ex nonchalant met medicatie kind - wat te doen?

Muizelientje heeft MCDD, een variant in autisme wat - kort door de bocht - betekent dat ze een angst- en agressieregulatieprobleem heeft. Muizelien slikt het welbekende riedeltje als Ritalin, Concerta en ook anti-depressiva.



Eenmaal in de twee weken haalt haar vader haar op van school voor zijn weekend en geef ik de medicijnen mee. Dat gaat 'redelijk' goed; redelijk omdat hij haar soms niet helpt herinneren en Muizelientje er ook zelf niet aan denkt. Ik krijg dus soms medicijnen, die ik afgepast meegeef, weer terug op zondag.

Mijn exman woont ongeveer een kwartier rijden van mij vandaan.



Vandaag heeft Muizelientje haar broodtrommel laten liggen op school, met daarin het buisje met de medicijnen. Ik pas dat altijd af, mede ook omdat ik zo nog enigszins de controle wil houden over de medicatie. Als ik bij hem pillen parkeer, weet ik niet of hij ze ook daadwerkelijk geeft, zoals ik zei: slordig. Als het buisje terugkomt als hij haar thuisbrengt, dan zie ik ten minste of het leeg is of niet.



Vandaag kwamen ze ver nadat de school dicht was tot de ontdekking dat de pillen nog op school lagen. Ik had een eter en stelde voor dat ex in de auto sprong en het kwam halen. Dat is in een half uurtje heen en weer. Ex weigerde, ze moet het maar zonder doen, dit weekend. Toen ik kwaad werd bond hij alsong in en wilde dat mijn nachtapotheek (ik heb zo'n EPD) naar zijn nachtapotheek het recept stuurde zodat hij ze daar kon halen. Mijn apo werkte wel mee, maar die van hem niet. Hij moest haar verzekeringsnummer hebben en hij moet betalen - wat hij niet wil. Uiteindelijk heb ik hem ervan kunnen overtuigen dat hij dat wel moet doen.



Enfin, we zijn al meer dan 5 uur aan het kutten met apotheken en geruzie, terwijl als hij even heen en weer was gereden, het probleem binnen een half uur was opgelost.



Nu zeg je misschien: rij dan zelf heen en weer. Mijn visitie zou het nog niet eens zo erg hebben gevonden, maar mijn ex is gewoon volslagen nonchalant en onvolwassen in die dingen. Tijdens ons huwelijk knapte ik al de nodige rotzooi op en verdorie, na de scheiding werd het alleen maar erger, totdat ik daar echt eens paal en perk aan ging stellen. Dit geval staat niet op zichzelf en in geval van Muizelientje bind ik dan nog wel eens in - te vaak, eigenlijk, want hij leert er dus geen flikker van. Ik vind dat hij als vader ook een verantwoordelijkheid heeft. Dat Muizelientje ze laat liggen kan gebeuren. Is niet erg. Maar het is weer een sterk voorbeeld van zijn problemen bij een ander neerleggen en niet de verantwoordelijkheid zelf nemen en schelden op artsen en apotheken die te bedonderd zijn om het na 1 telefoontje van mij even bij hem te bezorgen. En terecht, het zijn geen aspirientjes....ik vind die controle aan meerdere kanten alleen maar terecht.



Nu wil ex toch een voorraad pillen. Maar dan ben ik helemaal de controle kwijt. Maar goed, dit is natuurlijk ook geen oplossing.

Kijk, als het moet rij ik in het belang van mijn kind van Groningen naar Limburg. Maar het gaat mij om de verantwoording die je hebt, en neemt als je kind medicijnen neemt. Graag dus suggesties, tips etc hoe ik hiermee (beter) kan omgaan. Dit is geen oplossing, dat weet ik ook wel. Maar het is óók zijn verantwoordelijkheid. Kortom, ik sta open voor suggesties.....

quote:PixieisBack schreef op 11 september 2010 @ 00:34:

Even iets anders, ben je bekend met weekendlogeeropvang, speciaal voor kinderen met een ASS diagnose? Zal vast mega super mosterd zijn hoor!! Maar dat is wel iets waarbij jij ook even tot rust kunt komen.



