Psyche
alle pijlers
Hulp zoeken??
zaterdag 24 juli 2010 om 20:09
Ik voel me de laatste tijd echt klote en vraag me echt af of ik nu echt hulp moet gaan zoeken.
Ik ben enig kind heb geen vriendinnen en geen vriend. Ik ben heel heel heel erg gehecht aan mijn ouders. Ze zijn beide 65. Maar nu bekruipt mij die angst dat ik ze ooit een keer kwijt raak. Elke keer al ik er aan denk word ik verdrietig. Bij alles wat ik daarover zie op tv moet ik huilen.
Ik heb geen vrienden daardoor zie ik mijn ouders dus altijd. En daardoor ben ik heel erg aan ze gaan hechten.
Bij alle nieuwe dingen die ik wil doen ben ik bang. Bang voor het onbekende?? Ik ga dit jaar via mijn werk een opleiding doen. Nu kan ik me al druk maken over mijn selectie gesprek die ik woensdag heb.
Als ik dit nu al zo voel, is het verstandig om er met iemand over te praten. denk aan een psycholoog?? Om hier toch mee om te kunnen gaan. En wat losser te komen van mijn ouders??
Ik wil het hier niet met mijn ouders over hebben, want dan gaan ze zich alleem maar verdreiting voelen en zorgen over me maken.
Misschien heeft hier iemand tips voor mij of heeft het soortgelijke??
Ik ben enig kind heb geen vriendinnen en geen vriend. Ik ben heel heel heel erg gehecht aan mijn ouders. Ze zijn beide 65. Maar nu bekruipt mij die angst dat ik ze ooit een keer kwijt raak. Elke keer al ik er aan denk word ik verdrietig. Bij alles wat ik daarover zie op tv moet ik huilen.
Ik heb geen vrienden daardoor zie ik mijn ouders dus altijd. En daardoor ben ik heel erg aan ze gaan hechten.
Bij alle nieuwe dingen die ik wil doen ben ik bang. Bang voor het onbekende?? Ik ga dit jaar via mijn werk een opleiding doen. Nu kan ik me al druk maken over mijn selectie gesprek die ik woensdag heb.
Als ik dit nu al zo voel, is het verstandig om er met iemand over te praten. denk aan een psycholoog?? Om hier toch mee om te kunnen gaan. En wat losser te komen van mijn ouders??
Ik wil het hier niet met mijn ouders over hebben, want dan gaan ze zich alleem maar verdreiting voelen en zorgen over me maken.
Misschien heeft hier iemand tips voor mij of heeft het soortgelijke??
zaterdag 24 juli 2010 om 21:11
Ik denk ook dat je ouders het juist prettig zullen vinden als je dit met hun bespreekt. Zij zullen ook zien dat je veel alleen bent en dat vinden zij vast niet leuk. Bovendien is het heel eenzaam om dit soort problemen niet te kunnen delen. Zij kunnen ook met je meedenken. Door het niet te bespreken blijft het zo hangen in de lucht en dat voelt iedereen.
Don't worry be happy
zaterdag 24 juli 2010 om 21:17
Ja je moet eerst naar je huisarts voor een verwijzing. Bij een psycholoog kan je je verhaal kwijt. Hij of zij stelt vaak zulke vragen dat je meer inzicht krijgt in wat je werkelijk dwars zit. Ze komen nooit met oplossingen die moeten van uit je zelf komen. Ze geven als het goed is meer inzicht in jezelf, waar je angsten en onzekerheden vandaan komen. Het wordt vergoed door je verzekering alhoewel je ook vaak een eigen bijdrage moet leveren. Check even hoe je verzekerd bent. Vaak voor zo'n 10 keer, wat meestal niet genoeg is, maar je wel een zet in de goede richting kan geven.
Don't worry be happy
zondag 25 juli 2010 om 20:13
Toen mijn vader gisteravond naar bed ging, ben ik naar mijn moeder toe gegaan. Barste gelijk in huilen uit. Heb alles verteld. Ze had nooit wat aan me gemerkt.
Ik heb gezegt dat ik er hulp voor wil zoeken. Ze vond dit een beetje overdreven. Maar ik heb gezegt dat zo'n iemand mij kan helpen om makkelijker sociale contacten te leggen.
Hoe dit zo gekomen is....geen idee, misschien omdat mijn vader 2 jaar gelden ziek was. Had wwat aan zijn nieren. Toen is het denk ik gebeurd dat ik er zo diep over na ging denken. Eenzaam voelen. Bang dat hij dood zou gaan.
Of misschien ook omdat ik enig kind ben. Heb altijd een broer of een zus willen hebben. En het idee dat als je ouders ooit weg vallen je nooit met iemand herrineringen kunt ophalen over je kindertijd.
Ik heb gezegt dat ik er hulp voor wil zoeken. Ze vond dit een beetje overdreven. Maar ik heb gezegt dat zo'n iemand mij kan helpen om makkelijker sociale contacten te leggen.
