Psyche
alle pijlers
Verkracht...
vrijdag 7 mei 2010 om 14:44
Ik weet niet of ik hier goed zit. Maar ik wil gewoon even mijn verhaal kwijt.
Een aantal maanden terug ben ik 2 keer verkracht. En niemand weet ervan... Ik schaam me dood. Alleen mijn vriend heeft in de gaten dat ik sindsdien wat anders ben. Anders reageer. Ik heb veel woede uitbarstingen. Die ik afreageer op hem...
Mijn vriend en ik gaan regelmatig naar de plaatselijke kroeg. Op een gegeven moment kwam daar af en toe een jongen uit een ander dorp. Iedereen kon het goed met hem vinden. Ik dus ook. Hij was aardig en gezellig en leuk om een borrel mee te drinken.
Zo was ik die avond alleen in de kroeg want mijn vriend had nachtdienst. En er zijn altijd wel vrienden van me in de kroeg.
Die avond verliep alles erg gezellig. Ik had alleen iets te diep in het glaasje gekeken. Hij wou mij wel naar huis brengen. Maar eenmaal bij mij thuis was het duidelijk waarom hij mij terug bracht, hij heeft mij verkracht... Ik ben heel duidelijk naar hem geweest dat ik niet wou. Nadat hij "klaar" was, ging hij weg. Met als dreigement dat ik mijn mond moest houden. Omdat er anders wat zou gebeuren....
Sindsdien kwam hij niet meer in de kroeg. Een paar weken later ging m'n deurbel. Ik deed open en hij was het.... Ik schrok mij dood... Maar hij was heel rustig en vriendelijjk. En ik snap nog steeds niet hoe ik zo dom heb kunnen zijn, maar ik heb hem binnen gelaten. Mijn grootste fout!!!!! Maar ergens dacht ik dat hij misschien zijn excuses wou aanbieden. Inzag dat hij fout zat. Maar nee....... alles gebeurde nog een keer opnieuw.....
We zijn nu een paar maanden verder, maar ik merk dat ik het niet achter mij kan laten. Maar ik wil geen aangifte meer doen. Dan is het zijn woord tegen de mijne. Ik heb geen bewijs....
Maar hebben jullie tips hoe ik dit het beste kan verwerken?? En ik twijfel nog steeds of ik het mijn vriend moet vertellen. Ik wil hem het verdriet niet aandoen. En ik weet niet hoe kwaad hij gaat worden op hem. En hem misschien wel wat aan wil doen...
Help....
Een aantal maanden terug ben ik 2 keer verkracht. En niemand weet ervan... Ik schaam me dood. Alleen mijn vriend heeft in de gaten dat ik sindsdien wat anders ben. Anders reageer. Ik heb veel woede uitbarstingen. Die ik afreageer op hem...
Mijn vriend en ik gaan regelmatig naar de plaatselijke kroeg. Op een gegeven moment kwam daar af en toe een jongen uit een ander dorp. Iedereen kon het goed met hem vinden. Ik dus ook. Hij was aardig en gezellig en leuk om een borrel mee te drinken.
Zo was ik die avond alleen in de kroeg want mijn vriend had nachtdienst. En er zijn altijd wel vrienden van me in de kroeg.
Die avond verliep alles erg gezellig. Ik had alleen iets te diep in het glaasje gekeken. Hij wou mij wel naar huis brengen. Maar eenmaal bij mij thuis was het duidelijk waarom hij mij terug bracht, hij heeft mij verkracht... Ik ben heel duidelijk naar hem geweest dat ik niet wou. Nadat hij "klaar" was, ging hij weg. Met als dreigement dat ik mijn mond moest houden. Omdat er anders wat zou gebeuren....
Sindsdien kwam hij niet meer in de kroeg. Een paar weken later ging m'n deurbel. Ik deed open en hij was het.... Ik schrok mij dood... Maar hij was heel rustig en vriendelijjk. En ik snap nog steeds niet hoe ik zo dom heb kunnen zijn, maar ik heb hem binnen gelaten. Mijn grootste fout!!!!! Maar ergens dacht ik dat hij misschien zijn excuses wou aanbieden. Inzag dat hij fout zat. Maar nee....... alles gebeurde nog een keer opnieuw.....