Die doosjes hebben ze geloof ik ook bij de Action en anders bij de apotheek. Ik vind het van de zotte dat je ex daar zo weinig verantwoordelijkheid in neemt. Heeft hij zelf ook een ASS diagnose? Zo komt hij op mij iig wel over..



Daar zijn we ook mee bezig. In ieder geval 1 weekend bij een zorgboerderij omdat het inderdaad heel zwaar is. MCDD is een variant die helaas in de puberteit stijgt tot ongekende hoogtes, met het nodige verbale en vaak ook fysieke geweld. Daarom willen de instanties ook dat ze 1 weekend naar een boerderij gaat, maar omdat het niet meer in mjin budget zit, hebben we een herindicatie aangevraagd.



Dat is denk ik het hele probleem, ASS is erfelijk. Ik heb een zus gehad met schizofrenie en borderline. Helaas herken ik vooral borderline bij mijn exman. En daar zit hem de kneep, als je erkent dat je kind autisme heeft, dan moet je ook indirect durven kijken bij jezelf van - wat zit er bij mij.Niet dat het uitmaakt, er is geen 'schuldige meebrenger' maar je moet dan eerlijk naar jezelf durven kijken en wellicht erkennen dat je het zelf ook kán hebben. Ik heb in hele lichte mate ADD, en dan de hyperfocusvariant, dus niet de chaotische, vergeetachtige kant. Het is bij mij zo licht aanwezig dat het geen diagnose mag zijn. Ik heb er enkele 'te verwaarlozen' kenmerken van. Ik heb geen ADHD, schizofrenie en borderline. Mensen die mijn exman zien en het weten kunnen vanuit hun professie hebben mij verteld dat hij behoorlijk veel tekenen van borderline vertoont.

quote:Fauve68 schreef op 11 september 2010 @ 06:44:

Ex van mij, kan ik verder goed mee door 1 deur, slaat bij zoon ook weleens de Concerta en Ritalin over. Zo heeft hij zoon na een dagje uit zonder pillen ( stuiterend de speeltuin door valt ook niet zo op) pas terug gebracht naar mij. S avonds sloeg zoon helemaal door. Gevaarlijk druk, en zooooooooooooooo opstandig!!!!!! Ik was kapot! Heb tegen ex gezegd 'Geen pillen geven? Oke, maar dan breng je hem daarna niet meer naar mij, dan zie je zelf de gevolgen!'Dat is ook wat ik zei! Ik zei: als je die pillen niet wilt komen halen of anderszins wilt regelen dan mag je haar volgende week houden. En gelijk de afspraken met de goog, tandarts en pysch doorgegeven. Hij stuiterde gelijk: hij vind nog altijd dat artsen in de avonduren moeten werken en niet overdag omdat hij dan moet werken. Hij gaat dus ook vrijwel nooit mee naar gesprekken en pas toen hij een licht dwingende brief kreeg over dat psycho-educatieve gesprek nam hij een vrije middag en zat voortdurend te verkondigen dat iedereen wel hem dankbaar moest zijn dat hij een vrije dag nam, het eignelijk niet kon en hij niet begreep waarom artsen niet in de avonduren werkten. Pas toen ik dreigde zijn baas op te bellen om de baas duidelijk te maken wat er met Muizelientje aan de hand was, bond hij in. Ik wed namelijk dat zijn baas helemaal niet zo moeilijk is....

quote:Sent schreef op 11 september 2010 @ 00:48:

[...]



Sorry Muis . Daarom was het in vraagvorm, omdat ik weet dat voor dit soort stoornissen heel sterk geldt dat het per kind verschillend is, en er veel factoren kunnen zijn waarom een kind het níet zelf zou kunnen. Misschien had ik de vraag voorzichtiger moeten stellen, het was in elk geval niet mijn bedoeling je zo te confronteren met deze pijnlijke realiteit. Het was de vaart van de redenering, het "áls dit van toepassing is, dán zou dit misschien kunnen.." Maar te zakelijk gesteld denk ik, of in elk geval niet handig geformuleerd. Nogmaals mijn excuus.







