Psyche
alle pijlers
Je schuldig voelen als moeder
zondag 19 september 2010 om 22:21
Ik ben moeder van een zoon van 8 jaar en sinds kort in scheiding. Ik heb hier lange tijd over gedaan om de stap te zetten , maar nu eindelijk gezet na een lange periode van ruzies.
De stap was voor mij makkelijker te zetten omdat ik verliefd ben geworden op iemand anders.
Nu woon ik daar en probeer ik samen met hem en onze kinderen een nieuw leven op te bouwen. Dit gaat logischerwijs met ups en downs.
Mij zoon is de helft van de week bij zijn vader en de andere helft bij mij. Ik heb absoluut geen spijt van mijn keuzes maar voel me wel een slechte moeder. Ik kan niet meer voor de volle 100 % voor hem zorgen en van hem genieten. De dagen dat hij niet bij mij is zit ik met moedergevoelens waar ik niks mee kan.
Wie herkend dit ? En heeft tips hoe ik van dat gevoel af kan komen??
De stap was voor mij makkelijker te zetten omdat ik verliefd ben geworden op iemand anders.
Nu woon ik daar en probeer ik samen met hem en onze kinderen een nieuw leven op te bouwen. Dit gaat logischerwijs met ups en downs.
Mij zoon is de helft van de week bij zijn vader en de andere helft bij mij. Ik heb absoluut geen spijt van mijn keuzes maar voel me wel een slechte moeder. Ik kan niet meer voor de volle 100 % voor hem zorgen en van hem genieten. De dagen dat hij niet bij mij is zit ik met moedergevoelens waar ik niks mee kan.
Wie herkend dit ? En heeft tips hoe ik van dat gevoel af kan komen??
maandag 20 september 2010 om 10:35
Allemaal hele goede redenen, Iry.
En geen één daarvan geldt meer op het moment dat een moeder verliefd wordt. Bij geen één moeder. Okee, er zullen er genoeg zijn die zich kunnen bezinnen en een langere aanloop nemen. Maar ik heb (hier en in real life) teveel verhalen gezien over gescheiden moeders die gewoon weer verliefd werden om ook maar iets van deze heel goede normen zo stellig te durven neerschrijven.
Het is gebeurd. Ze wonen al samen. Wat moet Fringe doen met haar al dan niet adequate gevoelens van nu? Wat heeft Fringezoon eraan als moeder zich nu nog eens extra uitgespuugd voelt bovenop haar eigen, m.i. inadequate gevoelens?
En geen één daarvan geldt meer op het moment dat een moeder verliefd wordt. Bij geen één moeder. Okee, er zullen er genoeg zijn die zich kunnen bezinnen en een langere aanloop nemen. Maar ik heb (hier en in real life) teveel verhalen gezien over gescheiden moeders die gewoon weer verliefd werden om ook maar iets van deze heel goede normen zo stellig te durven neerschrijven.
Het is gebeurd. Ze wonen al samen. Wat moet Fringe doen met haar al dan niet adequate gevoelens van nu? Wat heeft Fringezoon eraan als moeder zich nu nog eens extra uitgespuugd voelt bovenop haar eigen, m.i. inadequate gevoelens?
maandag 20 september 2010 om 11:03
quote:chanella1 schreef op 20 september 2010 @ 10:00:
[...]
Vind je dat een cliché? Het is het belangrijkste is dat haar zoontje zich veilig en geliefd voelt en dan zal hij zich redelijk snel herstellen. Kleine kinderen passen zich makkelijk aan en haar zoontje zal zich waarschijnlijk snel hechten aan haar nieuwe vriend. Het is wel een risico natuurlijk want als deze relatie ook stukloopt zal dat haar zoontje wel schaden omdat structuur en veiligheid zo belangrijk zijn. Ik zeg niet dat het ideaal is maar het is kiezen tussen twee kwaden en ik vind het sneu voor de To dat jullie zo hard zijn, je weet niet wat zich daar allemaal heeft afgespeeld.
Correctie: kinderen MOETEN zich snel aanpassen.
Ach, als sommige mensen dat willen zien als kinderen zijn zo flexibel....
En nee, we weten niet wat zich daar allemaal heeft afgespeeld. Zal vast niet leuk zijn. Des te meer reden voor TO zich nu even op kind te richten.
