Relaties
alle pijlers
Afscheid van mijn asperger-mannetje
donderdag 22 april 2010 om 12:26
Ik heb na heel erg getwijfeld te hebben eindelijk de relatie verbroken met mijn vriend die het Syndroom van Asperger heeft. Jarenlang heb ik de kar voor ons beiden kunnen trekken, waar ik steeds verder aan onder door ging.
Hij trok het niet om hulp te zoeken, ik heb dit wel gedaan, gewoon voor mezelf. Hier heb ik meer inzicht gekregen in hoe hij is, en dat het ook absoluut geen onwil is vanuit hem, maar dat bepaalde dingen gewoon niet mogelijk zijn. Dit gaf mij in het begin een goed gevoel, ik begreep hem hierdoor beter. Alleen kwam daarna het besef bij mij dat dit aan de situatie nooit iets zou kunnen veranderen. Hij blijft zoals hij is, mijn lieve asperger-mannetje, en ik moet hem niet willen veranderen in iemand die hij niet is.
Het is teveel een verzorgende rol geworden en er is geen sprake van een gelijkwaardige relatie. Ik heb me nu zover aangepast dat ik mezelf niet meer was, en dat trok ik niet meer. Het voelt ontzettend egoïstisch dat ik het na al die jaren opgeef, maar ik kies nu voor mezelf en dat lucht ergens ontzettend op.
De pijn is alleen zo groot op dit moment omdat ik nog steeds zo ontzettend veel van hem hou.
Ik moet het even van me af praten, weet ook verder niet wat ik wil met dit topic, maar het lucht even op.
Hij trok het niet om hulp te zoeken, ik heb dit wel gedaan, gewoon voor mezelf. Hier heb ik meer inzicht gekregen in hoe hij is, en dat het ook absoluut geen onwil is vanuit hem, maar dat bepaalde dingen gewoon niet mogelijk zijn. Dit gaf mij in het begin een goed gevoel, ik begreep hem hierdoor beter. Alleen kwam daarna het besef bij mij dat dit aan de situatie nooit iets zou kunnen veranderen. Hij blijft zoals hij is, mijn lieve asperger-mannetje, en ik moet hem niet willen veranderen in iemand die hij niet is.
Het is teveel een verzorgende rol geworden en er is geen sprake van een gelijkwaardige relatie. Ik heb me nu zover aangepast dat ik mezelf niet meer was, en dat trok ik niet meer. Het voelt ontzettend egoïstisch dat ik het na al die jaren opgeef, maar ik kies nu voor mezelf en dat lucht ergens ontzettend op.
De pijn is alleen zo groot op dit moment omdat ik nog steeds zo ontzettend veel van hem hou.
Ik moet het even van me af praten, weet ook verder niet wat ik wil met dit topic, maar het lucht even op.
vrijdag 23 april 2010 om 12:18
TO, mijn ex had ook autisme, pdd nos in zijn geval. Met hem was ook geen gelijkwaardige relatie mogelijk. Hij had door de pdd nos zo veel psychische en sociale problemen dat ik me na een tijdje meer een hulpverlener ging voelen dan partner. Hij was 36 en ik was z'n eerste vriendin. Achteraf gezien was het niet zo vreemd dat hij nog nooit een relatie had gehad. Vooral zijn wisselvallige stemmingen en de 'storm in zijn hoofd' die ik niet begreep zorgden voor spanningen tussen ons. Hij had geen werk en begreep niet wat voor werk ik deed.
Als de gelijkwaardigheid weg is en je er aan onderdoor dreigt te gaan dan vind ik het heel legitiem om voor jezelf te kiezen.
Als de gelijkwaardigheid weg is en je er aan onderdoor dreigt te gaan dan vind ik het heel legitiem om voor jezelf te kiezen.
vrijdag 23 april 2010 om 12:34
quote:yayah schreef op 22 april 2010 @ 20:21:
[...]
Bij volwassenen kan ik me wel voorstellen dat zoiets bij toeval wordt ontdekt, bij een kind niet. Er moet dan wel iets bijzonders zijn waardoor je het kind (of leerling) wilt laten testen. Daarnaast denk ik dat alle peuters wel een autistische kenmerken hebben (egocentrisme en (nog!) niet empatisch)
Haha, pubers ook!!! Is uit onderzoek gebleken. Maar je zegt daar een waar punt. Kinderen kijken nog heel erg vanuit het eigen centrum.
Daarnaast kunnen problemen in sociale vaardigheiden ook liggen aan de opvoeding. Als ouders hun kinderen niet goed leren hoe correct om te gaan met andere kinderen, of ze uberhaupt niet om laten gaan met andere kinderen. Ik denk ook wel dat er gevallen zijn waarbij ten onrechte een of andere vorm van autisme gediagnosticeerd wordt.
Overigens denk ik ook dat Triancha nog niet geheel verwerkt heeft wat bij haar zoon is gediagnosticeerd. Ik heb een paar keer haar uitgelegd waarom ik het als een handicap ervaar (nu redeneer ik vanuit eigen oogpunt) en ik heb haar wat vragen gesteld maar ze heeft niet gereageerd. Misschien moet ze overdenken.
[...]
