Relaties
alle pijlers
Afscheid van mijn asperger-mannetje
donderdag 22 april 2010 om 12:26
Ik heb na heel erg getwijfeld te hebben eindelijk de relatie verbroken met mijn vriend die het Syndroom van Asperger heeft. Jarenlang heb ik de kar voor ons beiden kunnen trekken, waar ik steeds verder aan onder door ging.
Hij trok het niet om hulp te zoeken, ik heb dit wel gedaan, gewoon voor mezelf. Hier heb ik meer inzicht gekregen in hoe hij is, en dat het ook absoluut geen onwil is vanuit hem, maar dat bepaalde dingen gewoon niet mogelijk zijn. Dit gaf mij in het begin een goed gevoel, ik begreep hem hierdoor beter. Alleen kwam daarna het besef bij mij dat dit aan de situatie nooit iets zou kunnen veranderen. Hij blijft zoals hij is, mijn lieve asperger-mannetje, en ik moet hem niet willen veranderen in iemand die hij niet is.
Het is teveel een verzorgende rol geworden en er is geen sprake van een gelijkwaardige relatie. Ik heb me nu zover aangepast dat ik mezelf niet meer was, en dat trok ik niet meer. Het voelt ontzettend egoïstisch dat ik het na al die jaren opgeef, maar ik kies nu voor mezelf en dat lucht ergens ontzettend op.
De pijn is alleen zo groot op dit moment omdat ik nog steeds zo ontzettend veel van hem hou.
Ik moet het even van me af praten, weet ook verder niet wat ik wil met dit topic, maar het lucht even op.
Hij trok het niet om hulp te zoeken, ik heb dit wel gedaan, gewoon voor mezelf. Hier heb ik meer inzicht gekregen in hoe hij is, en dat het ook absoluut geen onwil is vanuit hem, maar dat bepaalde dingen gewoon niet mogelijk zijn. Dit gaf mij in het begin een goed gevoel, ik begreep hem hierdoor beter. Alleen kwam daarna het besef bij mij dat dit aan de situatie nooit iets zou kunnen veranderen. Hij blijft zoals hij is, mijn lieve asperger-mannetje, en ik moet hem niet willen veranderen in iemand die hij niet is.
Het is teveel een verzorgende rol geworden en er is geen sprake van een gelijkwaardige relatie. Ik heb me nu zover aangepast dat ik mezelf niet meer was, en dat trok ik niet meer. Het voelt ontzettend egoïstisch dat ik het na al die jaren opgeef, maar ik kies nu voor mezelf en dat lucht ergens ontzettend op.
De pijn is alleen zo groot op dit moment omdat ik nog steeds zo ontzettend veel van hem hou.
Ik moet het even van me af praten, weet ook verder niet wat ik wil met dit topic, maar het lucht even op.
donderdag 22 april 2010 om 21:03
quote:dangeensuus schreef op 22 april 2010 @ 20:57:
[...]
En dat vind ik heel erg. Maar hij niet. Hij zal inderdaad tegen een heleboel obstakels oplopen die hij heel makkelijk weer naast zich neer zal leggen. Het zal mijn hart breken, absoluut maar hij vind het goed. En daar houd ik mezelf maar aan vast Gelukkig heeft hij jou/jullie en zal hij dus nooit alleen of eenzaam in zijn "anders zijn" zijn.
[...]
En dat vind ik heel erg. Maar hij niet. Hij zal inderdaad tegen een heleboel obstakels oplopen die hij heel makkelijk weer naast zich neer zal leggen. Het zal mijn hart breken, absoluut maar hij vind het goed. En daar houd ik mezelf maar aan vast Gelukkig heeft hij jou/jullie en zal hij dus nooit alleen of eenzaam in zijn "anders zijn" zijn.
donderdag 22 april 2010 om 21:07
quote:dangeensuus schreef op 22 april 2010 @ 21:03:
Boude vraag Iris, maar hoe weet jij dat hij smoorverliefd was? Door de dingen die hij deed? Die hij zei? Die hem wellicht aangeleerd waren? Dat kun je dus feitelijk niet weten, en ik ook niet. Ik hoop maar dat het voor mijn zoon niet al te moeilijk word.
Door zijn verliefde grijns die niet van zijn hoofd te slaan was, door het feit dat hij heel veel wilde knuffelen, doordat hij kilometers om reed om me te zien en alle andere gekke dingen die verliefde mannen doen. Zo iets kun je jezelf niet aanleren .
Toen de verliefdheid weg trok veranderde hij weer in de man die hij daarvoor altijd al was geweest, maar toen hij verliefd was was hij heel anders (en heel erg leuk!).
Boude vraag Iris, maar hoe weet jij dat hij smoorverliefd was? Door de dingen die hij deed? Die hij zei? Die hem wellicht aangeleerd waren? Dat kun je dus feitelijk niet weten, en ik ook niet. Ik hoop maar dat het voor mijn zoon niet al te moeilijk word.
Door zijn verliefde grijns die niet van zijn hoofd te slaan was, door het feit dat hij heel veel wilde knuffelen, doordat hij kilometers om reed om me te zien en alle andere gekke dingen die verliefde mannen doen. Zo iets kun je jezelf niet aanleren .
Toen de verliefdheid weg trok veranderde hij weer in de man die hij daarvoor altijd al was geweest, maar toen hij verliefd was was hij heel anders (en heel erg leuk!).
donderdag 22 april 2010 om 21:08
quote:iris1969 schreef op 22 april 2010 @ 20:57:
[...]
Misschien was je gewoon een lastige puber of heb je ondertussen een andere, passendere diagnose gekregen?Ik heb anderhalf jaar geleden met een psychiater gepraat en die stelde inderdaad voor mij vast dat ik geen PDD-NOS had. Als puber zat ik in een zware depressie, sloot mij af voor alles en iedereen. Daardoor kwam ik in een soort sociale isolatie terecht. En reageerde ik daarom op sommige situaties als iemand die PDD-NOS heeft.
[...]
Misschien was je gewoon een lastige puber of heb je ondertussen een andere, passendere diagnose gekregen?Ik heb anderhalf jaar geleden met een psychiater gepraat en die stelde inderdaad voor mij vast dat ik geen PDD-NOS had. Als puber zat ik in een zware depressie, sloot mij af voor alles en iedereen. Daardoor kwam ik in een soort sociale isolatie terecht. En reageerde ik daarom op sommige situaties als iemand die PDD-NOS heeft.
donderdag 22 april 2010 om 21:18
Je zou toch denken dat een pschologe die ervoor heeft geleerd dat wel herkent. Zeker als de cliente zelf al zegt dat ze niet aan bepaalde kenmerken voldoet.
