Kapot van verdriet

Hallo,



Ik (39) leerde 4 jaar geleden een meisje kennen (28) via mijn werk, zij had daar een bijbaantje als secretaresse terwijl ze afstudeerde aan de uiniversiteit. We kregen al snel een relatie en we waren gek op elkaar. Ik had echter al 1.5 jaar emigratieplannen en na 3 maanden relatie haar verteld dat ik ging emigreren. Een week later vroeg ze hoe ik het zou vinden als ze mee zou gaan! Ik zei haar dat ze dat moest doen als ze wilde maar wel voornamelijk vanwege dat land en niet vanwege mij, ik wilde namelijk niet dat mocht het fout gaan, het was nog zo pril op dat moment, ze alleen en afhankelijk van mij in dat andere land was. Nee, was geen probleem voor haar. Ze had op internet al een interessante promotieplek op een universiteit in het toekomstige land gevonden dat helemaal haar ding was. Ze konden dus samen gaan en ik daar werken en zijn promoveren. Een dikke twee jaar geleden zijn we geemigreerd.



Na een paar maanden vond ik een baan, zij was vanaf het begin af aan al druk op de universiteit met haar promotie. Nadat ik de baan had gevonden zijn we uit onze tijdelijke kamer die we huurden in een echt mooi groot huurhuis getrokken dat werkelijk perfect was voor ons. We hadden het er goed naar ons zin, trokken er regelmatig op uit om het natuurschoon van het nieuwe land te bewonderen, we waren gelukkig.



Toen sloeg een jaar geleden de financiele crisis toe en ik kwam (met ook mijn universitaire studie) werkloos thuis te zitten. Ik ben nu al een jaar werkloos en het is zeer moeilijk hier momenteel aan werk te komen. Vanaf dat ik werkloos werd ging het langzaam bergafwaarts met ons. Ik zat hele dagen thuis achter de pc, proberen werk te vinden en anders wat internetten. Als zij 's avonds thuis kwam van de universiteit had ik niets gepoetst in het huis of voor haar gekookt (koken is echter haar hobby en ze is er een ster in, ik niet echt). Dat verweet ze mij.



Ik aan de andere kant heb nog nooit in onze relatie de woorden 'ik hou van je' of 'ik mis je' of ook maar iets van die strekking gehoord. Ook niet na de sex een 'dat was heerlijk lieverd' of iets dergelijks. Ze is een ontzettende beta-nerd, kan zeer slecht communiceren of haar gevoelens uiten. Bang me kwetsbaar op te stellen heb ik mezelf altijd voorgehouden niet uit mezelf met 'ik hou van je' te komen, pas als zij daar mee zou komen, wat dus nooit gebeurd is. Omdat ik ook erg onzeker werd van het geen baan hebben (je voelt je waardeloos en wil juist zo graag haar waardering voor je werk horen) en het feit dat ze nog maar zeer weinig sex wilde hebben (wat in het begin van de relatie wel totaal anders was) heb ik me ook meer voor haar afgesloten.



We kwamen in een neerwaarste spiraal en zagen elkaar op een gegeven moment voornamelijk bij het eten en later op de avond als we wat tv keken. Ze stortte zich volledig op haar promoveren waar ze zelfs in de weekenden naar toe ging. Ik voelde me steeds minder interessant voor haar, nog steeds geen baan en in het nieuwe land ook nog steeds geen vrienden terwijl zij voor haar promoveren een aantal maal de wereld is over kunnen vliegen voor conferenties en dergelijke en tevens enkele prijzen won voor haar uitstekende werk dat ze doet. Oftewel, zij alle succes van de wereld, ik niks. Ik was wanhopig op zoek naar waardering, van haar met een 'ik geef om je' of van een bedrijf dat me een baan wilde geven. Kreeg geen van beide.