Bij volwassenen kan ik me wel voorstellen dat zoiets bij toeval wordt ontdekt, bij een kind niet. Er moet dan wel iets bijzonders zijn waardoor je het kind (of leerling) wilt laten testen. Daarnaast denk ik dat alle peuters wel een autistische kenmerken hebben (egocentrisme en (nog!) niet empatisch)
Haha, pubers ook!!! Is uit onderzoek gebleken. Maar je zegt daar een waar punt. Kinderen kijken nog heel erg vanuit het eigen centrum.
Daarnaast kunnen problemen in sociale vaardigheiden ook liggen aan de opvoeding. Als ouders hun kinderen niet goed leren hoe correct om te gaan met andere kinderen, of ze uberhaupt niet om laten gaan met andere kinderen. Ik denk ook wel dat er gevallen zijn waarbij ten onrechte een of andere vorm van autisme gediagnosticeerd wordt.
Overigens denk ik ook dat Triancha nog niet geheel verwerkt heeft wat bij haar zoon is gediagnosticeerd. Ik heb een paar keer haar uitgelegd waarom ik het als een handicap ervaar (nu redeneer ik vanuit eigen oogpunt) en ik heb haar wat vragen gesteld maar ze heeft niet gereageerd. Misschien moet ze overdenken.
vrijdag 23 april 2010 om 12:43
quote:dangeensuus schreef op 22 april 2010 @ 20:23:
Iemand vroeg iets over opvoeden en het liefdesleven later. Ik hoop dat ik mijn zoon voldoende vaardigheden kan aanleren over wat wel en niet kan in een relatie ( of dit nu broer zijn, partner zijn, neef zijn of zoon zijn, vriend zijn of vijand zijn is).
Dat was ik. Ik vroeg het ook aan Traincha maar ze heeft niet geantwoord. Maar misschien is een dergelijke zorg voor haar ook nog te voorbarig.
maar dank je voor je antwoord. Ik vind het heel goed ook dat je je kind hierbij gaat helpen. Je kunt hem in ieder geval leren hoe mensen in bepaalde situaties reageren en waarom. Begrijpen doet ie het misschien niet, maar hij leert misschien wel wat hij kan verwachten.
quote:dangeensuus schreef op 22 april 2010 @ 20:27:
Vroeger ( voordat er allerlei testen waren) was het gewoon een onaangepast rotkind. Zo hard was het gewoon. En daar kon hij het mee doen, terwijl hij hier niet om gevraagd heeft.
"een onaangepast rotkind". Nou, als dat van je gezegd wordt, dan ervaar je dat als een handicap hoor!! Daar zit niemand op te wachten.
Het vervelende is dat de maatschappij tegenwoordig aan mensen en ook al heel vroeg aan kinderen
- hogere eisen stelt, voor elk hondsgezeik moet je een diploma
- minder structuur biedt, minder grenzen aanduidt
- je wordt meer aan prikkels blootgesteld dan vroeger, zoals media en internet
- drukte. overal drukte, om je heen, waar je ook gaat, waar je aan moet voldoen.......
Ik durf te zweren dat vroeger net zoveel mensen met AD(H)D en allerlei vormen van autisme waren als nu. MAar toen moest je in het gareel en je wist wat de consequenties waren als je dat niet deed. Dus gebeurde wat gebeuren moest.
Relaties en huwelijken waren iets "dat je deed omdat het erbij hoorde" en kinderen evengoed. Toch zie ik veel oudere mannen die ik verdenk van een bepaalde mate van autisme, omdat ik empathie naar hun vrouw en kinderen zie ontbreken, en ik zie ook hoe hun omgeving op hen reageert. En die mannen voelen zich onbegrepen, maar zelf zijn ze niet in staat om te begrijpen.
Het heeft z'n voor en z'n nadelen, die diagnoses. Enerzijds stigmatiserend, anderzijds is het informatie waar je iets mee kunt. Je kunt je kind helpen mee te komen. Ik zou doen wat ik kon doen, als ik moeder was van zo'n kind.
Zelf zou ik willen dat er bij mij als kind ADD gediagnosticeerd was. Ik wist wel dat ik "anders was dan anderen" en dat wisten andere kinderen ook. Ik heb veel het gevoel gehad dat ik dom was, omdat je toch niet geheel uit de verf komt op school. Had ik toen maar ritalin gehad, om die slaapaanvallen weg te laten, om die concentratie te verhogen, om wat rustiger in de klas te zijn, minder ongedurig. Het zou mijn opleiding zeker ten goede zijn gekomen. En mijn zelfvertrouwen ook.
Maar wat wisten we in de jaren 80 van ADHD?
Iemand vroeg iets over opvoeden en het liefdesleven later. Ik hoop dat ik mijn zoon voldoende vaardigheden kan aanleren over wat wel en niet kan in een relatie ( of dit nu broer zijn, partner zijn, neef zijn of zoon zijn, vriend zijn of vijand zijn is).
Dat was ik. Ik vroeg het ook aan Traincha maar ze heeft niet geantwoord. Maar misschien is een dergelijke zorg voor haar ook nog te voorbarig.
maar dank je voor je antwoord. Ik vind het heel goed ook dat je je kind hierbij gaat helpen. Je kunt hem in ieder geval leren hoe mensen in bepaalde situaties reageren en waarom. Begrijpen doet ie het misschien niet, maar hij leert misschien wel wat hij kan verwachten.
quote:dangeensuus schreef op 22 april 2010 @ 20:27:
Vroeger ( voordat er allerlei testen waren) was het gewoon een onaangepast rotkind. Zo hard was het gewoon. En daar kon hij het mee doen, terwijl hij hier niet om gevraagd heeft.
