegt haar waarde gaat koralen ver te boven, de Bijbel is niet negatief over vrouwen!
En je laatste vragen had ik al beantwoord......
Mrscaricos, irriteert het je nou nooit verschrikkelijk? Om altijd maar inschikkelijk te zijn. Ingetogen, zacht en lief? Dat houdt toch geen mens vol? Zou je niet soms gewoon je eigen beslissingen willen nemen, vooral als je het niet eens bent met je man? Ik begrijp je overtuiging wel, ik begrijp ook wel hoe het werkt, maar ik geloof niet dat ik dat ooit zou kunnen (en ook niet zou willen).
Er zijn zoveel vrouwen die vreselijk ongelukkig zijn geworden van een dergelijk leven. Zie je dat dan als je lot en schik je je daarin?
En wat als je dochter trouwt met een man die geen rekening met haar houdt? (de vraag is al een keer gesteld volgens mij). Een man die haar bedriegt, die haar gebruikt als sloofje of die haar slaat? Een man die haar behoeften volkomen negeert? Zie jij dat als haar lot? Als iets wat god op jullie pad gezonden heeft en waar ze iets mee moet? Of grijpt je man dan in, en haalt hij haar weg bij zo'n misselijke vent?
Nee hoor ik heb daar geen last van (van het bovenste)
Je kan jezelf daar ook in 'trainen'
Voordat ik ging trouwen ben ik naar mijn verloofde gegaan en heb ik gevraagt 'leer mij aub vanuit de Bijbel hoe ik me moet gedragen/opstellen ed als vrouw zijnde'
En mijn verloofde heeft mij daar een hele studie over gegeven, ik heb boeken gelezen over Bijbelse vrouwen en bv het boek 'Een vrouw naar Gods hart' van Elisabeth George, daar heb ik veel uit geleerd.
En als je dat allemaal leert, leest en bestudeerd moet je het in de praktijk gaan brengen en met Gods hulp gaat dat allemaal vanzelf.
Je wordt vanzelf zachter van karakter enzo.
Het is God die de vrouw zo gemaakt heeft, het is God die haar die taak gegeven heeft, en als je als vrouw daarin ongelukkig wordt zit er iets mis in jezelf en zou je eens goed moeten bestuderen hoe en waarom God de vrouw geschapen heeft.
Want echt, vrouw zijn is ontzettend mooi!! Ik had echt geen man willen zijn, en ik voel me op en top vrouw en ben zeer gelukkig!
Het is zo mooi en het huwelijk zo is ook zo mooi!!
Er ligt zoveel waarde en schoonheid in een vrouw, de Bijbel zegt haar waarde gaat koralen ver te boven, de Bijbel is niet negatief over vrouwen!
En je laatste vragen had ik al beantwoord......
zaterdag 27 maart 2010 om 11:39
Mrscaricos, leuk dat je zo openhartig antwoordt.
Zal jij het contact met je kinderen ooit verbreken als ze jullie geloof of de kerk de rug toekeren? Als ze besluiten dat ze zo niet willen leven, maar hun leven anders willen inrichten?
En zal je het contact ooit verbreken als je man dat van jou vraagt om die reden?
Het lijkt me namelijk heel moeilijk om dat te accepteren als je daar zo sterk in gelooft. Of beschouw je dat dan als het lot wat op jouw weg komt en zal je je kinderen toch liefdevol accepteren, maakt niet uit hoe of wat?
Ik bedoel: niet dat je daarvan uit moet gaan misschien, en "as" is natuurlijk verbrande turf, maar hoe denkt je daar dan over?
Bij welke geloofsgemeenschap horen jullie eigenlijk?
Zal jij het contact met je kinderen ooit verbreken als ze jullie geloof of de kerk de rug toekeren? Als ze besluiten dat ze zo niet willen leven, maar hun leven anders willen inrichten?
En zal je het contact ooit verbreken als je man dat van jou vraagt om die reden?
Het lijkt me namelijk heel moeilijk om dat te accepteren als je daar zo sterk in gelooft. Of beschouw je dat dan als het lot wat op jouw weg komt en zal je je kinderen toch liefdevol accepteren, maakt niet uit hoe of wat?
Ik bedoel: niet dat je daarvan uit moet gaan misschien, en "as" is natuurlijk verbrande turf, maar hoe denkt je daar dan over?