Ook werd alles als een bepaald kenmerk gezien. Als ik zei dat ik onzeker was over mijn figuur, dan begon ze direct door te vragen... met andere woorden ze dacht gelijk aan een eetstoornis.
Ik wil hier alleen maar mee zeggen: geloof niet direct alles wat een psycholoog zegt.
Ook werd alles als een bepaald kenmerk gezien. Als ik zei dat ik onzeker was over mijn figuur, dan begon ze direct door te vragen... met andere woorden ze dacht gelijk aan een eetstoornis.
Ik wil hier alleen maar mee zeggen: geloof niet direct alles wat een psycholoog zegt.
donderdag 22 april 2010 om 21:30
quote:dangeensuus schreef op 22 april 2010 @ 20:36:
@Merel, weet je wat het mooie is van Asperger? Mijn kind heeft daar zelf totaal geen last van. Zijn redenering is in feite zo: hij is normaal en de rest van de wereld is gek, hij heeft dus geen last van zijn autisme maar van alle anderen die niet autistisch zijn, en verder boeit het hem bijzonder weinig.Dat lijkt me de juiste instelling Hij ervaart dus geen 'disability' in mijn analogie.. Ben het ermee eens dat 'de samenleving' ook wel wat meer rekening mag houden met iedereen die een beetje anders is... Dat er nu veel meer ASS diagnoses worden gesteld dan vroeger is immers niet alleen te wijten aan het feit dat er meer kennis is op dit gebied, maar ook doordat er vanuit onze cultuur en het onderwijs steeds meer eisen worden gesteld aan de zelfredzaamheid-, plannings- en sociale vaardigheden van mensen...it's a very hasty complicated world.. & Vind trouwens ook dat we nog veel kunnen leren van de directheid en eerlijkheid die (vaak) bij ASS horen: al dat gedraai en gedoe van de NT'ers, zeg gewoon wat je bedoelt...
@Merel, weet je wat het mooie is van Asperger? Mijn kind heeft daar zelf totaal geen last van. Zijn redenering is in feite zo: hij is normaal en de rest van de wereld is gek, hij heeft dus geen last van zijn autisme maar van alle anderen die niet autistisch zijn, en verder boeit het hem bijzonder weinig.Dat lijkt me de juiste instelling Hij ervaart dus geen 'disability' in mijn analogie.. Ben het ermee eens dat 'de samenleving' ook wel wat meer rekening mag houden met iedereen die een beetje anders is... Dat er nu veel meer ASS diagnoses worden gesteld dan vroeger is immers niet alleen te wijten aan het feit dat er meer kennis is op dit gebied, maar ook doordat er vanuit onze cultuur en het onderwijs steeds meer eisen worden gesteld aan de zelfredzaamheid-, plannings- en sociale vaardigheden van mensen...it's a very hasty complicated world.. & Vind trouwens ook dat we nog veel kunnen leren van de directheid en eerlijkheid die (vaak) bij ASS horen: al dat gedraai en gedoe van de NT'ers, zeg gewoon wat je bedoelt...
donderdag 22 april 2010 om 21:39
Bij mij is pas op 35 jarige leeftijd Asperger gediagnosticeerd. Al heel mijn leven heb ik niet het gevoel gehad anders te zijn.
En waarom?
Omdat de overeenkomsten die ik heb met de medemens (neurotypicals in jargon) vele malen groter zijn dan de verschillen. Ik heb grotendeels dezelfde ambities en dromen.
Wat beperkt mij? Ik heb werkelijk enorm last van een enorme hypergevoeligheid als het om prikkels gaat. Ik weet nu, dat als je mij in een drukke omgeving zet: er niets uit mijn handen komt. Door geluid kan ik mij niet concentreren op mijn gedachten. Ik kan mij dus an sich wel goed concentreren, maar zodra er een prikkelveroorzakende externe storingsfactor komt dan pas niet.
Fel zonlicht/reflectie van licht doet mij letterlijk pijn in de ogen. Letterlijk. Dat werd zo erg toen ik 24 jaar werd dat ik doorverwezen ben naar de oogarts en daar heb ik ooit verkeerd gediagnosticeerd dat mijn oogspier die de diafragma van mijn pupil aanstuurt spastisch zou verkrampen: niets van waar. Wijsheid achteraf.
Dat heb ik nooit geweten: ik heb mij altijd aan alles stoer blootgesteld met de mening dat ik alles als ieder ander moet kunnen verdragen. (Ik had al snel dure goede zonnebrillen)
Immers als een muis voor jou altijd heeft geklonken als een straaljager (vanaf je geboorte) dan is dat toch normaal dat die muis zoveel herrie maakt? En als iedereen dat verdraagt dan ik dus ook. Nu weet ik dus beter en pas ik mij er op aan.
Wel waar: mensen met Asperger hebben letterlijk andere (meer) zenuwvertakkingen in de hersenen. Meer zenuwen en een fijnmaziger vertakt stelsel. Daarom komen al die prikkels veel harder aan. Zeg maar 200% ten opzichte van normale mensen. Met het ontbreken van een eqaluizer waardoor je NIET kunt filteren. (zoals slechthorenden met een gehoorapparaat ook meerdere geluidsbronnen niet kunnen filteren.)
Zet je mij in een prikkelarme omgeving, dan lukt het allemaal prima. Hierop ga ik mij aanpassen in de baan die ik zoek.
In mijn vroegere uitgaansperiode in een disco/club konden gewone mensen elkaar al niet verstaan dus daarin was ik niet anders dan de gewone bezoekers. Maar ik had vaak wel achteraf hoofdpijn van de herrie. Mijn oplossing (ik wist nog lang niet dat ik het had.) veel zuipen, m.a.w. verdoven. Dat deden mijn normale vrienden toch ook standaard. Daarin week ik niets af van mijn omgeving.
Het zal jullie verbazen: maar ik heb een goed E.Q. : ik ben een sociaal mens. Mijn inlevingsvermogen is intact! Dat is vastgesteld door het centrum dat mij diagnosticeerde. Jaha, en dat van "een Asperger"..!!
Niet intact is mijn aanvoelingsvermogen. Subtiele non-verbale communicatie neem ik niet waar. Voorbeeld: als ik te lang blijf vertellen en de ander haakt non-verbaal subtiel (voor mij onzichtbaar) af heb ik dat niet door. Echter, zodra ik zie dat iemand vaak op zijn/haar horloge kijkt dan is dat niet meer subtiel en pas ik mij daar op aan.