[...]
Vind je dat een cliché? Het is het belangrijkste is dat haar zoontje zich veilig en geliefd voelt en dan zal hij zich redelijk snel herstellen. Kleine kinderen passen zich makkelijk aan en haar zoontje zal zich waarschijnlijk snel hechten aan haar nieuwe vriend. Het is wel een risico natuurlijk want als deze relatie ook stukloopt zal dat haar zoontje wel schaden omdat structuur en veiligheid zo belangrijk zijn. Ik zeg niet dat het ideaal is maar het is kiezen tussen twee kwaden en ik vind het sneu voor de To dat jullie zo hard zijn, je weet niet wat zich daar allemaal heeft afgespeeld.
Correctie: kinderen MOETEN zich snel aanpassen.
Ach, als sommige mensen dat willen zien als kinderen zijn zo flexibel....
En nee, we weten niet wat zich daar allemaal heeft afgespeeld. Zal vast niet leuk zijn. Des te meer reden voor TO zich nu even op kind te richten.
maandag 20 september 2010 om 11:04
Het zou wel moeten gelden, en ik begrijp absoluut als je verliefd bent dat het je zwaarder valt deze redenen in ere te houden.
Ik kreeg na mijn relatie ook een nieuwe partner op mijn pad na 4 maanden.
Zeker niet gepland, en daar was het wel.Ja lastig om dit te laten rijmen met je eigen wensen en het beste voor je kinderen.
Dat heeft in mijn hoofd toen een hoop onrust veroorzaakt.
Uiteindelijk hebben we in de tijd de kinderen er steeds meer bij betrokken en zijn na anderhalf jaar gaan samenwonen.
Toen dacht ik echt gezien te hebben de ideale stiefvader aan de haak te hebben geslagen en onze relatie echt long term zou gaan zijn( als in samen oud worden) .
Nee ik had geen ideale woonsituatie, maar was wel samen met de kids.
Uiteindelijk heeft mijn woonsituatie het besluit samen te wonen versneld( ik kon terug in mijn oude huis want ex wilde bij nader inzien er niet blijven na anderhalf jaar) en dat was voor de kids heel fijn.
Ik kon ze samen met vriend een stabiel gezin bieden in hun eigen vertrouwde huis.
Had ik dat gedaan als het direct was of na een paar maanden al?
Nee beslist niet , hoe verliefd ook ,ik heb die tijd echt minimaal nodig gehad om ook met ex alles weer stabiel te krijgen en de kinderen te laten " wennen" ( went het ooit echt? ).
Ook voor mijzelf om alles te verwerken.
God wat een moeilijke tijd was dat voor allemaal. Mijn hart breekt nog als ik aan de kinderen in die tijd terug kijk.
Hoe moeilijk ze het hadden met loyaliteit, wennen aan het gegeven dat papa en mama niet meer bij elkaar zijn.
En echt de situatie thuis met papa en mama samen was verre van ideaal en toch heeft het hen tijd gekost te kunnen zien dat ook in die situatie ze niet gelukkig op konden groeien.
Kun je nagaan hoe vasthoudend kinderen zijn hun vader en moeder samen onder 1 dak te hebben.
Inmddels is die ideale stiefvader out of the blue vertrokken na 10 jaar, en neemt al maanden geen contact op met mijn twee oudste kids, kijkt na 10 jaar hechte band en goede zorg ineens niet meer naar ze om.
Ideaal hé?
Ik kreeg na mijn relatie ook een nieuwe partner op mijn pad na 4 maanden.
Zeker niet gepland, en daar was het wel.Ja lastig om dit te laten rijmen met je eigen wensen en het beste voor je kinderen.
Dat heeft in mijn hoofd toen een hoop onrust veroorzaakt.
Uiteindelijk hebben we in de tijd de kinderen er steeds meer bij betrokken en zijn na anderhalf jaar gaan samenwonen.
Toen dacht ik echt gezien te hebben de ideale stiefvader aan de haak te hebben geslagen en onze relatie echt long term zou gaan zijn( als in samen oud worden) .
Nee ik had geen ideale woonsituatie, maar was wel samen met de kids.