We zijn nu een paar maanden verder, maar ik merk dat ik het niet achter mij kan laten. Maar ik wil geen aangifte meer doen. Dan is het zijn woord tegen de mijne. Ik heb geen bewijs....
Maar hebben jullie tips hoe ik dit het beste kan verwerken?? En ik twijfel nog steeds of ik het mijn vriend moet vertellen. Ik wil hem het verdriet niet aandoen. En ik weet niet hoe kwaad hij gaat worden op hem. En hem misschien wel wat aan wil doen...
Help....
vrijdag 7 mei 2010 om 19:56
quote:MissKiek schreef op 07 mei 2010 @ 19:46:
Maar de hele discussie over aangifte is nu toch niet de hoofdzaak? Ze vraagt hoe ze dit kan verwerken. Een eventuele aangifte is 1 vd vele stappen. De vraag is, wat moet ze nu doen. En dan begin je bij stap 1.
En wat ze waarschijnlijk het beste nu kan doen is steun zoeken. En dan daarna samen met die steun, overige stappen bekijken en verder beslissen.
Over de aangiftekweste, politie heeft mij destijds ook gewaarschuwd voor het proces en de minimale kans op veroordeling. Het is denk ik wel reeel om dat mee te nemen, want to heeft nu al een enorm moeilijke tijd, je doet niet aangifte kosten wat kost. Het gaat niet alleen om de burgerplicht. Je burgerplicht is bv stemmen. Aangifte is niet zo simpel. Het gaat ook om herstel van to.
Aangifte is de rationele actie. Als je in de situatie komt, blijkt het soms niet hetgene waar je op dat moment het meest mee geholpen bent.Niet mee eens. Aangifte is een rationele aktie die heel heilzaam kan zijn voor je emotioneel welzijn. Je laat niet met je sollen. Je slaat terug, door in je recht te gaan staan.
Niemand heeft het recht aan je te komen tenzij jij daar toestemming voor geeft. Doet diegene dat wel dan begaat hij een strafbaar feit.
Ook al ontkent diegene tegen de politie, hij wordt op dat moment wel geconfronteerd met het feit dat zijn daad strafbaar is en dat dat gezien is, aan de kaak wordt gesteld. Ook al wordt hij niet in beschuldiging gesteld en komt hij er zonder veroordeling mee weg, hij is er wel door justitie mee geconfronteerd.
Maar de hele discussie over aangifte is nu toch niet de hoofdzaak? Ze vraagt hoe ze dit kan verwerken. Een eventuele aangifte is 1 vd vele stappen. De vraag is, wat moet ze nu doen. En dan begin je bij stap 1.
En wat ze waarschijnlijk het beste nu kan doen is steun zoeken. En dan daarna samen met die steun, overige stappen bekijken en verder beslissen.
Over de aangiftekweste, politie heeft mij destijds ook gewaarschuwd voor het proces en de minimale kans op veroordeling. Het is denk ik wel reeel om dat mee te nemen, want to heeft nu al een enorm moeilijke tijd, je doet niet aangifte kosten wat kost. Het gaat niet alleen om de burgerplicht. Je burgerplicht is bv stemmen. Aangifte is niet zo simpel. Het gaat ook om herstel van to.
Aangifte is de rationele actie. Als je in de situatie komt, blijkt het soms niet hetgene waar je op dat moment het meest mee geholpen bent.Niet mee eens. Aangifte is een rationele aktie die heel heilzaam kan zijn voor je emotioneel welzijn. Je laat niet met je sollen. Je slaat terug, door in je recht te gaan staan.
Niemand heeft het recht aan je te komen tenzij jij daar toestemming voor geeft. Doet diegene dat wel dan begaat hij een strafbaar feit.