(Ik moet heel wat "kansen" gemist hebben in mijn vroegere uitgaansperiode in de disco/club...)
Echter, ik kan daarmee in normale conversaties de ander onbedoeld over zijn/haar grens gaan en ergeren of de indruk wekken arrogant te zijn omdat ik niet aanvoel als het te lang duurt wat ik zeg. Dan denkt men over mij dat ik dus dominant of arrogant ben, terwijl ik dat in wezen niet ben. In die zin word ik sociaal beperkt.
Maar omdat ik sociale conventies/gebruiken wel begrijp en ken ga ik niet vaak nat. Volgens mijn vriendin gaat het 95% van de keren uitstekend en sla ik 5% van de keren de plank echt goed mis. Voor zover dit überhaubt valt te kwantificeren.
Het aansturen van gedrag is moeilijker: ik heb altijd tien keer zoveel moeite gehad mij tot iets te zetten, dan dat de handeling zelf mij aan energie kost.
Dat heeft iedereen toch? (Zou de lezer kunnen denken)
Nee, voor normale mensen is dat een drempel die ze over moeten en voor een Asperger kan dat een onneembare vestingmuur zijn. Het verschil is de mate dus. De proportionaliteit.
Voorbeeld: ondanks dat ik een hoop veel nuttigers en wellicht urgenters te doen heb, kan ik nog uren achter de pc blijven hangen. Dat schaadt mijn effectiviteit. Vooral mijn mogelijkheden om normaal het huishouden te doen.
Uiteindelijk doe ik wel, maar dan heb ik een bergklif beklommen van een paar honderd loodrechte meters, voor ik er aan begin. Da's iets anders dan een drempeltje over.
Ik hoop mijn variant van Asperger wat duidelijker te hebben gemaakt voor de mensen die het niet hebben. En dat het vele varianten en gradaties kent.
Tot slot: ik heb een relatie. En daarin trekt mijn vriendin absoluut de kar niet alleen! Dat was de "trigger" om dit te schrijven. Zo moest zij vandaag na een medisch bezoek in de watten worden gelegd en heb ik de boodschappen gedaan en gekookt. Eerlijkheidshalve, zonder zwaarwegende reden valt het mij werkelijk zwaarder om “de klif” te beklimmen om effectief “gewoon te koken,” of het huishouden te doen. Maar het is dus niet zo dat zij de kar alleen trekt. Ik draag mijn steentje bij. Ik sluit niet uit dat haar steen groter is. Maar ze wegen ons even zwaar.
Copy/paste maar raak. Ik hoop dat er meer begrip van komt.
Getekend:
Perspectief
En waarom?
Omdat de overeenkomsten die ik heb met de medemens (neurotypicals in jargon) vele malen groter zijn dan de verschillen. Ik heb grotendeels dezelfde ambities en dromen.
Wat beperkt mij? Ik heb werkelijk enorm last van een enorme hypergevoeligheid als het om prikkels gaat. Ik weet nu, dat als je mij in een drukke omgeving zet: er niets uit mijn handen komt. Door geluid kan ik mij niet concentreren op mijn gedachten. Ik kan mij dus an sich wel goed concentreren, maar zodra er een prikkelveroorzakende externe storingsfactor komt dan pas niet.
Fel zonlicht/reflectie van licht doet mij letterlijk pijn in de ogen. Letterlijk. Dat werd zo erg toen ik 24 jaar werd dat ik doorverwezen ben naar de oogarts en daar heb ik ooit verkeerd gediagnosticeerd dat mijn oogspier die de diafragma van mijn pupil aanstuurt spastisch zou verkrampen: niets van waar. Wijsheid achteraf.
Dat heb ik nooit geweten: ik heb mij altijd aan alles stoer blootgesteld met de mening dat ik alles als ieder ander moet kunnen verdragen. (Ik had al snel dure goede zonnebrillen)
Immers als een muis voor jou altijd heeft geklonken als een straaljager (vanaf je geboorte) dan is dat toch normaal dat die muis zoveel herrie maakt? En als iedereen dat verdraagt dan ik dus ook. Nu weet ik dus beter en pas ik mij er op aan.
Wel waar: mensen met Asperger hebben letterlijk andere (meer) zenuwvertakkingen in de hersenen. Meer zenuwen en een fijnmaziger vertakt stelsel. Daarom komen al die prikkels veel harder aan. Zeg maar 200% ten opzichte van normale mensen. Met het ontbreken van een eqaluizer waardoor je NIET kunt filteren. (zoals slechthorenden met een gehoorapparaat ook meerdere geluidsbronnen niet kunnen filteren.)
Zet je mij in een prikkelarme omgeving, dan lukt het allemaal prima. Hierop ga ik mij aanpassen in de baan die ik zoek.
In mijn vroegere uitgaansperiode in een disco/club konden gewone mensen elkaar al niet verstaan dus daarin was ik niet anders dan de gewone bezoekers. Maar ik had vaak wel achteraf hoofdpijn van de herrie. Mijn oplossing (ik wist nog lang niet dat ik het had.) veel zuipen, m.a.w. verdoven. Dat deden mijn normale vrienden toch ook standaard. Daarin week ik niets af van mijn omgeving.
Het zal jullie verbazen: maar ik heb een goed E.Q. : ik ben een sociaal mens. Mijn inlevingsvermogen is intact! Dat is vastgesteld door het centrum dat mij diagnosticeerde. Jaha, en dat van "een Asperger"..!!
Niet intact is mijn aanvoelingsvermogen. Subtiele non-verbale communicatie neem ik niet waar. Voorbeeld: als ik te lang blijf vertellen en de ander haakt non-verbaal subtiel (voor mij onzichtbaar) af heb ik dat niet door. Echter, zodra ik zie dat iemand vaak op zijn/haar horloge kijkt dan is dat niet meer subtiel en pas ik mij daar op aan.
(Ik moet heel wat "kansen" gemist hebben in mijn vroegere uitgaansperiode in de disco/club...)
Echter, ik kan daarmee in normale conversaties de ander onbedoeld over zijn/haar grens gaan en ergeren of de indruk wekken arrogant te zijn omdat ik niet aanvoel als het te lang duurt wat ik zeg. Dan denkt men over mij dat ik dus dominant of arrogant ben, terwijl ik dat in wezen niet ben. In die zin word ik sociaal beperkt.