"een onaangepast rotkind". Nou, als dat van je gezegd wordt, dan ervaar je dat als een handicap hoor!! Daar zit niemand op te wachten.
Het vervelende is dat de maatschappij tegenwoordig aan mensen en ook al heel vroeg aan kinderen
- hogere eisen stelt, voor elk hondsgezeik moet je een diploma
- minder structuur biedt, minder grenzen aanduidt
- je wordt meer aan prikkels blootgesteld dan vroeger, zoals media en internet
- drukte. overal drukte, om je heen, waar je ook gaat, waar je aan moet voldoen.......
Ik durf te zweren dat vroeger net zoveel mensen met AD(H)D en allerlei vormen van autisme waren als nu. MAar toen moest je in het gareel en je wist wat de consequenties waren als je dat niet deed. Dus gebeurde wat gebeuren moest.
Relaties en huwelijken waren iets "dat je deed omdat het erbij hoorde" en kinderen evengoed. Toch zie ik veel oudere mannen die ik verdenk van een bepaalde mate van autisme, omdat ik empathie naar hun vrouw en kinderen zie ontbreken, en ik zie ook hoe hun omgeving op hen reageert. En die mannen voelen zich onbegrepen, maar zelf zijn ze niet in staat om te begrijpen.
Het heeft z'n voor en z'n nadelen, die diagnoses. Enerzijds stigmatiserend, anderzijds is het informatie waar je iets mee kunt. Je kunt je kind helpen mee te komen. Ik zou doen wat ik kon doen, als ik moeder was van zo'n kind.
Zelf zou ik willen dat er bij mij als kind ADD gediagnosticeerd was. Ik wist wel dat ik "anders was dan anderen" en dat wisten andere kinderen ook. Ik heb veel het gevoel gehad dat ik dom was, omdat je toch niet geheel uit de verf komt op school. Had ik toen maar ritalin gehad, om die slaapaanvallen weg te laten, om die concentratie te verhogen, om wat rustiger in de klas te zijn, minder ongedurig. Het zou mijn opleiding zeker ten goede zijn gekomen. En mijn zelfvertrouwen ook.
Maar wat wisten we in de jaren 80 van ADHD?
vrijdag 23 april 2010 om 12:47
quote:dangeensuus schreef op 22 april 2010 @ 20:36:
@Merel, weet je wat het mooie is van Asperger? Mijn kind heeft daar zelf totaal geen last van. Zijn redenering is in feite zo: hij is normaal en de rest van de wereld is gek, hij heeft dus geen last van zijn autisme maar van alle anderen die niet autistisch zijn, en verder boeit het hem bijzonder weinig.
Maar als hij ooit iemand tegenkomt waarvan hij houdt, zal hij er wel last mee krijgen. En dan krijgt zij natuurlijk de schuld want hij is normaal, het ligt aan haar.
En de relatie loopt op de klippen en hij blijft alleen.
Dat is ook asperger.
Perspectief, ik heb hele zware twijfels aan de diagnose in jouw geval. Ik denk eerlijk gezegd niet dat jij asperger hebt.
Ik denk bij jou meer aan ADD of ADHD. Want ook die hebben vaak die hypersensibiliteit voor prikkels, de verlammende uitwerking van drukte (of ze zoeken het nu juist op), of zelfs die sensibiliteit van emoties bij andere mensen.
@Merel, weet je wat het mooie is van Asperger? Mijn kind heeft daar zelf totaal geen last van. Zijn redenering is in feite zo: hij is normaal en de rest van de wereld is gek, hij heeft dus geen last van zijn autisme maar van alle anderen die niet autistisch zijn, en verder boeit het hem bijzonder weinig.
Maar als hij ooit iemand tegenkomt waarvan hij houdt, zal hij er wel last mee krijgen. En dan krijgt zij natuurlijk de schuld want hij is normaal, het ligt aan haar.
En de relatie loopt op de klippen en hij blijft alleen.
Dat is ook asperger.
Perspectief, ik heb hele zware twijfels aan de diagnose in jouw geval. Ik denk eerlijk gezegd niet dat jij asperger hebt.
Ik denk bij jou meer aan ADD of ADHD. Want ook die hebben vaak die hypersensibiliteit voor prikkels, de verlammende uitwerking van drukte (of ze zoeken het nu juist op), of zelfs die sensibiliteit van emoties bij andere mensen.
vrijdag 23 april 2010 om 12:52
quote:merel82 schreef op 22 april 2010 @ 21:30:
[...]& Vind trouwens ook dat we nog veel kunnen leren van de directheid en eerlijkheid die (vaak) bij ASS horen: al dat gedraai en gedoe van de NT'ers, zeg gewoon wat je bedoelt...
Amen!
Ik las net een opmerking over dat je niet mag zeggen wat je denkt.... Ik dacht "oeps, ben ik ook asperger?" haha.
Nou ja, zal ook wel met ADD te maken hebben. MAar kan niet ontkennen dat als iemand direct tegen mij is, dat ik soms moet slikken, maar later opgelucht ben te weten waar ik sta. Uiteindelijk vaar ik daar toch beter bij.
Als mensen geen kritiek kunnen incasseren, ligt dat altijd aan de boodschapper, of ligt het niet ook eens een keer aan henzelf?