Hoe dit zo gekomen is....geen idee, misschien omdat mijn vader 2 jaar gelden ziek was. Had wwat aan zijn nieren. Toen is het denk ik gebeurd dat ik er zo diep over na ging denken. Eenzaam voelen. Bang dat hij dood zou gaan.
Of misschien ook omdat ik enig kind ben. Heb altijd een broer of een zus willen hebben. En het idee dat als je ouders ooit weg vallen je nooit met iemand herrineringen kunt ophalen over je kindertijd.
zondag 25 juli 2010 om 20:43
Mijn moeder denkt dat als je naar een psycholoog gaat je dan gek moet zijn. Ze was wel begripvol. En vond het ook wel goed dat ze het wist.
Maar ik heb zo'n idee dat ze zich nu alleen maar meer zorgen maakt. Ze heeft nu al de hele dag hoofdpijn en misselijk. Dan heb ik weer zoiets had ik het mar nooit verteld.
Maar ik heb zo'n idee dat ze zich nu alleen maar meer zorgen maakt. Ze heeft nu al de hele dag hoofdpijn en misselijk. Dan heb ik weer zoiets had ik het mar nooit verteld.
zondag 25 juli 2010 om 21:17
Je hoeft je niet schuldig te voelen dat je zoiets aan je moeder vertelt. Ik kan me niet voorstellen dat je moeder liever heeft dat jij dit voor je houdt, dan dat je het aan haar vertelt. En zo te lezen vind je moeder dit ook.
Zou je actiever op zoek willen en durven gaan naar een vriendschap? Bij een goede vriend of vriendin kun je met deze en toekomstige dilemma's terecht. Dan heb je een wat groter netwerk om op terug te vallen. Ik denk dat dit voor jezelf heel prettig zou zijn. En er zijn genoeg mensen die zelf ook een (extra) vriendschap zoeken.
Als je zelf het gevoel hebt hulp nodig te hebben, dan zou ik die hulp opzoeken. Je kunt er beter na een paar gesprekken achter komen of je wat aan die hulp hebt, dan zonder die hulp in je huidige situatie te blijven zitten.
Soms moet je gewoon die eerste stap zetten. (Waarbij ik het al goed vind dat je het hier hebt aangegeven).
Succes!
Zou je actiever op zoek willen en durven gaan naar een vriendschap? Bij een goede vriend of vriendin kun je met deze en toekomstige dilemma's terecht. Dan heb je een wat groter netwerk om op terug te vallen. Ik denk dat dit voor jezelf heel prettig zou zijn. En er zijn genoeg mensen die zelf ook een (extra) vriendschap zoeken.
Als je zelf het gevoel hebt hulp nodig te hebben, dan zou ik die hulp opzoeken. Je kunt er beter na een paar gesprekken achter komen of je wat aan die hulp hebt, dan zonder die hulp in je huidige situatie te blijven zitten.
Soms moet je gewoon die eerste stap zetten. (Waarbij ik het al goed vind dat je het hier hebt aangegeven).
Succes!
dinsdag 27 juli 2010 om 10:27
Cootje, goed dat je het hebt opengegooid naar je moeder toe.
Het idee dat je enigszins geschift moet zijn om naar een psycholoog hoort een beetje bij hun generatie. Daar moet je echt aan voorbij gaan.
Ook ik heb ooit hulp van een psycholoog gehad. Zomaar twee gesprekken. Maar het heeft me geholpen om rust te vinden in bepaalde dingen. Vooral stelt een psycholoog/coach je de juiste vragen. Je gaat nog steeds zelf op zoek naar oplossingen en antwoorden, maar de ander zorgt voor professionele structuur in je denken. Sinds dat ik een leergang coaching heb gevolgd heb ik mezelf geleerd de juiste vragen te stellen, op zoek te gaan naar de werkelijke barrieres en dan met mezelf in overleg te gaan om die barrieres weg te nemen.
Professionele hulp aanbevolen dus! Om je even op weg te helpen.
Het idee dat je enigszins geschift moet zijn om naar een psycholoog hoort een beetje bij hun generatie. Daar moet je echt aan voorbij gaan.
Ook ik heb ooit hulp van een psycholoog gehad. Zomaar twee gesprekken. Maar het heeft me geholpen om rust te vinden in bepaalde dingen. Vooral stelt een psycholoog/coach je de juiste vragen. Je gaat nog steeds zelf op zoek naar oplossingen en antwoorden, maar de ander zorgt voor professionele structuur in je denken. Sinds dat ik een leergang coaching heb gevolgd heb ik mezelf geleerd de juiste vragen te stellen, op zoek te gaan naar de werkelijke barrieres en dan met mezelf in overleg te gaan om die barrieres weg te nemen.
Professionele hulp aanbevolen dus! Om je even op weg te helpen.