Maar omdat ik sociale conventies/gebruiken wel begrijp en ken ga ik niet vaak nat. Volgens mijn vriendin gaat het 95% van de keren uitstekend en sla ik 5% van de keren de plank echt goed mis. Voor zover dit überhaubt valt te kwantificeren.
Het aansturen van gedrag is moeilijker: ik heb altijd tien keer zoveel moeite gehad mij tot iets te zetten, dan dat de handeling zelf mij aan energie kost.
Dat heeft iedereen toch? (Zou de lezer kunnen denken)
Nee, voor normale mensen is dat een drempel die ze over moeten en voor een Asperger kan dat een onneembare vestingmuur zijn. Het verschil is de mate dus. De proportionaliteit.
Voorbeeld: ondanks dat ik een hoop veel nuttigers en wellicht urgenters te doen heb, kan ik nog uren achter de pc blijven hangen. Dat schaadt mijn effectiviteit. Vooral mijn mogelijkheden om normaal het huishouden te doen.
Uiteindelijk doe ik wel, maar dan heb ik een bergklif beklommen van een paar honderd loodrechte meters, voor ik er aan begin. Da's iets anders dan een drempeltje over.
Ik hoop mijn variant van Asperger wat duidelijker te hebben gemaakt voor de mensen die het niet hebben. En dat het vele varianten en gradaties kent.
Tot slot: ik heb een relatie. En daarin trekt mijn vriendin absoluut de kar niet alleen! Dat was de "trigger" om dit te schrijven. Zo moest zij vandaag na een medisch bezoek in de watten worden gelegd en heb ik de boodschappen gedaan en gekookt. Eerlijkheidshalve, zonder zwaarwegende reden valt het mij werkelijk zwaarder om “de klif” te beklimmen om effectief “gewoon te koken,” of het huishouden te doen. Maar het is dus niet zo dat zij de kar alleen trekt. Ik draag mijn steentje bij. Ik sluit niet uit dat haar steen groter is. Maar ze wegen ons even zwaar.
Copy/paste maar raak. Ik hoop dat er meer begrip van komt.
Getekend:
Perspectief
donderdag 22 april 2010 om 21:54
quote:dangeensuus schreef op 22 april 2010 @ 20:36:
@Merel, weet je wat het mooie is van Asperger? Mijn kind heeft daar zelf totaal geen last van. Zijn redenering is in feite zo: hij is normaal en de rest van de wereld is gek, hij heeft dus geen last van zijn autisme maar van alle anderen die niet autistisch zijn, en verder boeit het hem bijzonder weinig.
Exact de redenering van mijn broer. Dat hij niet gek is maar de rest van de wereld.
Voor alle mensen hier met kinderen met ASS. Ondanks struikelblokken die mijn broer is tegengekomen, woont hij nu op zichzelf, is hij gelukkig en functioneert "normaal" in de maatschappij.
@Merel, weet je wat het mooie is van Asperger? Mijn kind heeft daar zelf totaal geen last van. Zijn redenering is in feite zo: hij is normaal en de rest van de wereld is gek, hij heeft dus geen last van zijn autisme maar van alle anderen die niet autistisch zijn, en verder boeit het hem bijzonder weinig.
Exact de redenering van mijn broer. Dat hij niet gek is maar de rest van de wereld.
Voor alle mensen hier met kinderen met ASS. Ondanks struikelblokken die mijn broer is tegengekomen, woont hij nu op zichzelf, is hij gelukkig en functioneert "normaal" in de maatschappij.
donderdag 22 april 2010 om 22:55
quote:merel82 schreef op 22 april 2010 @ 21:30:
[...]
Ben het ermee eens dat 'de samenleving' ook wel wat meer rekening mag houden met iedereen die een beetje anders is...
Maar weet je wat het probleem is.... dat gebeurt niet, kan niet en zal ook nooit lukken (je ziet immers aan de buiten kant niets) en dus moet ieder individu zich leren voegen.
Dat is gewoon de realiteit.
[...]
Ben het ermee eens dat 'de samenleving' ook wel wat meer rekening mag houden met iedereen die een beetje anders is...
Maar weet je wat het probleem is.... dat gebeurt niet, kan niet en zal ook nooit lukken (je ziet immers aan de buiten kant niets) en dus moet ieder individu zich leren voegen.
Dat is gewoon de realiteit.
donderdag 22 april 2010 om 22:57
Daar herken ik mijn ex-vriend ook in. Lichte Asperger.
Hij noemde zichzelf liever excentriek. Hoezo autist?
Ik vond hem eigenlijk niet excentriek, maar eerder apart. Een beetje raar, een beetje anders, een beetje typisch. Een heel groot kind. Hoog intelligent, heel gepassioneerd met zijn creatieve hobby's, met een sterk strategisch inzicht (daarom hield hij ook van grote bordspellen en miniaturen en kon daar bijna obsessief mee bezig zijn), maar toch ook een rechtenstudie gedaan en enorme interesse voor geschiedenis en wetenschap. Maar in dat beroep voelde hij zich te veel in een keurslijf zitten, en daar wilde hij weer uitkomen. Het was hem allemaal te strict, te strak, te weinig creatief.
In gezelschap, dat vond ik eerst grappig, later genant. Hij kon zich geen houding geven, een beetje té geleerd praten, veel handbewegingen en die vage humor die je echt moest snappen maar wat-ie zelf toch altijd erg grapig vond.
Het heeft 6 jaar geduurd, en het was een geweldig leuke relaties met de gebruikelijke ups en downs. We groeiden uit elkaar en ik koos uiteindelijk voor mezelf. Hij leefde op zijn eigen planeet en nam zo nu en dan een vakantie naar de Aarde.
Hij kon zich niet verplaatsen in mij, Een gesprek voeren over mij of over mijn gevoelens vond hij heel moeilijk. Ik noemde hem wel eens emotie-lomp. Ik moest altijd heel duidelijk zijn naar hem, anders zag hij het niet. Subtiele signalen geven? Neu, je kon het beter op een groot wit bord schrijven en daar dan mee voor z'n neus gaan zwaaien. Ik werd er gek van soms. Moet ik het nu uitschrijven, spellen, ontleden, voordat je snapt wat ik wil?
Praten? Werken aan je relatie? Maar dat hoeft toch niet, dat komt toch vanzelf wel? En waarom moet ik mijn emoties tonen, ik ga ze liever uit de weg! Hij verstopte zich liever en stortte zich op zijn hobby's. Hij was zelf zó perfectionistisch met zijn miniaturen, maar gewoon zien dat ik ook wat aandacht wilde, nee...