[...]& Vind trouwens ook dat we nog veel kunnen leren van de directheid en eerlijkheid die (vaak) bij ASS horen: al dat gedraai en gedoe van de NT'ers, zeg gewoon wat je bedoelt...
Amen!
Ik las net een opmerking over dat je niet mag zeggen wat je denkt.... Ik dacht "oeps, ben ik ook asperger?" haha.
Nou ja, zal ook wel met ADD te maken hebben. MAar kan niet ontkennen dat als iemand direct tegen mij is, dat ik soms moet slikken, maar later opgelucht ben te weten waar ik sta. Uiteindelijk vaar ik daar toch beter bij.
Als mensen geen kritiek kunnen incasseren, ligt dat altijd aan de boodschapper, of ligt het niet ook eens een keer aan henzelf?
vrijdag 23 april 2010 om 12:59
quote:iones schreef op 23 april 2010 @ 12:43:
[...]
Ik durf te zweren dat vroeger net zoveel mensen met AD(H)D en allerlei vormen van autisme waren als nu.
Dat denk ik niet. Ik denk dat er door voeding en zwangerschapscomplicaties veel meer mensen bij komen met dergelijke aandoeningen en syndromen. Het speciaal onderwijs groeit de pan uit(cluster 4) Er wordt veel geprobeerd om ze binnen de reguliere scholen te houden (passend onderwijs) maar dan nog zijn er genoeg die dat niet redden.
Ze waren er toen natuurlijk ook genoeg. Maar idd in het gareel en zoveel mogelijk het lastige gedrag camoufleren of de kop in drukken. En de ergste gevallen waren dorpsgekken.
quote:iones schreef op 23 april 2010 @ 12:43:
[...]
Maar wat wisten we in de jaren 80 van ADHD?niets, toen heette het nog MBD (minimal brain dysfunction)
[...]
Ik durf te zweren dat vroeger net zoveel mensen met AD(H)D en allerlei vormen van autisme waren als nu.
Dat denk ik niet. Ik denk dat er door voeding en zwangerschapscomplicaties veel meer mensen bij komen met dergelijke aandoeningen en syndromen. Het speciaal onderwijs groeit de pan uit(cluster 4) Er wordt veel geprobeerd om ze binnen de reguliere scholen te houden (passend onderwijs) maar dan nog zijn er genoeg die dat niet redden.
Ze waren er toen natuurlijk ook genoeg. Maar idd in het gareel en zoveel mogelijk het lastige gedrag camoufleren of de kop in drukken. En de ergste gevallen waren dorpsgekken.
quote:iones schreef op 23 april 2010 @ 12:43:
[...]
Maar wat wisten we in de jaren 80 van ADHD?niets, toen heette het nog MBD (minimal brain dysfunction)
vrijdag 23 april 2010 om 13:41
Met mijn ex was geen land te bezeilen toen hij puber was. De diagnose pdd nos kreeg hij op z'n 20ste. Hij heeft verteld dat hij met een groepje vrienden uit stelen ging in winkels en dat z'n ouders bezorgd waren dat hij een meisje zwanger zou maken omdat hij de gevolgen van z'n daden niet inzag. Hij haalde hun het bloed onder de nagels vandaan en z'n ma was overbezorgd. Mijn ex was heel onzeker en gemakkelijk te beïnvloeden. Hij had z'n ma destijds zo veel verdriet gedaan dat zij tegenwoordig alles kon zeggen en er mee weg kon komen. Dus toen z'n ma hem wees op het risico van een ongewenste zwangerschap, liet hij dat over z'n kant gaan. Ik was woedend dat zij zich met onze relatie bemoeide, maar hij wilde de lieve vrede bewaren.
Voor mij geen vent meer zonder ruggegraat.
Voor mij geen vent meer zonder ruggegraat.
vrijdag 23 april 2010 om 13:52
quote:iones schreef op 23 april 2010 @ 12:47:
[...]
Perspectief, ik heb hele zware twijfels aan de diagnose in jouw geval. Ik denk eerlijk gezegd niet dat jij asperger hebt.
Ik denk bij jou meer aan ADD of ADHD. Want ook die hebben vaak die hypersensibiliteit voor prikkels, de verlammende uitwerking van drukte (of ze zoeken het nu juist op), of zelfs die sensibiliteit van emoties bij andere mensen.
Ik vind de manier waarop Perspectief zaken uitlegt juist heel erg 'asperger'.
Ik vind dat trouwens heel fijn om te lezen, hoe iemand met asperger of autisme een en ander ervaart. Bedankt Perspectief, dat je zo helder uitlegt hoe het voor jou is om asperger te hebben..
Ik heb een tijd gemaild met een jongen van rond de 20 met asperger. Hij kon heel goed verwoorden hoe hij dacht, hoe hij dingen ervoer etc...en ook hoe het leven voor mensen zonder autitsme is, en dat in vergelijking met hemzelf.
Maar al die zaken in de praktijk brengen kost heel veel energie.
[...]
Perspectief, ik heb hele zware twijfels aan de diagnose in jouw geval. Ik denk eerlijk gezegd niet dat jij asperger hebt.
Ik denk bij jou meer aan ADD of ADHD. Want ook die hebben vaak die hypersensibiliteit voor prikkels, de verlammende uitwerking van drukte (of ze zoeken het nu juist op), of zelfs die sensibiliteit van emoties bij andere mensen.