Ook al ontkent diegene tegen de politie, hij wordt op dat moment wel geconfronteerd met het feit dat zijn daad strafbaar is en dat dat gezien is, aan de kaak wordt gesteld. Ook al wordt hij niet in beschuldiging gesteld en komt hij er zonder veroordeling mee weg, hij is er wel door justitie mee geconfronteerd.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
vrijdag 7 mei 2010 om 19:57
quote:elninjoo schreef op 07 mei 2010 @ 14:52:
Je verkrachter vrijwillig in je huis toelaten maakt wel dat je 'n zwakke zaak hebt als je hem gaat aanklagen. Bereid je dan maar voor op zelf helemaal door de mangel gehaald te worden. Misschien beter niets ondernemen en er 'n les uit trekken voor een volgende keer.
Ik zit me toch lichtelijk op te fokken over deze reactie. Erg kortzichtig, zeg.
Binti, heb al een hoop goede adviezen voorbij zien komen.
Hoop dat je er wat aan hebt. Heel veel sterkte
Je verkrachter vrijwillig in je huis toelaten maakt wel dat je 'n zwakke zaak hebt als je hem gaat aanklagen. Bereid je dan maar voor op zelf helemaal door de mangel gehaald te worden. Misschien beter niets ondernemen en er 'n les uit trekken voor een volgende keer.
Ik zit me toch lichtelijk op te fokken over deze reactie. Erg kortzichtig, zeg.
Binti, heb al een hoop goede adviezen voorbij zien komen.
Hoop dat je er wat aan hebt. Heel veel sterkte
vrijdag 7 mei 2010 om 20:08
quote:Very Cherry schreef op 07 mei 2010 @ 19:50:
[...]
En dan vier regels verder vrolijk mee gaan doen in de discussie...
Haha ja dat is zo. Ik wil eigenlijk alleen zeggen, dat het niet haar eerste vraag is. Het is een onderdeel van het proces, maar volgens mij moet voorop staan dat er eerst hulp is. En dan kan je samen kijken of je die aangifte wel of niet doet. Alleen aangifte doen maakt alles niet zomaar weer goed.
Ben verder ook wel een voorstander van het straffen van daders, daar niet van. Kan me niet voorstellen dat iemand daar tegen is. Ik herinner me alleen mezelf en hoe het voelde. Het bleek gewoon iets anders te voelen dan hoe ik voor die tijd een stuk stoerder zou beredeneren. Ik deed een aantal stappen in eerste instantie alleen, ook omdat ik me schaamde, omdat ik bang was me aan te stellen, dat het mijn schuld was, omdat ik mijn ouders niet wilde kwetsen. Beter eerst met iemand praten, er bestaat hele goede hulp in nederland en die kunnen je bij elke stap begeleiden. Het is niet niks.
Maar goed, ik geef mn pleidooi op. Ik hoop dat TO met iemand gaat praten.
[...]
En dan vier regels verder vrolijk mee gaan doen in de discussie...
Haha ja dat is zo. Ik wil eigenlijk alleen zeggen, dat het niet haar eerste vraag is. Het is een onderdeel van het proces, maar volgens mij moet voorop staan dat er eerst hulp is. En dan kan je samen kijken of je die aangifte wel of niet doet. Alleen aangifte doen maakt alles niet zomaar weer goed.
Ben verder ook wel een voorstander van het straffen van daders, daar niet van. Kan me niet voorstellen dat iemand daar tegen is. Ik herinner me alleen mezelf en hoe het voelde. Het bleek gewoon iets anders te voelen dan hoe ik voor die tijd een stuk stoerder zou beredeneren. Ik deed een aantal stappen in eerste instantie alleen, ook omdat ik me schaamde, omdat ik bang was me aan te stellen, dat het mijn schuld was, omdat ik mijn ouders niet wilde kwetsen. Beter eerst met iemand praten, er bestaat hele goede hulp in nederland en die kunnen je bij elke stap begeleiden. Het is niet niks.