Uiteindelijk heeft mijn woonsituatie het besluit samen te wonen versneld( ik kon terug in mijn oude huis want ex wilde bij nader inzien er niet blijven na anderhalf jaar) en dat was voor de kids heel fijn.
Ik kon ze samen met vriend een stabiel gezin bieden in hun eigen vertrouwde huis.
Had ik dat gedaan als het direct was of na een paar maanden al?
Nee beslist niet , hoe verliefd ook ,ik heb die tijd echt minimaal nodig gehad om ook met ex alles weer stabiel te krijgen en de kinderen te laten " wennen" ( went het ooit echt? ).
Ook voor mijzelf om alles te verwerken.
God wat een moeilijke tijd was dat voor allemaal. Mijn hart breekt nog als ik aan de kinderen in die tijd terug kijk.
Hoe moeilijk ze het hadden met loyaliteit, wennen aan het gegeven dat papa en mama niet meer bij elkaar zijn.
En echt de situatie thuis met papa en mama samen was verre van ideaal en toch heeft het hen tijd gekost te kunnen zien dat ook in die situatie ze niet gelukkig op konden groeien.
Kun je nagaan hoe vasthoudend kinderen zijn hun vader en moeder samen onder 1 dak te hebben.
Inmddels is die ideale stiefvader out of the blue vertrokken na 10 jaar, en neemt al maanden geen contact op met mijn twee oudste kids, kijkt na 10 jaar hechte band en goede zorg ineens niet meer naar ze om.
Ideaal hé?
maandag 20 september 2010 om 11:05
Misschien wíl ik wel helemaal niet dat TO (op dit moment) van haar schuldgevoel afkomt. Dat zou, voor mij, nl impliceren dat ze dan denkt/weet dat ze het allemaal zo goed doet met en voor haar kind. En dat ze lekker op deze manier door moet gaan, een bevestiging van haar handelen dus. En die bevestiging wil ik haar allerminst geven.
maandag 20 september 2010 om 11:24
Ik ben vier jaar verder, niet verliefd, verwacht ook niet dat ik iemand lief genoeg ga vinden of andersom, maar ook na vier jaar is het voorzichtig beginnen aan een nieuwe relatie nog een aardschok voor de kinderen.
Die zijn reuze gewend aan dat we hier met zijn allen een team vormen, zelfs het wennen aan hun weekendpleegouders kost ze nu al bijna een jaar (de een gaat makkelijker dan de ander, maar goed, echt gewend is er nog maar één -en zijn pleegmoeder krijgt een vriendje, joehee
-)
Nieuwe vrienden betekent wennen, nieuwe liefde betekent wennen, gewoon opgroeien betekent overigens ook steeds wennen aan veranderende situaties. Kortom: ik weet niet of het nu echt zoveel beter is om eerst jarenlang alleen te zijn met de kinderen. Gewend aan de scheiding zijn ze ondanks dat ik dat graag zou willen nog steeds niet, ze nemen hem als een gegeven dat ze liever niet hadden gezien.
Mijn verhaal is niet de gebruikelijke realiteit. Ik denk dat als er een polletje wordt opgezet dat de meeste gescheiden ouders toch wel weer aan een relatie zijn begonnen. En hoe dan valt te bepalen wat het ideale moment is voor zo'n nieuwe relatie? Alle veiligheid, echte veiligheid, hangt of valt met het doorbestaan van die nieuwe relatie, niet met de aanvang daarvan.
Die zijn reuze gewend aan dat we hier met zijn allen een team vormen, zelfs het wennen aan hun weekendpleegouders kost ze nu al bijna een jaar (de een gaat makkelijker dan de ander, maar goed, echt gewend is er nog maar één -en zijn pleegmoeder krijgt een vriendje, joehee
-)Nieuwe vrienden betekent wennen, nieuwe liefde betekent wennen, gewoon opgroeien betekent overigens ook steeds wennen aan veranderende situaties. Kortom: ik weet niet of het nu echt zoveel beter is om eerst jarenlang alleen te zijn met de kinderen. Gewend aan de scheiding zijn ze ondanks dat ik dat graag zou willen nog steeds niet, ze nemen hem als een gegeven dat ze liever niet hadden gezien.