Ik vind de manier waarop Perspectief zaken uitlegt juist heel erg 'asperger'.
Ik vind dat trouwens heel fijn om te lezen, hoe iemand met asperger of autisme een en ander ervaart. Bedankt Perspectief, dat je zo helder uitlegt hoe het voor jou is om asperger te hebben..
Ik heb een tijd gemaild met een jongen van rond de 20 met asperger. Hij kon heel goed verwoorden hoe hij dacht, hoe hij dingen ervoer etc...en ook hoe het leven voor mensen zonder autitsme is, en dat in vergelijking met hemzelf.
Maar al die zaken in de praktijk brengen kost heel veel energie.
vrijdag 23 april 2010 om 13:55
quote:iones schreef op 23 april 2010 @ 12:47:
[...]
Maar als hij ooit iemand tegenkomt waarvan hij houdt, zal hij er wel last mee krijgen. En dan krijgt zij natuurlijk de schuld want hij is normaal, het ligt aan haar.
En de relatie loopt op de klippen en hij blijft alleen.
Dat is ook asperger.
Perspectief, ik heb hele zware twijfels aan de diagnose in jouw geval. Ik denk eerlijk gezegd niet dat jij asperger hebt.
Ik denk bij jou meer aan ADD of ADHD. Want ook die hebben vaak die hypersensibiliteit voor prikkels, de verlammende uitwerking van drukte (of ze zoeken het nu juist op), of zelfs
die sensibiliteit van emoties bij andere mensen.Ow verkeerd gelezen, ik dacht dat je twijfelde aan mijn diagnose ( voor mij is geen etiketje, te complex enzo )
[...]
Maar als hij ooit iemand tegenkomt waarvan hij houdt, zal hij er wel last mee krijgen. En dan krijgt zij natuurlijk de schuld want hij is normaal, het ligt aan haar.
En de relatie loopt op de klippen en hij blijft alleen.
Dat is ook asperger.
Perspectief, ik heb hele zware twijfels aan de diagnose in jouw geval. Ik denk eerlijk gezegd niet dat jij asperger hebt.
Ik denk bij jou meer aan ADD of ADHD. Want ook die hebben vaak die hypersensibiliteit voor prikkels, de verlammende uitwerking van drukte (of ze zoeken het nu juist op), of zelfs
die sensibiliteit van emoties bij andere mensen.Ow verkeerd gelezen, ik dacht dat je twijfelde aan mijn diagnose ( voor mij is geen etiketje, te complex enzo )
vrijdag 23 april 2010 om 16:11
quote:dreamlogic schreef op 22 april 2010 @ 22:57:
Daar herken ik mijn ex-vriend ook in. Lichte Asperger.
Hij noemde zichzelf liever excentriek. Hoezo autist?
Ik vond hem eigenlijk niet excentriek, maar eerder apart. Een beetje raar, een beetje anders, een beetje typisch. Een heel groot kind. Hoog intelligent, heel gepassioneerd met zijn creatieve hobby's, met een sterk strategisch inzicht (daarom hield hij ook van grote bordspellen en miniaturen en kon daar bijna obsessief mee bezig zijn), maar toch ook een rechtenstudie gedaan en enorme interesse voor geschiedenis en wetenschap. Maar in dat beroep voelde hij zich te veel in een keurslijf zitten, en daar wilde hij weer uitkomen. Het was hem allemaal te strict, te strak, te weinig creatief.
In gezelschap, dat vond ik eerst grappig, later genant. Hij kon zich geen houding geven, een beetje té geleerd praten, veel handbewegingen en die vage humor die je echt moest snappen maar wat-ie zelf toch altijd erg grapig vond.
Het heeft 6 jaar geduurd, en het was een geweldig leuke relaties met de gebruikelijke ups en downs. We groeiden uit elkaar en ik koos uiteindelijk voor mezelf. Hij leefde op zijn eigen planeet en nam zo nu en dan een vakantie naar de Aarde.
Hij kon zich niet verplaatsen in mij, Een gesprek voeren over mij of over mijn gevoelens vond hij heel moeilijk. Ik noemde hem wel eens emotie-lomp. Ik moest altijd heel duidelijk zijn naar hem, anders zag hij het niet. Subtiele signalen geven? Neu, je kon het beter op een groot wit bord schrijven en daar dan mee voor z'n neus gaan zwaaien. Ik werd er gek van soms. Moet ik het nu uitschrijven, spellen, ontleden, voordat je snapt wat ik wil?
Praten? Werken aan je relatie? Maar dat hoeft toch niet, dat komt toch vanzelf wel? En waarom moet ik mijn emoties tonen, ik ga ze liever uit de weg! Hij verstopte zich liever en stortte zich op zijn hobby's. Hij was zelf zó perfectionistisch met zijn miniaturen, maar gewoon zien dat ik ook wat aandacht wilde, nee...
@Perspectief, goed geschreven, in sommige dingen best wel wél herkenbaar, andere dingen weer niet.
Ik ben zelf hoogsensitief, mijn ex was heel gevoelig. Dat ervaar ik niet helemaal als hetzelfde. Ik heb dat bijvoorbeeld wel met prikkels en fel zonlicht, hij helemaal niet.
Uiteindelijk was zijn Asperger niet dé reden om uit elkaar te gaan.