Begin dit jaar zij ze plotseling 'we moeten praten'. Ze geloofde niet dat we elkaar gelukkig konden maken en wilde die avond in de woonkamer slapen. Ik zei 'doe niet zo gek' en heb haar gewoon in bed gehaald waar ik haar heb geknuffeld als nooit tevoren om haar maar duidelijk te maken hoeveel in van haar hou. 's Ochtends heb ik haar verteld dat ik echt niet wilde dat ze me zou verlaten, dat ze daarvoor teveel voor me betende enzo. Haar antwoord was 'wat doe je toch raar'. Ze wist zich er geen raad mee hoe ik deed.



We bleven toch nog bij elkaar en ik probeerde haar steeds met kleine dingen te laten zien wat ze voor me betekende maar het had geen enkel resultaat. Ze zocht gewoon naar allerlei kleine dingen om zich maar aan te ergeren. Ik kon weinig goed doen.



Een maand geleden weer een 'we moeten praten' gesprek waarin ze me vertelde dat ze na de volgende conferentie waar ze naar toe moest (nu zo'n 3 weken geleden) langzaam naar een nieuwe woonruimte ging zoeken. Tijdens haar conferentie heeft ze 2x contact gezocht, 1x om te laten weten dat ze in het hotel was aangekomen en nog een keer om te zeggen dat ik niet moest vergeten wanneer haar op te halen van vliegveld bij terugkomst. Afgelopen maandag heb ik haar opgehaald van vliegveld, we komen thuis en ik blijk haar verjaardag vergeten te zijn (die was tijdens haar conferentie, had ze het zelf vooraf ook niet meer over gehad en aangezien ik werkloos thuis zit en alle dagen hetzelfde zijn ben ik het werkelijk totaal vergeten, in tegenstelling tot vorig jaar toen ik haar hele kamer met balonnen versierd had en tal van cadeaus voor haar had). Ik schrok me kapot, heb haar meteen alsnog gefeliciteerd en zei dat ik nog even boodschappen moest doen. Uiteraard geen boodschappen gedaan maar meteen cadeaus voor haar gaan kopen. Kom ik thuis en verontschuldig me nogmaals, wil de cadeaus geven, zegt ze me dat ze voor ze naar de conferentie ging al naar een andere woonruimte is wezen kijken en tijdens de conferentie de woonruimte ook daadwerkelijk geboekt heeft en er per direct in kan. Dus wel over de zeik vanwege het vergeten van haar verjaardag maar wel al stiekem een andere woonruimte geregeld. Overigens heeft zij zelf ook nog nooit stil gestaan bij 1,2,3 jaar relatie etc.



Die avond heb ik voor het eerst in onze relatie gehuild (zij nog nooit) omdat ik haar daadwerkelijk zou verliezen. Ze was verbaasd want kende die kant van mij niet. Ik heb haar bijna gesmeekt niet weg te gaan, gezegd (eindelijk dan toch, als eerste) dat ik van haar hou en niet zonder haar wilde. Ze moest toen zelf ook huilen (ook voor het eerst dus) en zei dat ze er van overtuigd was dat we elkaar niet gelukkig konden maken.



Ik vertelde haar dat we ons beiden hebben afgesloten voor emoties (ik uit angst na eerdere verbroken relaties om gekwetst te worden, ook dom, ik weet het nu) en zei omdat ze dat sowieso moeilijk kan en omdat ze op mijn emoties zat te wachten. Dus beiden wachten tot de andere de 1e emotionele stap zet. Beiden wachtend op liefde, een 'ik hou van je' etc. Ik zei haar dat nu dit eindelijk was uitgesproken en ze mij met haar besluit over de emotionele streep had getrokken het ideale moment was om er juist wat van te maken. Om er juist aan te werken! We zijn beiden te afwachtend geweest maar wilden in ons hart niets liever dan liefde en waardering. Ik kan die nu weer geven (mijn emotionele kant waar ik vroeger juist zo om bekend stond is terug) en zie het juist als iets positiefs, zij gelooft echter niet in 'werken aan een relatie' en vind dat het vanzelf moet gaan (ik was haar 3e relatie).