Bij welke geloofsgemeenschap horen jullie eigenlijk?
Opinions are like assholes. Everybody has one.
zaterdag 27 maart 2010 om 11:41
Het is allemaal zo mooi en natuurlijk.
Soms vraag ik me écht af waar jullie allemaal die vragen vandaan halen.
Wij zien het juist als iets heel moois, een man kan een echte man zijn en een vrouw een echte vrouw zijn.
Want hoevaak hoor je niet dat vrouwen klagen over dat ze het allemaal niet klaar krijgen, en nog een baan buitenshuis en nog de zorg voor de kinderen en dat ze vliegen en stressen.
En ja, ik zie/hoor dat vaker van mensen.
Terwijl een vrouw toch graag zélf voor haar kinderen wil zorgen en de meeste vrouwen als het kon toch echt minder wilde werken of gewoon thuisblijven, het zit toch in de vrouw.
Wij hebben een mooi huwelijk en alles is in balans.
Hier geen stress en vermoeindheid en 'ruzie' over wie doet dit of dat, en geen man die na het werk nog eens vanalles moet doen in het huis want de vrouw heeft ook gewerkt.....
Nee het brengt echt rust en stabiliteit en een gezond huwelijk.
Wij zijn echt gelukkig zo, ik zou met geen enkele andere vrouw willen ruilen, daar hoef ik nog geen seconde over na te denken!
Ik snap het meeste van jullie vragen dus ook niet waar dat vandaan komt, het is gewoon heel natuurlijk en een heel natuurlijke rolverdeling.
Zo gaat het al eeuwen en eeuwen en opeens is het nu niet meer goed?
geen wonder al die huwelijksproblemen nu.....
Soms vraag ik me écht af waar jullie allemaal die vragen vandaan halen.
Wij zien het juist als iets heel moois, een man kan een echte man zijn en een vrouw een echte vrouw zijn.
Want hoevaak hoor je niet dat vrouwen klagen over dat ze het allemaal niet klaar krijgen, en nog een baan buitenshuis en nog de zorg voor de kinderen en dat ze vliegen en stressen.
En ja, ik zie/hoor dat vaker van mensen.
Terwijl een vrouw toch graag zélf voor haar kinderen wil zorgen en de meeste vrouwen als het kon toch echt minder wilde werken of gewoon thuisblijven, het zit toch in de vrouw.
Wij hebben een mooi huwelijk en alles is in balans.
Hier geen stress en vermoeindheid en 'ruzie' over wie doet dit of dat, en geen man die na het werk nog eens vanalles moet doen in het huis want de vrouw heeft ook gewerkt.....
Nee het brengt echt rust en stabiliteit en een gezond huwelijk.
Wij zijn echt gelukkig zo, ik zou met geen enkele andere vrouw willen ruilen, daar hoef ik nog geen seconde over na te denken!
Ik snap het meeste van jullie vragen dus ook niet waar dat vandaan komt, het is gewoon heel natuurlijk en een heel natuurlijke rolverdeling.
Zo gaat het al eeuwen en eeuwen en opeens is het nu niet meer goed?
geen wonder al die huwelijksproblemen nu.....
zaterdag 27 maart 2010 om 11:41
quote:Julianna schreef op 08 maart 2010 @ 18:31:
Hoe kan ik het in mijn omgeving duidelijk maken dat ik alleen mijn eigen naam wil gebruiken?Gewoon een kwestie van volhouden, in combinatie met terugsturen van post van instanties met vermelding dat deze persoon niet bestaat. En zo nodig stennis schoppen
Hoe kan ik het in mijn omgeving duidelijk maken dat ik alleen mijn eigen naam wil gebruiken?Gewoon een kwestie van volhouden, in combinatie met terugsturen van post van instanties met vermelding dat deze persoon niet bestaat. En zo nodig stennis schoppen
Man, doe niet zo moeilijk, trek gewoon een leuk pak aan.
zaterdag 27 maart 2010 om 11:44
quote:BWitched schreef op 27 maart 2010 @ 11:39:
Mrscaricos, leuk dat je zo openhartig antwoordt.
Zal jij het contact met je kinderen ooit verbreken als ze jullie geloof of de kerk de rug toekeren? Als ze besluiten dat ze zo niet willen leven, maar hun leven anders willen inrichten?
