Psyche
alle pijlers
Je schuldig voelen als moeder
zondag 19 september 2010 om 22:21
Ik ben moeder van een zoon van 8 jaar en sinds kort in scheiding. Ik heb hier lange tijd over gedaan om de stap te zetten , maar nu eindelijk gezet na een lange periode van ruzies.
De stap was voor mij makkelijker te zetten omdat ik verliefd ben geworden op iemand anders.
Nu woon ik daar en probeer ik samen met hem en onze kinderen een nieuw leven op te bouwen. Dit gaat logischerwijs met ups en downs.
Mij zoon is de helft van de week bij zijn vader en de andere helft bij mij. Ik heb absoluut geen spijt van mijn keuzes maar voel me wel een slechte moeder. Ik kan niet meer voor de volle 100 % voor hem zorgen en van hem genieten. De dagen dat hij niet bij mij is zit ik met moedergevoelens waar ik niks mee kan.
Wie herkend dit ? En heeft tips hoe ik van dat gevoel af kan komen??
De stap was voor mij makkelijker te zetten omdat ik verliefd ben geworden op iemand anders.
Nu woon ik daar en probeer ik samen met hem en onze kinderen een nieuw leven op te bouwen. Dit gaat logischerwijs met ups en downs.
Mij zoon is de helft van de week bij zijn vader en de andere helft bij mij. Ik heb absoluut geen spijt van mijn keuzes maar voel me wel een slechte moeder. Ik kan niet meer voor de volle 100 % voor hem zorgen en van hem genieten. De dagen dat hij niet bij mij is zit ik met moedergevoelens waar ik niks mee kan.
Wie herkend dit ? En heeft tips hoe ik van dat gevoel af kan komen??
maandag 20 september 2010 om 13:56
Ja ik ook
En ik besef wel dat ik eigenlijk To' s topic aan het vervuilen ben en dat ook niet helemaal eerlijk is want we weten haar situatie niet volledig. En aan dit soort posts heeft ze niet veel (sorry to)
Maar ik zit er zelf middenin, hoor en lees niet anders en dat maakt mij zo droevig en opstandig op zijn tijd.
En ik besef wel dat ik eigenlijk To' s topic aan het vervuilen ben en dat ook niet helemaal eerlijk is want we weten haar situatie niet volledig. En aan dit soort posts heeft ze niet veel (sorry to)
Maar ik zit er zelf middenin, hoor en lees niet anders en dat maakt mij zo droevig en opstandig op zijn tijd.
maandag 20 september 2010 om 14:08
quote:fleurtje schreef op 20 september 2010 @ 09:18:
[...]
Maar natuurlijk. Het zou ook wel heel dapper zijn om toe te geven dat je het misschien beter anders aan had moeten pakken, als je dat achteraf zou vinden.
Nog geen seconde spijt van gehad. Met de mogelijkheden die ik toen had, was dit voor mijn kinderen en mij de beste keuze, waar ik nog steeds volledig achter sta.
Even off topic; Over mijn al dan niet bezit van dapperheid, het lijkt me dat jij daar echt 0,0 inzicht in hebt na 1 post te hebben gelezen, maar genuanceerd reageren is ook een kunst.
TO, ik wens je veel succes de komende tijd.
[...]
Maar natuurlijk. Het zou ook wel heel dapper zijn om toe te geven dat je het misschien beter anders aan had moeten pakken, als je dat achteraf zou vinden.
Nog geen seconde spijt van gehad. Met de mogelijkheden die ik toen had, was dit voor mijn kinderen en mij de beste keuze, waar ik nog steeds volledig achter sta.
Even off topic; Over mijn al dan niet bezit van dapperheid, het lijkt me dat jij daar echt 0,0 inzicht in hebt na 1 post te hebben gelezen, maar genuanceerd reageren is ook een kunst.
TO, ik wens je veel succes de komende tijd.
maandag 20 september 2010 om 14:16
quote:iry schreef op 20 september 2010 @ 13:56:
Ja ik ook
En ik besef wel dat ik eigenlijk To' s topic aan het vervuilen ben en dat ook niet helemaal eerlijk is want we weten haar situatie niet volledig. En aan dit soort posts heeft ze niet veel (sorry to)
Maar ik zit er zelf middenin, hoor en lees niet anders en dat maakt mij zo droevig en opstandig op zijn tijd.TO heeft zich niet meer laten zien Iry dus niks vervuilen.