Maar goed, ik geef mn pleidooi op. Ik hoop dat TO met iemand gaat praten.
zaterdag 8 mei 2010 om 09:41
quote:MissKiek schreef op 07 mei 2010 @ 20:08:
[...]
Haha ja dat is zo. Ik wil eigenlijk alleen zeggen, dat het niet haar eerste vraag is. Het is een onderdeel van het proces, maar volgens mij moet voorop staan dat er eerst hulp is. En dan kan je samen kijken of je die aangifte wel of niet doet. Alleen aangifte doen maakt alles niet zomaar weer goed. .Niet zozeer tegen jou, maar dit heb ik nu al meerdere keren voorbij zien komen dus ik gebruik jouw quote even als 'kapstok'... Er wordt hier steeds 'aangifte doen' tegenover 'hulp zoeken' gesteld. Maar de zedenpolitie kent als geen ander de weg in hulpverleningsland, en heeft ook als taak om slachtoffers de weg te wijzen. Letterlijk: Van de politie wordt verwacht dat zij participeert in regionale hulpverleningsnetwerken en goede operationele contacten onderhoudt met hulpverleningsinstellingen. Het is de zorg van de behandelend opsporingsambtenaar om te bewerkstelligen dat hulpverlening aansluit op het politiële traject. Nagegaan wordt of het slachtoffer in de eigen omgeving kan worden opgevangen. Zo nodig wordt contact gelegd met een hulpverleningsinstelling. Elk regiokorps dient te beschikken over een protocol met betrekking tot de opvang en doorverwijzing van slachtoffers van zedenmisdrijven (uit de Aanwijzing opsporing en vervolging zedenzaken)
[...]
Haha ja dat is zo. Ik wil eigenlijk alleen zeggen, dat het niet haar eerste vraag is. Het is een onderdeel van het proces, maar volgens mij moet voorop staan dat er eerst hulp is. En dan kan je samen kijken of je die aangifte wel of niet doet. Alleen aangifte doen maakt alles niet zomaar weer goed. .Niet zozeer tegen jou, maar dit heb ik nu al meerdere keren voorbij zien komen dus ik gebruik jouw quote even als 'kapstok'... Er wordt hier steeds 'aangifte doen' tegenover 'hulp zoeken' gesteld. Maar de zedenpolitie kent als geen ander de weg in hulpverleningsland, en heeft ook als taak om slachtoffers de weg te wijzen. Letterlijk: Van de politie wordt verwacht dat zij participeert in regionale hulpverleningsnetwerken en goede operationele contacten onderhoudt met hulpverleningsinstellingen. Het is de zorg van de behandelend opsporingsambtenaar om te bewerkstelligen dat hulpverlening aansluit op het politiële traject. Nagegaan wordt of het slachtoffer in de eigen omgeving kan worden opgevangen. Zo nodig wordt contact gelegd met een hulpverleningsinstelling. Elk regiokorps dient te beschikken over een protocol met betrekking tot de opvang en doorverwijzing van slachtoffers van zedenmisdrijven (uit de Aanwijzing opsporing en vervolging zedenzaken)
zondag 9 mei 2010 om 08:50
Misschien een raar idee... maar wat heeft TO eraan als we hier gaan zitten hakketakken op elkaar omdat we niet hetzelfde denken over wat TO het beste zou kunnen doen? OK, Elninjoo's reactie was behoorlijk stevig. En ik kan me goed voorstellen dat daar veel kritiek op komt. Maar ook Elninjoo heeft recht op haar mening.
Volgens mij gaat het er nu hier om hoe TO zich een houding gaat leren geven en hoe ze weer met haar leven verder kan.
Iedereen is het er overeens dat aangifte doen verstandig is. TO zal dat heus wel begrijpen. En dat het niet leuk is, zal ze ook wel begrijpen.
Maar meiden, kunnen we hier alsjeblieft een plek creeeren waar TO zich wel veilig kan voelen?
Volgens mij gaat het er nu hier om hoe TO zich een houding gaat leren geven en hoe ze weer met haar leven verder kan.