Ben je gek, nee hoor, helemaal niet onhandig, ik heb je post alleen maar als positief ervaren hoor.

Het is de realiteit en ja, het doet pijn, het is ook verschrikkelijk moeilijk voor me. Ik ben zelf heel erg zelfstandig, ondernemend, voor de duvel en zijn oude moer niet bang, stap overal op af en dan heb je een kind die dat niet kan. Dat is niet erg, maar het is soms best lastig voor mij om mij daarin te verplaatsen. Ik doe vreselijk mijn best en net als je denkt dat je het snapt, komt er weer iets nieuws op je pad..

quote:Sent schreef op 11 september 2010 @ 00:48:

[...]

In het uiterste geval zou er misschien een constructie mogelijk zijn met thuiszorg, of een andere vorm van zorg. Als vader heel duidelijk aan zou geven dat hij niet de verantwoording voor het toedienen van de medicatie wil nemen, en Muizelien dat zelf niet kán, zou gespecialiseerde zorg misschien mogelijk zijn. Maar ik verwacht eigenlijk dat de indicerende instantie zal stellen dat je ex het 'gewoon' moet doen. In bepaalde gevallen ís die zorg er echter wel, bijvoorbeeld bij ouderen die niet heel helder meer zijn, maar verder nog zelfstandig wonen. De precieze mogelijkheden ken ik niet, wel weet ik dat ook dat steeds strenger geïndiceerd wordt. Eerst mocht een verpleegkundige bijvoorbeeld je weekdoos uitzetten, tegenwoordig ziet men de baxterollen van de apotheek als voorliggende voorziening. Ik zal morgen eens gaan googelen, maar deze oplossing is natuurlijk verre van ideaal. Ze zou dan bijvoorbeeld thuis moeten zijn op het moment dat de thuiszorg komt, en ook die kan een keer wat eerder of later komen. Hoeveel innamemomenten heeft ze op een dag? En hoe nauw komt dat? (Maakt een uur eerder of later uit bijvoorbeeld, een half uur? Dat kan per medicijn enorm verschillend zijn.)



Ik denk dus dat de herindicatie daar niets mee zal gaan doen en eigenlijk vind ik dat ook wel terecht. Zeker als er dus waarschuwingssystemen zijn en, een vent met verdorie HBO.

Eerst kreeg ze volledig ritalin, en moest 1 pil in de middag worden ingenomen. Dat was zo'n drama omdat mijn ex gewoon naar mij ging foeteren dat die pil in de middag zo onhandig was want hij kon het maar niet onthouden en het was zo lastig en hij kon toch moeilijk thuisblijven (aangezien meenemen kennelijk te ingewikkeld was). Ik heb daarop toen concerta genomen; ze neemt nu beide in de ochtend in, concerta werkt dan de hele dag en ritalin knalt er gelijk in, anders is het huis in de ochtend te klein. Uiteindeijk was dan deze constructie, met ook een AD, beter voor haar, maar ik heb dus al getracht de medicatie zodanig aan te passen dat het voor hem (!) beter paste.

Niet voor niets zei ik tijdens mijn huwelijk wel eens dat ik TWEE kinderen had....

Venuss, je komt er even goed bij mij in op de zaterdagmorgen!

Geeft niets.



Het schrijnende is dat dit precies is waar ik bang voor ben, dat ik die omgang ter discussie moet gaan stellen. Ik druk mij bewust voorzichtig uit. Omdat het iets is dat door mijn hoofd spookt. Ook ik heb aangegeven dat Muizelientje mogelijk ooit opgenomen kan worden. Dat ze niet zelfstandig kan wonen en dat onze zorg bepaald niet ophoudt als ze 18 is, en mogelijk juist dan anders ingericht moet worden omdat ze dan voor de wet volwassen is. Dat ze mischien handelingsonbekwaam is. Allemaal doemscenario's en ik ben er gelukkig niet elke dag mee bezig, maar het houdt mij wel bij tijd en wijle bezig.