Ja ik ook
En ik besef wel dat ik eigenlijk To' s topic aan het vervuilen ben en dat ook niet helemaal eerlijk is want we weten haar situatie niet volledig. En aan dit soort posts heeft ze niet veel (sorry to)
Maar ik zit er zelf middenin, hoor en lees niet anders en dat maakt mij zo droevig en opstandig op zijn tijd.TO heeft zich niet meer laten zien Iry dus niks vervuilen.
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
maandag 20 september 2010 om 14:35
Hey Trijntje!
Weet even niet wat ik moet zeggen. Weet ook niet wat ik kan zeggen. Je hebt er wel eens iets over verteld, maar weet niet in hoeverre je dat opgerakeld wilt zien.
Maar ik ga er even vanuit dat... nou ja,dat dus.. Ik vind het heel dapper van je moeder, hoe voel jij je er over? Ondanks alles en ondanks dat jij het ws beter vindt zo, zal het toch raar zijn. Niet iets wat je in den beginne hoopt.
Ik doe dit echt nooit, maar nu toch:
Weet even niet wat ik moet zeggen. Weet ook niet wat ik kan zeggen. Je hebt er wel eens iets over verteld, maar weet niet in hoeverre je dat opgerakeld wilt zien.
Maar ik ga er even vanuit dat... nou ja,dat dus.. Ik vind het heel dapper van je moeder, hoe voel jij je er over? Ondanks alles en ondanks dat jij het ws beter vindt zo, zal het toch raar zijn. Niet iets wat je in den beginne hoopt.
Ik doe dit echt nooit, maar nu toch:
maandag 20 september 2010 om 14:41
Een vrouw is volgens mij niet eens in staat om vanuit de ene relatie op een gezonde manier direct samen te gaan wonen met een nieuwe partner.
Laat staan een kind.
Direct een andere man in huis. En sterker nog...bij een andere man in huis. Zijn eigen veilige omgeving is weg. De veiligheid van papa weg. En dan direct moeten aanpassen aan een nieuwe persoon die in zijn ogen waarschijnlijk de plek van zijn vader inneemt. Lijkt me niet heel gezond voor de psyche.
Mijn tip. Per direct op zoek naar andere woonruimte voor jou en de je zoon. Allebei eerst aan verwerking toekomen.
En anders is het misschien een optie om je zoon full-time bij zijn vader te laten wonen. Dan wordt hij niet constant met de situatie met een nieuwe man in een ander dan zijn eigen huis geconfronteerd.
Heb nog een keer de OP zitten lezen, maar wat me vooral stoort is dat je het alleen over je eigen behoeften hebt. Jij kan je moedergevoelens niet kwijt omdat hij de helft van de tijd bij zij vader is. Jij kan niet meer voor de volle 100 procent van hem genieten en voor hem zorgen.
Laat staan een kind.
Direct een andere man in huis. En sterker nog...bij een andere man in huis. Zijn eigen veilige omgeving is weg. De veiligheid van papa weg. En dan direct moeten aanpassen aan een nieuwe persoon die in zijn ogen waarschijnlijk de plek van zijn vader inneemt. Lijkt me niet heel gezond voor de psyche.
Mijn tip. Per direct op zoek naar andere woonruimte voor jou en de je zoon. Allebei eerst aan verwerking toekomen.
En anders is het misschien een optie om je zoon full-time bij zijn vader te laten wonen. Dan wordt hij niet constant met de situatie met een nieuwe man in een ander dan zijn eigen huis geconfronteerd.
Heb nog een keer de OP zitten lezen, maar wat me vooral stoort is dat je het alleen over je eigen behoeften hebt. Jij kan je moedergevoelens niet kwijt omdat hij de helft van de tijd bij zij vader is. Jij kan niet meer voor de volle 100 procent van hem genieten en voor hem zorgen.
maandag 20 september 2010 om 14:47
quote:fleurtje schreef op 20 september 2010 @ 14:35:
Hey Trijntje!
Weet even niet wat ik moet zeggen. Weet ook niet wat ik kan zeggen. Je hebt er wel eens iets over verteld, maar weet niet in hoeverre je dat opgerakeld wilt zien.
Maar ik ga er even vanuit dat... nou ja,dat dus.. Ik vind het heel dapper van je moeder, hoe voel jij je er over? Ondanks alles en ondanks dat jij het ws beter vindt zo, zal het toch raar zijn. Niet iets wat je in den beginne hoopt.