Iedereen is het er overeens dat aangifte doen verstandig is. TO zal dat heus wel begrijpen. En dat het niet leuk is, zal ze ook wel begrijpen.
Maar meiden, kunnen we hier alsjeblieft een plek creeeren waar TO zich wel veilig kan voelen?
zondag 9 mei 2010 om 15:32
Wat vreselijk! Ik ben zelf aangerand en heb toen aangifte (oh nee een melding aangifte kon niet wist niet wie het was) gedaan bij de politie die mij niet geloofde (althans de man niet..) dit was voor mij niet bepaald een prettige ervaring en dacht toen dit doe ik nooit meer! En wat bleek? een half jaar later bleken er nog 30!!! vrouwen aangifte hebben gedaan van dezelfde persoon (weet niet wie het was des tijds, maar de manier waarop hij vrouwen aanrande was erg herkenbaar) hij heeft 2 jaar tbs gekregen met dwangverpleging.
ALTIJD aangifte doen dus, en al geloven ze je niet zoals bij mij maakt dat natuurlijk erg boos en is kwetst dat maar kijk naar het resultaat..
ALTIJD aangifte doen dus, en al geloven ze je niet zoals bij mij maakt dat natuurlijk erg boos en is kwetst dat maar kijk naar het resultaat..
zondag 9 mei 2010 om 22:40
Lieve Binta,
Besef alsjeblieft dat jij geen schuld draagt aan wat er gebeurd is. Ga met je huisarts praten, vertel het ook aan je vriend. Dit is gewoon veel te veel en te zwaar om in je eentje te dragen. Misschien is het een idee om melding te doen als je geen aangifte durft te doen. Zo is hij toch bij de politie bekend en als er meer vrouwen aangifte of melding doen, sta je veel sterker.
Misschien kun je ook wat informatie op internet vinden over fora voor slachtoffers van sexueel geweld.
Besef alsjeblieft dat jij geen schuld draagt aan wat er gebeurd is. Ga met je huisarts praten, vertel het ook aan je vriend. Dit is gewoon veel te veel en te zwaar om in je eentje te dragen. Misschien is het een idee om melding te doen als je geen aangifte durft te doen. Zo is hij toch bij de politie bekend en als er meer vrouwen aangifte of melding doen, sta je veel sterker.
Misschien kun je ook wat informatie op internet vinden over fora voor slachtoffers van sexueel geweld.
maandag 10 mei 2010 om 09:58
Iedereen ontzettend bedankt voor de lieve reacties.
Daarnaast zijn veel reacties erg nuttig. Het heeft mijn ogen geopend. Ik heb daarom toch maar actie ondernomen.
Ik heb straks een gesprek met de maatschappelijk werkster van mijn werk. Ik besef dat ik dit inderdaad niet alleen kan verwerken.
Ik wil geen aangifte doen omdat ik dan het hele verhaal aan iedereen moet vertellen. Maar ik zit er wel aan te denken om een melding te doen. Want de kans is groot dat hij het bij meerdere meiden doet....
Maar ik vind het belangrijk dat ik er zelf weer bovenop kom. Mijn zelfvertrouwen is zo enorm geschonden. Ik word overal onzeker van. En ik word overal boos over. Er zit zoveel opgekropte woede in mij.... En zo was ik nooit. En zo wil ik ook helemaal niet zijn. Maar ik merk dat ik een lange weg te gaan heb, voordat ik weer wat beter in mijn vel zit...
Maar goed, de 1e stap is gezet, door er straks over te gaan praten... Alhoewel ik er wel enorm tegen op zie....
Daarnaast zijn veel reacties erg nuttig. Het heeft mijn ogen geopend. Ik heb daarom toch maar actie ondernomen.
Ik heb straks een gesprek met de maatschappelijk werkster van mijn werk. Ik besef dat ik dit inderdaad niet alleen kan verwerken.