Mijn verhaal is niet de gebruikelijke realiteit. Ik denk dat als er een polletje wordt opgezet dat de meeste gescheiden ouders toch wel weer aan een relatie zijn begonnen. En hoe dan valt te bepalen wat het ideale moment is voor zo'n nieuwe relatie? Alle veiligheid, echte veiligheid, hangt of valt met het doorbestaan van die nieuwe relatie, niet met de aanvang daarvan.
maandag 20 september 2010 om 11:27
@ Fleur Was het maar een schuldgevoel naar haar 8 jarige zoon toe. Haar probleem is: "De dagen dat hij niet bij mij is zit ik met moedergevoelens waar ik niks mee kan."
Dus ook dit gaat over haarzelf en niet eens over haar zoon.
Ik vind het zo'n verschrikkelijke huilie opmerking kan er gewoon pissig om worden. ( en een vreselijke braakzin ook trouwens)
Dus ook dit gaat over haarzelf en niet eens over haar zoon.
Ik vind het zo'n verschrikkelijke huilie opmerking kan er gewoon pissig om worden. ( en een vreselijke braakzin ook trouwens)
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
maandag 20 september 2010 om 11:33
quote:iry schreef op 20 september 2010 @ 10:09:
[...]
?
Mijn mond valt even open.
Sorry chanella, maar ik vraag mij af in hoeverre je ervaring/kennis hebt met deze materie.Okay..ik heb geen kinderen, ik woon nog thuis en heb er inderdaad geen ervaring mee. Misschien zie ik het wel helemaal verkeerd. Ik ben door jullie reacties ook een beetje op andere gedachten gebracht..
[...]
?
Mijn mond valt even open.
Sorry chanella, maar ik vraag mij af in hoeverre je ervaring/kennis hebt met deze materie.Okay..ik heb geen kinderen, ik woon nog thuis en heb er inderdaad geen ervaring mee. Misschien zie ik het wel helemaal verkeerd. Ik ben door jullie reacties ook een beetje op andere gedachten gebracht..
maandag 20 september 2010 om 11:35
quote:nouschi schreef op 20 september 2010 @ 11:27:
@ Fleur Was het maar een schuldgevoel naar haar 8 jarige zoon toe. Haar probleem is: "De dagen dat hij niet bij mij is zit ik met moedergevoelens waar ik niks mee kan."
Dus ook dit gaat over haarzelf en niet eens over haar zoon.
Ik vind het zo'n verschrikkelijke huilie opmerking kan er gewoon pissig om worden. ( en een vreselijke braakzin ook trouwens)Ja eens. Ikke ikke ikke
@ Fleur Was het maar een schuldgevoel naar haar 8 jarige zoon toe. Haar probleem is: "De dagen dat hij niet bij mij is zit ik met moedergevoelens waar ik niks mee kan."
Dus ook dit gaat over haarzelf en niet eens over haar zoon.
Ik vind het zo'n verschrikkelijke huilie opmerking kan er gewoon pissig om worden. ( en een vreselijke braakzin ook trouwens)Ja eens. Ikke ikke ikke
Stressed is just desserts spelled backwards
maandag 20 september 2010 om 11:42
Zo sneu toch altijd. Eerst een scheiding, dan uit je eigen omgeving (vriendjes, school) wegmoeten, dan tussen twee huizen pendelen, en dan ook nog eens geen enkel huis meer hebben wat alleen JOUW huis is omdat je moeder zo nodig moet samenwonen met andermans kinderen.
Maar ja, dan zegt men "een kind heeft het meest aan een gelukkige moeder".
Maar ja, dan zegt men "een kind heeft het meest aan een gelukkige moeder".
Am Yisrael Chai!
maandag 20 september 2010 om 11:44
Ik snap het niet. Iedereen die zijn pasgeboren kind in de ogen kijkt, zweert dat hij alles voor hem of haar zou willen doen om het te beschermen. Maar dan toch een jaar of 8 later simpelweg een keuze maken die het welzijn van datzelfde kind alleen maar aantast. Maar ja, je eigen geluk najagen is ook zo vreselijk belangrijk.
Waarom in vredesnaam niet eerst rust nemen na een scheiding? Het welzijn van het kind op de eerste plaats stellen?