Ik kreeg de diagnose pas vorig jaar, maar het ontvouwde zich zo rond de scheiding (ze was toen 6). Lange tijd hebben instanties ook haar gedrag verweten aan de (v)echtscheiding (ik ben bedreigd enzo) en geweigerd verder te kijken. Bij de laatste instantie heb ik bewust niets gezegd over de vechtscheiding en ook niet over voorgaande trajecten en dus 'blanco' ingestapt met alleen maar opgeschreven voorbeelden van haar gedrag. Na drie regels deed de goog voorzichtig zeggen dat ze, hoewel ze nog geen diagnose kon stellen zonder onderzoek, ze hier enigszins autisme in kon herkennen.

Alsof er een last van mijn schouders viel. Ik wist dat ik 11 jaar lang niet gek was.



Toen ik ging scheiden wilde ex het kind te hooi en te gras zien. Toen mijn advo en vrienden vroegen wanneer ik dacht nou eens écht gek te zijn, stelde ik een omgangsregeling voor. Ex was laaiend: liet zich geen regeling opleggen, wat dácht ik wel niet?! Totdat ik dreigde die dan maar aan de rechter voor te leggen....

Ook ik heb mij altijd geijverd dat ze elkaar bleven zien. Hoe ik ook over hem dacht en denk, ik wilde mijzelf en mijn kind recht in de ogen kunnen kijken. Ten aanzien van mijn huwelijk en de scheiding kan ik aangeven dat ik voor het eerste echt heb willen vechten en het tweede dat ik het netjes heb willen afhandelen. Hij heeft een ander verhaal, hij wilde niet vechten en liet het toe dat zijn familie en vrienden mij uitscholden op het schoolplein, dreigbrieven stuurden, treitereien als banden lek steken etc....



Venuss, mijn mail: muisje1966@online.nl

Ik zou graag met je mailen

quote:dangeensuus schreef op 11 september 2010 @ 09:35:

Snotverdorie wat een eikel



Is het een optie om zelf maar die kant op te gaan en haar de medicatie te geven? Heel kinderachtig maar het is of zelf rijden, of haar niet laten gaan, die medicatie is te belangrijk



Dat is het dilemma. Ik heb het overwogen, ook al had ik visite en die vond het niet erg, die kent ex en zei, ik ga wel mee hoor. Maar het gaat me echt om het principe, dat je je verantwoordelijkheid neemt En daar zit hem de crux, als ex die niet kan nemen, dan kom je dus bij de vraag: is het nog langer verantwoord dat ze naar hem toegaat? Dat zou mij aan mijn hart gaan, hoezeer ik ex ook een eikel vind. Ik vrees alleen, (zie ook mijn reactie op Venuss) dat het mogelijk die kant uit zal gaan....

En ergens is dat triest, dat je als goddorie volwassen vent niet eens die pillenparade kan overzien en daardoor de omgang met je kind in gevaar brengt. Wat ben je dan of voor een lul?!?

Inmiddels update: ex heeft gisteravond laat inderdaad de pillen kunnen ophalen - en heeft daar staan mopperen dat hij het onzin vond dat er zoveel heen en weer gebeld moest worden en hij langs moest komen.

Kortom, mijn ex zoals hij is.



Ik heb hem verteld dat als hij gewoon in zijn auto was gesprongen en ze was komen halen, het zaakje in een half uurtje bekeken was in plaats van ruim 5 uur kutten, heen en weer bellen en in ieder geval mijn vrijdagavond verkloten.



Ook Muizelientje gesproken want die kreeg gisteravond natuurlijk de wind van voren van hem (een fout is per definitie door een ander gemaakt, ook als ex hem heeft gemaakt is het toch de schuld van een ander) en haar verteld dat het niet erg is dat ze zijn blijven liggen, dat het kan gebeuren en dat we allemaal wel eens wat vergeten. Ze klonk hoorbaar opgelucht.....