Dichtklappen

Als ik je verhaal zo lees, krijg ik het idee dat je een beetje te veel gerationaliseerd hebt. Ben je wel echt verdrietig geweest om wat er allemaal gebeurd is? Het is niet niks.



Ik vind het niet zo vreemd dat je er nu nog verdrietig om kunt zijn, het klinkt mij een beetje als onverwerkte emoties. Ik vind dat er niks is om je voor te schamen. Je mag het nog wel (veel mee) tijd geven. Als je verdrietig bent, ben je dat nou eenmaal. Je kunt wel willen dat je het niet bent, maar het is nou eenmaal zo.



Ow een stukje gemist in je OP. Misschien is het goed om mensen uit te leggen waarom je onzekerder overkomt, en ook te vragen wat zij er van vinden als je zo reageert. Het lijkt me heel vervelend dat het op zulke onverwachte momenten komt. Misschien kun je een uitlaatklep voor jezelf vinden, waarin je verdrietig kunt worden?



Veel sterkte!

Ik denk net als Tinkeldel dat je (onbewust) emoties aan het wegstoppen bent geweest. Dat je het verlies van je vader emotioneel nog niet aankon en daarom naar de achtergrond hebt gedrukt zodat je door kon gaan met je leventje..

Maar guess what, jouw lichaam pikt dat niet! Emoties als stress en verdriet kun je nog zo hard willen negeren, ze uiten zich op een gegeven moment tóch. Bijvoorbeeld door ongeplande hysterische huilbuien, flauwvallen, hoge bloeddruk, hartkloppingen en weet ik wat voor lichamelijke gevolgen nog meer.

Je kan dan symptomen gaan bestrijden, maar beter lijkt me toch om naar de kern van de zaak te gaan en inderdaad volle bak aan het rouwproces te beginnen, hoe kút en oneerlijk dat ook is (en als je denkt 'ja maar daar heb ik op dit moment helemaal geen tijd voor', hoe langer je het uitstelt hoe langer je er uit eindelijk mee bezig zal zijn)........

Heel veel succes en misschien is het verstandig om hulp in te schakelen, want in je eentje lijkt me dit een loodzware klus.

Hoe gaat de rest van je familie ermee om eigenlijk?



(beetje technisch verhaal geworden, maar hoop dat je er iets aan hebt..)

ik raad je aan het boek: lieverd ik mis je zo van anne-marie vermaat te lezen

dit is voor iedereen die een dierbare verloren heeft, geeft info en prktijkvoorbeelden over rouw. erg toegankelijk geschreven.

sterkte

Joh dat is hartstikke heftig allemaal. Niet zo raar dat je huilbuien hebt



Ik weet niet zoveel over rouwverwerking, maar misschien is het goed om hulp te zoeken in die richting?



Soms snap je zelf niet wat er met je gebeurt maar kan iemand die er verstand van heeft het goed uitleggen.

Zeker begrijpelijk elastiekje, denk dat alle forummers wel eens bang zijn voor herkenbaarheid hier.

Maar wees niet bang om het hier (irl) met mensen over te hebben hè? Je hoeft je niet te schamen voor welke emotie dan ook.

k Snap heel goed dat je dingen niet zwaarder wil maken dan ze zijn en geen problemen wil creëren die er niet zijn (daar schiet niemand wat mee op), maar beetje hulp op zijn tijd kan ieder mens wel gebruiken hoor! Daar is niks raars aan.

Sterkte ermee!