Waarom in vredesnaam niet eerst rust nemen na een scheiding? Het welzijn van het kind op de eerste plaats stellen?
maandag 20 september 2010 om 11:51
quote:Maleficent schreef op 20 september 2010 @ 10:06:
[...]
als het echt zo erg was, dan was ze wel eerder weggegaan, niet pas als er een ander was.
Dat kan jij niet bepalen voor iemand anders.
Misschien realiseer je je pas hoe erg het met je (relatie) gesteld is, als je ineens heel veel positieve aandacht van een ander krijgt. Dat kan je de ogen openen.
Over het snelle samenwonen heb ik geen mening trouwens. Geen ervaring mee.
[...]
als het echt zo erg was, dan was ze wel eerder weggegaan, niet pas als er een ander was.
Dat kan jij niet bepalen voor iemand anders.
Misschien realiseer je je pas hoe erg het met je (relatie) gesteld is, als je ineens heel veel positieve aandacht van een ander krijgt. Dat kan je de ogen openen.
Over het snelle samenwonen heb ik geen mening trouwens. Geen ervaring mee.
maandag 20 september 2010 om 11:53
quote:Mirjam762 schreef op 20 september 2010 @ 11:44:
Ik snap het niet. Iedereen die zijn pasgeboren kind in de ogen kijkt, zweert dat hij alles voor hem of haar zou willen doen om het te beschermen. Maar dan toch een jaar of 8 later simpelweg een keuze maken die het welzijn van datzelfde kind alleen maar aantast. Maar ja, je eigen geluk najagen is ook zo vreselijk belangrijk.
Things change. Mensen zijn niet consequent. Je moet ze de kost geven die hun puber de deur uit zouden willen kijken. Allerlei situaties die anders zijn dan toen je je baby verliefd aankeek, nog vóór zijn eerste koliekaanval.
Ik snap het niet. Iedereen die zijn pasgeboren kind in de ogen kijkt, zweert dat hij alles voor hem of haar zou willen doen om het te beschermen. Maar dan toch een jaar of 8 later simpelweg een keuze maken die het welzijn van datzelfde kind alleen maar aantast. Maar ja, je eigen geluk najagen is ook zo vreselijk belangrijk.
Things change. Mensen zijn niet consequent. Je moet ze de kost geven die hun puber de deur uit zouden willen kijken. Allerlei situaties die anders zijn dan toen je je baby verliefd aankeek, nog vóór zijn eerste koliekaanval.
maandag 20 september 2010 om 11:57
Ik snap best dat een andere man je de ogen kan openen, maar ik snap dan dat snelle samenwonen dan weer niet.
Wel als je geen kinderen hebt, dan moet je het zelf weten, of je gaat relatiehoppen, maar als er kinderen bij betrokken zijn, dan vind ik het not done.
Wel als je geen kinderen hebt, dan moet je het zelf weten, of je gaat relatiehoppen, maar als er kinderen bij betrokken zijn, dan vind ik het not done.
Stressed is just desserts spelled backwards
maandag 20 september 2010 om 12:09
maandag 20 september 2010 om 12:29
quote:w00t schreef op 20 september 2010 @ 12:09:
Speaking for myself ben ik na mijn scheiding ook direct weer gaan samenwonen. Dat had ik niet vooraf kunnen bedenken, maar op een gegeven moment was de keuze, 1x verhuizen en dan eerder dan gepland samenwonen, of 2x verhuizen in een periode van een jaar of drie.
Maar jouw partner had toch zelf geen kinderen? Of was dat wel zo?
Daar heb ik persoonlijk meer moeite mee dan met het samenwonen met de nieuwe partner. Ik zie dat veel om me heen, kinderen die na de scheiding niet alleen opgezadeld worden met alle stress rondom verhuizen en tussen de ouders heen en weer pendelen, maar ook nog eens een stel wildvreemde kinderen in hun maag gesplitst krijgen omdat de nieuwe partners van pa en moe ook kinderen hebben.
Je eigen broertjes of zusjes zijn al niet altijd makkelijk om mee samen te leven. En als je bijvoorbeeld naar een nieuwe klas gaat waar je ineens met nieuwe kinderen om moet gaan, is dat meestal ook al heel ingrijpend.