@Perspectief, goed geschreven, in sommige dingen best wel wél herkenbaar, andere dingen weer niet.
Ik ben zelf hoogsensitief, mijn ex was heel gevoelig. Dat ervaar ik niet helemaal als hetzelfde. Ik heb dat bijvoorbeeld wel met prikkels en fel zonlicht, hij helemaal niet.
Uiteindelijk was zijn Asperger niet dé reden om uit elkaar te gaan.
Maar het uit elkaar groeien had er wel mee te maken. We zijn nog vrienden, maar leiden een heel ander leven, met andere vrienden en andere bezigheden. En dat is prima zo. Ik ben blij dat-ie er na onze breuk weer bovenop is gekomen en verder is gegaan met z'n leven.
Hij noemde zichzelf liever excentriek. Hoezo autist?
Ik vond hem eigenlijk niet excentriek, maar eerder apart. Een beetje raar, een beetje anders, een beetje typisch. Een heel groot kind. Hoog intelligent, heel gepassioneerd met zijn creatieve hobby's, met een sterk strategisch inzicht (daarom hield hij ook van grote bordspellen en miniaturen en kon daar bijna obsessief mee bezig zijn), maar toch ook een rechtenstudie gedaan en enorme interesse voor geschiedenis en wetenschap. Maar in dat beroep voelde hij zich te veel in een keurslijf zitten, en daar wilde hij weer uitkomen. Het was hem allemaal te strict, te strak, te weinig creatief.
In gezelschap, dat vond ik eerst grappig, later genant. Hij kon zich geen houding geven, een beetje té geleerd praten, veel handbewegingen en die vage humor die je echt moest snappen maar wat-ie zelf toch altijd erg grapig vond.
Het heeft 6 jaar geduurd, en het was een geweldig leuke relaties met de gebruikelijke ups en downs. We groeiden uit elkaar en ik koos uiteindelijk voor mezelf. Hij leefde op zijn eigen planeet en nam zo nu en dan een vakantie naar de Aarde.
Hij kon zich niet verplaatsen in mij, Een gesprek voeren over mij of over mijn gevoelens vond hij heel moeilijk. Ik noemde hem wel eens emotie-lomp. Ik moest altijd heel duidelijk zijn naar hem, anders zag hij het niet. Subtiele signalen geven? Neu, je kon het beter op een groot wit bord schrijven en daar dan mee voor z'n neus gaan zwaaien. Ik werd er gek van soms. Moet ik het nu uitschrijven, spellen, ontleden, voordat je snapt wat ik wil?
Praten? Werken aan je relatie? Maar dat hoeft toch niet, dat komt toch vanzelf wel? En waarom moet ik mijn emoties tonen, ik ga ze liever uit de weg! Hij verstopte zich liever en stortte zich op zijn hobby's. Hij was zelf zó perfectionistisch met zijn miniaturen, maar gewoon zien dat ik ook wat aandacht wilde, nee...
@Perspectief, goed geschreven, in sommige dingen best wel wél herkenbaar, andere dingen weer niet.
Ik ben zelf hoogsensitief, mijn ex was heel gevoelig. Dat ervaar ik niet helemaal als hetzelfde. Ik heb dat bijvoorbeeld wel met prikkels en fel zonlicht, hij helemaal niet.
Uiteindelijk was zijn Asperger niet dé reden om uit elkaar te gaan.
Maar het uit elkaar groeien had er wel mee te maken. We zijn nog vrienden, maar leiden een heel ander leven, met andere vrienden en andere bezigheden. En dat is prima zo. Ik ben blij dat-ie er na onze breuk weer bovenop is gekomen en verder is gegaan met z'n leven.
donderdag 22 april 2010 om 23:16
Iemand met autisme die smoorverliefd is, is naar mijn idee wel anders verliefd dan een gewoon iemand. De verliefdheid (de persoon waarop hij verliefd is) is dan meer iets/iemand waarop hij erg 'gefixeerd' is.
Suus mooi zoals je over je zoon schrijft.Ik heb ook een zoon met autisme (en een ex).
En wat je eerder schreef: 'er zijn genoeg normale mensen die meer problemen hebben dan je zoon' (of zoiets) , dat denk ik ook vaak.
Ik wil binnen ons gezin dat iedereen rekening houdt met elkaar.
Dat is soms wel lastig.
Mijn autistische zoon is momenteel erg gefixeerd op de eetgeluiden van zijn broertje, terwijl die geluiden echt normaal zijn.
Dat leg ik dan uit, maar toch blijft hij zich eraan ergeren. (Hardop
Dus dan leg ik broertje ook uit dat die eetgeluiden voor zijn broer met autisme harder overkomen dan voor ons.
De oplossing is dan eigenlijk dat diegene die zich ergert, dan maar apart moet eten. Maar dan voelt hij zich weggejaagd, want 'als broertje geen eetgeluiden zou maken hoeft hij zich ook niet te ergeren'.
Ik probeer hem nu uit te leggen dat het bij autisme hoort en hij dan begrijpt dat hij beter niet overprikkeld kan raken al zo vroeg op de ochtend en beter apart kan zitten. En/of ze verder uit elkaar zetten. En dan broertje en zus ook uitleggen dat we soms ook moeten proberen om rekening met hém te houden.
Best moeilijk.
Suus mooi zoals je over je zoon schrijft.Ik heb ook een zoon met autisme (en een ex).
En wat je eerder schreef: 'er zijn genoeg normale mensen die meer problemen hebben dan je zoon' (of zoiets) , dat denk ik ook vaak.
Ik wil binnen ons gezin dat iedereen rekening houdt met elkaar.
Dat is soms wel lastig.
Mijn autistische zoon is momenteel erg gefixeerd op de eetgeluiden van zijn broertje, terwijl die geluiden echt normaal zijn.
Dat leg ik dan uit, maar toch blijft hij zich eraan ergeren. (Hardop
Dus dan leg ik broertje ook uit dat die eetgeluiden voor zijn broer met autisme harder overkomen dan voor ons.
De oplossing is dan eigenlijk dat diegene die zich ergert, dan maar apart moet eten. Maar dan voelt hij zich weggejaagd, want 'als broertje geen eetgeluiden zou maken hoeft hij zich ook niet te ergeren'.
Ik probeer hem nu uit te leggen dat het bij autisme hoort en hij dan begrijpt dat hij beter niet overprikkeld kan raken al zo vroeg op de ochtend en beter apart kan zitten. En/of ze verder uit elkaar zetten. En dan broertje en zus ook uitleggen dat we soms ook moeten proberen om rekening met hém te houden.