We hebben de dag er op nog erg veel samen gehuild, geknuffeld zoals we nog nooit gedaan hadden. Gezoend, gestreeld, gevreeen, lieve woordjes. Het was intenser en mooier dan ooit. Dit was wat we al die tijd zochten. Maar toch ging ze weg. Ik heb haar nog helpen inpakken en gezegd dat ze niet lang weg moest blijven en dat we anders maar een lat-relatie moesten beginnen. Ze grapte nog dat het maar goed was dat de verhuizing voor haar bijna niets kostte (hintend op dat ze dan ook makkelijk weer terug kon zijn) en ik had initieel het idee dat ze een verzoening niet uitsloot.



We hebben afgelopen halve week een paar keer wat contact gehad waarin steeds duidelijk werd dat het waar haar betreft toch echt voorbij is. Ik heb haar een lange lieve brief geschreven zonder verwijten maar puur verhalend over de leuke dingen die we beleefd hebben en mijn oprechte gevoelens voor, mijn angsten, en mijn redenen om niet te emotioneel over te willen komen). Ik kreeg vanochtend een korte zakelijk brief terug. Waar ik mijn brief nog had doorspekt met complimenten ('ben niet zo onzeker, je ziet er fantastisch uit', 'je bent een kanjer' etc.) was er van haar kant helemaal niets in die trant. Het was een 'ja, we hadden ook mooie momenten, je bent een goede jongen maar de liefde is weg, het ga je goed' brief. Wel aan het eind nog een 'zullen we over een tijdje eens wat afspreken, gewoon om bij te kletsen'.



Nou daar heb ik dus geen behoefte aan. We zijn beiden fout geweest door niet onze gevoelens te tonen maar wilden dat beiden juist wel zo graag. Ik wil voor iedere relatie vechten en zie het als een punt om de relatie ten goede te keren en elkaar vanaf nu wel te laten weten dat we van elkaar houden etc. Zij gooit de handdoek in de ring en het hoeft niet meer. Voor mij is het alles of niets. Ik heb geen behoefte om 'bij te kletsen', dat doet mij alleen verdriet. Ik wil haar nog steeds terug want ik hou echt van haar en wil op zijn minst echt kijken hoe het nu zou gaan.



Ik voel me steeds vaker gebruikt. Gebruikt om makkelijk een ander ver land binnen te komen waar ze nog niemand kende en waar ze kon promoveren aan de universiteit. Met mij erbij was woning vinden en auto en al dat soort dingen wel zo makkelijk. Nu ze d'r draai gevonden heeft ben ik niet meer nodig. Zo voelt het althans.



Weet niet wat ik nu moet en ben overmand door emoties. Raad, hulp, advies wordt erg op prijs gesteld. Sorry voor het lange verhaal.



Mvg,



Robert

quote:rider schreef op 27 april 2010 @ 10:42:

[...]

Ik zou een volwassen vrouw niet met "meisje" aanduiden, zeker niet als je zelf 11 jaar ouder bent.



Ze was toen 4 jaar jonger en meisje is in dit geval als compliment bedoeld, vrouw klinkt voor mijn gevoel te oud voor haar jeugdige uitstraling. Het is niet paternalistisch bedoeld.





quote:

[...]

Vind je dat niet een klein beetje paternalistisch, naar dat "meisje"? Waarom mag ze niet zelf beslissen op welke gronden ze een keuze maakt?



Achteraf gezien wel ja. Ik ben nogal goed in verkeerde dingen zeggen op de verkeerde momenten blijkbaar. Als ik het opnieuw kon doen zou ik zeggen 'Dat zou fantastisch zijn! Een droom die uitkomt. Ik zou het fan-tas-tisch vinden als we samen gaan!'.



quote:

[...]

Dacht je dat een universitaire studie enige garantie was? Of denk je dat je "recht" hebt op iets, dankzij die studie?



