Psyche
alle pijlers
Je schuldig voelen als moeder
zondag 19 september 2010 om 22:21
Ik ben moeder van een zoon van 8 jaar en sinds kort in scheiding. Ik heb hier lange tijd over gedaan om de stap te zetten , maar nu eindelijk gezet na een lange periode van ruzies.
De stap was voor mij makkelijker te zetten omdat ik verliefd ben geworden op iemand anders.
Nu woon ik daar en probeer ik samen met hem en onze kinderen een nieuw leven op te bouwen. Dit gaat logischerwijs met ups en downs.
Mij zoon is de helft van de week bij zijn vader en de andere helft bij mij. Ik heb absoluut geen spijt van mijn keuzes maar voel me wel een slechte moeder. Ik kan niet meer voor de volle 100 % voor hem zorgen en van hem genieten. De dagen dat hij niet bij mij is zit ik met moedergevoelens waar ik niks mee kan.
Wie herkend dit ? En heeft tips hoe ik van dat gevoel af kan komen??
De stap was voor mij makkelijker te zetten omdat ik verliefd ben geworden op iemand anders.
Nu woon ik daar en probeer ik samen met hem en onze kinderen een nieuw leven op te bouwen. Dit gaat logischerwijs met ups en downs.
Mij zoon is de helft van de week bij zijn vader en de andere helft bij mij. Ik heb absoluut geen spijt van mijn keuzes maar voel me wel een slechte moeder. Ik kan niet meer voor de volle 100 % voor hem zorgen en van hem genieten. De dagen dat hij niet bij mij is zit ik met moedergevoelens waar ik niks mee kan.
Wie herkend dit ? En heeft tips hoe ik van dat gevoel af kan komen??
zondag 19 september 2010 om 22:29
Tsja die gevoelens zullen slijten. Maar is het wel verstandig om van het ene bed direct in het andere bed over te stappen?
Wat als het nu niet lukt? dan moet je je zoon een tweede scheiding aan doen; daar zou ik me in jou geval veel schuldiger over voelen naar je zoon toe.
Waarom niet een tijd alleen met je zoon wonen zodat je hem alle aandacht kan geven die hij zo nodig heeft.in plaats van alje energie in een nieuwe relatie te stoppen. Lijkt me heel onrustig voor je zoon.
Wat als het nu niet lukt? dan moet je je zoon een tweede scheiding aan doen; daar zou ik me in jou geval veel schuldiger over voelen naar je zoon toe.
Waarom niet een tijd alleen met je zoon wonen zodat je hem alle aandacht kan geven die hij zo nodig heeft.in plaats van alje energie in een nieuwe relatie te stoppen. Lijkt me heel onrustig voor je zoon.
zondag 19 september 2010 om 22:39
zondag 19 september 2010 om 22:40
Weer twee lekkere belerende ongevraagde reacties hierboven (gaap)
Ben het met Garden of Sarah eens. Bij een scheiding kunnen alle mogelijke schuld gevoelens komen kijken. Schuld vraagt om straf en de straf is een slecht gevoel bij jezelf. Daar heb je dus vooral jezelf mee. Waarschijnlijk heb je alles zo goed als je kan geregeld.
De tijd die je zoon bij zijn vader is kun je gebruiken om je nieuwe leven op te bouwen.
Ben het met Garden of Sarah eens. Bij een scheiding kunnen alle mogelijke schuld gevoelens komen kijken. Schuld vraagt om straf en de straf is een slecht gevoel bij jezelf. Daar heb je dus vooral jezelf mee. Waarschijnlijk heb je alles zo goed als je kan geregeld.
De tijd die je zoon bij zijn vader is kun je gebruiken om je nieuwe leven op te bouwen.
zondag 19 september 2010 om 22:48
quote:orbit schreef op 19 september 2010 @ 22:40:
Weer twee lekkere belerende ongevraagde reacties hierboven (gaap) Dan moet je het niet op een forum zetten.