Best moeilijk.
donderdag 22 april 2010 om 23:20
Perspectief, heel hkenbaar.
Mijn ex had dat ook. Hij kon niet tegen zonlicht. En als ik hardop lachte (niet te hard; gewoon normaal ) knipperde hij met zijn ogen.
En in een wat drukkere omgeving was hij vaak gericht bezig met 1 ding of iemand; hij schermde zich dan af en dan ging het net. Maar voor het overgrote deel van de aanwezige mensen was hij niet 'bereikbaar'.
Mijn ex had dat ook. Hij kon niet tegen zonlicht. En als ik hardop lachte (niet te hard; gewoon normaal ) knipperde hij met zijn ogen.
En in een wat drukkere omgeving was hij vaak gericht bezig met 1 ding of iemand; hij schermde zich dan af en dan ging het net. Maar voor het overgrote deel van de aanwezige mensen was hij niet 'bereikbaar'.
vrijdag 23 april 2010 om 08:03
quote:lonbonton schreef op 22 april 2010 @ 23:16:
Iemand met autisme die smoorverliefd is, is naar mijn idee wel anders verliefd dan een gewoon iemand. De verliefdheid (de persoon waarop hij verliefd is) is dan meer iets/iemand waarop hij erg 'gefixeerd' is.Het kwam voor dat ik vroeger weleens verliefd was op een meisje of vrouw. Nu is dat sporadisch, en herken ik het niet zo bij mijzelf. Het is waar dat ik op het uiterlijk val, maar als het "juiste" gedrag ontbreekt, blijft verliefdheid uit.
Iemand met autisme die smoorverliefd is, is naar mijn idee wel anders verliefd dan een gewoon iemand. De verliefdheid (de persoon waarop hij verliefd is) is dan meer iets/iemand waarop hij erg 'gefixeerd' is.Het kwam voor dat ik vroeger weleens verliefd was op een meisje of vrouw. Nu is dat sporadisch, en herken ik het niet zo bij mijzelf. Het is waar dat ik op het uiterlijk val, maar als het "juiste" gedrag ontbreekt, blijft verliefdheid uit.
World of Warcraft: Legion
vrijdag 23 april 2010 om 09:37
quote:yayah schreef op 22 april 2010 @ 22:59:
Perspectief, Het klinkt bijna (op de hypergevoeligheid na) als een normale man
Jammer, dat je het punt mist, dat ik getracht heb uit te leggen. Het verschil tussen een drempel over moeten en een bergklif van een paar honderd meter moeten beklimmen. De mate waarin. De proportionaliteit. De tienvoudige moeite die het kost om je "tot iets te zetten," t.o.v. een niet-Asperger, een gewone man, zoals je stelt. Mogelijk dat het een gewone man dan twee keer zoveel moeite kost om zich tot iets te zetten, om het je te verduidelijken.
En verder wil ik nogmaals duidelijk benadrukken: Asperger is verwant aan Autisme. Het is echter geen autisme. Geen vorm van autisme. Maar iets dat verwant is aan autisme.
Zelfs in het professionele beroepsveld wordt het helaas door elkaar gebruikt. *zucht*
Dat vind ik nog erger dan als een niet-deskundige de vergissing maakt.
Een mens is verwant aan een aap. Een mens is echter geen aap. Een mens is ook niet een vorm van een aap.
Voor mij is een Asperger een Autist noemen gelijk aan mij serieus bedoeld een aap noemen.
Erg vervelend dat ze dat "autisme spectrum" gecreëerd hebben, en daar Asperger hebben bijgeveegd/bijgevoegd.
Perspectief, Het klinkt bijna (op de hypergevoeligheid na) als een normale man
Jammer, dat je het punt mist, dat ik getracht heb uit te leggen. Het verschil tussen een drempel over moeten en een bergklif van een paar honderd meter moeten beklimmen. De mate waarin. De proportionaliteit. De tienvoudige moeite die het kost om je "tot iets te zetten," t.o.v. een niet-Asperger, een gewone man, zoals je stelt. Mogelijk dat het een gewone man dan twee keer zoveel moeite kost om zich tot iets te zetten, om het je te verduidelijken.
En verder wil ik nogmaals duidelijk benadrukken: Asperger is verwant aan Autisme. Het is echter geen autisme. Geen vorm van autisme. Maar iets dat verwant is aan autisme.
Zelfs in het professionele beroepsveld wordt het helaas door elkaar gebruikt. *zucht*
Dat vind ik nog erger dan als een niet-deskundige de vergissing maakt.
Een mens is verwant aan een aap. Een mens is echter geen aap. Een mens is ook niet een vorm van een aap.
Voor mij is een Asperger een Autist noemen gelijk aan mij serieus bedoeld een aap noemen.
Erg vervelend dat ze dat "autisme spectrum" gecreëerd hebben, en daar Asperger hebben bijgeveegd/bijgevoegd.
vrijdag 23 april 2010 om 09:54
quote:lonbonton schreef op 23 april 2010 @ 09:13:
Hans,
Hoe voelt verliefdheid voor jou?
Ik zou dat van anderen met een vorm van autisme ook graag willen weten; hoe verliefdheid voelt.
Ik denk dat dit bij mij niet anders is dan mensen zonder Asperger. (euhm verwant aan Autisme, geen vorm van Autisme: ik kan het niet laten )
Maar ja, volgens mij ben ik de "Labrador" onder de Aspergers: ik ben bijzonder sociaal ingesteld. Dat is juist iets wat bij de gemiddelde Asperger geloof ik niet zozeer/ in die mate het geval is.
Voor mij is kenmerkend voor verliefdheid, dat de ander in je gedachten leeft, als je niet bij die ander bent. Niet continu, maar zo nu en dan terugkerend. Dat gecombineerd met een periodiek terugkomend idee naar je partner toe te willen gaan of af te willen spreken om samen te zijn. In een relatie is dat geworden tot gewoonte.
Maar ja, dat kun je ook houden van noemen. Het verschil met verliefdheid is dan wellicht dat je met verliefdheid het zelfde voelt als boven beschreven, maar dan "met vleugeltjes."
Iemand die ik ken omschreef verliefdheid als: "het al dan niet tijdelijk onvermogen een ander objectief kritisch te bekijken.". Haha, wel een punt!