Maar het uit elkaar groeien had er wel mee te maken. We zijn nog vrienden, maar leiden een heel ander leven, met andere vrienden en andere bezigheden. En dat is prima zo. Ik ben blij dat-ie er na onze breuk weer bovenop is gekomen en verder is gegaan met z'n leven.Dit had (op een paar details na) mijn verhaal kunnen zijn. Blijkbaar zijn er veel overeenkomsten in het hebben van een relatie met een Asperger.
Daar herken ik mijn ex-vriend ook in. Lichte Asperger.
Hij noemde zichzelf liever excentriek. Hoezo autist?
Ik vond hem eigenlijk niet excentriek, maar eerder apart. Een beetje raar, een beetje anders, een beetje typisch. Een heel groot kind. Hoog intelligent, heel gepassioneerd met zijn creatieve hobby's, met een sterk strategisch inzicht (daarom hield hij ook van grote bordspellen en miniaturen en kon daar bijna obsessief mee bezig zijn), maar toch ook een rechtenstudie gedaan en enorme interesse voor geschiedenis en wetenschap. Maar in dat beroep voelde hij zich te veel in een keurslijf zitten, en daar wilde hij weer uitkomen. Het was hem allemaal te strict, te strak, te weinig creatief.
In gezelschap, dat vond ik eerst grappig, later genant. Hij kon zich geen houding geven, een beetje té geleerd praten, veel handbewegingen en die vage humor die je echt moest snappen maar wat-ie zelf toch altijd erg grapig vond.
Het heeft 6 jaar geduurd, en het was een geweldig leuke relaties met de gebruikelijke ups en downs. We groeiden uit elkaar en ik koos uiteindelijk voor mezelf. Hij leefde op zijn eigen planeet en nam zo nu en dan een vakantie naar de Aarde.
Hij kon zich niet verplaatsen in mij, Een gesprek voeren over mij of over mijn gevoelens vond hij heel moeilijk. Ik noemde hem wel eens emotie-lomp. Ik moest altijd heel duidelijk zijn naar hem, anders zag hij het niet. Subtiele signalen geven? Neu, je kon het beter op een groot wit bord schrijven en daar dan mee voor z'n neus gaan zwaaien. Ik werd er gek van soms. Moet ik het nu uitschrijven, spellen, ontleden, voordat je snapt wat ik wil?
Praten? Werken aan je relatie? Maar dat hoeft toch niet, dat komt toch vanzelf wel? En waarom moet ik mijn emoties tonen, ik ga ze liever uit de weg! Hij verstopte zich liever en stortte zich op zijn hobby's. Hij was zelf zó perfectionistisch met zijn miniaturen, maar gewoon zien dat ik ook wat aandacht wilde, nee...
@Perspectief, goed geschreven, in sommige dingen best wel wél herkenbaar, andere dingen weer niet.
Ik ben zelf hoogsensitief, mijn ex was heel gevoelig. Dat ervaar ik niet helemaal als hetzelfde. Ik heb dat bijvoorbeeld wel met prikkels en fel zonlicht, hij helemaal niet.
Uiteindelijk was zijn Asperger niet dé reden om uit elkaar te gaan.
Maar het uit elkaar groeien had er wel mee te maken. We zijn nog vrienden, maar leiden een heel ander leven, met andere vrienden en andere bezigheden. En dat is prima zo. Ik ben blij dat-ie er na onze breuk weer bovenop is gekomen en verder is gegaan met z'n leven.Dit had (op een paar details na) mijn verhaal kunnen zijn. Blijkbaar zijn er veel overeenkomsten in het hebben van een relatie met een Asperger.
vrijdag 23 april 2010 om 23:30
Ik heb gewerkt met jong-volwassenen met een stoornis in het autistisch spectrum, een woon/leef groep / ktc.
Uit mijn werkervaring heb ik veel meegemaakt tegen de maatschappelijke issieus waar tegenaan werd gelopen, het wel willen maar het niet kunnen.
De hoge verwachtingpatronen van de maatschappij
De jongeren konden heel goed uitleggen wat het probleem was, veelal menselijke problemen die bij autisten groter zijn dan "anderen".
Een aantal kom ik nog wel eens tegen op straat en heb altijd geweldige gesprekken. Het is een andere en bijzondere kijk op de wereld. Er word veel respect getoond naar elkaar en elkaars huidige leven.
Ik ben het eens dat het een berperking/handicap is, omdat het een aangeboren hersenafwijking is zoals vele aangeboren hersenafwijkingen.
Persoonlijk zou ik het knap vinden om een(liefdes) relatie met iemand te hebben die autistisch is omdat het veel op zichzelf gericht is en inleven vaak erg lastig is in de partner.
Hans66 en perspectief bieden een zeer duidelijk beeld in hun beleving met autisme.
Het is een leven van aanpassen aan de maatschappij en je eigen manier van leven invullen hieraan.
Uit mijn werkervaring heb ik veel meegemaakt tegen de maatschappelijke issieus waar tegenaan werd gelopen, het wel willen maar het niet kunnen.
De hoge verwachtingpatronen van de maatschappij
De jongeren konden heel goed uitleggen wat het probleem was, veelal menselijke problemen die bij autisten groter zijn dan "anderen".