Ik doe dit echt nooit, maar nu toch: Thanx Fleur Het is wel heel vreemd om je ouders na een huwelijk van 40 jaar uit elkaar te zien gaan. En ik vind het ook naar om te zien dat ze elkaar ook echt het licht in de ogen niet meer gunnen. Mijn vader heeft nog geprobeerd om toenadering tot mijn moeder te zoeken, maar zij kapt consequent al het contact af. Je ziet het ook op verjaardagen gebeuren. Dan vraag mijn moeder wanneer mijn vader komt, ik zeg dan wanneer hij komt en dan antwoordt zij 'mooi, dan kom ik niet. Dan kom ik vanavond wel' ofzo. Je gunt je ouders een leuke oude dag samen en dan eindigt het zo.
Hey Trijntje!
Weet even niet wat ik moet zeggen. Weet ook niet wat ik kan zeggen. Je hebt er wel eens iets over verteld, maar weet niet in hoeverre je dat opgerakeld wilt zien.
Maar ik ga er even vanuit dat... nou ja,dat dus.. Ik vind het heel dapper van je moeder, hoe voel jij je er over? Ondanks alles en ondanks dat jij het ws beter vindt zo, zal het toch raar zijn. Niet iets wat je in den beginne hoopt.
Ik doe dit echt nooit, maar nu toch: Thanx Fleur Het is wel heel vreemd om je ouders na een huwelijk van 40 jaar uit elkaar te zien gaan. En ik vind het ook naar om te zien dat ze elkaar ook echt het licht in de ogen niet meer gunnen. Mijn vader heeft nog geprobeerd om toenadering tot mijn moeder te zoeken, maar zij kapt consequent al het contact af. Je ziet het ook op verjaardagen gebeuren. Dan vraag mijn moeder wanneer mijn vader komt, ik zeg dan wanneer hij komt en dan antwoordt zij 'mooi, dan kom ik niet. Dan kom ik vanavond wel' ofzo. Je gunt je ouders een leuke oude dag samen en dan eindigt het zo.
maandag 20 september 2010 om 19:03
quote:w00t schreef op 20 september 2010 @ 12:44:
[...]
Ik snap de tendens van de posts ook wel, maar ik heb er altijd goede hoop op dat mensen goed nadenken over hun acties en dat deze -ook al lijken ze ongebruikelijk- under the given circumstances de beste waren. Ik ben een geboren optimist, zeg maar
Goed geluld, Wootstra. Helemaal mee eens.
En ook heel erg eens met de opmerking van FV over gelukkige moeders, die Fleurtje weer aan het braken maakte als ik me niet verlas.
[...]
Ik snap de tendens van de posts ook wel, maar ik heb er altijd goede hoop op dat mensen goed nadenken over hun acties en dat deze -ook al lijken ze ongebruikelijk- under the given circumstances de beste waren. Ik ben een geboren optimist, zeg maar
Goed geluld, Wootstra. Helemaal mee eens.
En ook heel erg eens met de opmerking van FV over gelukkige moeders, die Fleurtje weer aan het braken maakte als ik me niet verlas.
dinsdag 21 september 2010 om 11:44
Mijn zoon zit nog steeds op zijn oude school , met zijn vriendjes. Op de dagen dat hij bij mij is rijd ik heen en weer , en dat doe ik met alle liefde. Want hem hier op school doen zou alleen praktisch zijn voor mij en daar draait het niet om.
Hij is de helft van de week bij zijn vader en dat proberen we zo te houden, hij heeft alles wat hij praktisch nodig heeft bij zijn vader en bij mij en hoeft dus nooit een koffer mee.
Mijn ex heeft mij het leven samen met hem onmogelijk gemaakt , en ik ben daar letterlijk ziek van geweest en zoveel afgevallen dat ik niet meer op mijn benen kon staan. Alle energie die ik had heb ik gestoken in het redden van mijn huwelijk maar omdat ex niet veranderde was het einde oefening. Zeg dus niet dat ik het zomaar heb opgegeven.
Onze zoon was zo vaak boos en verdrietig door de spanning dat ik dat niet meer kon aanzien.
En nu ? Hij is rustig , lief en ook zeker wel verdrietig , maar daar praten we over. Hij hoort niet elke dag in spanning te leven.
Mijn vriend geeft hem alle liefde en aandacht en zijn kinderen geven mijn zoon ook aandacht en liefde , en dat is heel waardevol.
Ik ben verre van egoistisch , want ik heb mezelf jaren weggecijferd , en nu heb ik voor mezelf gekozen maar ook voor mijn kind , want er is nu meer rust en liefde in zijn leven.