Maar als dát de omschrijving is... volgens mij heb ik altijd wel minpuntjes gezien bij meiden op wie ik verliefd ben geweest, maar overtrof de aantrekkelijkheid het op dat moment ruimschoots. Het positieve saldo onder de streep van min- en pluspunten dus. Maar ja, da's dus uitermate persoonlijk.
Ik denk toch echt dat dit niet anders is (voor mij dan!!) dan bij mensen zonder Asperger.
Maar er blijken dus een hoop Aspergers te zijn die zich niet kunnen plaatsen in gevoelen als verliefdheid: ik heb daar nooit problemen mee gehad.
Het was natuurlijk een hoop intenser als 17 jarige dan twintig jaar later. Je laat je het hoofd niet meer dermate op hol brengen en bent realistischer in de zin van dat hoe verliefd je ook bent: een blauwtje lopen daarbij een reële mogelijkheid is, en dat je dan ook verder moet gaat.
Hans,
Hoe voelt verliefdheid voor jou?
Ik zou dat van anderen met een vorm van autisme ook graag willen weten; hoe verliefdheid voelt.
Ik denk dat dit bij mij niet anders is dan mensen zonder Asperger. (euhm verwant aan Autisme, geen vorm van Autisme: ik kan het niet laten )
Maar ja, volgens mij ben ik de "Labrador" onder de Aspergers: ik ben bijzonder sociaal ingesteld. Dat is juist iets wat bij de gemiddelde Asperger geloof ik niet zozeer/ in die mate het geval is.
Voor mij is kenmerkend voor verliefdheid, dat de ander in je gedachten leeft, als je niet bij die ander bent. Niet continu, maar zo nu en dan terugkerend. Dat gecombineerd met een periodiek terugkomend idee naar je partner toe te willen gaan of af te willen spreken om samen te zijn. In een relatie is dat geworden tot gewoonte.
Maar ja, dat kun je ook houden van noemen. Het verschil met verliefdheid is dan wellicht dat je met verliefdheid het zelfde voelt als boven beschreven, maar dan "met vleugeltjes."
Iemand die ik ken omschreef verliefdheid als: "het al dan niet tijdelijk onvermogen een ander objectief kritisch te bekijken.". Haha, wel een punt!
Maar als dát de omschrijving is... volgens mij heb ik altijd wel minpuntjes gezien bij meiden op wie ik verliefd ben geweest, maar overtrof de aantrekkelijkheid het op dat moment ruimschoots. Het positieve saldo onder de streep van min- en pluspunten dus. Maar ja, da's dus uitermate persoonlijk.
Ik denk toch echt dat dit niet anders is (voor mij dan!!) dan bij mensen zonder Asperger.
Maar er blijken dus een hoop Aspergers te zijn die zich niet kunnen plaatsen in gevoelen als verliefdheid: ik heb daar nooit problemen mee gehad.
Het was natuurlijk een hoop intenser als 17 jarige dan twintig jaar later. Je laat je het hoofd niet meer dermate op hol brengen en bent realistischer in de zin van dat hoe verliefd je ook bent: een blauwtje lopen daarbij een reële mogelijkheid is, en dat je dan ook verder moet gaat.
vrijdag 23 april 2010 om 11:23
quote:lonbonton schreef op 23 april 2010 @ 09:13:
Hans,
Hoe voelt verliefdheid voor jou?
Ik zou dat van anderen met een vorm van autisme ook graag willen weten; hoe verliefdheid voelt.
Fixatie erop, genegenheid of liefde voelen, seks of relatie met haar willen hebben. Het ontstaat als ze mooi is, maar een leuke uitstraling (niet per se supermooi) is een absolute must. Zonder een leuke uitstraling en/of karakter geen verliefdheid, haar uiterlijk kan dat nauwelijks nog veranderen. Als ze uit mijn zicht is, is ze een paar minuten later ook uit mijn hoofd.
Het ontstaat o.a. ook, als ze duidelijk verliefd op mij is, en ik dat duidelijk merken. Dat laatste komt niet zo vaak voor, omdat het lezen van signalen bij mij een probleem is.
Hans,
Hoe voelt verliefdheid voor jou?
Ik zou dat van anderen met een vorm van autisme ook graag willen weten; hoe verliefdheid voelt.
Fixatie erop, genegenheid of liefde voelen, seks of relatie met haar willen hebben. Het ontstaat als ze mooi is, maar een leuke uitstraling (niet per se supermooi) is een absolute must. Zonder een leuke uitstraling en/of karakter geen verliefdheid, haar uiterlijk kan dat nauwelijks nog veranderen. Als ze uit mijn zicht is, is ze een paar minuten later ook uit mijn hoofd.
Het ontstaat o.a. ook, als ze duidelijk verliefd op mij is, en ik dat duidelijk merken. Dat laatste komt niet zo vaak voor, omdat het lezen van signalen bij mij een probleem is.
World of Warcraft: Legion
vrijdag 23 april 2010 om 11:25
quote:Puikeltje schreef op 23 april 2010 @ 11:04:
Het valt mij wel op dat er zo'n groot verschil is tussen de karakters van vrouwelijke autisten en mannelijke autisten. In mijn ervaring althans.Mij vallen trouwens ook de verschillen op tussen autistische mannen onderling. Ik ken weinig autistische vrouwen.
Het valt mij wel op dat er zo'n groot verschil is tussen de karakters van vrouwelijke autisten en mannelijke autisten. In mijn ervaring althans.Mij vallen trouwens ook de verschillen op tussen autistische mannen onderling. Ik ken weinig autistische vrouwen.
hans66 wijzigde dit bericht op 24-04-2010 10:17
Reden: Grammatica.
Reden: Grammatica.
% gewijzigd
World of Warcraft: Legion
vrijdag 23 april 2010 om 11:34
quote:lonbonton schreef op 23 april 2010 @ 10:43:
Perspectief,
Mijn zoon is 'hoogfunctionerend klassiek autist', maar er zijn genoeg mensen die hem meer een asperger vinden.
Als een asperger op een autist lijkt is het toch niet gek dat dit beide in het autistisch spectrum valt?
Nou, ik verschil op essentiële punten met de klassiek autist al is die hoogfunctionerend.
-Ik kan mij uitstekend inleven in de gevoelens en gedachtegangen van anderen. (dat kan een klassiek autist niet)
-Dus geen probleem met Empathie. (Mijn E.Q is goed.)
-Mijn verbeeldingsvermogen is ook goed. Ik kan een betekenis aangeleerd in een andere context, toepassen in een nieuwe nog nooit meegemaakte situatie.