Een aantal kom ik nog wel eens tegen op straat en heb altijd geweldige gesprekken. Het is een andere en bijzondere kijk op de wereld. Er word veel respect getoond naar elkaar en elkaars huidige leven.
Ik ben het eens dat het een berperking/handicap is, omdat het een aangeboren hersenafwijking is zoals vele aangeboren hersenafwijkingen.
Persoonlijk zou ik het knap vinden om een(liefdes) relatie met iemand te hebben die autistisch is omdat het veel op zichzelf gericht is en inleven vaak erg lastig is in de partner.
Hans66 en perspectief bieden een zeer duidelijk beeld in hun beleving met autisme.
Het is een leven van aanpassen aan de maatschappij en je eigen manier van leven invullen hieraan.
vrijdag 23 april 2010 om 23:54
Ik denk dat er in de samenleving te weinig begrip is voor mensen die om welke reden dan ook niet in het plaatje 'normaal' vallen. Mensen die buiten de boot vallen door sociaal onhandig of onaangepast gedrag, waar ze zelf lang niet altijd iets aan kunnen doen. Ik vind dat mensen zonder beperking meer hun best mogen doen om zich in te leven en minder snel hun oordeel moeten vellen.
Maar een liefdesrelatie met zo iemand is een paar stappen verder ntrlk. Ik heb respect voor mensen die het wel lukt.
Als aan bepaalde randvoorwaarden niet wordt voldaan dan stop ik er mee. Bv. gelijkwaardigheid, aanpassingsvermogen en wederkerigheid.
Op het moment dat mijn ex zei 'ik ben nu eenmaal zo en ik verander nooit' zakte mij de moed in de schoenen. Als iemand zelf niet gelooft in verbetering, waarom zou ik het dan doen?
Maar een liefdesrelatie met zo iemand is een paar stappen verder ntrlk. Ik heb respect voor mensen die het wel lukt.
Als aan bepaalde randvoorwaarden niet wordt voldaan dan stop ik er mee. Bv. gelijkwaardigheid, aanpassingsvermogen en wederkerigheid.
Op het moment dat mijn ex zei 'ik ben nu eenmaal zo en ik verander nooit' zakte mij de moed in de schoenen. Als iemand zelf niet gelooft in verbetering, waarom zou ik het dan doen?
zaterdag 1 mei 2010 om 23:06
Wat een hoop herkenning in dit topic,
Ik heb een relatie met iemand met asperger, althans wij houden het op asperger aangezien echt testen vrij moeilijk is en het dan alleen zou gaan om het een naam te geven als ADD, Asperger of PDD NOS.. en dat zou voor ons geen enkel verschil maken!
Er zijn vele mooie jaren geweest, maar ook een aantal heel moeilijke en voor al in 2009 brak het bij mij.
Ik moet wel heel eerlijk zijn. Ik heb vanaf dag 1 geweten dat mijn vriend Asperger heeft alleen wist hij het zelf niet (ik vond de symptomen vrij herkenbaar) en heb het hem nooit gemeld. De bom is bij ons in het najaar van 2009 gebarsten en hij is toen ook i v m andere zaken naar een psycholoog gegaan. Tijdens een gesprek tussen ons heb ik hem gevraagd om met de psycholoog eens over Asperger te spreken. Hij is daarvan behoorlijk geschrokken en heeft zelf die mogelijkheid nog nooit bekeken...
De vervolg gesprekken met de psycholoog waren helder en verklarend. Hij heeft inderdaad een afwijking in het autistisch spectrum. Ik had op dat moment al besloten een punt achter de relatie te zetten. Net als WussyPuzzy zeker niet omdat ik niet meer van hem hield, maar omdat ik zelf op was.. Ik zat zelf ook met een aantal emotionele problemen en kon het niet meer bolwerken.
Ik ben vrij vlot uit huis gegaan.. en zat daar in mijn appartement alleen.. Vol emoties waar ik geen kant mee op kon. Totaal in de knoop. Ik miste hem zoveel.. Maar ik wist dat als ik zou blijven er meer kapot gemaakt zou worden. De gesprekken zijn vrij vlot weer opgang gekomen en waren goed, eindelijk had hij door dat waarom hij anders was. En dat heeft bij ons weer voor een ommekeer gezorgd.
We zijn dan ook weer een soort van 'samen' we gaan tot December "latten" we zijn hard aan ons zelf aan het werk en aan onze relatie, we accepteren van elkaar dat we anders zijn in onze gedachtes en gevoelens. En dat is nu bespreekbaar..
We hebben weer heerlijke weekenden samen. Waarin plaats is voor goede gesprekken op z'n tijd. Leuke dingen en elkaar...
Wuzzy.. het kan wel.. maar zoals je in je openingspost al schreef, je partner wil zelf geen hulp zoeken. Ik heb zo'n geluk dat mijn vriend dat wel heeft gedaan. Ik weet dat hij nooit zal veranderen, dat zou ik ook niet willen. Op het moment dat ik voor hem viel had hij die asperger al, de Asperger is wat hem 'Hem' maakt!
Ik heb nog niet alle pagina's gelezen maar voldoende om te schrikken van het aantal posts waarin mensen discussieren of het een handicap is of niet, wat maakt dat uit? Maakt het de mensen anders of het wel of niet een handicap is? Natuurlijk zijn ze anders, maar er zijn zoveel dingen die mensen anders maakt dan anderen, gelukkig wel! Stel je voor dat iedereen het zelfde zou zijn.