Ben het met Garden of Sarah eens. Bij een scheiding kunnen alle mogelijke schuld gevoelens komen kijken. Schuld vraagt om straf en de straf is een slecht gevoel bij jezelf. Daar heb je dus vooral jezelf mee. Wat een eye-opener
Waarschijnlijk heb je alles zo goed als je kan geregeld.
De tijd die je zoon bij zijn vader is kun je gebruiken om je nieuwe leven op te bouwen. Dat kan ook als zoon er is hoor.
Weer twee lekkere belerende ongevraagde reacties hierboven (gaap) Dan moet je het niet op een forum zetten.
Ben het met Garden of Sarah eens. Bij een scheiding kunnen alle mogelijke schuld gevoelens komen kijken. Schuld vraagt om straf en de straf is een slecht gevoel bij jezelf. Daar heb je dus vooral jezelf mee. Wat een eye-opener
Waarschijnlijk heb je alles zo goed als je kan geregeld.
De tijd die je zoon bij zijn vader is kun je gebruiken om je nieuwe leven op te bouwen. Dat kan ook als zoon er is hoor.
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
zondag 19 september 2010 om 23:05
quote:orbit schreef op 19 september 2010 @ 22:40:
Weer twee lekkere belerende ongevraagde reacties hierboven (gaap)
Ben het met Garden of Sarah eens. Bij een scheiding kunnen alle mogelijke schuld gevoelens komen kijken. Schuld vraagt om straf en de straf is een slecht gevoel bij jezelf. Daar heb je dus vooral jezelf mee. Waarschijnlijk heb je alles zo goed als je kan geregeld.
De tijd die je zoon bij zijn vader is kun je gebruiken om je nieuwe leven op te bouwen.
Wat een domme posting.
Wie heeft het hier over straf??
Ik vind ook heel sterk dat je (wanneer je gaat scheiden met kinderen) het aan je kinderen verplicht bent om het zo rustig mogelijk te houden.
Eerst je eigen leven (en dat van je kind) goed op de rails. Daarna mag je verder kijken voor een eventuele lat relatie.
Weer twee lekkere belerende ongevraagde reacties hierboven (gaap)
Ben het met Garden of Sarah eens. Bij een scheiding kunnen alle mogelijke schuld gevoelens komen kijken. Schuld vraagt om straf en de straf is een slecht gevoel bij jezelf. Daar heb je dus vooral jezelf mee. Waarschijnlijk heb je alles zo goed als je kan geregeld.
De tijd die je zoon bij zijn vader is kun je gebruiken om je nieuwe leven op te bouwen.
Wat een domme posting.
Wie heeft het hier over straf??
Ik vind ook heel sterk dat je (wanneer je gaat scheiden met kinderen) het aan je kinderen verplicht bent om het zo rustig mogelijk te houden.
Eerst je eigen leven (en dat van je kind) goed op de rails. Daarna mag je verder kijken voor een eventuele lat relatie.
Ja, dat vind ik echt.
zondag 19 september 2010 om 23:35
Fringe, ik herken het wel. Inmiddels ben ik al jaren gescheiden en er zijn nog steeds een hoop momenten waarop ik me schuldig voel. Niet alleen over dingen van vroeger, ook over dingen van nu. Vaak zijn dat dingen waar ik zelf geen controle over heb en waarvan ik mezelf wijs maak dat als ik er wel controle over had gehad, ik het dan anders (leuker/beter) had kunnen laten lopen voor mijn kinderen.
Wat helpt voor mij, is mijn kinderen centraal stellen in de keuzes die ik maak. Ik ben daar niet echt handig in, omdat ik mezelf met een iets te groot gemak wegcijfer en dat ook niet de juiste weg is. Maar nadat je als ouder de veiligheid onder de voeten van je kind vandaan hebt gerukt ben je het m.i. wel verplicht je kind tot je aller aller àllereerste prioriteit te maken. Meer nog dus dan wanneer je nog samen bent als ouders.