Maar in dit geval wonen die "nieuwe klasgenoten" ook nog eens 7 dagen per week bij je in huis en dat vind ik altijd zo ongelooflijk zielig.
Speaking for myself ben ik na mijn scheiding ook direct weer gaan samenwonen. Dat had ik niet vooraf kunnen bedenken, maar op een gegeven moment was de keuze, 1x verhuizen en dan eerder dan gepland samenwonen, of 2x verhuizen in een periode van een jaar of drie.
Maar jouw partner had toch zelf geen kinderen? Of was dat wel zo?
Daar heb ik persoonlijk meer moeite mee dan met het samenwonen met de nieuwe partner. Ik zie dat veel om me heen, kinderen die na de scheiding niet alleen opgezadeld worden met alle stress rondom verhuizen en tussen de ouders heen en weer pendelen, maar ook nog eens een stel wildvreemde kinderen in hun maag gesplitst krijgen omdat de nieuwe partners van pa en moe ook kinderen hebben.
Je eigen broertjes of zusjes zijn al niet altijd makkelijk om mee samen te leven. En als je bijvoorbeeld naar een nieuwe klas gaat waar je ineens met nieuwe kinderen om moet gaan, is dat meestal ook al heel ingrijpend.
Maar in dit geval wonen die "nieuwe klasgenoten" ook nog eens 7 dagen per week bij je in huis en dat vind ik altijd zo ongelooflijk zielig.
Am Yisrael Chai!
maandag 20 september 2010 om 12:36
FV; meestal heeft de vader de kinderen niet fulltime, maar goed, dan nóg.
Tja, wat zal ik ervan zeggen?
Ik denk dat het tijd is dat TO opheldering komt geven voor de zaken hier een compleet eigen leven gaan leiden?
TO, ben je er nog, kun je ons meer komen vertellen, zodat wij je eventueel kunnen helpen/adviseren. Ik herken wel delen van je post,maar voor ik daar verder op in ga, wil ik eerst van jou weten hoe het gaat.
Tja, wat zal ik ervan zeggen?
Ik denk dat het tijd is dat TO opheldering komt geven voor de zaken hier een compleet eigen leven gaan leiden?
TO, ben je er nog, kun je ons meer komen vertellen, zodat wij je eventueel kunnen helpen/adviseren. Ik herken wel delen van je post,maar voor ik daar verder op in ga, wil ik eerst van jou weten hoe het gaat.
maandag 20 september 2010 om 12:40
quote:Vivamp schreef op 20 september 2010 @ 12:36:
FV; meestal heeft de vader de kinderen niet fulltime, maar goed, dan nóg.
Ik ken wel een aantal kinderen waarbij de moeder is gaan samenwonen met een man die kinderen heeft, en de vader is gaan samenwonen met een vrouw die kinderen heeft.
Dus of ze nou bij hun vader of moeder zijn, ze moeten ineens op beide adressen de aandacht van hun eigen ouder delen met én een nieuwe partner, én nieuwe kinderen. En dan ook nog eens zelf ineens aan die nieuwe kinderen wennen en daar gezellig broer-en-zus mee gaan uithangen. Als volwassene word ik al gestresst van het idee, het lijkt me voor die kinderen echt helemaal heftig.
FV; meestal heeft de vader de kinderen niet fulltime, maar goed, dan nóg.
Ik ken wel een aantal kinderen waarbij de moeder is gaan samenwonen met een man die kinderen heeft, en de vader is gaan samenwonen met een vrouw die kinderen heeft.
Dus of ze nou bij hun vader of moeder zijn, ze moeten ineens op beide adressen de aandacht van hun eigen ouder delen met én een nieuwe partner, én nieuwe kinderen. En dan ook nog eens zelf ineens aan die nieuwe kinderen wennen en daar gezellig broer-en-zus mee gaan uithangen. Als volwassene word ik al gestresst van het idee, het lijkt me voor die kinderen echt helemaal heftig.
Am Yisrael Chai!
maandag 20 september 2010 om 12:44
quote:fashionvictim schreef op 20 september 2010 @ 12:29:
Maar jouw partner had toch zelf geen kinderen? Of was dat wel zo?
Nee, die heeft geen kinderen.