En zal je het contact ooit verbreken als je man dat van jou vraagt om die reden?
Het lijkt me namelijk heel moeilijk om dat te accepteren als je daar zo sterk in gelooft. Of beschouw je dat dan als het lot wat op jouw weg komt en zal je je kinderen toch liefdevol accepteren, maakt niet uit hoe of wat?
Ik bedoel: niet dat je daarvan uit moet gaan misschien, en "as" is natuurlijk verbrande turf, maar hoe denkt je daar dan over?
Bij welke geloofsgemeenschap horen jullie eigenlijk?
Nee natuurlijk niet!!!!!
Je kinderen blijven altijd je kinderen en daar blijf je onvoorwaardelijk van houden wat ze ook mogen doen!
Ze blijven altijd welkom en we zullen ze ook altijd helpen!
Mijn man zou dat ook nooit van mijn vragen want hij zal dat zelf ook nooit doen, het zijn je kinderen!!
En mochten ze hun eigen weg gaan is dat zeker heel moeilijk en pijnlijk voor ons, maar het blijven onze kinderen en we blijven voor ze bidden ed.
Mrscaricos, leuk dat je zo openhartig antwoordt.
Zal jij het contact met je kinderen ooit verbreken als ze jullie geloof of de kerk de rug toekeren? Als ze besluiten dat ze zo niet willen leven, maar hun leven anders willen inrichten?
En zal je het contact ooit verbreken als je man dat van jou vraagt om die reden?
Het lijkt me namelijk heel moeilijk om dat te accepteren als je daar zo sterk in gelooft. Of beschouw je dat dan als het lot wat op jouw weg komt en zal je je kinderen toch liefdevol accepteren, maakt niet uit hoe of wat?
Ik bedoel: niet dat je daarvan uit moet gaan misschien, en "as" is natuurlijk verbrande turf, maar hoe denkt je daar dan over?
Bij welke geloofsgemeenschap horen jullie eigenlijk?
Nee natuurlijk niet!!!!!
Je kinderen blijven altijd je kinderen en daar blijf je onvoorwaardelijk van houden wat ze ook mogen doen!
Ze blijven altijd welkom en we zullen ze ook altijd helpen!
Mijn man zou dat ook nooit van mijn vragen want hij zal dat zelf ook nooit doen, het zijn je kinderen!!
En mochten ze hun eigen weg gaan is dat zeker heel moeilijk en pijnlijk voor ons, maar het blijven onze kinderen en we blijven voor ze bidden ed.
zaterdag 27 maart 2010 om 11:54
Mrscaricos, misschien stelt men hier alle vragen omdat we niet onze ogen dichthouden voor de ingewikkeldheid van leven. Omdat we ons geen mooi verhaaltje met bijbehorende kant-en-klare rol op de mouw laten spelden, maar zélf ons leven kiezen. Zélf onze weg zoeken.
Dat is namelijk zo mooi. Zo natuurlijk en mooi om te doen.
Dat is namelijk zo mooi. Zo natuurlijk en mooi om te doen.
I only get one shot at life - so I shoot to kill
zaterdag 27 maart 2010 om 11:55
In "onze" tijd was het gebruikelijk dat je je mans naam aannam als je trouwde, en ik maakte mee hoe dat veranderde, het gedoe in begin als een vrouw persee haar eigen naam wilde aanhouden, administratief gedoe want dan moest je bij de mans naam zetten " noemt zich......." en bij de vrouws naam " is gehuwd met....." toen werkte je nog met klappers waar je formulieren in alfabet opruimde.
Tegenwoordig gaat dat anders en vind de computer je vaak wel terug al blijft het opletten. Zoek je je wel eens rot en blijkt een vrouw dan aan te geven " oh klopt toen heette ik nog...." van mijn achternaam.n Maar andersom komt ook voor, noemen ze alleen hun mans achternaam en blijken ze toen onder hun geboortenaam te zijn ingeschreven.