Ik wil geen aangifte doen omdat ik dan het hele verhaal aan iedereen moet vertellen. Maar ik zit er wel aan te denken om een melding te doen. Want de kans is groot dat hij het bij meerdere meiden doet....
Maar ik vind het belangrijk dat ik er zelf weer bovenop kom. Mijn zelfvertrouwen is zo enorm geschonden. Ik word overal onzeker van. En ik word overal boos over. Er zit zoveel opgekropte woede in mij.... En zo was ik nooit. En zo wil ik ook helemaal niet zijn. Maar ik merk dat ik een lange weg te gaan heb, voordat ik weer wat beter in mijn vel zit...
Maar goed, de 1e stap is gezet, door er straks over te gaan praten... Alhoewel ik er wel enorm tegen op zie....
maandag 10 mei 2010 om 14:02
Ik ben net weer thuis. Het was een erg slopend gesprek. Ik heb het verhaal in grote lijnen verteld. Alles kwam weer naar boven. Wat ook logisch is natuurlijk. De tranen stroomden aan 1 stuk door over mijn wangen.... Bah, waarom moet mij dit toch overkomen? Maar goed, ik zit met zoveel vraagtekens...
We hebben het ook over aangifte gehad. Ik zal het toch moeten doen. Want wie weet is die klootzak nu bij andere meiden bezig... Wat mij niet zou verwonderen... En daar moet ik echt niet aan denken!! Dus ik ga een afspraak maken voor een oriënterend/intake gesprek.
Verder gaf ze als tip dat ik het gebeuren op kan/moet schrijven. Soms kan dat helpen voor een verwerking. Ook zit ik er aan te denken om het mijn vriend te vertellen d.m.v. een brief. Want ik heb vandaag gemerkt hoe moeilijk het mij af gaat om het hele verhaal te vertellen...
Maar jullie hebben inderdaad gelijk dat ik dit niet alleen kan. Bedankt voor alle goede adviezen!
We hebben het ook over aangifte gehad. Ik zal het toch moeten doen. Want wie weet is die klootzak nu bij andere meiden bezig... Wat mij niet zou verwonderen... En daar moet ik echt niet aan denken!! Dus ik ga een afspraak maken voor een oriënterend/intake gesprek.
Verder gaf ze als tip dat ik het gebeuren op kan/moet schrijven. Soms kan dat helpen voor een verwerking. Ook zit ik er aan te denken om het mijn vriend te vertellen d.m.v. een brief. Want ik heb vandaag gemerkt hoe moeilijk het mij af gaat om het hele verhaal te vertellen...
Maar jullie hebben inderdaad gelijk dat ik dit niet alleen kan. Bedankt voor alle goede adviezen!
dinsdag 11 mei 2010 om 12:55
quote:lezzmeister schreef op 07 mei 2010 @ 15:37:
Mocht de politie je niet serieus nemen, is er nog altijd plan B.
PM me voor een mail-adres.
Wat een bizarre post Lezzmeister. Iets illegaals in de zin?
@Binta; wat goed dat je bent geweest. Een brief schrijven is misschien niet eens zo'n slecht idee. Zo kan je goed nadenken over hoe je bepaalde dingen wilt verwoorden naar vriend toe. Maar doe het! Je hebt zijn steun zo nodig..... Heel veel sterkte
Mocht de politie je niet serieus nemen, is er nog altijd plan B.
PM me voor een mail-adres.
Wat een bizarre post Lezzmeister. Iets illegaals in de zin?
@Binta; wat goed dat je bent geweest. Een brief schrijven is misschien niet eens zo'n slecht idee. Zo kan je goed nadenken over hoe je bepaalde dingen wilt verwoorden naar vriend toe. Maar doe het! Je hebt zijn steun zo nodig..... Heel veel sterkte
dinsdag 1 juni 2010 om 13:34
Het gaat met ups en downs....
Na het vorige gesprek heb ik ondertussen een intake gesprek met de politie gehad voor aangifte. Maar ze hebben me wel bedenk tijd gegeven. Omdat er waarschijnlijk geen proces zal komen. Gebrek aan bewijs...