Hij is de helft van de week bij zijn vader en dat proberen we zo te houden, hij heeft alles wat hij praktisch nodig heeft bij zijn vader en bij mij en hoeft dus nooit een koffer mee.
Mijn ex heeft mij het leven samen met hem onmogelijk gemaakt , en ik ben daar letterlijk ziek van geweest en zoveel afgevallen dat ik niet meer op mijn benen kon staan. Alle energie die ik had heb ik gestoken in het redden van mijn huwelijk maar omdat ex niet veranderde was het einde oefening. Zeg dus niet dat ik het zomaar heb opgegeven.
Onze zoon was zo vaak boos en verdrietig door de spanning dat ik dat niet meer kon aanzien.
En nu ? Hij is rustig , lief en ook zeker wel verdrietig , maar daar praten we over. Hij hoort niet elke dag in spanning te leven.
Mijn vriend geeft hem alle liefde en aandacht en zijn kinderen geven mijn zoon ook aandacht en liefde , en dat is heel waardevol.
Ik ben verre van egoistisch , want ik heb mezelf jaren weggecijferd , en nu heb ik voor mezelf gekozen maar ook voor mijn kind , want er is nu meer rust en liefde in zijn leven.
dinsdag 21 september 2010 om 17:01
dinsdag 21 september 2010 om 17:24
De tip is,
Geef het tijd je gevoelens gaan gaande weg een beetje hun weg vinden, en soms ga je ook gewoon genieten van even alle vrije tijd hebben.
Dat duurt even.
Het schuld gevoel zal blijven gaan en komen want ook al heb je geen spijt van je keuze en zijn de redenen meer dan reden genoeg en kan je jezelf recht in de spiegel kijken dat je daadwerkelijk alles hebt gegeven om dit te voorkomen.
Dan nog, de keuze is niet de keuze van je kind en daarmee zal je keer op keer geconfronteerd worden.
Je zal er beter mee leren omgaan.
Een slappe tip, maar ik kan er niet meer van maken
Geef het tijd je gevoelens gaan gaande weg een beetje hun weg vinden, en soms ga je ook gewoon genieten van even alle vrije tijd hebben.
Dat duurt even.
Het schuld gevoel zal blijven gaan en komen want ook al heb je geen spijt van je keuze en zijn de redenen meer dan reden genoeg en kan je jezelf recht in de spiegel kijken dat je daadwerkelijk alles hebt gegeven om dit te voorkomen.
Dan nog, de keuze is niet de keuze van je kind en daarmee zal je keer op keer geconfronteerd worden.
Je zal er beter mee leren omgaan.
Een slappe tip, maar ik kan er niet meer van maken
dinsdag 21 september 2010 om 19:53
quote:fringe schreef op 21 september 2010 @ 17:01:
Weet je , laat maar zitten. Vroeg gewoon om advies. Blijkbaar hebben sommige mensen de behoefte om mij ongegeneerd kritiek te geven over alles wat ik anders had moeten doen.
Ben ook maar een mens , voor mijn gevoel al geen supermoeder , maar voel me nu helemaal kut. Zal ook niet weer posten.Ik had je een vraag gesteld. Zou je die willen beantwoorden?
Weet je , laat maar zitten. Vroeg gewoon om advies. Blijkbaar hebben sommige mensen de behoefte om mij ongegeneerd kritiek te geven over alles wat ik anders had moeten doen.
Ben ook maar een mens , voor mijn gevoel al geen supermoeder , maar voel me nu helemaal kut. Zal ook niet weer posten.Ik had je een vraag gesteld. Zou je die willen beantwoorden?
dinsdag 21 september 2010 om 22:13
quote:fleurtje schreef op 20 september 2010 @ 20:15:
Ja, dat maakt me aan het braken. Dat gewauwel over als moeders maar gelukkig is.Sja. Het is toch echt onmogelijk je kind gelukkig te maken als je je zelf niet gelukkig bent. Waarmee niet gezegd is dat je je kind weg moet cijferen ten faveure van jezelf. Het is een genuanceerd verhaal.
Ja, dat maakt me aan het braken. Dat gewauwel over als moeders maar gelukkig is.Sja. Het is toch echt onmogelijk je kind gelukkig te maken als je je zelf niet gelukkig bent. Waarmee niet gezegd is dat je je kind weg moet cijferen ten faveure van jezelf. Het is een genuanceerd verhaal.