Het is zeker geen garantie maar het land waar ik nu zit kwam ik mede binnen omdat mijn studie hier op een lijst staat van beroepen waar een tekort aan is (was). Het lag dus zeker niet in de lijn der verwachtingen. Daarnaast is het natuurlijk wel zo dat je als universitair geschoolde wel kan vakkenvullen (met alle respect voor vakkenvullers) maar dat andersom lastiger is.





quote:Geen idee in welk land je zit, maar er zijn maar weinig landen waar immigranten niet als eerste op de keien gaan, en waar het voor immigranten niet volmaakt normaal is dat ze, zeker als de nood aan de man komt, gewoon vakken gaan vullen, borden wassen, of loempia's vouwen. Universitaire opleiding of niet.



[...]

Echt? Of is het zeer moeilijk aan werk te komen dat jij goed genoeg vindt?





Nu onderschat je me toch. Ik ben niet vies van wat voor werk dan ook.



quote:

[...]

Baantjes als bordenwasser vind je in jouw emigratie-land via internet? Of wacht, bedoel je dat je gewoon je tijd zit te verdoen, en werk zoeken als excuus gebruikt?



Nee, die vind je via het lokale arbeidsbureau waar ik ook al lang sta ingeschreven. Jee, lijkt wel een persoonlijke vete van je tegen me. Ik begeef me hier als man in het hol van de leeuw en krijg van jou op werkelijk ieder punt de wind van voren. Ik heb een hekel aan werkloos thuis zitten en doe niets liever dan werken. Ik hou van mijn werk!



quote:

[...]

Terecht. Lamlul.



Jammer dat je er bij moet schelden. Ik probeer hier iets te leren en op te steken van welgemeend advies.



quote:

[...]

En sinds wanneer is dat een probleem? Ben je gaan emigreren met iemand waarmee de relatie niet lekker zat, of ben je sinds je werkloos bent en geen flikker uitvoert in jullie gezamelijke huishouden op zoek naar iets om haar verwijten te kunnen maken?



Ik maak haar geen enkel verwijt, ik heb in een lange brief die ik haar van het weekend geschreven heb alle schuld bij mijzelf neergelegd.



quote:

[...]

Communiceren doe je per definitie met minimaal twee. Dat jullie communicatie niet loopt zegt dus minstens zoveel over jou als over haar.



Heb je gelijk in.



quote:

[...]

Kijk aan, daar heb je het al. Dus ZIJ kan niet communiceren omdat JIJ een zo kwetsbaar egootje hebt dat je je niet kwetsbaar wenst op te stellen.



Je hebt geen idee van mijn verleden en geen idee van mijn redenen me niet te kwetsbaar op te stellen. Dat dat niet slim was ontken ik niet. Zij kan niet goed communiceren omdat ze gewoon moeilijk over gevoelens kan praten. Echt niet. Zegt ze zelf ook. Ze kan prima verhalen over haar studie, haar hobbies of wat dan ook maar niet over gevoelens. Waarom weet alleen zijzelf.



quote:

[...]

Je HEBT geen werk, en je verzet in huis kennelijk niet tot nauwelijks werk. Dus waar wil je waardering voor horen? Dat je zo knap achter de pc hebt gezeten de hele dag?



Je bent keihard in je commentaar maar er zit wel een hoop in. Waardering voor achter de pc zitten is uiteraard onzin.



quote:

[...]

Je weet het leuk te zeggen, maar de korte samenvatting is dat JIJ geen 'provider' bent, dat JIJ angst hebt je kwetsbaar op te stellen, dat JIJ niet wilde dat ze om jou mee naar het buitenland zou gaan en dat JIJ geen donder in huis doet maar een beetje voor de pc hangt. En nu doet zij het dus fout?Hier draaf je toch weer een beetje door. Ik heb angst gehad me kwetsbaar op te stellen (en ik weet mijn eigen redenen) zij ook (maar die redenen weet ik niet). Ik wilde wel dat ze mee naar het buitenland ging maar ook dat ze zich besefte dat het alleen kans van slagen had als ze hier een doel had.quote:

[...]