Zoals je je situatie nu beschrijft kies je er momenteel voor om je eigen comfort voorop te stellen. Jij hebt iemand nodig om de stappen te durven zetten die je moet zetten, jij hebt iemand nodig om je tot steun te zijn. Dat je daarvoor iemand hebt gekozen met wie je ook een liefdesrelatie hebt staat natuurlijk volledig haaks op het belang van je zoon. Je schaadt hem daarmee voor nu en voor in de toekomst. Ik denk dat als je van je schuldgevoel afwil, of dit in ieder geval behapbaar wil maken, je een einde zal moeten maken aan de situatie zoals je die nu gecreëerd hebt.
Wat helpt voor mij, is mijn kinderen centraal stellen in de keuzes die ik maak. Ik ben daar niet echt handig in, omdat ik mezelf met een iets te groot gemak wegcijfer en dat ook niet de juiste weg is. Maar nadat je als ouder de veiligheid onder de voeten van je kind vandaan hebt gerukt ben je het m.i. wel verplicht je kind tot je aller aller àllereerste prioriteit te maken. Meer nog dus dan wanneer je nog samen bent als ouders.
Zoals je je situatie nu beschrijft kies je er momenteel voor om je eigen comfort voorop te stellen. Jij hebt iemand nodig om de stappen te durven zetten die je moet zetten, jij hebt iemand nodig om je tot steun te zijn. Dat je daarvoor iemand hebt gekozen met wie je ook een liefdesrelatie hebt staat natuurlijk volledig haaks op het belang van je zoon. Je schaadt hem daarmee voor nu en voor in de toekomst. Ik denk dat als je van je schuldgevoel afwil, of dit in ieder geval behapbaar wil maken, je een einde zal moeten maken aan de situatie zoals je die nu gecreëerd hebt.
zondag 19 september 2010 om 23:47
Deze moeder moet zich zeker schuldig voelen voor de positie waar ze haar zoon in brengt.Deze jongen hoort eerst decscheiding samen met zijn moeder te verwerken.Ik praat uit ervaring.Ik heb ook zo'n moeder gehad en paar jaar later werd ik uit huis geplaatst omdat ik zogenaamd onhandelbaar was.Het enige wat ik had gemist was het op de rails krijgen met me moeder.Maar die was druk met nieuwe vriend.Ik ben nu 40 en ze weet dat ik het haar nog kwalijk neem
maandag 20 september 2010 om 00:11
Schuldgevoel wordt geboren tegelijk met de geboorte van je kinderen.
En dat gevoel is soms klein, niet aanwezig of enorm afhankelijk van wat er in hun leventje gebeurt en hoeverre je daar een aandeel in hebt.
Scheiden is zo'n situatie waar het schuldgevoel groot is en je een duidelijk aandeel er in hebt.
Bij mijn eerste scheiding maakte ik de keuze( het was uit het oogpunt van de kids, kiezen tussen twee kwaden voor hen, dat ik zelf ook zeer ongelukkig was gaf de doorslag. Maar poe he, zwaarste beslissing in mijn leven), en daarmee was mijn schuldgevoel groot als nooit van te voren. Ik moest dealen met de gevolgen, maar de kids ook en die kozen niet, dat had ik gedaan al was het voor hen echt beter. Maar zo zagen en voelden ze dat niet. Dat kwam later.
Maakt het niet dat de gevolgen van scheiden minder hard waren. Die waren er ook.
En weet je, nu is mijn tweede relatie weer aan diggelen na 10 jaar, hoe zorgvuldig ik er ook instapte( nee ik ben absoluut niet snel gaan samenwonen), ze moeten het weer doormaken.
En die klap komt echt twee keer zo hard aan bij ze. Rukt oude wonden open en geeft een flinke deuk.
Je moet er toch niet aan denken hoe het voor je zoon moet zijn als dit zo niet werkt.