Verder heb ik het mijn vriend nog niet verteld. Ik kan het niet....
Na het vorige gesprek heb ik ondertussen een intake gesprek met de politie gehad voor aangifte. Maar ze hebben me wel bedenk tijd gegeven. Omdat er waarschijnlijk geen proces zal komen. Gebrek aan bewijs...
Verder heb ik het mijn vriend nog niet verteld. Ik kan het niet....
dinsdag 1 juni 2010 om 13:44
dinsdag 1 juni 2010 om 13:50
Tuurlijk wil je hem geen pijn doen. Maar jij doet hem geen pijn, die k*******k van een vent die zijn poten niet kon thuishouden heeft dat gedaan. Dat betekend niet dat de pijn daarom minder is, een ook zal hij vast wel boos zijn. Maar toch niet op jou? Je bent hierin een onwillig slachtoffer. Jouw pijn hoef je niet alleen te dragen, hij kan je steunen.
Het lijkt me voor jullie relatie beter als hij ook op de hoogte is. Jij bent dit aan het verwerken, je zit met verdriet, woede, e.e.a. van wat jij nu moet doorstaan komt zo wie zo bij hem terecht. Misschien kan hij dan maar beter weten waarom.
Sterkte met alles.
Het lijkt me voor jullie relatie beter als hij ook op de hoogte is. Jij bent dit aan het verwerken, je zit met verdriet, woede, e.e.a. van wat jij nu moet doorstaan komt zo wie zo bij hem terecht. Misschien kan hij dan maar beter weten waarom.
Sterkte met alles.
woensdag 2 juni 2010 om 18:31
je kan hem in die brief uitleggen dat je steun wilt. Dat je kunt begrijpen dat hij boos is op de dader maar dat jij daar niks aan hebt want dat dat geen steun is.
Zoek die steun, ik weet zeker dat je vriend niks snapt van jou die nu veranderd is.
Ik denk dat je nl best veranderd bent naar hem toe.
Daar snapt hij niks van. Jullie zitten samen in de relatie en ik denk dat hij wel heel graag wil weten wat er met zijn meisje is gebeurd.
Vertel hem in die brief over je angsten. Maar ik denk dat het heel erg belangrijk is dat hij het wel weet.
Ik gok nl dat dit jullie anders erg uit elkaar gaat drijven.
sterkte meis...
En ik vind t heel dapper dat je de aangifte doorzet.
Zoek die steun, ik weet zeker dat je vriend niks snapt van jou die nu veranderd is.
Ik denk dat je nl best veranderd bent naar hem toe.
Daar snapt hij niks van. Jullie zitten samen in de relatie en ik denk dat hij wel heel graag wil weten wat er met zijn meisje is gebeurd.
Vertel hem in die brief over je angsten. Maar ik denk dat het heel erg belangrijk is dat hij het wel weet.
Ik gok nl dat dit jullie anders erg uit elkaar gaat drijven.
sterkte meis...
En ik vind t heel dapper dat je de aangifte doorzet.
donderdag 3 juni 2010 om 05:44
Hi Binta,
Hoe gevoelig dit ook ligt, sluit ik me helemaal aan bij de meeste forummers, neem iemand in vertrouwen en doe aangifte. Je hebt een vriend, leg het hem uit want............. als hij dit niet van jou hoort en straks via anderen ( omdat die andere het verhaal omdraait ) dit hoort zet je meer op het spel. Haal diep adem en plzzzzzzz laat iemand je helpen en doe aangifte.
Sterkte meis
Hoe gevoelig dit ook ligt, sluit ik me helemaal aan bij de meeste forummers, neem iemand in vertrouwen en doe aangifte. Je hebt een vriend, leg het hem uit want............. als hij dit niet van jou hoort en straks via anderen ( omdat die andere het verhaal omdraait ) dit hoort zet je meer op het spel. Haal diep adem en plzzzzzzz laat iemand je helpen en doe aangifte.
Sterkte meis