Zo te horen was je inderdaad volmaakt oninteressant voor haar. Een huilie die zelf niet presteert, en dan háár verwijten maakt, dat is niet echt iemand waar je graag tijd mee door brengt.



[...]

Dus na enkele jaren ben JIJ niet eens in staat vriendschappen op te bouwen, maar ZIJ is de communicatief gestoorde beta-nerd? Aha.Ik heb momenteel geen collega's waaruit je vriendschappen zou kunnen krijgen en bij de verenigingen waar ik bij zit zit eigenlijk niemand van mijn leeftijd. Zij is geen gestoorde beta-nerd maar wel een echt beta die wel moeilijk/niet over gevoelens kan praten.quote:

[...]

Omdta je, zo te lezen, ook werkelijk niets presteert, noch in werksfeer, noch in privesfeer, dat dergelijke waardering verdient. Heb je al eens overwogen jezelf eens goed in de spiegel te bekijken en je af te vragen wat jou zo te waarderen maakt?



In mijn werk heb ik altijd goed gepresteerd en daar ook waardering voor gekregen, ik heb nu pech met die crisis. In de privé sfeer ben ik tekort geschoten, geef je gelijk dat ik daar inderdaad niet echt waardering voor verdien.



quote:

[...]

Dus jij wil dat ze bij je blijft, niet omdat jij háár iets te bieden hebt, maar omdat zij voor jou belangrijk is. Onthou dat even, voor als je je nog eens afvraagt waarom het mis ging.



Ik heb haar wel degelijk wat te bieden, wat niet wegneemt dat ze voor mij belangrijk is.



quote:

[...]

huilie. Je moet geen kleine dingen doen, je moet gaan werken, en als je niet werkt het huishouden doen. En haar niet als een klein kind met communicatiestoornissen behandelen, maar haar waarderen om wie ze is en wat ze presteert. Zij wel.



Ja hoor, ga maar door met bashen. Ik waardeer haar enorm voor wie ze is en wat ze presteert. Als ik zelf ergens op af zou knappen is het een vrouw zonder ambities, wier hobbies shoppen en soaps kijken zijn. Geef mij maar een vrouw met ambities en ik ben reuze trots op haar. En dat 'zij wel'... net alsof ik nooit iets gepresteerd heb, waar haal je dat vandaan?



quote:

[...]

Ja, met kleine dingetjes laten zien hoe belangrijk ze is, dat werkt. Verjaardagen zijn natuurlijk onbelangrijk. Hoe dom ben je eigenlijk?



Het begint vervelend te worden dat nodeloze bashen.





quote:

[...]

Je snapt er echt he-le-maal niets van he? Denk je nu echt dat ze geïnteresseerd is in cadeaus (die ze waarschijnlijk makkelijker zelf kan betalen dan jij), en dat je zo simpel kan afkopen dat je je domme voor de pc hangen belangrijker vond dan haar verjaardag?



Ik kan me hier prima bedruipen, als je emigreert doe je dat met een zak geld erbij, juist om dit soort situaties het hoofd te kunnen bieden.





[...]

Ja, JIJ bent hier de zielepiet, dat is duidelijk. Wat een onmens is ze toch, schop haar eruit! Oh wacht, nee, dat idee had ze dus zelf al. Waarom zou dat nou toch zo zijn he?





quote:

[...]

JIJ vertelde HAAR dus dat ze zich heeft afgesloten voor emoties? Was ze blij met dat wijze inzicht? Als meisje en beta-nerd was ze vast heel gelukkig met zo'n wijze man die haar kon vertellen hoe ze in elkaar zit.



Ik beaamde haar eigen constatering.





quote:

[...]

Wedden dat je het helemaal niet op prijs gaat stellen?



Wel als het opbouwend is en zonder nodeloos gescheld. Confronterend mag best maar je kan ook doordraven...



quote:

Hoe dan ook:



1. zoek werk. Niet zeuren, maar van jezelf eisen dat je binnen een maand betaald werk verricht. Maakt niet uit wat.