Ik snap de tendens van de posts ook wel, maar ik heb er altijd goede hoop op dat mensen goed nadenken over hun acties en dat deze -ook al lijken ze ongebruikelijk- under the given circumstances de beste waren. Ik ben een geboren optimist, zeg maar
Maar jouw partner had toch zelf geen kinderen? Of was dat wel zo?
Nee, die heeft geen kinderen.
Ik snap de tendens van de posts ook wel, maar ik heb er altijd goede hoop op dat mensen goed nadenken over hun acties en dat deze -ook al lijken ze ongebruikelijk- under the given circumstances de beste waren. Ik ben een geboren optimist, zeg maar
maandag 20 september 2010 om 13:16
Ik herken overigens wel de moedergevoelens hebben, en op het moment dat de kids er niet zijn ze niet in directe zin weg te geven.
Ik zal ze in die tijd een andere invulling moeten geven ( huis op orde houden, schone bedden voor als ze weer thuiskomen, wat rust nemen om er weer tegen aan te kunnen, regel en nadenk werk over de toekomst voor ons).
Maar goed ik zit in een situatie nu waar ik niet voor heb gekozen.
En dat komt driedubbel zo hard aan om toch de gevolgen van de scheiding je opgelegd te krijgen.
Je kind niet alle dagen hebben is er 1 van. en erger nog..je kind daarmee zien worstelen.
Ik zal ze in die tijd een andere invulling moeten geven ( huis op orde houden, schone bedden voor als ze weer thuiskomen, wat rust nemen om er weer tegen aan te kunnen, regel en nadenk werk over de toekomst voor ons).
Maar goed ik zit in een situatie nu waar ik niet voor heb gekozen.
En dat komt driedubbel zo hard aan om toch de gevolgen van de scheiding je opgelegd te krijgen.
Je kind niet alle dagen hebben is er 1 van. en erger nog..je kind daarmee zien worstelen.
maandag 20 september 2010 om 13:50
Kinderen zijn flexibel.
Een kind heeft het meest aan gelukkige ouders.
Er is nog nooit een kind dood gegaan aan een scheiding.
Kinderen groeien hiervan en komen er ook sterker uit( hoe weet je dat? )
och, als ze nog zo jong zijn dan went het wel.
Ach ze zijn oud genoeg om het te begrijpen.
Ik kies nu voor mijzelf
Pietje heeft er ook niets aan over gehouden
Het is alleen in het begin lastig.
Ze moeten er even doorheen( even?, ga je maar even scheiden dan? )
Of tegen het kind,
Dan heb je dadelijk twee kamers, dat is leuk!
Mag je twee keer op vakantie, bofkont!
Dan vier je sinterklaas bij papa én bij mama, heb je lekker veel kadootjes!
Twee keer je verjaardag vieren, twee keer feest! dat vind je wel leuk zeker
Ach, er zij zoveel kinderen die gescheiden ouders hebben, je bent gelukkig niet de enige
He, als je het slim speelt eet je twee keer friet per week!
Straks als je 12 bent mag je zelf kiezen( echt een topkeuze lijkt mij dat )
Ook leuke uitspaken?
Een kind heeft het meest aan gelukkige ouders.
Er is nog nooit een kind dood gegaan aan een scheiding.
Kinderen groeien hiervan en komen er ook sterker uit( hoe weet je dat? )
och, als ze nog zo jong zijn dan went het wel.
Ach ze zijn oud genoeg om het te begrijpen.
Ik kies nu voor mijzelf
Pietje heeft er ook niets aan over gehouden
Het is alleen in het begin lastig.
Ze moeten er even doorheen( even?, ga je maar even scheiden dan? )
Of tegen het kind,
Dan heb je dadelijk twee kamers, dat is leuk!
Mag je twee keer op vakantie, bofkont!
Dan vier je sinterklaas bij papa én bij mama, heb je lekker veel kadootjes!
Twee keer je verjaardag vieren, twee keer feest! dat vind je wel leuk zeker
Ach, er zij zoveel kinderen die gescheiden ouders hebben, je bent gelukkig niet de enige
He, als je het slim speelt eet je twee keer friet per week!
Straks als je 12 bent mag je zelf kiezen( echt een topkeuze lijkt mij dat )
Ook leuke uitspaken?