Zekerheid heb je nooit, maar een beetje meer zekerheden inbouwen lijkt mij echt een must.
Zeker nu ik de ervaring heb met de kids hoe nog harder een tweede keer aankomt.
En dat gevoel is soms klein, niet aanwezig of enorm afhankelijk van wat er in hun leventje gebeurt en hoeverre je daar een aandeel in hebt.
Scheiden is zo'n situatie waar het schuldgevoel groot is en je een duidelijk aandeel er in hebt.
Bij mijn eerste scheiding maakte ik de keuze( het was uit het oogpunt van de kids, kiezen tussen twee kwaden voor hen, dat ik zelf ook zeer ongelukkig was gaf de doorslag. Maar poe he, zwaarste beslissing in mijn leven), en daarmee was mijn schuldgevoel groot als nooit van te voren. Ik moest dealen met de gevolgen, maar de kids ook en die kozen niet, dat had ik gedaan al was het voor hen echt beter. Maar zo zagen en voelden ze dat niet. Dat kwam later.
Maakt het niet dat de gevolgen van scheiden minder hard waren. Die waren er ook.
En weet je, nu is mijn tweede relatie weer aan diggelen na 10 jaar, hoe zorgvuldig ik er ook instapte( nee ik ben absoluut niet snel gaan samenwonen), ze moeten het weer doormaken.
En die klap komt echt twee keer zo hard aan bij ze. Rukt oude wonden open en geeft een flinke deuk.
Je moet er toch niet aan denken hoe het voor je zoon moet zijn als dit zo niet werkt.
Zekerheid heb je nooit, maar een beetje meer zekerheden inbouwen lijkt mij echt een must.
Zeker nu ik de ervaring heb met de kids hoe nog harder een tweede keer aankomt.
maandag 20 september 2010 om 08:07
quote:Partygirl40 schreef op 19 september 2010 @ 23:47:
Deze moeder moet zich zeker schuldig voelen voor de positie waar ze haar zoon in brengt.Deze jongen hoort eerst decscheiding samen met zijn moeder te verwerken.Ik praat uit ervaring.Ik heb ook zo'n moeder gehad en paar jaar later werd ik uit huis geplaatst omdat ik zogenaamd onhandelbaar was.Het enige wat ik had gemist was het op de rails krijgen met me moeder.Maar die was druk met nieuwe vriend.Ik ben nu 40 en ze weet dat ik het haar nog kwalijk neemHier een zelfde verhaal. Uiteindelijk niet uit huis geplaatst, maar er is wel sprake van geweest omdat het onhandelbaar werd. Ook ik ben inmiddels een stuk ouder, en ook ik neem het mijn moeder nog steeds kwalijk dat ze voor haar vriend heeft gekozen in plaats van voor ons.
Deze moeder moet zich zeker schuldig voelen voor de positie waar ze haar zoon in brengt.Deze jongen hoort eerst decscheiding samen met zijn moeder te verwerken.Ik praat uit ervaring.Ik heb ook zo'n moeder gehad en paar jaar later werd ik uit huis geplaatst omdat ik zogenaamd onhandelbaar was.Het enige wat ik had gemist was het op de rails krijgen met me moeder.Maar die was druk met nieuwe vriend.Ik ben nu 40 en ze weet dat ik het haar nog kwalijk neemHier een zelfde verhaal. Uiteindelijk niet uit huis geplaatst, maar er is wel sprake van geweest omdat het onhandelbaar werd. Ook ik ben inmiddels een stuk ouder, en ook ik neem het mijn moeder nog steeds kwalijk dat ze voor haar vriend heeft gekozen in plaats van voor ons.
maandag 20 september 2010 om 08:45
Sjonge, ik zal wel niet mogen oordelen, maar ik vraag me altijd af hoe slecht een relatie daadwerkelijk was, als mensen pas weggaan als er een ander in het spel is.