-Ik heb geen dwanghandelingen of herhaling van handelingen. (M.u.v. zogeheten ritueel gedrag: s' ochtends wil ik altijd 2 a 3 uur surfen op internet. Moet ik vroeg op een een afspraak zijn dan een uurtje: maar ik wil weten wat er gebeurd is in de wereld! Daar sta ik dan echt een vroeger voor op. Ben een actualiteiten en nieuwsjunkie. Maar ik voel me niet ontheemd op vakantie als ik bijvoorbeeld kampeer en ik die mogelijkheid niet heb. De beschikbaarheid ervan (internet/nieuws) is dus van belang bij het ontstaan van de behoefte.)
Ik ben niet rigide in wat ik moet doen. Verandering van taak of bestemming: doe maar! Dat is volgens mij ook een flink verschil.
Ben wel iets meer rigide in het naleven van afspraken. Als een afspraak gemaakt is, moet ik en de ander hem nakomen vindt ik. Daarentegen kan een afspraak altijd gewijzigd of geannuleerd worden. Daar ben ik dan weer niet rigide in. Maar zolang een afspraak staat, staat ie ook voor mij...
Kijk even hier op Wikipedia. Daar refereer ik in dit bericht aan.
Ik heb dus helemaal geen last van de gehele triade. Die een klassiek autist wel moet hebben.
Het is voor mij persoonlijk daarom erg vervelend in een groep gewurmd te worden die "autist" als onderdeel in het label heeft in het label "autisme spectrum."
Dus nogmaals: er zijn ongetwijfeld punten van overeenkomst tussen de Asperger en de Klassiek Autist. Maar omdat ik op essentiële punten verschil is het raar dat Asperger in dezelfde groep gewurmd is met de misleidende "goedmaker" in de titel -"spectrum". Zoals een regenboog een spectrum van allerlei kleuren is.
Maar ja, de kleur geel is iets anders dan de kleur rood. Om maar iets te noemen. Ja, het is allebei een kleur.
Een scooter is toch iets anders dan een auto. Ja, er zijn toch echt veel overéénkomsten.
Maar een auto wil niet graag scooter genoemd worden. En een scooter niet graag een auto.
Ik hoop dat je begrip kunt opbrengen voor hetgeen ik tracht uit te leggen.
En het beste met je zoon toegewenst.
Perspectief,
Mijn zoon is 'hoogfunctionerend klassiek autist', maar er zijn genoeg mensen die hem meer een asperger vinden.
Als een asperger op een autist lijkt is het toch niet gek dat dit beide in het autistisch spectrum valt?
Nou, ik verschil op essentiële punten met de klassiek autist al is die hoogfunctionerend.
-Ik kan mij uitstekend inleven in de gevoelens en gedachtegangen van anderen. (dat kan een klassiek autist niet)
-Dus geen probleem met Empathie. (Mijn E.Q is goed.)
-Mijn verbeeldingsvermogen is ook goed. Ik kan een betekenis aangeleerd in een andere context, toepassen in een nieuwe nog nooit meegemaakte situatie.
-Ik heb geen dwanghandelingen of herhaling van handelingen. (M.u.v. zogeheten ritueel gedrag: s' ochtends wil ik altijd 2 a 3 uur surfen op internet. Moet ik vroeg op een een afspraak zijn dan een uurtje: maar ik wil weten wat er gebeurd is in de wereld! Daar sta ik dan echt een vroeger voor op. Ben een actualiteiten en nieuwsjunkie. Maar ik voel me niet ontheemd op vakantie als ik bijvoorbeeld kampeer en ik die mogelijkheid niet heb. De beschikbaarheid ervan (internet/nieuws) is dus van belang bij het ontstaan van de behoefte.)
Ik ben niet rigide in wat ik moet doen. Verandering van taak of bestemming: doe maar! Dat is volgens mij ook een flink verschil.
Ben wel iets meer rigide in het naleven van afspraken. Als een afspraak gemaakt is, moet ik en de ander hem nakomen vindt ik. Daarentegen kan een afspraak altijd gewijzigd of geannuleerd worden. Daar ben ik dan weer niet rigide in. Maar zolang een afspraak staat, staat ie ook voor mij...
Kijk even hier op Wikipedia. Daar refereer ik in dit bericht aan.
Ik heb dus helemaal geen last van de gehele triade. Die een klassiek autist wel moet hebben.
Het is voor mij persoonlijk daarom erg vervelend in een groep gewurmd te worden die "autist" als onderdeel in het label heeft in het label "autisme spectrum."
Dus nogmaals: er zijn ongetwijfeld punten van overeenkomst tussen de Asperger en de Klassiek Autist. Maar omdat ik op essentiële punten verschil is het raar dat Asperger in dezelfde groep gewurmd is met de misleidende "goedmaker" in de titel -"spectrum". Zoals een regenboog een spectrum van allerlei kleuren is.
Maar ja, de kleur geel is iets anders dan de kleur rood. Om maar iets te noemen. Ja, het is allebei een kleur.
Een scooter is toch iets anders dan een auto. Ja, er zijn toch echt veel overéénkomsten.
Maar een auto wil niet graag scooter genoemd worden. En een scooter niet graag een auto.
Ik hoop dat je begrip kunt opbrengen voor hetgeen ik tracht uit te leggen.
En het beste met je zoon toegewenst.
vrijdag 23 april 2010 om 12:16
Ik ben ook erg flexibel in tijdsafspraken, net zoals Perspectief. Behalve als ik werk, interesseert het me niet, hoe laat ik op sta. Ik ben ook flexibel met eten en naar bed gaan. Alleen wil ik niet voor 17:15 warm eten of de middagmaaltijd moet daarmee zijn omgewisseld. Data en tijden van afspraken kan bij mij ook variëren. Als de datum en tijd vaststaat kom ik de afspraak na, en ik hoop dat de ander dat ook doet. Als er wat tussenkomt laat ik de ander dat weten, of de ander laat dat mij weten.
Ik heb ook een redelijke empathie en ben ook wel sociaal vaardig, maar niet zo goed als bij een niet-autist. Mijn gedrag is in elk geval acceptabel voor anderen. Jongeren kunnen mij wel raar of "lijp" vinden.
Ik heb ook een redelijke empathie en ben ook wel sociaal vaardig, maar niet zo goed als bij een niet-autist. Mijn gedrag is in elk geval acceptabel voor anderen. Jongeren kunnen mij wel raar of "lijp" vinden.
World of Warcraft: Legion