2. Stop met de huilie uithangen. Je gedraagt je als een paternalistische zeikerd, en je hele verhaal doet je kennen als iemand die géén prettig gezelschap is. Doe daar wat aan.

3. Accepteer dat jij jullie relatie verkloot hebt. Zij is met je mee gegaan naar het buitenland, ze heeft overduidelijk moeite gedaan, en jij hebt het finaal verkloot. Kan gebeuren, leer er van, volgende keer je normaal gedragen.Bedankt voor je input.

quote:Elizey schreef op 27 april 2010 @ 12:08:

Man wat ben je toch zielig.



Weet je wat jouw probleem is, jij deed niet jouw best niet voor haar niet voor de relatie.



En op het moment dat relatie uit elkaar ging vallen geef je haar de "schuld" dat zij jouw "gebruikt" heft om naar een andere land te gaan. Ik geef haar niet de schuld. Ik heb de schuld bij mezelf neergelegd maar het is wel zo dat waar twee 'vechten' twee schuld hebben. Er was een groot gebrek aan communicatie en dat komt van twee kanten. Ik zeg niet dat ik gebruikt ben, ik krijg af en toe dat gevoel omdat ik van haar ook nooit enige bevestiging heb gehad.quote:

Als ik zo lees wat je over dat meisje schrijf , komt zij op mij over als iemand die het overal red, met of zonder man; in NL of in buitenland.



Haar succes bij haar is niet dankzij verhuizing gekomen en niet omdat ze bij jouw is maar omdat ze verdomme hard werkt.



Jij wil horen "ik hou van jouw" dus jij zit te wachten tot dat zij het als eerst zegt. Now met zon houding gaan alle jouw relaties stuk. Met zon houding zou "iedere" meisje bij jouw weg hollen. En mannen hebben geen behoefte een keer 'ik hou van je' te horen? Zijn we niet beiden even schuldig aan het wachten tot de ander met zo iets komt? Ik heb haar tenminste nog gezegd dat ik van haar hou, van haar weet ik niet eens of ze dat ooit gedaan heeft.quote:Jou probleem is is dat jij haar niet graag genoeg wil/ wilde.



Onzin, ik wil niets liever dan haar. Maar kennelijk is het voor sommigen hier onvoorstelbaar dat ook mannen onzeker kunnen zijn.



quote:Als je haar graag genoeg wilde dan had je haar zelf aangeboden om samen weg te gaan.



Na 3 maanden relatie!? Ik was al blij dat ik het haar durfde te vertellen omdat ik gezien de prilheid van onze relatie bang was dat ze geen interesse meer zou hebben aangezien ik toch weg zou gaan. Ze was nog druk aan het aftuderen en ik had nog geen idee van haar toekomstplannen.



quote:

Ik ben ook gemigreerd en toeval of niet had een aanzoek van mijn man binnen 4 manden gekregen.



Jij wou dat meisje zelf niet graag genoeg en tijdens relatie onbewust jullie relatie aan saboteren was.



Hoe kom je er in godsnaam bij dat ik de relatie aan het saboteren was!? Kolder! Dan zou ik nu blij zijn dat ze eindelijk met de noorderzon vertrokken was.



quote:- ik ga haar niet uitnodigen om mee te nemen want het is pril

Hierboven reeds uitgelegd.



quote:- ik ga niet zeggen dat ik van haar hou want ik ben gevoeligIn het verleden vaak voor over emotionele goedzak uitgemaakt, letterlijk 'als ik in het kanaal spring, spring jij nog achter me aan'. Dan weer willen vrouwen een emotionele man, dan weer een stoere macho. Uit zelfbescherming een keer gemeend te wachten tot de ander dit zou zeggen, hebben vrouwen dan zelf de ongeschreven regel dat de man er juist mee moet komen? Je kan het mij kwalijk nemen maar dan moet je het haar net zo goed kwalijk nemen. Waarom zou het alleen slecht zijn dat ik het niet heb gezegd?quote:- ik ga niet koken want ben zielig en zij kookt beter