Daar komt bij dat uit onderzoek is gebleken dat de mens in z'n algemeenheid van nature een autistische aanleg heeft, alleen bij mensen met asperger, pdd nos of add is dat nog iets versterkt. Spreek met de gemiddelde man en leg hem uit wat asperger is en ze denken allemaal dat ze asperger hebben.. en in zekere zin klopt dat ook wel als je ze vergelijkt qua emoties met de gemiddelde vrouw.
Waar bij sommige vrouwen 'vrouwelijkheid' extra is versterkt en zij sierlijk, gratieus en elegant door het leven gaat, waar sommige vrouwen 'over emotioneel' zijn.. Zo zijn voor al bij mannen de emoties vaak wat meer onderdrukt of minder aanwezig , en bij sommigen nog eens extra versterkt,
Ik heb een relatie met iemand met asperger, althans wij houden het op asperger aangezien echt testen vrij moeilijk is en het dan alleen zou gaan om het een naam te geven als ADD, Asperger of PDD NOS.. en dat zou voor ons geen enkel verschil maken!
Er zijn vele mooie jaren geweest, maar ook een aantal heel moeilijke en voor al in 2009 brak het bij mij.
Ik moet wel heel eerlijk zijn. Ik heb vanaf dag 1 geweten dat mijn vriend Asperger heeft alleen wist hij het zelf niet (ik vond de symptomen vrij herkenbaar) en heb het hem nooit gemeld. De bom is bij ons in het najaar van 2009 gebarsten en hij is toen ook i v m andere zaken naar een psycholoog gegaan. Tijdens een gesprek tussen ons heb ik hem gevraagd om met de psycholoog eens over Asperger te spreken. Hij is daarvan behoorlijk geschrokken en heeft zelf die mogelijkheid nog nooit bekeken...
De vervolg gesprekken met de psycholoog waren helder en verklarend. Hij heeft inderdaad een afwijking in het autistisch spectrum. Ik had op dat moment al besloten een punt achter de relatie te zetten. Net als WussyPuzzy zeker niet omdat ik niet meer van hem hield, maar omdat ik zelf op was.. Ik zat zelf ook met een aantal emotionele problemen en kon het niet meer bolwerken.
Ik ben vrij vlot uit huis gegaan.. en zat daar in mijn appartement alleen.. Vol emoties waar ik geen kant mee op kon. Totaal in de knoop. Ik miste hem zoveel.. Maar ik wist dat als ik zou blijven er meer kapot gemaakt zou worden. De gesprekken zijn vrij vlot weer opgang gekomen en waren goed, eindelijk had hij door dat waarom hij anders was. En dat heeft bij ons weer voor een ommekeer gezorgd.
We zijn dan ook weer een soort van 'samen' we gaan tot December "latten" we zijn hard aan ons zelf aan het werk en aan onze relatie, we accepteren van elkaar dat we anders zijn in onze gedachtes en gevoelens. En dat is nu bespreekbaar..
We hebben weer heerlijke weekenden samen. Waarin plaats is voor goede gesprekken op z'n tijd. Leuke dingen en elkaar...
Wuzzy.. het kan wel.. maar zoals je in je openingspost al schreef, je partner wil zelf geen hulp zoeken. Ik heb zo'n geluk dat mijn vriend dat wel heeft gedaan. Ik weet dat hij nooit zal veranderen, dat zou ik ook niet willen. Op het moment dat ik voor hem viel had hij die asperger al, de Asperger is wat hem 'Hem' maakt!
Ik heb nog niet alle pagina's gelezen maar voldoende om te schrikken van het aantal posts waarin mensen discussieren of het een handicap is of niet, wat maakt dat uit? Maakt het de mensen anders of het wel of niet een handicap is? Natuurlijk zijn ze anders, maar er zijn zoveel dingen die mensen anders maakt dan anderen, gelukkig wel! Stel je voor dat iedereen het zelfde zou zijn.
Daar komt bij dat uit onderzoek is gebleken dat de mens in z'n algemeenheid van nature een autistische aanleg heeft, alleen bij mensen met asperger, pdd nos of add is dat nog iets versterkt. Spreek met de gemiddelde man en leg hem uit wat asperger is en ze denken allemaal dat ze asperger hebben.. en in zekere zin klopt dat ook wel als je ze vergelijkt qua emoties met de gemiddelde vrouw.
Waar bij sommige vrouwen 'vrouwelijkheid' extra is versterkt en zij sierlijk, gratieus en elegant door het leven gaat, waar sommige vrouwen 'over emotioneel' zijn.. Zo zijn voor al bij mannen de emoties vaak wat meer onderdrukt of minder aanwezig , en bij sommigen nog eens extra versterkt,
zaterdag 1 mei 2010 om 23:29
Dat is een goed idee Bommeltje om te gaan latten. Dat heb ik ook gedaan en bij ons ging het ook gelijk een heel stuk beter.
We hebben het uiteindelijk niet gered door zijn Asperger dat echt botste met mijn ongestructureerde karakter, maar toch heb ik nooit spijt gehad van mijn relatie.
Hopelijk redden jullie het wel.
We hebben het uiteindelijk niet gered door zijn Asperger dat echt botste met mijn ongestructureerde karakter, maar toch heb ik nooit spijt gehad van mijn relatie.
Hopelijk redden jullie het wel.