Als ik ooit weer opnieuw zou trouwen zou ik wel kiezen om mijn eigen achternaam aan te houden ivm met het wisselen van namen als je te maken zou krijgen me een scheiding. We zoeken administratief nu vaaak op geboortenaam van de vrouw, want die veranderd ten miste nooit. Blijken vrouwen een andere achternaam te hebben omdat ze gescheiden zijn of opnieuw getrouwd, heten hun kinderen weer anders dan zij heten van hun achternaam, het er dus zeker niet eenvoudiger op geworden. Maar als het gaat om je persoonlijke administratie kun je in ieder geval er van uit gaan dat je eigen achternaam nooit veranderd.,
Mijn zus moest naar 25 jaar huwelijk en een scheiding weer gaan wennen aan haar eigen achternaam, alles weer omgooien, nw handtekening enz. En ik zou dat ook moeten mocht ik ooit van mijn man gaan scheiden. Vandaar dus deze keus als ik er weer voor zou staan.
Tot die tijd ben ik wel blij dat we nu eenvoudig fam ....... zijn ipv van dat je op kaarten tegewoordig met voornamen, en diverse achternamen zit. Want daar is het wel onhandig, gescheiden vrouwen die weer hun eigen naam hebben, kinderen die de achternaam van de vader hebben enz. het eenvoudige " fam Pieterse" kun je nog maar zelden gebruiken als je kerst of verhuiskaarten stuurd.
Daarom zou ik een fam naam nog wel handig vinden om dan bij persoonlijke zaken je eigen geboortenaam aan te houden.
Tegenwoordig gaat dat anders en vind de computer je vaak wel terug al blijft het opletten. Zoek je je wel eens rot en blijkt een vrouw dan aan te geven " oh klopt toen heette ik nog...." van mijn achternaam.n Maar andersom komt ook voor, noemen ze alleen hun mans achternaam en blijken ze toen onder hun geboortenaam te zijn ingeschreven.
Als ik ooit weer opnieuw zou trouwen zou ik wel kiezen om mijn eigen achternaam aan te houden ivm met het wisselen van namen als je te maken zou krijgen me een scheiding. We zoeken administratief nu vaaak op geboortenaam van de vrouw, want die veranderd ten miste nooit. Blijken vrouwen een andere achternaam te hebben omdat ze gescheiden zijn of opnieuw getrouwd, heten hun kinderen weer anders dan zij heten van hun achternaam, het er dus zeker niet eenvoudiger op geworden. Maar als het gaat om je persoonlijke administratie kun je in ieder geval er van uit gaan dat je eigen achternaam nooit veranderd.,
Mijn zus moest naar 25 jaar huwelijk en een scheiding weer gaan wennen aan haar eigen achternaam, alles weer omgooien, nw handtekening enz. En ik zou dat ook moeten mocht ik ooit van mijn man gaan scheiden. Vandaar dus deze keus als ik er weer voor zou staan.
Tot die tijd ben ik wel blij dat we nu eenvoudig fam ....... zijn ipv van dat je op kaarten tegewoordig met voornamen, en diverse achternamen zit. Want daar is het wel onhandig, gescheiden vrouwen die weer hun eigen naam hebben, kinderen die de achternaam van de vader hebben enz. het eenvoudige " fam Pieterse" kun je nog maar zelden gebruiken als je kerst of verhuiskaarten stuurd.
Daarom zou ik een fam naam nog wel handig vinden om dan bij persoonlijke zaken je eigen geboortenaam aan te houden.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
zaterdag 27 maart 2010 om 12:00
quote:Spijker schreef op 27 maart 2010 @ 11:54:
Mrscaricos, misschien stelt men hier alle vragen omdat we niet onze ogen dichthouden voor de ingewikkeldheid van leven. Omdat we ons geen mooi verhaaltje met bijbehorende kant-en-klare rol op de mouw laten spelden, maar zélf ons leven kiezen. Zélf onze weg zoeken.
Dat is namelijk zo mooi. Zo natuurlijk en mooi om te doen.
Ik houd mijn ogen ook niet dicht, ik ben het er niet mee eens, dat is iets heel anders dan het niet zien.
Juist omdat ik het zie, ben ik zo blij met mijn leven!
Ik kies ook zélf mijn leven.
Mrscaricos, misschien stelt men hier alle vragen omdat we niet onze ogen dichthouden voor de ingewikkeldheid van leven. Omdat we ons geen mooi verhaaltje met bijbehorende kant-en-klare rol op de mouw laten spelden, maar zélf ons leven kiezen. Zélf onze weg zoeken.
Dat is namelijk zo mooi. Zo natuurlijk en mooi om te doen.