Ik heb wel degelijk gekookt maar achteraf niet vaak genoeg blijkt. En ja, zij kookt vele malen beter. Dat is een compliment, niet iets om me achter te verschuilen!



quote:-het is haar schuld want zij heeft mij misbruikt en nu is zij succesvol en ik dankzij haar nietHet is niet haar schuld, zij heeft me niet gebruikt, ik heb af en toe dat gevoel. Haar succes gun ik haar van harte. Mijn gebrek aan succes is puur te wijten aan de crisis waardoor ik mijn (goede) baan verloor en heeft niets met haar te maken.quote:- oh ja ben haar verjaardag vergeten want dagen lijken allemaal op elkaar (what a crap zeg; vraag maar aan een huis moeder hoe zij zich jaar in jaar uit thuis "allen" voelt)

Vergissen is menselijk, gelukkig vergeten vrouwen nooit iets.



quote:-oh nog één zij is een hypocriet want heeft nieuwe woning al geregeld nog voor dat ze ging zeiken over haar cadeau (eikel dat was wellicht voor haar de laatste druppel dat je haar verjaardag vergeten was)

Ja, ik vind het hypocriet daarover te klagen om dan als ik met cadeaus aankom te zeggen 'oh ja, ik ga weg'. Heb dan de guts om voor je gaat eerlijk te zijn over het feit dat je al een kamer bent gaan bekijken. Mijn vergeten was niet de druppel, haar besluit stond daarvoor al vast.



quote:Ik zou zeggen (tegen jouw ex) - Meid jij hebt het goed gedaan, die lul heeft alleen medelijden met zichzelf en had NOOIT zijn best voor jullie gedaan.Weer dat onnodige gescheld. Jammer.

quote:Evidenza schreef op 27 april 2010 @ 12:39:

EdRob, wat wil je? Wil je alleen je verdriet hier van je afschrijven? Zoek je een strategie om haar terug te winnen? Wil je horen dat je het goed gedaan hebt? Wil je het verwerken?



Het is mij niet duidelijk wat ik met het lange epistel moet. Je hebt verdriet omdat je relatie uit is. Vervelend voor je. De rest zit voor je gevoel ook niet mee. Ook vervelend voor je.



En nu?Euh... eigenlijk alles. Wilde het van me afschrijven. Haar terugwinnen gaat me niet lukken dus die sla ik over. Wil het verwerken en proberen te begrijpen wat haar heeft bewogen omdat ze ook nu nog geen antwoord op mijn vragen kan geven.

quote:Cateautje schreef op 27 april 2010 @ 12:45:

Je gaat overal in detail op in.

Punt is, je hebt haar uitgenodigd om voor het land te kiezen en niet voor jou, dat is je nu opgebroken want in feite heb je haar daarmee gezegd dat ze niet op je kon rekenen. Nee, sorry, dat zie je fout. Ik heb haar na 3 maanden relatie toen ze vroeg hoe ik het zou vinden als ze mee zou gaan gezegd dat ze het vooral moest doen als ze hier een doel had en niet puur vanwege mij. Uiteraard zijn we hier beiden naar toe gegaan om er samen wat van te maken! We zijn beslist niet blijven steken in dat ze voor het land zou gaan en niet voor mij! Ik heb slechts in mijn allereerste reactie destijds aan haar aangegeven dat ze hier het beste ook een doel kon hebben.quote:

Zij vond dat niet erg en is zich gaan concentreren op haar werk. Je hebt hier, mijns insziens, de kapitale fout mee gemaakt.

Het spijt me voor je verlies, maar ik denk dat je zelf ook wel beseft dat je alleen verder moet.

Het gaat verder niet om de schuldvraag, deze relatie is gewoon doodgebloed.

Slaak vaak een diepe zucht en haal onverschillig je schouders op, dat helpt je weer verder te gaan.

En in hemelsnaam, blijf niet zo aan die computer hangen, ga naar buiten.Waar ik nu zit is het buiten donker en koud dus blijf toch maar even binnen.