Als het echt zo kut was dan ga je toch veel eerder weg? O nee, je moet eerst nieuwe schoenen hebben voor je de oude weggooit.
Anyway, wat geef je je zoon mee als levensles als het gaat om relaties? Je hoeft er niet voor te knokken, maar je ruilt iemand gewoon in?
Als het echt zo kut was dan ga je toch veel eerder weg? O nee, je moet eerst nieuwe schoenen hebben voor je de oude weggooit.
Anyway, wat geef je je zoon mee als levensles als het gaat om relaties? Je hoeft er niet voor te knokken, maar je ruilt iemand gewoon in?
Stressed is just desserts spelled backwards
maandag 20 september 2010 om 08:57
Wat je moet doen met je moedergevoelens die je overhebt op de dagen van je ex? Deze omzetten in een grote dosis verantwoordelijkheid in zijn algemeen voor het ventje. Je hebt deze keus gemaakt en kan niet ongedaan gemaakt worden. Het beste er van maken en het beste uit jullie leven maken.
Let op!
Het beste is niet per definitie wat het lekkerste voelt voor jou.
Let op!
Het beste is niet per definitie wat het lekkerste voelt voor jou.
maandag 20 september 2010 om 08:59
Ik vind echt dat jullie heel hard zijn hoor 
Oordelen terwijl we niet eens het hele verhaal kennen. Ze had een slechte relatie met veel ruzies, zo'n slechte relatie is ook slecht voor haar zoontje dus ik vind het goed dat ze de stap heeft gezet om haar man te verlaten voor iemand met wie ze wel goed kan samenleven. Ik vind niet dat je mag zeggen dat ze eerst alleen met haar zoon moet wonen..volgens mij ben je dan maanden of jaren verder voordat je in een fatsoenlijk huis terecht kunt en dat zorgt ook voor veel onrust. De vriend die ze nu heeft heeft waarschijnlijk zijn zaakjes al goed voor elkaar, een leuk huisje waar zij en haar zoontje terecht kunnen. Misschien is haar nieuwe vriend gek op kinderen en heeft haar zoontje het daar juist hartstikke leuk. Alsof je als alleenstaande moeder meer aandacht aan je kind kan schenken dan wanneer je in een relatie zit. In een relatie kun je beide aandacht aan je kind schenken. Tuurlijk kan het lastig zijn voor haar zoon maar kinderen zijn heel flexibel, hij went vast snel aan de nieuwe situatie. En moeten we haar niet vragen hoe haar zoontje op de situatie reageert? Want daar heb ik nog niks over gehoord, ben ik wel nieuwsgierig naar
Oordelen terwijl we niet eens het hele verhaal kennen. Ze had een slechte relatie met veel ruzies, zo'n slechte relatie is ook slecht voor haar zoontje dus ik vind het goed dat ze de stap heeft gezet om haar man te verlaten voor iemand met wie ze wel goed kan samenleven. Ik vind niet dat je mag zeggen dat ze eerst alleen met haar zoon moet wonen..volgens mij ben je dan maanden of jaren verder voordat je in een fatsoenlijk huis terecht kunt en dat zorgt ook voor veel onrust. De vriend die ze nu heeft heeft waarschijnlijk zijn zaakjes al goed voor elkaar, een leuk huisje waar zij en haar zoontje terecht kunnen. Misschien is haar nieuwe vriend gek op kinderen en heeft haar zoontje het daar juist hartstikke leuk. Alsof je als alleenstaande moeder meer aandacht aan je kind kan schenken dan wanneer je in een relatie zit. In een relatie kun je beide aandacht aan je kind schenken. Tuurlijk kan het lastig zijn voor haar zoon maar kinderen zijn heel flexibel, hij went vast snel aan de nieuwe situatie. En moeten we haar niet vragen hoe haar zoontje op de situatie reageert? Want daar heb ik nog niks over gehoord, ben ik wel nieuwsgierig naar