Ik houd mijn ogen ook niet dicht, ik ben het er niet mee eens, dat is iets heel anders dan het niet zien.
Juist omdat ik het zie, ben ik zo blij met mijn leven!
Ik kies ook zélf mijn leven.
zaterdag 27 maart 2010 om 12:04
Ik heb in mijn handtekening ook mijn getrouwde naam.
Mijn voornaam + achternaam man, maar het is er moeilijk in te zien vrees ik haha!
Inderdaad heel erg jammer dat je veel kaarten niet meer kan schrijven op 'fam. de Vries' ofzo.
Vaak weet ik écht niet wat ik op de envelop moet zetten.....
Bij ons kan er gewoon 'Fam. Caricos' op!
Mijn voornaam + achternaam man, maar het is er moeilijk in te zien vrees ik haha!
Inderdaad heel erg jammer dat je veel kaarten niet meer kan schrijven op 'fam. de Vries' ofzo.
Vaak weet ik écht niet wat ik op de envelop moet zetten.....
Bij ons kan er gewoon 'Fam. Caricos' op!
zaterdag 27 maart 2010 om 12:05
quote:Spijker schreef op 27 maart 2010 @ 12:01:
Nope, jouw leven staat in een boek dat je niet eens zelf leest, maar waarvan je je man vraagt wat er in staat en hoe je dat moet begrijpen.
Het is armoe troef.
Niet zelf leest?? waar haal je dat vandaan??
Ik lees elke dag én zelf én samen met mijn man uit de Bijbel.
Maar is lees er wél zelf uit, eerst lezen en dan conclusies trekken aub!
Nope, jouw leven staat in een boek dat je niet eens zelf leest, maar waarvan je je man vraagt wat er in staat en hoe je dat moet begrijpen.
Het is armoe troef.
Niet zelf leest?? waar haal je dat vandaan??
Ik lees elke dag én zelf én samen met mijn man uit de Bijbel.
Maar is lees er wél zelf uit, eerst lezen en dan conclusies trekken aub!
zaterdag 27 maart 2010 om 12:07
Tot ook jij te maken krijgt met een scheiding mrscaricos en nog steeds geen gaan 1 op de 3 relatie's stuk en daar zitten ook relatie's tussen waarin men als basis een geloofsovertuiging hebt.
In dit zin snap ik dus zeker dat men daar realistischer mee om gaat. Het huwelijk is geen sprookje meer van " ze leefde nog lang en gelukkig"
In dit zin snap ik dus zeker dat men daar realistischer mee om gaat. Het huwelijk is geen sprookje meer van " ze leefde nog lang en gelukkig"
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
zaterdag 27 maart 2010 om 12:08
quote:doddie schreef op 27 maart 2010 @ 11:55:
Tot die tijd ben ik wel blij dat we nu eenvoudig fam ....... zijn ipv van dat je op kaarten tegewoordig met voornamen, en diverse achternamen zit. Want daar is het wel onhandig, gescheiden vrouwen die weer hun eigen naam hebben, kinderen die de achternaam van de vader hebben enz. het eenvoudige " fam Pieterse" kun je nog maar zelden gebruiken als je kerst of verhuiskaarten stuurd.Een paar voornamen op een kaart zetten is toch niet zoveel ingewikkelder dan Fam. Huppelepup? Ik vind het juist nogal ongezellig, een kaart krijgen van een fam. Huppelepup. Ik zie liever alle voornamen, dat vind ik wel zo persoonlijk.
Tot die tijd ben ik wel blij dat we nu eenvoudig fam ....... zijn ipv van dat je op kaarten tegewoordig met voornamen, en diverse achternamen zit. Want daar is het wel onhandig, gescheiden vrouwen die weer hun eigen naam hebben, kinderen die de achternaam van de vader hebben enz. het eenvoudige " fam Pieterse" kun je nog maar zelden gebruiken als je kerst of verhuiskaarten stuurd.Een paar voornamen op een kaart zetten is toch niet zoveel ingewikkelder dan Fam. Huppelepup? Ik vind het juist nogal ongezellig, een kaart krijgen van een fam. Huppelepup. Ik zie liever alle voornamen, dat vind ik wel zo persoonlijk.
Man, doe niet zo moeilijk, trek gewoon een leuk pak aan.
zaterdag 27 maart 2010 om 12:08
